คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : ก็ดวงมันสมพงกัน?
5
ก็ดวงมันสมพงกัน?
แอดดด.. ปัง...
นี้คือเสียงปิดประตูของห้องปกครองซึ่งฉันไม่ชอบเสียงนี้เอาซะเลย ฉันไม่เคยเข้ามาในที่แบบนี้ด้วยซ้ำ ทำไมหนะหรอ? เพราะฉันมีการเรียนดี ครูทุกคนรู้จัก และคิดว่าฉันเป็นคนดี ซึ่งก็น่าจะจริง(เข้าข้างตัวเองตลอด - -‘’) แต่ เอาน่า ทุกคนย่อมต้องมีครั้งที่ 1 สิ จริงไม๊? ^^ ฉันเดินออกมาจากห้องปกครองด้วยความเหนื่อยล้า ก็นะหลังจากนั่งร้องไห้หนัก ฉันก็ต้องล้างห้องน้ำต่อ ตอนนี้แก้มของฉันบวมเท่าหัวเด็กได้เลย (เวอร์) แต่ดีนะที่ฉันพกที่ประปวดมาด้วย เลยประไว้ที่แก้มกันรอยแดงไม่ให้คนเห็น ฉันเดินต่อไปเลื่อยๆ อย่าไม่ค่อยมีจุดหมาย เพราะตอนนี้มันเที่ยงแล้ว และฉันก็ไม่หิวข้าวด้วย แต่ยังไงก็ต้องกินเอาแรงหน่อยละนะ ^^ ฉันเดินไปที่โรงอาหารที่ตอนนี้มีคนพลุกพล่านไปหมด และก็เช่นเคยสายตาของคนในโรงเรียนก็มองมาที่ฉันอย่างสาปแช่ง ซึ่งฉันชินแล้วละ แต่วันนี้มีสายตามองมาที่ฉันเยอะเป็นพิเศษเลย เพราะอะไรกันนะ... ฉันมองไปรอบๆ ฉันว่าวันนี้ต้องมีอะไรแน่ๆเลย นั้นสิ ต้องมีอะไรเกิดขึ้นแน่ๆ แล้วมันเป็นอะไรกันละ?
"นี้ๆ ยัยร่านคนนี้ใช่ไม๊แก?”
มีกลุ่มนักเรียนที่นั่งโต๊ะข้างๆที่ฉันกำลังเดินผ่านมาพูดพร้อมชี้มาที่ฉัน ทำให้ฉันต้องหยุดชะงักทันนี
“ใช่แก ยัยนี้แหละ คนที่คล่อมพี่คนหล่อตัวย่อ “ซ” อ่ะ”
ยัยผู้หญิงคนหนึ่งในกลุ่มพูดและคำพูดนั้นทำให้ฉันเกือบเข่าทรุดลงกับพื้น แต่ถึงอย่างนั้นขาของฉันก็สั่งให้ฉันวิ่ง วิ่ง และวิ่ง ฉันวิ่งออกมาจากโรงอาหาร ตรงไปที่บอร์ดประกาศข่าว และใช่อย่างที่คิดตอนนี้มีผู้คนมากมายกำลังมุงดูที่บอร์ดนั้นอย่างให้ความสนใจอย่างมาก ฉันรีบเร่งฝีเท้าเข้าไปดู ฉันพยามแทรกตัวเข้าไปในวงล้อมนั้น และก็ได้เห็น ภาพหญิงสาวตัวเล็กมัดผมเปียกำลังนอนทับตัวของชายร่างสูงกำยำ ถ้าหากคนที่ไม่รู้ก็คงคิด.. ใช่เป็นฉัน ฉันก็คิด...
หมับ!
มีมือปริศนาให้หันไปตามแรง และแน่นอนด้วยแรงนั้นทำให้ฉันหันไปตามแรง
“นี้ไงพวกเรา!! นังสาระเลวไม่เลือกที่ ร่านไปทั่ว!!”
