คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : [jackjae] คุณหนูสุดแสบ vs คู่หมั้นหน้าโหด CH 4 ( 100% )
เพดานสีดำสนิทตัดกับโคมไฟทรงประหลาดสีขาวกลางห้องแสนคุ้นเคยคือสิ่งแรกที่ผมเห็นเมื่อลืมตาตื่นขึ้นมา
ความทรงจำเมื่อคืนวานไหลเข้ามาในสมองมันทำให้ผมตื่นได้เต็มตา
ผมโดนปล้นจูบ!!
แล้วทำไมตอนนั้นผมไม่ขัดขืน
แล้วทำไมผมถึงยอมให้เขาจูบง่ายๆ แล้วทำไมถึงยอมให้เขาบังคับเรียกชื่อเหมือนเมื่อก่อนอีก
ทำไม ทำไม ทำไม!! เจ็บใจนัก
มันไม่จบแค่นี้แน่ หวัง แจ็คสัน!! คอยดูนะพ่อจะอาละวาดให้บ้านแตก!!
แหวนหมั้น...มาอยู่ที่นิ้วได้ยังไง
คืนไปแล้วนี่นา
“ส่วนเรื่องผู้ใหญ่เดี๋ยวผมเคลียร์เอง
พี่แจ็คสันไม่ต้องห่วงนะครับ ผมจะรับผิดชอบทุกอย่างเอง”
“มันเป็นเรื่องผู้ใหญ่เขาตกลงกันเอง
ละ
แล้วอีกอย่างตอนนี้ผมกับพี่ก็โตแล้วมีทางเดินเป็นของตัวเอง ไม่จำ...”
“ถ้าอุตส่าห์ข้ามน้ำข้ามทะเลเพื่อมาพูดเรื่องนี้ล่ะก็เฮียขอตัว”
“เราไม่ได้…ระ...รักกัน เหตุผลแค่นี้พอไหม”
“โกหกไม่เนียนเลยนะ
แล้วหมวยร้องไห้ทำไม”
ผมโยนรีโมทโทรทัศน์ไปที่อีกฝั่งของโซฟาก่อนจะหงายหลังทิ้งตัวลงอีกด้าน
ช่วงนี้ปิดเทอมฮะ วันก่อนคือวันสอบวันสุดท้าย แล้วผมก็ไม่รู้จะไปไหนเลยนอนกลิ้งเล่นอยู่ที่ห้อง
แหวนเงินเกลี้ยงส่องประกายแวววาวด้วยเพชรน้ำดีกึ่งกลางแหวน ด้านในแหวนสลักคำว่า
Forever...
ผมนั่งชันเข่าปลดปล่อยความคิดล่องลอยไปกับวิวนอกระเบียง
โดยมีเสียงทีวีเปิดทิ้งไว้แก้เหงาไม่ใส่ใจที่จะดูสักเท่าไรนัก
พร้อมกับหมุนแหวนเงินที่สวมไว้ไปมาอย่างเพลินมือ
อ่ะ เที่ยงแล้วเหรอ
มิน่าล่ะท้องถึงได้ร้องประท้วงกันขนาดนี้ ก่อนที่ผมจะได้ลงมือทำอะไรกิน
เสียงข้อความจากโปรแกรมแชทดังขึ้น
ห้ามออกไปไหน
เฮียจะพาไปทานข้าว
(／ロ゜)／
ไม่อยู่ ไม่หิว ไม่ไป ไม่กิน
มีอะไรไหม?
เอาจริงๆ จะตอบคำถามพี่แจ็คสันดีๆ
ก็ได้นะฮะ แต่ภาพที่พี่มันจูบผมแล่นเข้ามาในหัวอีกครั้ง จึงเลือกที่ตอบกวนประสาทไปแบบนั้น
หมั่นไส้ฮะ แต่แล้วความกวนประสาทของหมอนั้นมันมีมากกว่า ได้เล่นอย่างงี้ใช่ไหม
หวัง แจ็คสัน กล้ามากที่อ่านแล้วไม่ตอบ ชิ! ไม่ตอบก็ไม่ต้องตอบ
ไม่สนใจหรอกหาอะไรกินดีกว่า ผมเดินไปที่ตู้เย็นค้นหาวัตถุดิบ น่าแปลกทั้งๆ
ที่ของสดก็มีเต็มตู้เย็น แต่ทำไมถึงคิดไม่ออกนะว่าอยากกินอะไร สุดท้ายหยิบกล่องใส่ขนมมากิน
อีก15 นาที
บ่ายสอง... พยาธิในท้องผมเริ่มประท้วงแล้ว ป่านนี้แล้วทำไมยังไม่มา เป็นคนนัดเองมาผิดสัญญาอย่างนี้
มันหมายความว่าไง ผมนั่งเท้าคางคิ้วขมวดเป็นโบว์ผูกผมจ้องมองโทรศัพท์เครื่องจิ๋วตาไม่กระพริบ
รอคอยสัญญาณการติดต่อกลับของพี่แจ็คสัน แต่เปล่าเลยไม่มีแม้แต่กริ๊งเดียว บอกเลย
ผมไม่โทรตามหรอก ให้มันรู้ไปสิว่าจะผิดสัญญา
ปึก!!
