Good time w/ Mr.Malik

ข้อมูลเบื้องต้นของเรื่องนี้

นับตั้งแต่คุณได้มาอยู่ที่อังกฤษ คุณก็ได้พบเจอเพื่อนมากมาย พร้อมกับเรื่องราวต่างๆที่คุณคาดไม่ถึง . . .

‘เฮ้!!  ไปกันได้แล้วนะ วันนี้เธอเริ่มงานวันแรก ตื่นตัวหน่อยสิ!!’ ซาดี้เพื่อนที่คุณสนิทที่สุดในอังกฤษตะโกนเรียกคุณ

‘อืมๆ รีบอยู่นี่งัย เมื่อคืนไม่น่าดื่มเยอะเลย มึนไปหมด’ คุณตอบเพื่อนด้วยน้ำเสียงงัวเงีย

‘มาช่วยฉันวันแรกก็สายซะแล้ว ขนาดคราวที่แล้วฉันไปสายแค่5นาทียังโดนผู้จัดการส่วนตัวของ One direction ด่าซะเงิบเลย . . เร็วเข้า!!’

‘นี่ๆ เลิกบ่นได้แล้ว งั้นฉันไม่ไปนะ เพราะถึงไปก็ช่วยอะไรไม่ได้หรอก’ คุณตอบซาดี้ด้วยท่าทีเบื่อๆ

‘ไม่ได้!! ไม่ไปไม่ได้!! ฉันบอกเอมี่ไปแล้วว่าเธอจะมาช่วยฉันเป็นเวลา 2 สัปดาห์ เอมี่เลยลาไปพักร้อนที่ออสเตรเลียบ้านเกิดเรียบร้อยแล้ว มาเลย ไวๆ’ ซาดี้พูดด้วยน้ำเสียงชักเริ่มโมโห ทำได้คุณรู้สึกกลัวๆจึงรีบขึ้นรถไป

พอมาถึงที่สตูดิโอ คุณและซาดี้ก็ลงจากรถ เป็นไปตามที่คาดไว้ ผู้จัดการส่วนตัวของหนุ่มๆตรงเข้ามาด่าซาดี้ฉอดๆ ซึ่งเธอทำหน้ายิ้มๆ เพราะเคยชิน แต่คุณเพิ่งเคยโดนด่าครั้งแรก จึงรู้สึกตกใจจนฉี่แทบเล็ด จึงขอตัวไปเข้าห้องน้ำ ระหว่างทางไปห้องน้ำ คุณก็ได้เจอกับเลียม คุณรู้สึกตื่นเต้นที่ได้เจอเลียมตัวเป็นๆที่ทั้งหล่อ ทั้งดูเป็นผู้ใหญ่ คุณรีบเข้าไปทำความรู้จักกับเค้า ซึ่งเลียมก็ดูยิ้มแย้ม และเป็นมิตรกับคุณมาก เขาได้โอบกอดคุณ พร้อมกับพูดว่า “ยินดีที่ได้รู้จักครับสาวสวย” หลังจากนั้นเลียมก็ต้องขอตัว เพราะมีโทรศัพท์เข้า ใจคุณเต้นไม่เป็นจังหวะ หน้าแดงกล่ำ ทำอะไรไม่ถูก แต่ต้องเก็บอาการเดินก้มหน้าไปเข้าห้องน้ำ หลังจากคุณทำธุระเสร็จเรียบร้อย คุณก็เดินกลับไปหาซาดี้

‘ชอบเลียมหรอ’ เสียงปริศนาแว่วมาจากข้างหลัง คุณตกใจพร้อมกับหันไปดูว่าใครเป็นเจ้าของเสียงนั้น แล้วคุณก็ต้องตกตะลึงอีกครั้งเพราะเจ้าของเสียงนั้นคือ “เซน มาลิค” แต่ก็ยังไม่เท่าตอนเจอกับเลียม เพราะนายเซนนี่ดูไม่เป็นมิตรเอาซะเลย