คนที่กระชากมือฉันพูดขึ้นเสียงดังกลางวงล้อมทำให้ฉันต้องรีบหันไปมองรอบๆซึ่งตอนนี้ทุกคนต่างจ้องมองฉันอย่างกินเลือดกินเนื้อและจากนั้นก็มีมือมากมายมาดึงตัวฉัน บ้างก็ดึงเสื้อ บ้างก็หยิก บ้างก็ดึงผม น้ำตาของฉันไหลออกมาอีกครั้ง แต่ฉันก็ทำได้เพียงยืนเฉย ให้เขาดึงเสื้อ หยิก และกระทำชำเราฉันเหมือนฉันไม่ใช่คน!! บางมือก็ดึง บางมือก็ทุบตี
พรั่ง!
ฉันล้มลงกับพื้นอย่างจังเนืองจากไม่สามารถต้านแรงมหาศาลจากหลายทิศทางไม่ได้ ทุกคนเอาแต่หัวเราะอย่างชอบใจที่เห็นฉันในสภาพที่เลวร้าย สมใจเค้าแล้วสินะ... ฉันรีบลุกจากที่นั้นและวิ่งไปที่ห้องน้ำ บางที... หลบในที่ๆไม่มีใครเห็นสักหน่อยคงดี ฉันวิ่งปาดน้ำตาไปเลื่อยๆ และฉันก็วิ่งผ่าน....
ใบหน้าที่เรียบเฉย...
และสายตาที่เย็นชานั้น...
ซัลดิวเหลือบมองฉันด้วยหางตา ก่อนที่เขาจะสวมหูฟังและก้มหน้าลงอ่านหนังสือต่อ หึ! ใช่สิ! ตอนนี้คงไม่มีใครอยากเห็นฉันในสภาพเสื้อผ้าหลุดลุ้ยและแน่นอน ฉันก็ไม่อยากให้ใครเห็นฉันเช่นกัน
ปั้ง!!
ฉันวิ่งไปหลบในห้องน้ำ ใช่.. ที่นี้คือที่ๆดีสุดสำหรับฉันในตอนนี้ อย่างน้อย.. ชักโคกก็คงไม่หัวเราะฉันแบบคนพวกนั้นหรอก โลกนี้มันช่างโหดร้าย ทำไมพระเจ้าต้องทำร้ายฉันแบบนี้? ฉันไปทำอะไรให้งั้นหรอ? เมื่อชาติที่แล้วฉันเป็นคนเลวมากหรอ? ชาตินี้ฉันถึงต้องมาล้างบาปแบบนี้
กริ๊งงงงงงงงงงงงง
เสียงกริ่งบอกเวลาว่าถึงเวลาเข้าคาสเรียนรอบบ่ายของวันนี้แล้วฉันเดินเอาร่างที่แทบจะไม่มีแรงจากการสู้รบตบมือกับเรื่องร้ายๆมาทั้งวัน ฉันเดินข้าห้องเรียนอย่างคนไม่มีวิญญาณและเดินไปที่ประจำ.. โต๊ะหลังห้องริมหน้าต่าง ในเวลาที่ครูไม่มาทุกคนในห้องต่างก็ส่งเสียงกันเจี้ยวจ้าวเต็มห้อง และมีเพียงฉัน ที่ได้แต่จ้องมองไปนอกหน้าต่าง มองท้องฟ้าสีขาว
“นักเรียนทั้งหมดทำความเคารพ”
เสียงหัวหน้าห้องพูดขึ้นเสียงดังทำให้ฉันหลุดออกจากภวัคและหันไปทำความเคารพคุณครู
“ค่ะ วันนี้ครูมีเพื่อนใหม่มาแนะนำ เขามาอยู่กลับเราวันแรก”
คุณครูพูดเกริ่นก่อนจะผายมือให้กลับผู้ที่มาใหม่ ขาเรียวยาว ตัวสูง ผิวสีแทนนิดๆ ออกไปทางขาวซะมากกว่า ท่าทางนิ่งๆ และสายตาเย็นชานั้นฉันลืมเขาไม่ลงจริงๆ...
