คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #23 : ฟาโรห์โซเซอร์
เพล้!
ลับใส่พระายทอำสลัลวลายสวยามลับพื้น
เมื่อพระสิริโมในเาสะท้อนนั้นเปลี่ยนไป าราินีผู้เลอโม ลายลับเป็นพระพัร์อาบโลหิแานอพระบิา
“เส็พ่อ” ทรหวีร้อเสียหลอย่าหวาลัว
ัหวะนั้นนาำนัลไทย่า็วิ่หน้าาื่นเ้ามา
“พระนา เพะ
มี่าวมาาสมรภูมิาเ”
“ว่าอย่าไร” สุรเสียถามร้อนรนนั้นมิไ้ทิ้พระอาารหอบอย่าระหนพระทัย
“ทัพฮิทไทท์พ่าย”
โเอร์นะ
ในวามระหนหาลิโลพระทัย
“ใรเป็นอะไรบ้า” รับสั่ถาม่อมานั้นเริ่มัวล โเอร์นะแล้วพระบิาเล่าะเป็นเ่นไร
แ่ถึอียิป์ะนะใ่ว่าะไม่มีบาเ็บล้มาย ภาวนาออย่าให้เป็นอันใมา
ทั้สอน
“อ์ฟาโรห์ไม่ไ้รับบาเ็บ”
พระทัยื้นึ้นมาอย่า่วยไม่ไ้
็เาเป็นสวามีนี่
“แ่พระบิาสวรร เพะ”
“อะไรนะ!”
วามุ่มื้นเหือแห้ไปาพระทัยโยพลัน
นิมิเมื่อรู่เป็นเรื่อริ ใบหน้าพระบิาอาบ้วยหยาโลหิ
หามิทรใเท่าำราบทูล่อมา
“ฟาโรห์ใ้วานามพระเศียรพระบิาอย่าเลือเย็น
ยาม่อสู้ันัว่อัวนสิ้นพระนม์ เพะ”
ร่าแบบบาวนเนมิอาหยัยืนไ้
ทรทิ้พระอ์ลนั่ับพื้น หมสิ้นเรี่ยวแรแม้แ่ะันแสออมาัๆ
มีแ่น้ำพระเนรเท่านั้นที่ไหลพรา พระบิาสิ้นพระนม์้วยเื้อมมือพระสวามี
ยามเาลับมาะมอหน้าันิหรือ ผู้ายหล่อเหลาไยพระทัยร้ายยิ่
่าไ้แม้ระทั่นแ่ ่าไ้แม้พระทั่พระสัสสุระ(พ่อา)อพระอ์เอ
ใ่สิ! เาเลือเย็นนาเอานเป็นไปเลี้ยระเ้
นับประสาอะไรับ่าพ่อานเอ แล้วเมื่อเาลับมาะทำเ่นไรับพระอ์
ยิ่มีปาเสีย ยิ่ะโนใส่หน้าเาอย่านั้น ทั้รสรัที่เ็บปวอีเล่า ้าไม่อยาไ้รับอีแล้ว
“ไทย่า” สุรเสียพร่าแผ่วเรียนาำนัล
“เราหนีไปาที่นี่ัน่อนที่ฟาโรห์โเอร์ะลับมาเถิ” ประโยที่ประโอษ์ไปแล้วพระหทัยหายเอ หนีาเา!
“อะไรนะ เพะ”
“หนี”
รับสั่สั้นหามุ่มั่นึ้น ไปให้ไล่อน อย่าอื่น่อยิทีหลั
“ทรเป็นราินี ะหนีทำไม” ไทย่าถามอย่าสสัย หาในใเริ่มิแผนารหลบหนี
อามีน่วยไ้หลบหนีไปแล้วย้อนลับ มายิ่ให่?
