คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : ราชินี
รุ่สา่อนสิรุยเทพะร่ายแสสีทอทอประายอบอุ่นไปทั่วท้อปพีไอยุป์ เมื่อฟาโรห์ไ้พระสิึ้นมา ทรป่ายพระหัถ์ไป้าพระอ์ สัมผัสเ้าับร่านุ่มนวล้าพระวราย อ์ฟาโรห์ยับพระอ์เ้าใล้ แนบพระนาสิโ่ลบนพระปรานวลทันที
“อุ๊ย!” ราินีานาน่า ยับลุึ้นเาะุมพระปราที่ถูโมยุมพิ
เอียพระพัร์ุอาารเินอายอหิสาวทั่วไป พลาำรัสสุรเสียใสในประโยัพ้อ
“ฝ่าบาท หม่อมันใหม”
“ใทำไม
แ้มเ้าใสน่าูบยิ่นั”
ฟาโรห์วัยเยาว์แย้มพระโอษ์พึพระทัย ยับเ้าใล้หมายรวบอราินีอพระอ์
หานารีบลาแท่นบรรทมเสียทันที
“ไม่นะเพะ
เ้าแล้วเส็ลับเถิ ทรบรรทมที่นี่ทั้ืนแล้ว ผิระเบียบราสำนันะเพะ” ท่าทาเอียอายอพระนายัวามระหยิ่มให้ฟาโรห์น้อย
“เ้าว่า้านอนับเ้าทั้ืนหรือ” สายพระเนรรุ้มริ่ม ยาม้มมอผ้ารุ่ยร่ายอพระอ์สลับับสบพระเนรเอียอายออ์ราินี
พระนาแสร้้อนวัอย่าเินอาย
อบรับสั่อ้อมแอ้ม “รับสั่อะไร็ไม่รู้ ทรลับไป่อนเถิ”
เมื่อท่าทีอราินีทำให้ทรระหยิ่มว่าทรไ้เยมร่วมอภิรมย์รัับนาแล้วแม้ะำไม่ไ้
้วยทรเมามายอย่าหนั ึเส็ลับไปแ่โยี แ่ยัทิ้รับสั่ไว้
“เี๋ยว้าะลับมารับอาหารเ้าับเ้า
ราินีแห่้า”
ราินีสาวลอบแสยะพระโอษ์
ส่ายพัร์ระอาในวามเ้าู้แม้วัยะเยาว์นัอพระสวามี? ยามเส็ออไปแล้ว
นาำนัลไทย่าเ้ามาหลัาฟาโรห์เส็ออไปแล้ว
สีหน้านาำนัลยิ้มริ่ม ยามมอสำรวนายสาวไปทั่วทั้ร่า
พลาเินไปเ็บวาแท่นบรรทม สายาใร่รู้มอหาร่อรอยที่หวัให้้าบนพระแท่น
ฟาโรห์อียิป์พึพระทัยในพระสิริโมอราินีเป็นยิ่นั
แม้ยามเส็ออู่ัน วามสูที่ไล่เลี่ยะทำให้ พระอ์ู้อยไปถนัา
หาสายาื่นมอเหล่า้าราบริพารที่ส่ถวายพระนานั้นลบเลือนปมนี้เสียสิ้น
ทุืนะเส็มาที่ห้อบรรทมในำหนัราินีหวัเยมนา
แ่พระนาหาทาบ่ายเบี่ยเอาัวรอเสมอมา ทั้นำไวน์ที่ทรโปรมาให้เสวยมามายเรียว่านามอมเมาให้หลับใหลไปเสีย
ทั้มีนารำมาฟ้อนถวาย
หรือแม้ระทั้มีัวแทนมาถวายานโยฟาโรห์อ่อนวัยนั้นไม่ล่วรู้เลยว่าทรร่วมอภิรมย์รัับผู้ใ
“านาน่าไยับะเียเสียมืมิ
้ามอไม่เห็น”
