นี่คือรักรึเปล่า

ข้อมูลเบื้องต้น

ความเป็นมาของเราสองคนเริ่มขึ้นจากตรงนี้ ตรงที่ฉันอยากจะแกล้งเธอเล่นๆให้ตกใจโดยการที่ไปบอกขอคบกับเธอ แต่แล้วก็ต้องตกใจเมื่อเธอมองตาฉันแล้วตกลง ฉันอึ้งไปชั่วขณะก่อนที่จะยิ้มอย่างซุกซน เธออาจจะคิดว่าฉันเป็นคนที่ดี ใจกล้า และรักจริง เพราะฉันกับเธอต่างถูกทิ้งในวันเดียวกัน อกหักในวันเดียวกัน น่าจะรู้สึกและเข้าใจกันและกันได้ดี วันต่อๆมาหลังจากวันนั้น เธอทำให้ฉันรู้สึกมีความสุข มีความรู้สึกแปลกๆกับเธอมากขึ้น ไม่รู้ว่าทำไมเหมือนกัน เวลาไม่ได้คุยหรือมองตากับเธอแล้วรู้สึกเหงา คิดถึง จนถึงวันเกิดของฉัน เธอก็ทำให้ฉันรู้สึกดีใจจนบอกไม่ถูก เธอพาฉันไปสวนสาธารณะแห่งหนึ่ง และสวมแหวนให้ฉัน ฉันเขินจนทำอะไรไม่ถูก เธอชอบทำแบบนี้อยู่เรื่อยเลย ทำเซอร์ไพรซ์แบบนี้เรื่อย และตอนที่ไปส่งฉันที่บ้าน เธอยังเอาตุ๊กตาหมีตัวใหญ่ให้ฉันอีก แค่นี้ฉันก็ปลื้มใจจะแย่ ซาบซึ้งใจจะแย่แล้ว แล้วก่อนที่จะลากันคำพูดสุดท้ายของเธอเลยคือ คำที่เธอบอกว่ารักฉัน วันอาทิตย์ ในเดือนกรกฎาคม เธอชวนฉันไปโบสถ์ ฉันก็ขอพ่อไปจนได้ ฉันไม่รู้หรอกนะ ว่าเธอมีจุดประสงค์อะไรในตอนนั้น เธอแนะนำฉันกับเพื่อนๆของเธอ คนรู้จักของเธอในฐานะแฟน และเธอยังบอกฉันให้รู้จักรักแรกของเธอ เขาคนนั้น ฉันมองปราดเดียวก็รู้ว่าฉันสู้อะไรเขาไม่ได้ เขาสวย น่ารัก นิสัยดี มีเสน่ห์ ยิ่งว่าตัวเองก็ยิ่งแย่ ฉันเลยขอตัวไปอยู่ตามลำพัง ตอนขากลับเธอก็ถามนะว่าฉันเป็นอะไร ฉันก็ตอบแต่เพียงว่าไม่มีอะไรหรอก ไม่มีอะไรหรอก เธอคงจะโมโหฉันในตอนนั้น ถึงได้จูบฉัน จูบครั้งแรกของฉันเป็นของเธอ แต่แล้วทุกอย่างก็เป็นเหมือนฝันร้าย เราเริ่มทะเลาะกัน ครั้งแรกนั้น ทำเอาฉันร้องไห้ไม่ได้นอนทั้งคืน แล้วครั้งหลังๆ ต่อๆมาก็เริ่มแรงขึ้นเรื่อยๆ เธอเริ่มทำร้ายร่างกายฉัน ตบตีฉัน ทำให้ฉันมีบาดแผลทั้งกายและใจ ฉันเสียสละทุกอย่างเพื่อที่จะให้เราคืนดีกัน ฉันสละวิถีทางเดินชีวิตในฐานะของดารานักแสดงเพื่อเธอ ฉันสละนิสัยของฉันที่เคยเป็นอยู่เพื่อเธอ ให้เป็นในแบบที่เธอชอบ ฉันสละทุกอย่างเพื่อเธอได้ แต่เธอไม่เคยสละอะไรเพื่อฉัน ในวันนึงที่เราทะเลาะกันอีก เธอก็มีอาการผิดปรกติ ฉันรีบโทรบอกแม่ของเธอให้มาดูแลอาการของเธอ จึงได้รู้ว่าเธอมีเนื้องอกในสมอง ทำเอาฉันตกใจมากน้ำตาพรั่งพรูเป็นสาย ถึงกระนั้น ฉันก็ยังบอกเธอว่าฉันจะอยู่เคียงข้างเธอไม่ว่าจะเป็นอย่างไรก็ตาม เธอกอดฉัน คงจะกอดด้วยความซาบซึ้งใจ เมื่อเราทะเลาะกันอีก เธอได้เจอกับรักที่สองของเธอที่หน้าห้างสรรพสินค้าชื่อดังในย่านนั้น