คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : [jackjae] คุณหนูสุดแสบ vs คู่หมั้นหน้าโหด CH2 (100%)
Part II
หลังจากที่เรากินเสร็จแล้ว ก่อนกลับพี่แจ็คแวะร้านสะดวกซื้อข้าง ๆ คอนโดเพื่อซื้อของกินของใช้นิดหน่อยเข้าห้อง อันที่จริงไม่ต้องซื้อเข้าไปก็ได้นะ เพราะผมเทียวมาอยู่เกือบทุกวันแต่เอาเถอะอยากซื้อก็ซื้อไม่ใช่ตังผมนิ ฮ่าๆ
ในระหว่างที่ผมเดินเรียบๆ เคียงๆ ตามหลังพี่แจ็คอยู่นั้น สายตาไปปะทะเข้ากับสิ่งๆ หนึ่ง ผมหยุดเดินทันทีพร้อมกับกระตุกชายเสื้อคนตัวโตรัวๆ ผมชี้ไปที่สิ่งๆ นั้น โดยที่ไม่ได้หันมามองอีกฝ่าย
ไอติมช็อคโกแลต...!!! แถมทั้งตู้เหลืออยู่แค่กล่องเดียวด้วย
"เฮียแจ็ค หมวยอยากกินไอติม"
“..........”
เอ้า เงียบทำไมล่ะ อย่าเงียบแบบนี้สิใจคอไม่ดีเลย…... เฮ้ย!!! เผลอเรียกแทนตัวเองเหมือนเมื่อสมัยก่อน ผมค่อยๆ หันกลับไปมองคนตัวโต อื้อหื้อ หน้างี้บานเป็นกระด้ง ทำเอาร้อนวูบวาบไปทั้งใบหน้าเลย
"อะ อะไร จะซื้อไม่ซื้อล่ะ ซื้อกินเองก็ได้ไม่ง้อหรอก!!"
หื้อ!? ลืมเอากระเป๋าสตางค์ลงมา
เมื่อนึกขึ้นได้ว่าไม่ได้เอากระเป๋าสตางค์มาด้วย ผมยู่หน้าเข้าหากันอย่างไม่สบอารมณ์พร้อมกัดริมฝีปากตัวเองหน่อยๆ ให้มันได้อย่างนี้สิ แต่เมื่อเหลือบไปมองอีกฝ่ายก็รู้สึกหมั่นไส้ขึ้นมาทันที กับใบหน้าคมสุดหล่อที่แฝงไปด้วยความเจ้าเล่ห์
"เรียกแบบเมื่อกี้อีกทีสิ"
พี่แจ็คร้องขอด้วยน้ำเสียงทรงเสน่ห์พร้อมกับยกยิ้มมุมปากตามสไตล์หนุ่มหล่อมาดนิ่ง นี่ถ้ามีสาวๆ อยู่แถวนี้คงหลงเสน่ห์แน่ๆ ชอบนักแหล่ะหว่านเสน่ห์ให้สาวน้อยสาวใหญ่ เป็นแบบนี้มาแต่ไหนแต่ไรไม่เคยเปลี่ยนเหมือนเมื่อตอนนั้น
