คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : [jackjae] คุณหนูสุดแสบ vs คู่หมั้นหน้าโหด CH 5 (100%)
ภาพชายหนุ่มหญิงสาวกำลังกอดรัดนัวเนียกันอยู่กลางห้องท่านรองประธานบริษัทมันเด่นชัดมากในสายตาของเขา
นายมันกล้ามากที่พาผู้หญิงอื่นมาพลอดรักกอดกันแนบแน่นซะขนาดนี้
“หวัง แจ็คสัน ถ้าอดใจไม่ไหวน่าจะหาโรงแรมใกล้ๆ แถวนี้นะ
ไม่ใช่ในห้องท่านรองประธานแบบนี้ ควรให้เกียรติป๊าด้วย”
ปัง!!!
ถึงแม้กาลเวลาจะผ่านมานานหลายปีแต่ผมไม่มีทางลืมหรอกผู้หญิงคนนั้นหญิงสาวผู้โชคดีที่พี่แจ็คสันมอบหัวใจให้มาโดยตลอด….พี่ซูซาน
เทียบจากเมื่อก่อนแล้วสวยขึ้นมาก…
น่าขำชะมัด โดนหลอกอีกจนได้
โง่จริงๆ โง่ชะมัด…ทำไมพี่แจ็คต้องให้ผมรู้เอง
ทำไมเขาไม่พูด
เกลียด...เกลียดที่สุด
ผมเกลียดตัวเองจังที่เผลอปล่อยตัวปล่อยใจไปกับความรู้สึกบ้าๆ นั่น
ผมจะไม่ยอมให้เรื่องมันจบแบบนี้หรอก เตรียมรับมือไว้เลย
หวัง แจ็คสัน หลังจากนี้เราได้เห็นดีกันแน่
มาล้อเล่นกับความรู้สึกของผมแบบนี้ได้ยังไง น่าโมโหชะมัดหลงเชื่อเข้าไปได้ยังไง
แต่ตอนนี้ผมขออาบน้ำชำระร่างกายเอาอารมณ์แย่ๆ พวกนี้ออกให้หมดก่อนฮะ
แล้วค่อยไปจัดการคนใจร้ายคนนั้น
ตึงตึง!!!
“หมวยมันไม่ใช่อย่างที่คิดนะ หมวยเข้าใจผิดแล้ว” มาแล้วเหรอ
หึ เข้าใจผิด... ยืนกอดกันกลมขนาดนั้น เชื่อก็โง่แล้วล่ะ
“หมวยเปิดปะตู เฮียอธิบายได้”
ไอ้พี่แจ็คยังคงเคาะประตูตะโกนเรียกชื่อผมอยู่หน้าห้อง
เคาะให้มือแตกตะโกนจนเสียงแหบก็ไม่มีทางเปิดให้หรอก คนนิสัยไม่ดี
นอนแช่น้ำอุ่นให้สบายอารมณ์เสียยังดีกว่า
จงสำนึกความผิดนี้ไปจนวันตายซะ หวัง แจ็คสัน!!
ผมแลบลิ้นใส่ประตูบานนั้นราวกับว่าเป็นร่างของคู่หมั้นตัวโตก่อนเดินกระแทกเท้าเข้าห้องน้ำ
และเพื่อเป็นการกลบเสียงน่ารำคาญของคนแก่มักมาก
เรามาจัดมินิคอนเสิร์ตในนี้สักหน่อยดีกว่าฮะ ฟังอะไรที่มันดีต่อสุขภาพจิตดีกว่า
ผมหยิบเครื่องเล่นเพลงขนาดจิ๋วต่อเข้ากับลำโพงมาแชลสีดำสนิทถูกเร่งเสียงให้ดังสูงสุด
เอาล่ะถึงเวลาผ่อนคลายแล้ว
อื้มม....สบายจังเหมือนมีคนนวดศีรษะให้เลย
แต่เดี๋ยวนะในห้องน้ำมีผมอยู่เพียงคนเดียว บ้านะ ไม่ใช่หรอก...อย่านะ อย่าคิด
ห้ามคิดเด็ดขาด!! มันไม่มีจริง ชเว ยองแจ สงบใจไว้อย่า…
ตื่น...
ตูม…
ไม่ตื่นตูมก็บ้าแล้ว!! มีบางอย่างสัมผัสศีรษะผมอ่ะ!!
ผีหลอก!!!!!
โป๊ก!!!!!!
โอ๊ย!!!!!
