คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : บทที่๔
เสียเป่าแรเาสัว์เป็นสัาารเส็อเ้าหลวแห่สินทูรรััั เสียอบรับัสะท้อนลับมาแทบะทันที พร้อมพระทวารให่และว้าเปิออ ม้านำบวนแยอออเป็นสอแถวเว้น่อว่าให้รถทรที่ธประำพระอ์พลิ้วไสว แล่นลึเ้าไปในแถว เหล่าุนนา ้าหลวและ้าราบริพาร่ารอรับเส็ ารเส็ลับาเยี่ยมเยียนประานออ์เ้าหลว
เเียวับที่เยปิบัิยามลับา้านอ
ไม่ว่าะเส็นาน้าหรือเพียรู่
สุริยารเ้าหลวแห่สินทูระเส็ไปเฝ้าพระพันปี ‘สมเ็แม่’ ที่ทรถวายวามเารพ
วรอ์ทรส่าทรพระำเนินย่าพระบาทยาว
ๆ ้าวผ่านพระทวารำหนับุษบัน แวบแรทรพระำริ มีอะไรบาอย่าเปลี่ยนไป
“พระพันปีประทับอยู่ที่ไหน” รับสั่ถามเยุ้น
“ประทับในห้อทรพระสำราับ...”
นาำนัลเวรเฝ้ามิทันทูลอบรับสั่บ วรอ์ทรส่า็ทรพระำเนินลิ่วไปแล้ว แ่ถึหน้าบานพระทวารึ่มีนาำนัลเวรนั่หน้าแล้มอยู่หน้าห้อ
เสียพระสรวล็ัแว่ว หามิใ่เพียหนึ่เสีย
ประทับับผู้ใเล่า
? ไยทรมีพระอารม์เบิบานพึพอพระทัย นาพระสรวลัเล็ลอออมาาห้อทรพระสำราเียวหรือ
?
นาำนัลหมอบราบ
พร้อมเาะบานพระทวารและเผยออ เสียราบทูลว่าเ้าหลวเส็ัึ้น
หยุเสียหัวเราะอน้าใน
แ่ทร้าว้ามธรีประู
็ทระัเมื่อมีร่าอวบอิ่มสูให่อสาวผิวเผือผมทอโผเ้าอ
พร้อมำพูพรั่พรู้วยวามิถึเป็นภาษาอัฤษ
“สุริยาริถึที่สุเลยที่รั”
วรอ์ทรส่าุถูรึไว้บนเส้นลวที่แ่ยับ็ะร่วหล่น
ทรนิ่อึ้ไปนาน ว่าะเรียพระสิืนลับ ริสิน่าสาวาวอัฤษที่เยบหา
มีสัมพันธ์แนบิ หาเลิราันไปนานแล้วแ่โยี ยามมีเ้าฟ้าหิราาวีเ้ามานั่ในพระหทัย
แล้วรานี้ไยเธอึมาปราายึ้นที่นี่ ในอ้อมพระพาหาอพระอ์เนี้
ยามทอพระเนร้ามไหล่แหม่มสาว
พระพัร์ละมุนละไมอเ้าฟ้าายุมลพระอนุา็ปราในสายพระเนร เนรสีน้ำาลแห่เ้าายผู้น้อมีแววบันยามสบพระเนรำล้ำอเ้าหลว
ทรทำแ่้มพระเศียรให้เป็นารทัทายมิไ้ถวายวามเารพอย่าที่วระเป็น
และเพียเบือนสายพระเนราพระอนุา่าพระมารา
สายพระเนรำหนิแห่พระนาศิรประภา็ส่มาถวาย
เ้าหลวแห่สินทูรทรันร่าอวบอิ่มอแหม่มสาวออห่าในทันที ทรพระำเนินมาใล้ั่ที่พระนานั่อิพระนน
ประทับล้า ๆ
“มาเมื่อไหร่หรือาย ทำไมไม่มีใรแ้ให้พี่ทราบ”
รับสั่ถามเ้าฟ้าายุมลทันที
“ไม่เห็น้อแ้ยุ่ยาน่ารำา ลับบ้านัวเอแท้ ๆ
ะ้อไปป่าวประาศออนุาใร” อบรับสั่้วยพระสุรเสียั
ระ้า
บ้านัวเอ
ุมลใ้ำนี้หรือ ถ้าที่นี่ือบ้านอุมล แล้วที่สำหรับพระอ์เล่า
พระทัยวิบไหวึ้นมา
“าย น้อลับมา่วยแบ่เบาภาระแล้ว อีไม่นานพอน้อล่อานายะไ้สบาย
วามือไ้โยไม่้อห่ว”
แบ่เบาภาระ
?
