คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : บทที่ 4/2
เวลา่อมา อินทราิสั่เปลี่ยนัวนาำนัลและ้าหลวประำพระำหนัพระสนมสิริพรรมีามรับสั่เ้าหลว และนำัวนาำนัลวิลาสินีไปเ้าเฝ้าเพื่อรับโทษ านหลอลวเบื้อสู
“ท่านเ้าา ันะถูประหารไหมเ้าะ”
น้ำเสียนามิอาปิบัไ้ว่ามีวามัวลมาเพียใ ในระหว่าทาที่ถูพาไปเ้าไป
อินทราิลอบยิ้ม
“อันนี้แล้วแ่ว่าเธอะราบทูลวามริ่อหน้าพระพัร์อย่าไร”
“วามริเรื่ออะไรอีล่ะะ” วิลาสินีสสัย
“วามริทุเรื่อที่ทรถาม แ่อเือนไว้่อนนะ าวสิรไม่มีผู้ใล้าล่าววามเท็่อหน้าพระพัร์ เพราะนั่นหมายถึมันผู้นั้น้อโทษให่หลว” อินทราิู่ให้ลัว
“ให่เพียไหนันะ”
วิลาสินีใอไม่ี เมื่อนึถึอาาที่ะมาถึัว
“็ัหัว หรือถ้าเบาหน่อย็แยร่า”
‘นี่หรือเบา’ ใบหน้านาำนัลในอนนี้หาสีเลือไม่เอแม้สัหยเียว
อินทราิลอบมอ ทั้บันทั้สสารนาำนัลแสนื่อนี่เสียริๆ
เ้าฟ้าหิทรรศินารุ่มร้อนในพระทัยยิ่นั ้วยเรอาาที่เ้าหลวพระพัร์เยาพระอ์นั้นะพระราทานแ่บ่าวอพระอ์ ทรร้อนรนนมิอาทนรออยู่ไ้
“พระสนมะเส็ไหนเพะ” นาำนัลไมุ่้นหน้าทูลถาม
“เราะไป ” หาไ้ทรอบำถามนั่นบไม่ รีบเส็ออไปโยพลัน แ่ทหารรัษาพระอ์สอนายหน้าพระำหนัหน้าาุัน นั่ลวาทาเส็
“เส็ออไปไม่ไ้พระเ้า่ะ”
“ใรสั่” สุรเสียร้าว ้วยทรเป็นห่ว้าในพระอ์
“ท่านอินทราิ ราอรัษ์ สั่ห้ามมิให้บุลใเ้าออพระเ้า่ะ” ทหารรัษาพระอ์ราบทูล้วยวามนอบน้อม
“แม้แ่เรา็ไม่เว้นหรือ” สุรเสียเริ่ม่ำล
“ไม่มี้อยเว้น พระเ้า่ะ” ทหารยามยืนยัน
“แ่เราะไป ใรล้าวา” รับสั่พร้อมับำเนินเ้าหา แ่ทหารยามทั้สอ็หายับเยื้อนไม่
“ไยรีบร้อนนัหนา ะไปเ้าเฝ้าหรืออย่าไร พระสนมอ์ใหม่” เสียแหลมสูัมาาเบื้อหน้า หิสาวหน้าาสวย แ่าย้วยเรื่อประับมี่าั้นสู มีนาำนัลามหลัสอน ทหารรัษาพระอ์และนาำนัลประำพระำหนัทำวามเารพ
“ว่าไ พระสนมสิริพรรมี ะเส็ไปไหน่ารีบร้อนเสียริ” นมาใหม่ถาม้ำ
“ะไปไหนหาใ่ิอเ้าที่ะรู้ หลีทา” รับสั่อย่าทรอำนา
“นี่เราพูับเ้าีๆ นะ ไม่รู้สิว่าเราเป็นใร” นถามเริ่มมีอารม์“เ้าะเป็นใร็่า อนนี้เรามีธุระ ไม่มีเวลาสนทนาับเ้า”
“พระสนมเพะ” นาำนัลในำหนัราบทูล
“นี่พระสนมันทร์เทวีเพะ”
ผู้ที่ถูเอ่ยนามยิ้มอย่าวาอำนา ้วยเป็นพระสนมที่มา่อนและถือว่าเป็น ‘นโปร’
