คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : บทที่ 4 : วันซวยและการพบเจออย่างไม่คาดคิด
.....ะเรียว่าเป็นเ้าที่สใส็ไม่น่าะใ่...ร่าเล็ๆนอนแผ่หลาอยู่บนเีย พร้อมับพลิัวไปมา วามฝันบวับวามมโนทำให้เ็หนุ่มทั้สอ...นอนื่นสายในเ้าวันแรอารเรียน
"!!!!สายแล้ว ว วว สายโร"ผมที่ำลั่วนอยู่ับารใส่รอเท้าโวยวายึ้น ้วยวามรีบเร่
"เมื่อืนันันนอนึไปะไ้!!!เวรริๆเลย"ผมยับ่นพึมพำับัวเอ
"ไปันเถอะ"อัลบัสที่โผล่เ้ามาเอ่ยึ้นพร้อมับลาแนผมวิ่ลไปยัห้อโถ ้วยวามเร็วแส
"วิาแรันเป็นวิาออาารย์ประำบ้านสลิธีริน้วยน่ะสิ" อัลบัสเอ่ยึ้น สีหน้าที่วิัวลออัลบัสเอาผมรู้สึผิไปเลย็ว่าไ้
"อโทษริๆนะอัลบัส!!ันไม่ิว่ามันะสายนานี้"
"นายน่ะอย่าิมาเลย ยัไอนนี้เราวรรีบไปที่ห้อปรุยาัน่อนีว่า" ในะที่เราสอนำลัวิ่ลบันไไปยัห้อวิาปรุยา ผม็ไ้ยินเสียบ่นออาารย์ประำบ้าน ึ่มันอยู่ในระยะไลพอวร
"นี่อัลบัส!!นายับันวรเรียมใไว้แ่เนิ่นๆนะๆ เพราะูแล้วยัยอาารย์นั่นไม่่อยอบี้หน้าเราสอนเท่าไหร่"ผมหันไปบอับอัลบัส
"นายรู้ไ้ไ?"
"เอาเถอะน่า!!ถือว่ารู้็แล้วัน"ผมเอ่ยึ้น พร้อมับเปิประูเ้าไป้วยสีหน้าเหนื่อยแถบาใิ้น เหล่านัเรียนอทั้สอบ้าน็พร้อมใหันมามอยัประูห้อ ผมับอัลบัสยืนหอบ้วยวามเหนื่อย
"พวเธอิว่าเป็นนัเรียนใหม่ แล้วพวเธอะมาสายไ้อย่าั้นหรอ? นี่มันเลยเวลามารึ่ั่วโมแล้วนะ พวเธอิว่ารอบรัวอเธอเป็นนัแล้วะทำอะไรามใอบไ้อย่าั้นสินะ!!..ันบอพวเธอไว้เลยว่าพวเธอิผิ ถึะอยู่สลิธีริน แ่ันะหัะแนนสลิธีรินนละยี่สิบแ้ม!!"ยัยอาารย์นี่แทบไม่ให้ผมสอนไ้อธิบายอะไรเลยสันิ
"ือ...พวเราแ่หลทาน่ะรับ ปราสาทมันออะว้า ือ...เอ่ออ"ผมพยายามหาำแถที่เนียนที่สุเพื่อเอาัวรอ
"ั้นันวรอแผนที่าอาารย์ให่ให้ับพวเธอสินะ?"สายาที่มอมาทาผมสอน มัน่าเป็นสายาูถูพวเราเหลือเิน
"็เป็นอย่าั้นนะฮะ!!"ผมอบไปโยไม่ใส่ใ
"นี่!ุปพี เธอนี่มัน....."แววาที่ำลัะินเลือินเนื้อผมเอ่ยเสียุน
"่าเถอะ ไปหาที่ว่านั่ไ้แล้ว"อยู่ๆอาารย์เธอ็พูับท เล่นเอาผมับอัลบัสไปามๆัน ผมับอัลบัสหย่อน้นลนั่้าๆเ็สาวร่าเล็ วาอเธอเป็นสีแเ้มล้ายับสีอศิลาเพลิ มัน่าัับสีผมอเธอไ้เป็นอย่าี เราสอนไม่ไ้ใส่ใเลยสันิว่าที่ๆเรานั่อยู่นั้นเป็นฝั่อบ้านริฟฟินอร์ ผมับอัลบัสียิ้มให้นทั้โ๊ะ พร้อมับเอาปาานนับระาษออมาโยไม่สนในรอบ้า พอสัพัผม็หันไปสะิถามอัลบัส
"นี่อัลบัส!!ันว่ายัยอาารย์พาินสัน้อไม่ถูับพวพ่อเราแน่นอนเลยแฮะ!"
