คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ
มีคนเคยบอกฉันไว้ว่า...
สักวันหนึ่ง... ฉันจะเจอ..
คนที่จะกอดฉันไว้แน่นๆ...
ซับน้ำตาหยดสุดท้าย... ในวันที่ฉันอ่อนแอ
จับมือฉันไว้..และผ่านข้ามคืนที่แสนเหน็บหนาวไป...พร้อมกัน
แล้ววันไหนฉันจะได้เจอเขา?
*.:｡ ✿*ﾟ‘ﾟ･✿.｡.:* *.:｡✿*ﾟ’ﾟ･✿.｡.:* *.:｡✿*ﾟ¨ﾟ✎･ ✿.｡.:* *.:｡✿*
At Peacefully high school
“โนอา.. 100 คะแนนเต็ม” หลังจากที่อาจารเรียกชื่อฉัน ฉันก็หลุดออกจากภวังค์และลุกขึ้นไปรับผลสอบด้วยใบหน้าที่ยิ้มแย้มอย่างมีความสุข แต่ก็เป็นความสุขที่ไม่นานเมื่อมีเสียงเพื่อนร่วมห้องโห่ร้องอย่างเสียมารยาท
“โหวววววววว ดูยัยเก่งของห้องเราสิ สนุกไม๊? แย่งคะแนนพวกเราไปหมดเนีย” เสียงเพื่อนร่วมห้องคนหนึ่งพูดขึ้น ฉันทำเป็นไม่สนใจและเดินต่อไปเรื่อยๆ เพื่อนรับผลสอบ
“ขอบคุณค่ะ“ ฉันบอกอาจารก่อนจะรับผลสอบมากอด และพยามยามข่มอารมณ์เดินไปนั่งที่ของตัวเอง
กริ๊งงงงงงงงง!!
เสียงออดดัง แสดงให้รู้ว่าถึงเวลากลับบ้านแล้ว ทุกคนในห้องต่างค่อยๆ ทยอยกันออกไป เหลือเพียงแค่ฉันที่ยังนั่งอยู่ในห้องเงียบๆ และฉันก็รอคนออกไปจนหมดก่อน ถึงจะลุกออกจากโต๊ะ และเดินออกจากห้องไปที่ล็อคเก้อเพื่อเก็บของ ก่อนจะเปิดประตูล็อคเก้อ ฉันถอยห่างออกมาสองก้าว เพื่อเตรียมรับมือกับสิ่งที่อยู่ในนั้น
แกร่ก..
ฉันเปิดออกมาเบาๆ และมองภาพตรงหน้าด้วยใบหน้าที่เรียบเฉย สิ่งที่อยู่ในล็อคเก้อของฉันคือ หนอน ใช่มันคือหนอนที่ตอนนี้กำลังดิ้นยั๊วะเยี๊ยะอยู่เต็มล็อกเก้อของฉัน เฮ้ออออ ฉันไม่เข้าใจจริงๆ ทำไมกันนะ? แค่เพียงฉันสอบได้คะแนนมากกว่าพวกเขา บ้านฉันยากจน ฉันเดินมาโรงเรียนแทนที่จะมีรถหรูๆมาส่ง ฉันห่อข้าวมาแทนที่จะกินอาหารแพงๆที่โรงอาหาร แค่นี้ถึงกับจะตอนโดนแบ่งแยกความเป็นคนด้วยหรอ? บ่นไปก็เท่านั้นว่าไหม?
ฉันเก็บกวาดหนอนและขยะหรือสิ่งสกปกที่คนในโรงเรียนต่างพากันเอามายัดที่ล็อกเก้อฉัน จนสะอาบเรียบร้อย
“อ๊ายยย สายแล้วหนิ T T พี่หวานต้องฆ่าฉันแหง” ฉันรู้ตัวว่าสายแล้วก็ตอนที่หันไปมองนาฬิกาแล้วตอนนี้มันก็เลยเวลาเลิกเรียนมามากแล้ว คนต้องเต็มร้านแล้วแหงๆ ฉันรีบวิ่งแล้วก็วิ่งไปที่ร้าน coffee ของพี่หวานที่ตอนนี้เต็มไปด้วยคนเอ่อเต็มร้าน
“ยัยโน!! หล่อนมาสาย!”พี่หวานแยกเคี้ยวใส่ฉันก่อนจะชี้ไปที่เคาน์เตอร์ เพื่อบอกเป็นในๆว่า ถ้าไม่รีบไปทำงาน พี่หวานจะจับฉันยัดท่อแหงมๆ รู้ดังนั้นฉันก็ยิ้มแหยๆให้ ก่อนจะวิ่งไปสวมผ้ากันเปลื้อนและทำหน้าที่พนักงานอย่าเต็มที่
“สวีฟคอฟฟี่ยินดีต้อนรับค่ะ ท่านลูกค่าต้องการรับอะไรดีค่ะ? ^^”ฉันพูดก่อนจะยิ้มให้ลูกค้าอย่างเป็นกันเอง และฉันก็ทำงานตามปกติจนร้านปิด
………
“โนไปนะพี่หวาน ^^” ฉันยิ้มให้พี่หวานก่อนจะเดินทางกลับบ้าน
ตึก ตึก ตึก.. มีเสียงเหมือนคนกำลังวิ่งมา...หลายคนซะด้วย และฉันก็ยังไม่สน เดินต่อไป
ตึกๆๆ ตึกๆๆ.. เสียงเริ่มเข้ามาใกล้ๆ จนฉันต้องหยุดชงักแล้วหันไปมอง
-[]-!! และเมื่อพบคำตอบฉันถึงกลับต้องอ้าปากหวอ ชายหนุ่มใสชุดยูนิฟอร์มโรงเรียนชายล้วนสีขาวคนหนึ่งกำลังวิ่งหนีบางอย่างมา.. อ่อ.. หนีพวกนักเลงที่มีอาวุตครบมือนี้เอง ห๊ะ?! นักเลง? อาวุติ? มาทางฉัน?
