[SF GOT7] The Series

ลำดับตอนที่ #1 : [jackjae] คุณหนูสุดแสบ vs คู่หมั้นหน้าโหด CH1 (100%)

ธุรกิจ........

                เรื่องระหว่างเรามันเกิดขึ้นเพราะธุระกิจ ถ้าพ่อแม่ของเราทั้งคู่ไม่คิดที่จะขยายกิจการ เราสองคนคงเป็นแค่คนแปลกหน้าต่อกัน หวัง แจ็คสัน นักธุรกิจหนุ่มไฟแรง ทายาทเจ้าสัวอสังหาริมทรัพย์ชื่อดังแห่งเกาะฮ่องกง รูปหล่อพ่อรวยดีกรีนักเรียนนอก เป็นที่หมายปองของสาวน้อยสาวใหญ่ แต่ยกเว้นผม โปรดอย่าถามว่าทำไม เรื่องมันยาวมากเลยฮะเอาเป็นว่าผมเกลียดขี้หน้าหมอนี่เข้ากระดูกดำ!!

.....แจ

"ยองแจ!"

"ฮะแม่!! มะ มีอะไรฮะ" ผมหันหน้าไปตอบแม่

 "ใจลอยไปไหนลูก แม่เรียกตั้งนาน แม่จะถามว่า เย็นนี้ว่างรึเปล่า"

 "ว่างฮะ ตอนบ่ายมีเรียนวิชาเดียว"

 "ดีเลย งั้นลูกไปรับพี่แจ็คที่สนามบินหน่อยนะ เพิ่งกลับจากฮ่องกง" หื้ม? หมอนั่นมาเกาหลีเหรอ ถ้าอย่างนั้น.....

 "ให้พี่เขาไปพักที่คอนโดลูกเลยนะ ไม่ต้องไปพักโรงแรมหรอกมันเปลือง" นั่นไงตามคาด ด้วยความที่แม่ของผมรักและเอ็นดูอีกคนมากมากเสียจนลูกในไส้อย่างผมยังสงสัยว่าใครเป็นลูกของแม่กันแน่ และนี่ก็เป็นหนึ่งในปัจจัยที่ทำให้ผมหมั่นไส้ไอ้พี่แจ็คเพิ่มขึ้นไปอีก

 "แล้วพี่แจ็คจะอยู่กี่วันล่ะฮะ" ผมถามด้วยน้ำเสียงพยายามนิ่งที่สุดถึงแม้จะเริ่มหงุดหงิดเล็กน้อย เมื่อคุณแม่ที่รักหันมาเห็นจึงบีบจมูกผม แล้วส่ายไปมาเบาๆ ด้วยความหมั่นเขี้ยว

 "ไม่ต้องมาทำหน้างอเลย ยังไม่หายงอนพี่เขาอีกเหรอ เรานี่น้า เจ้าคิดเจ้าแค้นจริงๆ เอ..... รู้สึกว่าจะไม่มีกำหนดกลับนะ"

 หาาาาาาาาาาา

                สายแล้ว แย่แน่ๆ หมอนั่นต้องบ่นเป็นหมีกินผึ้งแน่ๆ ยองแจ หนอ ยองแจหูดับแน่ๆ ให้ตายเถอะ รถจะติดอะไรหนักหนา แล้วหมอนั่นอยู่ไหนล่ะ หรือว่ากลับไปรอที่บ้าน แม่ด่าผมแน่เลย

 ปึก!!!

"อ่ะ ขอโทษครับ ผมไม่ทันระวัง"  ด้วยความรีบเลยไม่ทันได้ระวังผม จึงปะทะเข้ากับใครก็ไม่รู้จนเกือบล้มก้นจ้ำเบ้า ดีนะที่เขาคนนั้นคว้าตัวผมเอาไว้ได้ทัน

 "ช้า..........."  ผมยังคงอยู่ในอ้อมกอดของเขา ว่าแต่น้ำเสียงคุ้นๆ นะ เมื่อคิดได้ดังนั้น จึงเงยหน้ามอง

 "พี่แจ็ค!!!!"

