บทสุดท้ายของความรัก

เนื้อเรื่อง

ภาคนี้เป็นชีวิตของไวย์ กับสาวน้อยอีกคนค่ะ มาติดตาม "บทสรุปของความรัก" ของรักวุ่น ๆ ของสามคนนี้ดูค่ะ
(เป็นภาคสองจาก ความรัก...ผันผ่านตามกาลน่ะค่ะ ซึ่งภาคแรกเป็นภาคของเรน และมีการอ้างถึงตัวละครตัวนี้ไว้ที่นี่ด้วยค่ะ แต่ถ้าเริ่มอ่านจากตอนนี้เลยก็รู้เรื่องค่ะ ^^)


ความจริง...เจ็บปวดกว่าความฝันเสมอ

"อะไรนะ หลิว เธอเลิกกับเขาแล้วหรือ" เสียงอุทานอย่างตกใจ ก่อนจะเงียบลง เมื่อแลเห็นน้ำตาของคนตรงหน้า ขนตาแพงอนยาวนั้นกระพริบถี่ๆก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองหน้าเธอ แววตานั้นมีรอยวูบไหวอย่างไม่มั่นใจ
"ค่อยๆเล่าให้พี่ฟังนะหลิว เกิดอะไรขึ้น" คำปลอบโยน...มีค่าสำหรับต้นหลิวเล็กๆต้นนี้...มากเหลือเกิน
"หลิว...เคยเชื่อเขา...ว่าเขารักหลิวจริงๆ แต่ตอนนี้มันเหมือนกันโลกหมุนกลับค่ะพี่นิล มันไม่เหมือนเดิมอีกแล้ว" รวิตาผวาเข้ากอดคนตรงหน้า
สิ่งที่เคยมี...สิ่งที่เคยหวัง...คนที่จะสานฝันและชีวิตร่วมกัน....บัดนี้ เธอ...เหลืออะไรบ้าง

หัวใจ...ที่แหลกสลาย...ไม่มีชิ้นดี

"หลิวต้องเข้มแข็งนะ รู้ไหม" พี่นิลของเธอ พี่สาวที่แสนจะใจดีและคอยยืนเคียงข้างเธอเสมอ
ยามเมื่อต้นหลิว...โอนเอนปักหัวใจไว้กับเขา ...พี่นิลไม่เคยห้าม หากเฝ้ามองความรักของเธอให้ผลิบาน...งอกงาม หรือ...แม้แต่จะโรยราลง
เมื่อข่าวลือ ...เรื่องแฟนเก่าของเขา....กลับมาคืนดี ต้นหลิวโยกคลอนราวต้องพายุโบก...
หากเพราะมีเขาอยู่ข้างๆ ....คอยปลอบประโลม...ว่าไม่มีอะไร ไม่มีใครมาพรากเราสองคน
หัวใจของเธอ...จึงปักใจและไม่เคยฟังคำใครอื่นอีก....

จนวันนี้...ตาที่เคยหลงด้วยความรัก ...เปิดลืมเพื่อมาพบกับความเจ็บปวด...ร้าวรานไปทั้งหัวใจ
"คนที่ไม่รักกัน...จะมาอยู่ร่วมกันได้อีกหรือคะ" นั่นเป็นประโยคสุดท้ายที่หญิงสาวกล่าวกับอดีตคนรัก

ฟ้าใหม่....กับหัวใจดวงเดิม...กลับมาเหงา และเดียวดายอีกครั้ง

แรกพบ...อีกครึ่งของหัวใจ

รวิตานึกย้อนไปถึงเหตุการณ์ตอนนั้น เพราะต้องการจะไปจากเขา...คนที่ทำร้ายหัวใจกันเหลือเกิน...เธอจึงทำในสิ่งที่ไม่เคยคิดจะทำมาก่อน
ร่างบางควัาแขนชายหนุ่มในชุดสูทคนหนึ่งที่เดินผ่านมาเฉียดหล่อน การกระทำนั้นทำให้อดีตคนรักมองอย่างงงงัน และคลายมือจากหล่อนออกชั่วครู่ หญิงสาวผวาเข้าไปซุกตัวในอ้อมแขนของเขา...คนแปลกหน้าผู้นั้น
"อ้อ หลิว ที่แท้น่ะ เธอก็มีคนอื่นเหมือนกัน" เสียงเครียดขึ้งนั้นทำให้ร่างบางตัวสั่นด้วยความกลัว หญิงสาวเบือนหน้าออกจากอ้อมอกนั้นตอบเขาอย่างชัดถ้อยชัดคำ
"ก็เห็นอยู่แล้วนี่ เขาเป็นแฟนคนใหม่ของฉัน ดังนั้นเลิกยุ่งกับฉันเสียทีเถอะ" คำประกาศกร้าว ทำให้อีกฝ่ายได้แต่ฮึดฮัด ก่อนจะลาจากไปเนื่องจากคู่ต่อสู้ของเขารูปร่างพอฟัดพอเหวี่ยง และคงไม่คุ้มค่าพอที่เขาจะเสี่ยงให้ตัวเองต้องบาดเจ็บ

