คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : มารยาคืออะไร ผมไม่เห็นจะรู้จัก
ตอนที่2
ฉันตื่นแต่เช้าเพื่อมาขี่ม้าตระเวณไปทั่วฟาร์ม ฉันมีความรู้สึกประหลาดบางอย่างในวันนี้อย่างที่ก็ไม่เข้าใจว่าทำไม จนโทรศัพท์ดังขึ้น
"ค่ะพ่อ"เอเลนอร์รับโทรศัพท์
"เอล ลูกอยู่ที่ไหนลูก"เสียงพ่อผ่านมาตามสาย
"ตอนนี่หนูอยู่ที่ฟาร์มค่ะ"
"แล้วเด็กที่มาทำงานเป็นยังไงบ้าง น่าไว้ใจรึเปล่า"พ่อถามด้วยความเป็นห่วงจนฉันอดยิ้มออกมาไม่ได้
"อีฟเป็นเด็กดีมากค่ะ พ่อไม่ต้องห่วงเขาตัวเท่าไหล่หนูเอง ทำอะไรหนูไม่ได้หรอก"ฉันตอบพร้อมได้ยินเสียงหัวเราะจากปลายสาย
"แล้วนี่ลูกเห็นข่าววันไดเรคชั่นรึยัง"พ่อถาม
"เห็นแล้วค่ะ พวกเขาเป็นไงบ้างค่ะ"ฉันถามอย่างเป็นห่วง ฉันสนิทกับทุกคนในวง แม้จะเลิกกับลูอิสเราก็ยังติดต่อกันบ้าง
"ไม่เป็นไร ไม่มีใครได้รับบาดเจ็บ แต่ข่าวที่ออกไปทำให้พวกเขาดูไม่ดีเลย ผู้กำกับคนนั้นมีเส้นสายอยู่เยอะ ตอนนี้กลายเป็นว่าพวกเขาเริ่มขุดขุ้ยเรื่องเก่าๆออกมาแฉด้วย"พ่อพูดอย่างหนักใจ
"แล้วลุงไซม่อนจะทำยังไงค่ะ"ฉันยิ่งเป็นห่วงมากขึ้น
"ลุงถามมาว่ามีที่ไหนให้พวกเขาหลบนักข่าวสักพักไหม พ่อเลยเสนอที่ฟาร์มไป ลูกมีปัญหาอะไรไหม ลูกก็สนิทกับพวกเขานิ"พ่อพูด
"แต่พ่อค่ะ หนู"ฉันพยายามจะแย้งแต่ก็พูดไม่ออก
"ครั้งนี่ไซม่อนอุตส่าห์โทรมาขอร้องพ่อด้วยตัวเองเลยนะ ให้หนุ่มๆอยู่บ้านหลังเล็ก ลูกก็อยู่หลังใหญ่ แค่นี้ก็ไม่เจอกันแล้วไงลูก อึดอัดหน่อยแต่ก็ถือว่าช่วยลุงเขา"
"ถ้าพ่อตัดสินใจแล้ว หนูก็โอเคค่ะ"ฉันตอบรับอย่างเสียไม่ได้
"พวกเขาจะมาทำงานในฟาร์มเป็นการลงโทษของไซม่อน ลูกก็ช่วยๆดูหน่อยแล้วกัน พวกเขาจะไปถึงวันนี้นะ"พ่อว่า
"ไหนพ่อบอกว่าไม่ต้องเจอกันไง"ฉันโวย
"โธ่ลูก เอ๊ะถึงเวลาประชุมแล้วเหรอเนี้ย พ่อไปก่อนนะ รักลูกจ๊ะ"พ่อว่าแล้ววางสายไป
"พ่อนะพ่อ ไม่เห็นใจหนูบ้างเลย"ฉันโอดครวญ ก่อนจะรีบกลับไปที่บ้านเพื่อหาทางที่จะไม่ต้องเจอกับพวกเขา
