คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #14 : มองตาไม่ควรรู้ใจ
ตอนที่ 14
ที่โรงพัก
ตำรวจเอาผ้าห่มกับโกโก้ร้อนมาให้พวกเรา แฮร์รี่โทรไปหาไซม่อนแล้ว เขาตกใจมากและกำลังรีบเดินทางมาให้เร็วที่สุด แต่ละคนเล่าเหตุการณ์ตามที่แต่ละคนรู้ แฮร์รี่โอบเอเลนอร์ไว้ราวกำลังปกป้องและปลอบให้หายตกใจ
"อยากน้อยในสถานการณ์แบบนี้ โกโก้ก็ยังอร่อยนะ"ไนออลพูดติดตลก พลางยกแก้วซดเข้าไปอึกใหญ่ ทุกคนยิ้มออกมาทำให้บรรยากาศดูสดใสขึ้นนิดหนึ่ง
"มีใครเป็นอะไรไหม"ไซม่อนวิ่งเข้ามาหาพวกเขา ท่าทางตกใจ
"ไม่ครับ พวกเราปลอดภัย ซาร่ากำลังจะคลอดลูอิสกับเลียมเลยอยู่ที่โรงพยาบาล"เซนเล่า
"ดีแล้ว เมื่อกี้ฉันแวะไปหาพวกเขามาแล้ว ฉันรู้พวกนายมีคำถามเพียบ แต่ฉันขอคุยกับตำรวจหน่อย เดี๋ยวจะมาให้ซักให้เต็มที่"ไซม่อนว่าพลางเดินเข้าไปคุยกับตำรวจในห้อง
"ไม่อยากจะพูดเลย แต่พอเห็นไซม่อมมาแล้วโล่งใจขึ้นเยอะ"แฮร์รี่ถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ เอนหลังพิงกับพนักพิงอย่างผ่อนคลาย
"เอล ทำไมไม่พูดอะไรเลย เป็นอะไรไหม"อีฟถามเอเลนอร์อย่างเป็นห่วง เพื่อนเธอนั่งเงียบตั้งแต่ให้ปากคำเสร็จ
"..."เอเลนอร์ส่ายหน้า แล้วยิ้มให้อย่างเหนื่อยๆ อีฟถอนหายใจแต่ก็ไม่ซักไซร้ต่อ มองไปที่กระเป๋าของใช้ที่โรงพยาบาลที่พวกเขาช่วยกันจัด ที่เอเลนอร์ถืออยู่ตั้งแต่ออกจากบ้าน หวังว่าคงไม่เกี่ยวกับคนที่เป็นเจ้าของกระเป๋าหรอกใช่ไหม
"เสร็จจากที่นี่แล้วเราค่อยไปหาลูอิสกับซาร่ากันนะ"เซนเดินมาบอกเอเลนอร์อย่างอ่อนโยน ลูบผมเธอเบาๆ เอเลนอร์ยิ้มกลับก่อนจะนั่งเหม่อเหมือนเดิม
"เอาล่ะเสร็จแล้ว นี่ก็ดึกมากแล้วเดี๋ยวฉันจะเล่าทุกอย่างให้ฟังตอนนั่งรถไปกลับบ้านแล้วกัน ค่อยไปโรงพยาบาลกันพรุ่งนี้"ไซม่อนว่า ก่อนจะนำทุกคนไปที่รถ แฮร์รี่ถอดเสื้อคลุมออกมาคลุมให้เอเลนอร์เพราะอากาศด้านนอกเริ่มหนาว นี่ก็เกือบเที่ยงคืนแล้ว
ระหว่างทางไซม่อนก็เล่าทุกอย่างที่เขารู้ให้ฟัง ซาร่าเป็นลูกสาวคนเดียวของเดวิสและภรรยา ก่อนที่แม่ของซาร่าจะเสียไปเมื่อสามปีก่อน เดวิสก็โดนพิษฟองสบู่เล่นงานจนกิจการล้มละลาย ทรัพย์สินโดนยึดทั้งหมด ความเครียดบวกกับความเศร้าตอนนั้นทำให้เขาไม่สบาย คุมอารมณ์และการกระทำต่างๆไม่ได้ บางครั้งจะโมโหร้าย บางครั้งอาการหนักจนลงไม้ลงมือกับซาร่า แต่ซาร่าก็ไม่ได้แจ้งความ เดวิสก็ไม่ได้ไปรับรักษา
