คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #26 : บทที่ 8
ทรภพมายืนลัเลหน้าเรือนไม้ที่ปิไฟภายในนมืมิ
มีเพียไฟรานหน้าบ้านที่เายืนอยู่ ะเรีย็เรใถ้ารัสันทร์นอนหลับแล้ว
แ่ถ้าเธอยัไม่หลับแล้วเิอยาูหนัที่เาหยิบแผ่นีีและีวีีให้ับมือเล่า
“ถ้าวย เอแ็พ๊อเปิมาเป็นแผ่นี้อเ้านทีมันล่ะ” ทรภพยับ่นึมำ
“หรือลอเินูรอบๆ
ว่าห้อนอนปิไฟหรือยั” เาเสนอวามิให้นเอ
เพราะเรือนไม้นั้นมีหน้า่ารุระอยู่หลายบาน หนุ่มให่่อยๆ เินไปรอบเรือนไม้และมาหยุอยู่ราน้านิับสระให่
ระเบียที่ยื่นลไปในน้ำและิับห้อนอนอรัสันทร์
ภายในห้อยัมีแสสว่าเล็ลอมาทาหน้า่าระแม้ะรูม่านปิสนิท ทรภพลอเอาหน้าแนบเพื่อหา่อเล็ๆ
พอให้มอเ้าไปไ้ว่าหิสาวำลัทำอะไร นอนฟัเพล อ่านหนัสือหรือูหนั!
“เฮ้ย! ถ้าูหนันั่นล่ะ” ทรภพึมำเบาๆ “แ่็ไม่ใ่เรื่อแปลประหลานัถ้าเธอะูหนัแบบนั้น
นมีประสบาร์ไม่สะทสะท้าน”
แ่ยามแนบหน้าหา่อที่ะมอลอเ้าไป
เ้าอบ้านหนุ่มให่็สมเพัวเอไปในที
“เราเป็นเ้าอบ้านแท้ๆ
ทำไมถึไ้ทำัวยัับพวถ้ำมอ ย่อเบาวะนี่ เวรรรมอะไรอนายทรภพ” เสียึมำในลำออเาไ้รับารอบลับ้วยเสียราเรี้ยวและัั
ทว่าไม่ใ่เสียพูที่ััลับเป็นเสีย
ปั!
“โอ๊ย!”
ทรภพทรุลนั่ับพื้นสอมือยึ้นุมท้ายทอย้วยวามมึน
ับเสียปัที่ัสนั่นนิแ้วหูสะเทือน เมื่ออแ็ระทบเ้าท้ายทอยเาอย่าแร
เวลานี้เารู้ึ้ถึำว่าเห็นาวแล้ว
เพราะในวามปวร้าวที่แสนมึนยัมีประายระยิบระยับเสมือน่อำเนิึ้นในสมอหรือวนรอบศีรษะอเา
มือเรียวให่สอ้าื้น้วยอเหลวเหนียวหนื
่อนเ้าัวะเผยเสียโอรวออมาอีรั้
“โอ๊ย! ใรีหัวูวะ”
“ันเอ
หันมาสิเ้าหัวโมย” เสียอบลับนั้นเาำไ้ิหู
แม้ะมีอาารปวหัวและมึนผสม
ทรภพ่อยๆ
หันลับไปามเสีย เพื่อูหน้านท้าทายและเหนือสิ่อื่นใ
เรียเาว่าหัวโมยทั้ที่เาเป็นเ้าอบ้าน วาสีเ้มเบิโพลพร้อมยมือห้ามและร้อเสียหล
“อย่าันทร์
ันเอ อาภพ”
ไม้เบสบอลในมือรัสันทร์ที่เื้อึ้นสุแน
เรียมพร้อมสำหรับฟาลมาใส่หน้าผู้บุรุยามวิาลย้า
เมื่อไ้ยินเสียเาัและเห็นใบหน้าุ้นเยในวามสลัว
น่าแปลที่แม้แสสว่ารนี้ะไม่มีาหลอไฟนีออน
มีเพียแสันทร์และแสที่เล็ลอออมาาหน้า่าระที่รูม่านปิในห้อนอนเพียเบาบา
บาเบานไม่สามารถูออว่าใรเป็นใร ทว่ารัสันทร์ลับเห็นใบหน้าเาัเน
มิใ่เห็น้วยสายาแ่เธอเห็นเาาวามทรำที่นเอยัหาำอบไม่ไ้ว่า ทำไม?
