คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #13 : บทที่ 6/2
เวลาเียวันที่พระที่นั่ สิ ร วิมาน เ้าหลวรัสิห์ทรพระำเนินอย่ารีบเร่ระหัถ์วาุมท่อนพระร้ายไว้ อินทราิอรัษ์ประำพระอ์รมาเ้าเฝ้า
“อเะฯ.......” อินทราิยัไม่ทันไ้ราบทูล
“ะออะไร เ้าเวรันยัไ ปล่อยให้มีนบุรุ” พระสุรเสียเรี้ยวรา อย่าหายายิ่
“ฮ่ะ ฮ่ะ....” อินทราิหัวเราะ เพราะรู้ีว่า พระอาารเ่นนี้ หมายถึ'เ็บแล้วพาล'
“ยัะมาหัวเราะ เี๋ยวไ้ถูุหัวันทั้อหรอ”
“ถ้าระหม่อมับนร้ายเสียเอ แล้วฝ่าบาทะทรทำ 'เ้าู้ยัษ์' ไ้หรือ พระเ้าะ” อินทราิราบทูลไปยิ้มไปอย่ารู้ทัน
“เ้าเห็นหรือ” ทรพระทัยมิใ่น้อย ที่มีผู้ล่วรู้ารระทำเหลวไหลอพระอ์
“เห็นั้แ่ เ้าฟ้าเส็มาแล้ว พระเ้า่ะ” อินทราิยัยิ้มว้ายาม มอพระพัร์ที่เริ่มเปลี่ยนไปอเ้านาย
ทรแย้มพระโอษ์ ริสิ อรัษ์อพระอ์หูาไวมีหรือะปล่อยให้มีผู้บุรุ นี่ะเป็นารเปิโอาสให้ผู้บุรุที่สูศัิ์เ้ามาเินเล่นระมั
“แล้วเ้าไปไหนมา”
“ไปส่เส็ลับำหนัเย็น พระเ้าะ” ารส่เส็ออินทราิือารที่สั่ให้ทหารยามึ่อยู่ในุที่ะเส็ผ่านเปลี่ยนเส้นทารวรา และแอบิามไปส่เส็นถึำหนัเย็น
“เรียบร้อยีนะ” รัสถามสายพระเนรแสวามอบใและพอพระทัยในนายทหารู่ใ
“พระเ้า่ะ ทรเส็ทานี้ ทำแผล่อน เถิพระเ้า่ะ”
้วยไม่ทรหมายให้ใรรู้เรื่อนี้ อินทราิึรับหน้าที่ทำแผลถวาย ารุยพูระหว่านายและบ่าวในเิเล่นหัว ึเิึ้น
“มือหนัะมั” เ้าหลวรัส
อิทราิเยหน้าาแผลที่ท่อนระร “ระหม่อมหรือ ฝ่าบาท” พลาิในใว่านเอทำเบามือที่สุแล้ว
“เปล่า เราหมายถึทรรศินา ถ้าบอว่าเป็นนัรบเนาย เราเื่อนะนี่””
“ฮ่าๆๆๆ.........” สอนายบ่าวหัวเราะพร้อมัน
“ระหม่อมทูลแล้วว่าทรล้ำเลิศทั้บู้และบุ๋น ทีหลัะทรทำอะไร็ระวัพระอ์ไว้บ้า ถึายนะ พระเ้า่ะ” อินทราิพูบ็หัวเราะร่วน ึ่เ้าหลว็ทรพระสรวลาม
ะทูามธุรลับไปโยมิไ้เ้าเฝ้าพระสนมสิริพรรมีอย่าที่เ้าหลวแสนอินำับมา ‘หาทาเ้าเฝ้าลู้า ให้ไ้’ ้วยทาสิร อ้าเหุทรพระประวรแ่ทาสิร็ยินีิ่อ้าายับมธุระ โยให้ัเสนอแผนานมา ระหว่าทาารเินทาลับ นวนเส็อพระสนมันทร์เทวีผ่านมาพอี เนื่อ้วยพระสนมอ์นี้มีนิสัยอิาริษยา้วยเป็นแ่ธิาเ้าเมือับสนมปลายแถว้อยารอบรม ารที่ไ้มาถวายัว่อเ้าหลวรัสิห์และไ้เ้าถวายานบ่อยรั้ึถือว่า เป็น 'นโปร' ิวาอำนา่มพระสนมทั้หลาย เมื่อาล่อนเ้าฟ้าหิทรรศินาทรำเนินหนีนาึผูใเ็บถือว่าเป็นนมาทีหลัแ่ไม่ยำเรนา
“หยุ่อน”สั่ให้เสลี่ยหยุ “พวเ้าเป็นใร” รับสั่ถามะทูที่เินผ่านมา
“ทูามธุร เพะ” นาำนัลที่ามเส็อบแทน พระสนมันทร์เทวีทรแย้มโอษ์ แ่เป็นรอยยิ้มที่หาไ้มีวามสวยามไม่
