คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : บทที่ ๑
บทที่๑
หน้าะแลแที่ยพื้นึ้นสูประหนึ่้อารให้นเบื้อล่ารับมภาพ ‘ารประหาร’ ไ้ถนััา สรีสูศัิ์ในเรื่อทรสวยามล้ำ่า ลอพระอ์เ้ารูปสีรีม
ปัลายอไม้พันเี่ยว้วยเส้นไหมสีทอยาวลไปถึ่วพระโสี ึ่เป็นรอยะเ็บั่ออย่าประี
ท่อนล่าเป็นระโปรยาวรอมพระบาทรูพอเล็น้อย เส้นพระเศาสีำลับเล้ามวยสู บาส่วนที่รุ่ยลมาระ้นพระศอสลวยแวววาวุเส้นไหมสีำเนื้อี
ทรมุเพรล้ำ่าส่อประายสะท้อนรับับแสอาทิย์เพลาเที่ยวัน
วพัร์สบนิ่บ่บอถึวามสบในิใ
แม้นเบื้อล่าะัอึมี่ หาแ่วรอ์บนนั้น ที่ำลัหยุยืนวาสายพระเนรเย็นาทอพระเนรไปโยรอบ
วาพัร์เย แ่เพียภาพเ็ายวัยแปวบปราในอรับภาพ สายพระเนรที่ไม่สะท้อนพระอารม์ใ
ๆ เมื่อรู่ลับายแววระริ ห่วหา เ็บปว และทุ์ทรมานยิ่
“สุริยาร...”
พระสุรเสียที่เปล่อออย่าื่นเ้นหาแผ่วเบา
แม้อยาถลาเ้าไปสวมอเ็ายผิวาว ผมหยัศสีำอเ็น้อยอยู่ภายใ้เรื่อประับศีรษะแวววาวล้ำ่า
แ่ทรทำไ้แ่เพียิ ้วยเวลานี้มีายรร์หน้าาุัน ถืออาวุธมริบยาวนับวาับ้อ้วยอาารระแวระวั
และูเหมือนพร้อมะวามอาวุธนั้นลมาทันทีที่ นาฬิาแบอเวลา ‘เที่ยร’
เ็ายที่ยืนมออยู่เบื้อล่าท่ามลาฝูนมามาย
แม้มิไ้แสอาารใ ๆ แ่วาที่เยายแววไร้เียสานั้นทอประายปวร้าวยิ่ หาแ่มิไ้ปวร้าวที่ะไ้เห็น ‘ทูลหม่อมแม่’
ถูมวานบั่นพระศอ แ่ปวร้าวับพระราอาาที่พระมาราทรไ้รับ่าหา
‘เหล่าะผู้พิพาษาีลวามเห็นแล้วว่า
ทรระทำผิ่ออ์เ้าหลว ้วยารลัลอบเป็นู้ับายมาหน้าหลายา ่ารรม่าวาระ
และารระทำที่ทำให้เ้าหลวทรเสื่อมเสียที่สุือ พระราินีทรร่วมประเวีับอรัษ์ประำพระอ์อเ้าหลว
ะผู้พิพาษาึมีมิให้ปลออาำแหน่ราินี และประหาร้วยารัพระศอ’
‘ไม่ริ ใส่วามทั้เพ
เราไม่เยทำผิประเวี ไม่เยทรยศ่อพระสวามี ไม่เย !’
