คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #56 : บทที่ 22/3
พระหัถ์เรียวาวัยื่นออมาับไหล่แ็แร่ผิหิทั้สอ้า ่อนะึเ้ามาอบลที่หลัไหล่หนัๆ
“มาแล้วหรือฮาฟา” พระสุรเสียเ็มื้น ีพระทัยที่พบหน้าอรัษ์ู่พระทัยอีรั้ เพราะไม่ทรลาแลในัวเาเลย
พันเอฮาฟาันายออห่า ปลผ้าลุมหน้าออ “เล้าระหม่อมสมวราย เป็นราอรัษ์แท้ๆ แ่ลับไม่พิทัษ์วามปลอภัย ้ำยัทำให้้อพิษามืออเล้าระหม่อมเอ”
น้ำาลูผู้ายลอหน่วย สบพระเนรอย่ารัภัี
“เราไม่โทษเ้า และเื่อใเ้าเสมอฮาฟา ผอมไปนะลำบาไหม ลับมาเถอะเราะออหน้าลบล้ามลทินให้เอ” รับสั่หลัทอสายพระเนรสำรวใบหน้าูบลอราอรัษ์หนุ่ม
“มิไ้ พระเ้า่ะ เล้าระหม่อมำลัสืบหาผู้ระทำผิอยู่ ให้ไ้หลัานมัแน่นแล้วะทูลให้ทรทราบ”
“รู้หรือว่าใร แล้วใรเป็นน่วยเ้าแหุ ทำไม้อ่าทหาร้วยละ” รับสั่อย่า้อพระทัย
“อะไรนะพระเ้า่ะ ทหารเวรวันนั้นายหรือ เล้าระหม่อมิว่าแ่นอนหลับ” แววาเาเิ้าอย่าสำนึผิ
ารออิสระอเาทำให้เพื่อนทหาร้อเสียีวิถึสี่นาย นายทหารหนุ่มนึำหนิในวามเลาอนเอ ิไปไ้อย่าไรว่าฮาลาลียาห์ะวาแ่ยาสลบ ในเมื่อเาสสัยว่าเธอเป็นนเอายาพิษมาเลือบที่มอนยัรอเา มืออายหนุ่มำุที่สวมแน่นและยิ่แน่นน้อนิ้วาวโพลนเมื่อไ้ยินรับสั่่อมาอีาเบรียน
“หมอันสูรบอว่า ทหารเวรพวนั้นถูพิษนิเียวับเรา แ่ไ้รับทาปาโยารลืนินและปริมามาว่าึเสียีวิในเวลาอันรวเร็ว ใรันหรือฮาฟา” ทรแน่พระทัยว่านที่ราอรัษ์สสัยนั้นือนที่มา่วยเาออไปนั่นเอ
“ึำ” เสียำรามลอออมาาปาอพันเอฮาฟา
“ู่หมั้นเ้านะหรือ” รับสั่ผะแผ่วาไม่ถึเ่นัน
“แ่ที่เล้าระหม่อมยัไม่ผลีผลามับุมฮาลาลียาห์มา เพราะ้อารสืบให้รู้ว่าฮาลาลียาห์ทำานให้ใรันแน่ ผู้หินเียวไม่ิทำารลอบปลพระนม์ ในเมื่อไม่มีเหุูใ รอบรัวเธอเป็นแ่หบี ไม่ใ่พว้าราาร นัารเมือหรือเื้อพระวศ์ที่เสียประโยน์าารที่ฝ่าบาทึ้นรอราย์”
“ฮาฟา!” ำรัสื่อเาพระสุรเสียหลยามิสิ่หนึ่ึ้นมาไ้ “ำเรื่ออุบัิเหุที่ทำให้บิามาราฮาลาลียาห์เสียีวิไ้หรือเปล่า ำรวว่ายัไ”
“เล้าระหม่อมลืมเสียสนิท ยัไม่ไ้อูสำนวนออพิสูน์หลัาน แ่่วยทำศพามประเพี ไม่ไ้ลับไปูเรื่อนี้อีเลย” พันเอฮาฟายอมรับในวามสะเพร่าอนเออีรั้
“เราะูเรื่อนี้เอ ถ้าสิ่ที่เราิเป็นเรื่อริ...”
