คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : CHAPTER4{ฉันไม่ได้รักนายแล้วจริงๆ!}
------------------------------------------------------------------------------------
"ย๊ากกกกกก! อัซอัซๆๆๆ!! ย๊ากกก!" อ่าฮ้า~ สงสัยมั้ยว่าผมกำลังทำอะไร?? ผมก็กำลังอัดเจ้าตุ๊กตาล้มลุกอ้วนกลมระบายอารมณ์อยู่น่ะเซ่!! เจ็บใจนักๆๆๆTT หมดกัน!หมดกันๆๆๆๆๆ! ยามะจังใจร้ายที่สุด! ย๊ากกกก!
ปั่ก! ตุ๊บๆๆ! อัซๆๆๆๆ!!!
"พี่!! หยุดซะทีเหอะมันเสียงดัง! ไม่งั้น ถ้าพ่อกลับมาจะฟ้องพ่อด้วยว่าพี่ทำตุ๊กตาล้มลุกที่พ่อซื้อมาจากโอซาก้าพัง!!" เสียงน้องตัวแสบของผมตะโกนออมาจากห้องข้างๆ รู้สึกว่ามันจะรักพี่มันซะเหลือเกิ๊นเหลือเกิน--**
"ยูคุง~ โทรตามริวคุงทีสิลูก!" แม่ผมตะโกนบอกจากชั้นล่าง บ้านนี้จะแข่งกันตะโกนรึไงเนี่ย==
"คร้าบบบบบบ โทรเดี๋ยวนี้แหละคร้าบบบบ"
ตู๊ดดดด~ ตู๊ดดดด~
(..ชิ..โม..ฮะ)
"ฮัลโหลๆ ได้ยินฉันมั้ยยย~"
(หะ...พูดสิ...วะ)
"ฮัลโหล ริวทาโร่ สัญญาณไม่ดีเลยอ่ะ ฮัลโหลๆๆ"
(โทรศัพท์แกสิไม่ดี)
"ฉันเพิ่งซื้อเองน่ะเฟ้ย!"
(จะโทรมาทำไมว่ะ...ฉันถึงหน้าบ้านแล้วเนี่ย)
"เอ้า...แล้วจะรับโทรศัพท์ทำด๋อยอะไรเล่า!"
(เอ้าไอ้นี้...)
"โวะ!" ติ๊ดดดด! ผมกดวางแล้วเดินลงมาชั้นล่างพบว่า ไอ้เด็กริวมันยืนหน้าสล่อนอยู่กับชินจังตรงห้องรับแขกเรียบร้อยแล้ว
"ฮาน่าซัง เอากระเป๋าของคุณโมริโมโตะไปเก็บทีสิจ่ะ"
"ค่ะ คุณผู้หญิง"
"คุณป้าฮะ คิดถึงคุณป้าจังเลยฮะ^^"
"อะไรกันจ่ะริวคุง อาทิตย์ที่แล้วพึ่งเจอกันเองน่ะจ่ะ"
"แต่มันก็นานนี่ฮะ"
"ผมก็คิดถึงน่ะไม่ใช่พี่ริวคนเดียวซะหน่อย ;Pp"
"ป้าก็คิดถึงชินจังน้า~ ว่าแต่แม่เราเค้าจะกลับเมื่อไหร่ล่ะ ฮึ?"
"อีก 2 อาทิตย์ฮะ"
"หรอจ่ะ...งั้นเดี๋ยวป้าไปหาเค้กให้ทานกันน่ะ รอแปปนึงน่ะจ่ะ"
"คร้าบบบบบ/คร้าบบบบ"
"นี่พี่ยูโตะ! ยืนทำบ้าอะไรอยู่ตรงนี้นี่ย" ไรยะ??มันมายืนตรงนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่กันล่ะเนี่ย??
"แล้วแกมายืนทำอะไรตรงนี้ล่ะว่ะ"
"ก็อยากจะยืนอ่ะพี่! ทำแมะ?จะหาเรื่องอ่อ" ไอ้น้องที่รักครับ โคตรกวนเบื้องล่างมากมาย... มันเป็นพี่หรือเป็นน้องผมกันแน่เนี่ย??
