คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ปฐมบทแห่งหายนะ (100%) + เปลี่ยนชื่อตัวละคร
........ข้าได้แต่เฝ้าดูโลกอันโสมมนี้มานานแล้ว……..
........ข้าเห็นจิตใจสกปรกของพวกมนุษย์........
........ข้าเห็นการโกหกเพื่อให้ตัวเองอยู่รอดแม้จะต้องโยนบาปให้ผู้อื่น........
........ข้าเห็นมนุษย์ผู้ละโมภและเห็นแก่ได้........
........คงถึงเวลาของข้าแล้วสินะ........
........หึหึหึหึ........
“ท่านเห็นด้วยกับข้าไหมท่านเทพ”เจ้าปิศาจว่าหลังจากเล่าสิ่งที่สังเกตุการณ์มาให้เทพฟัง
“เราไม่เห็นด้วยอย่างแน่นอน ถึงแม้มนุษย์หลายๆคนจะเป็นอย่างที่ท่านปิศาจบอกมา แต่มนุษย์ผู้มีจิตใจดี ข้าเชื่อว่าต้องมีอยู่แน่ๆ...”เทพพูดเสียงอ่อนโยน
“งั้นท่านพิสูจน์ให้ข้าดูได้ไหมล่ะ หึหึ...”ปิศาจว่าเสียงมีเลศนัย
“ได้สิ แฟร์ ออยล์ พวกเจ้าช่วยไปสำรวจโลกมนุษย์กับท่านปิศาจตนนี้หน่อยสิ”เทพออกคำสั่งกับลูกน้อง2ตัว
“รับบัญชาพะยะค่ะ”ทั้งสองตอบพร้อมกันและวาดวงแหวนเวทย์เปิดประตูไปสู้พิภพแห่งมนุษย์...
“จ๊อบ... อยู่กับเราก่อนได้มั้ย เราเหงา”โมพูดเสียงอ้อนใส่กิ๊กนามจ๊อบ
“ขอโทษนะโม แต่วันนี้เราต้องรีบกลับไปเล่นเกม คงอยู่ด้วยไม่ได้ ถ้าวันหลังว่างจะมาหาใหม่นะ”จ๊อบขอโทษพลางลุกขึ้นยืนจากเตียงและใส่เสื้อผ้า(มันทำไรกันอยู่วะ...?- -)
“เฮ้อ”โมถอนหายใจเบาๆ
“เปรี้ยง!!”
ประตูมิติแห่งแดนสวรรค์ได้ถูกเปิดขึ้นแล้ว ภายใน...บ้านของโม แต่... ภาพตรงหน้าของทั้งคู่... ปิศาจเกือบหน้าตาดีตนหนึ่งเรือนผมสีดำสนิทกับดวงตาสีดำขลับผิวสีขาวซีดแผลเป็นเล็กๆข้างแก้ม และใบหน้าที่บูดบึ้ง พร้อมกับ นางฟ้าสองตนซึ่งกำลังคร่อมกันอยู่ในท่าล่อแหลม...- -
“แฟร์เอ้ย เอาอีกแล้วนะ คราวที่แล้วก็เปิดไปกลางป่า คราวนี้ดันมาเปิดในบ้านคน”ออยล์พูดอย่างเหนื่อยหน่ายก่อนจะผลักแฟร์ให้ยืนขึ้น
“ขอโทษนะ ขอโทษนะ ขอโทษนะ พลังปิศาจทำให้พลังเปิดประตูมิติใช้ได้ไม่ 100% แต่ก็ยังดีที่ไม่โผล่ในน้ำนะ”แฟร์พูดและถูกโมขัด
“พวกคุณเป็นใครกันน่ะ”โมทำหน้ามึน
“นั่นสิ ป้าๆลุงๆพวกนี้เป็นใครกัน”จ๊อบเสริม
“ใครหน้าไหนเรียกข้าว่าลุง!!”ปิศาจว๊ากใส่จ๊อบ
“เอาน่าๆอย่าลืมจุดประสงค์หลักของพวกเราสิท่านปิศาจเพกาซัส”แฟร์เตือน
“งั้นไปกันเถอะ จุดหมายของเราคือบ้านสองแม่ลูกเต้กับบูเก้ที่ทั้งสองมีxxxกัน”ออยล์บอกก่อนจะเสกพรมวิเศษออกมาจากอากาศและขึ้นไปนั่ง และอีกสองคนก็ขึ้นไปนั่งตามและบินชนกระจกจนแตกออกไป...