ฟาโรห์รับสั่เมื่อ้าวเ้ามาในห้อบรรทม
ะเียรูปอบัวสามอทำาหินอะลาบาสเอร์ ที่วาไว้ยัมุม่าๆ ึ่พระนาอบุ
วันนี้ไม่ไ้ทำหน้าที่ให้แสสว่า
“เินเ้ามา้าๆ สิเพะ
หม่อมันอยที่เียแล้ว”
รับสั่นั้นเสมือนเร่เร้าให้ฟาโรห์น้อยแทบะระโนเ้าหา
ทรำเนินฝ่าวามมืึ้นไปบนแท่นนั้นทันที
พระหัถ์ป่ายไปสัมผัสเนื้อเย็นที่รับรู้ว่าเปล่าเปลือยยามลูบลำ
อารม์พิศวาสอเ็ายเริ่มุรุ่น และแทบไม่้อรับสั่สิ่ใ
พระนาที่รออยู่่อน็ึพระหัถ์ไม่ให่นันั้นไปสัมผัสทั่วเนินเนื้อ ให้วานิ่ที่ทรวออวบให่
ฟาโรห์น้อยเ้นลึ้วยวามพึพระทัย
ประูห้อบรรทม่อยๆ
แ้มออพร้อมร่าแบบบาแทรายออไป
โยฟาโรห์ที่สนใับร่าเบื้อล่าไม่ทันสัเ
“เ้า่าวิเศษนั” ทรเยินยอไม่าปา ทรไ้รับารปรนเปรอรสสวาทาหิที่ิว่าเป็นราินีอพระอ์นแทบสำลัวามสุ
ปลปล่อยพระวรายไปับเมพิศวาสที่นาันำและเป็นผู้วบุมเสียเอในทุท่วทำนอ
นทรราออมาเป็นำมเย
“านาน่า เ้า่าวิเศษนั
านาน่าอ้า”
“พอใไหม เพะ” เสียถามยัไม่ทิ้อาารหอบ
แม้ะทรเอะพระทัยในสุรเสียที่แปล่ไปอราินี
หาทริว่าเพราะวามเหนื่อยหอบ ทำให้เสียที่สับเพี้ยนไป
“้าไม่เยมีวามสุมาเท่านี้มา่อน
านาน่าอ้า ้ารัเ้า” รับสั่อย่าหลใหลและภูมิพระทัย
หามิทรเห็นว่าร่านั้นแสยะปาในวามมื
“หม่อมันยินีถวายาน
และะทำให้พอพระทัยมาที่สุ”
นาปรนนิบัินทรหลับใหล้วยวามอ่อนเพลีย
เมื่อื่นบรรทมในยามเ้าะพบว่าานาน่าบรรทมอยู่แนบ้าเสมอ
ในห้อทรานึ่มีูยาอัรเสนาบีทำหน้าที่ที่ปรึษาและเป็นผู้สำเร็ราารพระอ์
ฟาโรห์น้อยรับสั่ถึวาม้อารอพระอ์
“เราะพาราินีอเราออไปล่าสัว์
แรมืนที่น้ำ”
“้าพระอ์ะให้นายพลโเอร์ัทหารและนำเส็
ะเส็วันเวลาใ หรือพะย่ะ่ะ”
“ให้เร็วที่สุ เราอยามอบอวัให้นาที่รับใ้เราีมาลอมา”
พระเนรลมทอประายวนฝัน
ยามนึถึราินีที่สนิทเสน่หา ราินีที่เร่าร้อนเป็นที่สุ่วแห่รารีาล
หาลาวันนั้นูนาสบเสี่ยมเ็บเนื้อเ็บัว
หลาย่อหลายรั้ที่ทรเส็พระราำเนินู่ัน
ราินีอพระอ์มั้มพระพัร์สายพระเนรทอ่ำ
มิใร่สบสายาับเหล้า้าราสำนันั โยเพาะนายพลโเอร์
ฝาอิบุ๊ ลิที่ปไ้เลย่ะ อบุ่ะ
ความคิดเห็น