คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : หึ! คิดได้แล้วรึไง ว่าอยู่ที่ไหนดีกว่า
8
หึ! คิดได้แล้วรึไง ว่าอยู่ที่ไหนดีกว่า
นี้ฉันกำลังจะไปที่ไหนกันเนียยย...?
และแล้วคำถามที่ฉันสงสัยก็ถูกเฉลยเมื่อฉันลืมตาขึ้นช้าๆและรถของเซต้ากำลังขับเข้าไปในคอนโดฯ หรู
“ลงไป”
เซต้าบอกฉันพร้อมกับดึงสายรัดเข็มขัดนิระภัยออกให้
“ฉะ....ฉันแกะมันเองได้ .////.”
ฉันก้มหน้าลงอย่างประหม่าเมื่อหน้าของเซต้าใกล้เข้ามาเลื่อยๆ พอเขาเห็นฉันยิ่งเขินอายเขาก็ยิ่งแกล้ง เซต้ายิ้มนิดๆและเลื่อนหน้ามาใกล้เลื่อยๆ เขาจะแกล้งอะไรฉันอีกเนียย T[]T
“ลงไปได้แล้วยัยทึ่ม - -“
แล้วเขาก็ผลักหัวฉันเบาๆ
“ไม่เอาไม่ลง นี้ที่ไหนไม่รู้ ฉันไม่ลง”
“คอนโดฯ ฉัน จบนะ? - - ลงไป”
“ไม่!!!”
“ให้ลงดีๆไม่ชอบใช่ไม๊? ได้!!”
พูดจบเซต้าก็กระโดดลงรถและเดินมาหาฉัน แล้วอุ้มฉันพราดบ่าลงจากรถอย่างรวดเร็ว ลุงยามหน้าคอนโดฯก็ทำหน้าที่ได้สุดยอดมากเพราะลุงเขารีบเปิดประตูต้อนรับเซต้าทันที T^T ไอ้ลุงบ้าาา
เซต้าเดินไปขึ้นลิฟต์พร้อมกับฉันที่กำลังดิ้นพร่านอยู่บนหลังของเขา
“อ๊ากกกก ปล่อยฉันนะไอ้บ้าๆๆๆๆ ปล่อยๆๆๆ”
T^T ฉันทั้งทุบทั้งตีเขา แต่หมอนี้แทบไม่รู้เรื่องเลย นายเป็นคนรึป่าวย้า ฮื๊อออ ฉันดิ้นแล้วดิ้นอีก หมอนี้ก็ยังแทบไม่รู้สึกรู้สาอะไรเลย
“ถ้าเธอยังดิ้นอีกนะยัยบ้า.. - - พอถึงห้อง มันจะไม่จบแค่ตรงนี้หรือตรงไหน .. แต่จะจบที่ เตียง!”
เพียงคำพูดคำเดียวของเขาก็สามารถทำให้การกระทำของฉันทั้งหมดหยุดลงได้ T^T ฮื๊อออ ไอ้คนบ้ากามมม ตอนนี้ฉันทำได้เพียงห้อยโต่งเต่งอยู่บนหลังของเขาเงียบๆ รอเวลาถึงที่ตาย(มันเพ้อละ - -)
และแล้วก็มาถึงห้องของเขา เซต้าเดินเข้าห้องที่มืดมิดไปหมด แล้วเปิดไฟ ก็ทำให้เห็นห้องโทรนโมเดิร์นที่ตกแต่งในสีเทาและดำ เซต้าวางฉันลงเบาๆ ก่อนจะเดินไปล็อกประตู
“เฮ้!! อย่าพึ้งล็อก ฉันจะออกไป”
ฉันวิ่งไปหาเซต้าที่กำลังใส่รหัส แต่ก็ต้องปิวออกมาเพียงเพราะหมอนั้นผลักเบาๆ T^T พึ้งรู้ว่าตัวอ่อนแอก็วันนี้แหละ
“ปล่อยฉันเถอะนะๆๆ”
ฉันยกมือไหว้เซต้า เซต้ามองฉันนิ่งๆ ก่อนจะเอ่ยปากถาม
“ถ้าฉันปล่อยเธอไป เธอจะไปอยู่ที่ไหนละ?”
