Harry Potter & Child of the Gods

ลำดับตอนที่ #38 : Chapter : Selena Vesper

การเรียนเทอมสองเริ่มต้นขึ้น ทุกอย่างดูปกติดียกเว้นเรื่อง การสอบ ว.พ.ร.ส รอนแพร่มตั้งแต่เช้ายันเย็น ทุกวันถึงเรื่องการสอบ สมองของหมอนี่มีแต่ขี้เลื่อยจริงๆ 

 

"ขอร้องล่ะเฮอร์ไมโอนี่!ช่วยติวหนังสือให้ฉันหน่อยได้ไหม? ขืนฉันสอบ ว.พ.ร.ส ไม่ผ่านแม่ต้องเอาฉันตายแน่ๆ"รอน ทำเสียงออนวอนแบบสุดชีวิต

 

" นายก็พูดเกินไป...แม่นายออกจะใจดี" ผมพูดท้วงขึ้นทันที

 

" นายยังไม่รู้จักแม่ฉันดี ... เชื่อฉันเหอะ!" สีหน้ารอนดูหวาดกลัวขึ้นมาอย่างเห็นได้ชัด

 

"ก็ได้!ฉันจะติวให้เธอ" เฮอร์ไมโอนี่ถอนหายใจก่อนจะปิดหนังสือลง รอนฉีกยิ้มออกมา

 

ส่วนผมนอนแผ่หลาอยู่บนโซฟาในห้องนั่งเล่น ส่วนไอร่แว่นนั่งอยู่หน้าเตาผิง เหม่อมองเข้าไปในกองไฟ เหมือนมันกำลังจะรวมร่างกับเตาผิงอย่างไงอย่างงั้น

 

"เปิดเทอมมา...ฉันว่าอัมบริดจ์เธอจะจับตาดูพวกเราเป็นพิเศษเลยนะ..." ผมพูดขึ้น

 

"ใช่!วันก่อนฉันกับเฮอร์ไมโอนี่ก็โดนตาแก่ภารโรงฟิลช์เดินตามไปจนถึงห้องสมุด...ให้ตายสิ!ใช้ชีวิตไม่เป็นสุขเลยจริงๆ" รอนพูดอย่างหัวเสีย

 

" พวกนายยังดี! ฉันนี่สิโดนยัยพาร์กินสันเดินตามต้อยๆ! กว่าจะหาทางหลบมาได้แทบตาย " ผมทำหน้าสุดแสนจะเซงขึ้น

 

"เธอต้องการอะไรจากพวกเรากันแน่...นู่นก็ไม่ได้...นี่ก็ไม่ได้ พวกนายคิดดูสิ! ผนังหน้าห้องโถงใหญ่จะกลายเป็นสุสานกฏข้อห้ามอยู่แล้ว" เฮอร์ไมโอนั่พูดใส่อารมณ์ขึ้นมาทันที

 

"ใช่!ดูหล่อนจะทำตัวใหญ่เกินหน้าเกินตาดัมเบิลดอร์ไปแล้ว" ผมเอ่ยขึ้น 

 

"ไง!พวกนายยังไม่นอนกันอีกหรอเนี่ย?" เสียงที่ฟังไม่ค่อยคุ้นหูเอ่ยทักขึ้น พวกเราสี่คนจึงหันไปมองที่บรรได 

 

"อ่าหะ!ถ้านอนก็คง...ไม่มานั่งอยู่แถวนี้หรอก...เป็นคำถามที่สิ้นคิดจริงๆ" ผมพูดแขวะ เซเลน่า ทันที 

 

"เห่อ...ใครพูดกับนาย?" เซเลน่าก็ไม่ยอมแพ้เช่นกัน

 

"พูดลอยๆ..ไม่ได้เจาะจง" ผมทำหน้ากวนๆใส่เซเลน่า

 

"ไอร่งี่เง่า" เซเลน่าทำเสียงจิ๊จ๊ะในลำคอ 

 