“ป๊ะ!”
พระทวารเปิผาโยไม่มีใรราบทูลให้ทรทราบามประเพี พร้อมร่าอ้วนลมอท่านหิอัลมาอ์วิ่หลุนๆ เ้ามาทูลฟ้อ
“แม่าวลูไ่ไม่ให้อัลมาอ์ไปเที่ยวับท่านอาไลลา ใำ”
พันเอฮาฟาในร่าพยาบาลรีบลานเ่าไปนั่อยู่้าพระเ้าอี้ที่ีาเบรียนประทับ เร่รีบัผ้าลุมหน้าไว้อย่าเิม แล้ว้มหน้าุเพราะลัวะมีใรำไ้แม้มีผ้าลุมหน้า็ามที
“ใรว่าพี่ใำ ็ป๊ะท่านหิแ่อนุาให้ไปเล่นแป๊บเียวแล้วลับมาทม นี่อะไระามเาไปเที่ยวนอวั มันผิสัานะะ” นถูล่าวหาว่าใำรีบแ้ัว เบื้อหลัหิสาว เ้าหิไลลาและพระสวามีเ้าายอับุล ลาิฟทรพระำเนินเ้ามา้าๆ
“นั่นสิะ ลู้อนอนลาวันะามท่านอาไปเที่ยวไ้ยัไ ะไปไหนหรือไลลา” รับสั่ถามพระนิษภินี่ามารา
“ท่านพี่อับุละไปพบสหาย น้อเลยวนอัลมาอ์ิรถไปเินูอสวยๆ ามๆ ที่ห้าในเมือเพะ แ่ีาไม่อนุา” ยามรับสั่ถึีาั้ใหม่ทรแย้มพระโอษ์ล้อเลียน เพราะว่าที่เ้าหิพระายาอีาเบรียนยัปีนป่าย้นไม้เป็นลิับพระธิาอีเมื่อรู่ สายพระเนรับ้อใบหน้าัเินอฤิาที่เลี่ยไปยืน้าๆ พระเ้าอี้ ใล้ๆ เธอมีนาพยาบาลร่าให่นั่้มหน้านิ่อยู่ับพื้นทำให้ทรสนพระทัย
“พยาบาลมาทำไม ทรเป็นอะไรหรือเปล่าเพะ” เสียทูลถามร้อนรน ทรพระำเนินเ้าไปนั่ใล้พระเษา วาพระหัถ์แ่แ้มสวยามบนพระท่อนพระร
“ไม่มีอะไระ พี่แ่เรียมาสอบถามว่า อาารอ่อนแรอพี่เมื่อไหร่มันะหายสนิทเสียที อยาออไปเห็นเือนเห็นะวัน อยาไปทำานเสียที” ทรรีบแ้่า พร้อมหันไปทาพยาบาลำแลที่นั่้มหน้าุ “ุพยาบาลออไปไ้แล้ว อบใมา”
“เพะ” เสียห้าวพยายามัให้แหลมเล็ัึ้น ่อน้มศีรษะปะหๆ แล้วเลือวิธีลานออไป ไม่อยาลุึ้นยืนให้วามสูให่สะุาู่ใ และไม่ปรารถนาให้วาไ้สบับาู่ไหนๆ ทั้สิ้น
“ไลลา ใล้เวลานัแล้ว” เ้าายอับุล ลาิฟเร่พระายา
“อย่านั้นน้ออัว่อน อัลมาอ์ไปับอาไหมะ” รับสั่ถามพระภาิยะอีรั้
ท่านหิน้อยพยัหน้า ทว่าฤิาส่ายหน้าปราม ร้อนถึีาเบรียน้อเป็นนัสิน
“อาไปธุระันลู ไว้วันหลัป๊ะับแม่พาไปนะะ”
แม่? เ้าหิไลลาายามอฤิาแล้วยิ้ม ่อนะย่ออ์ลถวายพระพรลาพระเษา “ทูลลา เพะ”