-------------------------------------------------------------------------------------------
ตุ๊บ!~
"ยูโตะฉันนอนริมหน้าต่างน่ะ"
พอผมเปิดประตูเข้ามา ริวทาโร่ก็กระโดดขึ้นไปจองที่บนเตียงทันที
ผมกับริวทาโร่เป็นลูกพี่ลูกน้องกัน ซึ่งตอนนี้แม่ของเจ้านี้ไปดูงานที่อังกฤษพร้อมกับพ่อของผม บ้านผมเลยกลายเป็นที่พักชั่วคราวให้กับเจ้าสองพี่น้องนี่เป็นประจำ พ่อของริวกับชินจังเสียชีวิตด้วยโรคหัวใจเมื่อ 4 ปีที่แล้ว แต่ด้วยฐานะทางการเงินที่เรียกได้ว่ามีเงินเหลือกินเหลือใช้ ทำให้ไม่เกิดปัญหาซักเท่าไหร่ นอกจากเจ้าริวทาโร่ที่ตอนนั้นร้องไห้งอแงจะหาแต่พี่ยูโตะ ฮ่าๆๆๆๆ เจ้านั้นเห็นผมเป็นพ่อไปรึไงกันน่ะ
"ยูโตะวันนี้พายามะจังไปไหนมา? บอกมาเดี๋ยวนี้เลยน่ะ" ตอนนี้ผมกับริวนั่งจับเข่าคุยขุดขุ้ยกันอยู่บนเตียง มันถามซักฟอกผมใหญ่เกี่ยวกับไอ้เรื่องเมื่อกลางวันนี้ที่ผมลากยามะจังออกไป จะไปพูดถึงมันทำไมว่ะ...ยังเจ็บใจไม่หาย!หึ้ยยยๆๆๆๆๆ v.v
'โอ้ยยย ยูโตะ นายจะลากฉันมาทำไม ฮะ!!'
'ก็นายอยากกินแซลมอนของฉันเองน่ะ'
'ก็จะเลี้ยงไอติมแล้วไงเล่า'
'ก็ยามะจังชวนคนอื่นไปด้วยอ่ะ ฉันไม่อยากไป'
'แล้วนายจะเอาอะไร'
'เอาเป็น...ให้ฉันหอมแก้มทีนึง'
'ฮะ...เฮ้ยยย! จะบ้ารึไง ฉันเป็นผู้ชายน่ะ พูดออกมาได้น่าขยะแขยง...'
'ใจร้ายยยTT'
'มานี่เลย'
'ยามะจังจะไปไหนนน??'
'อะ...'
'อะไร??'
'ไม่รู้จักรึไง ไอติมหน่ะ'
'ซื้อให้ฉันทำไม'
'ฉันเลี้ยงไอติมนายแล้ว ถือว่าหายกัน'
"โหยยยย ยามะจังใจร้ายมากอ่ะ พูดทำร้ายจิตใจกันขนาดนี้"
"แล้วยามะจังก็เดินไปเฉยเลยย อ๊ากกกก! คนอะไรใจร้ายชะมัด"
"ฉันว่ายามะจังอาจจะคิดว่านายล้อเล่นก็ได้น่ะ"
"ขอให้มันจริงเหอะ"
ยามะจังY.Y รู้มั้ยว่าฉันจริงจังแค่ไหน ไม่ว่ายามะจังจะคิดยังไง ฉันไม่สน!ฉันรู้แค่ว่ายามะจัง!ต้องเป็นของฉัน คนเดียว!
"ยะ...ยูโตะ"
"หา??"
"จะ...จิเนน..โทร....โทรมาOoo**"
TBC.50% {keidai}
“ก็รับดิ--”
“ตะ...ตื่นเต้น”
“งั้นฉันรับเอง” ผมทำท่าจะแย่งโทรศัพท์ที่กำลังสั่นครืดๆอยู่ในมือริวทาโร่
“ไม่ต้องเลยแก!” หวงนักน่ะ-*- นั่นมันก็เพื่อนฉันน่ะเฟ้ย!
“โมชิโมชิ...ฮะ….ใช่ผมเอง...คือ...คือเอ่อ...อ๋อก็โทรศัพท์มันอยู่ไกลอ่ะ แหะๆ…” อยู่บนมือแกเนี่ยน่ะไกล?? เบื่อโว้ยยยยย! นอนๆๆๆๆๆ
“หืม??รายงานหน่ะหรอ?? เดี๋ยวพรุ่งนี้เอาไปให้เคนโตะคุงพิม์ก็เสร็จแล้วล่ะ...ชอบหรอ?...ผมก็ชอบน่ะผมว่ามันหน้าเหมือนจิเนนเลย ฮ่าๆๆๆ...”
