คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : ที่พึ้งเดียว
6
ที่พึ้งเดียว
...เซ็นเตอร์... เขามาทำอะไรที่นี้นะ เขาไม่ใช่คนแถวนี้นี้น่า เอ๊ะ.... หรือว่ามาหาฉัน?!!
ไม่ทันได้สงสัยอะไรมาเซ็นเตอร์หันมาเห็นฉันพอดีและทำท่าจะวิ่งมาหา ซวยแล้ว!! ฉันไม่อยากเจอเขาตอนนี้ T^T!! ทำไงดีละ?
ฉันรีบหันมองซ้ายมองขวาเผื่อเขาจะมาหาคนอื่นก็เป็นได้
“ป้าคับ!! ไปไหนมาผมรอป้าตั้งนานแหละ”
แล้วเขาก็ค่อยๆเดินมาหาฉัน
สภาพนี้... ฉันไม่อยากเจอเขาสภาพนี้ T^T ทำไงดีละ?
(‘ ‘ ) ( ‘ ‘) (‘ ‘ ) ( ‘ ‘) หันมองซ้ายขวาหาที่หลบ เอาวะ! วิ่งเลยละกัน T^T ฉันก้าวเท้าวิ่งห่างออกไป ย้าๆๆๆ ไปทางไหนดีเนี้ย
“เฮ้ย! ป้า จะไปไหน?!!”
เซ็นเตอร์ตะโกนลั้นซอย ทำให้ฉันและเขาได้ตกเป็นเป้าสายตาเพิ่มเข้าไปอีก ไม่นะๆ ฉันไม่อยากเจอหน้าเขาตอนนี้ ทำไมหนะหรอ? ดูฉันสิ!! สภาพนนี้เนี้ยนะ?! ไม่ได้เด็ดขาด โนรับไม่ได้ >< ไปทางไหนดีเนียๆๆๆ ซ้ายๆๆๆๆ ขวาๆๆ ตรงๆๆๆ
ฉันวิ่งเข้าซอยนั้นออกซอยนี้แต่เซ็นเตอร์ก็ไม่มีทีท่าว่าจะหยุดตาม เขายังคงร้องโหวกเหวกเรียกชื่อฉันเสียงดังลั้น เหนื่อยแล้วนะ! แต่ถึงอย่านั้นฉันก็ยังวิ่ง T^T
หมับ!!
มีมือปริศนาดึงแขนฉันเขาไปในซอกตึก มือหนารัดตัวฉันไว้จากด้านหลังและเขาก็ปิดปากฉันแน่น T^T ตายแล้ว!! แม่แก้วพ่อแก้วช่วยโนด้วยค่า QAQ ฉันพยามดิ้น แต่ก็ไม่เป็นผล ยิ่งดิ้นก็ยิ่งรัด T^T
“อื๊อๆๆ!!”
ฉันร้องอู้อี้ในลำคอ พยายามดิ้นเพื่อให้หลุดจากพันธนาการของคนตัวใหญ่
“เงียบไว้..”
เขาพูดกระซิบข้างหูฉันเสียงเย็น ณ ขณะนั้นตัวฉันแข็งทื่อเป็นน้ำแข็ง ด้วยความกลัวฉันกำลังจะร้องไห้ออกมาด้วยความกลัว น้ำตาฉันเริ่มคลอเบ้า
โจร....
ตึกๆๆๆ
เสียงฝีเท้าวิ่งเข้ามาใกล้ที่ๆฉันอยู่
“ป้าคับ!! ป้าอยู่ไหน?!! แฮ่ก ๆๆ”
ใช่แล้ว!! เซ้นเตอร์!!
เซ็นเตอร์เรียกชื่อฉัน พร้อมเสียงหอบแฮ่กๆด้วยความเหนื่อยล่า ฉันมองเขาจากในมุมมืด
“อื๊อๆๆ!!”
ฉันพยายามส่งเสียงเรียกเซ็นเตอร์ ฉันอยากบอกเขาว่า.. ฉันอยู่นี้... อยู่ตรงนี้ แต่ไอ้โจรก็ยิ่งรัดตัวฉันแน่นขึ้น เขาปิดปากแรงๆ จนกรามของฉันแทบหัก แต่ฉันก็พยายามร้องเรียกเซ็นเตอร์ต่อ แต่เสียงอู้อี้เล็กก็ไม่เป็นผลที่จะทำให้เซ็นเตอร์ได้ยิน
ตึกๆๆๆ
และเซ็นเตอร์ก็วิ่งผ่านไป ฉันมองเซ็นเตอร์จากมุมมืดในซอกตึกเขาวิ่งผ่านไปโดยแทบจะไม่รู้ด้วยซ้ำว่าฉันอยู่นี้ ก็แน่สิ ในมุมมืดขนาดนี้ ต่อให้มีตาวิเศษก็มองไม่เห็นหรอก... น้ำตาฉันไหลออกมาด้วยความกลัวและความสมเพศตัวเอง ถ้าฉันไม่วิ่งหนีเขา.. คงไม่เกิดเรื่องแบบนี้
“หึ!”