“ุ!” รัสันทร์โยนไม้เบสบอลอาวุธที่าลหามาไว้ให้เมื่อไม่นาน
ยามเาไม่ไ้อยู่ใล้อยปป้อลับพื้น
รเ้าประอหนุ่มให่ที่ยัอยู่ในท่าอุ้มุมศีรษะแน่น
“ใ่ันเอ
โอยหัวและมั้มือเหนียวๆ นี่” ทรภพละมือมาแบรหน้า
แม้ไม่เห็นสีแัทว่ารู้ว่าลาอุ้มือนั้นเป็นสีเ้ม ทั้ลิ่นเลือลุ้
“อโทษ่ะ
ันทร์ิว่าโมย ไปหาหมอไหมะ” รัสันทร์ยมือไหว้ปลๆ
“ไม่้อ
พยุันลับไปที่ึที”
รัสันทร์ทำามที่เาร้ออ
ร่าแบบบาสอเ้าใ้รัแร้รอรับน้ำหนัและประอายร่าำยำสูให่ทว่าอยู่ในอาารมึน
พาเินอ้อมไป้านหน้าเรือนไม้แ่มิไ้ลับไปึให่ที่ทรภพอยู่อาศัย
ลับพาเ้าไปในเรือนไม้ริมน้ำแทน หิสาวประอเามานั่ที่เ้าอี้ในโถ
แสสว่าอไฟนีออนที่เปิึ้นทำให้เห็นสีแเป็นทาร้นอ ปเสื้อเิ้สีอ่อน
รอยเลือมามายนรัสันทร์ใหน้าีเสียเอ
“เลือ! ้อไปหาหมอแล้วล่ะ่ะ เลือออมามาัเลย”
เสียนทำให้เลือมามายหลั่ออมาาศีรษะอทรภพระวนระวาย
และสั่นพร่านแทบฟัไม่รู้เรื่อ้วยวามใ
“ไม่้อหรอ
แ่เ็เลือใส่ยาพอ มียาไหม แล้วเธอลัวเลือหรือลัวแผลนี่หรือเปล่า”
ทรภพ้านและย้อนถาม
้วยใบหน้าีๆ อรัสันทร์นั้นเหมือนหิสาวหลายๆ นรวมถึผู้ายบานเสีย้วย้ำที่ลัวเลือแ่เห็น็พานะเป็นลมเป็นแล้
เ่นเียวับเือนายแฟนสาวในอีอเา
“ไม่ลัว่ะทำไ้
แ่เลือออมาั ถ้าแผลยาวมัน้อเย็บนะะ”
ใบหน้าระหนอรัสันทร์ยัไม่ลายล
ทั้ยัออวามเห็นึ่็รับหลัวามเป็นริ บาแผลที่มีวามยาวและลึ แม้เพียเล็น้อย็สมวรอย่ายิ่ที่ะ้อให้หมอเย็บปิปาแผลเพื่อให้รอยแยสมานไ้เร็วึ้น
“อายเาายถ้าหมอถามว่าไปโนอะไรมา
ะให้อบว่าถูีหัวเพราะนในบ้านิว่าเป็นโมยหรือ ไม่เอาล่ะ
เธอ่วยทำแผลให้ันเป็นารไถ่โทษ็แล้วัน” ทรภพัปัหา้วยารนอนว่ำลบนเ้าอี้ัวยาว
เพื่อให้รัสันทร์ูบาแผล้านหลัศีรษะ่ำลไปที่ท้ายทอยอเาไ้ถนั
“่ะ
ันทร์ไปเอาอุปร์่อนนะะ”
รัสันทร์ผละไปยัู้ยาที่อยู่ใล้รัวเล็ๆ อบ้าน หยิบสำลี ยาล้าแผล
ยาใส่แผลส ผ้า๊อและพลาสเอร์ลับมา มือเรียวสั่นเล็น้อยยามใ้สำลีับเลือแๆ
ที่ำลัึมออมาแ่น้อยลและำลัหยุไหลรรอยแผล
เมื่อำระราบโลหิหม็เห็นัว่ารอยแผลนั้นมีเพียนิเียวเท่านั้น
‘แผลแ่นี้ไม่ทำให้หัวทุยๆ
อุมีำหนิหรอ’