ระหว่างที่เธอกำลังคุยกันนั้น ฉันก็วิ่งหนี เธอตามฉันมาทันแล้วตบฉันกลางสะพานลอย ผู้คนต่างหันมอง แต่ว่าฉันก็ยังคงดิ้นพล่าน สะบัดมือเธอออกแล้วจะวิ่งต่อ แต่เธอกลับจับแขนฉันไว้แน่นแล้วลากฉันกลับบ้าน เธอบอกว่าฉันเป็นคนทำให้เธอต้องเป็นเนื้องอก เพราะเธอเครียดกับฉัน เธอไม่ชอบการแสดง เธอบอกว่าเป็นการโกหก เธอบอกว่าเธอ หมดรักในตัวฉันตั้งแต่วันที่ฉันไปแสดงละครครั้งแรก และที่ทำให้ฉันเจ็บปวดที่สุดก็คือ คำที่บอกว่าเธอเห็นน้ำตาของรักที่สองของเธอนั้นสำคัญกว่าน้ำตาที่ไร้ค่าของฉัน เราทะเลาะกันทุกครั้งแต่เราก็ดีกันจนได้ตลอด แม้จะต้องเสียน้ำตาของฉันไปมากก็ตาม จนถึงปีใหม่พ่อแม่ฉันได้ชวนเธอไปงานราชพฤกษ์ด้วยกัน และไปค้างอยู่ที่นั่น 2 คืน 3 วัน เธอกันฉันไปด้วยกัน สนุกมากเลย ได้ถ่ายรูป นั่งเล่นกันจนดึก เดินชมดอกไม้ อากาศดีมากๆ หลังจากกลับมาจากที่ไปเที่ยวด้วยกัน เราก็ไม่ได้ทะเลาะกันเลย วันวาเลนไทน์ เธอบอกว่าจะไม่ให้อะไรฉันเพราะถือว่าเป็นวันที่มนุษย์มาแปลความหมายผิดๆในวันแห่งความรักที่พระเจ้าทรงมอบให้เหล่ามนุษย์ ฉันจึงไม่ได้หวังอะไร ตอนเช้าฉันเอารายงานที่เธอต้องพิมพ์ส่งครูไปให้ เพราะว่าฉันแบ่งมาช่วยวิชานึง เธอก็ให้นาฬิกาเรือนเล็กน่ารักลายคิตตี้ให้ฉัน ฉันดีใจมากเลยก่อนที่จะหอมแก้มเธอแล้วไปโรงเรียน พอถึงโรงเรียน ฉันก็เห็นหลายคนให้ดอกไม้กันใหญ่ แต่เธอมาสาย คงไม่เห็น บางคนถึงกับให้แหวนกันด้วย โรแมนติกมากเลย ขากลับบ้าน ซึ่งปรกติแล้วเธอจะมาส่งฉันที่บ้านก่อน ฉันกับเธอก็นั่งรถเมล์กลับบ้านกันปรกติ เธอก็หยิบนาฬิกาตั้งเรือนนึงให้ฉัน ฉันดูก็รู้ว่าเธอทำเอง ในนั้นก็มีข้อความจากพระคัมภีร์ติดไว้ด้วย แต่ฉันยังไม่ได้อ่าน เธอน่ะ เป็นคนที่ทำเซอร์ไพรซ์เก่งที่สุดเลย พอถึงบ้านเธอก็ทำขนมหวานให้ฉัน พ่อและแม่ฉันทาน อร่อยจริงๆ ก่อนเธอจะกลับ ฉันก็ได้หยิบตะกร้าหวายใบเล็ก ซึ่งฉันประดิษฐ์ขึ้นเองโดยให้มีตุ๊กตากระต่ายน้อยถือช่อดอกไม้นั่งอยู่ในกอดอกกุหลาบ แล้วมีรูปของเราเหน็บอยู่ด้วย เธอจึงมอบของสิ่งหนึ่งให้ฉัน มันคือกล่องแก้วใบเล็ก ซึ่งข้างในมีอัญมณีสีเขียวที่มีค่ามหาศาลจากเหมืองของพ่อเธอ ฉันถึงกับจูบเธอเพื่อเป็นการขอบคุณเลยทีเดียว และแล้ววันครบรอบที่เราคบกัน 1 ปีก็มาถึง ฉันได้ทำสร้อยจี้ไม้ที่มีลายไม้กางเขนไว้ให้ล่วงหน้า 2-3 วัน แทบไม่ได้หลับไม่ได้นอนเลยล่ะ พอถึงวันนั้นฉันก็ไปตัดผมเพื่อเปลี่ยนลุคซะหน่อย ก่อนที่จะมอบของสิ่งนั้นให้เธอ แต่เธอก็ดันโมโหฉันซะก่อนที่ทำให้เธอต้องรอระหว่างตัดผม