คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : คนบ้า!!
ตอนที่6
ฉันตื่นขึ้นมาเพราะเสียงโทรศัพท์ ลืมตาขึ้นมาก็เห็นว่ากำลังนอนอยู่บนโซฟา มีผ้าห่มลายซุปเปอร์แมนของลูอิสห่มอยู่
"ตื่นแล้วเหรอ"ลูอิสเดินเข้ามาหาหลังจากไปรับโทรศัพท์ข้างนอก มองดูหน้าเขาฉันก็รู้แล้วว่ามีเรื่องไม่ค่อยดี ตาสีฟ้าคู่นั้นไม่มีความร่าเริงเหมือนเมื่อก่อน
"นายมานั่งตรงนี้สิ เดี๋ยวหาอะไรกินด้วยกันดีไหม"ฉันเขยิบให้ลูอิสลงมานั่งข้างๆ รอยยิ้มนิดๆของเขาก็ทำให้เบาใจได้นิดหน่อย
"ไม่ได้หรอกเอล เดี๋ยวอีกสิบห้านาที ฉันจะลงไปพบซาร่า"ลูอิสว่า
"งั้นเหรอ นายแต่งตัวนะ เดี๋ยวฉันทำอะไรง่ายๆให้กิน แปปเดี๋ยวเองแล้วค่อยออกไป"ฉันไม่รอฟังคำตอบ เดินเข้าไปเปิดตู้เย็นในครัวหาของที่พอจะทำกินได้เร็วๆ
"ขอบคุณมากนะ"แรงกอดจากข้างหลังทำฉันสะดุ้ง แต่ความอบอุ่นนี้ฉันยังจำได้อยู่เสมอ
"ไปเปลี่ยนเสื้อได้แล้วลูอิส เดี๋ยวก็สายหรอก"เมื่อเขาคลายอ้อมกอด ฉันรีบดันเขาเข้าไปให้ห้องเพื่อแต่งตัวเสียที ฉันทำสลัดง่ายไว้รอ
"อร่อยจังเลย"ลูอิสมานั่งกินที่เค้าเตอร์ ทำท่าทางอร่อยเกินจริงไปเยอะ คงอยากเอาใจฉันสินะ
"พอเลยนาย แค่เอาผัก ผสมกับน้ำสลัดในตู้เย็นเอง ถ้ายังไม่อร่อยก็แย่แล้ว"ฉันว่า ลูอิสยิ้ม เอื้อมมือมาขยี้ผมฉันจนยุ่ง
"ไม่ได้นะ เดี๋ยวฉันจะลงไปกับนายด้วย เดี๋ยวจะไม่สุภาพ"ฉันรีบบอก พลางจัดเสื้อผ้าให้เรียบร้อย ยับนิดนึงคงไม่เป็นไร
"เอลจะลงไปด้วยเหรอ"ลูอิสขมวดคิ้ว
"ฉันไม่กวนหรอกลู ไปรอดูเผื่อเกิดอะไรขึ้นนายจะได้มีคนอยู่ข้างๆ"ฉันว่า ลูยื่นหน้ามาหอมแก้มฉันด้วยความเร็วแสง
"..."เขานั่งยิ้มกว้าง จนฉันไปไม่เป็น จะด่าก็ด่าไม่ออก
"บ้าที่สุดเลย เดี๋ยวนี้เผลอนิดเป็นแตะเลยนะ"ฉันทำเสียงเข้ม
"แหม มาทำเป็นเข้ม หน้านี้แดงแจ๋เชียว"ลูอิสล้อๆ จนฉันต้องหยิบส้อมทำท่าจะแทง เขาถึงจะหยุด
"ลูอิส นายเรียบร้อยรึยัง"เสียงไซม่อนดังขึ้นที่ประตู พวกเราจึงรีบออกไปหาไซม่อน
"เดี๋ยวหนูจะรอหน้าห้องนะคะ"ฉันรีบบอก เมื่อเห็นหน้าไซม่อนตอนฉันเดินตามออกมา
"ก็ได้ อย่าให้วุ่นวายนะตกลงไหม"ไซม่อนว่า พวกเราพยักหน้ารับ
ผมเดินเข้าไปนั่งรอในห้องรับรองในตึกอย่างไม่สบายใจนัก ไขว้นิ้วขอให้โชคดีแล้วกัน