“มาเยี่ยมพวีุ้หรือไ อ่ะ อ่ะ” รับสั่พร้อมพระสรวล ัๆโยไม่มีิริยา
ะทูที่หยุเินทำวามเารพ ่ามอหน้าัน้วยไม่เ้าใวามนัย
พระสนมึยายวาม “เ้าหิอพวเ้ายัไ ถวายานไม่ี่รั้็สั่ำเสียแล้ว” ่อนะทิ้รอยยิ้มบาลึและสั่ให้บวนำเนิน่อไป
พระอนุาเ้าายานุวศ์เส็ำหนัเย็นนเป็นปิ โยมิทรทราบว่าพระายาไม่ทรพอพระทัยอยู่ลึๆ เหุเพราะพระสวามีทรเอาพระทัยใส่่อเ้าพี่ยิ่ว่าพระอ์เอ....ริอยู่พระสวามีมิทรมีสนมมามายเยี่ยเ้าหลวผู้เป็นพระเษา แ่เมื่อเวลาที่เ้าฟ้าหิพระเษภินีอพระอ์เส็มาประทับที่สิรรั พระสวามีทรให้วามสนพระทัยยิ่ว่าพระอ์ึ่เป็นพระายา พระอ์ไม่ิว่าทร'หึ' เ้าพี่ แ่นานวันเ้า็ทรอิไม่ไ้
“เ้าพี่ ะเส็ที่ไหนหรือ เพะ” ทูลถามพระสวามี
“ไปเ้าเฝ้าเ้าพี่ แล้วะเลยไปหา ทรรศินา น้อมีอะไรฝาถึนาไหม” รัสถามแ่มีอะไรฝาถึ หาไ้ทรวน ให้โยเส็ไม่ น้ำพระเนรเอ่อลออย่าน้อยพระทัย
“อ้าวถามแ่นี้ทำท่าะร้อไห้เสียแล้ว เป็นอะไรไม่สบายหรือเปล่า ให้นไปามหมอไหม”
ในพระทัยอพระายาทริว่านี่ือารประาพระสวามี ึทรำเนินหนีไป เ้าานุวศ์ึ่ไม่ทราบวามหมายหาไ้ทรเส็ามไม่ แ่ทรเส็ไปวัหลวเ้าเฝ้าามปิ
ท้อพระโรวันนี้ว่าเปล่าพระวิสูรสีม่วน้ำเินปิสนิทแสว่าวันนี้ไม่มีารออว่าราาร ทุฝ่ายไ้รับ่าวที่ว่า เ้าหลวทรประวรหวั ไม่ประส์ะออว่าราารแ่ให้ส่รายาน่าๆ ไปยัห้อทรพระอัษร โยเ้าพนัานะอยถวายานภายหลั
เ้าานุวศ์เส็รไปยัห้อทรพระอัษร พระทวารเปิว้าแสว่าทรานที่นี่ เ้าหลวประทับที่โ๊ะทราน รายาน่าๆวา้อนันสูเสมอพระศอ อินทราิเป็นผู้ถวายานเ่นเย มหาเล็เ้ามาราบบัมทูลทรทราบ ว่าพระอนุาอเ้าเฝ้า ทรเยพระพัร์าานรหน้าเหลือบไปเห็นพระอนุาำลัะถวายวามเารพ ็ทรโบพระหัถ์เป็นารห้าม
“ไม่้อมาพิธี เ้าน้อย”
อินทราิำวามเารพพระอนุา
“แปลใทำไมเ้าพี่ไม่ออว่าราาร เหมือนเ่นทุวัน หม่อม” ทูลถามโยมิทันสัเผ้าพันแผลที่พันรอบท่อนพระร
“เบื่อะไปฟันแ่พวนั้นรายานโน่น รายานนี่ พอีพอร้ายอ้าวเหมือนเมื่อวาน” พระระแสรับสั่มิไ้บ่บอว่าทรเบื่ออย่าที่รับสั่มา เ้าน้อับอรัษ์นสนิทมอหน้าันแล้วยิ้ม
“นแ่พวนี้ น่าะส่ลับไปเลี้ยหลานที่บ้านไ้แล้วนะ หม่อม วันๆเอาแ่เรื่อไร้สาระมาราบทูล
เมื่อวาน หม่อม้อวิ่ไปอ้าวำหนัเย็นิน”
เ้าหลวับอินทราิสะุับำว่าำหนัเย็น ูไปพระอนุาะเ้าออำหนันั้นบ่อยเินไปเสียแล้ว
“ถึว่าไม่เห็นเ้าอนเลิประุม พี่ะว่าะวนไปิน้าว้วยัน” ยัรับสั่ราบเรียบสืบไป
“ไม่ไหว หม่อม น้ำย่อยะย่อยลำไส้หม่อมันแทนอาหารทั้สอมื้อแล้ว หม่อม” รัสทีเล่นทีริโยมิทริว่านฟั บันี้พระศอแ็ พระำรัสสั่นพระสุรเสียแ็
