คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : การเปลี่ยนเเปลง
*.:｡ ✿*ﾟ‘ﾟ･✿.｡.:* *.:｡✿*ﾟ’ﾟ･✿.｡.:* *.:｡✿*ﾟ¨ﾟ✎･ ✿.｡.:* *.:｡✿*
1
การเปลี่ยนแปลง
อะ...อะไรกัน!! นักเลงอะไรจะหล่อได้ขนาดนี้...
ใบหน้ารูปไข่ ตาเรียวคมเหมือนนกอินทรีย์ทะยานฟ้ากว้าง.. สายตาที่ดุดันสามารถสยบทุกๆคนได้ โดยที่ไม่ต้องพูดอะไร รับกับผมสีดำขลับนั้น ฉันมองเขาอย่างไม่สามารถละสายตาได้
“ปล่อยยัยนั้น!!” เสียงที่มาขัดจังหวะ เอ้ย! เสียงที่ดังขึ้นด้านหลังทำให้ฉันต้องหันไปมอง นายเสื้อขาวที่อุ้มฉันมาตั้งแต่ตอนแรกนั้นเอง ฉันพึ่งสังเกตว่าตอนนี้หน้าเขาเต็มไปด้วยเลือด ที่คิ้วขวาแตก ตาข้างซ้ายมีรอยซ้ำ ส่วนจมูกและขอบปากมีเลือดไหล จากสภาพเขาแล้วไม่อยากเชื่อว่าเมื่อกี้หมอนี้สามารถแบกฉันวิ่งวิ่นหนีออกมาตั้งใกล!
“ทำไม? ยัยนี้เป็นคนสำคัญของแกหรือไง?” นายหน้าหล่อหัวหน้าแก๊งนักเลงพูดขึ้น เขายิ้มกลิ่มจากนั้นก็รั้งเอวฉันไปแนบชิดตัวเขา
“ฮะ..เฮ้! นะ..นายจะทำอะไรน่ะ.. -//[]//-“ ฉันหันไปมองนายหน้าหล่อหัวหน้าแก๊ง
“แกจะปล่อยดีๆ หรือว่าต้องให้ฉันลงมือ?” นายเสื้อขาวนั้นพูดขึ้นและยิ้มอย่างผู้ชนะ ไอ้บ้าเอ้ยยย ท่าทางยังเดินไม่ค่อยจะไหว ยังจะมาทำเก่ง
“ฮ่าๆ น้ำหน้าอย่างแก่จะทำอะไรได้?” นายหน้าหล่อหัวหน้าแก๊งพูดขึ้น และฉันก็เห็นด้วยอย่างยิ่ง - -
“ได้ไม่ได้ก็ต้องรอง” นายเสื้อขาวแสยะยิ้ม
บรื๊นนน บรื๊นนนน !!
จู่ๆก็มีเสียงเครื่องยนต์เกิดขึ้น ทุกคนต่างหันมองที่มาของเสียง เช่นกันฉันก็มองหาต้นเสียงนั้น ทันไดนั้นก็เห็นรถมอเตอร์ไซน์คันโตสีดำขับบินแหวกอากาศอยู่บนเหนือหัวฉันกับพวกนักเลง ในช่วงที่ทุกคน กำลังอึ้งนั้นเอง มืออีกข้างของฉันก็ถูกมือปริศนากระชากฉันออกจากอ้อมกอดนายหน้าหล่อหัวหน้าแก๊ง(แอบเสียใจนะ QAQ) ตัวฉันกระเด็นไปตามแรงและซบกับหน้าอกเขาอย่างจัง กลิ่งน้ำหอมอ่อนๆโชยมาเข้าจมูก กลิ่นนี้ฉันจำได้!! นายเสื้อขาว!! -0- เขากอดฉันแน่น ก่อนจะกระโดดขึ้นไปบนรถมอเตอร์ไซต์ -[]-‘ หมอนี้เป็นคนหรือะไรกัน ทำไมบินได้ด้วย
บรื๊น! ตึ่ง!
