คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : เพื่อนใหม่
**โรงเรียนมัธยมมินามิโค**
“นักเรียนทุกคน ยินดีต้อนรับเปิดเทอม วันนี้มีเพื่อนใหม่มา ช่วยดูแลเพื่อนด้วยละ” ครูโทวาโกะพูดก่อนออกไปข้างนอก
“สวัสดีทุกคน ผมชื่อ นิชิโนะ อาโอกิ ฝากตัวด้วยนะ” ชายหนุ่มที่ก้าวเข้ามาในห้องทักทาย
“โห หล่อจังเลย”
“เท่ด้วยละ” เสียงสาวๆในห้องกรี๊ดกร๊าด
“กรุณาเงียบคะ” โคซากะ มิเอมิ ซึ่งเป็นหัวหน้าชั้นกล่าว แต่คนอื่นก็ยังไม่หยุด
“นี่ พวกเธอน่ะ เงียบๆกันหน่อยได้แมะ รำคาญ!”
โคซากะ จินามิ ซึ่งเป็นลูกพี่ลูกน้องของมิเอมิพูดเสียงดัง แล้วส่งสายตาไปรอบๆห้องทำให้ทุกคนเงียบทันที ก็มันช่วยไม่ได้นี่นา ในเมื่อจินามิเป็นถึงบุตรสาวของมาเฟียอิตาลีชื่อดัง
“เอ่อ คุณนิชิโนะค่ะ ฉันชื่อ โคซากะ มิเอมิ เป็นหัวหน้าชั้นคะยินดีที่ได้รู้จักนะคะ” มิเอมิแนะนำตัว และ ทุกคนต่างรู้ดีว่าต้องทำอย่างไร แต่ เมื่อถึงคราวของจินามิที่เป็นคนสุดท้ายที่ต้องแนะนำตัว เธอกลับไม่พูดอะไรเลย
“เออ นี่ โคซากะ จินามิ ค่ะ เธอเป็นนักกีฬาเทนนิสและนักกีฬาเคนโดหญิงของโรงเรียนน่ะค่ะ” มิเอมิที่เห็นจินามิทำตัวเฉยและทั้งห้องก็กำลังมองมาทางเธอ จึงทำให้ลูกพี่ลูกน้องของตนต้องแนะนำแทน
“งั้นขอผมนั่งนี่นะฮะ” อาโอกิกล่าวแล้วนั่งลงข้างๆจินามิ
“โครม!” จินามิผลักเขาตกจากเก้าอี้ทันที
“ว้าย อาโอกิคุงจะเป็นอะไรมั้ยเนี่ย” สาวๆหลายคนต่างกังวลที่เห็นอาโอกิลงไปนั่งกับพื้น เขาเงยหน้ามองจินามิ และเขาต้องตกใจ เมื่อเห็นแววตาชิงชังปรากฏอยู่ในดวงตาสีช็อคโกแลตของเธอ ไม่เคยมีใครเกลียดอาโอกิตั้งแต่แรกพบมาก่อน แต่เธอ จินามิคนนี้กลับไม่เป็นเหมือนคนอื่นๆ
“นายอย่ามาใกล้ฉันนะ” เธอมองเขา ตอนแรก เธอไม่คิดหรอกว่านักเรียนใหม่คนที่ครูโทวาโกะบอกจะหน้าตาแบบนี้ เธอเคยมีรักแรกกับหนุ่มคนหนึ่งที่โอซากา แต่เจ้านั่นหักอกเธอ และเขาคนนั้นกับไอ้หมอนี่ก็เหมือนกันมาก แต่เธอไม่คิดหรอกว่าจะเป็นคนเดียวกัน เพราะว่าเธอโทรไปเล่าให้พ่อของเธอฟัง และหลังจากนั้นสองวันเธอก็ได้รู้ว่าพ่อของเธอส่งคนไปอัดไอ้บ้านั่นจนป่านนี้ยังเป็นเจ้าชายนิทราอยู่เลย
“นี่ จินามิจัง”
“อย่ามาเรียกชื่อฉันนะ”
“เอ่อ คุณโคซากะ ขอผมนั่งข้างๆคุณได้มั้ย” อาโอกิลองขอเธอดูท่ามกลางสายตาของทุกคนในห้อง จินามิมองหน้าเขาเหมือนจะชั่งใจแล้วหันไปมองหน้ามิเอมิที่กำลังมองเธอด้วยสายตาประมาณว่า อย่าให้ฉันต้องเหนื่อยเลยนะ
“ตามใจนาย แต่ฉันไม่รับประกันหรอกนะว่านายจะปลอดภัย”
**โรงอาหาร**
“นี่ มิเอมิจัง ขอผมทานข้าวด้วยได้มั้ย” อาโอกิถามกับมิเอมิที่นั่งกินข้าวกับจินามิอยู่
“เชิญค่ะ” มิเอมิอนุญาตโดยที่ไม่มองสายตาของจินามิที่จ้องมองเหมือนเขาเป็นไส้เดือนกิ้งกือ