"นี่เธอว่าฉันงี่เง่างั้นหรอ?" สงครามน้ำลายเกิดขึ้นกลางห้องนั่งเล่น

 

"หยุด!ทั้งคู่เลย"เฮอร์ไมโอนี่รีบห้ามทัพ พรางส่ายหน้าไปมา

 

"ชิ!" เซเลน่าสบถออกมา ก่อนจะหันไปฉีกยิ้มให้กับรอน และแฮรี่

 

" เห็นจินนี่บอกว่า นายสอนการป้องกันตัวจากศาสตร์มืดงั้นหรอ?...ฉันอยากเข้าร่วมด้วยจัง" แววตาของเธอเปล่งประกายขึ้นมาทันที

 

"เอาสิ!เด็กกริฟฟินดอร์ พวกเรายินดีรับเข้าอยู่แล้ว" แฮรี่พูดขึ้น เซเลน่ายิ้มหน้าบานเป็นกระด้ง

 

"เด็กกระโปโลแบบยัยนี่จะไหวเร้อ..."ฟีอัส ทำเสียงประชดประชัน แต่เซเลน่ากลับเมินคำพูดของฟีอัส พร้อมหันไปยิ้มให้กับแฮรี่ต่อ

 

"แล้วฉันจะต้องไปที่ไหนละ?...เอ่อ หมายถึงสถานที่ฝึกซ้อมน่ะ" เซเลน่าทำหน้าครุ่นคิดกับคำพูดตัวเอง

 

"ห้องต้องประสงค์...ถ้าเธอไม่รู้จัก ก็ตามจินนี่ไปแล้วกันนะ" รอนคลี่ยิ้มออกมา เซเลน่าพยักหน้า

 

"จะดีเร้อ! ให้ยัยเด็กนี่เข้าร่วม " ฟีอัสยังคงแอบแขวะเซเลน่าไม่เลิก

 

"นายนี่พูดมากจริงๆ น่ารำคาญชะมัด ฉันไปนอนดีกว่า" พูดจบเซเลน่าก็โยนหมอนที่อยู่ใกล้ๆเธอใส่หน้าฟีอัส พรางแลบลิ้นใส่แบบสะใจ ก่อนจะวิ่งหนีขึ้นไป

 

"หนอย!" ฟีอัสรีบวิ่งตามขึ้นไปทันที

 

"คิดถูกคิดผิดกันเนี่ยะ - -" แฮรี่ถอนหายใจ พรางเอามือตบหน้าผากตัวเองเบาๆ

 

 

หน้าห้องต้องประสงค์ ผมกับพวกแฮรี่ต่างแยกตัวกัน ผมกับสองแฝดรับหน้าที่คอยกันไม่ให้ ตาแก่ฟิลช์ กับ พวกมัลฟอยตามพวกเราคนใดคนนึง เข้าไปในห้องต้องประสงค์ได้ ถ้าความแตกขึ้นมางานเข้าแน่นอน โดยเฉพาะไอ้ตัวต้นคิด พวกเราสามคนเดินไปรอยๆชั้นเจ็ด เพื่อตรวจดู

 

"นายคิดว่า...วันนี้พวกเราจะแก้เผ็ดพวกนั้นยังไงดี?" ผมหันไปถามไอร่สองแฝด

 

"ไม่ยากเพื่อน" เฟร็ด

 

"เรามีของดี" จอร์จ (สองแฝดชอบพูดคนละประโยค)

 

"ของดี?" ผมทำหน้าขมวดคิ้ว

 

"เดี๋ยวนายก็รู้เองแหละ" สองแฝดทำหน้าแบบเจ้าเล่ห์ ก่อนจะหัวเราะกันคิกคักเหมือนเป็นเรื่องสนุก

 

"เดี๋ยว! ไอร่หมอนั่นมันยืนทำอะไรอยู่น่ะ?" พวกเราสามคนหยุดเดิน แล้วมองตรงไปที่เด็กผู้ชายคนนั้น

 