“้าลัว เาน่าลัวเ้าไม่รู้หรอเาทำเ่นไรับ้าบ้า
ยิ่ในยามนี้าวฮิทไทท์ทำให้เาโรธ ถึะปลพระนม์เส็พ่อไปแล้ว แ่ถ้าเายัไม่หายโรธเาอาะัหัว้า
หรือเอา้าไปโยนให้ระเ้ิน็ไ้ เรารีบไปันเถิ”
ทรหวาระแวไป่าๆ นาๆ
“เพะ ฝ่าบาทเส็ที่ใ หม่อมันะามเส็ไปทุที่
แ่ารหลบหนี้อเรียมัวให้พร้อม เรา้อวาแผนให้ี”
ไทย่าเริ่มเล่าแผนารที่วาึ้นโยับพลันให้ฟั
ทรพยัหน้ารับพึพอพระทัยอย่ายิ่
พระเนรหม่นเมื่อรู่ทอประายวามหวัึ้นมาแม้เพียเศษเสี้ยว โยมิแปลหรือเลียวใเลยว่าเหุในาำนัลถึิแผนารหนีไ้รวเร็วเ่นนี้
ไทย่าัารเรื่อเสบียและนนำทาโยอออุบายว่าพระราินีะทรเส็ออประพาสนอวัให้ทหารนำรถทรมาให้และอทหารนำทาเพียนายเียว
ืน่อนเินทาเมื่อานาน่าเ้าห้อบรรทมแล้ว
นาำนัลาวฮิทไทท์็ออาำหนัไปพบใรบาน
“ทำไมถึมา้าัารเินทามีปัหาหรือท่านแอบหลใหลิใสาวามบ้านใัน”
ไทย่าถาม มือเล็ลูบไล้ไปทั่วแผอว้าอันเปล่าเปลือยและื้นเหื่ออายัล่าว
หลัผ่านารเสพสมที่ห่าเหินไปเสียเนิ่นนานมาแล้ว
“้าะไปหลใหลใรไ้
ในเมื่อมีหิที่้ารัอยู่ที่นี่ทั้น”
ำอบราบเรียบเรียรอยยิ้มในวามมืาใบหน้าไทย่า
นามิปล่อยโอาสให้ายที่ประาศว่ารัหยุนิ่
เริ่มรุนรานเา้วยมือเล็และริมฝีปาอย่า่ำอ
นวามเป็นายมิอา้านทานื่นึ้นมาทำหน้าที่ที่สมบูร์แบบอีรั้
สร้าวามพึพอใให้ไทย่านรวราฟัไม่ไ้ศัพท์ ใล้รุ่นาึาไปพร้อมทิ้แผ่นระาษปาปิรุสไว้ให้
รถทรเทียมม้าที่มีทหารเป็นพลับ ้านในมีราินีสาวและนาำนัลไทย่านั่อยู่
ห่อผ้าลินินถูแอบ่อนมาอย่าี พร้อมับเสบียอาหาระร้าให่ที่ไม่ำเป็น้อ ่อนเพราะารออมานอวัย่อม้อมีอพวนี้มาบริโภลาทาอยู่แล้วเป็นปิ
านาน่าสั่ให้ทหารัม้าไปทาใ้เพื่อะไ้ไม่้อพบเอับอทหารอโเอร์ที่ยทัพลับมาาาเ
แ่ไทย่าลับบอให้ไปทาเหนือไม่้อลัวเพื่อะไ้ไม่มีใรสัเเห็น เพราะผู้นมัวแ่ื่นมยินีับัยนะอฟาโรห์
และื่นมับบวนทาสที่ถู้อนมาอีรั้
“ะไม่เสี่ยไปหรือ ไทย่า” รับสั่เระิบ
“ไม่เพะ เื่อหม่อมัน เราะไ้มี้อแ้ัวถ้าถูับไ้
ว่ามารับเส็พระสวามีลับเ้าวัอย่าไรเล่าเพะ”
นาำนัลาวฮิทไทท์ทูลอบระับเสียเียวันับพระนา
มารับเส็พระสวามีหรือ?
ไม่มีทาเาไม่ใ่สวามี เาเป็นนั่วพร่ามันไปโยที่้าไม่เ็มใ
รถม้ายัมุ่หน้าไปเรื่อยๆ นถึเวลาเที่ย
็หยุเพื่อให้ม้าและทหารพั ไทย่านำอาหารมาแบ่ให้ทหาร
“พระนา
นายิ้มให้แล้วเินาไป หาเป็นยิ้มที่เย็นอย่ายิ่
เพียไม่นานไทย่า็เินลับมาที่เิม ใ้เท้าเี่ยร่าหมลมหายใอทหาร
อาหารยัาปาที่น้ำลายเป็นฟอย้อย ปลายเล็บเริ่มล้ำ มีเลือสไหลออมาทาหัวา
“ไทย่าไปันหรือยั..ว้าย! อะไรนี่” ทรอุทานับศพอทหารพลับรถม้า เบิพระเนรยาวให่อย่าระหน
“ทีนี้เรา็ไปันเอไ้แล้ว
เิประทับรถม้า หม่อมันะบัับเอ”
ไทย่ารุนหลัราินีสาวที่ยัประทับยืนนิ่ึับภาพวามายอทหารที่หลอล่อให้ับรถม้ามาให้
ทั้นึแปลใทำไมไทย่าถึไ้ใ้ยาพิษ่านบ่อยนั