ผมกระเด้งตัวขึ้นมาสุดแรงอย่างรวดเร็วจนหน้าผากกระแทกกับอะไรสักอย่าง
อือ... เจ็บจังหัวผมจะแตกไหมฮะ พอลืมตาขึ้นมาต้องตกใจยิ่งกว่า
เมื่อเห็นพี่แจ็คสันยืนกุมหัวตัวเองอยู่ ผมนี่ถอยหลังติดกำแพงแล้วโกยฟองสบู่เข้าหาตัวให้มากที่สุดเท่าที่จะมากได้
“พ...พี่แจ็คสันเข้ามาได้ยังไง!!!”
“กุญแจสำรองไง…..เจ็บจัง”
“สมน้ำหน้า ออกไปเลยนะใครใช้ให้เข้ามา ออกไปเลย!!”
ไอ้พี่แจ็คสันยังคงตีหน้ามึนยืนลูบหัวปูดอยู่ข้างอ่างอาบน้ำไม่ยอมขยับออกไปไหนแถมยังส่งสายตาวิบวับเจ้าเล่ห์พยายามสอดส่องเล็ดรอดมองฟองสบู่รอบๆ
กายผม
“ไอ้คนหื่นกาม! ห้ามมองนะ ออกไปเลยออกไป!!”
“ไม่ เฮียไม่ออกจนกว่าหมวยจะฟังเฮียอธิบายก่อน”
“คนผิดไม่มีสิทธิ์แก้ตัว!! ผมไม่อยากฟังอะไรทั้งนั้น”
“อืม...จริงๆ อยู่ในนี้ก็อุ่นดีเหมือนกันนะ
ชักจะอยากอาบน้ำแล้วสิ”
ไอ้พี่แจ็คสันยังคงตีหน้ามึนต่อไม่สนใจคำพูดของผม มือหนาถอดเสื้อนอกออกแล้วโยนทิ้งอย่างไม่ใยดีว่ามันจะไปตกอยู่ตรงส่วนไหนของห้องและยังคงหน้ามึนอย่างต่อเนื่องค่อยๆ
ปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตออกทีละเม็ด
“จะบ้าเหรอ! ไปอาบห้องตัวเองสิ”
เฮ้ย!! ด้านบนถอดออกหมดแล้วอวดกล้ามเนื้อสวยสมชายให้ผมอิจฉาเล่น
ตอนนี้เหลือเพียงครึ่งล่างที่ยังไม่ถอด ย๊า!!!!! แล้วมือนั่นน่ะจะปลดเข็มขัดทำไม
ผมถลึงตาใส่คนโตกว่าทันทีหวังให้เขาหยุดแต่ดูเหมือนเขาจะไม่สนใจผมเลยยังคงค่อยๆ
ปลดเข็มขัดออกหากผมยังคงดื้อดึงไม่ยอมทำตามที่เขาบอก แล้วยังไงล่ะสุดท้าย
“ก็ได้ๆๆๆๆ พี่ออกไปข้างนอกก่อนเดี๋ยวผมตามออกไป”
“ก็แค่นี้ หึหึ”
ใบหน้าคมส่งยิ้มเจ้าเล่ห์อย่างคนมีชัยเหนือทุกสิ่งส่งมาให้ผมก่อนเดินออกจากห้องน้ำไป
ผมบอกแล้วว่าผู้ชายนี้มันร้ายกาจเขาหาทางบีบบังคับให้ผมจนมุมและทำตามคำสั่งเขาอีกจนได้
ว่าแต่อันตรายชะมัด ผมลืมไปได้ไงว่าไอ้พี่แจ็คมันก็มีกุญแจสำรองสำหรับไขทุกห้องเก็บไว้อยู่ไม่น่าประมาทเลยเรา
ผมทิ้งระยะไว้สักพักนึงเพื่อให้แน่ใจว่าพี่แจ็คสันจะไม่เดินย้อนกลับมาอีกรอบ
เมื่อแน่ใจแล้วผมรีบลุกขึ้นออกจากอ่างเปิดฝักบัวล้างฟองสบู่ออกให้หมดเสร็จแล้วเอื้อมไปหยิบผ้าเช็ดตัวประจบเหมาะกับที่คนตัวโตเดินเข้ามาอีกครั้งพอดี
“เออ หมวย...”