และแล้วความอดทนของผมก็ขาดสะบั้นลงผมวางหนังสือกระแทกลงบนโต๊ะอย่างแรง
คว้ากระเป๋าสตางค์ โทรศัพท์มือถือ และคีย์การ์ด ออกจากห้องเพื่อไปหาอะไรกิน
เสียเวลาจริงๆ กับคนผิดคำสัญญา ไม่น่าคาดหวังกับอะไรที่มันเป็นไปไม่ได้เลย
เสียงกระแทกประตูอย่างแรงเพราะความโมโหโดยไม่กลัวว่าประตูจะพังหรือไม่พัง
แต่ถ้าพังก็ให้พี่แจ็คสันเป็นคนจ่าย ผมเดินตรงดิ่งไปที่ลิฟท์เป้าหมายคือ หาข้าวกิน
เมื่อออกจากลิฟท์มาได้ผมรีบเดินจ้ำอ้าวด้วยความเร็วแสงไม่สนใจผู้คนข้างทางจนถึงลอบบี้ด้วยความโมโหหิว
“ยองแจ!!”
ใครมาเรียกตอนนี้เนี่ย!!
เดี๋ยวพ่อก็ฆ่าหมกท่อซะหรอก!!
“อ้าว พี่แจบอม สวัสดีฮะ มาทำอะไรแถวนี้เหรอฮะ มาคนเดียวเหรอฮะ
แล้วกินอะไรมารึยังฮะ เลี้ยงข้าวผมหน่อยสิฮะ”
“เดี๋ยวๆ ยองแจใจเย็นๆ รัวคำถามมาขนาดนี้จะให้ตอบคำถามไหนก่อนดี หื้ม”
“งั้นรวบคำถามเป็น เลี้ยงข้าวผมหน่อยสิฮะ”
ผมคว้าแขนแกร่งที่เต็มไปด้วยมัดกล้ามมากอดพร้อมกับเอาแก้มนิ่มถูไถไปมา
แล้วเงยหน้าฉีกยิ้มหวานเต็มที่
“เรานี่น้า หึหึ” พี่แจบอมหัวเราะเบาๆ
ฝ่ามือหนาขยี้หัวผม แล้วจับโยกไปมา คิคิ ผมบอกแล้วไม่มีใครทนลูกอ้อนของผมได้หรอก
รายไหนรายนั้น เสร็จผมทุกราย
“งั้นไปกันเถอะฮะผมหิวละ.......อ๊ะ!!”
โครมมม!!!!
“พี่แจบอม!!!”
ทุกอย่างมันเกิดขึ้นเร็วมากจนผมงงไปหมด
ภาพสุดท้ายที่ผมเห็นก่อนโดนลากขึ้นรถคือ พี่แจบอมลงไปนอนกองบนพื้น!! แล้วนี่พี่แจ็คสันจะพาผมไปไหน
“ไปต่อยพี่แจบอมทำไม”
“มันเป็นใคร”
“ผมถามว่าต่อยพี่แจบอมทำไม!!”
“ตอบเฮียมาก่อนสิ ”
“.....ทำไมผมต้องตอบคนไม่รักษาคำพูดด้วยล่ะ! กรุณาจอดรถด้วยผมจะลง”
“เฮียไม่จอดให้หมวยลงไปหามันหรอก”
“แต่พี่แจ็คสันไม่มีสิทธิ์ทำแบบนี้นะ จอดรถผมจะลง!!”
เอี๊ยด!!!!!
