If without U...[HSJ.yaoi]

ลำดับตอนที่ #3 : CHEPTER2{บทนำ}

����������������������������������������������������������������---wanna be--

------------------------------------------------------------------------------------------------------

�

"ยามะจางงงงงง...เหม่ออีกแล้วน่ะ--" เสียงแหลมเล็กฟังแล้วน่ารำคานหน่อยๆแบบนี้...
ไม่ใช่ใครที่ไหนหรอกครับ
"อะไรอีกล่ะชี่"� ชี่จัง หรือจิเน็น ยูริ เพื่อนสนิทของผมเอง ด้วยหน้าตาจิ้มลิ้มน่ารักแบบเด็กผู้หญิง หมอนี่เลยมีคนมาจีบนับไม่ถ้วน และที่สำคัญไม่ว่าใครมาจีบ...ชี่จังเอาหมดอ่ะครับ= ='
"นี่ๆดูนี่สิ"

ชี่จังยื่นแผ่นอะไรซักอย่างมาให้ผม พอผมคลี่ออกมา....ก็แค่รูปปาปาของชี่จัง จะเอามาให้ดูหรอว่าตัวเองดังแค่ไหนแฟนคลับถึงกับตามถ่ายขนาดนี้--*

"เอ่อชี่...รูปตอนโป๊ก็มีหรอ ++" โอ้ววว!lสุดๆๆ มันเป็นรูปที่ จิเน็น'กำลัง'จะถอดกางเกงออก ถ่อนบนเปลือย มีเข็มขัดเส้นโตพาดบ่าข้างซ้าย... อ๊ะนั่น แอบเห็นขอบบ๊อกเซอร์สีแดงซะด้วย = =
"เฮ้ยยยย! ไหนๆๆทำไมชั้นไม่เหน"
"หมั่นไส้!ทำมาเป็นไม่เหน" ชี่จังหันมาทำหน้าใสซื่อ{แหวะ}
"อาทิดนี้บอกเลิกไปกี่คนแล้วล่ะ"
"อืมมม..ถ้ารวมไอริจังด้วยก็ 3 ล่ะมั้ง"

-------------------------------------------------------------------------------------------------

.
.
.
.

"อย่ามายุ่ง!" ผมบอกพลางปัดมือหยาบๆ{ที่ควรจะนุ่ม--}ออกอย่างขยะแขยง
"ต๊ายตาย!น่ารักจังเลยน้า~"
"อย่าหยิกแก้มได้มั้ยยย!" มันเจ็บน่ะเว้ย! ยัยพวกบ้า!!!



"เสียงเอะอะโวยวายอะไรกัน" เสียงหนึ่งดังขึ้น ราวกับว่ามาช่วยชีวิตผมไว้(?) ยัยป้าพวกนั้นรีบเด้งออกจากตัวผมทันที
"อ้าวววว! คุณโมริว มาหาคุณหนูหรอค่ะ"
"อ่า...ครับ" ผมโค้งตัวให้คุณแม่บ้าน แล้วเริ่มมองหาคนที่ผมตั้งใจจะเอาของขวัญมาให้
"คุณหนูไม่อยู่หรอกค่ะ วันนี้วันพุธน่ะค่ะต้องไปเรียน....แล้วโมริวไม่ไปหรอค่ะ?"
"พอดีวันนี้ไม่ค่อยสบายน่ะครับ แค่กๆ" อันที่จริงผมตอแหลไปงั้นแหละ ผมแค่นั่งทำใจจนลืมว่าต้องไปเรียน-*-
"แล้วจะให้ป้า.."
"อ่อไม่เป็นไรครับ เด๋วผมจัดการเองดีกว่า"� ผมยิ้มให้แล้วขอตัวกลับบ้าน เห้ออออ~ลืมไปได้ยังไงน่ะ ว่าต้องไปเรียนกะอีแค่ให้ของขวัญทำไมอยากเย็นนักว่ะ=='��

~ครืดดดดดด ครืดด ครืดดดดๆ~�
"เอ๊ะ"�

'you have 1 massage'

"ใครส่งมาว่ะ??--"

������������� "ไอ้เด็กเวรไปอยู่ไหนเนี่ย ทำไมไม่มาเรียน ห๊าาาาาาา!!!"
����������������������������������������������������������������
"!!!!"� ผมอึ้งไปทันทีเมื่อกดดูชื่อคนส่ง 'โอคาโมโตะ เคย์โตะ'� ไอ้เม่นนนน!