ทำเอาฉันแทบจะร้องไห้ แต่ในที่สุดฉันก็ให้ของเธอจนได้ แม้ว่าเธอจะไม่ยอมรับก็ตาม ว่าลืมวันสำคัญนี้ไปแล้ว หลังวันนั้นผ่านไป เธอกับฉันก็มีเวลาอยู่ด้วยกันน้อยลง คุยกันน้อยลง เจอกันน้อยลง ทำให้ฉันได้มีเวลาถามตัวเองมากขึ้น ว่าฉันรู้สึกยังไงกับเธอ เธอรู้สึกยังไงกับฉัน ฉันเคยรักเธอบ้างไหม รึว่าเธอเคยคิดที่จะรักฉันบ้างรึเปล่า คำถามเหล่านี้วนเวียนอยู่ในหัวฉัน ฉันเองก็ไม่กล้าที่จะบอกเธอว่าฉันกำลังคิดอะไร คำถามเหล่านั้นถึงยังไม่มีคำตอบเสียที ถึงคนที่ถูกกล่าวถึง เธอเคยรู้มั้ย ว่าฉันรู้สึกแบบไหนกับคำพูดต่างๆที่เธอเอ่ยออกมาระหว่างที่เราทะเลาะกัน เธอเคยรู้มั้ย ว่าระหว่างที่เธอไปโรงพยาบาลนั้น ฉันสวดภาวนาขอพรพระเจ้าให้ดูแลเธอทั้งคืน เธอเคยรู้มั้ย ว่าทำไมฉันถึงวิ่งหนีเธอตอนนั้น เพราะฉันไม่อยากที่จะเห็นภาพเธอยืนคุยกับเขาไงล่ะ เธอเคยรู้มั้ย ว่าฉันสับสนกับสิ่งที่เธอเอ่ยออกมา เธอบอกว่าหมดรักฉันตั้งแต่ที่ฉันไปแสดงละครครั้งแรก นั่นมันคือเดือนเมษา แต่วันเกิดฉันเดือนมิถุนา เธอยังสารภาพรักกับฉันอยู่เลย มันหมายความว่ายังไง เธอเคยรู้มั้ย ว่าฉันเสียใจแค่ไหนกับคำพูดที่เธอบอกว่า เห็นน้ำตาของรักที่สองสำคัญกว่าน้ำตาไร้ค่าของฉัน แม้เขาจะเป็นคนทิ้งเธอมาน่ะเหรอ ยังไม่หมดแค่นี้นะ เธอยังเข้าข้างเขาเวลาที่ฉันไปกล่าวร้ายเขาด้วย ด้วยการตบหน้าฉัน เธอเคยรู้บ้างมั้ย ว่าถ้าฉันมาหลอกเธอ เพื่อหวังผลประโยชน์ ฉันไม่ทนเธอหรอก ทั้งตบ ตี ทุบ ทำร้ายต่างๆนานา แล้วไหนจะวันวาเลนไทน์ ฉันแค่อยากจะได้ดอกไม้สักดอกนึง ในวันนี้แค่นั้น เหมือนในนิยายโรแมนติกเหล่านั้น แต่เธอกลับบอกว่าชึวิตจริงไม่ใช่นิยาย มันเป็นเพียงแค่ความฝันและความหวังของฉันเท่านั้นเอง และความรู้สึกเจ็บปวด เสียใจ ที่เธอลืมวันสำคัญของเธอและฉันอีก ฉันเสียใจมากแค่ไหน เธอเคยที่จะรับรู้บ้างมั้ย ไม่เคยเลย ไม่เคยหรอก ถ้าเธออ่านและสังเกตข้อความเหล่านี้ดีๆล่ะก็ เธอจะเห็น ว่าฉันไม่เคยใช้คำว่า เรา เพราะว่าฉันกับเธออาจจะยังไม่เหมาะสมกับคำนั้น และอาจรวมไปถึงคำว่า รัก ด้วยก็เป็นได้... ข้อความในนาฬิกาของฉัน ความรักนั้นก็อดทนนานและกระทำคุณให้ ความรักไม่อิจฉา ไม่อวดตัว ไม่หยิ่งผยอง ไม่หยาบคาย ไม่คิดเหินแก่ตนเองฝ่ายเดียว ไม่ฉุนเฉียว ไม่ช่างจดจำความผิด ไม่ชื่นชมยินดีเมื่อมีการประพฤติผิด แต่ชื่นชมยินดีเมื่อมีการประพฤติชอบ ความรักทนได้ทุกอย่างแม้ความผิดของคนอื่น และเชื่อในส่วนดีของเขาอยู่เสมอ และทนต่อทุกอย่าง 1 โครินธ์ 13:4-7