รถมอเตอร์ไซน์จอดลงสู่พื้นอย่างสวยงาม ต้องขอบคุณคนขับที่ขับได้หวาดเสียวจนฉันแทบฉี่ราดและยังจอดลงอย่างสวยงาม อีกอย่างวันนี้พวกนักเลงได้กำไรมากจากการมองน้องเซร่ามูนที่ได้ออกมายิ้มแฉ่งให้โลกอยู่หลายละลอก - -‘’
“บายวะคับ ไอ้เซต้า..” นายเสื้อขาวหันไปพูดกับนายหน้าหล่อหัวหน้าแก๊ง ไม่สิ หมอนั้นชื่อ “เซต้า” และรถก็พุ่งตัวไปข้างหน้าอย่างรวดเร็ว
“กรี๊ดดด!! ขับช้าๆสิตาบ้า” ฉันที่พึ้งรู้ตัวว่าตัวเองกำลังตกยู่ในอันตราย(แกความรู้สึกช้าไปนะบางที = =’’)
“ยัยบ้าเอ้ย เมื่อกี้ฉันพาเธอเหาะขึ้นฟ้ายังทำหน้าเหลอหลาไม่มีทีท่าว่ากลัว - -“นายเสื้อขาว(ยังคงเรียกต่อไปเพราะไม่รู้ชื่อ) พูดขึ้นและดีดเหม่งฉันหนึ่งที “จอดข้างหน้านี้” เขาหันไปบอกคนขับรถและรถก็จอดอย่ารวดเร็ว และคนขับก็ลงจากรถมอเตอร์ไซน์แล้วหันมาโค้งให้นายเสื้อขาว 1 ที... อะไรกัน?
“ก็เมื่อกี้มันกะทันหัน ใครจะไปทันตกใจเล้า!” ฉันเบ้ปากพร้อมกับลูบเหม่งที่หมอนั้นดีด เจ็บชะมัดเลย นั้นมือคนหรือมือช้างกัน
“คนปกติเค้าก็ตกใจกันทั้งนั้นแหละ - -“ นายเสื้อขาวพูดพร้อมกับเริ่มสตาร์ทรถ ทั้งที่มีฉันอยู่ในอ้อมแขน
“เฮ้! ปล่อยฉันลงเดี๋ยวนี้เลยนะ” ฉันทำท่าจะโดนลง แต่โดนนายเสื้อขาวเอาแขนเขากักไว้
“พวกนักเลงยังอยากตามมาดู เซร่ามูนของเธออยู่นะ ^^ “เค้ายิ้มเจ้าเล่ห์ใส่ฉัน
“ง้ะ .///////. “ฉันรีบก้มตะคุบกระโปรงตัวเองไว้ในทันที
“หึ งั้นก็เงียบๆ ไปซะ” นายเสื้อขาวสตาร์ทรถแล้วก็ขับออกตัวไปอย่ารวดเร็ว
“กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดด!! นายจะรีบไปไหนของนายยะ!! ><” นายจะรีบไปไหนยะ ฉันเอ็ดขึ้นเสียงดัง พร้อมกับตาสองสองข้างที่หลับตาปี๊ นายเสื้อขาวขำออกมาเบาๆ และเร่งเครื่องต่อ
“ฉันสาบานเลยว่า ถ้ารถจอดเมื่อไหร่ฉันจะฆ่านาย!! T^T” ฉันตะโกนแข่งกับเสียงเครื่องยนต์ของรถเฮงซวนคันนี้
“ฉันต้องกลัวสินะ 55555” หมอนั้นหัวเลอะขึ้นทันทีเมื่อฉันพูด
10 นาทีผ่านไป
และแล้วรถมอเตอร์ไซน์ก็ค่อยๆ ผ่อนแรงลงช้าๆ และจอดลงที่คฤหาสน์หลังโตหลังหนึ่ง เอ่อ... ซึ่งฉันเคยเห็นฉากแบบนี้แค่ในละครทีวีเท่านั้น ไอ้ที่มีประตูเลื่อนใหญ่ๆ พอเปิดเข้าไปก็เจอน้ำพุอยู่กลางบ้าน จากนั้นก็จะมีทางบันไดหินอ่อนสองสามขึ้นขึ้นไปถึงในตัวบ้านและอีก บลาๆ ตามที่ฉันได้เห็นในนั่งมา ที่นี้.. มีทุกอย่าง บางที.. นายเสื้อขาวอาจเป็นลูกคนรับใช้ที่นี้ก็ได้
โป๊ก!
