Harry Potter & Child of the Gods

ลำดับตอนที่ #18 : Chapter :The angry

...ระหว่างทางที่ ฟีอัสกำลังกลับคฤหาสน์นั้น ก็เกิดเหตุการณ์ที่ไม่คาดฝันขึ้น
เมื่อท้องฟ้ายามราตรีที่สวยงาม นั้นมืดครึ้มขึ้นมา บรรยากาศรอบข้างเริ่มเย็นยะเยือกขึ้น ความรู้สึกของผมเริ่มหดหู่ ความกลัวเริ่มครอบงำจิตใจ ปลายไม้กวาดของผมเริ่มจับตัวเป็นน้ำแข็ง  ทุกอย่างเหมือนโดนมนต์สะกดให้หยุดนิ่ง 

 

" มันเกิดอะไรขึ้นวะเนี่ย" ผมมองไปรอบๆ ก็ มีเงาบางอย่างกำลังเคลื่อนที่ไปมา
ใต้ก้อนเมฆ เป็นเงาที่มีขนาดใหญ่สีดำ เมื่อพวกมันรายล้อมรอบตัวผมไว้ ความสุขทั้งหมดของผมก็ เริ่มหายไป เหลือไว้เพียงความโดดเดี่ยว และความกลัว เท่านั้น ภาพเหตุการณ์ในอดีตหวนกลับคืนมาอีกครั้ง 

 ผมพยายามควบคุมตัวเอง แต่มันก็ไม่ได้ผล 

 

 มีเสียงกรีดร้อง ดังออกมาจากหมู่ก้อนเมฆ  สติของผมเริ่มหลุดลอยไปทีละนิด ภาพที่อยู่เบื้องหน้าเลือนลางลง ผมปล่อยมือออกจากไม้กวาดโดยอัตโนมัติ (ม๊ายยยยยน๊าไม้กวาดผู้ซื่อสัตย์ของโผ๊มมมม) 

 

" ให้ตายสิตูจะมาตายตอนนี้ไม่ได้นะเฟ้ย ยังมีน้องสาวอีกหนึ่งคนที่ต้องดูแลนะ " ( พูดพล่ามอะไรของมันฟร๊ะ) เสียงไรเตอร์เอง 

 

ดูเหมือนว่า ไอ้ตัวบ้านั่น จะไม่ยอมหยุดอยู่เพียงแค่นั้น พวกมัน  พรุ่งตรงเข้ามาหาผมอีกครั้ง  

 

"  พวกแกต้องการอะไรฟร๊ะ" ผมตะโกนออกไปอย่างสุดเสียง ก่อนที่จะหมดสติกลางอากาศแบบฉับพลัน

 

"เอกซ์เปกโต พาโตรนุม"

เสียงของใครบางคนกำลังร่ายคาถาใส่พวกมัน

ผมพยายามที่จะลืมตาขึ้น แต่กลับทำได้แค่ฟังเสียงของผู้ที่มาช่วยชีวิตผมไว้ ก่อนที่ผมจะหมดสติไป

 

" ให้ตายสิ ทำไมต้องเป็นนายทุกทีเลยนะ สร้างแต่ปัญหาไม่เว้นแต่ละวันเลย ไอ้ผู้ชายงี่เง่า "

อาเธน่า พยุงร่างของฟีอัสไว้ ก่อนที่ร่างของฟีอัสจะตกถึงพื้น แล้วเธอก็หายตัวไป

~~พึ๊บ~~

 

กลางป่าที่เงียบสงบ ลมโชยพัดผ่านมาทำให้รู้สึกเย็นสบาย มีชายหญิงคู่หนึ่งกำลังนอนอิงแอบกันอยู่

 

"อย่ามาใส่ร้ายกันนะย๊ ไอร่ไรท์บ้า"อาเธน่าพูดขึ้น

 

"แหม๋ ๆเห็นอยู่ทนโถ่" ผลัวะ~ ไรท์โดนตบหงายหลังไปแล้ว

 

"ฟีอัส!นายฟื้นสักทีสิ"อาเธน่าเขย่าร่างที่ไร้สติของฟีอัสไปมา แต่ก็ไม่มีวี่แววว่าหมอนี่จะตื่นเลยสักนิด 

 

" ให้ตายสิ ทำไมต้องเป็นนายอยู่เรื่อยเลย " อาเธน่า ได้แต่ส่ายหน้าไปมา ก่อนที่จะเอนตัวพิงกับต้นไม้ที่อยู่ใกล้ๆ

 

" ทำไมฉันต้องมาแบกรับภาระนี้ไว้คนเดียวด้วย" อาเธน่าบ่นพึมพำ

 

" แล้วทำไมฉันต้องตามหมอนี่มาด้วย? ไม่เข้าใจตัวเองจริงๆเลย " อาเธน่าได้แต่นั่งถอนหายใจ ก่อนที่จะหันไปมองร่างของฟีอัสอีกครั้ง เธอนั่งมองฟีอัสอยู่อย่างเงียบๆ ฉันไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าทำไม ต้องคอยช่วยเหลือผู้ชายคนนี้อยู่ตลอดเวลา ใช่! มันอาจจะเป็นหน้าที่ส่วนหนึ่งของฉัน แต่เฉันก็ยังไม่เข้าใจมันอยู่ดี คำถามหลายอย่างผุดขึ้นมาในหัวของเธอ ใบหน้าของเธอเริ่มร้อนผ่าวขึ้นมาทีละนิด เมื่อนึกถึงเรื่องราวที่ผ่านมา 