 "มะ......มานานรึยังฮะ"  ผมเอ่ยถามด้วยความรู้สึกผิดที่ปล่อยให้อีกฝ่ายต้องรอนาน

"ซักพัก ไม่นานเท่าไรแค่ชั่วโมงกว่าๆ"

 ฉึก

 "ง.....งั้นกลับบ้านกันดีกว่า" ผมรีบดันตัวเองออกจากคู่หมั้นแล้วเบนความสนใจด้วยการรีบคว้ารถเข็นกระเป๋าตรงดิ่งไปที่รถทันที อยู่รอให้โดนสวดยับเหรอฮะ นี่ผมไม่ได้กลัวพี่แจ็คมันนะครับ แค่ไม่อยากฟังคำบ่น

"แม่บอกให้พี่พักที่คอนโดผมนะฮะ"

"อืม....."  ตลอดระยะทางจากสนามบินถึงคอนโด ผมถามอะไรพี่แจ็คก็เอาแต่ตอบอืม ถามจริงเถอะถ้าพูดมากกว่านี้ หุ้นที่ซื้อไว้มันจะตกรึไง ชิ!! ด้วยความหมั่นไส้ผมจึงได้แต่ร้องโวยวายอยู่ในใจ ทำอะไรไม่ได้ครับ ความผิดผมที่ไปรับมันช้ายังติดหน้าผากผมอยู่ อย่าให้ถึงทีผมก็แล้วกัน

 "แล้วพี่จะกลับวันไหนละฮะ" ผมถามขึ้นพร้อมกับหยิบคีย์การ์ดเปิดประตู ห้องนี้จริงๆ แล้วมันเป็นของพี่แจ็คฮะ เนื่องจากบ้านและมหาวิทยาลัยที่ผมเรียนอยู่ค่อนข้างไกล และคอนโดพี่แจ็คก็อยู่ระหว่างทาง แม่ของผมเลยให้ผมไปอยู่ที่คอนโดแทน อีกอย่างพี่แจ็คก็ไม่ค่อยอยู่เกาหลีด้วย ผมก็เลยยึดมันซะเลย ฮ่าๆ ช่วยไม่ได้อยากไม่อยู่เอง ล่าสุดป๊าได้โอนห้องนี้ให้ผมแล้ว ไม่อยากจะคุยผมนี่ลูกรักป๊ากับหม่ามี้นะครับ ว่าแต่ทำไมหมอนั่นเงียบจัง ตามเข้ามาด้วยรึเปล่า ไม่รอช้าผมจึงหันไปดู ปรากฏว่าแก้มนิ่มของผมชนเข้ากับริมฝีปากของพี่แจ็คพอดี ด้วยความตกใจผมถอยหลังไปสองก้าว ทำให้เสียหลักหงายหลังล้มลงบนเตียงนอนพร้อมกับคว้าข้อมือหนามาด้วย

 ตุ๊บ

                สภาพเราทั้งคู่ตอนนี้คือ พี่แจ็คนอนคร่อมผมอยู่บนเตียง  ใบหน้าหล่อเหลาห่างจากหน้าผมเพียงแค่ลมหายใจกั้น นัยน์ตาสีดำสนิทของเขาจ้องมองผมราวกับพยายามสื่อความนัยบางอย่าง เอาแล้วสิหัวใจผมเต้นไม่เป็นส่ำเมื่อจู่ๆ เขาก็เคลื่อนใบหน้าคมเข้มเข้ามาใกล้  

พ........พี่แจ็ค จะทำอะไร ใกล้เกินไปแล้วนะ!!

