คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : CHAPTER3{ทาคาคิ ยูยะ}
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------
กริ๊งงงงงง!~
"อย่าลืมส่งการบ้าน 10 โมงพุ่งนี้ด้วยล่ะ ห้ามเกินเวลาน่ะค่ะนักเรียน"
ประวัติศาสตร์ ผ่านไปซะที~ ห้าวววววววว~
"เคย์! มัวแต่หาว ไปซะที กูหิวTT" ยูยะเอามือมาเขย่าตัวผมที่กำลังจะฟุบลงกับโต๊ะ หน้ามันตอนนี้น่าสงสารแหะ อย่างกับลูกหมาอดข้าว -*-
"โอ้ย..เคย์จะทรุดๆ แบกไปทีYY" ว่าแล้วมันก็ค่อยๆทรุดลงไปกับพื้น หน้าที่กูป่ะเนี่ย!
"หิวขนาดนั้นเลยหรอครับคุณเพื่อนยูยะ^^"
"คร้าบบคุณเพื่อนเคย์TT....เลี้ยงข้าวผมหน่อยน่ะคร้าบบบ"
"เชิญกองอยู่กับพื้นไปแล้วกันน่ะคุณเพื่อน!" ทุกที!มันเป็นแบบนี้ทุกที แล้วซักพัก ผมก็เห็นมันเดินลิ่วๆไปซื้อข้าวก่อนหน้าผมซะด้วยซ้ำ ผมเสียค่าข้าวให้มันไม่รู้กี่ครั้ง-- นี่หรือคือเพื่อน? ช่างหน้าเศร้าใจ~
.
.
.
.
โรงอาหาร
"อ๊ากกกกยามะ! เอาแซลมอนของชันคืนม้าาาาา~TOT"
"อ้ำ! งับๆ...อื้มๆ อร่อยๆ" แซลมอนของช้านนน! เข้าปากมันไปแล้วTT โฮกกกก!~ เด๋วก็ตามไปกินในปากเลยนิ ฮึ้ย!! งอนๆๆยูโตะงอนยามะจังแล่ว! ผมนั่งทำแก้มป่องแล้วหันหน้าหนียามะจัง ที่หมือนจะไม่รู้สึกรู้สาอะไรเลย แถมยังนั่งกะซวกต่ออีก--
........
เวลาผ่านไป ~ อ๊ากกก!ทำไมไม่มีใครสนใจผมเลย-*- เชอะ!ไปดีกว่าข้าวเขอวไม่กินแม่งและ
"ยูโตะจะไปไหน? ข้าวยังเหลืออยู่เลยน่ะ" ยามะจังดึงข้อมือผมไว้ ก่อนที่ผมจะลุกออกไป
"เหลือแต่ข้าวหน่ะสิไม่ว่า! แซลมอนล่ะ มันหายไปไหน ฮะ!"
"ชั้นกินไปแค่ชิ้นเดียวเองนี้v.v" แน่ล่ะ! ยามะจังจะกินไปชิ้นเดียวมันก็ไม่แปลกหรอก เพราะอะไรหน่ะหรอ? ก็เพราะมันมีแค่ชิ้นเดียว...ชิ้นโตๆเลยด้วยยยย!!TTTTTTTTTTT
"งั้นเด๋วชั้นเลี้ยงติม โอเคมั้ย?"
"เย็นนี้! ชั้นเลือกร้านน่ะ^^"
"เออ!" เยสสสส!!! ฮ่าๆๆๆ ได้ไปกินไอติมสองต่อสองกับยามะจัง *_* รู้งี้ให้ข้าวไปด้วยเลยดีกว่า
"จะยืนอีกนานมั้ย?" คราวนี้เป็นชี่หันมาพูดกับผมบ้าง
"อ่ะ เออหว่ะ..." แล้วผมก็นั่งลงข้างๆยามะจัง ดูไปดูมา.... ชอบยามะจังเข้าไปได้ไงว่ะ--
อ้วนเป็นหมู...
กินไม่เลือก...