"สวัสดีครับ ผมลูอิสครับ"ผมลุกขึ้นแนะนำตัว เมื่อมีคนเดินเข้ามาในห้อง ผู้ชายคนที่ผมเคยเห็นในโทรทัศน์ตัวจริงเขาน่ากลัวกว่ามาก หน้าที่มีหนวดสีดำถมึนทึง ไม่มองมาที่มือที่ผมส่งไปให้จับด้วยซ้ำ
"พวกฉันไม่อยากคุย ส่งคนไปบังคับมาทำไมไม่ทราบ"ไม่มีการพูดพร่ำทำเพลง เขาเข้าประเด็นทันที
"เชิญนั่งก่อนเลยครับ"ผมเชิญให้นั่งลงก่อนเผื่อทุกคนจะใจเย็นลง โดยเฉพาะเด็กสาวผมบลอนด์ด้านหลัง ที่ยังสวยแม้ท้องอยู่ก็ตาม เธอหน้าซีดๆ ผมจริงไปประคองเธอให้นั่งลงก่อน
"อย่ามาแตะลูกสาวฉัน"ชายคนนั่งกระชากผมออกไปอย่างแรง ซาร่าก็เซจนเกือบล้ม ดีที่ไซม่อนที่เดินเข้ามาประคองไว้ทันท่วงที
"คุณเดวิส ผมไซม่อนเป็นผู้จัดการของลูอิสครับ ผมว่าคุณใจเย็นๆก่อนนะครับ ค่อยๆคุยกัน"ไซม่อนว่า ขณะค่อยๆประคองซาร่านั่งลงก่อน เธอสีหน้าไม่ค่อยดี
"ฉันไม่คุย อย่าเอามือนั่นมาแตะลูกสาวฉัน"เขาเดินเข้าหาอย่างมุ่งร้าย ไซม่อนรีบถอยไปอย่างรวดเร็ว
"คุณเดวิสครับ พวกผมแค่อยากเจรจาด้วยเฉยๆ"ลูอิสพยายามพูดอย่างใจเย็น เขาไม่เคยเจอสถานการณ์แบบนี้มาก่อน
"โอ๊ย"เสียงร้องมาจากซาร่าทำเอาทุกคนตกใจ เธอใช้มือกุมท้องไว้ หน้าตาบิดเบี้ยวด้วยความเจ็บ
"แกเป็นอะไรอีก"เสียงเดวิสถามอย่างน่ากลัว
"ช่วยด้วย ฉันเจ็บ"เธอร้องบอก
"ไซม่อนครับ โทรเรียกรถพยาบาลหน่อย"ลูอิสว่า พลางรีบเดินเข้าไปดูซาร่า
"ฉันโทรเรียกรถพยาบาลแล้วนะค่ะ"เอเลนอร์เปิดประตูเข้ามาบอก เธอแอบฟังอยู่ด้านนอกตลอด แม้จะรู้ว่ามันเสียมารยาทก็เถอะ
"ออกไปไกลๆจากซาร่านะ"เสียงเดวิสตะโกน แล้วเดินเข้ามากระชากลูอิสออกจนไปชนกับผนัง
"นายเป็นอะไรรึเปล่า"เอเลนอร์รีบเดินเข้าไปถาม แต่ลูอิสไม่ได้ตอบ รีบเดินเข้าไปแล้วอุ้มซาร่าออกไปจากห้อง ปล่อยให้ไซม่อนพยายามสงบสติอารมณ์ของเดวิส
"เธอทำใจดีๆไว้นะ"ผมบอกซาร่าที่ผมกำลังอุ้มอยู่ รถพยาบาลมาถึงพอดี แต่ด้านล่างเต็มไปด้วยนักข่าวที่รอรุมทึ้งเต็มที่
"ให้ตายเถอะ"ผมหงุดหงิดใจ
"ลูอิส ปล่อยฉันลงเถอะ ฉันเดินเองได้"เสียงของซาร่าบอกแผ่วๆ
"เธอไม่ไหวหรอกเดี๋ยวต้องเบียดนักข่าวออกไปอีก"ผมบอกอย่างเป็นห่วง มีพ่อแบบนั้นคงเครียดน่าดู รถพยาบาลก็พยายามฝ่าเข้ามาเช่นกัน