"เฮ้!" สองแฝดพูดประสานเสียงขึ้น ทำให้เด็กคนนั้นหันมา 

 

"ดูสิ! เด็กฮัฟเฟิลพัฟนี่! "เฟร็ด

 

"นายมาที่นี่ทำไม?" จอร์จ

 

"เป็นพวกสอดแนมสิท่า" เฟร็ด

 

"เอ่อ...ป่าวคับ...ผม มาขอเข้าร่วมการป้องกันตัว...กับคุณพอตเตอร์คับ" เด็กหนุ่มทำเสียงสั่นระริก

 

"นายรู้ได้ไง?" ผมจ้องหน้าไอร่หมอนี่อย่างเอาเรื่อง

 

"คือ...ธีน่าบอกให้ผมมาน่ะคับ คุณปฐพี" ฟีอัสทำหน้าสงสัย พรางจ้องหน้าเด็กหนุ่มอย่างครุ่นคิด

 

"อ่าหะ...งั้นให้จอร์จพาไปก็แล้วกัน" ผมพูดขึ้น ส่วนจอร์จพยักหน้า 

 

"เฟร็ดดี้...เราคงต้องพรากจากกันแล้วละ" จอร์จ

 

"ฉันคงคิดถึงนาย จอร์จจี้" เฟร็ด 

 

"อะไรของพวกมันฟร๊ะนั่น..." ผมคิดในใจ พรางส่ายหน้าไปมา อยู่กับพวกมันสองคนมาก ตูจะบ้าตามพวกมันไหมเนี่ย-[]-

 

ยี่สิบนาทีต่อมาผมกับเฟร็ดก็ยังคงเดินวนอยู่แถวๆชั้นเจ็ด 

 

"วันนี้แปลกแหะ! ไม่เห็นพวกมัลฟอยเลย?" ผมเอ่ยขึ้น

 

"นั่นสิ!อัมบริดจ์สงบศึกกับพวกเรางั้นรึ" เฟร็ดพูดพรางหัวเราะ

 

"ฉันว่าไม่น่าใช่! รอดูอีกสักพักแล้วกัน" พวกเรายังเดินวนไปรอบๆชั้นเจ็ด

 

"เฮ้!นั่นมันเซเลน่านี่" เฟร็ดเอ่ยขึ้น

 

"นายรู้จักยัยเด็กนี้ด้วยหรอ?" ผมทำหน้าขมวดคิ้ว

 

"อ่าหะ!เธอน่ะเป็นตัวแสบของห้องเลยแหละ" เฟร็ดขยิบตา

 

"ไม่น่าละ! ถึงได้เถียงคำไม่ตกฝากซะขนาดนั้น" 

 

"หวัดดีสาวน้อย...หาห้องต้องประสงค์อยู่ซิท่า" เฟร็ดพูดทักทายเซเลน่า

 

"รู้ใจฉันจริงๆเลยนะเฟร็ด!" เซเลน่าคลี่ยิ้ม

 

"อ่าหะ...ตามมาสิ" สุดท้ายพวกของมัลฟอย กับตาแก่ฟิลช์ก็ไม่โผล่มาให้พวกเราได้แกล้งเลยสักนิด มันเลยดูเป็นเรื่องหน้าเบื่อทันตา

 

----ห้องต้องประสงค์----

 

 

เมื่อการเรียนจบลง ทุคนต่างทยอยออกจากห้องต้องประสงค์ ยกเว้นผม ที่นอนหลับอยู่หลังห้อง 

 

"ให้ตายสิ!หมอนี่มันเป็นตัวสลอตรึไง นอนได้ทุกที่จริงๆ" เซเลน่าพึมพำออกมา พรางเอาเท้าเขี่ย

 

"ตื่นสักทีสิ!ไอ้ตัวขี้เกียจ"เซเลน่าพยายามปลุกฟีอัส ด้วยการเอาเท้าเขี่ย

 

