ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    Battle for my girl

    ลำดับตอนที่ #5 : ฉันผิดอะไร?

    • อัปเดตล่าสุด 29 เม.ย. 57


     


    4

    ฉันผิดอะไร?

    นักเรียนใหม่คนนั้นคือ... นายเย็นชา T^T !!

    พระเจ้าช่วยขายกล้วยแขกไม่หมด(อุทานไรของมัน? - -) ทำไมฉันจะต้องมาโดนทำโทษคู่กับไอ้ผู้ชายจอมเย็นชาคนนี้ด้วยเนี้ย เบื่อจริงๆ เลย ช่วงนี้มันวันซวยอะไรของฉันกันนะ เจอแต่เรื่องซวยๆๆๆๆ หาเวลาไปศาลเจ้าไปทำบุญปัดเป่าสิ่งชั่วร้ายออกไปบ้างดีกว่า T^T แง้ๆ

    ฉันเหงยหน้าไปมองไอ้หล่อจอมเย็นชา(ไม่ค่อยอยากยอมรับ แต่หมอนี้หล่อจริงๆ T^T) ตอนนี้เค้าก็ยังคงยืนล้วงกระเป๋าอยู่ที่เดิม เฮ้อออ ยังไงต้องคงต้องรีบทำงาน ไม่งั้นเข้าเรียนคาสแรกไม่ทันแน่ๆ

    “ให้ตายเหอะ - -“ฉันเดินไปหยิบอุปกรณ์ต่างๆที่คุณครูได้เตรียมไว้ให้

    “......” นายจอมเย็นชายังคงยืนล้วงกระเป๋า

    “เน้!! คิดจะช่วยกันหน่อยไม๊? นายหนะ?!” ฉันท้าวสะเอวมองหมอนั้นอย่างหาเรื่อง ก่อนจะโยนไม้ขัดพื้นไปหาหมอนั้น

    หมับ!

    หมอนนี้มือเร็วแหะ –[]-‘ รับไว้ทันด้วยยยย

    “ยัยตาบอด - - ไม่เห็นรึไงว่าคนยืนอยู่ตรงนี้” พูดจบเขาก็เดินลากอุปกรณ์ทำความสะอาดจากไป เหลือเพียงฉันที่ตอนนี้ตัวลุกเป็นไฟ จู่ๆมาด่าฉันเนียนะ? ให้ตายสิ? ใครผิด?!! เรื่องนี้ใครผิด??!!! หมอนั้นผิดชัดๆ ตาบอดงั้นหรอ? เหอะ!

    “นายนั้นแหละที่ตาบอด!!! >[]<” ฉันตะโกนออกมาดังลั้น แต่แล้วสิ่งที่ฉันเห็นก็ทำให้ฉันถึงกับกลืนไม่เข้าคายไม่ออก

    “นี้  โนอา เธอว่าครูหรอ?” อาจารย์ฝ่ายปกครองที่พึ้งสั่งบทลงโทษฉันไปเมื่อกี้พูดขึ้น ด้วยใบหน้าที่เรียบนิ่ง ตายแล้ว ยัยโนเอ้ยย T^T

    “คะ..คือว่า..” ฉันทำได้เพียงก้มหน้าพยายามหาคำแก้ตัว ฉันพูดคนเดียวงั้น? บ้าไปแล้ว ฉันด่าอากาศงั้นหรอ? บ้าไปใหญ่ T^T ฮื๊อออพ่อแก้มแม่แก้ว ช่วยโนหน่อยยย

    “ไม่ต้องอธิบายอะไรทั้งนั้น - - ไปล้างห้องน้ำให้เสร็จแล้วมาเจอฉันที่ห้องปกครอง - -“อาจารย์ฝ่ายปกครองพูดออกมาด้วยใบหน้าที่เรียบนิ่งเช่นเดิม และเดินจากไปอย่างไล้เยื้อใย และความซวยก็ตกอยู่ที่ฉัน (อีกแล้ว) ให้ตายเถอะพระเจ้าขายข้าวไม่หมดหม้อ (อะไรของมัน?) เฮ้ออ เอาเถอะ รีบทำอะไรให้เสร็จๆไปดีกว่า

    ฉันรีบเดินไปที่ห้องน้ำเพื่อล้างห้องน้ำให้เสร็จและจะได้ไปหาอาจารย์ที่ห้องปกครองต่อ -3- ตอนนี้ที่ห้องน้ำหน้าโรงเรียนไล้ซึ่งผู้คน มีนายเย็นชาอยู่หนึ่งคน (นั้นมันไล้ซึ่งผู้คนตรงไหน? - -‘’) ฉันเดินฉับๆเข้าไปหา

    “ไหนให้ฉันช่วยตรงไหน?” ฉันเดินเข้าไปถามเขาที่กำลังขัดพื้นอยู่

    “ว่างตรงไหนก็ทำตรงนั้น  - - อ้อลืมไป เธอมันตาบอด มองไม่เห็นหรอก - -“ ว่าเสร็จแล้วหมอนั้นก็ขัดพื้นต่ออย่างขมักเขม่น   

    “นะ...เน้!! ฉันบอกแล้วไงว่าไม่ได้ตาบอด!!” ฉันตะโกนลั้น

    - - หนวกหูชะมัด” หมอนั้นพูดพร้อมกับขัดต่อ(ขัดเอาโล่?)