 

" โอ๊ยให้ตายสิ! ฉันคิดบ้าอะไรอยู่เนี่ย " อาเธน่าส่ายหน้าไปมาอีกครั้ง เพื่อปัดความคิดอันเพ้อฝันออกไปจากหัวสมอง ก่อนที่เธอจะเข้าไปปลุกฟีอัสอีกครั้ง

 

"โอ๊ย...!ปวดหัวเป็นบ้าเลยวะ" เมื่อผมรู้สึกตัว ตื่นขึ้นมา ผมคิดว่าผมตายไปแล้วซะอีก ผมมองไปรอบๆ

 

" ที่ไหนกันวะเนี่ย " ผมใช้มือหยิกที่แก้มของตัวเองแรงๆ เช็คความแน่ใจว่ายังไม่ตาย 

 

" ทำอะไรของนายน่ะ " เสียงที่ฟังดูคุ้นเคยเอ่ยขึ้น ทำให้ผมถึงกับสะดุ้ง 

 

" เธอมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง ?" นั่นเป็นคำถามแรก เมื่อผมเห็นหน้าของยัยเทนโนสึ

 

" ฉันจำเป็นต้องตอบคำถามของนายไหม?"อาเธน่าเลิกคิ้วขึ้น

 

" อ้อ..!หรอ ฉันลืมไปว่า เธอชอบเล่นเป็นพวกสโตกเกอร์ จริงไหม " ผมแสยะยิ้มขึ้นมาทันที...หึๆ อยู่ดีๆก็อยากแกล้งยัยนี่ขึ้นมาเฉยเลย

 

" นี่นายกำลังกล่าวหาฉันนะ ฉันไม่ใช่พวกสโตเกอร์...แล้วฉันก็ไม่ได้ตามนายมาด้วย อย่าคิดเข้าข้างตัวเองไปหน่อยเลย... ไอร่ผู้ชายหลงตัวเอง " อาเธน่าหัวเราะเบาๆในลำคอ ก่อนที่จะแสยะยิ้มออกมา เหมือนตัวเอง ได้รับชัยชนะในครั้งนี้ 

 

" งั้นเหรอ? ใช่ฉันเป็นคนหลงตัวเอง!!แล้วไงล่ะ เป็นห่วงฉันก็พูดมาเถอะ! ไม่ต้องพูดโยกโย้เรื่องอื่นหรอก " ผมนึกขำอยู่ในใจ เวลาเห็นใบหน้าที่แดงก่ำของยัยนี่แล้ว มันช่างสนุกจริงๆ

 

"ไอ้คนหลงตัวเอง  ไอร่ผู้ชายเฮงซวย ฉันละเกลียดนายจริงๆ " อาเธน่าพ่นคำด่าสารพัดใส่ฟีอัสแบบไม่ยั้ง 

 

ผมได้แต่แสยะยิ้มที่มุมปาก ผมคิดว่ามันเป็นเรื่องสนุกที่จะแกล้งยัยนี่ 

 

" เธอไม่ต้องบอกฉันหรอกว่าเธอเกลียดฉัน ฉันรู้อยู่แล้วล่ะ " ผมเลิกคิ้วขึ้น ทำหน้าแบบกวนๆ 

 

" รู้ตัวเองก็ดี ฉันจะได้ไม่ต้องพูดมากไปกว่านี้ เพราะฉันเกลียดขี้หน้านายเต็มทนแล้ว " ดูเหมือนอาเธน่าจะยิ่งโมโหมากกว่าเดิม 

 

 ผมไม่ยอมให้ยัยนี่ด่าผมฝ่ายเดียวหรอก คำด่าบางคำของยัยนี่ ทำให้ผมรู้สึกร้อนผ่าวที่หน้า เหมือนโดนคำพูดบางคำทิ่มแทงหัวใจของผมชะมัด ผมก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน ผมคิดแค่ว่าผมต้องเอาชนะยัยนี่ให้ได้ 

 

" นายมันก็แค่ไอ้คนเอาแต่ใจ ใช้แต่กำลังไม่เคยมีเหตุผลอะไรเลย " ผมกำมือตัวเองไว้แน่น ยัยนี่เหมือนจะสติแตกไปแล้ว 

 

" ไอ้คนไม่เอา ...." อาเธน่าเบิกตากว้าง เมื่อริมฝีปากของฟีอัส ประกบเข้ากับริมฝีปากของเธอ ทุกอย่างรอบตัวหยุดเคลื่อนไหว ได้ยินแต่เสียงลมหายใจของคนทั้งสอง  หน้าของทั้งสองคนเริ่มร้อนผ่าวขึ้นมา อาเธน่าผลักตัวของฟีอัส ให้ออกห่างจากเธอ 

 

ผลั๊วะ ~ ~ ฮิ้ว ไอร่ผู้ชายจ๊าดง่าวโดนตบเว๊ย (ไรท์แอบสะใจนิดๆ)

 

ก่อนที่อาเธน่าจะวิ่งหนีหายไป ในความมืด ผมทำบ้าอะไรลงไปเนี่ย ผมได้แต่ยืนมอง ความงี่เง่าของตัวเอง 

 

"โถ่เว๊ย! โง่ชะมัด" พัง!พัง!หมดชีวิตผม ผมแค่อยากแกล้งยัยนี่เฉย ๆ  แต่เป็นเพราะอารมณ์ชั่ววูบของผมเอง ที่ทำให้เรื่องมันเป็นแบบนี้ ผมจะทำยังไงดี...ช่วยตอบผมที TT