คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : [MarkBam] #หมาป่าเดอะซีรีย์ : เมื่อหมาป่ามีรัก (50%)
“หนีข้าไม่พ้นหรอก”
“เจ้าเป็นของข้า ทั้งร่างกายและจิตวิญญาณ”
“ข้าไม่อนุญาตให้เจ้าหนีข้าไปไหน!!”
เสียงคำรามหัวเราะชวนขนลุกดังกึกก้องสะท้อนหยั่งลึกเข้าไปในหัวใจของแบมแบม
จากคืนนั้นจนเวลาล่วงเลยผ่านมาแล้วหลายเดือนเด็กน้อยไม่เคยออกจากป่าลึกแห่งนี้อีกเลย
ใช่ว่าแบมแบมไม่เคยคิดหนี แต่ไม่เคยหนีสำเร็จเลยสักครั้งต่างหาก
ทุกครั้งที่มาร์คจับได้มักจบลงด้วยบทลงโทษที่ร้อนแรง หนักหน่วงและแสนสาหัส
แน่นอนว่าครั้งนี้ก็เช่นกัน
“ได้โปรดเถิดมาร์ค ผมอยากเจอแม่ ปล่อยผมไปเถอะ”
“หึ
คืนนี้จันทร์เต็มดวงแล้วสินะ อา...”
อสูรร้ายในคราบชายหนุ่มรูปงามแสยะยิ้มพึงพอใจกับรสชาติอันหอมหวานของเยื่อตัวน้อยตรงหน้าที่มีปรนเปรอให้ลิ้มชิมรสได้ไม่รู้เบื่อจากกลีบปากอิ่มนุ่มแสนสวย
เรียวลิ้นสากลากไล้เลียซอกคอหวานล่ามไปยังใบหู
อ่ะ
แบมแบมสัมผัสได้ถึงความรู้สึกบางอย่างที่แปลกไปจากทุกครั้งที่หมาป่าหนุ่มสัมผัสเรือนร่างของเขาความรู้สึกโหยหากระหายอยากที่ยากจะอธิบายผสานกับความร้อนลุ่มจากทุกสัมผัสของมาร์คที่ประทับผ่านและเพิ่มมากขึ้นเรื่อยๆ
แบมแบมตอบรับสัมผัสอันเร่าร้อนของอสูรร้ายด้วยความไร้เดียงสาและขาดสติ เรียวแขนบอบบางคล้องคอหมาป่าหนุ่มพร้อมขบกัดซอกคอหนาไปมาราวกับลูกสุนัขแรกเกิดเขี้ยวเพิ่งงอก
“หึ…..”
อึ่ก!!
ฟันคมกริบกัดริมฝีปากตัวเองจนน้ำสีแดงขุ่นข้นไหลรินออกมา
มือหนาดันร่างบางออกจากตัวเล็กน้อย เด็กน้อยมองท่าทีของหมาป่าหนุ่มด้วยความฉงนใจ
“กินสิ เลือดของข้าจงกินมันซะสิ...อืม”
แบมแบมปีนป่ายขึ้นไปนั่งบนตักหนายันตัวขึ้นด้วยความรวดเร็วโดยที่แขนเรียวทั้งสองข้างยังคงคล้องคอสัตว์ร้ายในคราบชายหนุ่มเอาไว้
เรียวลิ้นเล็กละเลียดลิ้มชิมรสดูดดื่มน้ำหวานสีแดงสดจากริมฝีปากหนาด้วยความหิวกระหายรสชาติแปลกใหม่ที่หอมหวานของเลือดสดๆ
เปลวไฟในกายของเด็กหนุ่มลุกไหม้โหมกระหน่ำขึ้นมาอีกครั้งตามแรงปรารถนาในความแข็งแกร่งของปีศาจหมาป่า
ดวงตาสีนิลจดจ้องทุกการกระทำของสิ่งปะติมากรรมชั้นเลิศที่เขาเพียรสรรสร้างมาตลอดทุกค่ำคืนที่ผ่านมาด้วยความพึงพอใจ
นัยน์ตาสีน้ำตาลอ่อนเริ่มแปรเปลี่ยนเป็นสีฟ้าหม่นปนหวานชวนหลงใหลและน่าค้นหาในคราเดียวกัน
เรียวลิ้นเล็กสีแดงสดเลียคราบเลือดที่เลอะรอบมุมปากออกด้วยท่าทีและสีหน้าเรียบเฉยแต่กลับปลุกปั่นรุกเร้ายั่วยวนความรู้สึกของอสูรร้ายเสียเหลือเกิน
“เด็กน้อย เจ้าต้องการข้าไหม....”