“มีอะไร?!” หัวใจผมตกไปอยู่ที่ตาตุ่ม จู่ๆ คนบ้าตัวโตก็เปิดประตูเข้ามาแบบไม่ให้สุมให้เสียงดีนะที่เขาพันผ้าเช็ดตัวปิดส่วนล่างทัน
“หึหึ ไม่มีอะไร แค่จะถามอยากกินอะไรเป็นพิเศษรึเปล่า”
“ไม่ ผมไม่หิว”
โครกกก
โอ๊ย กระเพาะหนอกระเพาะ มันจะซื่อตรงเกินไปแล้ว
ควรไว้หน้าบ้างอะไรบ้างนะ
หึหึ….
ผมรีบหันไปค้อนใส่เจ้าของเสียงหัวเราะน่าหงุดหงิดนั่นทางหน้าประตูทันที
คนอะไรกวนประสาทชะมัด ไม่รู้ล่ะ ตอนนี้ทุกสิ่งทุกอย่างที่เป็นหวัง แจ็คสัน มันช่างขัดหูขัดตาผมไปหมด
ยิ่งคิดก็ยิ่งโมโหเห็นผมเป็นตัวอะไรพาผู้หญิงมากอดจูบในออฟฟิศแบบนี้ได้ยังไง ไม่ไว้หน้ากันเลย
จำไว้เลยนะไอ้พี่แจ็คคนเจ้าชู้ นิสัยไม่ดี
ป๊อก ป๊อก
เสียงสับหมูดังลั่นห้องครัวไปหมดของพ่อครัวจำเป็นจนไม่รู้สึกตัวเลยว่าผมยืนอยู่ในห้องนี้ด้วย
เห...กำลังสปาเก็ตตี้ มีทบอลอยู่เหรอ พี่แจ็คเปลี่ยนเสื้อผ้าเป็นชุดลำลองแล้วกำลังยืนหันให้ผมคงจะตั้งใจทำอาหารเพื่อมาหลอกล่อให้ผมยกโทษ
มันไม่ง่ายไปหน่อยเหรอ ผมไม่ได้เห็นแก่กินขนาดนั้นหรอกนะ แต่จะว่าไปไม่เชื่อก็ต้องเชื่อว่าพี่แจ็คทำอาหารเก่งมาก
เมื่อตอนเด็กๆ ผมได้ชิมออกบ่อยๆ ทุกครั้งที่พ่อแม่ของพวกเราไม่อยู่บ้านหรือไปงานเลี้ยงสังสรรค์ด้วยกัน
“เฮียแจ็ค วันนี้หมวยอยากกินเส้นๆ อีก”
“หื้ม? เส้นๆ อ๋อ สปาเกตตี้มีทบอล อีกแล้วเหรอ วันก่อนก็เพิ่งกินไปเองนะ”
“หมวยชอบ~”
“หึหึ ชอบมากไหม”
“ชอบมากที่สุดในโลก~ เลย แม่ทำไม่อร่อย มี้ทำไม่อร่อย
เฮียทำอร่อย”
“อะไรกันๆ อย่างนี้แม่กับหม่ามี้ก็เสียใจแย่สิ ยองแจพูดแบบนี้ ไหนอร่อยขนาดไหน
ขอแม่ชิมหน่อยสิ”
“งื้อ ไม่ให้ของหมวยนะ!!”
“คนดีขอมี้ชิมหน่อยสิ อ้ำ...อื้มมมม อร่อยจังเลย”
“ของหมวย ฮึก…แง หม่ามี้เอา…อึก…เส้นๆ ของหมวยไป ฮ...เฮียแจ็ค…ฮึก...ให้หมวย…..แง๊”
“ว๊าย เธอดูยัยหนูสิน่ารักจริง หวงของที่เฮียทำให้เหรอลูกดูสิร้องไห้ใหญ่เลย
โอ๋ๆ มี้ไม่แย่งแล้วลูก”
กลิ่นหอมจัง ไม่ได้สิ ห้ามสนใจเป็นอันขาด
หึ ชอบเอาของกินมาหลอกล่อผมแบบนี้อีกแล้ว บอกเลยว่ารอบนี้ไม่ได้ผลหรอก ถึงแม้ผมจะชอบอาหารที่พี่แจ็คทำมากขนาดไหน
ผมก็ไม่มีวันหลงกลหรอก...