ไอ้โจรที่จับฉันมันร้องออกมาด้วยความสะใจ มันดันฉันเข้าไปที่ซอกตึกอีกครั้ง
ตึก!
ไอ้โจรนั้นผลักฉันติดกำแพงเสียงดัง จากนั้นก็ปรดกระดุมเสื้อของฉัน
“ไม่นะ!! ไอ้บ้า!! ปล่อย!! ช่วยด้วยค้า!!!”
ฉันทุบผลักมันออก และวิ่งออกไป แต่ก็ไม่ทันการเพราะมันหันมาดึงแขนฉันกลับไปที่เดิม
“ฤทธิ์เยอะนักนะ!”
ไอ้เลวนั้นพูดขึ้นพร้อมกับ ชกท้องฉัน
ผัวะ!
ความเจ็บปวดกระจายไปทั่วตัว ฉันกุมท้องตัวเองแน่นพร้อมกับทรุดตัวลงที่พื้น ไอ้โจรเห็นดังนั้นก็รีบเข้ามาคล่อมตัวฉันไว้ มันกระชากเสื้อฉันออก เหลือแต่เพียงบราตัวเดียว ฉันที่นอนนิ่งด้วยความเจ็บปวดไม่สามารถจะร้องขอความช่วยเหลือหรือทำอะไรได้เลย นอกจากมองการกระทำอันเลวทรามที่มันกำลังจะทำกับฉัน ไอ้โจรร้ายค่อยๆ เลื่อนมือมาที่หน้าอกของฉันช้าๆ อย่างหิวโหย ฉันหลับตาลงปล่อยให้น้ำตาไหลรินลงอาบแก้มอีกครั้ง... ไม่นานมันต้องผ่านไปแน่...
.................................
ผัวะ!!
เสียงเนื้อกระทบเนื้อเสียงดังทำทำให้ฉันสดุ้ง และลืมตาขึ้นมองเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นตรงหน้า ร่างของไอ้โจรสาระเลวนั้นกระเด็นไปติดฝาผนัง ด้วยฝีมือของ... ฉันค่อยๆหันไปมองอีกทาง ฉันมองหน้าเขาไม่ค่อยชัดนักเพราะแสงนิดๆที่รอดเข้ามาและจรดกับที่เขายืนอยู่เหนือแสงทำให้ฉันมองเห็นแค่ร่างสีดำๆเท่านั้น
ชายปริศนาที่มาช่วยฉันเขาก้าวเดินไปที่ผนังเพื่อจัดการกับไอ้โจรสาระเลวนั้นต่อ
ตุ๊บ! พรั่ง! ผวั๊ะ!
เขาลงมือซัดไอ้โจรสาระเลวนั้นอย่างไม่ยั้งมือ ฉันก้มๆหน้านิดๆ เพราะไม่อยากเห็นภาพตรงหน้า
“ถ้ากลัวนัก ก็หลับตาไป”
ชายปริศนาพูดขึ้น ฉันรีบหลับตาตามที่เต้าสั่งทันที เพราะฉันคิดว่าฉันกลัวเกินกว่าจะสามารถมองภาพตรงหน้าได้
“แกมันไอ้สาระเลว!!”
ตุ๊บ! พรั่ง! ผวั๊ะ!
และเสียงก็ยังไม่หยุดลง
“ฉะ...ฉันขอโทด... ปล่อยฉันไปเถอะ”
เสียงไอ้โจรสาระเลวนั้นร้องของชีวิตจากเขา
“แล้วตอนที่เธอขอให้แกปล่อย... แกปล่อยเธอไม๊?!”
ชายปริศนาตะโกนลั้นด้วยน้ำเสียงที่โกรธเคือง แล้วเขาก็ซัดไอ้โจรนั้นเลื่อยๆ
ฉันได้แต่นั่งหลับตาสะอึกสะอื้นร้องไห้จนเสียงเมื่อคู่เงียบไป ฉันลืมตามองชายปริศนาอีกครั้งด้วยน้ำตาที่ยังไหลอยู่ ตอนนี้เขาอยู่หน้าฉันพร้อมกับยื่นเสื้อเชิ้ตแขนยาวตัวโตของเขามาให้ฉัน
“ใส่ซะ”
ดวงตาแบบนี้... น้ำเสียงแบบนี้...
ฉันจำเค้าได้ !!
ฉันโผเข้ากอดเขาอย่างแรง จนคนตัวโตถึงกับสดุ้ง ฉันร้องไห้ออกมาอย่างรู้สึกดีใจ
“ขอบคุณนะ.. ฮึก.. ขอบคุณที่มาช่วยฉันถ้าไม่ได้นาย... ฉันคง... ฮึก... ขอบคุณนะ.. เซต้า”
ฉันกอดเขาแน่นและร้องไห้ออกมา ฉันร้องไห้ออกมาเลื่อยๆ และแทบไม่อายคนตรงหน้าเลย เพราะตอนนี้ฉันคิดว่าเขานี้แหละ.. ที่พึ่งเดียวของฉัน
.....โปรดติดตามตอนต่อไป.....
ความคิดเห็น