คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #12 : คนที่ไว้ใจ
11
หลังจากที่อาบน้ำแต่งตัวเส็จฉันก็รับคว้ากระเป๋าเดินออกจากห้องทันที
“จะไปไหน”
พูดแล้วเซต้าก็ดึงข้อมือฉันไว้
“ก็ไปโรงเรียนหนะสิถามได้”
ฉันหันไปมองหน้าเขางงๆ อะไรของหมอนี้นะ เดี๋ยวดีเดี๋ยวร้าย อะไรของเค้ากัน -3-
“ฉันจะไปส่ง”
พูดแล้วเซต้าก็ดึงแขนฉันไปที่รถ BMW สีดำของเขาโดยไม่สนคำพูดและคำโวยวายของฉันเลย
“อ๊ากกก ปล่อยยยย >O< งื๊อ แง้ งี้ งู้ แง้ง ง้องงงง ” (โวยวายภาษาไรของมัน? - -)
ฉันยื้อตัวเองสุดพลัง แต่ดูเหมือนยังคงเหมือนเดิมคือไม่มีผลกระทบอะไรกับไอ้ซาตานตรงหน้าเลยแม้แต่นิดเดียว เซต้าผลักหัวฉันลงที่รถแล้วอ้อมไปอีกฝั่งทันที ฉันพึ้งสังเกต... เซต้าอยู่เกต 12 เท่าฉันงั้นหรอ? อ่า.. นึกว่าอยู่หมาลัยแล้วซะอีก แต่ก็นะ... ช่างเหอะ
..... 10 นาทีผ่านไป .....
เอี๊ยดดดดดดดดดด!! ตุ๊บ!
“โอ๊ยยย!! นี้นายขับภาษาอะไรยะ TT หัวฉันนน”
ฉันโวยวายขึ้นทันทีเมื่อหัวฉันชนกับคอนโทรนรถดังตุ๊บ เจ็บจริงๆนะ T[]T ฮื๊อออ
“ถึงแล้ว - - ลงไป”
เซต้าพูดนิ่งๆ ฉันเลยทำได้เพียงกัดปากและกุมหน้าผากที่เริ่มเป็นลอยแดงมองจ้องเซต้า ซึ่งหมอนั้นก็ไม่ได้สนใจเช่นเคย -3- ฉันเลยจำใจเดินลงรถและกระแทกประตูรถใส่เขาเสียงดัง
ปั๊ง!
ฉันทำได้แค่นี้จริงๆ.... อาเมน... มาเข้าเรื่อง
และฉันก็ได้บินมาถึงโรงเรียน ไม่ใช่และ! >O< ก็เซต้าขับรถซะหน้ากลัว ปาดซ้ายปาดขวา ความเร็วไม่ต้องพูดถึง... เร็วกว่าแสงแน่ –[]-‘’ (เวอร์ตัลลอดดดด)
>< ชุดที่เซต้าให้มันพอดีกับตัวฉันพอดีแป๊ะ! เข้ากับร่างฉันได้แบบแป๊ะมากๆ >_< แต่ถึงเสื้อจะพอดีขนาดไหน ก็ไม่ได้ทำให้ฉันสวยขึ้นเลย - -‘’ (แกไม่สวยอยู่แล้วไม่ใช่หรอ?- -) เพราะว่าคนเอาแต่มองไม่ใช่เพราะความสวยนะ T^T แต่เค้าตกใจผิวของฉัน ฮื๊ออออ ขนาดใส่เสื้อผ้าปิดแล้วนะเนีย T^T แต่ช่างเหอะ! ชีวิตของฉันไม่เคยมีคำว่า’โชคดี’ กับเขาอยู่แล้ว ฉันเดินเข้าโรงเรียนและพยายามทำให้ตัวให้เล็กที่สุดเท่าที่จะทำได้เพราะไม่อยากได้ยินเสียง...