เตี้ยก็เตี้ย..
ทุกวันนี้ยังงง-*-
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
"จะยืนอีกนานมั้ย?" ผมหันไปพูดกับยูโตะ ที่ยืนเป็นไอ้โย่งฉีกยิ้มอยู่
"อ่ะ เออหว่ะ..."
"เออ ชี่เย็นนี้ไปกินไอติมกัน"
"ไอติม?"
"ใช่ๆๆๆๆ" ผมรู้สึกว่ายูโตะจะหุบยิ้มลงเกือบ 80%
"อื้มๆไปสิ"
"เคย์โตะไปกันๆๆ"
"นายเลี้ยงน่ะ"
"อ่าฮะ"
"งั้นก็ได้" ผมเหลือบไปมองยูโตะ...หน้าหงิกไปแล้วแหะ
"จิเนนๆๆๆๆ" เสียงใครคนนึงเรียกผมจากด้านหลัง
"หืมมม?" ริวทาโร่นี่หว่า
"ให้ๆๆๆ ของขวัญวันเกิดๆ ถึงจะช้าหน่อยก็น่ะ ฮ่าๆ" เจ้านั่นเดินมาแล้วก็พูดรัวๆ จนผมฟังไม่ค่อยจะทัน
"เอ๋??"
"เอ้า...เอาไป" ริวยื่นกล่องสีเงินใบใหญ่ให้ผม หน้ากล่องมีชื่อร้านอะไรซักอย่างเขียนหวัดๆ ถ้าผมมองไม่ผิดผมคิดว่าริวกำลังหน้าแดงมาก อากาศก็ออกจะเย็น(?)
"ริวจังๆๆ ไปกินไอติมกันมั้ย"
"อืม...เอาสิ" ผมมองยูโตะอีกครั้ง.... หน้าเริ่มดำๆคล้ำๆ ตัวเริ่มอืดนิดๆ เอ่อ...อย่าเพิ่งไปฆ่าตัวตายล่ะ = ='//
รู้สึกว่าภาษาวิบัติมาก -*-
พิมผิดเยอะขอโทดน่ะ
ผมนั่งกินน้ำสตอเบอรี่ปั่นกับยามะจัง เคย์โตะ แล้วก็ริวจัง ส่วนยูโตะวิ่งหายไปไหนแล้วก็ไม่รู้-*- ผมพอจะสังเกตุได้ว่ายูโตะชอบยามะจัง ก็ตั้งแต่วันที่ยามะจังขาเจ็บนั่นแหละ ยามะจังก็น่าจะรู้ตัว ผมรู้ดี...ยามะจังไม่ได้คิดอะไรแบบนั้นกับยูโตะ
"ชี่~ไปเข้าห้องน้ำกัน"
"ขี้เกียจอ่า~"
"ชี่ใจร้ายยยยTT" ยามะจังหันมาทำปากเบะใส่ผม ยิ่งทำแบบนี้แก้มยามะจังยิ่งห้อย ฮ่าๆๆ ตลกจัง^O^
"ชี่! อมยิ้มอะไร??"
"ป่าวนิ"
"ปวดฉี่! จะไปเข้าห้องน้ำ ลุก!" ยามะจังตะคอกใส่หูผม ก่อนที่จะฉุดกะชากลากผมไปด้วย ผมเลยวางน้ำกับกล่องของขวัญไว้ข้างๆเคย์โตะ แล้วมองหน้ามัน ประมาณว่า'ฝากหน่อย' มันก็เหมือนจะรู้เรื่องน่ะ--
ห้องน้ำ
แงงงงงงงงงงง~ เจ็บบบบบTT~ ครบเลย 5 นิ้วTT แดงเป็นปื้นๆด้วยTOT
"ชี่จ๋า เค้าขอโทดน่ะ" ยามะจังเดินออกมาจากห้องน้ำ ขณะที่ผมกำลังยืนไว้อาลัยข้อมือตัวเองที่ตอนนี้แดงแป๊ดดด! ด้วยแรงบีบบวกจิกของยามะจังTT อ๊ากกกก! มีเลือดซิบๆด้วยแหละ ฉันอยากด่าแกว่า ไอ้หมูอ้วนนนน!! อ๊ากกกกก!