TBC.

"เราเลิกกันเถอะ....ซาโกะจัง"
"ตะ..แต่ว่า..ฮึก ฮืออ~" ผมเริ่มอยากถีบผู้หญิงตงหน้านี่ทันที เมื่อเห็นเทอสะอึกสะอื้น ผู้หญิงอะไรร้องไห้ยังจะมาตอแหละอ่าครับ-*-
"ในเมื่อเทอชอบคนอื่น....พี่ก็คงไปสำคัญอีกต่อไปแล้ว"�
"มะ...ไม่ใช่น่ะค่ะรุ่นพี่ ฮือออ"
"แล้วเรื่องนั้นล่ะ..."
"..........................."
"พี่ไปล่ะ"
"เด๋ววว! เด๋วสิค่ะรุ่นพี่ เด๋วก่อนรุ่นพี่ยูริ รุ่นพี่!!!"



"แฮ่กๆๆ ยะ ยามะ ..จางงง"
"อ้าวเสร้จแล้วหรอชี่"
"อ่าฮะ!^^"
"น่าสงสารริซาโกะจังน่ะ"
"ยัยนั่นน่ะหรอ ตอแหลชะมัด"� ผมพูดและทรุดตัวลงนั่งข้างๆยามะจัง ยัยเด็กคนเมื่อกี้น่าถีบจริงๆ เหอะๆๆ��


"เคย์โตะ เห้ยยย!ไอ้เคย์โตะ" ผมหันไปทางไอ้หัวเม่นที่นั่งทัดไปจากผมนิดหน่อย
"อะไรว่ะ"��
"ทำไรอยู่ว่ะ"
"ยุ่งหน่า"
"ส่งข้อความหรอ?"
"เออ....เห้ยยย! เอาคืนมาน่ะเว้ย ชี่ เอามา~"�

"เฮ้!นี่นายส่งไปให้เด็กที่ไหนว่ะ"
"ยุ่ง!!"� เคย์โตะดึงมือถือออกจากมือผม แล้ววิ่งออกไปนอกห้องทันที
"อ้าวชี่มันวิ่งไปไหนอ่ะ"
"ไม่รู้มัน--"��

------------------------------------------------------------------------------------------------



���������������� "ไว้เล่นต่อน่ะ Bye"
� ข้อความสุดท้ายจากเคย์โตะ�นี่ผมตอบไปตอบมากะมันกี่ข้อความแล้วว่ะ�โทรสับมันเอาเงินผมไปกี่เยนแล้วเนี่ย-*-��

�����วันนี้ผมไปหาจิเนนมา แต่เค้าไม่อยู่บ้าน ก็สมควรหรอก วันนี้มันวันพุธนี่นาTT ผมเลือกที่จะไม่เรียกเค้าว่าชี่เหมือนคนอื่นๆ�มันจะได้ดูพิเสด 5555 อุตส่าจะเอาของขวัญไปให้Y.Yเอาง่ายๆเลยดีกว่า ผมชอบจิเนนล่ะครับ ^^ ชอบเมื่อไหร่ไม่รู้แต่พอรู้ตัวอีกทีห้องผมก็มีแต่รูปจิเนนเต็มไปหมด�ฮ่าๆๆๆ

�� ผมเดินเอื้อมมือไปหยิบกรอบรูปที่อยู่บนหันเตียงมาดู มันเป็นถ่ายของผมกับจิเนน:))�
ถ่ายในวันเกิดของยูโตะเมื่อปีที่แล้วนี่เอง ตอนนั้นจิเนนบังคับผม T^T ผมไม่ชอบถ่ายรูปเลย�
มันดูไร้สาระ -- ไม่ชอบเหนน่าตัวเองบนแผ่นกะดาษ -*-�
��

~ครืดดดดดดดดดด~
"โมชิโมชิ.."

(................)

"โมชิโมชิฮะ ผมริวทาโร่"

(..................)

"โทรมก็พูดสิว่ะ!"

(ริวววว~++โทด เมื่อกี้สัญญาณไม่ค่อยดี) เสียงแบบนี้ ก็ว่าใคร(ใจจริงหวังว่าจิเนนจะโทมาบ้างTT)

"ไงยูโตะ"

(คิดว่าจิเนนจะโทมาล่ะสิ อ่าหน่ะๆ ชั้นรู้หรอกหน่า)

"อะไรไม่ใช่สักหน่อย" มันรู้ทันทุกที-*-

(คิดว่าชั้นรู้ทันอยู่ล่ะสิ 555)

"เออๆๆๆ ......เข้าเรื่องๆๆๆ" ผมชักจะรำคาญแหะ--

(ชั้นว่า....ชั้น...)