"เขาไปแล้ว" ถ้อยคำกระซิบที่ริมหู ทำให้ร่างบางต้องผละออกมาจากอ้อมอกอุ่นนั้น หญิงสาวเขินจนไม่กล้าจะมองหน้าเขาแม้แต่น้อย
"ฉันขอโทษค่ะ ขอโทษจริงๆ เอ๊ะ คุณเป็นคนไทย" หญิงสาวอุทานเมื่อได้ยินประโยคภาษาไทยออกมาจากปากคนตรงหน้า วงหน้าขาวจัดละม้ายอิสตรี มีรอยแย้มยิ้มอย่างใจดี ดวงตาเขาคล้ายกับมีความสงสัยพาดผ่าน
"ไม่เป็นไรหรอก คุณก็ระวังตัวล่ะกัน หมอนั่นท่าทางคงจะไม่ปล่อยคุณหรอก" รวิตาพึมพำขอบคุณ ...อย่างน้อยวันนี้ก็ผ่านไปได้อีกหนึ่งวัน

ร่างละมุนที่ซุกเข้าหาอ้อมอกของเขา....ทำให้ไวย์ลืมตัวถึงกับสูดกลิ่นเรือนผมหอมของหล่อน...เธอเป็นใครกัน

โชคชะตา....มักจะเล่นตลกกับคนเราเสมอ

ชายหนุ่มจัดกรอบรูปบนโต๊ะทำงาน ใบหน้ารูปไข่ อ่อนละมุนของคนในภาพยิ้มตอบมาอย่างน่ารัก...สายฝนของผม
เสียงเคาะประตูดังขึ้น วันนี้มีการเปลี่ยนโยกย้ายสาขางาน เขาได้ผู้ช่วยคนใหม่ และคงจะเป็นเธอที่จะเข้ามา
"ขออนุญาตค่ะ" เสียงพูดพร้อมกับการเปิดประตู ภาพที่เห็นทำให้ลมหายใจของไวย์สะดุดค้าง ผู้หญิงคนนั้น
ดูราวเธอเองก็ตกใจไม่น้อย ใบหน้านั้นแดงระเรื่อขึ้น เธอเองก็จำเขาได้เฉกเช่นกัน
ร่างบางผละไปนั่งบริเวณโต๊ะทำงานของเธอ และไวย์ก็ตอบไม่ถูกว่าทำไมถึงได้เฝ้ามองเธอจัดของ
จนกระทั่งจัดเสร็จ หญิงสาวจึงเดินมายื่นแฟ้มสีดำให้ชายหนุ่ม

“เจ้านายคะ ฉันชื่อรวิตา หลิวค่ะ” หญิงสาวยิ้มให้ นั่นเป็นประโยคแรกที่ทำให้เราได้รู้จักกันอย่างเป็นทางการ

เขาว่ากันว่า....ความใกล้ชิด...บังเกิดความผูกพัน

ความรักไม่มีถูก...ไม่มีผิด...
เหตุผลใดใด ก็ไม่อาจตัดสินรักได้

“เชื่อมั่นเขา...อีกแล้วหรือหลิว หลิวให้โอกาสผู้ชายเลว ๆ อย่างนั้นได้ยังไง เขาน่ะมีเจ้าของแล้วไม่ใช่หรือ” มณีนิลอดไม่ได้ที่จะมีโมโห เมื่อรับรู้ความสัมพันธ์ที่เริ่มถักทอขึ้นระหว่างเธอกับไวย์
“ขอโทษค่ะ พี่นิล” หญิงสาวเก็บปากเก็บคำ สิ่งที่ทำให้มั่นใจ...
ไม่ใช่แววตาคู่สวยคู่นั้น...ไม่ใช่คำพูดหวานหูแบบที่คนรักเก่ามีให้...
หากรับรู้...เต็มหัวใจ...

ท่ามกลางความหนาวเหน็บ...ดวงตะวันของเธอได้ฉายความอบอุ่นมาหล่อหลอมจิตวิญญาณ์ดวงนี้....

ไวย์เอื้อมมือไปข้างหน้า คล้ายจะไขว่คว้าบางสิ่งบางอย่าง แล้ววางสิ่งนั้นแนบลงกับมือของหลิว....แหวนเพชรประดับรูปดาวน้อยเปล่งประกายจรัสแสง...ไม่ต้องมีคำเอื้อนเอ่ยใดใด ไวย์กุมมือหญิงสาวไว้ด้วยอุ้งมือของเขา วางลงบนหน้าอกด้านซ้าย....แทนความรักเต็มหัวใจ...ความอบอุ่นอาบไล้หัวใจสองดวง...ผนึกแนบเป็นดวงเดียว !!!