"ไล่กันจังเลยนะ" พี่แจ็คกระซิบที่ข้างหูผม มันทำให้ผมขนลุกซู่ไปทั้งตัว

"ม...มันอึดอัดนะ ปล่อยผม" ผมพยายามทั้งผลักและดันคู่หมั้นออกจากตัวแต่ไม่สำเร็จ เขาไม่ขยับเลยแม้แต่น้อย คนบ้าอะไรตัวอย่างกับยักษ์ เห็นทีต่อไปนี้ผมต้องหัดกินแตงกวาซะแล้วสิ จะได้แข็งแรง แล้วมือนั่นจะล้วงเข้ามาในเสื้อทำไม

"พี่แจ็ค ผมบอกให้ปล่อยผม!!!!!"

โป๊ก!!!

"โอ๊ย!!!!!!"

"ปะ.....เป็นไงล่ะ อยากแกล้งดีนัก คราวหน้าพ่อจะโขกให้หัวแตกเลย" ผมรีบลุกขึ้นพร้อมกับหันไปมองพี่แจ็คที่นอนหงายกุมหัวตัวเองอยู่บนเตียง แล้วรีบวิ่งออกจากห้องทันทีพร้อมกับเสียงหนึ่งแว่วออกมา

"ฝากไว้ก่อนเถอะ ชเว ยองแจ"

เช้าวันรุ่งขึ้น

"แม่ฮะ ให้ผมไปด้วยไม่ได้เหรอ" เช้านี้พ่อกับแม่ผมมีธุระด่วนต้องรีบบินไปฮ่องกง เห็นว่าที่นู้นมีปัญหานิดหน่อยกับลูกค้าคนสำคัญชาวเกาหลีซึ่งป๊ากับหม่ามี๊ของพี่แจ็คคงจะเอาไม่อยู่ เลยโทรตามพ่อกับแม่ อย่างนี้ผมก็ต้องอยู่เฝ้าบ้านคนเดียวนะสิ ไม่เอานะ!!

"ไม่ได้ ลูกมีเรียนไม่ใช่เหรอ"

"แต่ผมไม่อยากอยู่คนเดียวนี่"

"ลูกก็ไปอยู่ที่คอนโดกับพี่แจ็คสิ"

"แต่ผมอยากไปกับแม่นี่ฮะ ผมคิดถึงป๊ากับหม่ามี๊ อยากไปเยี่ยมนะฮะให้ลูกไปด้วย"

"ไม่ได้ๆ ลูกไปอยู่กับพี่แจ็คนะ" ผมลงทุนอ้อนแม่ขนาดนี้ยังไม่ยอมอีกเหรอ สุดท้ายผมก็ต้องไปส่งคุณและคุณนายชเวที่สนามบินแล้วค่อยไปมหาลัย เมื่อเลิกเรียนก็รีบกลับมาเก็บข้าวของที่บ้าน ต้องรีบทำเวลาฮะเดี๋ยวจะมืดซะก่อน ยิ่งช่วงนี้หน้าหนาวห้าโมงก็มืดล่ะ แล้วนี่ต้องอยู่ที่คอนโดกี่วันละเนี่ย พ่อกับแม่ไม่ได้บอกวันกลับด้วยสิ

พรึ่บ

"ฟะ.........ไฟดับ?"

                ความทรงจำเมื่อครั้งยังเยาว์แล่นผ่านเข้ามาในหัว ตอนนั้นเป็นเพราะความซนของผมหรืออะไรไม่รู้ ที่ไปเล่นในห้องเก็บของ จู่ๆ ประตูห้องดันปิดเองแล้วเปิดไม่ได้ ด้วยความตกใจผมทั้งร้องทั้งทุบประตูหวังให้มีคนได้ยินแล้วมาช่วยแต่ก็ไม่มีวี่แวว เนื่องจากเป็นช่วงวันหยุดยาวจึงไม่ค่อยมีใครเดินผ่านแถวนั้น ภายในห้องนั้นมันทั้งเงียบ ทั้งแคบ และน่ากลัว ผมต้องอยู่ในห้องนั้นจนถึงเช้าถึงจะมีคนมาเจอ ตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา ผมจึงกลัวที่แคบและความมืดเป็นที่สุด เหตุการณ์ในครั้งนั้นมันหวนกลับมาอีกครั้ง ร่างกายผมสั่นเทาพยายามหาที่ยึดเหนี่ยว จริงสิ  ประตู............ประตูอยู่ไหน มะ.....ไม่นะ  ประตูหายไปไหน หาไม่เจอ ผมพยายามตั้งสติอีกครั้งเพื่อมองหาประตู แต่ด้วยความกลัวที่มีมากกว่ามันทำให้ผมเหมือนคนตาบอดได้แต่นั่งก้มหน้ากอดเข่าร้องไห้ภาวนาขอให้มีคนเข้ามาช่วย