"เรื่องก็เป็นแบบนี้แหละ ฉันจะทำยังไงดี"ฉันบ่นให้อีฟที่เพิ่งกลับมาจากทำสวนฟัง
"วันไดเรคชั่นจะมาที่นี่จริงๆเหรอเนี้ย"เสียงอีฟดูลอยๆชอบกล ฉันจึงเงยหน้าขึ้นดู
"นั่นไม่ใช่ประเด็นเลยนะ ช่วยฉันหน่อยสิ"ฉันรีบเรียกสติเพื่อนที่กลับมา
"ได้ๆ ฉันมีสติแล้วๆ"อีฟตบแก้มตัวเองเบาๆเพื่อเรียกสติ แต่ยังยิ้มกว้างเพราะเก็บความดีใจไม่มิดจริงๆ
"ฉันจะต้องจัดการทุกอย่าง โดยต้องไม่เผชิญหน้ากับลูอิส"ฉันว่า
"งั้นลองเขียนตารางว่าวันนี้จะให้พวกเขาทำงานอะไร พอเจอก็ยื่นให้เลยจะได้ตัดปัญหาที่ต้องไปบอกงานทุกวัน"อีฟว่า
"เออใช่ ความคิดดีเลย"ฉันตอบอย่างดีใจ แล้วเริ่มเขียนตารางทันที
"แต่ยังไงเธอก็ต้องเจอพวกเขาอยู่ดี ทำไมถึงไม่อยากเจอล่ะเคยอ่านเจอว่าเธอสนิทกับแฮร์รี่นิ"อีฟถามอย่างแปลกใจ
"มีแค่คนเดียวที่ฉันไม่อยากเจอ"ฉันตอบเบาๆ ทุกครั้งที่เห็นหน้าเขา แม้แต่ในทีวี ก็ยังคิดถึงตอนที่อยู่ด้วยกัน
"ขอโทษนะที่ฉันถามแบบนี้ แต่เอเลนอร์ เธอยังชอบลูอิสอยู่ใช่ไหม"อีฟถามด้วยท่าทางเกรงใจ ฉันนั่งนิ่งไปนาน พลางคิดทบทวนว่าทุกอย่างที่ฉันกำลังเป็นอยู่นี่คืออะไร ซึ่งคำตอบก็ชัดเจออยู่แล้ว เพียงแค่ฉันไม่เคยอยากจะยอมรับมัน
"ฉันไม่รู้"ฉันตอบ อีฟยิ้ม
"ไม่ต้องตอบก็รู้แล้วล่ะ ไม่เป็นไรหรอกเอเลนอร์ มันจะต้องโอเค"อีฟให้กำลังใจ ก่อนที่กริ่งหน้าบ้านจะดังขึ้น
"เดี๋ยวฉันไปเปิดให้ เธอเขียนตารางต่อไปเถอะ"อีฟว่า พลางเดินไปเปิดประตูก่อนจะส่งเสียงเรียกฉัน บอกว่ามีคนมาหา
"สวัสดีแดน วันนี้มาส่งแต่เช้าเชียวนะ"ฉันทักแดน ลูกชายของฟาร์มใกล้ๆอย่างสนิทสนม พวกเรารู้จักกันมาตั้งแต่เด็กๆ ทุกครั้งที่มาพักที่นี่ ฉันได้เล่นกับเขาเสมอ
"ไงเอเลนอร์ ได้ข่าวว่าเธอมาฉันเลยคิดว่าน่าจะมาทักทายเสียหน่อย"แดนว่า
"แดน นี่อีฟเธอมาทำงานหาประสบการณ์ในฟาร์ม อีฟนี่แดนเพื่อนสมัยเด็กของฉัน"ฉันแนะนำอีฟและแดน