- 50% -
“หื้ม? ทานสิไม่หิวเหรอ” ผมมองตาขวางแทนคำตอบพร้อมกับพองแก้มใส่คนตัวโต เกลียดชะมัด คนนิสัยไม่ดี ไม่คุยด้วยหรอก
“หมวย…ไม่ทานสปาเกตตี้เหรอ”
ผมใช้เวลาคิดอยู่นานในการตัดใจเมินอาหารจานโปรดตรงหน้า น้องสปาเกตตี้จ๋า
อย่าโกรธพี่ยองแจเลยนะ ถ้าจะโกรธไปโกรธพี่แจ็คมัน เพราะเขาคือสาเหตุที่ทำให้พี่อดกินน้อง
ถึงแม้จะรู้สึกผิดต่อน้องสปาเกตตี้มากแค่ไหนแต่ชีวิตยังต้องดำเนินต่อไปต้มบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปแทน…
อ๊ะ…
จู่ๆ ตัวผมก็ลอยปลิวไปนั่งทับอีกคนบนตัก ผมพยายามดิ้นหนีเท่าไร
วงแขนขนาดใหญ่กลับยิ่งโอบรัดเอวแน่นขึ้นไม่ยอมปล่อยง่ายๆ และมีแต่จะรัดมากยิ่งขึ้น
หื้อ นี่แรงคนหรือแรงอะไรรัดแน่นซะขนาดนี้ ยัง เท่านั้นยังไม่พอ ใบหน้าคมเข้มยังซุกไซ้ซอกคอแถมขบเม้มที่ใบหูผมอีก!
นี่มันลวนลามกันชัดๆ
“จะทำอะไรปล่อยนะ!!”
“เราต้องคุยกัน หมวยกำลังเข้าใจเฮียผิด” ไอ้พี่แจ็คทำบ้าอะไรเนี่ย
จะคุยก็คุยดีๆ สิ มากระซิบกระซาบที่ข้างหูทำไม โอ๊ย ขนลุกไปหมดแล้ว!!
“ไม่ฟัง ไม่คุย ปล่อย!!”
“หมวยฟังเฮียก่อน เฮียอธิบายได้…”
“ก็บอกแล้วไงว่าไม่ฟัง!!”
ผัวะ ผัวะๆ
ผมดีดดิ้นสุดแรงพยามยามให้หลุดจากอ้อมกอดแข็งแรงนี้ทั้งทุบทั้งตีแต่เหมือนมันไม่สะเทือนร่างของคุณหมั้นใจร้ายเลย
ยิ่งเห็นหน้าพี่แจ็คนิ่งเหมือนมันยิ่งได้ใจผมกระหน่ำฟาดอกแข็งๆ สุดแรงจนเจ็บมือไปหมด
บ้าชะมัด เหมือนเราทำอะไรพี่เขาไม่ได้เลย เจ็บใจไม่พอยังต้องมาเจ็บมืออีก ผมเหลือบมองหน้าอีกคน
พี่แจ็คยังคงทำหน้านิ่งไม่แสดงท่าทีอะไร รักเขามากเลยสินะถึงได้ยอมขนาดนี้ คนบ้า
คนใจร้าย
“ปล่อย บอกให้ปล่อยไง!!”
“หมวยหยุดแล้วฟังเฮียก่อน
หมวยกำลังเข้าใจผิด”
“เข้าใจผิดเหรอกอดกันกลมขนาดนั้น ยังหาว่าเข้าใจผิดอีกเหรอ ฮึ! ปล่อย อย่าเอากลิ่นน้ำหอมของคนอื่นมาสัมผัสแตะต้องโดนตัวผม ขยะแขยงที่สุด
อะ….อื้อ”
สัมผัสอุ่นร้อนประทับเบาๆ ที่ริมฝีปากแต่ก็แรงพอให้ผมเรียกสติกลับคืนมาได้
ทันทีที่พี่แจ็คถอนริมฝีปากออกผมเบนหน้าหนีแต่มือหนาล็อคคางของผมไว้แล้วบังคับให้หันกลับมาสบตาพี่เขาอีกครั้ง
แววตาของพี่แจ็คไม่หลงเหลือความขี้เล่นขี้แกล้งเหมือนที่ผ่านมาตอนนี้หลงเหลือแต่เพียงแววตาที่เต็มเปี่ยมไปด้วยความหนักแน่นและจริงจัง
ผมเกลียดแววตาคู่นี้เพราะมันกำลังทำให้ผมใจอ่อน
“เอาล่ะทีนี้ยอมอยู่นิ่งๆ แล้วฟังที่เฮียจะพูดได้รึยัง”
ไอ้พี่แจ็คทำเสียงเข้มใส่ อะไรอ่ะ ทั้งที่คนผิดคือพี่นะแล้วทำไมกลายเป็นผมที่โดนดุ
ผมยังคงขัดขืนต่ออีกเล็กน้อย คือดื้อไง ไม่ยอมง่ายๆ หรอก คนตัวใหญ่กว่าส่งสายตามาเตือนว่าเขาทำจริงไม่ได้ล้อเล่น
โธ่ คิดว่ากลัว...เหรอ เออ อยู่นิ่งๆ ก็ได้ ขืนไม่อยู่นิ่งก็โดนจูบอีกนะสิผมรู้ทัน
ไม่กลัวหรอก...นะ ชิ หลุดไปได้เมื่อไรนะจะโทรไปฟ้องหม่ามี้!!