รั้่อน็ให้พระอ์ใ้่าโเอร์ีที่ยัไม่ไ้ทำ
“ไทย่า!” รับสั่เรียื่อนาอย่าพระทัย เมื่อไทย่าหันมา็ทรบอ “วยาพิษที่้ายัไม่ไ้ใ้ หายไปาห้อั้แ่ืนนั้นแล้ว”
“อะไรนะ! หายไปไ้อย่าไร? ฟาโรห์เห็นหรือไม่? โอยทำไมถึสับเพล่าเ่นนี้
หม่อมันบอแล้วให้ใ้มัน็ไม่ทรเื่อ แล้วเป็นอย่าไร
พระสวามีปลพระนม์พระบิาเสียแล้ว ถ้าพระนาใ้มันในวันนั้นไม่้อเป็นเยี่ยนี้
พระบิาไม่สวรร”
ไทย่าบ่นยืยาว วาแ้ร้าวยามเ้าวามยุ่ยาะามมาถ้าวยานั่นอยู่ในมือฟาโรห์โเอร์
และเมื่อเห็นใบหน้าใและสำนึผิอนายสาว ไทย่าึแสร้พูปลอบ
“อย่าทริมา
อนนี้เรารีบไปันเถิ ่ำแล้วะเินทาลำบา เพะ”
ทรำเนินไปึ้นรถม้าโยพูอันใไม่ออ
วามวิัวลเริ่ม่อัว ถ้าโเอร์เอาวนั้นไปแล้วรวสอบว่าเป็นยาพิษ
พระนา้อเป็นผู้้อสสัยอย่าแน่แท้ แม้มิไ้ระทำารใๆ เลย ็ามที
เมื่อสุริเทพหยุร่ายแสสีทอทาทาบท้อฟ้า
แสแห่เทพธิาันทราทอทาบลมาทแทน
อทหารที่ยทัพลับเ้าเมือธีบส์อฟาโรห์โเอร์หยุพัแรมสร้าระโมปป้อลมหนาว
อไฟถูุึ้นามุ่าๆ ืนวามสว่าเ่นแสแห่สุริยเทพอีรั้
ในระโมอฟาโรห์หนุ่ม
ทหารเวร้ามาราบทูลว่ามีทหารเลวาในวัมาอเ้าเฝ้า
เมื่อทรอนุาทหารเวร้าวออไป ทหารเลวนที่ว่า็มายืนเบื้อพระพัร์
ทรเยพัร์ึ้นมอยามประทับนั่ ายใบหน้ามเ้ม
ผมสั้นลอยอเ่นาวอียิป์ทั่วไป
ไว้หนวและเรารรึ้มนูไม่ออว่าอ่อนวัยหรืออายุมาเพียใ เายมือึ้นประสานรหน้าอ้อมศีรษะถวายำนับ
แล้วยื่นระาษปาปิรุสถวาย
“อะไร?”
รับสั่ถามหารีบเปิออูใล้ับแสะเียหิน
พระนเริ่มมวเ้าหาันนสุท้ายมุ่นิ รามบนเป็นสันนูน
พระหัถ์ยำระาษยับย่น เยพระพัร์ึ้นทอพระเนรทหารเลวนายนั้น
“ใรให้เ้ามาส่่าว”
“้าแ่พระอ์
เป็นนาำนัลประำอ์พระราินี พะย่ะ่ะ” เสียที่ราบทูลบ่ัยัหนุ่ม
“ไทย่าหรือ? อบใเ้าออไปไ้”
แม้ะทรแปลพระทัย
นาำนัลนสนิทอานาน่าไยให้ทหารมาส่่าวารเส็หนีอนายสาว
หาเพลานี้ิเพียแ่้อเอาัวนาลับมาให้ไ้
“าบาโ!” รับสั่หานายทหารนสนิทลั่น
เพียไม่นายทหารรูปร่าสมส่วน็มายืนเบื้อพระพัร์
“ไปสั่ให้รอหัวหน้าหน่วยึ้นมาทำหน้าที่แทนเ้า
ุมอทหารพาพวเลยลับเ้าไปในเมือามำหนเวลา ส่วนเ้าเรียมัวไปับ้า”
“เส็ที่ใหรือ พะย่ะ่ะ”
“ไปรับราินีอเ้าลับเ้าวัพร้อมันนะสิ
ไปสั่ารไ้ พรุ่นี้เ้าให้ทหารเร่ออเินทา ส่วนเราไปันืนนี้ เี๋ยวนี้”
“พะย่ะ่ะ”
นายทหารผู้ภัีรับำสั่โยไม่มี้อัถามหรือสสัยว่า
ราินีอเาอยู่ที่ใ ไย้อเส็ไปรับ เาถวายำนับแล้วออไปสั่ารามรับสั่
เพียรู่็มารอพร้อมม้าสูให่สอัว
ฟาโรห์โเอร์เหนี่ยวพระวรอ์ึ้นนั่บนหลัอาาทรอย่าล่อแล่ว ระุสายบัับให้ม้าไปในทิศทาามที่แ้มาในระาษปาปิรุส
ในพระทัยรานร้าวยิ่ ไยานาน่า้อหลบหนีพระอ์ไป
พระเนรแ็ร้าวเพ่มอไป้าหน้า หนทาที่ะไปรับเส็ราินีสาวมาลทั์ให้สาสม?
ทหารเลวที่มาส่่าวยืนมอนลับสายา
ฝาอิบุ๊ ลิที่ปไ้เลย่ะ อบุ่ะ
ความคิดเห็น