หายนะมนตราดวงดารา ภาค กำเนิดหายนะ

ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ

บทนำ

ค่ำคืนที่เงียบเหงายามราตรี ดวงจันทรเต็มดวงหนึ่งดวงลอยเด่น ประดับด้วยแสงดวงดาวระยิบระยับอย่างกระจัดกระจาย เหมือนช่วยเพิ่มแสงสว่างยามราตรี

ส่องลงมาพื้นโลกให้เห็นพื้นทุ่งหญ้ากว้างขวาง ท่ามกลางป่าเขา ตรงกลางทุ่งหญ้ากลับมีบ่อน้ำขนาดกว้างเป็นรูปวงกลมสวยงาม มีหิ่งห้อยบินส่องแสงอยู่รอบๆบ่อน้ำ

“โอ้...แสงจันทร์...แสงดาว...ช่างงดงามราวเพชรที่ทอประกายแสงเสียนี้กระไร”เสียงไพเราะหวานก้องกังวานไปทั่วอนุบริเวณ และแฝงความรู้สึกบางอย่างกระจายไปทั่วแล้วเปลี่ยนเป็นเบาโหว่ง“เมื่อไหร่จะจบลงเสียที...”

ท่ามกลางบ่อน้ำมีเด็กผู้หญิงตัวเล็กๆนั่งอยู่บนผิวน้ำ ผิวน้ำนิ่งสนิทไม่มีการกระเพื่อมแม้แต่น้อย เด็กน้อยที่งดงามผมสีดำของเธอยาวจนแผ่กรอมไปถึงพื้นผิวรอบๆบ่อน้ำชุดกระโปรงยาวและชุดคลุมสีขาว ทำให้ตัวของเธอดูราวถูกดูดกลืนให้หายไป ราวกับสิ่งรอบๆข้างคือตัวเธอเสียอย่างนั้น

อยู่ๆมีหยดน้ำหนึ่งหยดล่วงลงมาตรองบ่อน้ำตรงหน้าเธอ และแผ่แรงกระเพื่อมไปรอบ

เด็กน้อยได้มองสิ่งนั้นแล้วถอนหายใจเบาๆแล้วรอยยิ้มน้อยๆก็ผุดขึ้นมา

“...มาถึงแล้วสินะ”ดวงตาสีน้ำเงินมองไปยังเสี้ยวดวงจันทร์

“อินเธออย่าไปขัดขวางพวกเขาเลยตัวเธอจะเจ็บตัวเปล่าๆ”เสียงของเด็กน้อยพูดด้วยน้ำเสียงเว้าวอน แต่เธอพูดกับใครกัน ?

สถานที่รอบๆข้างดูเหมือนไม่มีมนุษย์ใครที่ไหนนอกจากตัวเธอเลย

วูบ...

“ใช่ครับ...ดังนั้นช่วยสั่งสอนภูตรอบกายของท่านหน่อยสิครับ”ชายหนุ่มรุ่นใหญ่กล่าวกระโดดเข้ามาอย่างแผ่วเบาใกล้ริมบ่อน้ำ ชายผมสีบลอน์หยักศกซอยยาวระคอ และผมถูกมัดด้วยรัดเกล้า ในชุดสีแดงกับเสื้อคลุมงามวิจิตรสีน้ำเงินประดับด้วยเพชรนิลจนดามากมาย ที่บ่งบอกถึงสถานะอันสูงส่ง และมาพร้อมเหล่าชายฉกรรจ์หลายคนรอบกายเขา

“ตัวเราตัดขาดจากโลกภายนอกมานานแล้ว สิ่งที่เกิดขึ้นในไม่ช้าเราช่วยอะไรไม่ได้มากนักหรอกนะ..เด็กน้อย”เด็กสาวยิ้มน้อยอย่างอ่อนหวาน สิ่งรอบข้างราวเปล่งแสงมากขึ้นราวกับได้เชื้อเพลิงชั้นดี

“แล้วตัวท่านจะปล่อยให้เป็นเช่นนี้ต่อไปหรือครับ...ที่ผมมาก็เพราะจนปัญญาจริงแล้วด้วยล่ะครับ”ดวงตาสีเทาชายหนุ่มลุกวาวอย่างคาดหวัง

“เพราะต้องการสิ่งนี้สินะ...”เด็กหญิงพูดจบหวักมือเล็กน้อยบ่อน้ำทั้งบ่อเรืองแสงน้อยๆ แล้วสิ่งที่เป็นต้นกำเนิดแสงได้ลอยขึ้นมาอยู่ที่มือของเธอแล้วหายไป

ปรากฏหินสีเหลืองใสกลมมล

...กรวดหินที่ดูธรรมดา

ผลึกหินจันทรา...

สายตาของชายหนุ่มแน่วแน่ไปยังสิ่งนั้น ก่อนคุกเข่าลงก้มหัวลงกราบพื้น

“ใช่แล้วครับ...ด้วยเหตุนั้นผมต้องมาที่ทุ่งมิติมืดเพื่อมาหาท่าน...เทพธิดาจันทรา”

ชายหนุ่มกล่าวจบเงยหน้าสบกับดวงตากลมโตของเด็กน้อยที่ยิ้มให้อย่างอ่อนโยน ก่อนเปลี่ยนกิริยามายืนพร้อมกับผลึกหินจันทราที่บัดนี้ลอยตามเธอมา

“เด็กน้อย...เจ้าคิดว่าสิ่งนี้จะช่วยแก้ปัญหาได้จริงหรือ?”เทพธิดาจันทราถาม

“...ทำไมท่านกล่าวเช่นนั้น?”ชายหนุ่มเอยถาม

“ตัวเจ้าคิดว่าเราเป็นใคร?”เธอเอ่ยถาม

“..เทพธิดาจันทรา”ชายหนุ่มกล่าวจบก่อนคิ้วขมวดอย่างไม่สบอารมณ์

“คิกๆๆ..ช่างเป็นชายหนุ่มเลือดร้อนยิ่ง..”เทพธิดาจันทรากล่าวอย่างขบขันแล้วเหลือบสังเกตุอาการของชายหนุ่มแล้วพูดต่อ “ความจริงแล้วเรายกสิ่งนี้ให้พวกเจ้าแน่นอน...แต่ขอบอกสิ่งหนึ่ง...”

“สิ่งที่...ทำให้เจ้าเลิกอยากจะเอามันไป”