"เดี๋ยวเอาไข่ไปเก็บในตู้เย็นให้นะ พวกเธอจะได้คุยกัน"อีฟขอตัว รับตะกร้าไข่จากมือแดนไปเก็บในครัว ฉันมองเห็นสายตาแดน
"นี่นาย พ่อคนเสน่ห์แรง คนนี่เพื่อนฉันนะไม่ใช่ใครที่นายจะมาเล่นๆ"ฉันเตือน
"ฉันเลิกทำแบบนั้นไปนานแล้ว ว่าแต่อีฟมาจากที่ไหนเหรอ"แดนถามอย่างสนใจ
"ไม่บอกหรอ"ฉันว่า พลางทำหน้าล้อเลียน แดนเลยเอื้อมมือมาขยี้ผมอย่างเอ็นดู
"หวงฉันเหรอ แต่ก็เข้าใจนะในเมื่อฉันฮอตขนาดนี้"แดนโอ่ ฉันมองผู้ชายตรงหน้าที่เขาไม่ได้พูดเกินจริงเลย ผู้ชายตัวสูงมีกล้ามเนื้อแข็งแรงแต่ก็ไม่ได้บึกจนน่ากลัว ผิวสีแทนที่มาจากการทำงานที่บ้าน หน้าตาจัดว่าดีมาก
"แหม ฉันไม่หวงหรอก เธอมันเป็นผู้ชายของสาธารณะ"ฉันว่าพลางตีแดนแบบหยอกล้อ ก่อนที่จะได้ยินเสียงแตรรถปี๊นดังอย่างไม่มีมารยาท
วันนี้ผมปลุกทุกคนแต่เช้าเพื่ออาบน้ำเตรียมตัวออกโดนทาง จนโดนเซนบ่นไปหลายรอบว่าแกจะตื่นเต้นอะไรนักหนา จริงๆผมไม่ได้ตื่นเต้นเลยนะ ผมแค่ไม่อยากให้พวกเราไปถึงตอนมืดแล้วแค่นั้น
"ไนออล นี่แกจะแวะทุกปั๊มน้ำมันเลยรึไง ในรถนี่แกยังกินไม่หมดเลย"ผมบ่นเมื่อไนออลกำลังบอกให้เลียมจอดรถเป็นครั้งที่ 5 ทั้งที่พวกเราเพิ่งออกมาไม่ถึงครึ่งทาง
"แต่เยลลี่แบร์ฉันหมดแล้วนิ ฉันจะแวะซื้อสักหน่อย จะได้ซื้อของไปฝากเอเลนอร์ด้วย"ไนออลอ้าง
"ให้มันไปซื้อเถอะ ถ้าของกินหมดมันก็จะพูดไม่หยุดแทนนะ"เลียมว่า พลางเลี้ยวรถเข้าไปจอดตามคำขอ
"โว้ย"ผมร้องอย่างหงุดหงิด ยิ่งผมอยากไปถึงเร็วเท่าไหร่ พวกเพื่อนเขาก็ยิ่งถ่วงเวลา ทั้งเลียมที่ขับช้ายังกับเต่า ไนออลที่หิวตลอดเวลา รวมถึงการปวดฉี่ครั้งที่ 5ของแฮร์รี่
"รีบไปไหนลูอิส ฟาร์มมันไม่ไปไหนหรอก"เซนพูดมาจากข้างหลัง มีคนนี้แหละที่ดีหน่อย เอาแต่หลับ
"เบื่อจริงๆเว้ย"ผมบ่นดังๆ ไนออลกับเลียมที่ใส่แว่นดำ เดินไปร้านค้าอย่างร่าเริง ยิ่งทำให้ผมหงุดหงิด
"ไหนแกว่าไม่อะไรกับเอเลนอร์แล้วไง แค่ไปฝืนใจเจอแปปเดียว เดี๋ยวพวกฉันช่วยกันเอเลนอร์ออกให้เอง รับรองนายจะไม่ได้เจอเธอแม้แต่นิดเดียว"แฮร์รี่บอก พวกมันแกล้งไม่รู้รึยังไงว่าผมอยากเจอเธอจะแย่ ยังจะมาทำอะไรแบบนี้อีก