    ฮึ่ยๆๆๆๆ เขาไม่แม้แต่จะสนใจฉันเลยสักนิด อะไรกัน!! มันจะมากเกินไปแล้วนะ คำก็ตาบอกสองคำก็ตาบอด สามคำก็หนวกหู T^T ตาบ้านี้ ตั้งแต่อยู่โรงเรียนนี้มาถึงจะไม่มีเพื่อน ถึงจะโดนกดดันด้วยคำพูดที่จิกกัดแต่ก็ไม่เคยโดนด่าแบบนี้สักครั้ง T^T  โนไม่ไหวแล้วนะ!! โนยอมไม่ได้!! ยังไงฉันก็ต้องกู้ศักศรีฉันคืน หึ! ฉันเดินเข้าไปหาไอ้คนจอมเย็นชานั้น โดยไม่ลืมที่จะรีบคว้าไม้ขัดส้วมติดมือไปด้วย แต่ทันใดนั้น!!

    กรี๊ดดดดดดดดดดดดด!! เฮ้ยยยยย!! พรั่งงง!!

    น้ำยาล้างห้องน้ำทำพิษ... U_U

    ในขณะที่ฉันกำลังเดินไปหาหมอนั้นด้วยท้วงท่าที่สวยงาม(หรอ?) ไอ้น้ำยาล้างห้องน้ำที่แสนจะลื่นก็ทำให้ฉันเสียการทรงตัว รวมทั้งแรงโน้มถ่วงโลกและ บลาๆ ทำให้เท้าของฉันทั้งสองข้าง ไถลไปตามทางและจุดหมาปลายทางของการไถลครั้งนี้ก็ไม่ใกล้ไม่ใกล... ไอ้คนจอมเย็นชานั้นเอง จึงเป็นที่มาของไอ้เสียง

    กรี๊ดดดดดดดดดดดดด!! เฮ้ยยยยย!! พรั่งงง!! ที่ว่า - -‘’

    ฉันค่อยๆ ลืมตาขึ้นช้าๆ และก็พบว่าตอนนี้ฉันกำลังนอนคว้ำทับสิ่งนุ่มนิ่มบางอย่างที่ทำให้.. ตาของฉันเริ่มเบิกกว้าง –[]-‘’!!! ปรายจมูกของฉันและไอ้คนจอมเย็นชาชนกันอย่างไม่ได้ตั้งใจ และสายตาของเราทั้งคู่ก็ค่อยๆเลื่อนสายตามาสบกันช้าๆ นัยน์ตาสีเทาดำนั้นมันช่าง... คาดเดายากจริงๆว่าตอนนี้เขากำลังคิดอะไรกันนะ?

    เราจ้องตากันสักพัก ก่อนที่เขาจะ...

    “ฉันหนัก - -“ เขาพูดออกมาหน้าตาย คำพูดที่ธรรมดานั้นทำให้ฉันหน้าแดงฉาดขึ้นมาเลยทีเดียว อะไรกัน ฉันไม่ได้หนักขนาดนั้นนะยะ ><  ในขณะที่ฉันกำลังจะยีนตัวลุกนั้นเอง...

    แชะ!

    เสียงกล้องกดชัดเตอร์ทำให้ฉันและไอ้คนเย็นชารีบหันไปมองโดยทันที

    “ดูสิ! แม้แต่ในโรงเรียนก็ทำได้นะยะ นี้แหละแกที่เค้าเรียกว่าไล้การอบรมสั่งสอนมาจากทางบ้าน” นักเรียนสาวคนหนึ่งพูดขึ้น และเพื่อนๆของเธอก็พยักหน้าพร้อมมองมาที่ฉันด้วยสายขาขยาดเต็มที่ และนักเรียนสาวคนนนั้นก็พูดต่อ

    “ไหนดูซิ ใครกันที่เป็นเหยื่อของเธอ นังสาระเลว” นักเรียนสาวหัวหน้าแก๊งค์พูดขึ้น พร้อมกับเดินมาหาฉัน เธอคนนี้สินะที่เป็นคนกดชัดเตอร์ถ่ายรูปหนะ เธอเดินมาหาฉันและกระชากข้อมือฉันแรงให้ออกจากตัวของนายเย็นชานั้น ตัวของฉันลอยไปตามแรงของเธอและกระเด็นไปติดผนังของห้องน้ำ โอ้ย... มันช่างเจ็บจริงๆ ฉันหันมองยัยหัวหน้าแก๊งที่ตอนนี้เธอจ้องหน้าของไอ้คนเย็นชาอย่างจะกินเลือดกินเนื้อ