คำถามนี้ทำเอาฉันถึงกับสะอึก.. นั้นสิ.. ฉันจะไปอยู่ที่ไหนนะ.. ถ้ากลับบ้านละก็.. แม่คงร้องไห้แน่ๆที่เห็นฉันสภาพนี้.. ฉันจำได้ตอนที่ฉันอายุ 8 ขวบ ตอนนั้นฉันโดนเพื่อนที่โรงเรียนรังแก(ชีวิตแกเคยมีอะไรดีๆกับเค้าไหม? - -*) จนมีแผลที่หัวไหร่ต้องเย็บถึง 3 เข็ม แม่กอดฉันไว้แน่นแล้วร้องไห้ออกมา แม่พล้ำเพ้อพูดอยู่ประโยคเดียวว่า “คุณค่ะ... ฉันขอโทษนะที่ดูแลลูกของเราไว้ไม่ดีอย่างที่คุณขอ” ตอนนั้นฉันรู้ว่าแม่คงพูดกับคุณพ่อบนสวรรค์ ฉันและแม่กอดกันร้องไห้... ฉันไม่ได้ร้องไห้ที่เจ็บแผล... แต่ฉันร้องไห้เพราะสงสารแม่ ตั้งแต่นั้นมา เวลาฉันมีเรื่องทุกข์ใจอะไร ฉันก็จะไม่กล้าบอกแม่ เพราะฉันไม่อยากให้ท่านต้องเป็นห่วงอีก
และดูฉันตอนนี้สิ... ดูไม่จืดเลยจริงๆ ถ้าแม่เห็นจะเป็นยังไงนะ? เฮ้อออ เพราะแบบนี้ฉันเลยไม่กล้ากลับบ้าน แล้วฉันจะไปที่ไหนละ? ‘บ้านเพื่อนไง’ จู่ๆก็มีเสียงหนึ่งในหัวผุดขึ้นมา ใช่!!! ฉันต้องไปบ้านเพื่อน!! >[]< แต่... ลืมไปฉันไม่มีเพื่อน (_ _’’) (แล้วจะพูดเพื่อ? - -‘’)
เพี๊ยะ!
จู่ๆ ก็เกิดเสียงเนื้อกระทบเนื้อขึ้น ทำให้ฉันถึงกับสะดุ้งและหลุดออกจากภวังค์ ก่อนจะรู้สึกถึงความเจ็บที่หน้าผาก จึงเหงยหน้าขึ้นมองฌซต้าที่ค้างมือไว้ที่หน้าผากฉัน
“T[]T อ๊ากกก!! ฉันเจ็บนะไอ้บ้า!! นายมาตบหัวฉันทำไม”
ว่าแล้วฉันก็ลูบหัวตัวเองปอยๆ
“ก็เห็นเธอเงียบไป พร้อมกับทำหน้าโง่ๆ ฉันเลยคิดว่าเธอสติแตกไปแล้ว - -‘’ ว่าไง? ตกลงจะไปอยุ่ไหน?”
และเซต้าก็ถามฉันอีกครั้ง
“เอ่อ... ไม่รู้สิ อยู่แถวๆนี้มั้ง”
“โรงแรม?”
“ไม่อ่ะ ไม่มีตังสักบาท” พูดแล้วก็ส่ายหัวเบาๆ
“งั้น...บ้านเพื่อน?”
“ฉันไม่มีเพื่อน” แล้วฉันก็ส่ายหัวอีก
“ข้างถนน?”
“คงงั้น...มั้ง” ฉันพยักหน้าอย่างหมดหนทาง
“หึ! เธอไม่เข็ดใช่มั๊ย? เรื่องเมื่อเย็นหนะ?! อยากโดนอีกรึไง?!!!”
เซต้าพูดกระแทกเสียงใส่ฉัน ทำให้ฉันเซถอยหลังเล็กน้อยด้วยความกลัว
“ถ้าอยากโดนก็บอก! ไม่ต้องไปถึงข้างถนนหรอก!! เด๋วฉันจัดการให้!”
ว่าแล้วเซต้าดันฉันชิดผนัง ยืนคล่อม และล็อกมือฉันไว้ แล้วเขาก็จ้องฉันเขม่ง อย่างน่ากลัว ณ ตอนนั้นฉันกลัวมาก ตัวสั่นไปหมด น้ำตาเริ่มคลอเบ้า
“มะ...ไม่.. ฮึก..”
ฉันเริ่มร้องไห้ออกมา เพราะจู่ๆในหัวฉันก็มีภาพเมื่อเย็นผุดเข้ามามากมาย ฉันกลัว... กลัวจริงๆ ผู้ชายคนนี้... ทั้งที่ตอนนั้นฉันคิดว่าเป็นที่พึ้งสุดท้ายของฉันแล้วแท้ๆ... แต่ทำไม..