“ยัยเซ่อ!! วิ่งไปสิวะ!!” นายเสื้อขาวคนหนึ่งพูดขึ้นขณะที่วิ่งมาแล้ว เขายังเห็นฉันยืนนิ่งเป็นรูปปั้นอยู่
“ห่ะ..ห๊ะ? ฉัน? วิ่ง?” ฉันย่นคิ้วอย่างสงสัยแล้วชี้หน้าตัวเองงงๆ
“เออสิวะ!! ไป!! วิ่ง!! เธออยากโดนลูกหลงหรือไง?” เขาตะโกนบอกฉันอีกรอบ และวิ่งเข้ามาใกล้ฉันเลื่อยๆ และเขาก็วิ่งมาจนถึงตัวฉัน ในตอนนั้นฉันยังงงๆกับเรื่องที่เกิดขึ้นอยู่
“อะไรกะ...กรี๊ดดดด!! ปล่อยฉัน” ฉันยังพูดไม่ทันจบ ชายแปลกหน้าที่พูดกับฉันเขาก็ช้อนตัวฉันขึ้นพราดบ่าแล้วออกตัววิ่งอย่างรวดเร็ว
“กรี๊ดดด!! นี้มันอะไรกัน ปล่อยฉันนะ!! ปล่อยยยย” ฉันดิ้นอย่างแรง
“เงียบไปน่า ฉันช่วยเธอออกมานี้ก็บุญหัวแค่ไหนแล้ว” เขาพูด ในขณะที่วิ่งอย่างไม่หยุด
“ไอ้เด็กเวร! แกหยุดเดี๋ยวนี้นะ!” พวกนักเลงที่ตามมาตะโกนขึ้น และขว้างกระบองตามมา
“กรี๊ดดด T_T นี้นาย!! วิ่งไปเร็วๆหน่อยเส้!! พวกนั้นจะตามมาทันอยู่แล้วนะ!!”ฉันทุบหลังหมอนี้อย่างบ้าคลั่ง ไหนๆก็ตกอยู่ที่นั่งลำบากเดียวกันแล้ว ก็คงต้องตามน้ำไป T^T พ่อแก้วแม่แก้วช่วยโนด้วย
“โอ๊ย! เจ็บนะเว้ยยย!! ก็รีบอยู่ไงยัยบ้าเอ้ย!” เขาพูดออกมาอย่างเสียอารมณ์ และวิ่งต่อไป
พรั่ง! ตุ๊บ!
นายเสื้อขาวสดุดล้มหัวคะมำ และแน่นอนฉันที่อยู่บ่นบ่าเขาก็ต้องรับกรรมไปด้วย ฉันล้มและกลิ้งไปอีกทาง
“โอ้ยยย TT ฮึก..”ด้วยความเจ็บปวดน้ำตาฉันเริ่มปริออกมาจากตา
“โห! ลาย..เซร่ามูน.. O.,O” เหล่านักเลงทั้งหมดหยุดวิ่ง และมองมาทางฉันเป็นตาเดียว
“ห๊ะ? (‘ ‘)……(_ _)” ฉันเหงยหน้ามองพวกนักเลงที่กำลังจับจ้องมาที่... ฉันค่อยๆก้มลงมองที่กระโปรงที่ตอนนี้น้องกกน. ของฉันมันกำลังออกมายิ้มแฉ่งให้โลกเห็น ลายเซร่ามูน T[]T นี้มันตัวโปรดฉันเลยนะ!!
“กรี๊ดดดด!! พะ..พวกแก!! กล้าดียังไงมาดู......ฉัน!!” ฉันลุกขึ้น ชี้หน้าพวกนั้น ตอนนี้ฉันรู้สึกเหมือนทั่วทั้งร่างกายลุกโพรนไปด้วยไฟ ให้อภัยไม่ได้! ไม่ได้เด็ดขาด!! >[]< ฉันเดินไปหยิบไม้ แล้วย่างสามขุมไปหาพวกนักเลง
“ย้าาาาาาาาาา!!!” ฉันตะโกนลั้นพร้อมวิ่งลากไม้ไปหาพวกนักเลง เพื่อทวงศักดิ์ศรีความเป็นหญิงสาวผู้บริสุทธิ์คืนมา ฉันหลับตาปี๊และตีไปมั่วๆ
ตุ๊บ!
“ - - ใครเอายัยเซร่ามูนนี้มายุ่งด้วยวะ” หนึ่งในกลุ่มนักเลงที่รับไม้ฉันไว้ได้ด้วยมือป่าวพูดขึ้น ฉันค่อยๆลืมตาขึ้นและเหงยมองเขาช้าๆ
อะ...อะไรกัน!! นักเลงอะไรจะหล่อได้ขนาดนี้...
 |
ติดตามตอนต่อไป...
ความคิดเห็น