[SF GOT7] The Series

ลำดับตอนที่ #4 : [jackjae] คุณหนูสุดแสบ vs คู่หมั้นหน้าโหด CH3 100%

PART III

"ว่าไง จะเอารึไม่เอา ร้านจะปิดแล้วนะ"

เพราะมัวแต่นึกถึงความทรงจำในวัยเยาว์ จึงไม่ทันได้รู้สึกตัวว่าคนตัวโตมายืนอยู่ตรงหน้าแล้ว แถมยังยื่นหน้าเข้ามาใกล้อีก สายตาเราสอดประสานกัน สัมผัสจากลมหายใจอุ่นร้อนบริเวณริมฝีปากดึงสติผมกลับมาด้วยความตกใจจึงผลักอกแกร่งที่เต็มไปด้วยมัดกล้ามให้พ้นจากสถานการณ์ล่อแหลมนี้

“จ…จะทำอะไร”

“ไอติมน่ะไม่อยากกินแล้วเหรอ”

“อยากสิ แล้วพี่แจ็คเข้ามาใกล้ๆ ทำไมล่ะ”

“เรียกตั้งหลายรอบ เห็นยืนจ้องหน้านิ่ง ก็คิดว่า….”

“อะไร คิดว่าอะไร”

“อยากจูบนะสิ” มุมปากหยักกระตุกยิ้มน้อยๆ

“ทะลึ่ง!!” ผมถลึงตาใส่อีกคน พูดออกมาได้ไงหน้าไม่อาย

“หึหึ สรุปว่าไงจะเอาไหมไอติม” คู่หมั้นตัวโตยืนกอดอกส่งยิ้มเจ้าเล่ห์ของผู้มีชัยมาให้ ผมไม่ชอบรอยยิ้มนี้ของพี่แจ็ค ไม่ชอบเลยจริงๆ เพราะมันเหมือนกับพี่แจ็คมั่นใจว่าผมต้องทำ เขามักจะหลอกล่อผมด้วยสิ่งที่ผมรัก และมักเป็นผมเองที่ยอมตกหลุมพรางของเขาเสมอ

พี่แจ็ครู้เรื่องของผมดี รู้หมดทุกอย่างว่าผมชอบอะไร และไม่ชอบอะไร ถึงแม้จะขัดใจมากแค่ไหนแต่เพื่อน้องไอติม เอาก็เอาว่ะ

“ซื้อไอติมให้หน่อย” พี่แจ็คไม่พูดอะไรยืนนิ่งอยู่นาน แต่ทำไมรู้สึกกดดันแปลกๆ นึกว่าผมกลัวเหรอ โธ่.... แค่ไม่อยากกลับบ้านดึกหรอกนะ

"เฮียแจ็ค ซื้อไอติมให้หมวยหน่อย"

ผมอยากปาดคอตัวเองจังไม่น่าเลย ไม่น่าเลยจริงๆ ที่ดันเผลอไปอ้อนพี่มันซะได้ แถมยังแทนตัวเหมือนเมื่อก่อนอีก พี่แจ็คยังคงนิ่งไม่ตอบอะไร แต่ปลายนิ้วหนาเคาะไปที่แก้มสากตัวเองสองสามที

"อะ อะไรไม่ทำหรอก"

คนอะไรได้คืบจะเอาศอก แล้วยังให้สุดหล่ออย่างผมมาหอมแก้มผู้ชายเพื่อไอติมเนี่ยนะ!! ไม่มีทาง ผมไม่ทำ!! ผมยืนกอดอกเมินหน้าหนีคนขี้โกง

"ก็ตามใจนะ" พี่แจ็คเดินหนี เฮ้ย ไปจริงดิ เอาแล้วไง ไอติมก็อยากกิน ศักดิ์ศรีลูกผู้ชายก็ค้ำคอ อะไรมันจะยุ่งยากขนาดนี้กับอีแค่ไอติมกล่องเดียว

"เดี๋ยวก่อน"

ผมรีบคว้าแขนแกร่งรั้งเอาไว้ดึงคอเสื้ออีกฝ่ายเข้ามาใกล้ๆ หมายที่จะหอมแก้มสากด้วยความรวดเร็ว นั่นคือสิ่งที่ผมเอาคิดไว้ แต่ความเป็นจริงคือ พี่แจ็คมันดันหันหน้ามาก่อนที่ปากผมจะถึงแก้มเนี่ยล่ะสิ ริมฝีปากเราจึงชนกันเข้าอย่างจัง