"อะไร"��

(ชั้นว่าชั้น...เริ่มชอบเค้าขึ้นมาจิงๆแล้วล่ะ)

"ห๊าาาาาาา!!"


-------------------------------------------------------------------------------


TBC{50%}


"ยูโตะ!เล่ามาให้หมดเลยน่ะ"
"ก็บอกไปหมดแล้วไง"
"ไม่ๆๆชั้นว่ามันต้องมากกว่านั้นแน่ๆเลย"
"แค่นั้นจริงๆน่ะริว"

"แต่ตอนนายโทรมา เสียงนายจริงจังมากเลยน่ะ"
"อ๊ากกกก!ก็บอกว่ามีแค่นั้นๆๆๆๆ"
"ไม่จริงๆๆๆๆ!!� แก!บอกมาเด๋วนี้น่ะ� ไม่งั้นชั้นจะฆ่าแกยูโตะ!!!"��

ผมวิ่งนี้เจ้าริวทาโร่ได้ทันก่อนที่มันจะกระโดดถีบผม ฮ่าๆๆๆ��คิดผิดรึป่าวน่ะ ที่ไปบอกเรื่องนี้กับมันเนี่ย อยากจะเอาหัวทุ่มกับพื้นจังTT

�
-------------------------------------------------------------------------------------------------------

เมื่อวาน...

"ห๊าาาาาา!!"

(โอ้ยเบาๆก็ได้ หูจะแตก)

"เค้าที่ว่านั้นหน่ะ...ยามะจังใช่มั้ย?"

(ใช่)

"เป็นไปได้ไง!"

(ก็ไม่รู้สิ...ชั้นคงจะใกล้ยามะจังมากเกินไปล่ะมั้ง หรือไม่ก็ชั้นแค่คิดไปเองว่าชอบ..)

"ใกล้?ใกล้มากแค่ไหน"

(ก็น่ะ...)

"ก็นงก็น่ะอะไรล่ะ"

(ก็ชั้นเคยเกือบจะจูบ..)

"ห๊ะ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!"

(ก็แค่เกือบเองหน่าริว)

"แล้วนายไปเกือบตอนไหนกันเนี่ย!"

(ในห้องน้ำ วันที่ยามะจังเจ็บขา แล้วชั้นพาไปห้องน้ำไง)

"โอ้ววววว~!"

(ที่จะคุยก็แค่เนี่ยแหละ บาย)

"อ้าวเห้ย เด๋วก่อน ยูโตะ ไอ้เวร!"

------------------------------------------------------------------------------------------------------------


"โอ้ยริว เจ็บน่ะ!"
"สมๆๆๆๆๆๆ" ตอนนี้หัวผมที่จัดทรงมาเป็นอย่างดี ถูกเจ้าเด็กบ้านี้ ทั้งปัด ทั้งดึง ทั้งขย้ำ โอ้ววโน้ววว!~ หัวช้านนนน~
�
"ไงยูโตะ"� อ่า...ยามะจังนี่หน่า วันนี้น่ารักจังเลย^^ ผมมองยามะจังตั้งแต่หัวจรดเท้า ยามะจังอยู่ในชุดนักเรียนที่เสื้อสีขาวตัวในถูกยัดชายไว้แค่ด้านหน้า� ส่วนเสื้อนอกเค้าถือไว้ในมือ เนคไทเอียงเล็กน้อย และก็ทรงผมที่ยุ่งเหยิงนั่น เท่เว่ออออ!~

"เห้ยยูโตะ จ้องอะไร"
"อ้ะ...เปล่า-/////-"��� ยามะจังยื่นหน้าเข้ามาใกล้ผมแล้วขมวดคิ้ว ไม่น่ะ จะใกล้เกินไปแล้วววว...
"ทำตัวแปลกๆพิลึก"�

โอ้ยทำตัวไม่ถูกๆ ใบหน้าแบบนั้น จมูกแบบนั้น ดวงตาแบบนั้น ....� อยากให้ชั้นทนไม่ไหวใช่มั้ย ยามะดะ!...