"ฉันอยากเจอ"ผมก้มหน้าพูดเบาๆ ทำให้ไม่ทันสังเกตรอยยิ้มของพวกเซน แฮร์รี่
"นายพูดอะไรนะ ฉันไม่ค่อยได้ยินเลย"แฮร์รี่ทำท่าเขี่ยหูกวนๆ
"ฉันอยากเจอเธอเว้ย"ผมตะโกนอัดหูมัน
"เล่นอะไรเนี้ย หูอื้อหมดแล้ว"แฮร์รี่ว่า เซนเปิดประตูออกไปตะโกนเรียกเลียมกับไนออล
"ลูอิสมันยอมรับแล้วเว้ย รีบขึ้นรถเร็วเดี๋ยวมันจะขาดใจ"เซนว่า สองคนนั้นรีบวิ่งมาขี้นรถทันที
"ไป ไม่ต้องห่วงนะ เดี๋ยวจะเหยียบให้มิดเลย"เลียมหัวเราะ แล้วออกรถไปอย่างรวดเร็ว
"นี่พวกแกรวมหัวกันแกล้งฉันเหรอ"ผมเริ่มรู้สึกตัว ทุกคนยิ้มกว้าง
"ไม่สักนิด ใครจะไปแกล้งนายลง"ไนออลพูดแล้วหัวเราะ ผมเลยเอาขนมในมือปาใส่หัวพวกมันทุกคน
รถแวนคันใหญ่ขับมาจอดในฟาร์มใกล้ๆบ้าน แต่ดูท่าทางเจ้าของบ้านยังไม่รู้ตัว ผมมองไปที่เอเลนอร์ที่กำลังยืนคุยกับผู้ชายหน้าตางั้นๆคนหนึ่ง อยู่อย่างสนุกสนาน ยิ่งเธอยิ้มผมยิ้มหงุดหงิด ยิ่งหยอกล้อผมยิ่งโมโห ผมเลยตัดสินใจเอนตัวไปด้านหน้าแล้วกดแตรรถยาวๆ อย่างเสียมารยาท
"ลูอิสหยุดนะเว้ย หูจะหนวกอยู่แล้ว"เลียมว่าพยายามดันตัวมันออกจากพวงมาลัยรถ เพื่อนๆคนอื่นก็ช่วยกันดึงตัวออกแต่มือลูอิสเกาะไว้แน่นจนเอเลนอร์เดินมากระชากประตูรถอย่างโมโห
"นายกำลังทำอะไร"เธอตะโกน ผมมองไปยังหน้าเธอ เธอยังเหมือนเดิมทุกอย่าง ทำเอาผมแทบหยุดยิ้มไม่ได้
"หวัดดี"ผมโบกมือทักเธอ พร้อมยิ้มกว้าง เธอนิ่งแต่ถ้าผมตาไม่ฝาดไป เธอแอบยิ้มนิดๆใช่ไหม
"ใครเหรอ"ผู้ชายคนนั้นเดินตามมา ผมถึงกับหยุดยิ้มทันที
"เพื่อนเก่า"เอเลนอร์ตอบ ผมนี่เพื่อนเก่าเหรอ ไม่ใช่มั่ง
"แฟนต่างหาก"ผมสวน ทำเอาเธอหน้าเหวอไปเลย ผมรับเปิดประตูรถแล้วออกไปยืนข้างเธอแล้วเอามือโอบไหล่ไว้ เซนแอบหัวเราะเบาๆกับท่าทางของผม
"อะไรของนาย แฟนเก่าต่างหาก"เธอรีบบอกแล้วสะบัดมือออก
"หึหึ"ผมหัวเราะเบาๆ ทำเธอยิ่งโมโห