"ัน็ว่าั้น...ไม่ั้นเธอไม่พาพิถึรอบรัวพวเราหรอ...อีอย่านะเมส์็เยเล่าให้ฟั ว่าอาารย์พาินสันน่ะ ไม่อบี้หน้าพ่ออันเอามาๆเลยล่ะ" เสียระิบอเราสอนมันัพอให้ เ็สาวที่นั่้าๆ เอาแนมาสะิผม
"พวนายะุยันอีนานไหม?ยัยอาารย์นั่นหันมามอปานะินหัวนายสอนอยู่แล้วนะ!" เ็สาวผมทอเอ่ยึ้นพราส่ายหน้าไปมา้วยวามเอือม
"เอ่อ...อโทษที"อัลบัสเอ่ยอโทษเ็สาวยให่ ่อนะหมาบวิาปรุยา
ุพีอวันนี้ือผมับอัลบัสโนพวสลิธีรินเหม็นี้หน้าเ้าให้
"พวนายิว่าเ๋นัหรือไฟร๊ะ!!?" อยู่ๆเ็หนุ่มร่ายัษ์็ะโนึ้นลาห้อ พร้อมับเินเ้ามาหาผมับอัลบัส แ่ผมับไม่สนใ
"ันุยับแอยู่ไม่ไ้ยินรึไฟร๊ะ!"เ็หนุ่มร่ายัษ์เ้ามาระาอเสื้อผมึ้น
"แิว่าารที่พวแมาเรียนวันแรแล้วสร้าปัหานโนหัะแนนสี่สิบะแนนมันเท่ั้นหรอฟร๊ะ...อย่าอวีให้มันมานันะ" เ็หนุ่มเย่าัวผมไปมา เสียหัวเราะอเหล่าพวสมุนัว้อยหัวเราะเยาะผม แ่ผมับมอนเหล่านั้น้วยวามน่ารำา
"เฮ้!!พวนายนี่น่ารำาะมั...อย่าเอะอะโวยวายะไ้ไหม"ผมเอ่ยึ้นพร้อมับเบือนหน้าหนี เ็หนุ่มนามว่าีน่อนผลัผมล้มล พร้อมับหัวเราะัลั่น
"พวนายทำเินไปหน่อยไหม...ูสารรูปอพวนายสิอย่าับยัษ์"อยู่ๆเ็สาวผมทอ็เ้ามาประรอผมไว้ พร้อมับหันไปะหวาเ็หนุ่มร่ายัษ์
"อย่าุ้น้าน เสร่อเ้ามายุ่เรื่ออนในบ้านสลิธีริน" เ็หนุ่มเินเ้ามาหาเ็สาวร่าเล็ พร้อมับเอื้อมมือมาว้าแนอเธอไว้
"ปล่อยแนูนะเฟ้ย ไอร่อ้วน ไอร่พวไททัน"เ็สาวพยายามิ้นให้หลุามืออเ็หนุ่มร่ายัษ์ แ่แรบีบอเ้าแน่นอนว่ามัน้อเยอะว่าเธอเป็นหลายเท่า อยู่ๆเธอ็ร้อไห้ออมา้วยวามเ็บ ทำให้นัเรียนบ้านริฟฟินอร์เริ่มุนึ้นมาทันที แ่็ถูพวสลิธีรินวาไว้
"นายเป็นไบ้าเอเรบัส?" อัลบัสรีบวิ่เ้ามาหาผม แ่ผมลับไม่พูอะไร ผมแ่เอามือบไหล่อัลบัสเบาๆ พราียิ้ม
"ะแนนหายไปอีสัห้าสิบะแนนไม่เท่าไหร่หรอมั้" ผมระโนเ้าหาเ็หนุ่มร่ายัษ์พร้อมับรัวหมัใส่ไม่ยั้
"พ่อแม่แไม่เยสอนหรือไฟร๊ะ...ว่าอย่ารัแเ็ผู้หิน่ะ" วินาทีนั้นผมไ้แ่อโทษพ่ออผมในใ พร้อมับR.I.Pให้ับัวเอ
...