‘เปล่าซะหน่อย ฉันก็แค่ทักทายเขาปกติ’ คุณตอบเซนด้วยน้ำเสียงกวนๆ

‘เรื่องนั้นปล่อยมันไปเถอะ ผมไม่ใส่ใจหรอก แต่คุณดูเวลาสิว่านี่มันกี่โมงแล้ว ชุดผมอยู่ไหน??” เซนพูดกับคุณด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ

‘เอ่อ . . คือ อ้อ.. ก็นี่งัยคะ ฉันกำลังจะไปเอาชุดให้ คุณหลบไปสิ’ คุณตอบเซนพร้อมกับท่าทางลุกลี้ลุกลน พร้อมกับเดินออกไปจากตรงนั้นโดยที่ยังไม่รู้ว่าห้องเก็บเสื้ออยู่ที่ไหน แต่ต้องทำเป็นว่าเดินไปเอาเพราะกลัวจะขายหน้า คุณโล่งใจเพราะเดินไปเจอห้องที่เขียนหน้าประตูว่าเป็นห้องเสื้ออยู่พอดี คุณไม่รอช้าตรงเข้าไปหมายจะหยิบชุดให้เซน แต่คุณก็ต้องตกใจ เพราะชุดหนุ่มๆทุกคนอยู่ครบหมด จะหายไปก็แต่ชุดของเซน มาลิค!! โอ้ว มาย ก็อด คุณทำอะไรไม่ถูก คิดในใจว่าฉันต้องโดนนายนั่นฆ่าตายแน่ๆ คุณวิ่งพล่านทั่วห้อง สติแตกจนเปิดหาเสื้อในตู้เย็น คุณโทรศัพท์ไปหาซาดี้เพื่อนของคุณ แต่เสียงผู้คนในสตูดิโอดังพลุกพล่านไปหมด จึงไม่ได้ยินเสียงโทรศัพท์ของคุณ ผ่านไป5นาที คนจัดเสื้อผ้าของหนุ่มๆอีก4คนก็ได้เข้ามาในห้อง พร้อมกับหยิบเสื้อไปให้หนุ่มๆใส่ เพื่อที่จะถ่ายแบบในเวลาอีกไม่ถึง1ชั่วโมง น้ำตาคุณไหลออกมาเพราะไม่รู้ว่าจะทำยังไง คุณนั่งลงกับพื้น กอดเข่าร้องไห้ฟูมฟาย

“แอ๊ดดดดด” เสียงเปิดประตูดังขึ้น คุณปาดน้ำตาพร้อมกับหันไปดูว่าใครมา

‘ยัยบ๊องเอ๊ย..’ ไม่ใช่ใครที่แท้ก็เซน มาลิคนี่เอง เขาพูดกับคุณแกมหัวเราะ คุณเหลือบไปเห็นชุดที่เขาใส่อยู่เป็นชุดที่ใช้ถ่ายแบบ

‘คุณแกล้งฉันหรอ!!’ คุณพูดกับเซนด้วยท่าทางที่ว่ามันไม่ตลกเลย

‘เปล่านะ ผมก็แค่มาหยิบมันไปก่อนเท่านั้น . . . หึหึ คุณจำไว้นะ ว่าคราวหลังอย่าสายอีก ถ้าไม่อยากร้องไห้ขี้มูกโป่งแบบนี้’ เซนพูดกับคุณด้วยสีหน้าโหดร้าย แล้วเดินจากไปโดยไม่ใยดี แทนที่คุณจะหยุดร้องไห้ คุณกลับร้องไห้หนักกว่าเดิมที่โดนเซนกลั่นแกล้ง คุณคิดในใจเพียงว่า คุณจะไม่มาที่นี่อีก พร้อมกับเดินออกจากห้องไปหาซาดี้ที่สตูฯ