“ผ...ผม”
คืนนี้คือคืนวันเพ็ญด้วยอำนาจเร้นลับแห่งดวงจันทร์
ความรู้สึกถึงแรงปรารถนาภายในกายของแบมแบมนั้นมีมากขึ้นกว่าทุกคืน
เด็กน้อยพยายามอดทนฝืนกลั้นความรู้สึกนี้ แต่ปลายนิ้วหนาสะกิดกายเนื้อสีน้ำผึ้งอย่างจงใจ
“ว่าไงตอบข้ามาสินะ ว่าเจ้าต้องการข้า” หมาป่าจุมพิศที่กลีบปากอิ่มแล้วลากไล้ไปกระซิบแผ่วเบาที่ซอกหู
มือหนายังคงทำหน้าที่ของมันไม่ขาดตกบกพร่องคือ
ลูบไล้ปรนเปรอความสุขสมให้แก่กายเนื้อสีน้ำผึ้งไม่มีหยุดพัก แบมแบมกัดริมฝีปากตัวเองแน่นยับยั้งชั่งใจอยู่นาน
กลับต้องพังทลายลงแพ้พ่ายให้กับสัมผัสอ่อนโยนแต่แฝงไปด้วยความเร่าร้อนของปีศาจหมาป่าหนุ่ม
“ผม....ผมต้องการมาร์ค”
แสงแดดยามเช้าส่องประกายทอแสงเล็ดลอดผ่านหน้าต่างเข้ามาหมายที่จะปลุกแบมแบมให้ฟื้นคืนจากห้วงแห่งนิทรารมณ์ที่ผ่านมาอย่างยากลำบาก
อืม….มม
มีบางอย่างกำลังรุกรานซุกซนบริเวณใบหน้าและริมฝีปากของเขา ผลักไสเท่าไรสิ่งนั้นยังไม่หยุดการเคลื่อนไหว มีแต่ทวีความรุนแรงมากขึ้น ตอนนี้มือทั้งสองของเขาถูกรวบไว้เหนือศีรษะ
ใครกันที่มาปลุกเขาตอนนี้ ช่างไม่รู้อะไรเสียเลยว่าเขาอ่อนเพลียขนาดไหน
เด็กน้อยทนต่อแรงเร้าไม่ไหวจำเป็นต้องฝืนลืมตาขึ้นมาด้วยความหงุดหงิดใจ ภาพแรกที่เด็กน้อยเห็นยามเช้ากลับทำให้สติง่วงงุนมลายหายไปทันที
ผมสีน้ำตาลไหม้ประกายทองเมื่อต้องแสงรำไรของดวงอาทิตย์ยามเช้า เปล่งประกายเจิดจรัสแค่ไหนไม่อาจสู้ดวงตาคมกริบสีน้ำตาลอ่อนที่กำลังจ้องมองเขาอยู่ตอนนี้ ริมฝีปากบางหยักเหยียดยิ้มพึงพอใจเหยื่อตัวน้อยตื่นจากห้วงแห่งความฝันแล้ว
เพียงชั่วขณะที่อสูรร้ายสบตาเข้ากับนัยน์ตากลมโตคู่นั้น ความรู้สึกสั่นไหวจากภายในดังออกมาไม่หยุด มันคือสิ่งที่หมาป่าหนุ่มฉงนสงสัยเป็นเวลานานแต่ไม่เคยสัมผัสกับคำตอบได้เลย สิ่งเดียวที่มาร์คสัมผัสได้ตอนนี้คือ ปรารถนาในตัวกายบางมากมายเหลือเกิน มากเสียจนมันไม่สามารถหยุดยั้งความรู้สึกนี้ได้
“ข้าต้องการเจ้าเด็กน้อย.....”
“ม…มาร์ค ป….อื้อ!?”
จุมพิตรับอรุณที่แสนเร่าร้อนของหมาป่าหนุ่มทำเอาแบมแบมอ่อนระทวยไปหมดรวมทั้งความรู้สึกนึกคิดหรือสติสัมปชัญญะก็ถูกช่วงชิงไปด้วยและแน่นอนว่าเช้านี้เด็กน้อยคงไม่ได้ทานข้าวเช้าอีกเช่นเคย
มาร์คสัตว์ร้ายที่แสนร้ายกาจเที่ยวฉกชิงความหอมหวานจากเด็กน้อยทุกชั่วยามไม่เคยขาดไม่ว่ากลางวันหรือกลางคืน ราวกับหลงใหลเสพติดมนุษย์ร่างบางคนนี้จนปล่อยวางไม่ได้ หากเป็นแต่ก่อนสิ่งมีชีวิตที่สามารถอยู่ร่วมกับมาร์คได้คือต้นไม้ดอกไม้และใบหญ้า หรือมีบางอย่างที่กำลังเปลี่ยนแปลง
บางอย่างที่กำเนิดมาจากเด็กมนุษย์ธรรมดาคนหนึ่ง
ความคิดเห็น