“ฉันจะนอนแล้วน่ะ”
“เอ...ตั้งชื่อว่าอะไรดีล่ะ คิคิริดีมั้ย...ฮ่าๆน่ารักชั้ยมั้ยล่ะ…” ได้คิตตี้(?)ลืมฉันเลยน่ะแก ฮ้าววววว~
ZZZZZZ~
Bon Bon Bo Bon Bon~
ZZZZZZ~
mune odoru kono shunkan ni~
“อืมมมม~”
Hibiku koe ga bokura wo tsutsunde iku~
“อืมมมม~ โหลลลลล~”
(ฮัลโหล! ไอ้คุณเคย์ครับ ตื่นๆๆๆๆ)
“อารายยยยย~ ตื่นนนน~อยู้~”
(พรุ่งนี้มีประชุม นายเขียนรายงานการประชุมรึยังฮะ!)
“ห้า?? อะไรน่ะ!!”
(ยังชัวร์--)
“หมายถึงประชุมโครงการสิ่งแวดล้อมอะไรนั่นรึปล่าว?”
(เยสสส)
“อย่างงี้มันก็ทำไม่ทันอ่ะสิTT!!”
(ทัน ถ้าแกทำตอนนี้อ่าน่ะ)
“ตอนตี 4 ครึ่งเนี่ยน่ะ!พี่จะบ้าหรอ!”
(ตี 3 ฉันยังไม่รู้ว่าแกจะทำทันรึปล่าวเลย= =”)
“โฮกกกกกกกกY.Y”
(เอาหน่าไอ้น้องรัก ทำไปเรื่อยๆ สบายๆ เดี๋ยวก็เสร็จ)
“หรอออออTT”
(ตอนนี้ฉันว่าฉัน…ฮ้าวววว~ ไปนอนดีกว่า พยายามเข้าน่ะไอ้น้อง)
ติ๊ด! อ๊ากกกกกก!! ไอ้คุณพี่ประธานเวร ไม่อยู่ช่วยกันคิดเลย!TT^TT แล้วงานมันจะเสร็จมั้ยว่ะ ตอนตี 4 ใครจะไปคิดอะไรออก-- ……ใช่แล้วว!คุณเลขาฟูมะ!!*O*
.
.
.
.
แฟ้มเอกสารมากมายที่ผมอุ้มมาโรงเรียนด้วยความทุลักทุเล ความสูงของแฟ้มที่กองๆกันอยู่บนอ้อมแขนของผมมันทำให้ผมมองทางข้างหน้าไม่เห็น ผมเลยต้องยื่นหน้าของตัวเองออกมาทางด้านข้าง ลำบากตรูจริงเล้ย!!
ฟึ่บๆๆๆ
ผมรีบเร่งฝีเท้าให้เร็ว ถ้าเกิดถึงห้องสภาเกิน6โมงครึ่งล่ะก็มีหวังอยู่ไม่ถึงฟระอาทิตย์ตกแน่-- มีประชุม 8 โมงเช้าไอ้คุณประธานนั่นให้มาเตรียมเอกสารก่อนชั่วโมงครึ่ง -*- ปกติผมมาโรงเรียน 7 โมงน้า~TT ระหว่างที่ผมกำลังหัวเสียเพราะเมื่อคืนได้นอนแค่ 3 ชั่วโมง (ชีวิตรองประธานTTTTT) ก็เลยไม่ทันได้มองว่ามีคนเดินอยู่ข้างหน้า…
ปึ่ก! พรึบ!พลั่กๆๆๆ
“โอ้ยยยยยย!” นั่นไงผมชนเค้าเข้าอย่างแรง เค้าและผมล้มลงไปนั่งอยู่กับพื้นและที่แย่กว่านั้น เอกสารทั้งหมดเทลงมาทับตัวผมเต็มๆU_U
“อะไรกันว่ะเนี่ย!! เดินดูทางบ้างดิว่ะ!”
“เอ้า!ไม่เห็นรึไงว่าเอกกะ...สะ...สารมัน...ไดจัง!OoO”
“เคย์!OoO”
ผมอึ้ง...ทำไมต้องมาเจออีแบบนี้เวลารีบทุกที -*- ซวยที่สุดดดด! ชนใครไม่ชนดันมาชน... โธ่เว้ย! ผมมองดูเวลาที่นาฬิกาข้อมือสีดำของตัวเอง หน้าปัดดิจิตอลบ่งบอกว่าตอนนี้ 6 โมง 20 นาที…20 นาที!!!