บทสรุปสุท้ายแล้วเราทั้สามน็ถูเรียัวเ้าพบอาารย์ให่ พร้อมับหมายถึผู้ปรอ
~ห้อโถให่~
....เป็นมื้อ่ำที่แสนทรมานับใเลย็ว่าไ้ ารที่ะยับฟันบนและล่าบอาหารที่อยู่ในปานั้นมัน่าปวร้าวเสียริ เสียโออวยอผมัออมาเป็นระลอ
"ไหวไหมเอเรบัส?"อัลบัสหันมาถามผม้วยวามเป็นห่ว
"ไม่เป็นไร...สบายมา" ผมียิ้มออมา
"ะว่าไป...นายไม่น่าถูทำโทษ้วยเลยนะอัลบัส ทั้ๆที่ันเป็นน่อยไอร่ทึ่มนั่นแท้ๆ"ผมเลิิ้วึ้น้วยวามสสัย
"็เราสอนเป็นเพื่อนันแล้วนี่...ะให้นายรับผินเียวไ้ไ...อีอย่านะันว่าอยู่ับนายมัน็สนุเหมือนันนะ" รอยยิ้มที่ไม่ไ้เสแสร้ออัลบัสทำให้ผมิว่าารที่ผมมีเพื่อนเพิ่มึ้นมัน็ไม่ไ้เลวร้ายไปะทีเียว ในะที่เราสอนำลัินมื้อ่ำ้วยวามโออวยนั้น มือเรียวเล็็เ้ามาโอบอทา้านหลัผมเอาไว้
"แหม๋!!วันแร็ถูเรียพบผู้ปรอ...แสบไม่เบาเลยนะ เอเรบัส!!" เสียที่ผมุ้นเย็ัเ้ามาในโนประสาทอผม ทำเอาผมสะุ้สุัว
".....าเรย์" วาสีฟ้าราม้อหน้าผม พราหัวเราะิัในลำอ
"เธอ...เรียนอยู่ที่นี่ั้นหรอ?"สีหน้าอผมอนนี้เหวอออมาสุี
"็ใ่น่ะสิ!!ทำไมเวลาเธอเห็นหน้าอัน้ออออาารเหวอนานั้น้วยล่ะ"ท่าทาที่ออะใสื่ออเธอบวับใบหน้าที่เรียวสวยไ้รูปนั้นทำเอาท้อไส้ผมปั่นป่วนไม่เป็นท่าเลยสันิ
"นี่มันัวอันรายัๆ!!"ผมนึในใ ่อนะพยายามียิ้มให้
"ันไม่เอเธอั้นาน...โเป็นหนุ่มึ้นมาเลยนะ"อยู่ๆยัยาเรย์็เ้ามาอผม พราระิบ้าหู
"มาเล่นเป็นหนูทลอให้ับันอีนะ"เสียหัวเราะแบบพวิวิปริ็ัแผ่วออมาาลำอ ผมถึับลืนน้ำลายเฮือให่
"ไม่ไหวเลยน๊าาา เธอเนี่ยเล่นเป็นุสนใอนทั้โ๊ะเลยนะ าเรย์" อยู่ๆเสียสวรร์็ไ้เ้ามา่วยผมไว้ าเรย์ผละัวออาผม ่อนะียิ้ม
"แหม๋!!อโทษที อโทษที พอีันเผลอีใไปหน่อย" าเรย์หัวเราะออมา
"สอเห็นๆ"ผมบ่นพึมพำ ่อนที่ะหันไปมอยั้นเสีย วาสีม่วอ่อนอเธอทำให้ผมนึถึหิสาวที่ผมเยเอในร้านเมส์ลวีสลีย์ และูเหมือนผมะไ้เอเธออีรั้
"นี่เพื่อนอันเอแหละ เธอื่อโฮาร์ อยู่ปีสาม ส่วนหมอนี่็ เอเรบัส"าเรย์เธอแนะนำให้ผมรู้ัเพื่อนอเธอ ผมเพียแ่ยิ้มให้
#ฝาอมเม้น้วยนะรับ
ความคิดเห็น