คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : ...chapter2...
“ดาร์ก? เป็นใคร” พอฉันพูดจบดูเหมือนว่าฉันจะทำให้สถาณการณ์ตรงนี้เงียบลงนะ ดูเหมือนผู้ชายพวกนั้นจะอึ้ง! กับคำพูดของฉันมากเลยล่ะ
“เธออย่าทำตัวใสซื่อไปนะ เพราะผู้หญิงที่เข้ามาแถวนี้ก็หวังจะเจอดาร์กกันทั้งนั้นแหละ”
“เปล่านะฉันมาตามหาพี่ชายที่ชื่อ…ธันวา”และนั่นก็ทำให้ทุกคนเงียบอีกครั้งแล้วนะ
“มาตามหามันทำไมล่ะ?” ผู้ชายหน้าตาดียิ่งกว่าเทพบุตรแถมยังแลดูโหดที่อยู่ข้างๆฉันถามขึ้นตามฉบับหน้านิ่งๆของเขา
“นายรู้จักพี่ชายเหรอ?” ฉันถามด้วยความดีใจ
“อืม”
“แล้วนายพาฉันไปหาพี่ชายได้ไหม?” ฉันเอ่ยขอความขอร้องต่อเขาด้วยความอ้อนวอน แต่ทว่า เขาเพียงแค่พูดให้ฉันแปลกใจอีกครั้งก่อนดินจากไป
“เดียวเธอก็ต้องเจออยู่แล้ว…” สิ้นเสียงเขาก็เดินออกไปด้วยท่าทีเงียบๆตามฉบับของเขาอีกแล้ว ฉันเหลียวมองตามแผ่นหลังหนานั้นจนลับสายตาก่อนจะเดินตามออกไปบ้างเผื่อจะเจอทางออก…
ให้ตายเถอะเกิดอะไรขึ้นกับตัวฉันกัน!ทำไมตอนที่เจอผู้ชายคนนั้นฉันต้องใจสั่นด้วยล่ะ?นี่ฉันเป็นอะไรนะ?
“อิง!” เสียงเรียกตามหลังทำให้ฉันเหลียวไปมองตามเสียงทันที
“แกไปไหนมาพวกเราตามหาแทบแย่!” ซีฟู้ดว่า
“หืม!แกเข้าไปในนั้นเหรอ?” ยัยอินวาถามอย่างใคร่รู้
และฉันก็พยักหน้าเบาๆแทนคำพูด (- -)(_ _)(- -)
“ว้าว!~งั้นแกก็ได้เจอกับดาร์กที่รักของฉันแล้วล่ะสิ >0<”ยัยอินวาพูดด้วยความอิจฉา
“ไม่รู้สิ!ฉันไม่รู้จัก”ฉันพูดตอบไปก่อนที่ยัยอินวาจะเคลิ้มหนักเลยทีเดียว
“แล้วเจอใครบ้างล่ะ?”ยัยอินวาถามมาอีกด้วยความลุ้นระทึก
“ก็ที่ซ้อมยิงธนูกัน 4-5คนแล้วเจอนายหน้าหล่อที่มีหน้าเดียว!”
“นายหน้าหล่อ ขรึมอีกด้วย!งั้นก็ดาร์กน่ะสิ? *0* ”
ยัยอินวาว่าอีกทีก่อนที่จะมีเสียงจากเพื่อนรักอีกคนแทรกเข้ามา
“คนที่เงียบขรึมมีตั้งมากมายในชุมนุมนั้นนะ!ทั้งเถื่อนอีกด้วย ทางที่ดีพวกเธอควรหลีกเลี่ยงการเจอไอ้พวกนั้นนะ”ยัยซีฟู้ดว่าเหมือนรู้ดี
“แกพูดอย่างกับผู้ชายพวกนั้นอย่างนั้นแหละ!หรือว่าแก…”
“เอาเถอะน่าอย่าเถียงกันในเรื่องไร้สาระเลยรีบกลับกันเถอะ!วันนี้ฉันมีนัดสำคัญด้วยสิ!”
ฉันพูดขั้นก่อนที่ยัยสองคนนี้จะกัดกันตายเสียก่อน…แต่ยัยซีฟูดก็มีทีท่าแปลกๆเหมือนกันนะทุกคนว่ามั้ย?