"เดี๋ยวฉันช่วยกันให้เอง"เอเลนอร์ที่วิ่งตามมา บอกแบบกระหืดกระหอบ "นายพาเธอวิ่งออกไปนะ เดี๋ยวจะช่วยกันให้ ลุงยามคะมาช่วยกันค่ะ"เธอตะโกนเรียกลุงยามคนหนึ่งที่อยู่แถวนั่นให้มาช่วยกัน
"เอล เธอไม่ไหวหรอก"ผมตะโกนรั้งเธอเอาไว้
"นายรู้จักฉันน้อยไปนะ พร้อมนะ"เธอหันมายิ้ม ด้วยรอยยิ้มที่ผมรู้สึกชาวาบไปถึงหัวใจ ก่อนจะสะบัดหัวไล่ความรู้สึกนี้ออกไป แล้วพยักหน้า
"เกาะแน่นๆนะ เอาหน้าซุกไว้กับฉัน"ผมบอกซาร่า เธอกอดคอผมแน่นขึ้นแล้วทำตามที่บอก
"หลีกหน่อยนะคะ มีคนไม่สบาย"เสียงเอเลนอร์ตะโกนบอกแล้วลงไปช่วยกันไว้ ผมจึงวิ่งออกไปอย่างรวดเร็ว
"นั่นลูอิสหนิ"
"ถ่ายคนที่เขาอุ้มไว้"
"เอเลนอร์ก็อยู่ด้วย"
"ถ่ายไว้ๆ"เสียงดังขึ้นรอบๆ ซาร่ากอดคอผมแน่น ผมพยายามฝ่ากองทัพนักข่าวออกไป เอเลนอร์โดนเบียดจนมาชิดกับผม ก่อนเธอจะค่อยๆผลักจนมีช่องว่าง ลุงยามก็ทำงานอย่างเต็มที่
"หลีกไปหน่อยครับ"เสียงของการ์ดที่ดังขึ้น ทำผมโล่งใจ ไซม่อนคงส่งคนมาช่วยสินะ พวกเขาทำงานอย่างว่องไว เอเลนอร์ได้หายไปแล้ว ผมพยายามมองหาเธอ ทุกอย่างวุ่นวายมาก
"ขึ้นรถไปก่อนเลยครับคุณลูอิส"เสียงการ์ดบอกแล้วดันผมขึ้นไปบนรถพยาบาลด้วย
"เดี๋ยวก่อน เอเลนอร์เธออยู่ไหนก็ไม่รู้"ผมพยายามออกมา มองหาอย่างเป็นห่วง ใจหวิวๆชอบกล
"ที่นี่วุ่นวายมากครับ ผมว่าคุณไปก่อนดีกว่า เดี๋ยวผมจะตามหาคุณเอเลนอร์ใหัเองครับ"การ์ดบอก ผลักผมเข้าไปด้านในแล้วปิดประตูท้ายรถพยาบาลทันที รถออกตัวไปอย่างรวดเร็ว
"ลูอิส"เสียงแผ่วๆดังขึ้น ผมจึงหันไปดู
"ใจเย็นๆนะ เดี๋ยวจะถึงโรงพยาบาลแล้ว"ลูอิสคว้ามือซีดขาวที่ยื่นมาหาเขา มาจับไว้อย่างให้กำลังใจ
"ฉันขอโทษนะ"เธอร้องไห้ "ช่วยฉันด้วย ช่วยฉันออกมาจากผู้ชายคนนั้นที" ตากลมโตสีฟ้าใสมองมาที่เขาอย่างอ้อนวอน
หลังจากความวุ่นวายนั่น ฉันก็จบลงที่โรงพยาบาล ชนกับกล้องนักข่าวที่ดันเข้ามาจนหัวแตก
"ตอนนี้ลูอิสอยู่ไหนค่ะ"ฉันถามคุณไซม่อนที่เดินเข้ามาหาในห้องส่วนตัว ที่พ่อฉันยอมจ่ายทั้งที่ฉันต้องทำแผลแค่ไม่กี่นาที
"หนูเป็นยังไงบ้าง"ไซม่อนถามอย่างเป็นห่วง
"ไม่เป็นอะไรแล้วค่ะ"ฉันตอบพร้อมยิ้มเพื่อไม่ให้ไซม่อนกังวลใจ "แล้วซาร่าเป็นยังไงบ้างคะ ลูอิสล่ะ"