"งั้นฉันกลับก่อนดีกว่า พวกเธอจะได้เคลียร์กัน"แดนพูด พลางขอตัวเดินไปโบกมือลาอีฟที่ยืนดูเหตุการณ์อยู่ที่ประตู
"ฉันเข้าบ้านดีกว่า แฮร์รี่พวกนายพักบ้านหลังเล็กที่นายเคยมานะ เดี๋ยวให้เพื่อนเอากุญแจไปให้"เอเลนอร์ว่าพลางรีบเดินเข้าบ้านอย่างรวดเร็ว ผมมองตามเธอจนลับตา คิดถึงชะมัด
"นายนี่มันใช่ได้เลย"เซนหัวเราะ
"ร้ายกาจ"ไนออลเอ่ยชม
"ไปๆ ไปที่พักก่อน จะเอายังไงค่อยว่ากัน"เลียมว่าพลางให้แฮร์รี่นำไปที่พัก
ฉันนั่งรออีฟอยู่ในห้องนั่งเล่นหลังจากให้เธอไปส่งอาหาร กับรายการงานที่ต้องทำพรุ่งนี้ให้พวกเขา
"เป็นไงบ้าง"ฉันถามทันที่เห็นอีฟเดินเข้ามาในบ้าน ตาสีน้ำตาลเข้มมีรอยแดงจากการร้องไห้ทำให้ฉันประหลาดใจ แต่หน้าอีฟกลับยิ้มกว้าง
"ไม่มีอะไร พวกเขาไม่ได้แกล้งฉันด้วย"อีฟรีบบอกทันทีที่รู้ว่าเอเลนอร์คิดอะไร "แค่ดีใจไปหน่อยที่ได้เจอพวกเขาใกล้ๆ"อีฟหัวเราะ
"เข้าใจเลยล่ะ เมื่อก่อนฉันก็เป็นแฟนคลับเหมือนกัน ตอนเจอครั้งแรกก็ร้องให้น้ำมูกโป่งเลย"ฉันนึกย้อนไป สมัยสาวๆ
"แต่ตอนเธอคบกับลูอิสนี่ฉันชอบมากเลยนะ รู้สึกถูกชะตา ไม่คิดว่าวันหนึ่งเราจะได้มารู้จักกันแบบนี้"อีฟว่า ทิ้งตัวลงไปนั่งข้างๆเอเลนอร์ หยิบป๊อปคอนในกล่องมากินด้วย
"ฉันก็ดีใจเหมือนกัน เหมือนฝันเลยล่ะ แต่พอนานๆไปก็อย่างที่เห็น"ฉันว่า
อีฟมองหน้าเศร้าๆของเพื่อน สงสัยจะต้องจัดการอะไรสักอย่าง
"เอ๊ะ ใครมาป่านนี้"เสียงเคาะประตูดังขึ้น เอเลนอร์ถึงถามขึ้นอย่างประหลาดใจ
"พวกหนุ่มๆมั่ง"อีฟพูดลอยๆทำเอาเอเลนอร์ที่กำลังจะไปเปิดประตูชะงัก แล้วบอกให้อีฟไปเปิดแทน
"งั้นไปพร้อมกัน"อีฟสรุป เผื่อเป็นคนอื่นจะได้ช่วยกันได้ เสียงเคาะประตูดังมาอีกหลายครั้งจนเริ่มรำคาญ
"เอเลนอร์ เปิดประตูเร็วเข้า"เสียงเรียกออกมาจากข้างนอก
"แฮร์รี่ ไนออล พวกนายมาทำอะไรกันที่นี่"เอเลนอร์ลืมพูดถึงคนที่ยิ้มอีกคนอย่างจงใจ
"ขอเข้าห้องน้ำหน่อย ห้องน้ำที่นู้นตัน"แฮร์รี่ว่า
"มันเป็นไปได้ยังไง เพิ่งซ่อมท่อก่อนพวกนายมาเองนะ"เอเลนอร์แย้ง