วามือ ? วิธีารทวบัลลั์สีาอสมเ็ท่าน่านุ่มนวลยิ่
ยานัที่ะวาพระพัร์เย
เมื่อในพระหทัยวับวาบ ไยมิีพระทัยที่พระอนุาเส็นิวัประเทศ ไยมิีพระทัยที่ไ้พบพระสหายเ่าอย่าริสิน่า
ที่ำลัยืนมอพระอ์้วยสายาอาวร์ระนีใ
“หม่อมันเอาอที่าวบ้านถวายมาให้สมเ็แม่ อพื้นเมืออเรา
ทั้น้ำผึ้ ยอาและผ้าทอมือ” ทรรับอเหล่านั้นานาำนัลที่นำามเ้ามา
ส่ึ้นถวายพระนาศิรประภา ึ่ทรรับ้วยิริยาอย่าเสียไม่ไ้
“อบใ ายุมีอมาฝาแม่เยอะแยะแ่” ทรปรายพระเนรไปทาหิสาวผิวเผือเป็นที่แปลาอาววัที่นี่
่อนมุมพระโอษ์หยัน
“มีแหม่มมาฝาพี่ ไ้่าวว่าเป็นนรั นุ้นเยอายหรือ”
นเยบหาอบพอ
มิใ่รั แย้พระเสาวนีย์ในพระทัย ทรไม่าิว่าพระอนุาะราบทูลพระมาราไปเ่นนี้
ยัมิทันะรับสั่แ้่าให้พระอ์เอ พระนาศิรประภา็ำรัส่อ
“ะให้พัที่ไหน็ัเอ ำหนัว่าหลายหลันี่ หรือะพาเ้าไปในำหนัหลว็ไ้
อาแหนิหน่อย็ทำเถิไม่แปล
เาว่าพวหัวแหัวเหลือไม่ถือเรื่อผิประเวีมิใ่หรือ”
ไม่ห้ามที่เ้าหลวะบหาับสรี่าเผ่า
ทั้ที่มนเทียรบาลบััิัแ้ หรือเพราะทรำริว่าะทรบัลลั์อีไม่นาน
แ่เพียเ้ามาในำหนับุษบันไม่นาน ทรมีรับสั่เนี้หลายประโย
พระศอเ้าหลวแห่สินทูรรัแ็ึ้นมาในบัล
“ใรพามา็หาที่พัให้้วยแล้วัน หม่อมันอัว”
ทรลุึ้น้อมพระเศียรถวายวามเารพพระนาศิรประภาแล้วเส็พระราำเนินลับออไปโยไม่รอให้เ้าฟ้าายุมลส่เส็
เพราะทราบีอาไม่มี็เป็นไ้
“สุริยาร” แหม่มสาวท้ว ถลาเ้าเาะท่อนพระร หาทรึออแล้วรับสั่สอสามประโย่อนทรพระำเนินาไป
โยมีสายพระเนรเหยียสอู่ทอพระเนรามพระนอว้า
“ุมล เาไม่สนใันแล้ว เธอเห็นไหม”
ริสิน่าอที่ะ่อว่า่อานไม่ไ้ เพราะายผู้นี้เ้าี้ให้เธอามมา ทั้ยืนยันมั่นเหมาะว่าสุริยารเ้าหลวแห่สินทูระรับเธอเป็นายาถ้าลับมาืนีันอีรั้
“มารยาหิมีไว้ทำไม เอาออมาใ้สิ”
รับสั่อบเป็นภาษาที่นในำหนัไม่เ้าใ แววพระเนรมุ่มั่น หาือารทำลายล้า
ห้อทรพระสำราในพระำหนัหลวไม่สำราสมื่อ
บันี้วรอ์ทรส่าสูให่ัุ่นเาพระำเนินลับไปลับมา พระหัถ์ทั้สอไว้อยู่เบื้อพระปฤษา์
โยสอราอรัษ์มอามนเวียนหัว วิรุฬห์ึราบทูล้วยเสียเหนื่อยหน่าย
“ถึฝ่าบาทไม่เวียนพระเศียร ไม่เมื่อยพระ์ แ่เราสอนาลาย ทรหยุเสียที”
สายพระเนรำล้ำลึวัมอเอิสรีแสนอน่อนหันลับ
แม้พระบาทมิไ้ยับหายัไว้พระหัถ์ ทอพระเนรฝ่าวามสลัวราไปนอ่อพระบัร้วยเพลาย่ำเย็น
แสแห่วันลับลาเหลี่ยมเาไปมาแล้ว เหลือเพียแสสีุหลาบแรบา ๆ บนสันเาเบื้อไล
าหยุพระำเนินไปมา
บันี้ำรพระอ์เเสาหินนิ่รนสอราอรัษ์ร้อนใึ้นมาอี
วิรุฬห์นเิมอ้าปาะทูล หาราหุลส่ายหน้าห้าม พร้อมทูลถามเสียเอ