ผมก้มลงเก็บแฟ้มทั้งหมดในเวลาอันรวดเร็ว ไดจังเองก็ช่วยเก็บในส่วนที่อยู่ใกล้ๆกับตัวเค้า และอาสาช่วยถือให้ซะด้วย คงรู้สิน่ะว่าผมกำลังรีบ...มาก!!
“เมื่อคืนนอนดึกรึไง?” ไดจังถามผมหลังจากที่ตลอดทางไม่มีใครคิดจะปริปากพูดอะไรเลย
“เมื่อคืนฉันนอนแค่ 3 ชั่วโมง ง่วงชะมัด”
“อะ...อืม...”
“ทำไม...เป็นห่วงฉันหรอ” ผมหันหน้าไปหาไดจัง แปลก...ไม่หนาวขนาดนั้นสักหน่อย ทำไมต้องพันผ้าพันคอ?
“จะหลงตัวเองไปหน่อยรึปล่าว” ไดจังสายหัวน้อยๆ แต่ผมไม่ได้สนใจอะไร สายตาของผมกำลังจ้องที่ผ้าพันคอนั่น...ทำไมต้องพันแล้วสอดลงไปใต้คอเสื้อด้วยล่ะ กระดุมเม็ดบนถูกติดอย่างมิดชิด เอ...ปกติก็ไม่เคยติดนี้หว่า--??
เหมือนกับว่า...กำลังปิดอะไรอยู่เลย
“จ้องอะไรของนาย”
“ร้อนจะตาย...” ผมยื่นมือตัวเองออกไปดึงผ้านั่นอย่างเร็ว แต่ไดจังเอามือข้างที่วางอยู่มาปัดมือผมออกอย่างแรง
“โอ้ยย...ฉันเจ็บน่ะเว้ย”
“อย่ามายุ่ง!”
“อ๊ะ...” ผ้าพันคอที่หลุดออกมาเล็กน้อย จากที่ผมดึงเมื่อกี้ ทำให้ผมเห็นรอยแดงเป็นจ้ำๆตามคอของไดจังรอยนี่มัน...
“ฮึ! เดี๋ยวนี้ ง่ายนักนี่!” ผมจับข้อมือไดจังขึ้นมาแล้วบีบ บีบ...บีบแรงมากขึ้นเรื่อยๆ
“เฮ้ย!เจ็บน่ะเว้ย!!”
“คบกันไม่เท่าไหร่ ยอมมันขนาดนี้เลย?” ไม่พูดปล่าวผมวางเอกสารทั้งหมดลงบนเก้าอี้ข้างๆระเบียงก่อนถึงห้องสภา แล้วเอามือกระชากผ้าพันคอออก แรงกระชากนั่นทำให้กระดุมสองเม็ดบนหลุดออกมา เผยให้เห็นรอยจ้ำๆแดงๆ ตั้งแต่ต้นคอเรื่อยลงมาจนถึงแผงอก
“ดูดกับมันสนุกมั้ยล่ะ?”
“!!!!” ตอนนี้ผมควบคุมอารมณ์ตัวเองไม่อยู่แล้ว ทั้งหึง ทั้งเจ็บ ทั้งโกรธ ผสมปนเปกันไปหมด ผมไม่รู้ด้วยซ้ำว่าไอ้ที่พูดไปมันจะทำร้ายจิตใจคนฟังมากแค่ไหน
"อยู่กับมันคงจะสมสุขกันมากเลยสิ!"
"แคร์สิน่ะ"
"ว่าไงน่ะ!"
"ฮึฮึ! ฉันจะไปทำอะไรกับ'แฟน'ฉัน มันก็ไม่เกี่ยวกับนาย!" นั่นสิน่ะ...ผมเป็นใครถึงจะได้ไปยุ่งเรื่องส่วนตัวของไดจัง
"........." ผมพูดอะไรไม่ออก ได้แต่กำมือแน่น
"นายหน่ะ...กำลังจะแพ้น่ะ"
"!!!!"
"แค่นี้คงจะก็รู้แล้วว่า...'ฉันไม่ได้รักนายแล้วจริงๆ' อ่อ...กองเอกสารเนี่ยขนไปเองล่ะกันน่ะ"
ไดจังวางแฟ้มเอกสารทั้งหมดที่เค้าถืออยู่ลงกับแฟ้มที่วางอยู่ตอนแรก แล้วยิ้มเยาะอย่างผู้ชนะ ก่อนจะเดินออกไป...
----------------------------------------------------------------------------------------------------
ฉันไม่ได้รักนายแล้วจริงๆ{100%}
ตอนนี้ยาวนาน~^^ อยากได้กำลังใจ
ความคิดเห็น