โทษฐานขึ้นเสียงและทำตาดุใส่
“มีอะไรก็ว่ามา” ผมนั่งกอดอกหันหน้าหนีคนใจร้ายพร้อมกับทำเสียงฟึดฟัดไม่พอใจกระแทกตัวใส่คนตัวโตเต็มแรง
อันที่จริง จะเรียกว่ากอดอกไม่ได้หรอกเพราะข้อมือทั้งสองข้างของผมยังคงถูกมือของพี่แจ็ครวบเอาไว้ดูท่าทางอีกนานกว่าจะปล่อย
ไอ้คนเผด็จการ ก็ดีเหมือนกันในเมื่อไม่อยากให้ลุกพ่อก็จะนั่งทับให้มันขาชาจนพิการกันไปข้างหนึ่งเลย
“ซูซานมาทำธุระที่ไทย” ก็เลยเสนอตัวงั้นสิ
“แล้วรู้มาว่าเฮียอยู่ที่ไทยเลยแวะมาหา” อ๋อ นัดกันไว้แล้ว
ถ้าผมไม่เข้ามาขัดซะก่อนก็คงจะไปถึงไหนต่อไหนแล้วล่ะสิ ยิ่งคิดก็ยิ่งโมโห
“คนดีอย่าเพิ่งคิดไปไกล ฟังเฮียให้จบก่อน” พี่แจ็คกระชับกอดผมแน่นขึ้นแล้วซุกใบหน้าลงบนไหล่
“ชิ...แล้วยังไงต่อล่ะ ทำไมถึงกอดกันได้”
“แค่กอดทักทายกันตามประสาคนคุ้นเคยที่ไม่ได้เจอกันนาน”
“คนคุ้นเคย...” เป็นเรื่องจริงสินะ ไอ้พี่แจ็คคนบ้า พอได้ยินแบบนี้แล้วมันโมโหชะมัด
เขาทำกับผมแบบนี้ได้ยังไง ร้ายกาจมาก ผมพยายามดิ้นหนีจากพี่แจ็คอีกครั้ง แต่เหมือนมันไม่เป็นผลพี่แกรัดแน่นขึ้นไปอีก
“ปล่อยผม ผมเข้าใจหมดแล้ว ไม่ต้องอธิบายอะไรแล้ว”
“คู่หมั้นเฮียนี่ขี้หึงจังเลย”
“ใครขี้หึง ผมเปล่า!!” ผมหันหน้าไปเถียงทันที
จุ๊บ
ริมฝีปากหนาประกอบจูบอย่างรวดเร็วและบดเบียดเข้ามาเรื่อยๆ
ก่อนจะส่งเรียวลิ้นร้อนออกมาบริเวณริมฝีปากของผมและบังคับให้ผมเผยอปากออกแล้วแทรกลิ้นเข้ามา
ปลายลิ้นร้อนตวัดเกี่ยวไปมาอยู่ภายในโพรงปาก จากนั้นขบเม้มย้ำๆ แรงๆ
ที่ริมฝีปากล่างอยู่หลายทีแล้วถอนริมฝีปากออก ให้ตายเถอะพี่แจ็คจะจูบเก่งเกินไปแล้ว
“เราเป็นแค่เพื่อนกันเท่านั้น ซูซานแวะมาหาเฮียเพื่อที่จะบอกเรื่องงานแต่งงาน”
- 100% -
Talk 7/10/17 : จะไม่บอกว่าว่างแล้ว บอกว่าว่างทีไรงานเข้าทุกทีเลย TT-TT เอาแล้วไงเฮียแกล้งน้องอีกแล้ว
Talk : ต้องขอโทษด้วยนะคะที่ดองไว้นานเลย TT-TT ขอบคุณที่ติดตามและยังรอนะคะ ช่วงนี้ว่างแล้วค่ะ จะพยายามอัพเดทฟิคให้ถี่มากขึ้นนะคะ เอ...ว่าแต่ยัยหมวยของเราจะหลงกลเฮียแจ็คไหมนะ
ความคิดเห็น