“แล้วคุณโคซากะจะว่าอะไรไหมครับ” อาโอกิถามแล้วยิ้มแบบที่พวกสาวๆเป็นต้องกระโดดกอดเลยทีเดียว จินามิมองเหมือนจะชั่งใจ
“ตามใจนาย นายคงจะเหนื่อยกับการหว่านเสน่ห์ให้สาวๆทั้งโรงเรียนมากละสิ”
จินามิกล่าวแล้วทานข้าวต่อไปโดยที่ไม่พูดอะไรอีก อาโอกิอยากจะถามเหลือเกิน ว่า ทีทุกคนหลงเสน่ห์เขาหมด แต่ทำไมเธอถึงไม่แม้แต่จะสบตาเขาเลย โธ่เว้ย แต่สำหรับจินามิ เธอไม่กล้าที่จะมองตาเขา เธอกลัว กลัวว่าเธอจะหลงเสน่ห์เขา และ ถูกเขาหักอกเหมือนรักแรกที่เจ็บปวดของเธอนั่น
ส่วนมิเอมิ เธอเข้าใจความรู้สึกของจินามิดี เพราะเธอเองก็ได้พบกับหนุ่มที่เป็นรักแรกของจินามิมาก่อนแล้ว จึงได้รู้ ว่าอาโอกิหน้าตาเหมือนเขาคนนั้นเหลือเกิน และจินามิคงจะช็อคกับเรื่องนี้มาก เธอเป็นคนที่คอยปลอบจินามิที่ร้องไห้ 3 วันติดกัน เธอเป็นลูกสาวของญาติจินามิที่เสียชีวิตเพราะอุบัติเหตุ พ่อของจินามิจึงเลี้ยงดูเธอแทนแม่ของเธอ จินามิกับมิเอมิจึงได้รู้นิสัยทุกอย่างของอีกคนทั้งหมด
**มัธยมปลาย ปีหนึ่ง**
“จินะจัง ขอคุยด้วยหน่อยนะ” มิเอมิจับแขนจินามิไว้ก่อนที่เธอจะเข้าห้อง จินามิมองมิเอมิอย่างงงๆแต่ก็ตามไปโดยดี
“มีอะไรเหรอ มิเอะจัง”
“ฉันรู้นะ ว่าเธอคิดอะไรอยู่”
“คิด...คิดอะไร” จินามิรู้ดีว่ามิเอมิจะถามเรื่องอาโอกิจึงไม่กล้าสบตา
“จินะจัง ฉันรู้ ว่าอาโอกิเหมือนรักแรกของเธอมาก แต่เขาก็เป็นคนอื่นที่แค่บังเอิญหน้าตาเหมือนกันแค่นั้นเอง ช่วยรับเขาเป็นเพื่อนหน่อยเถอะนะ” มิเอมิกล่าวสุ้มเสียงขอร้องวิงวอน แย่ชะมัด เวลามิเอมิอ้อนทีไร เป็นต้องใจอ่อนทุกทีเลยแฮะ จินามิคิด แล้วพยักหน้า
พวกเธอเดินเข้าห้องเรียนอย่างรวดเร็วเพื่อเรียนวิชาเคมีต่อไป
“นี่ โคซากะ โคซากะ พวกเธอเข้าห้องเรียนสายไป 2 นาที ออกไปยืนหน้าห้องเดี๋ยวนี้” ครูยามาคุระสั่งเสียงเฉียบขาดเมื่อเห็นพวกเธอเพิ่งจะเข้าห้องเรียน
“ค้าาาาาาาาา...” จินามิยินยอมโดยดี ก็เธอโดนอย่างนี้บ่อยแหละ
“อาจารย์ยามาคุระคะ อย่าลืมสิคะ นาฬิกาของอาจารย์ เร็วไป 5 นาทีนะคะ ฉะนั้น พวกหนูไม่สายหรอกคะ” มิเอมิค้าน
“อืม งั้นก็รีบไปนั่งที่ล่ะ”
พวกเธอจึงรีบไปนั่งที่ทันที ท่ามกลางสายตาของเพื่อนๆ
**สนามเทนนิส**
“จินามิ เสาร์นี้ แมชแรก ฟิตให้พร้อมล่ะ เราด้วยซากาอิ” ครูยาชิโระซึ่งเป็นโค้ชเทนนิสสั่งกับนักกีฬาเทนนิสทั้งสอง
“ค่ะ จินะจะไม่ให้โค้ชผิดหวัง”
“ครับ ผมจะสู้เต็มที่” ซากาอิที่เป็นนักกีฬาเทนนิสชายรับคำ
“เอาละ ไปฟิตร่างกายซะ วิ่งรอบสนามฟุตบอลซัก 10 รอบ ปฏิบัติ”
“ค่ะ/ครับ”
แล้วนักกีฬาทั้งสองก็ออกวิ่งวอร์มอัพตัวเอง
**สนามฟุตบอล**
ระหว่างที่ทั้งสองวิ่งอยู่นั้นก็มีหนุ่มหลายคนเล่นบอลกันอยู่ ท่าทางจะมีเพลย์บอยเล่นอยู่ด้วย ไม่งั้นสาวๆมากกว่าครึ่งโรงเรียนคงไม่มานั่งกันเต็มอัฒจันทร์แบบนี้หรอก
“ตุ๊บ!!!”