คนตัวสูงคิดก่อนจะเลี่ยงยามะจังมานั่งกับจิเนนแทน ซึ่งกำลังคุยกับริวอย่างสนิทสนม หึ้ย...อย่าใหเป็นตาชั้นกับยามะจังบ้างน่ะ พ่อจะจูบโชว์เลย�หวา~คิดแล้วก็เขิน
"ยูโตะ เป็นไรว่ะ"
"นั่งบิดอยู่นั่นแหละ" เข้ากันเป็นปี่เป็นขลุ่ย ไอ้สองคนนี้ไปถึงไหนกัแล้วว่ะ!

"นี่ๆคุยอะไรกันอยู่หรอ??**" จู่ๆยามะจังก็เดินเข้ามานั่งข้างๆผม�ผมเลยรีบลุกออกไปหาเคย์โตะที่พึ่งเข้ามาพอดี

"ยูโตะมันเป็นไรมากป่าวว่ะ"
"ช่างมันเหอะยามะจัง นี่ๆดูอะไรนี่สิ"
"เค้กหรอชี่จัง"
"เค้าว่าร้านนี้อร่อยมากเลยล่ะ"
"ใครซื้อให้หรอจิเนน"
"โชเฮหน่ะ^^ ริวๆกินสิๆ อร่อยน่ะ"
" ผมไม่อยากกิน!..."� เค้กนั่นอร่อยเพราะแฟนพี่ให้มาต่างหากTT�ริวทาโร่ทำหน้าแหวะใส่เค้กบลูเบอรี่หน่อยๆด้วยความหมั่นไส้ แล้วเข้าไปนั่งสมทบกับยูโตะ�


.
.
.
.
.
"อย่าง๊องแง๊งหน่าฮิค"
"ก็มันเจ็บนี่หว่าTT"

"งั้นที่หลังก็ไปบอกที่รักมึงให้มันทำเบาๆ....จะได้ไม่ต้องมาเดินท่าอุบาดจิตแบบนี้ ==' "
"นี่พยายามแล้วน่ะเว้ย เดินปกติที่สุดแล้ว --"
"ปกติห่าอะไรล่ะ!!� ถ่างไปถ่างมา...หึ้ย ไม่น่ามาเดินด้วยเล้ยยย!"
"ทำไมว่ะ"
"อายโว้ยยย"
"....= =�{ '�"

�
ห้อง 2C

"ขอบคุนที่มาส่ง"
"เออ!"


"โคตะทำหนักไปรึไง ขาจะฉีก180องศาอยู่แล้ว-*-"
"ไม่ต่างจากนายหรอก...�� ไดกิ� ดูดิ๊ คิสมาร์ก เต็มคอเลย ฮ่าๆๆ"
"เห้ยๆอย่าพูดดังดิ อุตส่าพันผ้าพันคอมาแล้วนี่ ยังเหนอีกหรอ?"�ไดกิถามเพื่อนสนิทอย่างฮิคารุ ที่สภาพตอนนี้ไม่แตกต่างกันซักเท่าไหร่ {สงสัยจะโดนหนักมาเหมือนกัน}

"ไดจัง!ไดจังอยู่ไหนครับ"��
"เห้ยรุ่นพี่มาได้ไง"� ฮิคารุดูจะอึ้งกับบุคคลที่มาใหม่และเรียกเพื่อนสนิทของเค้าอย่างคนคุ้นเคย
"ก็คิดถึงไง เลยมาหา"
"เด๋วจะเข้าเรียนแล้วอ่ะ กลับไปก่อนน่ะ"
"อื้มๆก็ได้ๆ งั้นเด๋วโทรหาน่ะครับ"
"อื้มๆๆ"
จุ๊บ!��บุคคลที่พึ่งมาและกำลังจะกลับหอมแก้มไดกิก่อนจะเดินจากไป ทิ้งฮิคารุใหอึ้งกิมกี่อยู่ตรงนั้น

"ดะ...ไดกิ นั่นใคร?"
"ก็แฟนชั้นไง"
"โอ้ววโน้ววว!"
"หล่อใช่มั้ยล่ะ ฮ่าๆ^O^"
"หาได้ขนาดนี้เลยหรอว่ะ" ไดกิยิ้มแก้มแทบปริ เมื่อเสียงโทรสับที่เค้ารอดังขึ้น���

"ว่าแต่...หมอนั่นชื่ออะไร" ไดกิล่ะจากโทรสับแล้วหันมาตอบ
"ชื่อจิน... อาคานิชิ จิน�:)))"��

----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------�

������������� โว้ยยยยๆๆเป็นประธานนักเรียนี่ทำไมมันหนักหนาสาหัสแบนี้น่ะ-*- แล้วไอ้คุนน้องรองประธานที่รักมันไปอยู่ไหนของมันเนี่ย!!� แล้วนั่นเอกสารอะไรอีกล่ะ?? เมื่อวานก็ดูจนตาแทบแหกอยู่แล้ะ ผมล่ะอยากจะกะโดดตึกตายซะเด๋วนี้เลย ให้มันได้อย่างงี้สิ!

