คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : บันทึกส่วนที่หนึ่ง - แสงที่ปลายฟ้า (70%)
บันทึกส่วนที่หนึ่ง - แสงที่ปลายฟ้า
ผมไม่รู้ว่านานเท่าไหร่แล้วที่ถูกจับมาขังไว้ในห้องที่ไร้แสงสว่างเช่นนี้ หลายอาทิตย์ หลายเดือน หลายปี หรืออาจจะหลายสิบปี...
กลิ่นเหม็นอับชวนให้ขย้อนของเก่าในตอนแรก บัดนี้กลายเป็นกลิ่นธรรมดาที่คุ้นเคย ผมไม่รู้หรอกนะว่าผมทำผิดอะไร แล้วทำไมต้องเป็นผม ครอบครัวและเพื่อนของผมทุกคนถูกชายแก่หัวล้านนามเพกาซัสพรากชีวิตไป แต่ทำไมเค้าถึงไม่ฆ่าผมกันนะ ผมอยากตามพวกเค้าไปมากกว่า... ท่านพ่อไม่เต็มชิน... ท่านแม่ไม่เต็มยิ่งกว่าราส... น้องกระต่ายเจลลี่เน่า... น้อง#%$^&&... ลุง^$^%#%^...
บางครั้งผมก็คิดไปเองว่าเจ้าเพมันแอบชอบผมอยู่เลยไว้ชีวิต(กรั่กๆ) แต่ว่าตอนเด็กๆน้าของผม(พ่อแม่เอ็งทำไรบ้าง?) เคยบอกว่า 'ซักวันนึงพลังของจ้าจะตื่นเด็กน้อย จงเตรียมตัวที่จะพบวันนั้นซะเถอะ' ตอนนั้นผมก็ยังไม่คิดมากนะเพราะตอนนั้นผมยังอายุแค่16ยังเป็นวัยรุ่นอยู่เลย กว่าจะคิดมากก็คงตอนนี้ละมั้ง... ตอนนี้ผมอายุเท่าไหร่กันแล้วนะ ก่อนถูกจับมาวันนั้นวันเกิดครบรอบ 29 ปีของผมพอดีนี่นา เฮ้อ เกิดมายังจีบหญิงไม่ติดซักคนก็ดันมาถูกขังที่นี่ ชีวิตหนอชีวิต
ห้องเก่าที่คุ้นเคย แต่ลางของผมบอกว่า... วันนี้จะมีอะไรเปลี่ยนไปแน่ๆ...
"กริ้ง" เสียงกริ่งที่แสดงว่ามีคนเอาอาหารมาให้ดังขึ้น ผมลุกขึ้นไปที่ช่องประตูตามเคย แต่คราวนี้มันเปลี่ยนไป... ประตูถูกเปิดออก เผยให้เห็น... สาวชุดเมดสุดโมเอะ!! นี่สินะอัศวินคนสนิทของปิศาจเพกาซัส นางต้องร้ายไม่เบาแน่ๆผมคิดอย่างนั้น...
"เอ่อ.. คุณคือวีเซนเต้ใช่มั้ยค่ะ"เค้าเอ่ยปากถามผมด้วยน้ำเสียงหวานๆกับริมฝีปากได้รูปสีชมพูระเรื่อ ผมก็ได้แต่พยักหน้าไป ก็ผมไม่ได้พูดมานานแล้วนี่นา...
"คุณถูกขังอยู่ที่นี่เป็นเวลา 1ปี 2เดือน 5วัน 7ชั่วโมง 48นาที 28.355วินาที แล้วค่ะ ตอนนี้นายท่านเพกาซัสเรียกคุณไปพบที่ยอดหอคอยค่ะ" เธอพูดจบก็ยิ้มหวานก่อนจากไป ว่าแต่ผมจะไปที่ยอดหอคอยนั่นถูกมั้ยเนี่ย ไม่สิ ผมหนีก็ได้หนีนา
"อ้อ อย่าคิดจะหนีนะคะ เพราะปราสาทนี้มีคุณยามหุ่นล่ำอยู่เต็มไปหมด และทางออกปราสาทก็มีมังกรวารีเฝ้าอยู่ด้วยนะคะ ส่วนทางไปหอคอย เดินไปเรื่อยๆเดี๋ยวก็เจอเองค่ะ" หล่อนกลับมาบอกเหมือนอ่านใจได้
"1ปี 2เดือนงั้นหรอ" ผมพูดกับตัวเองโดยไม่รู้ว่าเวลาปีเต็มทั้งหมดผมถูกใครบางคนจับตามองอยู่...
ผมเดินไปเรื่อยๆ และพึ่งเคยได้เดินดูปราสาทนี้ครั้งแรกตั้งแต่ถูกจับมาขังไว้ ตาที่ไม่ได้รับแสงมาเป็นเวลานานกระพริบถี่ๆให้เคยชิน แขนขอที่ไม่ค่อยได้ใช้ในห้องแคบๆนั่นทำเอาผมบิดตัวไปมาหลายรอบกว่าจะหายเมื่อย แต่... ผมรู้สึกเหมือนมีอะไรดึงดูดให้ผมเดินไป... ที่ยอดหอคอยนั่น...
ผมเดินขึ้นบันไดมาจนเห็นประตูไม้โอ่อ่าบานใหญ่ ก่อนที่จะเคาะนั่นเอง... ประตูก็เปิดออกมา
ความคิดเห็น