จู่ๆ
พี่แจ็คสันก็จอดรถดีนะที่ผมคาดเข็มขัดไว้ไม่งั้นหัวโขกคอนโซนหัวโนแน่ๆ
แบบนี้ต้องอาละวาดโวยวายซักหน่อยแล้วล่ะเบี้ยวนัดกินข้าวไม่พอ
ยังทำร้ายรุ่นพี่อิมอีก หมอนี่นิสัยไม่ดีเลย เป็นผู้ชายที่แย่มาก
ผมหันหน้าไปทางพี่แจ็คสันกำลังจะอ้าปากด่า
พี่แจ็คสันถอดเข็ดขัดออกแล้วโน้มตัวเข้ามาใกล้มือหนาข้างหนึ่งเท้ากระจกส่วนอีกข้างที่เหลือจับคางให้เงยหน้าขึ้นประชันหน้ากับเขา
ใบหน้าหล่อเหลาห่างออกไปแค่ไม่กี่เซน ผมใช้มือทั้งสองข้างยันอกแกร่งเอาไว้เพื่อรักษาระยะห่างแต่เหมือนมันจะไม่ได้ผลอะไรเลย
“จะ...จะทำอะไรอ่ะ”
*** 80% ***
พี่แจ็คสันไม่ตอบ ริมฝีปากหนาขบเม้นเบาๆ
เหมือนทักทายแล้วเริ่มรุกรานหนักมากขึ้นเรื่อยๆ
จนผมหายใจไม่ออกเผลออ้าปากเพื่อรับอากาศเข้าปอดปลายลิ้นร้อนฉวยโอกาสนี้สอดแทรกตัวเองเข้ามาทักทายอยู่พักใหญ่แล้วถอดตัวออกมา
จากนั้นกระหน่ำบดขยี้ย้ำซ้ำๆ ที่ริมฝีปากผมอยู่ยกใหญ่
“บอกแล้วไงให้เรียก เฮีย”
“หึ…” ผมคว่ำปากใส่หันหน้าหนีคนนิสัยไม่ดี
ลามก ชอบหาเรื่องเอาเปรียบผมได้ตลอดเวลา
โครกก~
นั่นขายหน้าอีกแล้ว
ถ้าจะร้องขนาดนี้เอาโทรโข่งไหม
หึหึ
ผมหันไปถลึงตาใส่คนตัวโตที่ยิ้มเยาะหัวเราะออกมาเบาๆ
ทั้งเขินทั้งอายแต่ทำไงได้ล่ะก็มันหิวนิ
คิดดูสิตั้งแต่เที่ยงจนตอนนี้บ่ายสามแล้วยังไม่ได้กินอะไรเลย
ถ้าผมเป็นโรคกระเพาะขึ้นมานะ ผมจะฟ้องหม่ามี้พี่แจ็ค!!
“กะ…เพราะใครล่ะ”
“พอดีที่บริษัทเกิดเรื่องยุ่งๆ ขึ้นมาซะก่อน”
“แล้วทำไมไม่โทรบอก” ไอ้เราก็รอไปสิ
บอกกันสักนิดก็ไม่มี นี่อะไรเงียบหายไปเลย แน่นอนว่าประโยคน่าอายสุดท้ายนั่นผมงับปากไว้ได้ทันไม่เล็ดรอดออกมาให้ได้ยินเด็ดขาด
“ก็ไม่คิดว่าจะกินเวลามากขนาดนี้นี่นา
ดีกันนะอย่างอนเฮียเลย”
หมั่นไส้ไม่ตอบหรอก
ผมคว่ำปากใส่อีกครั้งแล้วหันหน้าหนีแต่เหมือนมือหนาไม่ยอมให้ผมหันไปง่ายๆ
จับคางผมไว้แน่นตาคมจ้องมองริมฝีปากผมสลับกับจ้องตาแล้วค่อยๆ ยื่นหน้าเข้ามาใกล้
ผมรีบเม้มปากแน่นปิดตาหนีถอยหลังติดประตูทันที
ฟู่
“คิดว่าเฮียจะจูบเหรอ หึหึ” พี่แจ็คเป่าลมใส่หน้าผมเบาๆ
“เปล่าสักหน่อยอย่ามามั่วนิ่ม” ด้วยความลืมตัวไปชั่วขณะ ผมเงยหน้าขึ้นมาประจันหน้ากับพี่แจ็คสัน
ฟอดด
เฮ้ย!!