‘ันทร์เทวีลูเ้าเมือปรายับสนมปลายแถว’
ื่อนี่แวบึ้นมาในวามทรำอเ้าฟ้าหิแห่มธุรรั
“ยินีที่ไ้รู้ั แ่วันนี้เรายัไม่ว่าทำวามรู้ัพระสนมมานั” สรรพนามที่ใ้ยัไม่เปลี่ยนแปล ้วยว่า พระอ์นั้นมีานันรสูว่าพระสนมที่มาาลูเ้าเมือเล็ๆ ้ำมีแม่เป็นแ่ สนมปลายแถว
เ้าฟ้าหิทรรศินาเส็าไปโยที่ทหารไม่ล้าทัทาน ้วยเห็นในวามเ็เี่ยวอพระอ์
“อ๊าย!!! อวียัไล้าเินหนีเรา”
พระสนมันทร์เทวีอออาารระฟัระเฟีย ระทืบบาทึั
เ้าหิบัวบุษบรอมาลัยอยู่ที่ั่ เ้าายานุวศ์พระสวามีทรนั่ิบพระสุธารสา ในพระทัยรุ่นิถึเรื่อที่พระายาราบทูล เ้าฟ้าหิทรรศินายัไม่าย ทั้ยัปลอมแปลมาเป็นนาำนัลอเ้าหิสิริพรรมีัวปลอม เพื่อรอวันลับไปเ้าเฝ้าเ้าหลวแสนอินอย่าใล้ิ
“เสี่ยเินไป” รับสั่ับอ์เอเบาๆ
“เ้าพี่รับสั่ว่าอย่าไรเพะ” บัวบุษบทูลถาม ้วยไ้ยินไม่ัเน
“ไม่มีอะไร”
ัหวะนั้นนา้าหลวเ้ามาราบทูลว่า พระสนมอ์ใหม่ในอ์เ้าหลวอเ้าเฝ้า ทั้สอพระอ์สบพระเนรันอย่าแปลพระทัย วิลาสินีนั่นหรืออเ้าเฝ้า
ทันทีที่ผู้มาเยือน้าวเ้ามา ทั้สอยิ่แปลพระทัยเ้าไปให่
“ทรรศินา”
“เ้าพี่”
“็ไหน้าหลวบอว่า พระสนมอ์ใหม่อเ้าเฝ้า แล้วทำไมถึเป็นเธอล่ะ” เ้าายานุวศ์รัสอย่านุ้นเย
“หรือว่า เ้าพี่” พระายาบัวบุษบไม่อยาเอ่ยถึสิ่ที่าิ
“เรื่อนี้เอาไว้่อน แ่อนนี้ันมีเรื่อให้เธอ่วย านุว์” เ้าฟ้าหิทรรศินาเอ่ยพระนามอีฝ่ายอย่าสนิทสนม
“เรื่ออะไร ถึรีบร้อนเพียนี้” เ้าายานุวศ์ทรระือรืนร้นึ้นมาทันที
เมื่อเสร็เรื่อแล้วเ้าฟ้าหิทรรศินาเส็ลับไปรอที่พระำหนั ามที่เ้าายานุว์ทรแนะนำ แล้วพระอ์็เส็ไปอเ้าเฝ้าเ้าหลว
“มีอะไรหรือเ้าน้อย” เ้าหลวทรทัทายพระอนุา
“หม่อมันมีเรื่อะอพระรุา หม่อม”
“อวามรุาอะไราพี่หรือเ้าน้อย” ทรแน่พระทัยว่าพระอนุามา้วยเรื่อนาำนัลามธุร
“อพระราทานีวิ นาำนัลวิลาสินี หม่อม”
“รู้เรื่อ้วยหรือแล้วใรไปบอเ้าล่ะ” ทรแสร้แปลพระทัย
“ทรรศ เอ๊ย พระสนมสิริพรรมี หม่อม ทรอร้อให้บัวบุษบ่วย ้วยเห็นแ่เป็นนบ้านเียวัน หม่อม”
เ้าายานุวศ์เือบะทรเผยวามริเอ่ยพระนาม ทรรศินาออไปแล้ว
พระนเ้าหลวมวมุ่น รับสั่ลอไรพระทน์ออมา
“สิริพรรมี หรือ” เ้าฟ้าอ์นี้ทำให้พระอนุาล้าทูลวามเท็่อพระอ์เียวหรือ
“หม่อม สิริพรรมี” เ้าายานุวศ์รับสั่ไม่เ็มพระโอษ์ยามเอ่ยำเท็ับพระเษา