"เจ้าลูอิสก็อยู่กับซาร่า มันยังไม่รู้เลยว่าหนูหัวแตก ถ้ารู้คงโวยวายไปแล้ว"ไซม่อนส่ายหน้าเบาๆ แม้ฉันจะพยายามไม่คิดอะไรมากแล้วก็ตาม แต่ก็อดน้อยใจไม่ได้ "ส่วนซาร่ามีภาวะที่เสี่ยงที่จะคลอดก่อนกำหนดได้ หมอบอกว่าช่วงนี้ควรอยู่เฉยๆ พักผ่อน อย่าเครียด แต่นักข่าวนี่สิ คงตามหาตัวกันให้ควัก"ไซม่อนบอกอย่างกังวล
"นั่นสินะค่ะ แต่สุขภาพแม่กับลูกต้องมาก่อนอยู่แล้ว"ฉันก็กังวลไม่น้อย
"มีที่ไหนบ้างนะที่เหมาะกับการพักผ่อน มีหมอประจำอยู่ใกล้ๆ..."ไซม่อนคิด
"เอเลนอร์รึเปล่า"เสียงผู้ชายคนหนึ่งดังขึ้นเหมือนไม่แน่ใจ จนฉันหันไปดู
หนุ่มล้ำบึกผิวสีแทนไม่มาก หน้าแบบนี้ ผมสีน้ำตาลเข้มกับลักยิ้มแบบนี้จะเป็นใครไปไม่ได้
"คริส"ฉันร้องขึ้นด้วยความดีใจ ไม่เจอกันนานมากแล้ว
"เธอไม่สบายตรงไหนรึเปล่า เดี๋ยวฉันตรวจให้ก่อน"คริสเดินเข้ามาในชุดกาวด์ มือหยิบสเตตโตสโคปออกมา ร่างสูงยิ่งมีเสน่ห์เข้าไปอีก
"ไม่เป็นไรๆ แค่หัวแตกเฉยๆ"ฉันรีบปฏิเสธ
"กระแทกกับอะไรล่ะ ปวดหัวไหม เช็คซีทีแสกนรึยัง"เขาจับหัวฉันโยกไปมา เอาไฟมาส่องจนตาพร่า
"คริส มีคนมาตรวจฉันแล้วนะ เขาบอกว่ากลับบ้านได้"ฉันบอก
"ดีแล้วที่ไม่เป็นอะไรมาก..."
"หมอคริสค่ะ อยู่นี่นี่เอง รีบไปดูคนไข้ผู้หญิงที่ฉุกเฉินสิคะ"พยาบาลคนหนึ่งวิ่งมาตาม
"ฉันไปก่อนนะ"คริสบอกแล้วขอตัวออกไป
"นั่นใครน่ะ"ไซม่อนถาม
"ลูกชายเพื่อนพ่อฉันเองค่ะ เป็นหมออยู่ที่นี้"ฉันบอก
"โอ๊ยฉันลืม"เสียงคริสวิ่งเข้ามา ก่อนจะกอดฉันแน่นแล้วปล่อย "คิดถึงจังเลย"เขาบอกแล้วรีบวิ่งออกไป
"มันคงไม่ใช่แค่ลูกชายเพื่อนพ่อแล้วมั่ง"ไซม่อนแซว
"ไม่มีอะไรหรอกค่ะ"ฉันรีบปฏิเสธ ก่อนจะเห็นลูอิสที่ยืนหน้าบึ้งอยู่ที่ประตูกำลังเดินเข้ามา
"ทำไมไม่รับโทรศัพท์"ลูอิสถามเรียบๆ หน้าบูดบึ้ง
"มันหายไปไหนไม่รู้ มาตั้งแต่เมื่อไหร่"ฉันรีบถาม
"ตั้งแต่มีหนุ่มหล่อวิ่งเข้ามากอดเธอนั้นล่ะ"เขาพูดอย่างเย็นชา
"อะไรกัน ก็เลิกกันแล้วนิ ยังจะยุ่งอะไรเขาอีก"ไซม่อนแทรก ฉันมองหน้าลูอิส
"ผมยังรักของผมอยู่เลย ผมไม่เคยยอมเลิกสักหน่อย"ลูอิสเชิดหน้า ยักคิ้วอย่างหน้าหมั่นไส้
"ตั้งปีหนึ่งแล้ว แกยังไม่ง้อเขา มันก็คือเลิก"ไซม่อนว่า
"ใครใช้ให้เอลหนีไปล่ะ แล้วลุงก็ป้อนงานมาแน่นขนาดนั้น ผมจะเอาเวลาไหนไปง้อ"เปลี่ยนจากดำเป็นขาวขนาดนี้ได้ เห็นทีจะมีแต่ลูอิสนี่แหละ ฉันมองอย่างอ่อนใจ