‘เป็นอะไรน่ะ ตาแดงกล่ำเชียว . . ‘ ซาดี้ถามคุณด้วยความเป็นห่วงต่อหน้าหนุ่มทั้ง 5 คุณเหลือบสายตาไปมองเซนหนึ่งครั้ง พร้อมกับตอบซาดี้ไปว่า ‘เปล่า’ พร้อมกับวิ่งออกจากสตูฯทันที ซาดี้ตกใจที่เห็นคุณเป็นแบบนี้ แต่ตามไปไม่ได้ เพราะใกล้จะเริ่มถ่ายแบบแล้ว คุณเข้าไปงีบหลับในห้องๆหนึ่ง ซึ่งไม่รู้ว่าเป็นห้องอะไร หลังจากนั้น1ชั่วโมง คุณก็ต้องตื่นเพราะเสียงเปิดประตูห้อง คุณชะเง้อมองว่าใครเปิดประตู แล้วก็ต้องตกใจที่คนๆนั้นคือ เซน มาลิค!! คุณและเซนจ้องหน้ากันประมาณ5วินาที ก่อนที่เขาจะเอ่ยปากถามคุณ

‘คุณเข้ามาในห้องผมทำไม?? จะเข้ามาขอโทษผมหรอ??’ เซนพูดกับคุณเสียงแข็งๆ และท่าทางกวนๆ

‘ทำไมฉันต้องทำอะไรโง่ๆแบบนั้นด้วย’ คุณตอบด้วยเสียงโมโห

‘คุณรู้ไหม ว่านอกจากเพื่อนผม ไม่มีใครกล้าเข้ามาในห้องผม แล้วคุณมีสิทธิ์อะไร??’

‘ถ้าฉันรู้ว่าห้องนี้เป็นห้องคุณ จ้างให้ฉันก็ไม่เข้ามาหรอก คุณรู้ไหมตลอดเวลาที่ฉันทำงานฝ่ายเสื้อผ้า ฉันไม่เคยลำบากใจกับศิลปินคนไหนเท่ากับคุณเลย!! จะบอกไว้ให้นะ ว่าพรุ่งนี้ มะรืนนี้ หรือไม่ว่าจะวันไหน ฉันจะไม่มาให้คุณเห็นหน้าอีก’ คุณพูดด้วยน้ำเสียงเข้มแข็ง แต่ขัดกับใบหน้าที่เต็มไปด้วยน้ำตา พร้อมกับวิ่งผ่านหน้าเขาไป

‘ คุณไปไม่ได้หรอก ‘ เซนพูดกับคุณพร้อมกับยิ้มมุมปาก

‘ทำไมฉันจะไปไม่ได้??’

‘เพราะซาดี้เพื่อนสุดที่รักของคุณเข้าใจว่าคุณกลับไปแล้วยังไงล่ะ ตอนนี้เขากลับไปที่พักแล้ว’ เซนพูดกับคุณด้วยสายตาเจ้าเล่ห์

‘แล้วยังไงล่ะ ฉันก็แค่ขึ้นแท็กซี่ไปหาเขา’ คุณตอบเซน

‘คุณมีเงินหรอ??’

‘นี่คุณดูถูกฉันเกินไปแล้วนะ นี่งัยล่ะเงิน’ คุณล้วงกระเป๋ากางเกงเพื่อหยิบกระเป๋าเงินที่มีเงินเป็นฟ่อนๆให้เซนดู แต่ก็พบว่ากระเป๋ามันได้หายไปไหนก็ไม่รู้ เซนมองดูท่าทางควักกระเป๋าของคุณพร้อมกับยิ้มกริ่มๆ

‘บอกแล้วงัย ยังงัยก็ไปไม่ได้หรอก’ เซนพูดด้วยท่าทางยียวนพร้อมกับหยิบกระเป๋าเงินของคุณขึ้นมาโชว์