“แนะนำตัวสิค่ะ”
คุณครูบอกเขา
“ซัลดิว - -“
เขาล้วงกระเป๋า และพูดชื่อออกมาอย่างขอไปที
“แค่นี้หรอจ๊ะ? แหม หนุ่มหล่อเย็นชาแบบนี้ทุกคนรึป่าว ^^ “ ครูแซว “เอาเป็นว่าเลือกที่นั่งได้ตามใจชอบเลยนะจร๊ะ ^^”
ครูพูดขึ้น และปฏิกิริยาของนักเรียนสาวทั้งห้องก็ช่างเร็วเหลือหลาย คนที่มีโต๊ะข้างๆว่างต่างพากันตื่นเต้น จัดโต๊ะ ทำความสะอาดโต๊ะตัวเองรอ ส่วนคนที่โต๊ะข้างๆไม่ว่างก็ได้แต่ทำหน้ามุ่ยอย่างเด็กน้อยไม่ได้ของเล่นยังไงอย่างงั้น
“กรี๊ดดด!! นั่งกับฉันๆๆๆ ><”
สาวๆในห้องต่างพูดกันอย่างเชื้อเชิญ
ซัลดิวล้วงกระเป๋า สอดสายตามองไปรอบๆห้องอย่างสอดส่อง สวยตาเราสบกันแวบหนึ่งจากนั้นเขาก็เดินมาที่ฉัน
..........ไม่นะ..........
พรุบ!
เขาฟาดกระเป๋ามาโต๊ะข้างๆที่ฉันนั่ง ไม่นะ!! –[]-‘’ แค่นี้ฉันก็โดนโจมตีมามากพอแล้ว เขามานั่งแบบนี้ฉันโดนยำครั้งใหญ่แน่ T^T ดูสิ สายตาของสาวๆรอบๆห้องมองฉันด้วยความอิจฉา ถ้าพวกหล่อนส่งกระแสจิตได้คงบอกฉันว่า “ฉันฆ่าแกแน่!” จร้า ฉันเข้าใจสิ่งที่พวกเธอสื่อมาทางสายตา T^T ฉันหันไปมองนายซัลดิว แล้วหมอนั้นกูพูดขึ้น
“ฉันมานั่งไม่ได้เพราะพิศวาส แต่อย่างน้อย ถ้าฉันนั่งกับเธอ ฉันก็คงไม่ต้องทนฟังเสียงกรี๊ดอันน่ารำคาญนั้น - -“
ซัลดิวพูดด้วยใบหน้าไล้อารมเช่นเคย
“ว่าววว เลือกที่นั่งดีจัง โนอาของเราเด็กท็อปคราสเชียวนะจร๊ะ” คุณครูพูดก่อนจะเข้าถึงบทเรียนของวันนี้
กริ๊งงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง
และเสียงสวรรค์ของนักเรียนหลายๆคนก็มาจนได้ ทุกคนต่างพากันเก็บขอและรีบเดินออกจากห้องไป และก็เช่นเคย ฉันยังนั่งปั่นการบ้านต่อเพราะขี้เกรียจกลับบ้านและอีกอย่างยังไม่ถึงเวลาไปทำงานร้านพี่หวานอีกด้วย ฉันรีบปั่นการบ้าน แต่ระหว่างนั้น ฉันก็หันไปเห็นไอ้จอมเย็นชายังนั่งหลับอยู่ข้างๆ
“หมอนี้ไม่กลับบ้านรึไง?”
ฉันพูดออกมาเบาๆด้วยความสงสัย แต่ก็ช่างเขาสิ ว่าไม๊? ฉันยักไหร่อย่างช่วยไม่ได้และทำการบ้านต่อ ฉันนั่งทำการบ้านต่อไปเลื่อยๆจนเสร็จ ไอ้คนข้างๆก็ยังหลับต่อไม่รู้เรื่องๆ แต่จะว่าไปเข้าก็หลับตั้งแต่ครูเข้าสอนจนถึงตอนนี้ และไมคิดจะจดอะไรสักอย่างเลยด้วยซ้ำ หมอนนี้มาเรียนทำไมกันถ้ามาแค่นี้ - -‘’ บ่นไปบ่นมาการบ้านฉันก็เสร็จพอดี ฉันค่อยๆลุกขึ้น และเสียงฉันลุกขึ้นเบาทำให้เขาสดุ้งตื่นขึ้นมา
“อ่ะ...เอ่อ.. ฉันทำนายตื่นหรอ.. ขอโทดนะ”
ฉันเห็นหน้าที่ไม่สบอารมณ์ของเขามองมาที่ฉันเลยทำให้ฉันต้องรีบขอโทดเขาไป
“อือ - -“ แล้วเขาก็ลุกขึ้นเดินออกไปจากห้อง
หมอนนี้มัน... แปลกคนจริงๆ
ฉันเดินเอาของไปเก็บที่ล็อกเกอร์ วันนี้ฉันจะเจออะไรน้อ? ฉันถอยห่างออกมาจากล็อกเกอร์สองก้าวและเปิดมันออก
...................................