จุ๊บ

ริมฝีปากร้อนบดคลึงอยู่อย่างนั้น จนผมเริ่มหายใจไม่ทัน เผลอเผยอริมฝีปากขึ้น ปลายลิ้นอุ่นฉวยโอกาสค่อยๆ เข้ามาตักตวงความหวาน สัมผัสแปลกใหม่ที่ผมเจอมันทำให้หัวสมองขาวโพนไปหมด คิดอะไรไม่ค่อยออก จนมารู้สึกตัวอีกทีก็ตอนอยู่ในอ้อมกอดของพี่แจ็คแล้ว สัมผัสร้อนจากมือหนาลูบไล้วนอยู่บริเวณสะโพกและปั้นเอว กลีบปากนุ่มยังคงบดเบียดจุมพิศอย่างคนเอาแต่ใจอยู่

พี่แจ็คถอนริมฝีปากออก สายใยบางๆ ที่เชื่อมระหว่างเราสองยังคงมีให้เห็นอยู่ ดวงตาสีนิลจ้องมองมาที่ผม หัวใจผมมันกำลังสั่นไหว ยังไม่ทันตั้งตัวพี่แจ็คโน้มหน้าเข้ามาระดมจูบอยู่หลายทีจนหนำใจจึงปล่อยให้เป็นอิสระ ทำเอาผมหมดเรี่ยวแรงโชคดีที่ยังอยู่ในอ้อมกอดของพี่แจ็ค ไม่งั้นผมคงลงไปกองกับพื้นแน่ๆ ผมก้มหน้างุดอยู่กับหน้าอกหนาไม่มองหน้าคนเอาเปรียบความรู้สึกร้อนวูบวาบที่ใบหน้าล่ามไปถึงใบหูและยิ่งอายมากกว่าเดิมอีกเมื่อได้ยินเสียงหัวเราะจากคนตรงหน้า  ด้วยความหมั่นไส้ผมจึงทุบหน้าอกแกร่งไปสองสามที

มันคุ้มไหมเนี่ยเพื่อแลกกับไอติมกล่องหนึ่ง…

ฝากไว้ก่อนเถอะ ถ้าผมไม่ลืมกระเป๋าตังไว้ที่รถนะ บอกเลยไม่มีวันที่จะเกิดเรื่องอะไรแบบนี้หรอก แล้วผมก็ไม่ได้เห็นแก่กินด้วย ห้ามทุกคนเข้าใจผมผิด หลังจากที่พี่แจ็คสันหาเรื่องเอาเปรียบผมเสร็จ เราก็ไปซื้อของกันอีกสองสามอย่าง ค่อยพากันกลับห้อง

เมื่อมาถึงห้องผมรีบตรงดิ่งไปยังห้องน้ำ เพื่อชำระล้างคราบไคลทั้งหลายออกจากตัว เพื่อเพิ่มความสดชื่นให้แก่ตัวเอง แล้วค่อยมาจัดการน้องไอติมช็อคโกแลตคนสวยน่าหม่ำ ทิ้งไว้นานไม่ได้หรอกครับ เดี๋ยวน้องน้อยใจ ด้วยความเคยชินพออาบน้ำเสร็จก็เดินออกจากห้องน้ำด้วยชุดเสื้อคลุมอาบน้ำสีขาว เส้นผมยังคงมีหยดน้ำเกาะพราวไปหมด และแทนที่จะรีบไปแต่งตัวให้เรียบร้อย ดันวิ่งตรงดิ่งไปยังห้องครัวโดยลืมการมีอยู่ของใครบางคน

เสียงฮัมเพลงดังแว่วมาแต่ไกล ฟังแล้วก็อดยิ้มตามไม่ได้  อารมณ์ดีเชียวนะเด็กน้อยของเฮีย  ตลอดระยะเวลาที่ผ่านมาหลายปี ผมไม่เคยได้ยินเสียงคู่หมั้นตัวน้อยร้องเพลงเลยสักครั้ง นับแต่วันนั้น ซัมเมอร์ปีที่ยองแจย้ายมาเรียนที่ฮ่องกงจนถึงวันนี้ ผมไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นระหว่างเรา ทำไมเด็กน้อยแสนน่ารักถึงได้เปลี่ยนไป ไม่ว่าผมจะพยายามถามหาสาเหตุมากขนาดไหน ยองแจไม่เคยปริปากพูดออกมาเลย ผมแทบอยากจะจับตัวร่างเล็กนุ่มนิ่มมาขังไว้แล้วมัดติดกับเก้าอี้เพื่อคาดคั้นหาความจริง แต่ก็ทำไม่ได้เพียงแค่เห็นหยดน้ำใสไหลออกจากดวงตาสวยคู่นั้น โลกทั้งใบของผมพลันพังทลายลงทันที  เฮียทำอะไรผิด ทำไมหมวยใจร้ายกับเฮียแบบนี้