‘นี่!! นี่คุณแกล้งฉันอีกแล้วหรอ?? เอาคืนมาเดี๋ยวนี้นะ’ คุณพูดพร้อมกับเอื้อมมือไปคว้ากระเป๋าในมือเซน

‘คุณสะเพร่าทำมันตกไว้ต่างหากล่ะ นี่คุณควรจะสำนึกบุญคุณผมนะ’ เซนตอบคุณพร้อมชักมือหนี

‘เซน ฉันขอร้อง ฉันไม่เคยขออะไรคุณมาก่อน ส่งกระเป๋าคืนมาเถอะ’ คุณพูดด้วยน้ำเสียงอ้อนวอน

‘ไม่มีทางซะหรอก’ เซนพูดพลางยกกระเป๋าขึ้นสุดแขน คุณคิดว่าอ้อนวอนไปก็ไร้ผล จึงกระโดด พยายามหยิบกระเป๋าในมือของเขา นั่นมันทำให้เซนเสียหลัก และทำให้คุณทั้งสองล้มลง

คุณใจเต้นรัว ไม่เป็นจังหวะ เมื่อรู้ตัวว่ากำลังอยู่ในอ้อมกอดของเขา คุณพยายามจะลุก แต่เซนก็กลับกอดคุณแน่นขึ้น

‘คุณนี่อ่อนไหวง่ายจริงๆนะ แค่นี้ก็ต้องหน้าแดงด้วย’ เซนพูดขณะที่คุณกำลังทับร่างเขาอยู่ ซึ่งวินาทีนั้นคุณพูดอะไรไม่ออกแล้ว

‘รู้ไหม เลียมมีเจ้าของหัวใจแล้ว’ อยู่ดีๆเซนก็พูดประโยคนี้ขึ้นมา จึงทำให้คุณงงเล็กน้อย ก่อนจะถามเขากลับว่า

‘แล้วมันเกี่ยวอะไรกับฉัน??’ เซนเงียบไปซักพัก

‘ผมหึง’ . .

คุณหูอื้อ หน้าชา ตัวชาไปซักพักที่ได้ยินคำตอบของเขา ก่อนจะรวบรวมสติถามเขาด้วยเสียงตะกุกตะกัก ‘ขะ ขะ คุณว่าว่างัยนะ’

‘ผมหึงคุณ!! ได้ยินรึยัง?? ‘

‘ฮะ?? นี่คุณเมารึเปล่าเซน คุณจะมาหึงฉันด้วยเรื่องอะไร คุณนี่บ้าไปแล้วแน่ๆ’ คุณตอบติดตลก ในขณะที่เขายังกอดคุณแน่น

‘ผมชอบคุณตั้งแต่ครั้งแรกที่เห็น ผมจะเข้าไปทักทายคุณแต่ก็ต้องผิดหวังที่คุณปรี่เข้าไปหาเลียม จนทำให้ผมไม่กล้าเข้าไปทัก ผมเลยต้องทำอะไรประชดคุณแบบนี้ไง’ เขาตอบคุณด้วยน้ำเสียงจริงจัง

คุณทั้งสองเงียบไปพักใหญ่ ก่อนเขาจะพูดต่อ ‘ผมชอบที่คุณจริงจังกับงานตั้งแต่ที่ผมเห็นคุณนั่งร้องไห้ที่ชุดผมหาย ผมชอบท่าทางโก๊ะๆ เปิ่นๆของคุณ และที่สำคัญคือคุณเป็นคนเดียวที่เห็นผม แล้วไม่กรี๊ดเหมือนสาวๆคนอื่น คุณรู้ไหม . . หรือคุณกรี๊ดเลียมคนเดียว?? ‘ เซนพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง ขณะนั้นคุณก็ฉวยโอกาสลุกขึ้นจากอ้อมกอดของเขาได้สำเร็จ