ยัยสองคนนั่น!ไม่สังเกตรอยบนใบหน้าฉันเลยึไง!!!!
ท้องฟ้ากว้างพลางทอแสงสีทองอร่ามทั่วท้องฟ้าอันกว้างใหญ่ผู้คนมากมายที่เริ่มทำภารกิจต่างๆของตัวเองเสร็จและเริ่มที่จะกลับบ้าน บางคนบ้างก็เดินหอบของพรุงพรังเดินข้ามถนนเพื่อจะเดินข้ามไปยังจุดหมายของตน บ้างก็ต่างยืนเกาะกันเป็นกลุ่มเพื่อรอรถเมล์สำหรับเดินทางต่อไปข้างหน้า ทุกคนต่างมีจดหมายปลายทางเป็นของตนเองเหมือนฉันเช่นกัน…
รถทรงสีเหลี่ยมสีดำขลับค่อยๆเลี้ยวเข้าไปในตัวคฤหาสน์หลังใหญ่ที่คุ้นเคย ฉันเดินออกมาจากรถทันทีหลังจากที่ลุงคนขับลงมาเปิดประตูให้
“คุณหนูคะคุณท่านเตรียมอาหารค่ำไว้แล้วค่ะ”แม่บ้านวัยชราที่แต่งด้วยชุดสีขาวบริสุทธิ์พูดด้วยใบหน้าที่ยิ้มแย้มก่อนที่ฉันจะยิ้มตอบอย่างเข้าใจแล้วจึงเดินเข้าไปในห้องรับประทานอาหารทันที
ประตูห้องใหญ่ถูกเปิดออกใจกลางห้องมีโต๊ะอาหารใหญ่ที่ถูกวางด้วยอาหารเรียงรายไว้จนเกือบเต็ม
ร่างกายที่สั่นเล็กน้อยนั้นทำให้ตัวของฉันเมทำอะไรไม่ถูก…ให้ตายเถอะฉันจะได้เจอเขาแล้วไง!รักแรกของฉัน
แผ่นหลังกว้างที่ถูกปกคลุมด้วยผมซอยสีสีน้ำตาลเข้มปะไหล่ มองจากข้างหลังแล้วเขายังอบอุ่นไม่ต่างจากเมื่อก่อนเลยทีเดียว…เพียงแต่เขายังจะจำคำสัญญาของเราไว้ได้มั้ย?
ผู้หญิงวัยกลางคนเลียวมองมาทางฉันก่อจะยิ้มออกมาบางๆเพื่อเป็นสัญณาณให้ฉันเข้าไปนั่ง
ฉันก้มหน้าเดินเข้าไปนั่งเงียบๆ ตามคำสั่งของคุณป้าแต่ฉันก็ยังไม่กล้าเงยหน้าเพราะคนตรงหน้า…
“เป็นไงบ้างน้องเรา…ดูสิ โตขึ้นตั้งเยอะนะ”เสียงคุณป้าพูดขึ้นทำลายความเงียบให้ตายเถอะ!ฉันไม่กล้าเงยหน้าขึ้นมาจริงๆ
“ครับ!โตขึ้นตั้งเยอะเลยนะ แถมยังขึ้อายเหมือนเดิมเลยนะ” เสียงทุ้มพูดขึ้น
ฉันทำอะไรไม่ถูกเลยนะ!มือฉันสั่นไปหมดแล้ว ฉันไม่กล้าเงยหน้าขึ้นไปจริงๆ ไม่อย่างนั้นทุกคนก็เห็นแก้มแดงๆของฉันหมดน่ะสิ!
“เอาล่ะ!เราเริ่มทานข้าวเลยดีมั้ย สงสัยน้องคงหิว เห็นก้มดูอาหารไม่วางตาเลยนะ”
คุณป้า! หนูอยากจะเงยหน้าขึ้นไปอยู่หรอกค่ะแต่เพราะลูกของท่านอยู่ตรงหน้าหนูแบบนี้ หนูทำอะไรไม่ถูกจริงๆนะ ฉันหยุดความคิดลงตั้งสติให้แน่วแน่ ใช่!ฉันต้องทานข้าว ก่อนที่ทุกคนจะมองฉันเป็นตัวตลกนะ
เคล้ง! ช้อนตก!!!!!!!!