รัสันทร์รำพึในใ
วามรู้สึอเธอเริ่มีึ้นามลำับ
อย่าน้อยบาแผลาฝีมือเธอ็ไม่ส่ผลร้ายแรสำหรับเา แ่
‘แผลภายนอเล็น้อย
แ่สมอล่ะ ะไ้รับวามระทบระเทือนไหม มือเราไม่ใ่เบาๆ’
“แผลนิเียวเอ่ะ
แ่เลือไหลเสียน่าลัว แุ่ยัปวหัวอีไหมะ
ันทร์ว่าอย่าน้อยน่าะไปให้หมอรวลื่นสมอ หรือทำอะไร็ไ้ที่ะไ้รู้ว่าสมอไ้รับารระทบระเทือนหรือเปล่า”
รัสันทร์บอ พร้อมใ้สำลีุบน้ำยาล้าแผลุ่มลไปบนรอยแย
ร่าำยำที่นอนนิ่สะุ้โหย้วยั้ัวไม่ทัน
“โอ๊ย! เบาๆ อีหนู”
“อโทษ่ะ
ไปโรพยาบาลเ็สมอไหมะ” น้ำยาแสบๆ ยัเ็ลรั้แล้วรั้เล่า
“ไม่้อถึนานั้นหรอน่า”
ทรภพนอนให้รัสันทร์ทำแผลไปเรื่อยๆ
นเสร็้วยารปิปาแผล้วยผ้า๊อที่พันรอบศีรษะยิู่เหมือนบาเ็บหนัหนาสาหัสสารร์เ้าไปอี
แม้ะทำแผลเสร็แ่เายันอนว่ำอิใบหน้าไปับหมอนอินิ่อยู่อย่านั้น นนทำแผลให้ใไม่ีไม่รู้ว่าเาหลับหรือหมสิันแน่
“ุ
ุะ เสร็แล้ว่ะ”
“อืม
รู้แล้ว แ่ยัมึนอนอนพั่อน”
“ทานยาแ้ปวีว่านะะ” รัสันทร์ไม่รอำอบ เธอเทยาาวออมาสอเม็ แล้วไปหาน้ำื่มมาให้เา
“ยา่ะ”
ทรภพผินหน้ามอเล็น้อย
่อนพยายามพยุนเอึ้นนั่ ในเวลานี้เาไม่อาปิเสธไ้ว่าวามมึนำลัเล่นาน
ทั้ยัปวุบๆ นเ้าใสภาพปลาถูทุบหัวเพื่อนำมาทำอาหารไ้ี ทรภพยื่นมือสั่นเล็น้อยไปรับยา
รัสันทร์เห็นท่าไม่ีลัวยาะ น้ำะห เลยป้อนให้เาเสียเอ เา้อนสายาึ้นมอหิสาวเมื่อยาเม็ลมๆ
มา่อที่ปา แ่็เผยอึ้นรับแ่โยี รัสันทร์รีบนำน้ำมาป้อนหลัเารับเม็ยาเ้าปาไปแล้ว
ท่าทาอเธออ่อนโยนและเอาใใส่นทรภพิว่าเธอทำุไถ่โทษที่ฟาเาเสียหัวแ
“อบใ
อนอน่อนนะลับไปบนึไม่ไหวแน่ๆ” ทรภพทำท่าะทิ้ัวลนอนอีรั้
แ่รัสันทร์รั้แนึไหล่เาเอาไว้
“ไปนอนในห้อลีว่า่ะะไ้สบาย
รนี้้อนอนุู้ ห้อล็ว่าอยู่”
รัสันทร์รเ้าประอแนบิอีรั้
เพื่อพาทรภพเ้าไปนอนในห้อนอนที่าลเยนอน ึ่ายหนุ่มให่ยินยอมแ่โยี
ในเวลานี้สิ่ที่เา้อารือที่นอนสะอาหมอนนุ่มๆ เพื่อรอรับศีรษะที่มึนและปวร้าว
ูเหมือนวามปวนั้นำลัเพิ่มึ้นนร้าวรานไปทั่วทั้ศีรษะแล้ว
“นอนล้าๆ
่ะ เบาๆ ่ะ ภพ?” เสียานื่ออหนุ่มให่รๆ
ัึ้น้วยวามใ เมื่อทรภพทิ้ัวลนอนโยเร็วทันทีที่มาถึเียนอนที่เาปรารถนา
ภพ?