“รอให้อินทราิ ไ่สวนนาเสร็่อน”
“แล้วอาาล่ะ หม่อม ะลโทษสถานใ” เ้าานุวศ์ทูลถาม
“้อฟัเหุผล่อนว่าสมวรลโทษหนัหรือเบา พี่อบเ้าไม่ไ้หรอ แ่ พี่เว้นโทษายามที่อ”
“แล้วอินทราิะสอบสวนเมื่อไหร่ หม่อม อันหม่อมเ้าฟั้วยไ้หรือไม่ หม่อม”
“ูท่าเ้าะห่วนาำนัลนี่เสียริ” ทรเปรย แ่พระพัร์เยา
“เอ่อ” เ้าานุวศ์ทรระอึระอั
“เอาเถิ” เ้าหลวทรับท
“พี่รู้ว่าเ้าทำามที่เมียอ แ่็แปลนะ แทนที่บัวบุษบะโรธแ้นแทนพ่อแทนพี่ ลับยื่นมือเ้า่วยลูศัรู”
ทรเน้นำว่า ลูศัรู นพระอนุารีบหลบสายพระเนร
“เ้าน้อย ั้แ่เิมาเ้าเยพูโหพี่บ้าไหม” รับสั่เรียบๆ แ่แฝไป้วยวามใน นพระอนุาวาพระพัร์ไม่ถู
“ทำไมทรถามแบบนี้ล่ะ หม่อม”
“ฮ่ะ ฮ่ะ” ทรพระสรวล้อ ่อนำรัสริั
“หน้าเสียเียวเ้า พี่ล้อเล่น เ้าเป็นน้อที่ีมีหรือะทำเ่นนั้น เอาเถิ ไว้อินทราิสอบสวนเสร็พี่ะส่นาำนัลืนำหนัเอ”
“อบพระทัย หม่อม”
หลัพระอนุาทูลลาเส็ลับไปแล้ว เ้าหลวมีรับสั่ให้อินทราิเ้าเฝ้าในทันที
“ะลโทษสถานใี อินทราิ” รับสั่ถาม สุรเสียเหนื่อยหน่าย
“ยัไม่ไ้ไ่สวนะลโทษเลยหรือ ฝ่าบาท” อินทราิวย ทั้ถ้อยรับสั่และพระอาาร
“ิหรือว่าะไ้วามริ รวมหัวันหลอลวเ่นนี้ เ้าน้อย็เป็นไป้วย”
“พระอนุาทรทำอะไรหรือพระเ้า่ะ” ราอรัษ์ผู้รัษ์สบพระเนรสีเ้ม
“เ้าน้อยมาอีวินาำนัลนั่น บอว่าสิริพรรมีไปอร้อให้่วย หึ..สิริพรรมีหรือ ทรรศินา่าหา เ้าิูนาเ้าน้อยยัยอมปเรา เพื่อปิบัานะนา”
“ถ้าอย่านั้น็หาวามริเอสิฝ่าบาท” อินทราิแนะ
“หายัไ เรายัิไม่ออ แล้วอีอย่าถ้าไม่มีผล่อสิร เราว่าน่าะปล่อยเลยามเลย”
ทริว่า ราบใที่ารปลอมแปลพระอ์อเ้าฟ้าหิทรรศินา ไม่ส่ผลเสีย่อสิรรั พระอ์็ะทรเอาหูไปนาเอาไปไร่ ยอมรับในพระสนมสิริพรรมีอ์นี้
“ไม่ไ้นะฝ่าบาท ถ้ามธุรรู้ภายหลั ะเป็น้อพิพาทระหว่ารันะพระเ้า่ะ” อินทราิแย้
“็ริอยู่ แล้วะให้ทำยัไ” ทรเห็นล้อย
“วามใล้ิไฝ่าบาท สัวันวามริะปรา”
“ใล้ิหรือ” ทรเลิพระนเ้ม
“พระเ้า่ะ ใยไม่ทรโปรให้เ้าเฝ้าถวายานเล่าพระเ้า่ะ ไหนๆ ็ถวายัวแล้ว” อินทราิออวามเห็น ใบหน้าเาเ็มไป้วยรอยยิ้ม
เ้าหลวระบายปัสสาสะยาวพร้อมส่ายพระพัร์ แ่มิไ้รับสั่อันใ
อินทราิแปลใ ในเมื่อเาเอิว่าเ้าหลวทรเสน่หาในเ้าฟ้าอ์นี้ั้แ่แรยลพัร์ เหุใึไม่รับ้อเสนออเา
ความคิดเห็น