    “เอ่อ... เป็นอะไรมากไม่ค่ะ? ยัยคนโสโครกนี้ทำอะไรคุณรึป่าว?” ยัยนั้นถามไอ้คนเย็นชาพร้อมชำเลืองตามองฉันในประโยคที่บอกว่า “โสโครก” ฉันเคยคิดว่าถ้าเป็นไปได้ฉันอยากเข้าไปตบยัยผู้หญิงคนนี้สักฉาด.. แต่คงเป็นไปไม่ได้ หึ! ฉันมันช่างหน้าสมเพศ! ฉันค่อยๆ ยีนตัวลุกขึ้นมาจากพื้นช้าๆ

    “ไม่เป็นไร - -“หมอนั้นพูดขึ้นพร้อมกับปัดเนื้อปัดตัว

    “ไหนๆๆ เลอะตรงไหนค่ะ เดี๋ยวเชอรี่ช่วยปัด ^^” ยัยเช็ดขี้ เอ้ย!! เชอรี่ รีบเสนอตัวเข้าไปหาหมอนั้น แต่ปฏิกิริยาของหมอนั้นทำให้ฉันถึงกับต้องหลุดขำออกมาอย่างช่วยไม่ได้ เพราะเขาปัดมือยัยเชอรี่ออกอย่างไร้เยื้อไย 5555 สะใจฉันจริงๆ เขาเดินออกไปจากห้องน้ำ ก่อนออกไปหมอนั้นทิ้งท้ายให้ฉันว่า “ยัยตาบอด เธอล่างห้องน้ำต่อด้วยละ” แล้วเขาก็เดินจากไป แต่ต้องชงักเมื่อมือเล็กๆของยัยเชอรี่คว้าไว้

    “เฮ้... คุณยังไม่บอกชื่อของคุณกับเชอรี่เลยนะคะ” ยัยเชอรี่มองอ้อนสุดขีด

    “ฉันชื่อ ซัลดิว - - “แล้วหมอนั้น เอ้ย! ซัลดิว ก็เดินจากไป เหลือไว้เพียงแค่ฉันกับยัยพวกหักเรียนสาวคนอื่นๆ ที่กำลังมองซัลดิวอยู่ พอซัลดิวละสายตาไป ยัยเชอรี่ก็หันมาทางฉันพร้อมสายตาที่กำลังจิกกัดเหมือนอยากจะฆ่าฉันให้จงได้ เชอรี่เดินมาหาฉันช้าๆ

    “แรดนักนะแก” เชอรี่เดินมาหาฉันเลื่อยๆ ฉันทำได้แค่พียงถอยห่างออกไปจนชิดผนัง

    “กลัวหรอ? หึ! คนแรดๆ ต้องเจอฉัน! นี้! พวกแกมาจับยัยโสโครกนี้ไว้ซิ!” เชอรี่พูดออกมาเสียงดัง ทำให้ยัยคนอื่นที่ยืนเชียร์อยู่ต้องรีบเข้ามาจับแขนของฉันทั้งสองข้าง

    “ยะ.. อย่าทำอะไรฉันเลยนะ..” ฉันพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงที่สั่นเคือง  แต่ก็ไม่ได้ทำให้เธอหยุดการกระทำแต่อย่างใด เชอรี่ง้างมือขึ้นเหนือฟ้าและ..

    เพี๊ยะ!!

    เสียงเนื้อกระทบเนื้อเสียงดัง และนั้นทำให้ฉันรู้สึกชาที่หน้าขึ้นมาเป็นแถบๆทันที...

    เพี๊ยะ!

    เชอรี่ยังไม่ยั้งมือเธอตบหน้าอีกข้างของฉันอย่างแรง ฉันกัดริมฝีปากแน่นด้วยความเจ็บปวด

    “จำไว! ซัลดิว!! เป็นของฉัน!!” เชอรี่พูดออกมาเสียงดัง และเธอก็พยักหน้าเบาๆ ให้เพื่อนของเธอ เป็นสัญลักษณ์ที่บอกว่าพอแล้ว เพื่อนของเชอรี่ปล่อยฉันลง และพวกหลอนก็เดินจากไปพร้อมเสียงหัวเราะสะใจ เหลือเพียงฉันที่ทรุดนั่งลงกับพื้นด้วยความเจ็บปวดและท้อแท้ ฉันปล่อยน้ำตาที่อัดอั้นไว้มานานให้พรั่งพูออกมา ทำไมกัน? ทำไมต้องทำร้ายฉัน? ฉันทำอะไรผิดมากขนาดนั้นเลยหรอ....?




    .....โปรดติดตอมตอนต่อไป....



    #เม้นให้กำลังใจหน่อยค่ะ Q__Q

     

     

     

     

     

     

    BlackForest
    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×