“โอ๊ย!!!”
“รุ่นพี่ซากาอิ เป็นไงบ้างคะ”
“ผมขอโทษฮะ” เสียงคุ้นหูดังขึ้น
เบื้องหน้าจินามิคือ อาโอกิ นายเพลย์บอยคนนั้น เขานี่เองที่เป็นคนเตะบอลโดนรุ่นพี่ซากาอิอย่างจัง
“นี่ นายน่ะ หัดดูตาม้าตาเรือบ้างสิ เห็นแมะ โดนคนอื่นเค้าแบบเนี้ย ฉันจะรายงานมิเอะจัง”
“ไม่เป็นไรหรอกจินะจัง พี่ไหวอยู่ วิ่งต่อเถอะ”
“แต่ว่า รุ่นพี่ซากาอิคะ”
“นายน่ะ น่าจะไปลองเข้าร่วมทีมฟุตบอลของโรงเรียนนะ”
“ขอบคุณที่บอกฮะ รุ่นพี่ ผมขอตัวนะฮะ”
จินามิจ้องตามไปอย่างเคืองๆแล้วตวัดสายตามาทางรุ่นพี่ซากาอิ
“ไหง รุ่นพี่ซากาอิยอมง่ายๆล่ะคะ”
“เธอรู้ใช่แมะ ว่าพี่มีน้องสาว”
“ค่ะ รู้ค่ะ รุ่นพี่นิสึมิ ใช่มั้ยคะ”
“อืม นิสึมิเค้าชอบอาโอกิน่ะสิ พี่เลยเล่นงานไม่ได้”
จินามิสบถแล้วออกวิ่งต่อ แต่แล้วเธอก็สงสัย รุ่นพี่ซากาอิยังไม่วิ่งตามมาสักที
“รุ่นพี่ซากาอิ”
“นี่ ทาง...เอ่อ...นี้”
“รุ่นพี่ซากาอิ!”
ซากาอิล้มลงไปกับพื้น โดยที่มีข้อเท้าบิดเป็นทรงแปลกๆ ไม่ต้องสงสัยเลย ข้อเท้าหัก ต้องเกิดจากอุบัติเหตุเมื่อกี้แน่ๆ สาวๆที่อยู่ริมสนามเริ่มหันมามองซากาอิที่ล้มอยู่กับพื้นสนาม ส่วนพวกหนุ่มๆก็เล่นต่อไปโดยไม่สนเรื่องที่เกิดขึ้น
“นายนิชิโนะ!!!!”
เสียงตะโกนที่เต็มไปด้วยโทสะของจินามิดังก้องไปทั่วสนาม ทำให้ทุกคนหยุดเล่นบอลแล้วหันมามองทันที อาโอกิอึ้งไปสักพักก่อนที่จะตะโกนตอบไป เนื่องจากอยู่กันคนละมุมของสนาม
“ว่าไงโคซากะ!!!!”
“นายต้องรับผิดชอบ!!!!”