ต่อมาซาร่าตั้งท้องขึ้นมาโดยที่ไม่มีใครรู้ว่าใครเป็นพ่อของเด็ก เดวิสอาการรุนแรงขึ้น เขาโมโหบ่อยมากจนลงไม้ลงมือทุกวัน ซาร่าหนี ขังตัวเองไว้ในห้องน้ำ จนเพื่อนบ้านแจ้งตำรวจไปหลายครั้งแต่เดวิสก็รอดมาได้ทุกครั้ง จนมีเรื่องแดงขึ้นมาว่าเด็กในท้องซาร่าเป็นลูกลูอิส เดวิสเลยออกมาเรียกร้องให้รับผิดชอบ ซาร่าก็ใกล้คลอดแล้วจะให้หนีไปซ่อนในห้องน้ำตลอดก็คงไม่ได้ เธอเลยขอความช่วยเหลือจากพวกเราให้พาเธอหนีมาจนกว่าจะคลอด ตอนที่เดวิสมาอาละวาดที่บริษัทไซม่อนก็จัดการส่งเขาไปรักษาที่โรงพยาบาลที่ดีที่สุด แต่เขาก็หนีออกมาได้ ก็เลยเกิดเรื่องขึ้น
"ที่โรงพยาบาลบอกว่าเขาเป็นคนอารมณ์สองขั้ว เวลาร้ายก็ร้ายมาก เวลาดีก็ดีมาก มีปัญหาในการควบคุมอารมณ์ด้วย"ไซม่อนเล่า
"ทำไมคุณไม่บอกพวกเราตั้งแต่แรกคะ"อีฟถาม
"ฉันไม่อยากให้พวกเธอต้องกังวล แต่ก็ไม่คิดว่าจะเป็นเรื่องใหญ่โตขนาดนี้ ขอโทษด้วยจริงๆ"ไซม่อนว่า
"หยุดที่โรงพยาบาลแปปนึงนะคะ เดี๋ยวเอาของใช้ไปให้ซาร่าก่อน"เอเลนอร์ว่าอย่างนึกได้ เมื่อรถกำลังจะขับผ่านโรงพยาบาล ถ้าไม่มีเดี๋ยวจะลำบาก
"ได้ แต่เดี๋ยวพวกเธอต้องรีบกลับบ้านไปพักผ่อนนะ วันนี้เจอเรื่องหนักๆมาเยอะแล้ว"ไซม่อนว่า พลางเลี้ยวรถเข้าไปจอดที่โรงพยาบาล
Eleanor
ฉันเดินเข้าในโรงพยาบาล ผนังสีขาวรอบๆ กลิ่นยาฆ่าเชื้อ ทำให้มันไม่ใช่ที่ที่จะทำให้สบายใจมากนักเมื่อเข้ามา ฉันไม่ปฏิเสธหรอกนะว่าเหตุการณ์เมื่อตอนเย็นทำให้ฉันกลัวมาก แม้แต่ตอนนี้ฉันยังไม่แน่ใจเลยว่าตัวเองโอเคขึ้นรึยัง
"เอลเป็นอะไรรึเปล่า เธอตัวสั่นมากเลยนะ"อีฟที่เดินตามมา จับมือของฉันไว้ มองมาอย่างกังวลมาก "จะหาหมอรึเปล่า เครียดรึเปล่า หายตกใจรึยัง"อีฟยิงคำถามมาเป็นชุด จนฉันยิ้มออกมานิดหนึ่งก่อนจะส่ายหน้า มองหน้าก็รู้ว่าอีฟไม่พอใจในคำตอนนั้น แต่เธอก็ไม่ซักไซร้ เธอแค่ถอนหายใจแต่ก็จับมือฉันเอาไว้
"ยังหนาวรึเปล่า เอาเสื้ออีกสักตัวไหม"ไนออลเดินเข้ามาถาม ทำท่าจะถอดเสื้อนอกมาให้ใส่ทับของแฮร์รี่ ฉันรีบยกมือห้ามเอาไว้ก่อน แค่นี้ก็ไม่หนาวแล้ว แค่มีพวกเขาคอยอยู่ใกล้ๆ ฉันถอดเสื้อคืนแฮร์รี่ไป
"เอานี่ อยากน้อยก็กินน้ำสักหน่อย กลัวเธอจะเป็นลมจริงๆ"เซนยื่นน้ำมาให้ ฉันรับเอาไว้