หลิวรักไวย์มากนะคะ...หญิงสาวแนบริมฝีปากชิดริมหูเขา พร่ำกระซิบคำแห่งหัวใจรัก

คำออดอ้อนเอาใจ อย่างที่ไม่เคยได้รับ หัวใจที่แกร่งกล้ามีหรือที่จะไม่อ่อนไหว

เรน..เข้มแข็งแบบกิ่งไผ่ ที่ไม่เคยจะท้อแท้ ไม่ว่าอย่างไร จะสามารถหยัดยืนบนโลกกว้างได้อย่างมั่นคง
ขณะที่ต้นหลิว...อ่อนแอ ไม่เคยมั่นคงที่จะเดินไปตามลำพัง
ผู้ชายอย่างเขา...เลือกแล้ว...ที่จะโอบอุ้มบุคคลที่อ่อนแอกว่ามิใช่ ผู้ทัดเทียมกัน !!!

แม้จะรู้สึกผิดเพียงใด แต่จะให้ปล่อยมือจากเขา เธอก็ทำไม่ได้เสียแล้ว
เพราะหัวใจดวงนี้....เฝ้ารอคอยดวงตะวันดวงนี้ตลอดมา

หลิวทำร้ายเขา... หล่อนกระซิบเบาๆ แววตาดุจไม่แน่ใจ ยามเงยหน้ามองผู้ซึ่งเป็นที่รัก
หลิว...อย่าโทษตัวเองอีกเลย เพราะผม.. เรื่องมันถึงได้ลงเอยแบบนี้
หญิงสาาวซุกตัวแนบกายเขาแน่นขึ้น ต้องการ...ไออุ่นนี้...ตลอดไป

ขอบคุณไวย์...ขอบคุณที่ไม่ทิ้งกัน...ทำให้หลิว ไม่เดียวดาย อย่างที่เคยผ่านมา

บทสรุปของชีวิตคู่ของไวย์และหลิว...บทสรุปที่แห่งความสมหวัง...หากแท้จริงแล้วเพิ่งจะเป็นการเริ่มต้นต่างหาก
เรียนรู้วิถีทางแห่งความรัก...ของคำว่า "ครอบครัว"

สำหรับเรน...บทสรุปความรักของเธอ ?? อยู่หนใดกัน


บันทึกส่งท้าย

การ์ดสีชมพูหวาน ประดับด้วยเกล็ดดาวในซองจดหมายถูกส่งให้กับเรน หญิงสาวเอื้อมมือเปิด...หัวใจสั่นระริก แม้จะทำใจยอมรับได้
ทว่าเหมือนความแปลบปลาบแล่นผ่านกายอีกครั้ง
ในซองจดหมายไม่ได้มีเพียงการ์ด ทว่ามีกระดาษแผ่นเล็ก ๆ แนบอยู่
ความเจ็บปวดคล้ายจะผ่านไป แปรเปลี่ยนเป็นความสงสัยมาแทนที่ ร่างบางเปิดอ่านข้อความในนั้น

......ขอโทษนะคะ ไม่ขอให้เรนยกโทษให้หลิว...เพราะสิ่งที่ทำลงไป...มันผิดมากมายเหลือเกิน...ขอโทษที่เป็นคนทำร้ายหัวใจของเรน...ขอโทษที่ไม่เข้มแข็งพอที่จะตัดใจจากเขา...หลิวไม่กล้าที่จะเผชิญหน้ากับความโดดเดี่ยว....หลิวชดใช้ความรักให้เรนไม่ได้...แต่หลิวสัญญาด้วยหัวใจว่า...จะไม่มีวันทำร้ายไวย์...ขอโทษนะเรน

เรนยิ้ม...ยิ้มทั้งน้ำตา...เธอผ่านความปวดร้าวนั้นมาได้แล้ว...หยัดยืนเข้มแข็ง...ดั่งกิ่งไผ่...ตอนนี้...ยินดีกับความรักครั้งใหม่ของไวย์อย่างสุดหัวใจ
ชีวิตของคนสามคน...ถึงอย่างไรก็คงจะต้องมีคนเจ็บปวด...ทว่าอย่างน้อย...ตอนนี้เธอจะยินดีกับเขา...ความสุขของคนที่เธอรัก...^^

......................................................................................................................................................

ยังไงก็สละเวลาติชมด้วยนะคะ ครั้งนี้ยาวกว่าภาคของเรน แต่วาฬก็ยังชอบเรื่องของเรนมากกว่า ^^"
ขอบคุณนะคะที่เข้ามาอ่าน...