อาโอกิเริ่มสงสัย จึงวิ่งข้ามสนามมาหาเธอ
“มีอะไรจ้ะ หรือว่าทนคิดถึงกันไม่ไหว”
“บ้านป๊ะป๋านายน่ะสิ ดูผลงานนายซะก่อนเหอะ”
“อะไรกัน เป็นถึงนักกีฬาเทนนิสและเคนโดของโรงเรียน ด่าเจ็บเหมือนกันนะ”
“จะลองดวลสักหมัดรึไง”
“ไม่ดีกว่า เดี๋ยวเสียสวยหมด”
ตอนนี้ จินากิกำลังหัวเสียอย่างหนัก ถ้าเป็นนักเรียนคนอื่นที่อยู่ในโรงเรียนนี้ จะพยายามไปให้ไกลจากเธอให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้ เหมือนกับพวกหนุ่มๆคนอื่นๆที่อยู่ในสนาม ปัจจุบันถอยกรูดไปไกลจากเธอไม่ต่ำกว่า 900 เมตร เพราะเธอมีเลือดมาเฟียที่ได้มาจากพ่อเธอไหลเวียนอยู่ทั่วร่างกายจึงมักจะทำให้ผู้ที่ทะเลาะกับเธอต้องโดนจัดส่งเข้าโรงพยาบาลทุกครั้งไป
“จินะจัง ช่วยบอกอาจารย์ยาชิโระแทนพี่ด้วยนะ ว่าพี่คงลงแข่งไม่ไหวแล้ว”
เสียงซากาอิดังขึ้นขัดจังหวะการเดือดพล่านของจินามิพอดี อาโอกิและจินามิจึงหันลงไปมองซากาอิ
“พี่ฮะ ผมจะช่วยพยุงไปห้องพยาบาลนะฮะ”
“ฉันจะช่วยพาพี่ไปส่งนะคะ”
“ไม่ต้องหรอก ให้สุภาพบุรุษอย่างผมพาไปดีกว่า คุณน่ะ ไปบอกโค้ชยาชิโระเถอะ”
“ฉันจะช่วย”
ทั้งสองจ้องหน้ากันอยู่นาน อาโอกิมองเห็นความมั่นคงและดื้อรั้นในดวงตาสีช็อคโกแลตคู่นั้น เหมือนที่จินามิก็เริ่มมองเห็นความใจอ่อนของเขาที่เริ่มชัดเจนขึ้นในดวงตาสีดำสนิทของเขา อาโอกิถอนใจอย่างยอมแพ้
“ฉันกะแล้ว ว่านายต้องยอมแพ้ ฉันเห็นแววตาของนายมีท่าทีใจอ่อนตั้งนานแล้ว”
จินามิหัวเราะแล้วหิ้วปีกซากาอิข้างนึง นี่เป็นครั้งแรก ที่อาโอกิได้เห็นรอยยิ้มน่ารักของจินามิ แต่พอทบทวนคำที่จินามิพูดเมื่อครู่ อาโอกิก็อึ้งไปอีกครั้ง เขาเคยแสดงความใจอ่อนด้วยเหรอ เคยแสดงความอ่อนแออย่างนั้นให้เห็นได้ชัดขนาดนี้เลยเหรอ หลังจากที่คิดแบบนั้น เขาสะบัดศีรษะเพื่อไล่ความคิดตื้อๆออกไปจากหัวของเขาแล้วช่วยหิ้วปีกซากาอิอีกข้างก่อนที่จะเดินลุย ผ่านสนามไปยังห้องพยาบาล
**หอพักของมิเอมิและจินามิ**
“นี่ มิเอะจัง” จู่ๆจินามิก็เรียกพี่สาวที่กำลังอ่านหนังสือ
“อะไรเหรอ จินะจัง” มิเอมิขานรับอย่างห่วงใย
“มิเอะจังชอบนิชิโนะมั้ย หมายถึง เขาดูเป็นคนนิสัยดีรึป่าว”
“อืม ก็ดีนะ มีน้ำใจ เป็นสุภาพบุรุษ มีสิทธิได้เป็นนักกีฬาด้วย ทำไมเหรอ”
“ปล่าว ไม่...ไม่มีอะไร”
“รึว่าเธอไม่เคยมองแง่บวกของเขาเลยเหรอไง เค้าแค่บังเอิญหน้าตาเหมือนนายนั่นเอง”
ให้ตายเถอะ มิเอมิดักคอเธอได้ทุกที
“อย่าพูดมากเลย ราตรีสวัสดิ์”
“จ้ะ ราตรีสวัสดิ์”
มิเอมิมองดูจินามิสักพัก ก่อนจะกระซิบเบาๆว่า
“เธอไม่รู้หรอก จินะจัง เธอกำลังจะรักนิชิโนะคุง”
ความคิดเห็น