“ดูนี้สิ ยัยโสโครกมาโรงเรียนแล้ว”
“อย่าไปใกล้ยัยนั้นนะ อี๋”
“ดูสิ ยังหน้าด้านมาโรงเรียนอีกเน๊อะ”
เสียงนักเรียนหลายคนที่ยืนอยู่มองมาทางฉันและพูดถึงฉันกันอย่างสนุกปาก... ไม่ว่าฉันจะเดินผ่านไปทางไหน ฉันก็จะถูกตกเป็นเป้าสายตา และกลายเป็นหัวข้อสนทนาไปในทันที
กริ๊งงงงงงง
เสียงออดบอกเวลาเข้าแถว... ฉันอยากจะโดดข้ามเวลาแบบนี้ไปจัง เกรียจที่สุดเวลาที่ทุกคนในโรงเรียนจ้องมองมาทางฉันด้วยสายตาอันแสนรังเกรียจ
“มั่นใจหน่อยสิยัยโน! แกต้องทำมันได้!”
ฉันพูดปลอบใจตัวเองเบาๆก่อนจะเดินเชิดหน้าไปเข้าแถว
และก็เช่นเคย... ฮารุนะ ประธานนักเรียนลูกครึ่งญี่ปุ่นคนสวยของโรงเรียนก็ทำหน้าที่ได้ดีเยี่ยมเหมือนเดิม แต่ฉันเห็นนะตอนที่ฉันเดินผ่าน.. เขามองฉันแปลกๆด้วย... คงเกรียจฉันแล้วละมั้ง
และแล้วก็ถึงเวลาเข้าคลาสแรก ฉันเดินเข้าไปนั่งในห้อง ซึ่งไอ้เจ้าชายเย็นชาก็นั่งอ่านหนังสืออยู่ก่อนแล้ว โดยมีสาวๆรอบห้องห้องมองเขาอยู่ ถึงกระนั้นฉันก็ต้องจำใจเดินไปนั่งข้างๆเขา โดยต้องผ่านสายตาที่จิกกัดของเพื่อนๆในห้องมองมาตลอด และฉันก็นั่งเงียบตลอดคลาสนั้น โดยมีซันดิวที่นั่งทำหน้าเซ็งๆอยู่ข้างๆ ใช่สิ... ใครจะไปอยากอยู่ใกล้คนโสโครกอย่างฉันละ... แต่ซันดิวเป็นคนเลือกเอง ฉันไม่ได้บังคับเขาให้นั่งด้วยซักหน่อย ฉันพยายามปล่อยวางแต่ในใจก็ยังคงอึดอัด สงสัยหมดคลาสฉันต้องรีบไปคุยกัยหมอนี้ให้จบๆซะแล้วสิ
กริ๊งงงงงงงง
และก็จบลงจนได้ในคลาสพากเช้า ซันดิวนั่งรอคนออกไปจากห้องจนหมด และฉันก็รอเช่นกัน คุยตอนนี้คงยังไม่เหมาะ อีกสักพักแล้วกัน ฉันนั่งรอจนคนไปหมดห้อง และกำลังจะเอ่ยปากพูดซันดิวก็เดินออกไปจากห้องซะก่อน ฉันจึงต้องวิ่งตาม
“เฮ้.. นาย!!”
ฉันเรียกพร้อมกับวิ่งไปหาเขา และซันดิวก็ยืนนิ่งอยู่กับที่เมื่อได้ยินเสียงฉันเรียก
“มีอะไร? - -‘’
และตามฉบับความเย็นชา เขามองฉันนิ่งๆพร้อมกับเอามือล้วงกระเป๋า
“คือ... เรื่องที่นั่ง.. นายจะไปนั่งที่อื่นก็ได้นะถ้าอึดอัด”
ซันดิวย่นคิ้วๆนิดๆอย่างสงสัยก่อนจะเอ่ยปากพูดขึ้น
“คือเธอ...”
ในขณะที่ซันดิวจะพูดขึ้นจนจบก็มีเสียงคนอื่กแทรกขึ้น
“สุดหล่อ!! ปล่อยยัยโสโครกนั้นมาให้พวกเราเถอะ!”