พ่อฮะ แม่ฮะ ผมกลัว

แกร๊ก

                ประตูถูกเปิดออกพร้อมกับแสงไฟสีส้มผมหันไปมอง แววตาและใบหน้าเหมือนคนเมื่อตอนนั้นไม่มีผิด หากแต่ดูคมเข้มมากขึ้น เขาเดินตรงดิ่งมาหาผมแล้วดึงตัวเข้าไปกอด

"ไม่เป็นไรนะ พี่มาแล้ว"

"พี่แจ็ค" ผมโผกอดพี่แจ็คแน่นเพื่อเป็นการยืนยันว่าผมไม่ได้ฝันไป พี่แจ็คลูบหัวผมเบาๆ ไม่รู้ทำไมผมถึงดีใจมากขนาดนี้เมื่อเห็นว่าเป็นพี่เขา สงสัยจะกลัวจนขึ้นสมอง .

"กินนี่ซะ" เค้กช็อกโกแลตลาวาขนาดไม่ใหญ่มากเด่นสง่าอยู่ท่ามกลางผลสตอเบอร์รี่สีแดงสดลูกใหญ่ที่ถูกผ่าครึ่งเสิร์ฟคู่กับมอคค่าสีน้ำตาลเข้มในแก้วใบสวย ส่วนของพี่แจ็คมีเพียงกาแฟดำขมปี๋แก้วเดียว ตอนนี้เราอยู่ที่ร้านอาหารแถวคอนโดฮะ พูดไปแล้วมันก็รู้สึกเสียฟอร์มนิดๆ หมอนั่นดันมาเจอตอนสภาพทุเรศๆ แบบนั้นซะได้ บอกเลยตอนนี้ผมอายจนแทบอยากแทรกแผ่นดินหนี ทั้งร้องไห้ ทั้งโผกอด แล้วไหนจะท้องร้องอีก พี่แจ็คได้ทีขำผมใหญ่ ทำไงได้ล่ะก็คนมันหิวนี่นา

"หื้ม? หน้าพี่มีอะไรติดอยู่เหรอ"

"ปะ เปล่าฮะ"

"เปล่าอะไร พี่เห็นอยู่"  นอกจากพี่แจ็คจะคาดคั้นไล่บี้ให้ผมจนมุมและยังส่งสายตาเจ้าเล่ห์มาให้อีก ผมเคยบอกหรือยังว่าเกลียดสายตาเจ้าเล่ห์คู่นี้ของพี่แจ็ค ถ้ายังผมขอบอกไว้ตรงนี้เลยว่าเกลียดมาก

"ก็แค่สงสัย ทำไมพี่มาทัน" พี่แจ็คยกแก้วกาแฟขึ้นมาจิบแล้ววาง

"นั่นนะสิ ทำไมพี่มาทัน" พูดจบพี่แจ็คก็ยกแก้วกาแฟขึ้นมาดื่มต่อพร้อมกับส่งสายตายียวนกวนประสาทมาให้ผม หึย!! ผู้ชายอะไรกวนประสาทชะมัด ไม่อยากรู้ก็ได้ เหอะ!!! 




Talk : หายไปตั้งนานแต่ได้มาแค่นี้ ต้องขอโทษทุกคนด้วย ช่วงนี้งานสุมทรวงมากกกกกกก ใครตาดีช่วยตรวจคำผิดด้วยนะคะ แก่แล้วสมองเริ่มเลอะเลื่อน 55555 เจอกันใหม่ตอนหน้านะคะ