คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #19 : บทที่10
บทที่10
เสาวพันธ์ สาวน้อยวัยแรแย้มนั่พับเพียบเรียบร้อยหน้าแท่นบรรทม ืนนี้เป็นืนแรที่นาเ้าถวายาน เ็สาวที่ไม่เย้อมือายย่อมนึหวาลัวเป็นธรรมา ยิ่ายที่ะถือว่าเป็นนแรอนาเป็นเ้าเหนือหัว้วยแล้ว วามหวาลัวยิ่เพิ่มเป็นทวีู เมื่อเ็สาวลัวถวายานไม่ถูพระทัย
แม้ลมะพัโรเ้ามาทาหน้า่าที่เปิไว้รับลม แ่เหื่อเม็เล็ๆ ลับผุึ้นเ็มใบหน้าสวยหวานอนา
เ้าหลวรัสิห์เส็พระำเนินเ้ามาในห้อมหาเล็ามมาปิบานพระทวาร ทรพระำเนิน้าๆมาหาหิสาวที่หมอบราบอยู่ับพื้น
ทรับไหล่ให้ร่าทีุู่้ลุึ้นเผิหน้า แ่นาลับ้มหน้า้มา ทรเยาให้เ็สาวเยึ้นหวัสบา สาวน้อยัวสั่นอย่าเห็นไ้ั ทรแย้มพระโอษ์ทอพระเนรแ้มแรื่อ เลือในายสาวสูบีเ็มที่ ทรุมพิเบาๆ ที่หน้าผาแล้วเลื่อนลมาที่มู เสาวพันธ์หลับาปี๋
“หลับาแล้วะมอันเห็นหรือ” ทรเย้าเพราะไ้ยินนาพูับนาำนัลในำหนัว่า ไม่เยเห็นเ้าหลวอย่าใล้ิเลย แ่สาวน้อยเสาวพันธ์ยัไม่ยอมลืมา
“ไหนว่าไม่เยเห็นหน้าันไ ลืมาึ้นมอสิ เสาวพันธ์” เมื่อนรหน้า็ยันิ่ไม่ทำามระแสรับสั่ ทรแลุ้เบาๆ “สั่ให้ลืมา”
ทีนี้ไ้ผลหล่อนลืมาโพล ทรพระสรวลเบาๆ ุมพิพวแ้มแนั้น แล้วทร้มลยร่าบอบบาแน่น้อยอุ้มไปวาที่แท่นบรรทม
“ไว้ใันนะ” ารับสั่เบาๆ สู่ารสัมผัสเร่าร้อนแ่นุ่มนวลอย่าทะนุถนอม ทำให้สาวน้อยแรแย้มอย่าเสาวพันธ์ผ่อนลายและล้อยาม…
เสวพันธ์สาวที่เพิ่เยสัมผัสรสรัเป้นรั้แร เมื่อรสสัมผัสนั่น่าอ่อนหวานรัวนใ นาึถวิลหาายเ้าอสัมผัสนั้นทุวันืน แ่้วยพระภาริที่ทรปิบัินั้นมามาย ารที่ะเส็มาหานาบ่อยๆ นั้นยาเ็มที อีทั้ยัมีพระสนมมามายที่อยฟัรับสั่ให้เ้าถวายาน
“วันนี้มีหมายมาหรือไม่” พระสนมเสาวพันธ์ ถามนาำนัลในพระำหนั
“ไม่มี เพะ”
ทุวันในำหนัที่ไม่มีเ้าหลวประทับเีย้า นามีวามรู้สึอ้าว้าเปล่าเปลี่ยว หรืออาะเป็นที่นาเป็นเ็ำพร้า ึโหยหาวามรัานรอบ้า เมื่อมีสามีึอยาให้มาเอาใใล้ิลอเวลาทรลืมไปว่า พระสวามีเป็นเ้า นอแผ่นิน
สุวินิ แม่ทัพเมือเหนือเ้าเฝ้าถวายรายานทาารทหาร แม้บ้านเมือในอนนี้ะสบสุแ่ทหารล้า็ยัเป็นทหารที่ล้าแ็ฝึ้อมารสู้รบเพื่อเป็นารไม่ประมาท
“ทาเหนือเป็นยัไบ้า” รับสั่ถาม ้วยวามห่วใยราษรอพระอ์
“เรียบร้อยี พระเ้า่ะ ยามว่าทหารเราเลยไป่วยาวบ้านถาห้าปลูผั แล้วแ่ใระอให้่วยพระเ้า่ะ”
“ถ้าอย่านั้นผัที่ท่านนำมาถวายนี่็ฝีมือทหารเรานะสิ” เ้าานุวศ์ทรถาม
“มิไ้พระเ้า่ะ าวบ้านฝามา เมื่อทราบว่าระหม่อมะเ้าเมือหลว เามีแ่ไหน็ฝามาแ่นั้นพระเ้า่ะ”
“ฝาอบใ้วยนะ” เ้าหลวทรแย้มโอษ์ พสนิรำำๆอพระอ์ยัมีแ่ใฝาผัฝาห้ามาถวาย ทั้ๆ ที่บาทีัวเอเือบไม่มีินในยามแล้ั
“ะพัที่นี่ี่ืน ท่าน” อินทราิถามเพราะสนิทสนมันี
“สอสามวัน”
“พัในวันี่แหละ เี๋ยวให้มหาเล็ัที่หลับที่นอนให้” ทรประทานพระบรมราานุา
“อบพระทัย พระเ้า่ะ”
อุทยานวัหลวแม้เป็นที่หวห้ามแ่นายทหารอย่าสุวินิไ้รับารยเว้น เาใ้เส้นทานี้เพื่อลัเลาะไปหาเพื่อนสนิทที่เป็นหนึ่ในอรัษ์วัหน้า
“อุ๊ย!” เสียอุทานเบาๆ อหิสาวที่เานนวนเ
“อโทษรับ” ทันทีที่สบาเาถึับะลึในวามาม
“อย่ามอหน้า พระสนม” เสียนาำนัลแหวใส่
“พระสนมหรือ” เาไม่เยเห็นพระสนมอ์นี้หรืออาะเห็นแ่ำไม่ไ้ ้วยพระสนมอเ้าหลวมีมามาย “ออภัยโทษ พระเ้า่ะ”
พระสนมเสาวพันธ์ทรประทับยืนมั่นแล้วรับสั่ “ไม่เป็นไร ะรีบไปไหนหรือ ที่นี่เหวห้ามนะ”
“ไปวัหน้าพระเ้า่ะ”
รั้แรที่สอนไ้เอัน แ่ไม่ใ่รั้เียวเพราะหลัานั้น่อนที่ สุวินิะลับเมือเหนือ ็มีเหุให้พบพระสนมอ์นี้อีนไ้
รูปแบบอิบุ๊ https://www.facebook.com/sharer/sharer.php?
ความคิดเห็น