รับสั่สุท้ายนั้นโหยหวน
่อนะมาประทับสบนิ่บนะแลแยามรับรู้พระะารรม ไม่ว่าะทรร่ำร้อ ทรอ้อนวอน
หรือทรระทำสิ่ใ ็ไม่มีทาะลบล้าวามผิและโทษทั์ที่พระอ์มิไ้่อึ้นไ้
และูเหมือนพระสวามีัไม่ทรสนพระราหทัยไ่ถาม ทรหลบพระพัร์ไปั้แ่วันนั้น วันที่ทหารรูเ้าไปับพระอ์เิไปที่ ‘ำหนันิทรา’
ำหนัในพระราานั้นใน ำหนัที่ใ้วบุมัวนัโทษสูศัิ์ ึ่เป็นนาห้าม
นาใน รวมถึพระบรมวศานุวศ์ที่เป็นผู้หิ
‘ประทับที่นี่รอำพิพาษา’
นายทหารยศสูล่าว้วยวามนอบน้อม
และูเหมือนเาะเป็นนเียวในเพลานี้ ที่แสท่าที่อหน้าพระพัร์เ่นนี้ ทหารนายอื่นนั้นเล่า
เมื่อเห็นว่าพระอ์้อพระราอาา ็มีท่าทีระ้าระเื่อึ้นมาับพลัน หันไปประบ...มเหสีรอสิท่า
แน่นอนแล้ว ถ้าพระอ์้อพระราอาา พระโอรสผู้ำรำแหน่รัทายาทบัลลั์ร้อนเป็นแน่
พวมันหาทาเย่าบัลลั์อ ‘สุริยาร’ ในอนาหรืออาะในทันทีที่เราหัวหลุาบ่า
ับพระราอาาที่น่าันนั แ่ารที่นายทหารนสนิทอพระเ้าอยู่หัว หิ้วลอพระบาทให้พระราินี็มีวามผิานบู้ผิประเวีแล้ว
แล้ว่อไปใระล้าทำสิ่ใถวาย
“ไ้เวลาประหารแล้ว”
เสียผู้วบุมารประหารัึ้น พร้อมหัวใอผู้นที่เฝ้ารอ และพระหทัยที่แหลละเอียอพระราินีนอบัลลั์
ที่ทอพระเนรพระโอรสึ่ยืนสบนิ่อยู่ท่ามลาฝูน แววาลูน้อยที่ทอมอพระอ์แปลไป
ไม่เหลือเยื่อใยแม้แ่นิเียว
แม่รู้ว่าลูผิหวัถ้าแม่ประพฤิเ่นนั้นริ
ๆ แ่อให้รับรู้ว่า แม่ไม่เยผิ่อใร ไม่ว่าลูหรือพ่ออลู...ทรร่ำร้อในพระหทัยบอพระโอรสผ่านทาวเนรสีเียวันเท่านั้น
เพาเินมาับพระพาหา
หาแ่ทรเบี่ยหลบ พร้อมพระำเนินไปประทับนั่ยัุที่ัไว้ ุที่ะฟันับเียวพระศอเล็นวลเนียน็มีรอยบาและพระเศียระล่วลพื้น
ทรไ้แ่ภาวนาให้เารับพระเศียรให้ไ้่อนที่ะล่วลพื้นแ็อะแลแ หรือระอนไปบนลานว้าที่แออัไป้วยผู้นที่มารอส่พระวิาอพระอ์
่าเป็นารายที่น่าูมและเอิเริยิ่...ทรนึันในพระหทัย
ผ้าาวเนื้อบาเบาถูส่มาถวายให้ผูพระเนร
เพื่อะไ้ไม่้อพบเห็น่วเวลาสยสยออมวานที่เื้อึ้นสู แล้วะวาลมาอย่ารวเร็วปานสายฟ้าฟา
แ่พระราินีมิทรรับ พระศอนวลเนียนั้ร พระหนุเรียวมนเิึ้น วเนรสวยพิสุทธิ์ทอพระเนรไป้าหน้าในมุมสู
มิหวัมอล่ำเพื่อสบสายพระเนรอลูน้อยที่วันนี้่าแสอาารเย็นาับแม่เสียเหลือเิน
เมื่อทรพร้อม ุประหาร
เพาที่ทำหน้าที่ทรุลหน้าพระพัร์ร่าที่ประทับนัุ่พระานุยมือประมอมา
และลุึ้นทำหน้าที่อีรั้ วานมวาววับยึ้นสู ่อนะวาลมาอย่ารวเร็วเพื่อมิให้เหยื่ออมวานนั้นทันั้ัวและใลัวมา
แม้เหยื่อสัหารรายนี้ะไม่เหมือนนอื่น ๆ ที่พอมาอยู่บนะแลแ็ร่ำรวหวนไห้
ทั้ร้ออีวิระม
ึ !
มิใ่เสียวานสับพระศอ
หาเป็นเสียมศรที่พุ่เร็วและแรรเ้าเสียบอเพาร่ายัษ์ ร่าให่สะุ้สุัว
วานในมือที่ยึ้นสูไปทา้านหลั พร้อมเสียม้าเสียนัอึอล พระราินีไม่ทรรับรู้อันใ
นอาผู้นมามายทั้่อสู้ ัวาและึัน ท้ายสุพระอ์็ลมาประทับอยู่เบื้อล่านอะแลแ
“เส็ทานี้”
เสียที่ทูลเือนนั้นุ้นพระรรนั แ่มิทรทำาม ยัแทรวรายผ่านผู้นที่วิ่อลหม่านวัไว่ไปทั่ว
เพื่อมอหาพระโอรส
“ฝ่าบาท ทานี้พระเ้า่ะ”
เสียเิมเือนึ้นอีรั้ พร้อมอุ้มือให่ระับท่อนพระรบอบบา
“หาสุริยาร่อน”
พระสุรเสียร้อนรน สายพระเนรแลรา
“เส็หนีเถิพระเ้า่ะ”
เาเร่เสียระรัว
“เราะพาลูไป้วย”
ทรยืนยันรับสั่
นายทหารนัล่าวที่รูปร่าสูว่าึะเ้อหา
และเพียไม่นาน พระวรอ์เล็บอบบาออ์รัทายาท็ปราเบื้อพระพัร์พระราินี
ที่มีนุำำนวนหนึ่ล้อมหน้าล้อมหลั อยู่ในอาารเฝ้าระวั
“ไปับแม่”
“ไม่ !”