“โอ๊ยย!! ไอ้บ้าเอ้ย ทำอะไรของนายหนะ?!” ฉันลูบหัวที่เริ่มเจ็บๆตุบๆ เพราะเกิดแรงกระแทกอย่างแรงด้วยมือของไอ้คนที่ใส่เสื้อสีขาวตรงหน้า
“ก็เห็นเธอมองบ้านฉันซะน้ำลายย้อย อยากแทะรึไงยัยปลวก 555”
“ปะ..ปลวก?” ฉันมองเหวอและหันไปถามเขาอีกที
“ก็ใช่นะสิ 555 ยัยปลวกเอ้ย “ นายเสื้อขาวผลักหัวฉัน จากนั้นเขาก็โดดลงจากรถและวิ่งไปที่ประตูเพื่อเข้าบ้าน และด้วยความที่รถมอเตอร์ไซน์สูงและฉัน.. ขาสั้น ร่วมด้วยเมื่อกี้นายเสื้อขาวอยู่แขนของเขาก็ช่วยพยุงให้ตัวฉันอยู่บนรถได้ แต่ตอนนี้ ไม่มีเข้าแล้ว.. ขาฉันก็..สั้น รถก็...สูง เลยทำให้...
พลั่งงง!!
“ฮึก... ช่วยด้วยยย!!!” ฉันตะโกนลั้นเมื่อฉันล้มลงจากรถเนื่องจากความสั้นของขา และด้วยแรงโน้นถ่วงของโลกที่เซอร์ไอแซกนิวตันกล่าวไว้ (พอเหอะ - -*) รถจึงล้มลงมาทับขาของฉันอีกที
“เฮ้ยยย!! ยัยปลวกเซ่อ!!” นายเสื้อขาวรีบวิ่งมาหาฉัน “555 ไหวมั๊ยยัยบ้า? ลงไม่ได้ทำไมไม่เรียกฉันละ?” เขามองฉันขำๆ
“นายอยู่ให้ฉันเรียกรึไงเล้า?! เอาฉันขึ้นเดี๋ยวนี้เลยนะ!! >< “ฉันพยามดิ้นเพื่อนหลุดออกจากไอ้รถคันนี้แต่... ยิ่งดิ้นมันก็ยิ่งเจ็บ ฮื๊ออ!! นี้มันวันซวยอะไรของฉันนะ!! T^T
นายเสื้อขาวมองฉันขำๆ ก่อนที่เขาจะยกรถขึ้น แล้วพยุงฉันขึ้น
“เข้าบ้านก่อนๆ ฮ่าๆ” เขาพยุงฉันเข้าบ้าน
“ไม่! นายต้องไปส่งฉันที่บ้านก่อนสิ!” ฉันท้วงและยื้อแขนไว้
“ไม่ได้หรอก เรามีเรื่องต้องคุยกัน”
“แต่ฉันไม่มี!” หมอนี้มันอะไรกัน คนเค้าบอกไม่ไปก็คือไม่ไปสิว่ะ -3-
“ ^^ ก็ฉันมีไง” แล้วเขาก็ช้อนตัวฉันขึ้นบนบ่า
“กรี๊ดดดๆๆๆๆ ปล่อยๆๆ ปล่อยฉันเลยนะๆๆๆ” ฉันพยามดิ้นสุดแรงและทุบหลังเขาอย่างบ้าครั่ง แต่นี้มันคนหรือตัวอะไรกัน T^T นายไม่รู้จักคำว่าเจ็บรึไงห๊าาาาาาาา? แล้วด้วยคามถึก(?) เขาก็พาฉันเข้ามานั่งในบ้าน ไม่สิเป็นคฤหาสน์หลังโต ที่ไม่มีคนเลยซะมากกว่า - -‘’ เขาจับฉันวางลงที่โซฟาอย่างเบามือ และฉันก็ทำท่าจุก แต่ไม่สำเร็จเมือมือหนาของหมอนี้ได้ดันหัวให้ฉันนั่งที่เดิม
“ถ้าคุยเส็จ ฉันพาเธอกลับบ้านอยู่แล้วหน่า ใครจะอยากเลี้ยงเด็กติดเซร่ามูนอย่างเธอละ? 5555 “ หมอนี้ยังไม่หยุดล้อเรื่องน้องกกน. ตัวโปรดของฉัน -3- ชิ ก็ได้วะ ฉันเลยทำได้แต่นั่งกอดอกนิ่งรอฟังสิ่งที่หมอนี้จะพูด
