คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #64 : บทที่๑๘
ำหนับุริมราม ในห้อบรรทม
“ันรัเธอ แล้วันรู้เธอ้อรััน ผู้หิส่วนมาอบวามรุนแร ันรู้
ันถึทำแบบนี้” เสียระิบอ่อนโยนอเ้าฟ้าายุมลยามอระับพระวรายระบม้ำ
อพระายาหลัผ่านพ้นบทสวาท
หวนรำลึถึวันเ่า่อน
เหุาร์ที่ทรเฝ้าแอบมอทุรั้ยามพระมาราเส็ไปหาายัล่าว แม้ทราบีว่านั่นเป็นารทำผิ
หาเห็นพระมารามีวามสุนัึมิล้าบอับใร แม้ระทั่พระบิา
ลับันพระอ์เอลับึมับวามรุนแรและฝัพระทัยว่า
ู่สวาทะมีวามสุที่สุถ้าถูทรมานเ่นพระมาราโปร แ่เหนือสิ่อื่นใ
ับเ้าหิพระายาทรทำรุนแรมาึ้นทุรั้
เพราะิัพระเษาู่รัเ่าอพระายานั่นเอ
เมื่อเสียเป่าแรเาสัว์สัารับเส็เ้าหลวัแว่วเ้ามาในห้อพระบรรทมที่รุระปิแน่นเพื่อให้ห้อเย็นสบายยามเปิเรื่อทำวามเย็น
เ้าฟ้าหิราาวีที่บรรทมอย่าอึอัในอ้อมพระพาหาื้นเหื่ออพระสวามีไ้ยินั
แววอย่าหนึ่ปราในวเนรที่หลเหลือรอย้ำ หาไม่พ้นสายพระเนรอเ้าฟ้าายุมลที่ับ้ออย่าระแวและหึหวอยู่ลอเวลา
“ีใสิที่มันลับมา” รับสั่เย้ยเยาะ พระหัถ์ให่บีบแน่นที่พระพาหาผอมเพรียว
เ้าฟ้าหิราาวีไม่รับสั่อันใอบ
ทรหลับพระเนร่มวามเ็บปว าทั้ำรัสทิ่มแทและแรบีบรพระพาหา
‘ไยโะาถึเล่นลับเราถึเพียนี้’ ไ้แ่รำพึ
เ้าฟ้าายุมลลายพระหัถ์
พร้อมยันพระวรายอ่อนแรึ้น แย้มพระสรวลให้เ้าหิที่ยัหลับพระเนรน้ำาึม
้มลูบับน้ำพระเนรพร้อมรับสั่หวานผิับารระทำที่เพิ่ผ่านพ้นไป
“แ่ัวสิ ะพาไป”
“ไม่ไป” พระสุรเสียอบลับเบาหวิว
ทรัภูษาลุมถึพระศอ
“เอ๊ะ !
ันอุส่าห์ใีะพาไปหาู้รัยัมาทำเล่นัวอี ะไปแ่ัวหรือะให้ลาไปทั้อย่านี้นี้ราาวี” ทรวาพร้อมำอัสาเล็ใ้ผ้าแน่น วเนรุ้อแทบทะลววเนร้ำแยามทรันแสทุรั้ที่ทรร่วมอภิรมย์รั้วย
“ุมล” พระสุรเสียเว้าวอน “ะให้ไปไ้ยัไ
ูเนื้อัวันสิ แล้วมัน็ัยอนไม่อยาลุไปไหน ไม่อยาินอะไร้วย เธอไปเถินะ”
“ลัวนเห็นร่อรอยรัาผัว หรือลัวทนมอสุริยารับบรรพีเมียไพร่ไม่ไ้ันแน่
ลุึ้น” ทรระานร่าบาแทบะปลิิมือ
่อนลาลาพระแท่นที่ผ้าลานั้นเปรอะเปื้อนรอยเลือ ที่นาำนัลห้อัล้าุบิบสสัยทุวัน
ไหนะุทรอเ้าหิที่าไม่เป็นิ้นี้อนำไปทิุ้แล้วุเล่า
“แ่ัวเร็วเ้า อย่าให้โมโห”
ทรลุึ้นสวมลอพระอ์ออ์เอ หวีพระเศาใหม่เรียบแปล้
เ้าหิราาวีำ้อสวมลอพระอ์อย่ารวเร็ว
แม้วรายะัยอไปเสียทั่วอาพยพ
พระพัร์ีเียวไ้รับารปปินหนาาเรื่อสำอา
เส้นเศายาวยุ่เหยิหวีแล้วปล่อยมาเลียพระอัสาปปิพระศอที่เยนวลเนียน
แม้ะทรลอพระอ์แบบอปิ แนยาวรอมพระหัถ์และลุมพระบาท
“สวยั” รับสั่มพระายาพร้อมุมพิแผ่วเบาที่พระปรา
่าันโยสิ้นเิับยามที่บรรเลเพลสวาทแบบวิปริวิถาร แล้วโอบบั้นพระอ์ทรพระำเนินไป้วยัน
ทว่าเมื่อลมายัั้นล่าอำหนั นาำนัลาำหนัพระพันปีลับมาเิเส็ามพระราเสาวนีย์
“บอหรือเปล่าว่าเรื่ออะไร”
“ไม่ไ้บอเพะ แ่ให้เิเส็”
“ไป้วยันไหม ราาวี” หันมาถามพระายา
เ้าหิราาวีที่ไม่โปรเส็ออไปไหน้วยลัวสายาผู้นะเห็นพัร์หมอ
และร่อรอยพาผ่านพระวีอยู่แล้วึส่ายพระพัร์
“อย่านั้นึ้นไปบนห้อ ให้นาำนัลยสำรับึ้นไปให้นะ ันะร่วมโ๊ะเสวยับทูลหม่อมแม่
เรา่อยไปเ้าเฝ้าเ้าพี่วันหลั” ยามอยู่หน้านาำนัล
รับสั่ถึอ์เ้าหลวอย่าเทิทูนไม่เหมือนยามอยู่ในที่รโหาน
แ่้าวผ่านธรีประู
พระมาราที่อยอยู่แล้วแทบถลามาถึ ปรายพระเนรเ้าฟ้าายไพล่ไปเห็นหลัไวๆ
อบุรุษ ทรเอะพระทัยว่าะเป็นายู้อพระมารา นที่พระมาราลอบไปหาที่บ้านพั
ายู้นเ่าที่เยพบเห็นบทสวาทอทัู้่มานั่อนั่อนเส็ไปศึษายั่าประเทศ
ทว่าไม่ิว่าะอาหามาเ้าเฝ้าเป็นารส่วนัวถึพระำหนั
“ใร” รับสั่พร้อมพระำเนินามไปหาพระมารารั้ไว้
“ุ อย่าไปใส่ใมานี่ แม่มีเรื่อะบอ” ทรรั้พระโอรสพาไปนั่ยัั่ัวโปร
“สุริยารลับมาพร้อมพาเ็วัยรุ่นายหิสอนมา้วย บอว่าเป็นน้อบุธรรม”
“อะไรนะะ พานเ้ามาหรือ ใรบอทูลหม่อมแม่ะ”
“พวเินไปเินมานี่แหละ แม่ว่าะวนายไปูเสียหน่อย ไปไหมลู” เมื่อพระโอรสทรพยัพระพัร์่าพาันพระำเนินมุ่ไปยัำหนัหลว
ฝาอิบุ๊ ลิที่ปไ้เลย่ะ อบุ่ะ
ความคิดเห็น