"เดี๋ยวฉันพาไป"อีฟว่าพลางรีบพาสองหนุ่มไปห้องน้ำคนละห้อง เอเลนอร์จะคว้าข้อมืออีฟไว้แต่ก็ไม่ทัน คนตัวเล็กนี่ก็เคลื่อนไหวเร็วเหลือเกิน
"จะไม่ให้เข้าไปข้างในหน่อยเหรอ ข้างนอกนี่หนาวมากนะ"ลูอิสว่าพลางกอดอกตัวเองแน่น เพราะรอยยิ้มของเขานี่แหละที่ทำไห้เธอ ไม่อยากให้เขาเข้ามา
"เข้ามาสิ"ในที่สุดเอเลนอร์ก็ตัดสินใจ เปิดประตูให้กว้างขึ้นเพื่อให้เข้ามาด้านใน
"ว้าว ที่นี่ดูดีจังเลย มันใหญ่เกินว่าจะอยู่กันสองคนรึเปล่า"ลูอิสว่า แต่เอเลนอร์ยังเงียบไม่ยอมตอบ เดินไปดูหนังที่เปิดค้างไว้ต่ออย่างไม่สนใจ
"เรื่องที่เราไปดูด้วยยกันหนิ"ลูอิสนั่งลงข้างๆ ทำเป็นมองไม่เห็นสายตาดุๆของคนข้างๆ แถมยังหยิบป๊อปคอนเข้าปากอย่างสบายใจอีก "ดูต่อสิ สนุกนะ"ลูอิสว่าเมื่อหันไปเจอสายตาดุๆที่คุ้นเคย
เขาสองคนนั่งดูหนังด้วยกันไปเงียบๆ
"ว่าแต่ทำไมพวกนั้นไปเข้าห้องน้ำกันนานจังเลย"เอเลนอร์ถาม ไม่แค่เธอลูอิสก็ยังสงสัยนี่ตกส้วมไปแล้วรึไง
"ไม่รู้สิ นี่เธอยอมคุยกันฉันแล้วเหรอ"ลูอิสยิ้มอย่างดีใจ เมื่อเห็นเอเลนอร์สะบัดหน้าหนีเมื่อรู้ตัวว่าพลาดไปแล้ว เอาวะอย่างน้อยก็ก้าวหน้าไปอีกขั้น
"ไนออล ขออยู่ข้างหน้าได้ไหม ฉันมองไม่เห็นเลย"อีฟบ่นเมื่อไนออลยืนบังจนเธอมองไม่เห็นเอเลนอร์กับลูอิส
"พวกเขาดูท่าทางโอเคแล้วล่ะ เมื่อกี้นึกว่าจะทะเลาะกันซะอีก ใจหายเลย"ไนออลหันมาบอก อีฟชะโงกหน้าไปดูก็เห็นอย่างนั้น
"เธออย่าบ่นมากเลย ฉันมองไม่เห็นเลยแม้แต่นิดเดียว"แฮร์รี่บอก ก็สองคนนี้มัวแต่แย่งกันดู แฮร์รี่ที่อยู่หลังสุดจะเห็นอะไรล่ะ
"ฉันเป็นห่วงเพื่อนฉันนิ ไม่รู้คิดผิดรึเปล่าที่ร่วมมือกับพวกนาย"อีฟบ่น นึกโกรธตัวเองที่หลวมตัวไปหลงเสน่ห์พวกคนร้ายกาจแบบนี้
"ไม่หรอกนะ ลูอิสรักเอเลนอร์มาก ใครๆก็ดูออก"ไนออลว่า พลางเดินเข้าไปในครัวเพื่อเปิดตู้เย็น สถานการณ์ตรงนี้ก็คลี่คลายแล้ว อีฟได้แต่ถอนหายใจ ขอให้ทุกอย่างเป็นไปด้วยดี ขอให้เอเลนอร์ไม่โกรธที่เธอพลาดท่า
