คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : บทที่8 ความลึกลับของยีนส์
บทที่8 ความลึกลับของยีนส์
ดรีม
แซมรอฉันอยู่หลังจากจบคลาสซึ่งใช้เวลาสี่ชั่วโมง ฉันทั้งง่วงทั้งหิว และถึงจะเล็กเชอร์ห้องเดียวกันแต่ห้องก็เต็มไปด้วยนักศึกษา350คน และฉันหลงกับเขาตอนที่มีสาวคนนึงมาฉุดเขาไปและจับเขานั่งลงข้างๆตัวเอง
เพราะงั้น ใช่...ฉันเลยแปลกใจที่เจอเขารออยู่
“ไง” เขายืดตัวตรง ทักทายอย่างเป็นทางการ
ฉันยิ้ม นายนี่น่ารักดีเหมือนกันแฮะ “ไง”
“คุณอยากไปหาอะไรกินด้วยกันมั้ย”
ฉันพยักหน้า “ได้ เอาสิ”
“งั้นไปกันเถอะ”
ฉันพยักหน้าอีกครั้ง แล้วเดินตามเขาไปเงียบๆ
“ฟังนะ” เขาพูดแล้วหันมาทางฉัน “ผมขอโทษที่ทิ้งคุณอย่างนั้น แต่อยู่ๆเอลเลนก็ฉุดผมไป แล้วต่อมาคุณก็หายไป ผมหาคุณไม่เจอ”
ฉันหัวเราะ “ไม่เป็นไร คนในห้องนั้นไม่กัดหรอกน่า และ...ฉันได้เพื่อนใหม่ด้วย เขาชื่อคาเดน”
แซมเบิกตากว้าง แต่เขาก็ซ่อนมันได้อย่างรวดเร็วแล้วพยักหน้า
“คุณรู้จักเขามั้ย” ฉันถาม
“ครับ เราเรียนโรงเรียนเดียวกันน่ะ คาเดน วิลเลียมใช่มั้ย”
ฉันพยักหน้า “ดูจากบัตรนักศึกษาน่ะนะ”
“อ่าฮะ” เขาดูไม่ค่อยสบายใจขณะเอามือล้วงกระเป๋ากางเกง ฉันคิดไปเองหรือเขาก้าวเร็วขึ้นนะ
ฉันตัดสินใจว่าจะไม่คิดมาก “ช่าย เขานั่งข้างฉันแล้วก็ชวนคุยเรื่อยเปื่อยน่ะ ฉันเคยเห็นเขาในมหาลัยฯบ้างเหมือนกัน แต่ไม่ได้สนใจ ฉันไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเขาเรียนวิศวะ”
แซมมองฉันเหมือนกำลังตัดสินใจว่าจะบอกฉันดีรึเปล่า “เขาเปล่า”
“หือ?”
“เขาไม่ได้เรียนวิศวะ เขาเรียนวิทยาฯสิ่งแวดล้อม”
ฉันพยายามจะทำความเข้าใจแต่ไม่สำเร็จ “อ้าว แล้วเขามาทำอะไรในคลาสเราล่ะ”
เขายักไหล่และมองไปข้างหน้า ที่ร้านกาแฟที่รอเราอยู่พร้อมด้วยความอบอุ่น
ฉันตัดสินใจไม่คิดมากและถอนหายใจ
ตอนที่เราอยู่ห่างไปจากร้านแค่ไม่กี่เมตร กำลังจะข้ามถนน ก็มีรถคันใหญ่สีเงินมาจอดตรงหน้าเรา ฟิมล์กระจกมืดมากจนฉันมองผ่านเข้าไปไม่ได้ ประตูรถเปิดออก และผู้หญิงหน้าตาดีที่สุดเท่าที่ฉันเคยเห็นก็ก้าวออกมา เธอสวมสูทผ้าไหมเข้ารูปสีเทา ผมเธอตรงยาวประบ่าและย้อมสีทอง
เธอส่งยิ้มหวานเจี๊ยบให้ฉันก่อนจะหันไปทางแซมแล้วคว้าตัวเขามากอด
“ทำไมไม่รับโทรศัพท์” เธอต่อว่า
แซมยิ้มเจื่อนๆให้เธอแล้วยักไหล่ “ผมสาบานว่าคืนนี้จะรับนะครับ”
“แน่สิ” เธอหัวเราะ
แซมเสยผมสีทองเหมือนเม็ดทรายแล้วแสยะยิ้มให้เธอ “แล้วมาทำอะไรที่นี่ล่ะครับ ไม่ไปทำงานหรอ”
“ก็ ใช่แหละ ต้องไปทำงานที่ลอนดอนวันนึง ก็เลยแวะมาทักทาย เห็นชีน่าบอกว่าเลิกเรียนแล้ว”
เขาพยักหน้า
ฉันสงสัยว่าพวกเขาเป็นอะไรกัน เธอดูอายุสามสิบปลายๆ อาจจะสี่สิบต้นๆ แซมเป็นพวกชอบสาวที่แก่กว่าหรอเนี่ย ฉันอดขนลุกไม่ได้ ผู้หญิงที่แตะใบหน้าของแซมอย่างอ่อนโยนอยู่ตอนนี้สวยกว่าวัยรุ่นทุกคนในมหาลัยนี้อีก เพราะงั้นก็ไม่แปลกล่ะนะ อืม บางทีเธออาจจะเป็นคนที่เขาคุยด้วยเมื่อวานนี้ก็ได้
ฉันสะบัดหัวอยู่ในใจและพยายามจะสนใจบทสนทนาของพวกเขา
ผู้หญิงคนนั้นหันมาทางฉันและยิ้มอีกครั้ง สวยจังเลย “ซามูเอล มาร์เซล แอนเดอร์สัน จะไม่แนะนำกันหน่อยหรอ”
แซมสะดุ้งโหยงพอโดนเรียนชื่อเต็มๆ และแสยะยิ้มอีกครั้ง “ครับ รี นี่แม่ผมเอง เอลิส แม่ครับ นี่ดรี เธอเป็นเพื่อนร่วมห้อง”
แม่หรอ?