"นอนหรือตายกันแน่ = = ตื่นยากตื่นเย็นชะมัด" เซเลน่าเธอเลยเอาสันหนังสือฟาดลงกลางหน้าผากของฟีอัสอย่างแรง

 

"โอ๊ย!@%*-+&&%##@" แหกปากร้องลั่น ตามด้วยคำด่านับสิบ

 

"เธออีกแล้วหรอ?...มันเจ็บนะเฟ้ย" ฟีอัสเอามือลูบที่หน้าผากของตัวเอง

 

"ฉันนึกว่านายตายแล้วซะอีก" เซเลน่าหัวเราะออกมา

 

"คนตายบ้านเธอสิ!นอนหายใจพะงาบๆอยู่ขนาดนี้" ฟีอัสทำสีหน้าไม่ค่อยพอใจซักเท่าไหร่

 

"ตื่นแล้วก็ลุกซักที่สิ...แล้วฉันก็ขอกระเป๋าของฉันคืนด้วย" เซเลน่าทำท่าทางกวนประสาท 

 

"นี่นะหรอ?กระเป๋าของเธอ!....ไม่ให้โว๊ย!!" ฟีอัสคิดอะไรสนุกๆออก เลยแกล้งเซเลน่ากลับบ้าง

 

  'วิงกาเดียมเลวีโอซ่า' 

กระเป๋าของเซเลน่าลอยไปห้อยโตงเตงอยู่บนพนัง

 

"ไอร่บ้าเอาลงมานะ!" เซเลน่าพยายามดึงแขนของฟีอัสให้ปล่อยไม้กายสิทธิ์ลง แต่ตัวของฟีอัสสูงกว่าเธอ ฟีอัสเอามืออีกข้างดันหัวของเธอไว้

 

"อยากได้ก็เอาลงเองสิ! ชอบทำร้ายร่างกายคนอื่นดีนัก" ฟีอัสหัวเราะออกมาด้วยความสะใจ

 

"เอากระเป๋าของฉันลงมานะ...ไอร่ผู้ชายงี่เง่า" เซเลน่าเตะเข้าที่ข้อเท้าฟีอัสอย่างแรง จนฟีอัสล้มลง กระเป๋าของเธอตกลงมา...แต่มันดันไปติดอยู่กับคานจั่วในห้องต้องประสงค์

 

"โอ๊ะโอ! เวรละ" ฟีอัสอุทานออกมา 

 

"นายทำบ้าอะไรเนี่ย" เซเลน่าทำเสียงฉุนขึ้นมาทันที

 

"เดี๋ยวเอาลงให้!โถ่!พูดมากจริงๆ" ฟีอัสแกว่งไม้กายสิทธิ์ไปมาอยู่พักนึง กระเป๋าของเธอก็ลอยลงมา

 

"ยังอ่อนหัดนะ!ยัยเบื๊อก" ฟีอัสพึมพำออกมา 

 

"มันก็เรื่องของฉัน!" เซเลน่ากำลังจะเดินไปที่หน้าประตูห้องโถง แต่ผมดึงแขนเธอเอาไว้ซะก่อน

 

"อะไรของนาย...คนยิ่งรีบๆอยู่!" เซเลน่าสบถออกมา

 

" มีคนเข้ามา!" ฟีอัสรีบเอามืออุดปากเซเลน่าไว้ แต่เธอก็ดึงมือฟีอัสออก

 

"ก็ช่างมันสิ! ฉันรีบ" 

 

"ถ้าเป็นตาแก่ฟิลช์เธอจะทำยังไง มีหวังได้โดนอัมบริดจ์ทำโทษยกโขยงแน่" ฟีอัสรีบรั้งแขนเซเลน่าไว้

 

"เอ่อ...จริงด้วยแหะ" เซเลน่าหยุดโวยวาย ทั้งสองแอบยืนดูอยู่หลังประตู

 

"แฮรี่ กับ โช พวกเค้าเข้ามาทำอะไรที่นี่?" ผมพึมพำออกมา

 