ผมกำลังคิดอะไรเพลินๆ อยู่ในห้องนั่งเล่นรอคู่หมั้นตัวน้อยอาบน้ำ จิตใจผมแตกกระเจิงทันทีเมื่อเห็นสภาพหมวยน้อยตอนนี้ ผิวกายขาวบางนุ่มนิ่มที่โพล่พ้นเสื้อคลุมนั่นน่าทำรอยนัก เหมือนสมองหยุดสั่งการไปชั่วขณะ มารู้สึกตัวอีกทีก็ตอนจมูกของผมกำลังซุกไซ้บริเวณซอกคอคู่หมั้นตัวน้อยอยู่นะสิ

“พี่แจ็ค...อื้อ…ปล่อย” เด็กน้อยพยายามดิ้นหนีออกจากวงแขนของผมยิ่งดิ้นผมยิ่งกอดรัดแน่นมากขึ้น

“หอมจัง ใช้สบู่ของเฮียเหรอ” จมูกผมตีมึนสูดดมกลิ่นกายหอมเริ่มจากขมับลากไล้ไปยังซอกคอ

“ก็ของผมมันเพิ่งหมดไป อื้ม…” ผมเชยคางน้องให้หันหน้ามาทางผมแล้วฉกฉวยความหวานจากคนตรงหน้า

“พูดผิด พูดใหม่” ผมถอนริมฝีปากออก แต่ยังคงวนเวียนขบเม้นกลีบปากนุ่มที่แสนยั่วยวนตรงหน้าไม่ห่าง

“ผมพูดอะไรผิ…. อื้ม” กลีบปากบางถูกประกบอย่างรวดเร็ว

“พูดผิด”

“ผม..อื้อ” ริมฝีปากนุ่มถูกดูดดึงอีกรอบ

“ยังผิดอยู่”

“พี่แจ็คพะ….พอแล้ว อื้อ” มือขาวนุ่มนิ่มพยายามดันผมออก แต่แรงมีแค่นี้คิดว่าจะหลุดจากวงแขนไปได้เหรอ ไม่มีทางซะหรอก ขอฟัดแก้มนิ่มสักทีสองทีเถอะหมั่นเขี้ยวเหลือเกิน

“เฮียแจ็ค” ผมเอ่ยย้ำให้คู่หมั้นตัวน้อยได้ยินชัดๆ ที่ข้างหู หากยังคงดื้อดึงไม่ยอมเรียกกันเหมือนเดิมคงต้องจูบกันยันเช้าแน่ๆ หึหึ

“เฮียแจ็ค พอแล้วปล่อยผม อื้อ” น้องยังคงแทนตัวเองว่าผม ดื้อจริงๆ อย่างนี้ต้องจูบให้ปากเปื่อยกันไปข้าง

“หมวยไม่ใช่ผม”

“มะ..ไม่พูด”

 ใบหน้าน่ารักเบี่ยงหน้าหนีสัมผัสอุ่นร้อน น่ารัก น่ารักจริงๆ ผมหอมแก้มนุ่มหนักๆไปอีก 2-3 ที กลิ่นหอมอ่อนๆ ของแป้งเด็กยังคงติดตราตรึงไม่จาง

“ไม่พูดเฮียก็ไม่ปล่อยหรอก” ผมประกบจูบเบาๆ แล้วผละออก

“เฮียจะจูบแบบนี้ไปเรื่อยๆ จนกว่าหมวยจะยอม”

อื้มม…..เสียงหวานครางอย่างพอใจ เด็กน้อยของผมเริ่มว่าง่ายขึ้นมาแล้วสินะ ผมยังคงครอบครองกลีบปากนุ่มละมุนของคู่หมั้นตัวน้อยไม่ห่าง จนมือบางทุบอกประทวงเมื่อเริ่มขาดอากาศหายใจผมจึงจำใจต้องถอดถอนริมฝีปากออกเพื่อให้อิสระคนตรงหน้า

“...........ว”

“หื้ม? ว่าไงนะเฮียไม่ค่อยได้ยิน”

ผมยื่นหน้าเข้าไปใกล้ใบหน้าหวานที่แดงก่ำยันใบหู มุดหน้าซุกอยู่ที่อกผม ถ้าสิงร่างผมได้น้องคงทำไปแล้ว

“เฮียแจ็ค พอแล้วปล่อยหมวย” เด็กน้อยเอ่ยเสียงแผ่วเบาแต่ผมก็ยังได้ยิน ดวงหน้าสวยยังคงก้มหน้าก้มตาไม่ยอมเงยหน้าขึ้นมาง่ายๆ

“พูดจาน่ารักแบบนี้ต้องให้รางวัล”

กริ๊งงงงงงงง!!