‘ใช่ . . ฉันชอบเลียม ฉันชอบคนที่ดูเป็นผู้ใหญ่ ไม่ใช่แบดบอยแบบนาย!!’ คุณพูดกระแทกเสียง พร้อมกับหยิบกระเป๋าเงินในมือเขา แล้ววิ่งออกจากห้องไป ประโยคนี้ทำให้เซนรู้สึกหน้าชาไปซักพัก พร้อมกับคิดอะไรมากมายเต็มหัวไปหมด

วันรุ่งขึ้น คุณตั้งใจจะไม่มาทำงานกับซาดี้ แต่คิดไปคิดมา ‘ฉันจะไปสนใจเขาทำไม เขาไม่ได้สำคัญขนาดที่ทำให้ฉันต้องหยุดงาน’ คุณบ่นกับตัวเอง พร้อมกับจัดกระเป๋าเตรียมขึ้นรถไปกับซาดี้

‘วันนี้เราจะไปไหนกันหรอ’ คุณถามซาดี้

‘วันนี้เราจะไปถ่ายMV LWWYกันน่ะ เตรียมของไปพร้อมรึยัง’ คุณตรวจเช็คสำภาระก่อนขึ้นรถไปกับซาดี้ หลังจากล้อหมุนได้ไม่นาน คุณก็งีบหลับไปโดยไม่รู้ตัว

‘เอี๊ยดดดด’ เสียงเบรกดังขึ้นจนทำให้คุณตื่น

‘ถึงแล้วหรอ?? ไวจัง’ คุณถามซาดี้อย่างงงๆ

‘ยังหรอก เรามาแวะรับหนุ่มๆน่ะ’ สิ้นสุดประโยคของซาดี้ทำให้คุณหายงัวเงียในทันที

‘ว่าไงนะ?? เค้าไม่ได้ไปรถส่วนตัวหรอ??’ คุณถามซาดี้

‘นั่นน่ะสิ อยู่ดีๆเซนก็ขอไปกับรถคอสตูม เพื่อนๆเข้าก็เห็นด้วย ฉันก็งงๆเหมือนกันแหละ’ เมื่อได้ฟังซาดี้พูด คุณก็คิดได้ทันทีว่า ‘โดนเอาคืนซะแล้วสิ เขาจะมาไม้ไหนนะ’ หลังจากจอดรอไม่นาน หนุ่มๆก็ขึ้นมาบนรถตู้ และแน่นอน เซนเลือกที่จะนั่งข้างคุณ ซึ่งเพื่อนๆทุกคนรู้เรื่องเมื่อวานหมดแล้วเพราะเขาเล่าให้ฟังอย่างหมดเปลือก เพื่อนๆจึงช่วยเซนเต็มที่ และแน่นอน ซาดี้ก็รู้เรื่องทุกอย่างเช่นกัน คงมีแต่คุณแล้วล่ะ ที่ช่างไม่รู้อะไรบ้างเลย

ในระหว่างทางที่คุณนั่งข้างเขา คุณพยายามจะหลับ หลับ หลับ ฉันต้องหลับให้ได้ พร้อมกับหยิบหูฟังขึ้นมาฟังเพลง แล้วทำใจให้หลับ แน่นอน คนหลับง่ายอย่างคุณทำได้สำเร็จอยู่แล้ว คุณหลับไปอย่างไม่รู้ตัว ไม่รู้กระทั่งว่าคุณได้สับประหงกหงายเงิบไปนอนบนตักเขาเรียบร้อยแล้ว เขาและเพื่อนๆได้แต่ยิ้มและหัวเราะเบาๆเพราะกลัวคุณตื่น เซนใช้มือสัมผัสหน้าคุณเบาๆไม่ให้คุณรู้ตัว พร้อมกับยิ้มให้คุณ โดยที่คุณไม่มีโอกาสรับรู้ความรู้สึกของเขาเลย