“ั้นหรือ” พระอาับิริยาเ่นนี้หรือะรอพ้นสายาอินทราิ เารู้ีว่า 'ทรหึ' พระอนุาแ่หาไ้ทรแสออไม่
“รับพระสุธารสา ไหม พระเ้าะ” อินทราิทูลถามเ้าานุวศ์ เพื่อับทสนทนา
“็ี อบใ” พระอนุาหันไปพยัพระพัร์
้าหลวทรรู้สึพระอ์หันมาสบานายทหารนสนิทเป็นารอบใ ่อนหันไปรับสั่ับพระอนุา “มีานให้เ้าทำ แน่ะ เ้าน้อย” รับสั่้วยสุรเสียนุ่มึ้น
“านอะไรหรือ หม่อม”
“ฝาหมายไป ำหนัเย็น้วย” ทรหมายถึพระราสาส์นส่วนพระอ์อเ้าหลวแสนอินที่ฝาถึพระธิาพระสนมสิริพรรมี
“ไ้ หม่อม ทรเปิอ่านหรือยั หม่อม แล้วทูที่อเ้าเฝ้าะทรอนุา หรือไม่ หม่อม” ำถามนี้ น่าะทรถามแทนพระสหาย
“หมายนี่็ไม่มีอะไร พ่อเียนถึลู ส่วนทูนั่น พี่ให้ลับไปแล้ว” รับสั่เนิบ้า
“อ้าว!!..” เ้าานุวศ์ลเพระนเ้ม แม้มิเทียบเท่าออ์เ้าหลว
“ะให้เ้าเฝ้าใรล่ะ พอีพอร้ายนที่นั่นะเือร้อน” ทรหมายถึเ้าฟ้าหิทรรศินา ที่บันี้สวมรอยเป็นพระสนมสิริพรรมี เพราะาารสอบถามทรแน่พระทัยว่าผู้ที่อเ้าเฝ้าเป็นนอเ้าหลวแสนอินที่ส่มาูว่า พระธิามีพระเษมสำราีหรือไม่
“หรือว่านที่นั่นอยใรอยู่ รู้อะไรมา็บอพี่ อย่าปิบัอี มิะนั้นพี่ะไม่ยโทษให้เ้าอีแล้ว เ้าน้อย” ระแสรับสั่ริั
“หม่อมัน ไม่รู้อะไรเลย หม่อม เพียแ่......” ทูลไ้แ่นี้พลันสายพระเนรเหลือบไปเห็นผ้าพันที่ท่อนพระรอพระเษา “แนไปโน อะไรมา หม่อม” สุรเสียบ่บอถึวามห่วใย พร้อมำเนินเ้ามาใล้ หันไปหา อินทราิ “ว่าไ อินทราิ ูแลยัไให้เ้าพี่บาเ็บ”
สอนนายบ่าวสบาัน ่าเลือที่ะเียบ
“ว่ายัไ!” สุระเสียแ็ อย่าที่อินทราิไม่เยไ้ยินมา่อน
“ไม่มีอะไร เ้าน้อย อย่าุนัเลย พอีอินทราิใแย่ เ้าไม่เยเสียัมา่อนนะ” รับสั่เพื่อลี่ลายสถานาร์ที่ไม่วรบัเิ
“หม่อมัน อพระทานอภัย หม่อม ทรโนอะไรมา หม่อม” สุรเสียที่ทูลถาม้วยวามห่วใยลับมาอ่อนนุ่มเ่นเย
“พี่้อมาบ พลา ไม่เี่ยวับใรหรอ” ทรป
“้อมาบอนไหน หม่อม เมื่อวานเ้าุพวนั้นปล่อยเ้าพี่ออมาี่โมี่ยาม แล้วเอาเวลาไหน ไป้อมาบให้พลาไ้ละ หม่อม” พระอนุาลายเป็นนี้สสัยไปเสียแล้ว
“็หลัเลิประุมนั่นแหละ นั่มาทั้วันเลยออไป้อมาบเล่น สสัยไม่มีแรระมั าบเลยินเลือพี่” ทรรัสลลบเลื่อน
“ฮ่า ๆ ๆ.....” พระอนุาและอินทราิหัวเราะึ้นพร้อมัน
“ถ้าเ่นนั้น้อหาใรมาถวายานใล้ิแล้วริไหมพระเ้า่ะ พระอนุา” อินทราิออวามเห็น
“ เอ..หรือะเรียนในำหนัเย็นมาี เ้าน้อย” รับสั่ที่หมายะับพิรุธพระอนุา
พระอนุาหลุบพระพัร์่ำ เพื่อหลบสายพระเนรที่มีแววัวล ถึแม้เ้าฟ้าหิทรรศินาทรยอมเ้าถวายัว แ่พระอ์็ือสรีที่ทรรัมั่นมาลอ ารที่เ้าหลวะทรให้ถวายานใล้ิ ย่อมทร'เสียาย'หิอันเป็นที่รั
ความคิดเห็น