หนังกำลังจะจบ ลูอิสรีบคิดหาทางทันทีว่าจะทำยังไง คืนนี้ถึงจะอยู่ที่นี่ได้
"ขอเดินดูบ้านหน่อยล่ะกัน"เขาบอกเพื่อถ่วงเวลา
"ตามสบาย ดูเสร็จก็รีบกลับไปได้แล้ว"เอเลนอร์เอ่ยปากไล่ "ถึงนายจะถ่วงเวลายังไง ฉันก็ไล่นายไปอยู่ดี"เอเลนอร์พูดอย่างรู้ทัน
"เดี๋ยวฉันไปจริงแล้วอย่ามาคิดถึงก็แล้วกัน"ลูอิสว่า พลางหัวเราะร่าเดินไปสำรวจชั้นบนของบ้าน
เขาเดินไปเรื่อยๆ จนถึงห้องที่มีป้ายหน้าห้องเขียนว่าเอเลนอร์ เขาเปิดเข้าไปก็บนห้องนอน เรียบง่ายสีขาว ตกแต่งด้วยม่านลายดอกไม้สีสันสดใส บนกำแพงมีรูปภาพเก่าๆของเขาและเพื่อนๆติดไว้ รูปถ่ายของเอเลนอร์ตอนเด็กๆตั้งอยู่ที่โต๊ะข้างเตียง เขานั่งลงบนเตียงแล้วหยิบอัลบัมรูปเก่าๆมาเปิดดู บางรูปก็เป็นรูปที่เขาเห็นแล้ว เขาใช้โทรศัพท์ถ่ายรูปตลกๆเก็บไว้ในเครื่อง ก่อนจะได้ยินเสียงฝีเท้าเดินมา แย่ละถ้าเธอรู้ว่าเขามาแอบเปิดอัลบัมดูต้องโกรธมากแน่ ลูอิสรับเก็บไว้ที่เดินแล้วแกล้งทำเป็นนอนหลับอยู่บนเตียง
"ลูอิส นายจะมานอนที่นี่ไม่ได้นะ"ทันทีที่ฉันเปิดเข้าห้องมา ก็เห็นลูอิสมานอนหลับอยู่บนเตียงฉันแล้ว
"..."
"อย่ามาแกล้งหลับนะ ฉันรู้นะ ลุกขึ้นเดี๋ยวนี้"ฉันพยายามดึงเขาให้ลุกออกมา แต่คนตรงหน้าก็ยังแกล้งหลับอย่างหน้าหมั่นไส้
"..."
"นายจะไม่ตอบใช่ไหม ดีๆ"เอเลนอร์ว่า พลางตะโกนเรียกแฮร์รี่กับไนออลเสียงดัง ให้ออกมาจากห้องน้ำได้แล้ว
"มีอะไรเอเลนอร์ นี่มันก็ดึกแล้วนะ จะเอะอะอะไร"แฮร์รี่เดินมาหน้าซื่อ
"นายมาลากเพื่อนพวกนายกลับไปได้แล้ว"เอเลนอร์ชี้ไปที่ลูอิส "ไม่งั้นฉันจะเอาน้ำสาด"
"มันตัวหนักจะตาย ใครจะแบกมันไหว ให้นอนอยู่นี่แหละ"แฮร์รี่ว่า พลางมองไปที่ลูอิสแล้วสายหัวอย่างเพลียๆ นี่ลงทุนกันถึงขนาดนี้
"ฉันง่วงแล้ว ไม่อยากจะเถียง นอนได้ก็นอนไป"เอเลนอร์เดินไปกระชากผ้าห่มกับหมอนออกมา พลางเปิดแอร์ให้เย็นสุด แล้วเดินออกจากห้องไป