ผ่านไปประมาณ2ชั่วโมง คุณตื่นขึ้นมาเพราะรู้สึกปวดๆฉิ๊งฉ่อง คุณลืมตาที่ขึ้นมา สิ่งแรกที่คุณเห็นคือเซนหลับคาเบาะ และที่สำคัญไปกว่านั้นคือคุณนอนอยู่บนตักเขา ซึ่งในรถไม่มีใครเลย นี่มันอะไรกัน คุณคิดในใจ คุณตัดสินใจไม่ปลุกเขา คุณมองหน้าเขา จ้องอยู่นาน  มองดูคิ้ว ดูตา ดูจมูก ดูปาก . . . พร้อมกับสัมผัสได้ถึงกลิ่นกายที่อ่อนโยนของเขา ‘นายก็น่ารักเหมือนกันนะเนี่ย เซน มาลิค’ คุณพูดเบาๆเพราะเดี๋ยวเขาจะตื่น ดูเหมือนว่า คุณจะตกหลุมรักเขาแล้วสิ ที่ผ่านมาคุณโกหกตัวเองมาโดยตลอดสินะ . . คุณได้แต่ยิ้ม ยิ้ม แล้วก็ยิ้ม  ผ่านไปไม่นาน เซนเริ่มขยับขาตัวเองเพราะชาไปหมดหลังจากที่คุณนอนทับมากว่า 2 ชม.

‘ตื่นแล้วหรอ??’ คุณถามเซน

‘อ้าว . . คุณตื่นแล้วทำไมไม่เรียกผม โอ๊ยยยย ขาผมมมม’ เซนพูดกับคุณพลางจับที่ขา

‘คุณนั่นแหละ ถึงกองถ่ายเอ็มวีแล้วทำไมไม่ปลุกฉัน?? ดูซิเนี่ยคนอื่นเค้าลงกันไปหมดแล้ว’

‘ถ่ายเอ็มวี?? 55 เนียนมากเลยซาดี้ เค้าบอกคุณแบบนั้นหรอ??’

‘อย่าบอกนะว่าทุกคนรุมหัวกันแกล้งฉันน่ะ?? อีกแล้วหรอ??’ คุณพูดพลางตบไหล่เซนเบาๆ

‘เขาคงอยากให้เราได้อยู่ด้วยกันมั้ง คืนนี้มาปาร์ตี้กันนะ’  คุณนิ่งไปสักพักก่อนเซนจะย้ำอีกว่า

‘นะครับ’ เซนพูดขอร้อง

‘ก็ได้ค่ะ’ คุณตอบตกลงด้วยท่าทีไม่ค่อยจะพอใจที่โดนทุกคนหลอก

‘แต่ตอนเนี้ย นวดขาให้ผมหน่อยนะ ผมปวดจะแย่แล้ว’ เซนพูดกับคุณพลางเอามือทุบขา คุณรู้สึกผิดที่เป็นต้นเหตุทำให้เขาเป็นแบบนี้ เลยนวดให้โดยไม่ปฏิเสธ

‘สบายมั๊ย?’  คุณถามเซน เซนเงียบไปสักพักก่อนตอบคุณว่า

‘ถ้าได้มานวดทุกวันคงจะดี’ เซนพูดพร้อมมองตาคุณอย่างลึกซึ้ง คุณเขินจนพูดอะไรไม่ออก แก้เขินด้วยการบีบขาเขาแรงๆ ก่อนจะลงจากรถ

เซนตามคุณลงมา ‘อากาศดีมั๊ยครับ??’ เซนถามพร้อมกับสูดอากาศเข้าเต็มปอด

‘มากๆเลยค่ะ ว่าแต่ เพื่อนๆคุณล่ะ??’