ฉันก้มลงใต้โต๊ะทันทีก่อนที่จะทำตัวขายหน้าไปมากกว่านี้ พอฉันก้มลงไปนั้น มือขวาที่ถนัดก็เริ่มควานหาช้อน
เอ…มันอยู่ไหนนะ? กึก! ช้อนนุ่มจัง นุ่มมากเหมือนๆๆๆๆ มือ!
ตากลมโตเบิกกว้างทันทีที่ตนเองรู้ว่านุ่มมาก และก็รู้ด้วยว่านั่นคือมือ แต่ที่สำคัญ มันคือมือของคนตรงหน้า
ฉันปล่อยมือทันทีหลังจากที่รู้ว่าสิ่งที่ฉันจับไปนั้นไม่ใช่ช้อน!
“ป้านวลครับ! เอาช้อนคันใหม่มาให้อิงหน่อยนะครับ” เสียงทุ้มพูดขึ้นอีกครั้ง และประโยนั้นมีชื่อฉันอีกด้วย
เขายังจำมันใช่มั้ย?ยังจำมัน…
ฉันอมยิ้มเบาๆด้วยความดีใจก่อนที่จะเงยหน้ามองคนหน้าหลังจากที่ไม่ได้เจอกันมาตั้งแปดปี
แต่ทว่า…ตาต้องเบิกกว้างเท่าตัวอีกครั้ง…นั่นมัน!เทพบุตรที่เจอกันที่ชมรมยิงธนูนี่!!!!!
ฉันอยากจะเอาซ่อมแทงตัวเองให้ตายไปเลยสิ! เมื่อเช้าฉันทำอะไรลงไปเนี่ย?ไปถามหาเขา และเขาก็คือเขา
เว๊ยยยยยยย!!!! งง ฉันไม่รู้จะเอาหน้าไปไว้ไหนแล้ว TOT
ห้าววววววว!!!!! ฉันหาวด้วยอาการง่วงนอนอย่างรุนแรง เนื่อจากมัวแต่คิดเรื่องเมื่อคืนจนนอนไม่หลับ นอนอีกทีตอนตีสอง แต่วันนี้ฉันต้องตื่นสายได้สิ!ก็เมื่อวันนี้เป็นวันหยุดนี่นา….
แต่โชคชะตากลับแกล้ง หนูน้อยร่างบางคนนี้ ส่งยัยปีศาจอย่างยัย อินวามาเนื่องจากเรื่องชมรมเมื่อวานทำให้ฉันต้องไปพบหัวหน้าชมรมวันนี้! ฉันอยากจะร้องไห้เป็นบ้าเลย ยัยเพื่อนบ้า!ทั้งหมดนี่เป็นความผิดของยัยนั่นคนเดียววววววว
“หนูอิง…จะไปไหนเหรอจ๊ะ แต่งตัวซะสวยเชียว” ประชดหนูเหรอคะ--*
“ออ…จะไปไฮสคูลน่ะค่ะ พอดีนัดกับเพื่อนไว้” ฉันตอบคุณป้าก่อนจะก้มหน้าลงมองดูถ้วยข้าวต้มของตัวเองบนโต๊ะอาหาร
“งั้นก็ดีเลยสิ! ไปกับธันก็ได้นี่ เพราะยังไงก็ไปที่เดียวกัน ประหยัดดีนะ” คุณป้าพูดด้วยความสุข
แต่เป็นความทุกข์ของฉัน TOT อยู่ๆไมคุณป้ามา งกเอาตอนนนี้นนนนน
“งั้นธันก็ช่วยไปส่งน้องทีนะ!และถ้าเพื่อนของหนูอิงยังไม่มาก็รอน้องจนกว่าเพื่อนจะมานะ แม่ไม่อยากให้น้องอยู่คนเดียว” คุณป้าพูดด้วยท่าทางสบายใจ
“ครับ!” พี่ชายรับปากแล้ว….แปลว่าเขาจะไปส่งฉัน….><//
........ ดาร์กงั้นเหรอ?.... โปรดติดตามตอนหน้าจร๊า><
ปล. เม๊ลๆให้เค้าด้วยนะ >,,<
ความคิดเห็น