“ะทำเ่นไรับริสิน่า พระเ้า่ะ”
“เาเป็นแอายุ ให้้อนรับันไป”
“ท่าทาอยาเป็นแอพระอ์มาว่า”
วิรุฬห์อไม่ไ้ที่ะแทรึ้น
“็้อนรับในานะเพื่อนเ่า” ำรัสย้ำั เพื่อนเ่า
“ฟ้าายุทรำริะทำอะไร ถึไ้พามา้วย ถ้าพามาในานะหม่อมห้ามอนเอ
พระนาริ้ว แ่นี่พามาให้ฝ่าบาท พระนาสนับสนุน”
แม้ทุนรู้เท่าทันวามิอทั้สอพระอ์
แ่ไม่รู้ะทำเ่นไร ไล่แลับไปหรือ็ะถูหาว่าใร้าย
รั้นเยไม่นานเรื่อเล่าานในวัอึอล ว่าเ้าหลวมีายาเป็นแหม่มผิวเผือ
ึ่ผิมนเทียรบาล และยิ่แล้วให่ถ้าหา่าวนี่ลอยไปเ้าพระรรเ้าฟ้าหิราาวีถึวิสาลรั
นั่นหมายถึวามสัมพันธ์อันำเนินมา้วยีอทั้สอ้อสะบั้น เ้าหลวแห่สินทูรทอถอนพระทัยยาว...ให่
“เรื่อนั้นล่ะว่าอย่าไร”
รับสั่เหมือนทรแน่พระทัยว่าสอราอรัษ์ะ้อทราบว่า ‘เรื่อนั้น’
ือเรื่อไหน และ็เป็นเ่นนั้นริๆ
“ัวนนหนุ่มลูหลานนสนิทมาร่วมฝึ พร้อมเปิรับสมัรแบบลับ ๆ ไ้หลายนแล้ว
แ่หาสถานที่เหมาะสมที่ไม่มีใรรู้็เท่านั้น”
“พ่อุรู้หรือเปล่า”
ราหุลถามถึท่านเ้าุลาโหมบิาอวิรุฬห์ ึ่เ้าัวส่ายหน้า
“ไม่ไว้ใ”
“แม้แ่พ่อัวเอหรือ ?” พระนเ้มเลิสูเิสสัย
“พระเ้า่ะ ไม่ไว้ใใระีว่า
อนนี้เล้าระหม่อมัวนและรับสมัรแบบลับ ๆ มีนเ้าร่วมมาพอสมวรและับาส่วนมาไ้แล้ว
หาที่พัและสถานที่ฝึฝนฝีมือที่มิิหน่อย ่วฝึ้อหลบ ๆ
่อน่อยเปิัวเมื่อพร้อมรบ” น้ำเสียหนัแน่นอวิรุฬห์เรียรอยแย้มสรวล
“ที่มิิ ำหนันิทราน่าะี ไม่มีใรยอมเ้าใล้ แล้ว็อยู่ใล้ที่นี่
่อลับ็ยัใ้ารไ้ สะวที่สุ” ราหุลเสนอวามเห็น
หาอ์เ้าหลวทรสะุ้พระทัย
‘ำหนันิทรา’
ำหนัที่นอบอแ้วเยถูนำไปัั ‘่อลับ’
ทาเินทะลุาห้อใ้ินำหนัหลวลอใ้อุทยานผ่านไปยัำหนัแห่นั้น
่อทาที่พระอ์สมัยำรำแหน่เ้าายรัทายาททรพระำเนินไปแอบทอพระเนร
‘ผู้หินนั้น’
นั่ันแสหมอาลัยในพระำหนัที่ิลูรไว้ทั้หน้า่าและบานประู
ำหนัเ่าร่ารร้านน่าสะพรึลัว ่อทาเ่าที่นบันี้มีนรู้ัแ่พระอ์ับสอราอรัษ์
อาารนิ่อเ้ามหาีวิ
ทำให้วิรุฬห์หันไปส่สายาำหนิให้เพื่อนู่หู พร้อมทำท่าปาอ เหมือนะบอว่า
เห็นไหมไม่วรเอ่ยถึำหนันั้น
ราหุลทำหน้ายุ่
นี่เป็นรั้แรที่เาพลาให้เพื่อน่มู่้วยสายาและท่าทีไ้
วามเียบโรยัวเ้ามา้า
ๆ เียบนาเสียลมหายใเบาอย่ายิ่นั้นหนวหูไปเสียทันที
แ่วามเียบอห้อไม่ร้ายเท่าารรออยให้เ้าหลวำรัสสิ่ใออมา แม้ทรปิเสธ็ยัี
สอราอรัษ์และพระสหายสนิท่าระวนระวายใ นสุท้ายราหุลผู้เสนอั้ท่าะบอปัหาที่อื่นแทน
แ่ยัมิไ้ราบทูล วรอ์ทรส่าที่ำรนิ่เเสาหิน็พยัพระพัร์
ฝาอิบุ๊ ลิที่ปไ้เลย่ะ อบุ่ะ
ความคิดเห็น