‘คงเข้าที่พักไปเตรียมปาร์ตี้ล่ะมั๊งครับ ใกล้มืดแล้ว เราไปกันเถอะ’ เซนเดินไปทางที่พักพร้อมจับมือคุณเดินไปด้วย คุณทำตัวไม่ถูกขณะที่อยู่กับเค้าสองคน ขนาดแค่จับมือ คุณยังใจเต้นได้ขนาดนี้ ‘มันคงเป็นความรักสินะ’ คุณคิดในใจพร้อมกับเดินจับมือกับเขาไปเรื่อยๆจนถึงที่พัก

พอมาถึงที่พัก ทุกคนจัดงานได้อลังการมาก เป็นปาร์ตี้ริมสระเล็กๆ มีเครื่องดื่มและของกินมากมายเต็มโต๊ะ มีดีเจเปิดเพลง และมีเพื่อนๆของซาดี้มาร่วมงานด้วย หนุ่มๆเข้ามาทักทายคุณทั้งสอง พร้อมส่งสายตาให้กันอย่างมีเลศนัยน์

เมื่อฟ้าเริ่มมืด ปาร์ตี้ก็เริ่มขึ้น ไฟหลากสีสาดสะท้อนสลัวๆ ดีเจเปิดเพลงมันส์ให้เต้น คุณและทุกคนดื่มเบาๆพอเป็นกระสัย ไนออล ลูอี้ แฮรรี่ และเลียม เต้นกันอย่างเมามันส์ ซึ่งคุณเห็นแล้วก็อดขำไม่ได้  คุณเห็นเซนที่กำลังเดินไปหยิบเครื่องดื่ม จึงคิดอะไรสนุกๆขึ้นมา คุณวิ่งมาจากข้างหลังพร้อมกับผลักเขาตกน้ำ คุณยืนตบมือหัวเราะลั่นอยู่ริมสระ

‘เซนว่ายน้ำไม่เป็น!!’ แฮรรี่ตะโกนขึ้นมา นั่นทำให้คุณตกใจมาก รีบกระโจนน้ำงมหาเซน วินาทีนั้นคุณไม่คิดถึงชีวิต ลากเขาซึ่งตัวหนักและใหญ่กว่าคุณขึ้นมาจากสระ

‘เซน . . เซน ตื่นสิ!!! ฉันขอโทษ’ คุณเขย่าตัวเซนสุดแรงซึ่งมีท่าทีแน่นิ่งไป ทุกคนอยู่ในอาการตกใจ น้ำตาคุณไหลออกมาอย่างไม่รู้ตัว คุณพยายามปั๊มหัวใจเขาทั้งๆที่ทำไม่เป็น ทุกคนยืนเอาใจช่วยอยู่ข้างๆ ‘เซน คุณอย่าเป็นอะไรนะ’ คุณพูดพลางปาดน้ำตา ทุกคนพยายามเข้ามาช่วย เสียงเพลงดับลง และแสงไฟเปิดขึ้นสว่าง ผ่านไป10นาที

‘มันไม่เป็นอะไรง่ายๆหรอก’ แฮรรี่พูดขึ้น ทำให้คุณชะงักพร้อมหันไปมองแฮรรี่

‘น้ำตื้นขนาดนั้นใครจมก็บ้าแล้วววววว55’ ลูอี้พูดเสริมขึ้นมา ทำให้คุณรีบหันกลับมามองเซน ซึ่งแน่นอนว่าเขากำลัง

น อ น ยิ้ ม อ ยู่ !! และแน่นอนเช่นกันว่าคุณไม่ตลกด้วย คุณดึงไหล่เขาขึ้นมา แล้วตบหน้าเขาอย่างจัง

‘ฉันไม่ใช่ของเล่นนะ ถึงจะมาล้อเล่นเรื่องแบบนี้!! ฉันเกลียดคุณ!!’ คุณวิ่งไปร้องไห้ที่มุมสระ ซาดี้บอกให้เซนรีบตามไป พร้อมกับให้ดีเจเปิดเพลงต่อ เพื่อให้สถานการณ์เบาลง