"ลูอิส นายลุกขึ้นมาเลย ฉันรู้ว่านายแกล้ง"แฮร์รี่กอดอกมองพี่ชาย ที่ชอบทำอะไรไม่เข้ากับอายุ
"โอ๊ย หนาวจังแหะ"ลูอิสลุกขึ้นมาบ่น
"นายจะจีบเธออีกครั้งหรือนายจะกวนประสาทเธอกันแน่ลูอิส"แฮร์รี่ถามอย่างอ่อนใจ
"นี่มันเป็นวิธีจีบสไตล์ฉัน ว่าแต่นายไปหาผ้าห่มมาให้หน่อยได้ไหม หนาวจะตายอยู่แล้ว"ลูอิสว่า
"เอเลนอร์เป็นอะไร เก็บผ้าห่มซะหมดบ้านเลย"ไนออลที่เพิ่งเดินเข้ามา ถามอย่างแปลกใจ
"โอ๊ย คืนนี้ฉันต้องหนาวตายแน่ๆ"ลูอิสบ่น
"ก็กลับไปนอนบ้านหลังเล็กสิ วันนี่ยกธงขาวเถอะ เอเลนอร์ก็ไปนอนแล้ว"แฮร์รี่แนะ
"ไม่ พวกนายมานอนให้ฉันกอดเดี๋ยวนี้"ลูอิสปิ๊งไอเดีย
"ไม่ ฉันจะกลับไปนอนที่บ้านเล็กแฮร์รี่รีบชิ่งออกจากห้องไป ไนออลที่กำลังจะวิ่งตามก็โดนลูอิสรัดไว้แน่นจะไปไหนไม่ได้
"ฉันขี้หนาวนะลูอิส ปล่อยฉันไปเถอะ"ไนออลอ้อนวอน
"นายไม่มีทางเลือกแล้ว"ลูอิสหัวเราะเยาะ
ฉันตื่นขึ้นมากลางดึก วันนี้อากาศถือว่าหนาวเลยที่เดียว นึกถึงคนที่อยู่ห้องถัดไป กลับไปรึยังนะ
ฉันค่อยๆย่องลงจากเตียงเพราะไม่อยากรบกวนอีฟที่ท่าทางจะหลับสนิท ออกไปเปิดประตูห้องที่เคยเป็นของฉันดู ก็เจอสองหนุ่มลูอิสกับไนออลกอดกันกลม ฉันกดลดแอร์ที่โดนใส่รหัสไว้ให้ปรับได้เฉพาะคนที่รู้รหัสเท่านั้น ก่อนจะเดินไปหาผ้าห่มที่ฉันกองไว้ข้างเตียงของอีฟ แต่กลับไม่เจอสักผืน
"ผ้าห่มอยู่ในตู้นะ ฉันพับเก็บไว้เองล่ะ"เสียงอีฟดังมาจากบนเตียง อีฟมองแบบล้อๆ
"ฉันทำให้ตื่นรึเปล่า"ฉันรีบถาม
"ไม่หรอก แค่รู้สึกหนาวๆก็เลยตื่น"อีฟว่า "ไปทำอะไรที่อยากทำเถอะ นอนต่อล่ะ"อีฟว่าพลางล้มตัวนอนเพราะรู้ว่าเพื่อนกำลังอาย
ฉันเดินไปเปิดตู้แก้เขิน เห็นผ้าห่มพับไว้ตรงนั้นจริงๆ เลยหยิบออกไปห่มให้สองคนนั้น
ฉันแอบมองหน้าลูอิสตอนหลับ ที่ยังแทบจะเหมือนเดิม อาจมีริ้วรอยเพิ่มขึ้นบ้างจากการทำงานหนัก แต่ท่าทางเขาก็มีความสุขดี ขนาดนอนหลับยังยิ้ม
"ฝันดีนะลูอิส"ฉันกระซิบบอกแล้วเดินออกไป เลยไม่ทันสังเกตลูอิสที่ลืมตามามองพร้อมรอยยิ้ม
ความคิดเห็น