ถอดใจไปฆ่า

ลำดับตอนที่ #2 : วิธีใช้....

ฉันเปิด หนังสือเล่มนั้นออกมา น่าแปลกที่มันเปิดได้แต่เพียงหน้าแรก หน้าอื่นๆนั้นไม่สามารถแกะออกได้ ในหน้าแรกนั้น มันเขียนไว้ว่า..........

วิธีใช้ ตำราถอดใจไปฆ่า

หัวใจ คือสิ่งที่ผู้ใช้ต้องมี ต้แงแข็งแกร่ง เลือดเย็น ใจต้องหม่นหมอง

สมอง ผู้ใช้ต้องมีมันสมองที่หลักแหลม สติมั่งคง ตัดสินใจแน่วแน่

สิ่งสำคั๘ญที่สุดคือ ผู้ใช้ต้องมีจิตใจที่แข็งแกร่ง เหี้ยมโหด มองศพตรงหน้าได้อย่างเฉยชา

หาก พร้อมแล้ว จงนั่งสมาธิจิตใจจงนึกไปถึงสิ่งที่ทำให้คุณโกรธแค้น จนกว่าหนังสือหน้าสองจะเปิดออก

หนังสืออะไรกัน?  ฉันนิ่ง นึกในใจแต่ก้อนั่งสมาธิตามที่หนังสือบอก เรื่องราวต่างๆที่ฉันโกรธแค้น เกลียด อาฆาต มันผุดขึ้นมาทีละเรื่อง จิตใจของฉันสั่นไหว “อะไรจะเกิดขึ้นอีกเนี่ย”

จู่ๆ หนังสือก้อเปิดขึ้น จะด้วยอะไรก้อตาม หน้าสองของมันได้เปิดออก.......

สำหรับคุณ คนอาฆาต

หนังสือเล่มนี้อักษรทุกเล่มถูกกลั่นกรอง ด้วย “เลือด จากเลือดสู้เลือด” ความอาฆาตจะทำให้มันอ่านได้ชัดเจนยิ่งขึ้น.....

ก๊อกๆๆๆๆๆ เสียงประตูดังขึ้น ฉันรีบปิดหนังสือลง แล้ววิ่งออกไปเปิดประตู

“หนูเดีย ไปทำอะไรน่ะ ไม่ลงมากินข้าว”     ป้าหลาน พี่สาวคนละพ่อของแม่ว่าฉันตั้งแต่ฉันลงจากบันได จนกระทั่งถึงโต๊ะกินข้าว ด่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ฉันกำหมัดแน่นตะโกนเสียงดัง “เป็นแม่หนูรึไง” ก่อนจะพลักป้าล้มลงด้วยความโกรธ “ไอ้หลานเวร อีเด็กชั่ว ไอ้พ่อแม่ไม่สั่งสอน” แกด่าทอฉันดังขึ้น ดังขึ้น ฉันนั่งกินข้าวที่โต๊ะอย่างนิ่งๆก่อนจะเปิดทีวี และเพิ่มเสียงให้ดังกระหึ่ม

“หนอยแนะ อีเด็กบ้า” ป้าแกพูดพลางเอาจานข้าว ฟาดหัวฉัน ก่อนที่จะจิกๆๆๆๆ หัวฉันกระชากโต๊ะ  แล้วแกก้อชี้หน้าฉันก่อนจะพ่นน้ำลายออกมาเป็นคำพูดว่า “อีเด็กเวร อีหลานนอกไส้” ฉันกำช้อนแน่น ลุกขึ้นจากตรงนั้นไปที่ห้อง พ่อกับแม่กลับจากประชุมสักทีสิ ฉันจะฟ้องให้หนำใจเลย

แล้ว สายตาฉันก้อสะดุดกับหนังสือสีขาวหม่นเล่มนั้น  ฉันยิ้มชั่วร้าย ก่อนจะหยิบมันออกมาเปิดอ่านด้วยใจที่มีแต่ความแค้น...

วิธิ ส่งใจไปฆ่า

ไม่จำเป็นต้องฆ่าเสมอไป หากเพียงแต่ว่ามันสามารถที่จะถอดใจไปสั่งสอนด้วยการต่างๆก้อได้

1.จงนั่งสมาธิ มือซ้ายถือหนังสือไว้ มือขวากำกระดาษที่เขียนชื่อคนๆนั้นไว้ให้แน่น

2.ทำใจให้พร้อม ร่างกายจะอยู่ในภาวะจิตออกจากร่าง เพื่อที่จะไปแก้แค้น

3.ยิ่งกำชื่อไว้แน่นเท่าไร ยิ่งฆ่าคนๆนั้นได้ง่ายเท่านั้น

แล้วมันก้อปิดลง แนเขียนชื่อป้าหลานลงไปด้วยปากกาสีแดงก่อนมันไว้ที่มือขวาเรอะ ได้เลย  ฉันนั่งสมาธิบนเตียงใจนึกถึงแต่เรื่องที่ป้าทำกับฉัน แล้วจู่ๆ

วูบ ร่างกายของฉันก้อลอยเข้ามาอยู่ในห้องป้าหลาน ห้องกว้างๆที่เปิดแอร์เย็นฉ่ำ

ฉันกำชื่อแกไว้แน่น ขบกรามก่อนจะเอ่ยเสียงเย็นว่า..... “ทำกับหลานเกินไปแล้ว”  ฉันคิดว่าฉันพูดออกไปเบาๆ  แต่ป้าหลานหันมา สีหน้าหวาดกลัว ตาเบิกกว้าง ฉันยิ้มมุมปาก เดินเข้าไปช้าๆ  ก่อนจะจิ้มไปที่หน้าผากโหนกๆ ของแก  แต่มันกลับเป็นการพลักตัวแกให้กระเด็นไปจนเกือบติดผนัง

แกร้องขอชีวิตเสียงลั่น อะไรกันเนี่ย ฉันมีพลังขนาดนี่เชียวรึ ฉันค่อยดึงคอเหี่ยวๆของแกแล้สตะคอกด้วยน้ำเสียงดุดันว่า “อย่าทำอะไรหลานมึงอีกเดี๋ยวมึงจะไม่รอด”

แล้วร่างทั้งร่างของฉันก้อล้มพับลงไป จู่ๆก้อตื่นมาอยู่ที่เตียง   ฉันเปิดหนังสืออกมา แล้วก้อพบว่า  สีของตัวอักษรนั้นมันเข้มกว่าเดิม...