ช่วงซัมเมอร์ที่ฮ่องกงตอนผมอยู่เกรด 6 แล้วพี่แจ็คอยู่มหาลัยปี 2 ตอนนั้นไม่รู้พ่อกับแม่คิดอะไรส่งผมไปเรียนต่อเกรด 7 ที่ฮ่องกง ระหว่างที่เรียนอยู่ที่นั่นก็ไปอาศัยที่บ้านพี่แจ็คอยู่ ทุกเย็นหลังเลิกเรียนผมต้องไปรอพี่แจ็คที่มหาลัยเพื่อกลับบ้านพร้อมกัน แต่ถ้าวันไหนพี่แจ็คเลิกก่อนก็มารอรับผมที่โรงเรียน โรงเรียนผมกับมหาลัยพี่แจ็คห่างกันไม่มากครับ เลยกลับพร้อมกันได้
สถานที่ที่ผมมารอทุกวันคือ โรงยิมส์ ทำไมผมมารอที่นี่น่ะเหรอ ก็เพราะพี่แจ็คชอบเล่นกีฬาไง ชอบมากจนเล่นมันทุกอย่างตั้งแต่บาสเก็ตบอลจนว่ายน้ำ พอมีการแข่งขันที พวกชมรมกีฬาต่างๆ พากันมาขอร้องอ้อนวอนขอให้พี่แจ็คช่วยลงแข่ง เพราะไม่ว่าจะแข่งกีฬาอะไรพี่แจ็คมักจะได้รับชัยชนะเสมอ อันนี้ผมได้ยินมาอีกทีนะ เรื่องสาวๆ คงไม่ต้องพูดถึง เป็นธรรมดาของคนรูปหล่อ พ่อรวย เรียนดี กีฬาเด่น กิจกรรมเป็นเลิศ เดินไปทางไหนก็รายล้อมไปด้วยสาวๆ หัวบันไดไม่เคยแห้ง
“เด็กนั่นใช่คู่หมั้น เฮียแจ็ค รึเปล่า เธอดูสิ”
เฮียแจ็ค
“ไหนๆ
ที่อยู่ข้างหน้าน่ะเหรอ”
“ใช่จริงด้วย ก็น่ารักดีนะแต่ดูจืดชืดไปหน่อย เป็นคนเกาหลีใช่ไหม ทำไมเฮียแจ็คถึงยอมหมั้นล่ะ”
“ก็คงจะเพราะที่บ้านสั่งล่ะมั้ง ใจจริงก็คงไม่อยากหมั้นหรอก”
“นี่ๆ
ได้ข่าวไหมว่าเฮียแจ็คมีแฟนแล้ว” ยังๆ ยังไม่เลิกเม้าอีก หื้ม? เฮียมีแฟนแล้วเหรอ?
“จริงเหรอ
ใครเหรอเธอรู้ไหม แล้วคู่หมั้นเฮียแจ็คล่ะทำไง”
“ก็ยัยซูซาน
ผู้จัดการทีมบาสที่ยืนอยู่ข้างๆ เฮียแจ็คนั่นไงล่ะ เห็นไหมๆ มีเอาน้ำมาให้แถมยังเช็ดเหงื่อให้อีกด้วย ”
ซูซาน….หญิงสาวในชุดกระโปรงยาวคลุมเข่าสีกรม
กับเสื้อเชิ้ตแขนสั้นสีขาว ใบหน้ากลมมนรูปไข่แต่งแต้มด้วยเครื่องสำอางชั้นดี ผมสีน้ำตาลอ่อนถูกดัดเป็นลอนหน่อยๆ
ตรงส่วนปลาย ขนตางอนยาวรับกับดวงตากลมโตได้เป็นอย่างดี ทุกทวงท่าอากับกิริยาล้วนมีเสน่ห์น่ามองชวนให้หลงใหล พี่คนนั้นน่ะเหรอ แฟนเฮียแจ็ค แล้วผมล่ะ....