"พวกเขาอยู่นั่นไง"แฮร์รี่ชี้ไปสุดทางเดินที่มีเลียมกับลูอิสนั่งอยู่หน้าห้องคลอด
"ซาร่าเป็นยังไงบ้าง"เซนถาม
"ท่าทางจะคลอดก่อนกำหนดนิดหน่อย แต่ปลอดภัย ตอนนี้ยังไม่คลอดเลย"เลียมว่า ยิ้มออกมาอย่างโล่งใจเมื่อเห็นเพื่อนๆมาพร้อมกัน และปลอดภัยดี "พวกนายเป็นไง"
"ไปให้ปากคำเสร็จก็มาที่นี่เลย ไซม่อนก็มา"เซนว่า
"พวกนายสองคนกินอะไรกันรึยัง"ไนออลถามขึ้น ฉันมองไปยังลูอิสที่นั่งเงียบๆ แอบยกมือขึ้นมากัดเล็บ ท่าทางเครียดมาก
"นี่กระเป๋าของใช้นะ เอามาเผื่อต้องใช้ เดี๋ยวฉันไปหาอะไรมาให้พวกนายกินหน่อยดีกว่า"แฮร์รี่ว่า ก่อนที่ฉันจะขอตามไปด้วย พวกเรากลับมาด้วยแซนวิสกับโกโก้ร้อนของสองคนนั้น
"ขอบใจมาก ฉันหิวสุดๆเลย"เลียมรีบรับไปกิน แต่ลูอิสยังนั่งเงียบๆ ฉันเลยนั่งย่อตัวลงนั่งจนอยู่ระดับใกล้ๆกัน
"ฉันรู้ว่านายเครียด แต่กินอะไรหน่อยนะ"ฉันยื่นของกินไปให้ ลูอิสมองมานิดหนึ่ง ก่อนจะก้มหน้าลงไปเหมือนเดิน ฉันค่อยๆแกะเปลือกแซนวิสอย่างใจเย็นและยื่นไปที่ปาก
"ขอบใจนะ"ลูอิสพูด ก่อนจะยอมกิน และรับโกโก้ไป ฉันยิ้มออกมานิดหนึ่ง
"นายอย่ากังวลเลย ซาร่าปลอดภัยแน่ๆ"ฉันเอื้อมมือไปแตะที่ขาของลูอิสอย่างให้กำลังใจ เขาเงยหน้าขึ้นมาสบตาของฉัน ท่าทางเขาดูเหนื่อยล้ามาก บางอย่างในตาของเขาทำให้ฉันใจหาย ฉันจึงกอดเขาเบาๆ แม้จะรู้ว่ามันคงช่วยได้ไม่มาก แต่มองตาเขาฉันก็รู้แล้วว่าเขากำลังจะทำอะไร
"ขอบคุณนะเอล"เขากอดฉันตอบ ซบหน้าลงกับบ่าของฉัน ฉันพยายามซ่อนน้ำตาเอาไว้ ไม่ให้เขารู้ว่าฉันกำลังเสียใจ รู้สึกเหมือนกำลังจะเสียเขาไปแบบที่ไม่มีทางจะสู้และได้กลับคืนมา
"ไม่เป็นไร ฉันรักนายนะ"ฉันพูดออกไป พยายามกลั้นเสียสะอื้นเมื่อไม่มีเสียงตอบกลับมา
"..."เขายังกอดฉันไว้แน่น
"ฉันต้องไปแล้ว บอกไซม่อนว่าจะเอาของมาให้นายแล้วรีบกลับ นายจะกลับไปด้วยกันไหม ค่อยมาใหม่พรุ่งนี้ กลับไปกับฉันนะ"ฉันฝืนยิ้มออกมา จับมือลูอิสไว้แน่นแอบหวังว่าเขาจะตอบตกลงกลับไปกับฉัน ฉันสบตาเขากับลูอิส ความเจ็บปวด ความหวั่นไหวแสดงออกมาผ่านแววตา ก่อนที่เขาจะหลบตาไป
"ฉันขออยู่เฝ้าซาร่าที่นี่นะ เธอไม่มีใครเลย"ลูอิสพูด ฉันค่อยๆพยักหน้าช้าอย่างเข้าใจ ก่อนจะปล่อยมือ รีบเดินหันหลังออกมาจนพ้นระยะสายตา น้ำตาฉันก็ไหลออกมา ฉันรู้ว่าครั้งนี้ฉันอาจกำลังจะเสียเขาไป และมันไม่เหมือนครั้งอื่น เขากำลังโตเป็นผู้ใหญ่ขึ้นและสิ่งที่เขาเลือกแม้ฉันจะไม่อยากยอมรับ แต่มันเป็นสิ่งที่ถูกต้องแล้ว