"ฉันไปนะ..." เซเลน่ารั้นจะออกไปให้ได้

 

"เดี๋ยวรอก่อน" 

 

"นายนี่ชอบยุ่งเรื่องของชาวบ้านจริงๆเลย" เซเลน่าบ่นพึมพำ

 

"แล้วเธอละ?ไม่อยากรู้อ่อว่าสองคนนี่เข้ามาทำไมที่นี่อีก?" ผมเลิกคิ้วขึ้น เซเลน่าทำหน้าครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง

 

"ก็ไม่ได้อยากรู้หรอกนะ...แต่ฉันจะอยู่เป็นเพื่อนนายก็แล้วกัน" (แถเห็นๆ...ประเภทเดียวกันจริงๆนะ-[]-)

 

ฟีอัสหัวเราะในลำคอ ทั้งสองยืนดูแฮรี่ กับ โช อยู่พักหนึ่ง สิ่งที่ผมไม่ได้คาดหวังว่าไอร่แว่นนี่จะทำก็เกิดขึ้น ทั้งสองจูบกันอย่างดูดดื่ม ผมรีบเอามือปิดตาของเซเลน่าเอาไว้

 

"ติดเรท อย่าดูจะดีกว่า" แต่เซเลน่าเธอไม่ยอมกลับโวยวาย จนแฮรี่กับโช ผละออกจากกันทันที

 

"ใครน่ะ!" แฮรี่ตะโกนออกมา

 

"โวยวายทำแมวอะไรฟร๊ะ....หมดกันเลิฟซีนเพื่อนตู" ผมพึมพำ ก่อนจะเอามือปิดปากเซเลน่าไว้ 

 

"ฉันถามว่าใคร?" แฮรี่เดินเข้ามาใกล้พวกเราเรื่อยๆ ผมถอนหายใจ ก่อนจะลุกขึ้นยืน แล้วลากตัวของยัยเซเลน่าให้ยืนขึ้นพร้อมกัน

 

"เอ่อ...ฉันเอง...พอดียัยเบื๊อกนี่ลืมกระเป๋านะ! เลยเข้ามาเอาเป็นเพื่อน...เอ่อไปก่อนนะ" ฟีอัสรีบลากเซเลน่าออกมาทันที พรางฉีกยิ้มกลบเกลื่อน เหมือนตูสองคนไม่เห็นอะไร แฮรี่ทำหน้าเขินนิดๆ ส่วนโชยืนสตั๊นไปแล้วครับท่าน เหมือนเธอจะทำอะไรไม่ถูก เมื่อเห็นฟีอัส กับ เซเลน่า

 

พอเราสองคนเดินออกมาจากห้องต้องประสงค์ ผมก็ปล่อยยัยเด็กแสบนี่ทันที

 

"หัดโวยวายให้มันถูกเวลาบ้างสิเฟ้ย..." ผมพึมพำออกมาอีกครั้ง

 

"นี่... จูบแรกของแฮรี่ใช่ไหม?" เซเลน่าดูเธอจะหลุดลอยไปแล้ว= =

ุไจ

"ก็ใช่นะสิ! เธอทำเสียเรื่องหมด" ผมสบถออกมา

 

 

"ฉันอิจฉา โชจังเลย>< ...ทำไมไม่เป็นฉันบ้างนะ><" ฟีอัสส่ายหน้าไปมา

 

"เลิกเพ้อ...แล้วไปได้แล้วยัยเด็กติ๊งต๊องเอ๊ย" ฟีอัสลากแขนเซเลน่าให้เดินตามไปทันที

 

"เฮ้อ!ทำไมตูต้องมาผูกติดชีวิตกับยัยนี่ด้วยเนี่ย!" ฟีอัสคิดแน่ใจ ก่อนจะเอามือตบหน้าผากตัวเองเบาๆ


#ทุกตัวละครจะมีคนละหนึ่งตอนเป็นของตัวเองนะครับผม

*คอมเม้นผมสักนิด ขอบคุณครับ