"ซาร่าเป็นไงบ้างล่ะ"ฉันถาม ก่อนที่ไซม่อนจะเตะคนกวนประสาทซะก่อน
"ตอนนี่หลับอยู่"ลูอิสว่า ก่อนจะมองฉันแบบเป็นห่วง "เอล เจ็บมากไหม"เขาย่อตัวลงมา แล้วเอือมมือมาเลิกผมดูแผลที่หน้าผากฉันอย่างเบามือ
"ไม่เป็นไร สบายมาก"ฉันยิ้ม มองเข้าไปในตาสีเขียวตรงหน้าความน้อยใจก็หายไปหมด
"ฉันที่มันแย่จริงๆ"ลูอิสเริ่มโทษตัวเองอย่างหงุดหงิด จนฉันอดยิ้มไม่ได้ แล้วก้มลงไปหอมแก้มเขาอย่างรวดเร็ว
"แต๊ะอั๋งกันนี่"ลูอิสโวยวายใหญ่
"ฉันยังยืนอยู่ตรงนี่นะพวกเธอ"ไซม่อนกระแอม ฉันอดเขินไม่ได้ ลืมไปได้ไงนะ
"ลุงดูสิ มีคนมาลวนลามผมอ่ะ"ลูอิสฟ้องทันที
"แล้วทำไมคนโดนลวนลามถึงยิ้มขนาดนั้น แกมันสมยอมต่างหาก"ไซม่อนพูดอย่างหมั่นไส้
"ไม่ได้แล้ว อย่างนี้ต้องเอาคือ"ลูอิสหันหลังเดินเข้ามา ยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์
"หนุดนะ"ฉันพูดไม่ทันจบประโยค ลูอิสโอบเอวฉันที่นั่งอยู่บนเตียงไปใกล้เขา ก่อนจะจูบ ฉันค่อยๆหลับตาลง หัวฉันเบลอไปหมด ตัวอ่อนปวดเปียกราวกับเขากำลังดูพลังฉันออกไป จนแทบหายใจไม่ทัน
"ให้ตายเถอะพวกนาย ฉันไปดีกว่า"ไซม่อนเดินออกจากห้องไป ฉันพยายามผลักลูอิสออกไปแต่เขาก็กอดไว้แน่น รู้สึกตัวอีกทีหลังฉันก็สัมผัสกับเตียงแล้ว
"พอแล้ว"ฉันบอกเมื่อเขาเริ่มเลื้อยลงไปที่ซอกคอ และรู้ว่ามือเขาเริ่มเลื้อยเข้าไปในเสื้อ
"..."
"ลูอิส นี่ที่โรงพยาบาล"ฉันพยายามบอกก่อนที่สติจะกระเจิดกระเจิงไปกว่านี้ ลูอิสจึงยอมวางมือ หน้าของเขาแดง ก่อนจะยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์และจุ๊บฉันเบาๆอีกหนึ่งทีและถอยออกไป
"เธอนี่มันช่าง..."เขาพูด ก่อนจะหน้าแดงสายตามองมาที่
"ไอ้บ้า"ฉันกรี๊ด กระดุมเสื้อฉันโดนปลดไปตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ ฉันรีบติดกระดุมเสื้อ
"ที่รัก ถ้าจะลวนลามฉันคราวหน้า ต้องให้ได้แบบนี้ต่างหาก ฉันจะได้ไม่โวยวาย"เขาหัวเราะ แล้วรีบหลบหมอนที่ฉันขว้างใส่
"..."
"ไม่ต้องเขินหรอกที่รัก ยังไงเราเป็นของกันและกัน"ลูอิสว่าก่อนจะหัวเราะหึหึ ฉันอายจนไม่รู้จะทำยังไง จึงเอาหน้าซุกหมอน ทำเป็นไม่ได้ยินเสียงหัวเราะเจ้าเล่ห์ของเขา
ความคิดเห็น