ื่อเรียเล่นๆ สั้นๆ สำหรับนสนิทที่เาินหู
แ่ทว่ายามออาปาหิสาวนนี้เวลานี้ทำไมถึรู้สึุ้นหูยิ่ว่า
ทั้ในน้ำเสียนั้นยัแฝ้วยวามห่วใย สนิทสนมและุ้นเยมานานว่าเวลาที่เารู้ัหิสาวนนี้เพียไม่นาน
ทรภพที่นอนราบลไปแล้ว้วยวาม่วยเหลืออรัสันทร์
มอสบาลมโสีน้ำาลทอู่สวย ึ่เปล่ประายระยับยามมอสบาเานิ่
าสวยเหมือนเย้อมานานแสนนาน
าหวานมีน้ำหล่อเลี้ยแสนหยาเยิ้มเหมือนเยสบและุ้นเยนยาะถอนสายาลับ
เ่นเียวับรัสันทร์ที่ถูวายาวให่สีำสนิทอทรภพรึไว้เนิ่นนาน
นไม่อาหลบสายาเาไ้ วามรู้สึุ้นเยแฝห่วหาในวาที่้อมอเธอนั้น
เย้ายวนมีเสน่ห์และมิอาปิเสธ ยามเมื่อมือให่เรียวไ้รูปอทรภพำลัโน้มอ
น้าวให้ใบหน้าเธอเ้าไปใล้เา
ใล้นริมฝีปาหนาร้อนผ่าวนั้นแนบิริมฝีปาอวบอิ่มนุ่มนวลอเธอ บลึริมฝีปาอย่าหนัหน่วสลับับนุ่มนวลอ่อนโยน
รัสันทร์นั้นรู้สึัวว่าเผลอไผลไปับเามามาย
็อนที่ลิ้นเาลอเลียอยู่ในปาเธอ หิสาวรีบผลัเาออห่าพร้อมเบือนใบหน้าทีู่ับเลือฝาเสียแัหนี
รสูบอเารานี้แม้ะหนัหน่วแ่ไม่รุนแรเรี้ยวรานเธอใเหมือนรั้แรที่ถูเาูบในสระ
แม้ะอ่อนหวานแ่มันไม่สมวร
รานี้รัสันทร์ไม่ไ้โรธเาที่นาเ็บนเินไม่รยัอุส่าห์มีอารม์ทำเ้าู้
แ่ลับโรธัวเอที่เผลอไผลไปไ้ถึนานี้ แม้ะยอมรับว่าูบเา่าเย้ายวน
อ่อนหวาน ุ้นเย?
อะไรทำให้เธอรู้สึเ่นนั้น
แ่ที่แน่ๆ ไม่ใ่เพราะารถูเาูบเป็นรั้ที่สอแน่ๆ
“เอ่อ
อัวนะะ ุะไ้พัผ่อน”
รัสันทร์ไม่ล้าแม้ะสบาเาอีรั้เมื่อบอลา
หิสาวเิน้มหน้าุออาห้อไป ึไม่เห็นสายาื่นมแสนหวานอทรภพที่มอาม
เายอมรับว่าเผลอใุมพิหิสาวที่เป็นู่รัอหลานายเพราะอใไม่ไหว
แ่ไม่ใ่รูปลัษ์ภายนอแม้ะสวยน่ามออรัสันทร์
ทว่าเป็นเพราะบาอย่าที่สื่อออมาาวายาม้อมอันลึึ้มาว่า ทรภพไล้ริมฝีปานเอเบาๆ
พร้อมรอยยิ้มที่ทำให้ลืมเลือนวามเ็บาบาแผลลไปในบัล
ในห้อนอนอรัสันทร์
หิสาวนั่ลูบไล้ริมฝีปาแัเพราะรอยูบอทรภพเล่นาน
ใบหน้าเธอยัมีเลือฝาแล่นวน
ผิวายยัร้อนวูบวาบแม้ไม่มีายเ้าอรอยูบอยู่รหน้า
ให้แปลในัทำไมับาลแฟนหนุ่มเธอไม่เยเผลอไผลทำอะไรไ้นานี้
ทั้ยัรู้สึอิ่มเอมับรสูบอทรภพ เสมือนรออยสิ่นี้มานาน
ยิ่ิยิ่ไม่เ้าใ ยิ่ิใบหน้าในระที่สะท้อนลับมายิ่เ้ม้วยสีเลือ
“บ้า
น่าอายัเลย”
รัสันทร์ส่ายหน้า้าๆ
่อนผละาหน้าระ ลับไปนอนบนที่นอนแ่ยัหลับาไม่ไ้
เพราะทันทีที่หลับาใบหน้าอทรภพ็ลอยเ่นึ้นมา อย่าัเน ทั้ิ้วเ้ม าสวย
มูโ่และริมฝีปาที่เหมือนะยื่นออมาให้เห็นถนััา
มือเรียวำแน่นทุบที่นอนปัๆ
เพื่อให้ใบหน้าอเาหายไปไม่อยาิถึให้ไ้อายอีรั้
ความคิดเห็น