“งั้นเลือกเอาแล้วกัน! ว่าจะอยู่กลับฉัน ที่อาจโดนฉันทำอะไรต่อมิอะไร หรือ... จะออกไปข้างนอก แล้วโดน ‘ใคร’ หลายคนทำอะไรต่อมิอะไร”
หลังจากพูดจบเซต้าก็ปล่อยฉันลง แล้วเดินหนีไป ฉันทรุดตัวลงอย่างหมดแรง... แล้วร้องไห้ต่อ... ร้องไห้ให้กับความน่าสมเพศของตัวเอง นั้นสิ? ฉันไม่มีที่ไปแล้วอย่างที่เค้าว่า ฉันนั่งอยู่ตรงนั้นสักพักจนหยุดร้องไห้ ก็เดินสำรวจห้องของเซต้า ในห้องของเขาเจ๋งมาเลยทีเดียว มีทุกอย่าง ทั้งเครื่องเสียง ทั้งเกมส์ คอมพิวเตอร์ และเคาเตอร์สำหรับทำอาหาร ห้องกว้างๆอีกสองห้องและห้องน้ำด้านนอกอีกหนึ่ง รวมห้องนั่งเล่นอีก ที่นี้ถือว่ากว้างมากๆ และแน่นอน ค่าเช่าของห้องคงแพงหน้าดู ก็นะ... ดูจากรถของเขาแล้ว ที่บ้านคงมีเงินใช่ย่อย
“หึ! คิดได้แล้วรึไง ว่าอยู่ที่ไหนดีกว่า”
เซต้าพูดพร้อมกับแสยะยิ้มแล้วเดินมาหาฉัน ทำให้ฉันรีบถอยทันที จนติดผนัง ฮื๊ออ T^T ยัยโนเอ้ยยยยยยยย แกมันโง่ ด้วยความโง่ของฉันเซต้าเลยเดินเข้ามาชิดฉัน แล้วดันมือข้างหนึ่งไว้ที่ผนัง แล้วค่อยๆ ก้มหน้าลงมาหาฉันเลื่อยๆ
เขา... เขาจะทำอะไรของ เขาหนะ!! ไม่นะ!!! >////< พอรู้อย่างนั้นฉันเลยรีบปิดหน้าทันที
“หึ..”
ด้วยท่าทีของฉัน ทำให้เซต้าถึงกับขำในลำคอเบาๆ
“อะ...อะไรเล้า?!! >//[]//<”
“เพราะแบบนี้สินะ... ไอ้เด็กไม่สิ้นกลิ่นน้ำนมนั้นถึงชอบเธอ อ๋อ! แล้วก็ไม่ต้องกลัวหรอกนะว่าฉันจะทำอะไรเธอ ฉันไม่ทำแน่ๆ เพราะ 1. เธอแบน 2.เธอดูใสใส อ่อนต่อโลก และแน่นอนฉันอยากได้คนที่มีประสบพ์การ 3.เธอเป็นของ ของไอ้คนที่ฉันเกรียจที่สุด เพราะฉนั้นสิ่งที่ฉันจะทำกับเธอคงมีอย่าเดียว... คือ ’ทำราย’”
เซต้ายิ้มให้ฉันนิดๆ ก่อนจะเดินไปนั่งโซฟา ฉันเข้าใจเรื่องที่เซ็นเตอร์เล่าให้ฟังแล้วแหละ...ว่าฉันคงตกอยู่ในอันตรายจริงๆ ในวงการอันตพาลนี้น่ากลัวดีเน๊อะ ทั้งที่มันเป็นเรื่องแค่นิดเดียวแท้ๆ ก็ทำซะเป็นเรื่องใหญ่ ฆ่าคนได้ทั้งที่ไม่ได้ทำความผิด...เพียงแค่เพราะเค้าอยู่คนละฝั่ง.. เท่านั้นเอง ช่างไร้เหตุผลซะจริงๆ แต่ฉันก็ยังสงสัย...
“ถ้าสิ่งที่นายจะทำกับฉันมีเพียงอย่างเดียวคือทำราย แล้ว..เรื่องเมื่อเย็น ไม่สิ ทั้งเรื่องเมื่อเย็นและเรื่องที่อยู่ นายจะช่วยฉันทำไมกัน?”
ฉันถามออกไปด้วยความสงสัย และเพราะคำถามนี้ทำให้เซต้าหันขวับมาหาฉันด้วยใบหน้านิ่ง T______T ตายแล้วยัยโน ยัยคนปากเปาะ พูดออกไปได้ยังไง มันน่าตบให้ปากฉีกนัก! ตอนนี้เซต้ากำลังหัวเลาะออกมาเบาๆ นะ.. นะ.. น่ากลัวที่สุด
“เพราะอะไรหนะหรอ?....”
เซต้าเว้นวักให้ฉันใจหายเล่นแล้วยิ้มร้ายออกมา นายมันปีศาจ!! อยากด่าหมอนี้จริงๆ -3- (แต่หล่อนก็ไม่กล้า)
“เพราะเธอหนะ ฉันทำร้ายได้คนเดียวไงละ ”
..........โปรดติดตามตอนต่อไป..........
#กลับมาเเล้วนะ หลังจากหายไปนาน Q_Q
#ขอโทดที่หายนะค่ะ ช่วงนี้เเอดมาเเล้ว จะรีบปั่นทุกวันเลย ><
ความคิดเห็น