"ไงคุณพี่โคตะ หัวเสียแต่เช้าเลยน่ะ"
"จนป่านนี้พึ่งจะมาหรอครับคุณรองประธานเคย์" ผมทักทายเจ้านั่นแล้วเดินไปที่เอกสารกองโต ให้งานกูมาอย่างกับเป็นผู้บริหารระดับบิ๊กบอสอย่างงั้นแหละ

"โหหหห!งานมาแต่เช้าเลยน่ะเนี่ย!"
"เออดิ...แล้วนีหายหัวไปไหนมา"
"เอ่อ..ป่าว..ก็เพิ่งมา.-- เออๆใช่ๆๆตอนกางวันฮิคบอกว่า'ไปหาเค้าด้วยน่ะ' " อะไของมันท่าทางแปกๆ� ว่าแล้วก็คิดถึงฮิคของผมขึ้นมาทันที

�����ผมนั่งแบ่งกองเอกสารกับเคย์� 'ใบพฤติกรรมประจำปี' ให้มาทุกปีเหมือนเดิมทุกปี><� ดูกองนั้นดีกว่า 'สถิติการโดดเรียน' ผมหยิบรายงานเล่มนั้นขึ้นมาเปิดดู หนาปึ้ก! พวกมึงคิดจะเรียนกันบ้างมั้ยฮะ!� สงสัยต้อง้รียกมาตักเตือนซะบ้างไอ้พวกนี้_._




ห้อง 2B

������ เฮ้ออออ~งานเยอะจิงๆไม่รู้ว่าคุณเลขาฟูมะ เอาข้อมูลมาจากไหนเยอะแยะ-*- เห็นแล้วเหนื่อยแทน เมื่อกี้เกือบไปแล้วถ้าไอ้คุณประธานขี้สงสัยนั่นเกิดรู้ขึ้นมาว่าไอ้ที่ผมมาสายเพราะมัวแต่ไปยืนส่องเด็กต้องโดนฆ่าแน่ๆเลยTT�

ป๊าปปปปปป!!

"โอ้ยยยย! ใครว่ะ" โอ้ยๆๆๆเจ็บๆๆๆๆ TT แง๊ๆใครตบหัวเค้า!T^T�
"กุเอง**"� เพื่อนสุดทีรักของผมยื่นหน้ามาพูด
"เชี่ยยูยะ..ตบหาเมี่ยมึงอ่อ"
"มึงรู้ด้วยอ่อเนี่ย"
"กูด่ามึงอยู่โว้ยยยย--"
"อ้าวหรอ??"
"กวนตีน!" และในขณะที่ผมกำลังคุย{??}อยู่กับยูยะสายตาของผมก็เหลือบไปเห็นคนคนนึงที่อยู่ตงสนามด้านล่าง... จ๊อด! น่ารัก น่ารักอะไรขนาดนี้^^ เอ๋? นั่น...เด็กคนเมื่อเช้านี่นา�คนที่ทำให้ผมเกือบโดนฆ่า!� ริว...ริวริวจัง�� ดูท่าวิ่งนั่นสิ ช่างสวยราวงามกับนางฟ้า~� มามะ!มาเป็นของพี่ดีกว่าน่ะ ริวริวจัง-//////-

โป๊กกกกก!!!


"โอ้ยยยย! ใครฟ่ะ!!"�
"ชั้นเอง...เทอมีปัญหาอะไรรึป่าวอิโน่คุง?"
"อ่า...ไม่ครับ ไม่มีครับอาจารย์"�ยัยเหี่ยวหน้าห้องมาตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย ไอ้ยูยะแม่งก็ไม่บอกกันเลย-*-� ผมหันไปทางเพื่อนรักตัวดีของผม...

"คร่อกกกก! ฟี้~"� หลับ...ขอบคุณ


-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------

บทนำ{100%}
จบไปแล้วตอนนึงๆๆ^_____^
เย้ๆๆๆไว้จะมาอัพต่อน่ะ