เซนวิ่งตามคุณมาติดๆ ‘ ผมขอโทษ ’ เซนพูดดด้วยน้ำเสียงสำนึกผิด

‘ขอโทษหรอเซน . . ถามจริงๆนะ มันสนุกมากหรอที่นายได้แกล้งฉันน่ะ ตลกใช่มั๊ยที่เอาความรู้สึกฉันมาล้อเล่น นายเห็นฉันเป็นตัวอะไร’ คุณพูดไปร้องไห้ไป พลางเอามือปิดหน้าที่เต็มไปด้วยน้ำตา

เซนขยับตัวเข้ามาใกล้คุณ เอามือโอบกอดคุณ ซึ่งคุณพยายามจะผลักมือเซนออก เซนจึงเอามือต่อยหน้าตัวเองไม่ยั้ง คุณเห็นดังนั้นจึงปรามเขาไว้ พร้อมกับยอมให้เขากอด ‘ผมไม่ได้ตั้งใจจะเอาความรู้สึกคุณมาล้อเล่นนะ แต่เหตุการณ์นี้มันทำให้ผมรู้ว่า . . .ผมเลือกคนไม่ผิด’  สิ้นสุดประโยคของเซนทำให้คุณเงยหน้ามองเขาช้าๆ พร้อมกับสบตาเขา ‘เมื่อผมมั่นใจแล้ว ก็ถือว่าบททดสอบของผมเสร็จสิ้น ผมจะไม่ทำแบบนี้อีก ผมสัญญา’

คุณทั้งคู่เงียบไปพักหนึ่ง ‘แน่ใจนะคะว่าคุณจะไม่ล้อเล่นกับความรู้สึกของฉันอีก’ คุณพูดพร้อมกับมองตาเซน

‘ผมสัญญา . .’ เซนพูด พลางเงื้อมือที่กอดคุณอยู่ ค่อยๆมาจับที่ใบหน้าของคุณ เกลี่ยผมที่ปรกใบหน้าของคุณออก

‘ที่รัก’ เซนพูดกับคุณพร้อมค่อยๆขยับใบหน้าเข้ามาใกล้คุณเรื่อยๆ หัวใจคุณเต้นระรัว ตัวเกร็งไปหมด ไม่นานเซนก็ได้ครอบครองริมฝีปากของคุณ เขาค่อยๆประโลมจูบคุณอย่างดูดดื่ม มันนานมากจนคุณก็ลืมไปว่ามันนานแค่ไหนที่เขาจูบคุณ เขาค่อยๆละใบหน้าออกมาอย่างช้าๆ จูงคุณออกมาจากมุมสระ

‘เอ่อ เซน คือ . . คือ ฉันยังไม่พร้อม คือมันเร็วเกินไป...’ คุณพูดกับเซนด้วยน้ำเสียงหวาดกลัว

‘ไปเต้นกับเพื่อนๆนี่นะไม่พร้อม ยังบ๊องเอ๊ยยยย 55 ฉันไม่ทำอะไรเธอหรอก’ เซนพูดกับคุณด้วยความชอบใจที่คุณน่ะคิดไปไหนต่อไหน พลางดึงคุณมาใกล้ ๆ ‘ผมจะรอ’ เป็นประโยคสุดท้ายที่เขาพูดออกมาด้วยน้ำเสียงจริงจัง และทำให้คุณมั่นใจว่า ‘คุณก็เลือกคนไม่ผิด’

ต่อไปนี้จะมีอะไรเกิดขึ้นอีกบ้างคุณคงไม่รู้ ปล่อยให้มันเป็นเรื่องของอนาคต เพราะนี่เป็นเพียงจุดเริ่มต้นของคุณกับเซน หนทางยังคงอีกยาวไกลและมีอะไรที่ไม่แน่นอนอีกมากมาย แต่สิ่งที่รู้ตอนนี้คือคุณเป็นผู้หญิงที่เซนรักมากที่สุด

ก