"เด๋วก็หายหน่า น่ะ^^"
"............................."
"โกดมากหรอเนี่ย??TT ขอโทดจิงๆน้าๆๆๆๆๆ" ยามะจังทำตาบ้องแบ๊ว พร้อมกับยกมือสองข้างขึ้นมาประสานกันที่อกแล้วเขย่าๆ ตกลงมันจะขอโทดหรือมันขอพร==
"อ่ะๆๆๆ ยกโทดให้ก็ได้" ผมเดินหัวเราะร่านำหน้ายามะจังไป อันที่จริงผมก็ไม่ได้โกดมากมายอะไรหรอก แต่ได้แกล้งยามะจังก็สนุกดีน่ะ ฮ่าๆๆๆๆ
"ชี่!!แกล้งหรอออ! แล้วเมื่อกี้ทำท่าอะไรไปว่ะ ต้องฮามากใช่มั้ย!" ห่วงหน้าตาท่าทางตัวเองยังกับผู้หญิงแหนะ** ฮ่าๆๆๆ
"ใช่แน่ๆๆเลยYOY" เอ๊ะหรือยามะจังจะเป็นผู้หญิง??? ประมาณว่าปลอมตัวมาเหมือนในนิยายOoo ยามะจังยิ่งหน้าหวานๆอยู่ด้วย น่าคิดๆๆๆ!! เอ๊ะ! แต่ไอ้ที่เมื่อกี้มันลากผม... ผู้ชายชัวร์!
"จะไปไหน?" ผมกับยามะจังเดินกลับมาที่โต๊ะเห็นริวจังกับเคย์โตะกำลังจะลุกไปพอดี
"ไปห้องสมุด"
"งั้นไปด้วยๆๆ"
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
"เคย์โตะ มาทำอะไรที่นี่ว่ะ"
"มาห้องสมุดก็ต้องมาอ่านหนังสือสิ"
"แล้วกล่องของฉันล่ะ"
"อ๋ออ...มีหนูเอาไปเก็บให้แล้วล่ะ"
"หนู??"
"ใช่หนู^^" ผมงงๆกับคำพูดของเคย์โตะอยู่นาน สักพักหนูที่เคย์โตะว่าก็เดินมา
"นี่ไงหนู ฮ่าๆๆ" ริวจัง??? ไปหน้าเหมือนหนูตอนไหน???
"หนูบ้านป้าแกสิไอ้เม่น"
"ไอ้เด็กเวรแกกล้าด่าฉันหรอ ฮะ"
"ก็เออสิว่ะ"
"พอได้แล้วโว้ยย จะกระซิบด่ากันทำไมว่ะ"
"ก็เค้าห้ามเสียงดังนี่นา" -**-
"เอออๆๆแล้วมาหาหนังสืออะไรกัน"
"ก็มันจะหาหนังสือภาษาอังกฤษไปทำรายงาน" เคย์โตะพยักเพยิดหน้าไปทางริวจัง
"ใช่ๆจิเนนๆ ไปช่วยผมดูหน่อย พอดีผมดูไม่ค่อยเป็นอ่ะ ภาษาอังกฤษด้วย ยิ่งโง่เลย^^" ริวทาโร่ไม่ทันให้ผมตอบอะไร ก็ดันหลังผมให้เดินไป วันนี้มันวันอะไรเนี่ยมีแต่คนลากให้ไปนู้นไปนี้:((
เมื่อร่างบางทั้งสองเดินออกไปก็เหลือแต่ร่างสูง....ที่ได้แต่มองตาม ถ้าเป็นภาษาอังกฤษล่ะก็ฉันเก่งกว่าใครๆอยู่แล้ว...คนที่นายควรจะขอให้ช่วย คือฉันไม่รึไง? หึ้ยยยยย!