แฮร์รี่ ไนออล เซน และอีฟเดินตามออกมาเงียบๆหลังบอกลาลูอิสและเลียมที่อยากอยู่เป็นเพื่อนลูอิสก่อน พวกเขาเห็นเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นทั้งหมด ทุกคนต่างรู้สึกเหมือนกัน และรู้ว่ากำลังเกิดอะไรขึ้น แต่พวกเขาก็ค้านอะไรไม่ได้ เมื่อมันเป็นสิ่งที่ลูอิสตัดสินใจแล้ว เพราะซาร่าไม่มีใครอีกแล้ว อีฟน้ำตาไหลออกมาเมื่อเห็นเอเลนอร์ที่ทรุดตัวลงนั่งที่กำแพง เสียงสะอื้นที่ได้ยินชัดเจนจากที่ที่พวกเขายืน ไนออลเอามือมาวางบนหัวอีฟเงียบๆ สีหน้าของพวกเขาแต่ละคนก็เจ็บปวด เซนยืนมองเอลร้องไห้เงียบๆสักพักหนึ่ง ก่อนจะค่อยๆเดินไปนั่งข้างๆ เอเลนอร์หันมองเซนที่มองเธอกลับ เซนค่อยๆเอามือโอบไหล่เอลไว้ เอลเลนอร์ค่อยๆซบหน้าลงกับอกของเซนแล้วร้องออกมาเงียบๆ
Louis
"ลู นายโอเครึเปล่า"ผมรู้สึกได้ถึงแรงกดบนบ่า หันมองไปเจอเลียมที่มองมาอย่าเป็นห่วง ผมพยักหน้า แต่ก็ไม่พูดอะไร
"..."
"นายนั่งมองมือมาเป็นชั่วโมงๆแล้วนะ หลับสักงีบเถอะ"เลียมมองไปที่เพื่อน ลูอิสนั่งมองมือที่เคยจับกับเอเลนอร์ไว้อย่างเหม่อลอย
"ใครเป็นสามีคุณซาร่าค่ะ ถ้าจะเข้าไปในห้องคลอดก็เตรียมตัวเลยค่ะ"พยาบาลเดินออกมาบอก ผมรีบสะบัดหัวไล่ความฟุ้งซ่านออกไป ตอนนี่ผมความจะทำหน้าที่พ่อของลูกซาร่าให้ดีที่สุด ก่อน มันเป็นความรับผิดชอบที่ไม่สามารถจะผลักไปให้ใครได้
"นายเข้าไปได้แน่นะ"เลียมรีบดึงไว้ ถามเพื่อความมั่นใจอีกครั้ง
"ฉันคือลูอิส ทอมลิสันนะ เรื่องแค่นี้สบายๆ"ผมหันมายิ้มให้เลียม พยายามไม่นึกถึงรอยชื้นบนเสื้อ และตาที่แดงก่ำของเอเลนอร์
"งั้นก็ตามใจ ฉันรออยู่แถวนี้"เลียมถอนหายใจแล้วนั่งลงไปที่เดิม ลูอิสเดินไปเปลี่ยนชุดเป็นชุดที่ใช้ในห้องคลอด
"ลูอิส ทำไมนายยังอยู่ที่นี่"ซาร่าถามอย่างตกใจเมื่อเห็นผมเดินเข้าไปในห้อง
"ไม่ต้องกลัวนะ ฉันจะอยู่เป็นเพื่อนเธอเอง"ผมพูด ซาร่าน้ำตาไหลลงมา
"ทั้งที่ฉันทำกับชีวิตนายแบบนี้นะเหรอ"
"ไม่เลย ฉันทำตัวฉันเอง ตอนนี้ฉันก็ต้องรับผิดชอบในสิ่งที่ฉันทำ มันไม่ใช่ความผิดของใคร"ผมปลอบ ซาร่ายื่นมือมาจับมือผมไว้อย่างขอกำลังใจ ก่อนจะร้องด้วยความเจ็บ
ความคิดเห็น