“นายเห็นอย่างที่ชั้นเห็นมั้ยบีหนึ่ง”โมถาม
“ชั้นก็เห็นอย่างนายเห็นนะบีสอง”จ๊อบพูด
“ปัง”ประตูห้องที่ทั้งสองอยู่ถูกถีบออกด้วยแรงหาช้างของบอมบ้า
“กรี๊ดดด โมโม่ทำงี้กับเค้าได้ไงอ้ะ!”บอมบ้าลงไปนอนกองร้องไห้อยู่กับพื้นและเอาผ้าขี้ริ้วเช็ดน้ำตา
“ใครกันแน่ที่ทิ้งเราไปหาแซฟ”โมพูดน้ำเสียงตัดเยื่อใย
“ฮึก ก็ พี่แซ่บเค้าหลอกเราไปxxxจะให้เราทำยังไงล่ะT^T” บอมร้องไห้โฮ
“เห นี่โมเคยเป็นอะไรกับบอมบ้าคนนี้ด้วยหรอ”จ๊อบแทรก
“เปล่านะตะเอง เค้าไม่ได้เคยเป็นอะไรกับป้าบอมบ้านี่ซะหน่อย”โมปด
“ระหว่างเรามันเป็นเหมือนเดิมไม่ได้อีกแล้วสินะ”บอมบ้าตัดพ้อพลางเดินคอตกลากแซ่บกลับไปหมกป่า
ณ บ้านเต้และบูเก้
“ลูกเต้จ๋าเช้านี้ให้อาหารกระต่ายน้อยเจลรึยัง”บูเก้ถามด้วยน้ำเสียงเหมือนคนอายุ70ปลายๆ
“ยังเลยฮะแม่ ผมเหนื่อยเมื่อคืนมี๊ราสทำหนักมาเลยฮะ”เต้ตอบเสียงงัวเงียขณะตื่นขึ้น
“ก๊อกๆๆ”
เสียงเคาะประตูดังขึ้นที่หน้าบ้านสองแม่ลูก(และหนึ่งกระต่าย) บุรุษผู้ไม่ประสงค์ดีและนางฟ้าน้อยสองตนในชุดนางพยาบาลกำลังใกล้เข้ามา......แต่ทว่า....
“เฮ้ย ใส่กลอนประตูไว้ทำไมวะ คนจะเข้า เข้าไม่ได้!!!!!!”ปิศาจเพตะโกนโหวกเหวก
(ไอ้โง่ที่ไหนจะปล่อยคนแปลกหน้าเข้าบ้านฟระ: โม)
“ใครมันจะปล่อยให้คนแปลกหน้าเข้าบ้านหละ” บูเก้พูดพร้อมเช็ดมือกับผ้ากันเปื้อน
(ลอกคำพูดตรูอีก =_= : โม)
“ข้าบอกให้เปิดได้ยินมั๊ย!!!!!”ปิศาจเพพูดเสียงเหี้ยมเกือบไหม้(เกรียม-..-)
“เตเต้จังโทรเรียกตำรวจเร็วทางนี้มี๊จัดการเอง”บูเก้ว่าพลางคว้าไม้เบสบอล
“แต่มี๊ราส”เต้จะเถียง
“พาเจลจังออกไปทางหน้าต่าง พลังของมี๊ต้านมันได้ไม่นาน”
“ปังๆๆๆ” ปิศาจเพกาซัสทุบประทูไม่หยุดหย่อน
“ท่านราซี่เปิดเถอะค่ะ พวกเรามาเพราะคำสั่งท่านเทพอาย”ออยล์พูด
“จริงๆนะคะท่านบูเก้”แฟร์เสริม
“เทพอายสั่งให้พวกเช้าพาเจ้าปิศาจนั่นมาเนี่ยนะ”บูเก้ทวนอย่างไม่เชื่อหู
“ปิศาจตนนี้บอกว่าท่านราซี่มีxxxกับลูกชายตัวเองและยังมีxxxกับกระต่ายเพศเมียด้วย”แฟร์อ่านรายงาน
“และยังมีข่าวลือว่าท่านราซี่ข่มขืนเด็กผู้ชาย4คนและเด็กผู้หญิง7คนด้วย”ออยล์เสริม
“ข้าเนี่ยนะ อ้าคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคค”บูเก้ตะโกนแบบคนบ้าและหมดสติไป- -
ความคิดเห็น