ยังไม่ทันมอบรางวัลแสนหวานแก่คู่หมั้นตัวน้อยก็มีเสียงโทรศัพท์แทรกขึ้นมาซะก่อน จะไม่รับก็โดนฝ่ามือบางฟาดรัวๆ จนอกด้านซ้ายเริ่มชาขึ้นมานิดๆ ผมได้แต่คาดโทษไว้ในใจ

“ครับ? ซาร่าห์” ผมปลีกตัวจากน้องเดินตรงไปที่หน้าต่างริมระเบียง สายตาสอดส่องดูพฤติกรรมคู่หมั้นตัวน้อยไปด้วย เหมือนน้องจะหน้าบึ้งหน่อยๆ น้องหันมาสบตากับผมสักพักแล้วเดินเข้าห้องนอน ซาร่าห์พูดอะไรไม่เข้าหูผมเลยสักเรื่อง เพราะจิตใจร้อนรนอยากจะไปหาคู่หมั้นเหตุใดถึงส่งสายตาตัดพ้อได้ขนาดนั้น

เป็นเวลากว่า 15 นาทีที่ผมคุยโทรศัพท์กับเลขาคนสวย ใช่ครับ ซาร่าห์คือเลขาของผมเอง เธอโทรมาด้วยเรื่องเกี่ยวกับการร่วมหุ้นในเกาหลีครั้งนี้ รวมถึงย้ายฐานการผลิตมาอยู่ที่นี่ด้วย เพื่อเตรียมความพร้อมอนาคตในวันข้างหน้า ซึ่งป๊ากับหม่ามี้ก็ไม่ได้คัดค้านอะไร

อืม….ป่านนี้จะหลับรึยังนะ ผมเดินเข้ามาในห้องนอนวางโทรศัพท์มือถือขนาดพอดีมือไว้บนโต๊ะข้างหัวนอน หันไปมองตัวป่วนหัวใจที่ตอนนี้หลับสนิทไปแล้ว ถึงแม้ยองแจจะยั่วโมโหมากขนาดไหน ผมก็ไม่สามารถโกรธน้องได้เลยสักครั้ง

“ตัวยุ่ง”  ……ของเฮีย

ผมยื่นมือปัดเส้นผมยุ่งที่ปรกหน้าปิดตาน้อง แล้วลูบไล้แก้มนิ่มเบาๆ ก่อนที่จะแทรกตัวนอนข้างๆ จัดท่าทางให้น้องอยู่ในอ้อมกอด แล้วกระชับผ้าห่มขึ้นมาจนถึงลำคอ พรุ่งนี้ตื่นมาจะทำหน้ายังไงนะ จะโวยวายเสียงดังขนาดไหน ผมหัวเราะในลำคอ เมื่อนึกถึงสภาพวันพรุ่งนี้ แต่คืนนี้ขอนอนกอดร่างนุ่มนิ่มไปก่อน

 แสงแดดสอดส่องเล็ดรอดเข้ามาปลุกยามเช้า ความรู้สึกแรกเมื่อลืมตาตื่นคือ หนัก เหมือนมีอะไรบางอย่างทับอยู่บนอก เมื่อผมผงกหัวขึ้นมา แต่ได้ยิ้มเหมือนคนบ้าแต่เช้าเลย ร่างนุ่มนิ่มของคู่หมั้นผมเอง

น้องเล่นนอนเกยก่ายทับผมไปครึ่งตัว เหมือนกับผมคือเครื่องทำความอุ่นหรือหมอนข้าง จะกอดก่าย นอนซุกยังไงก็ได้ หัวกลมๆ หนุนอยู่บนอก ผมเกลี่ยเส้นผมที่ปิดใบหน้าหวานออก ใบหน้ายามหลับของยองแจน่ารัก ละมุนราวกับลูกแมวเชื่องๆ แต่พอลืมตาตื่นนี่สิแม่เสือสาวชัดๆ แสบซนเหลือเกิน

ขณะที่ผมกำลังซึมซับความหลังครั้งเก่าอยู่นั้น มือหนาก็ลูบไล้เส้นผมลากไล้ไปยังกลีบปากบางนุ่ม ถ้ายองแจตื่นมาแล้วรู้ว่าตัวเองทำอะไรลงไป จะเป็นยังไงนะ คงร้องโวยวายเสียงดังแน่ๆ  

มาต่อแล้วจ้า~~ หมอนขาดกันไปรึยัง  5555

อยากจะบอกว่า เรามีแท็กฟิคแล้ว ทุกคนนน 

มีน้องสาวแสนสวยช่วยคิดให้ 

#ฟิคเฮียจั๋นvsหมวยแจน

มาเล่นกันเยอะๆ นะ

B E R L I N ❀