แม่????
ตายละ!
ขายหน้าเลยฉัน รู้เลยว่าตัวเองกำลังหน้าแดง แม่เขาหรอเนี่ย ตายๆๆ พอนึกได้ว่าคิดอะไรออกไปแล้วรู้สึกจะอ้วก
“ยินดีที่ได้รู้จักจ๊ะ ดรี”
“เช่นกันค่ะ คุณนายแอนเดอร์สัน เป็นยังไงบ้างคะ”
“โอ...แล้วหนูคิดว่าฉันเป็นยังไงล่ะจ้ะ ที่ต้องมีลูกไม่ได้เรื่องอย่างตานี่”
ฉันหัวเราะ มองไปที่แซมที่กำลังจ้องก้นฉันอยู่!! พระเจ้า!! เดี๋ยวฉันต้องจัดการเขาเรื่องนี้ด้วย
“แม่ครับ เรากำลังจะไปทานข้าวเที่ยงกัน ไปทานด้วยกันมั้ย” เขาถอนสายตาขึ้นมา
เธอมองนาฬิกาที่ออกแบบเก๋ไก๋มีเพชรเม็ดเล็กประดับแล้วส่ายหน้า “ไม่ละ โทษทีนะ ที่รัก แม่จะสายแล้ว ไว้ค่อยเจอกันนะ กลับบ้านซะบ้าง พ่อกับแม่คิดถึงนะ”
แซมหอมแก้มเธอ “แน่อยู่แล้ว ดูแลตัวเองนะครับ ฝากสวัสดีพ่อด้วย”
“จ๊ะ แน่นอน บ๊ายบาย โชคดีนะ ดรี”
ฉันยิ้มและโบกมือเมื่อเธอเข้าไปในรถและขับออกไป
พอรถหายไปที่มุมถนนฉันก็หัวเราะคิกคัก “แม่คุณขับโรลส์ รอยส์ หรอเนี่ย”
แซมหัวเราะ “แม่บอกว่าจะไม่นั่งรถคันไหนอีกแล้ว พ่อซื้อมาฉลองวันครบรอบแต่งงานปีที่21เมื่อเดือนที่แล้วน่ะ”
ฉันหัวเราะ “ว้าว”
เขาแสยะยิ้มแล้วเสยผมอีกครั้ง “ผมกลัวแทบแย่ตอนที่แม่ออกมาจากรถตอนแรกน่ะ”
ฉันขมวดคิ้ว “ทำไมล่ะ”
“ชีน่าขู่จะบอกแม่ว่าผมทำอะไรกับคุณไว้น่ะ ผมนึกว่าเธอบอกแม่แล้ว โอย ถ้าแม่รู้นะได้ตัดหัวผมแน่ๆ สาบานเลย”
และนั่นก็ทำให้ฉันนึกขึ้นได้... “งั้นแล้วคุณมองก้นฉันทำบ้าอะไรตอนที่แม่คุณอยู่ด้วยน่ะ”
เขาทำตาใสซื่อทันที แต่ฉันก็มองทะลุไปเห็นตาสีฟ้าน้ำทะเลของเขาระยิบระยับด้วยประกายชั่วร้าย! “เปล่านะ!”
“เปล่าที่ไหนล่ะ! เห็นอยู่กับตา!!”
“ก็...” เขาพูดแบบที่ทำเอาผมที่ยุ่งอยู่แล้วของฉันยิ่งยุ่งเข้าไปใหญ่ “ถ้าคุณไม่อยากให้ผมมองจริงๆ คุณก็ไม่น่าจะสวมยีนส์ที่ทำให้เห็นก้นชัดยังงั้นนี่นา ผู้ชายสุขภาพดีทุกคนก็มองทั้งนั้นแหละ”
ฉันตาโต “ฉันเปล่านะ! นี่มันไม่!! อะไรนะ!!”
เขาหัวเราะเอิ๊กอ๊ากและเริ่มเดินไปที่ร้านกาแฟอีกครั้ง ฉันฮึดฮัดๆแล้วสูดผมหายใจเข้าลึกๆ ฉันไม่ได้สวมยีนส์ฟิตขนาดนั้นซะหน่อย นี่มันไม่ได้คับเลยนะ ธรรมดาออก ฉันก็สวมยีนส์แบบนี้มาตลอดนี่นา เนอะ
โอ๊ย! นายตูดหมึก!!!
ความคิดเห็น