เมื่อฉันหันไปมองก็พบกับนักเรียนหญิงกลุ่มหนึ่ง และแน่นอน เธอคงไม่ชอบใจอะไรฉันแน่ๆ... คงต้องเจ็บตัวอีกแล้วสิเรา... ฉันหันไปมองซันดิวที่ตอนนี้เขายังตีหน้านิ่งล้วงกระเป๋าอยู่
คือบางทีนะ... ในใจฉันคิดว่าเข้านี้แหละ... ที่จะปกป้องฉันได้... แต่...
“พวกเธอเข้าใจอะไรผิดรึป่าว? ขอทำไม? ยัยนี้ไม่ได้ทีความสำคัญขนาดที่ฉันต้องปกป้อง - -“
พูดจบแล้ว ซันดิวก็ผลักหลังฉัน จนเซไปหาพวกนักเรียนสาวนั้น แล้วเขาก็เดินล้วงกระเป๋าจากไป ตอนนั้นหน้าฉันชาวาบ... ร่างกายอ่อนยวบไปนั่งกองกับพื้นอย่างหมดแรง...
นี้หรือ... คนที่เมื่อกี้ในใจฉันบอกว่าเขาจะปกป้องดูแลฉันได้... นี้หรอ...? หึ... หน้าฉันยังคงชาวาบด้วยความผิดหวังและก็มารู้สึกเจ็บอีกทีตอนที่มีมือของนักเรียนสาวในวงล้อมนั้นกระทบมาที่หน้าฉันอย่างแรง
เพี๊ยะ!!!
หน้าของฉันหันไปตามแรงตบของผู้หญิงคนนั้น... มันเจ็บมากนะฉันว่า... แต่ถ้าเทียบแล้ว... ที่ใจฉันเจ็บกว่ามากเลยละ
“นังโสโครก! เมื่อวานยังไม่หลาบไม่จำใช่ไม๊? ห๊ะ?!!”
เพี๊ยะ!!!
แล้วเธอก็ตบฉันอีก น้ำตาฉันไหลออกมาอาบแก้ม แต่ไม่ใช่เพราะความเจ็บปสดหรอกนะ เพราะความสมเพศตัวเองอีกแล้วหนะสิ คำพูด... และสีหน้าของซันดิว... มันอยู่ในหัวฉันเหมือนกับเครื่องเล่น CD สั่ง Replay ซ้ำๆ
“พวกเธอเข้าใจอะไรผิดรึป่าว? ขอทำไม? ยัยนี้ไม่ได้ทีความสำคัญขนาดที่ฉันต้องปกป้อง - -“
“พวกเธอเข้าใจอะไรผิดรึป่าว? ขอทำไม? ยัยนี้ไม่ได้ทีความสำคัญขนาดที่ฉันต้องปกป้อง - -“
“พวกเธอเข้าใจอะไรผิดรึป่าว? ขอทำไม? ยัยนี้ไม่ได้ทีความสำคัญขนาดที่ฉันต้องปกป้อง - -“
“พวกเธอเข้าใจอะไรผิดรึป่าว? ขอทำไม? ยัยนี้ไม่ได้ทีความสำคัญขนาดที่ฉันต้องปกป้อง - -“
เสียงเขากล้องอยู่ในหูฉันจนแทบไม่ได้ยินเสียงผู้หญิงที่กำลังด่าฉันเลยด้วยซ้ำ เสียงมือกระทบกับหน้าฉันยังดังมาเลื่อยๆ จนฉันได้ยินเสียงเล็กๆของผู้หญิงคนนึง
“หยุดนะ!!!”
เสียงผู้หญิงที่มาไหม่ ดังลั้น ฉันเหงยมองเธอช้าๆ ผมปล่อยยาวสรวยหยักโสกนิดหน่อย หน้าตาน่ารักอย่างกับตุ๊กตา ผิวขาว นี้นมันตุ๊กตาชัดๆ! นี้มัน!! ......
...โปรดติดตามตอนต่อไป...
#คนละเม้นเป็นกำลังใจจจจ <3
ความคิดเห็น