ผมกับริวจังกำลังเดินหาตู้หนังสืออยู่ ผมเหลือบไปเห็นลูกบอลสีแดงตั้งโชว์อยู่ริมหน้าต่าง เอ~ เหมือนจะลืมอะไรไปอย่าง มันขาดๆยังไงไม่รู้-*- อ่อ!นึกออกแล้ว!
"นี่! ริวจังแล้วยามะจังหายไปไหนหรอ?"
"ยามะจังหรอ โดนยูโตะลากไปแล้ว"
"ยูโตะลากไป??"
"เห็นยูโตะบอกว่าหิวน้ำ แล้วก็ลากยามะจังไปเลย"
"อะไรของเค้าว่ะ"
"นั่นสิ...อ่ะ เจอแล้วววว~"
"ไหน??"
"นี่อ่านว่า'เชอร์ล็อก โฮมส์' รึป่าว"
"น่าจะชะ..." ผมยังพูดไม่ทันจบ ก็มีเสียงนึงมาขัดซะก่อน
"ริวริวจัง~" นั่นมันรองประธานนี่หว่า แล้วริวจังกับไอ้เนี่ยรูจักกันตั้งแต่เมื่อไหร่ว่ะ
"หา??"
"จำพี่ได้มั้ยเอ่ย"
"เอ่อ...ได้ฮะ พี่เคย์"
"ดีใจจัง^^~ มาอ่านหนังสือหรอ ขยันจังเลยเน๊อะ"
"มาหาหนังสือทำรายงานฮะ"
"หรอ....ริวจังมากับใคร??" แล้วไอ้เคย์เคออะไรนั่นก็หันมาชี้หัวผม เกลียดจังพวกสูง-*-
"อ่อ...เพื่อนพี่ผมฮะ ชื่อจิเนน ยูริ"
"ยินดีที่ได้รู้จัก ยูริจัง^^ พี่ชื่ออิโน่ เคย์" ยูริจัง???!!! อ๊ากกก!ชื่อนี้รับไม่ได้!
"อ่า...ครับ เรียกผมว่าชี่จะดีกว่าน่ะครับ"
"ได้เลยชี่จัง^^"
":)))*" ผมได้แต่ยิ้มแหยๆๆส่งกลับไป
"แล้วพี่เคย์มาคนเดียวหรอฮะ"
"อ๋อมากับเพื่อนหน่ะ เห้ยยูยะมานี่ดิ"
"อะไร"
"นี่เพื่อนพี่ ชื่อทาคาคิ ยูยะ"
"สวัสดี ริวริวจังใช่มั้ย?"
"ฮะ^^" คนที่เพิ่งเดินเข้ามาเมื่อกี้เหล่ตามองผมนิดหน่อย แล้วก็หันไปคุยต่อ สายตาแบบนั้น...คนที่เค้าพึ่งเจอกันมองกันด้วยสายตาแบบนี้งั้นหรอ--//
"ผมต้องไปก่อนน่ะฮะ"
"ครับๆตั้งใจเรียนด้วยน่ะริวริวจัง ยูริจัง" โว้ยยยยยยย!!ก็บอกให้เรียกชี่!
"เรียกชี่เถอะครับ-*-"
"โทดที...ชี่จัง^^"
"บ๊ายบายฮะพี่ยูยะ พี่เคย์"
"บ๊ายบายริวริวจัง ชี่จัง^^"
"บ๊ายบายริวริวจัง" จะบ๊ายบายริวจังก็หันหน้าไปหามันสิว่ะ หันหน้ามามองผมทำไม?? แล้วผมก็ดันบ้าจี้หันหน้าไปมองอีก คนคนนั้นมองผมแบบเหยียดๆ ในขณะผมมองกลับแบบใช้หางตา นายคิดอะไรอยู่กันแน่ ทาคาคิ ยูยะ!!
{ทาคาคิ ยูยะ} 100%
กว่าจะจบ...เฮ้อออ~
เม้นกันหน่อยน่ะจ่ะเพื่อเป็นกำลังใจ:))
ความคิดเห็น