“ฉันชื่อ 'เซ็นเตอร์' ” เซ็นเตอร์(รู้ชื่อเขาแล้วเรียกซะสนิททันที -..-) บอกฉันพร้อมใบหน้าที่ยิ้มกวนๆ
“ฉันถามหรอ?” ฉันหันไปแขวะเขา
“ฉันอยากให้เธอรู้ไว้ไง ยัยบ้าเอ้ย! “ แล้วเซ็นเตอร์ก็ดีดเหม่งฉันหนึ่งที เหม่นฉันมันแดงเพราะนายนะเจ้าบ้าเอ้ยยยย T^T
“ฉันจะกลับบ้าน T^T” รีบเข้าเรื่องดีกว่าก่อนที่ฉันจะไม่ได้กลับบ้าน
“ทำแผลให้ฉันก่อนสิ” เซ็นเตอร์พูดพร้อมนั่งลงข้างๆฉัน ใช่! ฉันลืมไปสนิทเลยตอนนี้หน้าเขาเต็มไปด้วยแผลและเลือด จนฉันไม่รู้ด้วยซ้ำว่าหน้าตาหมอนี้เป็นยังไง อื่ม.. ดูจากเค้าโครงแล้ว หมอนี้ก็คงหล่อนะ เพราะดูจากจมูกที่เป็นสัน และผิวที่เรียบเนียน
“มีมือก็ทำเองสิ” ใช่มั้ยละ? ใครจะไปทำให้กัน เคยรู้จักกันมาก่อนรึป่าว? ก็ไม่ มีความสัมพันธ์อะไรกัน? ก็ไม่ แล้วทำไมฉันต้องทำให้ด้วย
“เร็วๆ ทำเสร็จแล้วฉันจะได้พาเธอกลับไงยัยทึ่ม”
“งั้นก็ไปล้างหน้าก่อน เอาล้างเอาเลือดของนายออกไปให้หมดเลยนะ” ฉันบอกเขาอย่างขอไปที เฮ้อออ นี้มันกงการอะไรของฉันเนียที่ต้องมาทำแผลให้คนที่ไม่รู้จัก(ได้ข่าวว่ารู้จักชื่อเขาแล้วนะ - -) เซ็นเตอร์เดินเข้าห้องน้ำ แต่ต้องหยุดชงักและหันมาถามฉัน
“ว่าเต่เธอชื่ออะไร?” นี้หมอนี้พึ่งรู้ตัวว่าต้องถามรึไงกันนะ - -‘’
“โนอา - -“ ฉันบอกออกไปอย่างไม่ค่อยเต็มใจ
“ยินดีที่รู้จักนะคับ ^^ ” เค้ายิ้มกวนมาให้ฉันก่อนจะเดินเข้าห้องน้ำไป
“ว่าแต่...เรื่องที่นายจะพูดคืออะไรละ?” ฉันตะโกนถาม
“ก็...ต่อจากนี้ไป.. ชีวิตของเธออาจไม่เหมือนเดิม หรือ.. เกิดการเปรี่ยนแปลงไปหนะ”เซ็นเตอร์พูดพร้อมกลับเดินออกมาจากห้องน้ำพร้อมผ้าเช็นตัวผืนใหญ่ที่หยิบขึ้นมาเช็ดหน้า
“เปลี่ยนหรอ? แบบไหนล...ละ” และคำพูดขึ้งฉันก็ถูกกลืนหายไปกับความคิดที่ตอนนี้ก็จมดิ่งหายไปในห้วงของภวังค์..... ใบหน้าเรียลยาว ผิวเรียบเนียน จมูกโด่งเป็นสันกับริมฝีปากที่อวบอิ่มนั้น ทำให้ฉันถึงกับต้องอ้าปากค้าง...
นี้คนหรอ...
หรือเทพบุตร?
ชีวิตฉันคงเปลี่ยนจริงๆแหละเปลี่ยนจากอยู่โลกมาอยู่สวรรค์ ใ ช่! ตอนนี้ฉันอาจกำลังอยู่บนสวรรค์กับเทวดาหน้าหล่อก็เป็นได้
…โปรดติดตามตอนต่อไป…
ความคิดเห็น