พี่แจ็คเขาหอมแก้มผมอ่ะ!! ผมกุมแก้มทั้งสองข้างทันทีแล้วรีบหันซ้ายหันขวามองผู้คนข้างทางดีนะที่ไม่มีใครผ่านมาแถวนี้
ไม่งั้นอายตายเลย ผู้ชายแมนๆ สองคนมานั่งหอมแก้มกันในรถ บ้าชะมัด น่าขนลุกสุดๆ
ยิ่งคิดก็ยิ่งอารมณ์เสีย
ยิ่งเห็นหน้าทะเล้นเจ้าเล่ห์ของพี่แจ็คแล้วมันยิ่งหงุดหงิด เลยตีอกพี่มันไปที
และตามมาอีกชุดใหญ่พร้อมถลึงตาใส่ให้อีกฝ่ายกลัวหรือสำนึกผิดแต่เปล่าเลย
หมอนั้นมัน…มัน…
จุ๊บ
“อื้อ นี่ผมโกรธอยู่นะ!!” พี่แจ็ครวบข้อมือทั้งสองข้างของผมเอาไว้ด้วยมือข้างเดียว
ริมฝีปากหนาแตะเบาๆ
ที่ริมฝีปากราวกับว่ากำลังลงโทษหากผมยังดื้อดึงไม่ยอมเรียกเหมือนเก่าอาจจะโดนมากกว่านี้
“เฮียบอกว่าไง ถ้าไม่เรียกเหมือนเดิม...”
“มะ…ไม่แทนตัวเองว่าหมวยได้ไหม”
“ก็ตอนนั้นยังเด็กไม่รู้ความหมาย ละ แล้วตอนนี้
ผะ...หมวยก็โตแล้ว มันไม่แมนเลย” สายตาคมของเฮียแจ็คที่มองมามันทำให้ใจของผมสั่นไหวขึ้นมาอีกแล้ว
ความรู้สึกแบบนี้มันกลับมาอีกแล้ว
“งั้นถ้าเฮียเรียกหมวยว่า ยองแจ บ้างล่ะ” ตั้งแต่จำความได้เฮียแจ็คไม่เคยเรียกเรียกผมว่ายองแจเลย
พอได้ยินแบบนี้แล้วรู้สึกใจหายวูบกับคำพูดตัดพ้อของเขามันดูจริงจังมากเกินไป นัยน์ตาสีเข้มวูบไหวเล็กน้อยก่อนจะกลับมาเป็นปกติ
เฮียแจ็คผละตัวออกจากผมกลับไปนั่งประจำที่คนขับตามเดิมแล้วขับรถออกไป
ทำไมล่ะ.... กับเรื่องแค่นี้ ทำไมหัวใจของผมถึงได้รู้สึกเหมือนจะหยุดเต้นเลยล่ะ
หลังจากวันนั้นผมก็ไม่ค่อยได้เจอกับเฮียแจ็คเลยช่วงเวลาของเรามันเดินสวนทางกันตลอด
หมอนั้นชอบกลับบ้านตอนที่ผมหลับไปแล้ว พอตอนเช้าเขาก็ออกไปทำงานแล้วเป็นแบบนี้มาเกือบอาทิตย์แล้ว
วันนี้ผมต้องไปเคลียร์ให้รู้เรื่องว่าเป็นอะไร
ในเมื่ออยู่บ้านแล้วไม่เจอกันไปหาที่ออฟฟิศก็ได้ นายเสร็จแน่หวัง แจ็คสัน
“อะ เออ ขอโทษนะครับ พี่แจ็คสัน เอ๊ย
ท่านรองประธานอยู่ไหมครับ”
“ได้นัดไว้รึเปล่าคะ”
“เปล่าครับ”
“เอ๋?...นั่นคุณยองแจใช่ไหมคะ”
“หืม? ใช่ครับ”
“ขอประทานโทษคะ ดิฉันไม่ถามว่าเป็นคุณ
ท่านรองอยู่บนห้องชั้นบนสุดค่ะ เชิญคุณยองแจขึ้นไปได้เลยค่ะ”
“คะ...ครับ ขอบคุณครับ”
แปลกแฮะทำไมคนที่นี่รู้จักผมได้ล่ะ
แต่ช่างมันเถอะมาถึงที่นี่ล่ะ
เราต้องเคลียร์ให้รู้เรื่องว่าเกิดอะไรขึ้นกับหมอนั่นกันแน่หรือว่าจะน้อยใจ
ไม่หรอกน่า เขาจะมาน้อยใจผมทำไม
เราไม่ได้เป็นอะไรกันนิแค่คู่หมั้นที่หมั้นกันเพราะผู้ใหญ่
ไม่ได้หมั้นกันเพราะความรัก...
ตึ๊ง
เอ๋? เลขาไม่อยู่ ไปเข้าห้องน้ำเหรอ อืมม เคาะประตูก่อนดีไหมนะ
หรือว่าไม่ต้องเคาะดี แกล้งหมอนั้นให้ตกใจเล่นดีกว่า คิคิ
ปัง!!!!
“เซอร์ไพรส์!!! ตกใจไหมเฮีย…แจ็ค”
“พะ....พี่ซูซาน”
*** 100% ***
ความคิดเห็น