ภาพที่เห็นตรงหน้า พวกเขาดูเหมาะสมกันดีจัง
เวลายืนอยู่ข้างกัน ผู้ชายก็ต้องคู่กับผู้หญิงสิ จะมาคู่กับผู้ชายด้วยกันได้ยังไง
ทำไมถึงได้รู้สึกหน่วงๆ ที่หัวใจ ผมเดินเข้าไปหาเฮียแจ็คในห้องพักนักกีฬาช้าๆ
“เฮียแจ็คคะ
น้ำค่ะ เหนื่อยไหมคะ”
“อืมนิดหน่อย
ขอบใจนะ”
“เออ เฮียคะ
วันนี้น้องยองแจไม่เหรอคะ”
“หมว....ยองแจนะเหรอ เดี๋ยวก็คงมาแล้วล่ะ”
“เฮียต้องไปรับไปส่งน้องแบบนี้
ช่วงนี้เราไม่ค่อยได้เจอกันเลยนะคะ”
“ทำไงได้ล่ะ
หม่ามี้สั่งให้ดูแลยองแจ”
ที่ทำดีเพราะถูกบังคับเหรอ
ไหนหม่ามี้บอกว่าเฮียแจ็คอยากทำเอง
“ยองแจอย่าไปเล่าให้เฮียแจ็คฟังนะว่ามี้บอก”
“เรื่องอะไรฮะ”
“รู้ไหมพอเฮียรู้ว่ายองแจจะมาเรียนต่อที่นี่
ดีใจใหญ่เลยนะ จัดการหาให้ทุกอย่าง ตั้งแต่โรงเรียนยันห้องนอน
ยังยอกอีกนะว่าจะไปรับไปส่งยองแจเอง”
“จริงเหรอฮะ”
“เฮียใจดีแบบนี้
หนูก็ต้องรักเฮียให้มากๆนะ”
“ฮะ ถ้าเฮียไม่แกล้งยองแจนะฮะ”
“เฮียแกล้งก็เพราะรักยองแจนะลูก”
เฮียแจ็คทำไมต้องโกหกกันด้วย
ไม่อยากทำทำไมไม่บอกกันล่ะ
“อ้าว
ยองแจมายืนทำไมตรงนี้ล่ะ”
“ไอ้แจ็คสัน
คู่หมั้นมาหา”
เฮียแอนดริวเพื่อนเฮียแจ็คดันหลังผมไปข้างหน้าเบาๆ
ระหว่างทางที่เดินจนถึงตัวเฮีย ผมก้มมองพื้นตลอด ตอนนี้ไม่อยากมองหน้าคนใจร้ายเลย
“หมวยมาแล้วเหรอ ทำไมมาช้า แวะหาขนมกินก่อนมาหาเฮียใช่ไหม” เฮียแจ็คผละออกจากพี่ซูซาน เดินมาขยี้ผมเบาๆ อย่างเอ็นดู ถ้าเป็นก่อนหน้านี้ผมคงรู้สึกดีกับสัมผัสแบบนี้
“อือ พ พอแล้ว”
ผมพยายามดันมือเฮียแจ็คออกอย่างแรง
“เป็นอะไรไปหมวย
หวงตัวกับเฮียเหรอ”
“ผมอยากกลับบ้าน
ถ้า เฮี….พี่แแจ็คสันยังไม่เลิก งั้นผมขอตัวกลับก่อน”
“เดี๋ยวสิหมวย
เป็นอะไร ทำไมไม่เรียกเฮีย แล้วทำไมไม่แทนตัวเองว่าหมวย”
"หมวย!!"
หลังจากวันนั้นผมก็พยายามหลบหน้าเฮียแจ็ค
ไม่สิ พี่แจ็คสันมาตลอด เลิกเรียนก็ตรงดิ่งกลับบ้านทันที เป็นแบบนี้ทุกวัน
จากวันเป็นสัปดาห์ จากสัปดาห์เป็นเดือนจนกระทั่งวันหนึ่ง
“อาแจ็คสัน ไปทำอะไรน้อง
ทำไมน้องกลับบ้านเองคนเดียวทุกวัน บอกมี้มานะ”
“มี้ลองถามคนดีของมี้รึยัง
ว่าเป็นอะไร จู่ก็บึ้งตึงใส่ผม ถามอะไรก็ไม่ตอบ ผมทนไม่ไหวแล้วนะมี้”
“งั้นไม่ต้องทนก็ได้ครับ
เดี๋ยวผมกลับเกาหลีตอนนี้เลย”
“ยองแจ!!
/ หมวย!!”
to be con....
Talk: หายไปนานนนนเลย ไม่รู้จะยังมีคนจำได้อยู่ไหม 55555 เป็นการดองฟิคข้ามปีกันเลยทีเดียว อาจจะดูเหมือนข้ออ้าง แต่ช่วงปีที่ผ่านมางานยุ่งจริงๆ จากนี้ไปจะพยายามแต่งมาลงให้ถี่มากขึ้นนะคะ ขอบคุณสำหรับการติดตามค่ะ ^^
ความคิดเห็น