“ป๊ะใร้าย แม่าวลูไ่ใำ” ท่านหิน้อยทำโอษ์ยื่น สอสอรประสานแนบพระอุระวัสายพระเนรมอนนั้นที นนี้ที ่อนวิ่ไปที่ประู บอับมหาเล็หน้าห้อ “เอาโทรศัพท์มาที”
นพระทัยร้ายับนใำมอนิ่ รอยยิ้มบันปราบนใบหน้าทั้สอว และยิ่ยิ้มว้าเมื่อมหาเล็นำเรื่อโทรศัพท์มาถวาย ท่านหิน้อยเลหมายแล้วทูลฟ้อเื้อยแ้ว
“ท่านอาบิาเราะห์หรือะ มารับอัลมาอ์ไปนอนที่ำหนัริมทะเลอีนะะ ป๊ะับแม่ไม่รัอัลมาอ์แล้ว อัลมาอ์ะไปอยู่ับท่านอาับน้ออัมมาร มาเร็วๆ นะะ ่ะๆ อัลมาอ์ะรอนะะ” เมื่อทรส่โทรศัพท์ืนมหาเล็ ็เป็นเวลาที่ฮะนานีเินมาพอี
“ฮะนานีไป เ็บเสื้อผ้าัน”
“เอ๋ ท่านหิะเ็ไหน เพะ” ปานาำนัลถามท่านหิน้อยที่ยึ้อมือเธอไว้ แ่ปรายาไปมอสอนในห้อสีเียว ึ่่ายิ้มเ็มใบหน้า
“ลูันะเ็บเสื้อผ้าหนีออาบ้านนะสิ ่วยู้าวอให้รบละ ท่าทาะไปหลายวันเสีย้วย” รับสั่ลั้วพระสรวล ทรลุพระำเนินมาประทับ้าฤิาแล้วยพระรึ้นโอบไหล่เธออย่าแนบเนียน โยเ้าัวยืนยิ้มับรับสั่และท่าทีปั้นปึ่อท่านหิน้อย นลืมัว ปล่อยให้ทรโอบไหล่เสียนานเท่าับารทอสายามอท่านหิน้อยเินุปัุป่อไปับฮะนานี มารู้สึัวอีที็อนไ้ยินเสียพระสรวลใล้หู ทั้ลมหายพระทัยยัผ่าวๆ รารบนแ้มอเธอ ฤิาึหันวับและผะออ ่อนปัท่อนพระรลแล้วเินห่าออมา
“วยโอาส”
“วยรไหนัน โอบู่หมั้นนิหน่อยะเป็นไรไป” รัสแล้วทรพระำเนิน้าๆ มาที่พระทวารรับสั่ับมหาเล็เวรเฝ้า “ให้ใรไปเิผู้บัาารำรวสืบสวนลามาที”
“พระเ้า่ะ”
ิ้วโ่อหิสาวผูปมับรับสั่ที่ไ้ยิน เิผู้บัาารำรว ะทรานหรือ?
“เวลานี้น่าะทรพัผ่อน” เธอพูึ้นลอยๆ แ่เรียรอยแย้มพระสรวลและแววีพระทัยในวเนรำัไ้อย่าี
“ห่วันใ่ไหม อบในะ แ่มีเรื่อสอบถามฝ่ายำรวนิเียวเอ เธอ่วยไปูฮะนานีัระเป๋าให้อัลมาอ์ทีสิ”
แม้ไม่บอว่าไล่็เหมือนไล่ ฤิารู้ีอาเป็นวามลับถึไม่อยาให้เธออยู่...เอะ อย่าับเราอยารู้แน่ะ หิสาว้อนถวายวน้อยๆ ่อนเินออไปาห้อ แ่เพราะวามห่วใยึสั่ับมหาเล็เวรไว้
“ถ้าพระอ์เสร็ธุระับนายำรวที่ให้ามมาแล้ว พาไปบรรทมที่ห้อเลยนะ”
“พระเ้า่ะ” ทหารรับำหนัแน่น ทว่าฤิาสะุ้โหย
ึ๋ย! พระเ้า่ะ ับันทำไม?
ความคิดเห็น