แต่ก็ต้องพบกับความว่างป่าว.. ไม่มีอะไรงั้นหรอ? ไม่จริงอะ ฉันหันซ้ายหันขวาและ…
พรั่งงงง!
น้ำเน่าที่ส่งกลิ่นเหม็น... ตอนนี้มันเลอะตามตัวของฉันไปหมด หึ... ฉันหันไปมองการะมังที่คล้ำอยู่ข้างๆ ฉันมันบื๊อจริงๆ.. ขนาดเขาเข้าใกล้ยังม่รู้ตัวเลย โดนสาดน้ำเข้าให้ก็สมควร
“ฮ่าๆ..ฮ่าๆ..”
ฉันขำแห้งๆให้กับตัวเอง วันนี้คงไปทำงานร้านพี่หวานไม่ได้แล้วแบบนี้... รีบไปบอกพี่หวานดีกว่า ฉันหอบความเน่าเหม็นของตัวเองไปที่ร้านพี่หวานหน้าโรงเรียน
หลังร้าน... Sweet Coffee
“กรี๊ดดด!! โน!! แกไปโดนอะไรมา?!!”
พี่หวานเห็นสภาพฉันก็รีบวิ่งเข้ามาหาทันที
“อ่า.. ไม่เป็นไรหนิค่ะ ^^”
ฉันพูดยิ้มๆ
“นี้ไม่เป็นไร?! แล้วรวยมือที่หน้า รอยช้ำตามตัว แล้วกลิ่มเหม็นๆที่มันอะไร? - -“
พี่หวานกอดอกมองฉัน
“อะ...เอ่อ..”
ฉันพยายามหาคำแก้ตัว
“ไม่ต้องแก้ตัวอะไรทั้งนั้น ฉันให้แกหยุดยาวไปเลย เพราะฉันจะไปใต้หวันพรุ่งนี้ ร้านคงปิดยาวอีกเป็นเดือน แกก็พักไปเลยละกัน นี้เงิน”
พี่หวานยื่นซองเงินเดือนมาให้ฉัน
“ขอบคุณค่ะ”
ฉันรับซองแล้วไหว้พี่หวานหนึ่งที ก่อนจะเดินออกนอกร้าน แต้องยุดเมื่อมีเสียงของพี่หวานตะโกนเรียกซะก่อน
“โน! อีกอย่างฉันว่าอย่าไปให้แม่แกเห็นแกสภาพนี้เลย ไปอยู่กับเพื่อนสักพักรอร่างกายแกดีค่อยไปหาแม่ บอกแม่แกว่าไปทำงานกับเพื่อนสิ ฉันจะบอกแค่นี้หละ ไปละ”
แล้วพี่หวานก็วิ่งเข้าร้านไป อ่า.. ใช่ฉันลืมไปสนิทเลย ถ้าไปในสภาพแบบนี้ละก็มีหวังแม่เป็นลมตายพอดี T^T แล้วฉันจะอยู่ที่ไหนเนียยยย ฉันมองไปรอบๆอย่าหมดหนทาง แล้วเอ๊ะ!! .... ใบหน้าเรียลยาว ผิวเรียบเนียน จมูกโด่งเป็นสันกับริมฝีปากที่อวบอิ่มนั้น… จูบแรกของฉัน...
...เซ็นเตอร์... เขามาทำอะไรที่นี้นะ เขาไม่ใช่คนแถวนี้นี้น่า เอ๊ะ.... หรือว่ามาหาฉัน?!!
ไม่ทันได้สงสัยอะไรมาเซ็นเตอร์หันมาเห็นฉันพอดีและทำท่าจะวิ่งมาหา ซวยแล้ว!! ฉันไม่อยากเจอเขาตอนนี้ T^T!! ทำไงดีละ?
.....โปรดติดตามตอนต่อไป.....
ความคิดเห็น