รับสั่สั้นเพียำเียวที่ออาพระโอษ์อเ้าฟ้าายรัทายาท
่อนทรสะบั้อพระรหลุาอุ้พระหัถ์พระมารา ทรพระำเนินไปเสียโยเร็ว แม้ะทรไ้รับารอ้อนวอนและร้ออาพระมารา
พร้อมำเร่เร้าาลุ่มนุำที่มา่วยพระอ์าารถูัพระศอ
“รีบเส็เถิพระเ้า่ะ”
“ายไปับแม่ าย !”
“ไม่ ! แม่เป็นนไม่ี เราเลียท่าน !”
ถ้อยแถลที่แสวามห่าเหิน
หยุพระอาารเว้าวอนและฟูมฟายอพระมาราเสียสนิท ! ำว่าเลียอเลือในอยิ่ว่าถูัพระศอ้ำแล้ว้ำอี
ถ้าทรสิ้นพระนม์ไ้ในบัลเพื่อแลับำว่ารัาปาอลูะทรระทำในทันที
“พระนาเส็เถิ พระเ้า่ะ...เล้าระหม่อมอประทานอภัย”
นายทหารุำทูลเป็นรั้สุท้าย
่อนะยพระวรอ์แบบบาึ้นประทับบ่า พาวิ่หลบหลีทหารหลวที่เพิ่มำลัเ้ามาอีระลอ
เ้าฟ้าายรัทายาททอพระเนรพระมาราบนบ่าอนุำ
ที่่อให้ายเป็นผีพระอ์็ทรำไ้ว่านั่นือ ‘บูรพา’ ราอรัษ์หนึ่ในู้รัอพระมารา ? ร่าำยำในุำนั้นแม้ะพราให้โร่หรือใส่รัุม็ทรำไ้แม่นยำ
็บูรพานนี้นี่เล่าที่เยฝาเนื้อฝาัวเป็นศิษย์
‘นะ ๆ บูรพาสอนายหน่อยนะ
ายอยาี่ม้ายิธนูเ่แบบท่าน’ พระสุรเสียแหลมเล็เว้าวอนอยู่้า
ๆ อรัษ์รูปามร่าำยำที่ทอพระเนรอย่าื่นม และทรหวัเป็นอย่ายิ่ะไ้ฝาเนื้อฝาัวเป็นศิษย์
เล่าเรียนศาสร์าร่อสู้และเิอาวุธ ในบรราอรัษ์นสนิทอ ‘ทูลหม่อมพ่อ’ ทรปลาบปลื้มและื่นมฝีมืออบูรพาเป็นที่สุ
‘นะ ๆ ายอยาเ่แบบท่าน’
ทุรั้ที่ามเส็ ‘ทูลหม่อม’ ทั้สอพระอ์ เ้าฟ้าายอ์น้อยัให้บูรพานำเส็ พระรน้อยโอบรอบออย่าื่นมแล้วรับสั่
‘อให่ั’
บ่อยรั้ที่บูรพาะแล้ทูลว่า
‘พระเ้า่ะ อ เล้าระหม่อมให่สั่ัทีเียวไม่า ้อัหลาย ๆ รั้’
ในรานั้นทรร้อ้านพระสุรเสียหล
‘ไม่ั ๆ ายไม่ัหัวบูรพาหรอนะ ายอยาให้บูรพาสอนวิาาร่อสู้่อน’
‘รับสั่เ่นนี้ ทรหมายวามว่า
เมื่อใที่บูรพานนี้ ถวายารสอนเสร็สิ้นัสั่ัหัวหรือ พระเ้า่ะ’ นัวให่ที่นำเส็หัวเราะหึ ๆ ในลำอ หาเ้าฟ้าายในอ้อมแนลับส่ายพระพัร์วุ่น
‘ยัไ็ไม่ัหรอ สอนายทีนะ’
สุท้าย็ลอีหรอบเิม
‘ทูลหม่อมฟ้าาย้อทรศึษาวิาารปรอ
่อไปะไ้ปรอสินทูรรั แทนพระบิายัไเล่า พระเ้า่ะ’
พระพัร์ลมยามเป็นเ้าายน้อยมุ่ย
รับสั่อิออ
‘ายอยาเรียนารทหารู่ันไป้วย’
บูรพายิ้มเ็มใบหน้าเมื่อเห็นพระพัร์ูมยามถูัใอเ้าฟ้าายน้อย
แ่ในรานี้ทรอยาไ้พระราอำนามาสั่ัหัว ‘บูรพา’
นั
ความคิดเห็น