คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : ...chapter1...
“การตื่นนอนแต่เช้าทุกวันทำให้สุขภาพของเราสดชื่น แจ่มใส แต่ถ้าหลับต่อสักงีบจะเป็นอะไรมั้ย?”
ความคิดที่ผุดขึ้นบนหัวค่อยๆคิดกับตัวเองไปเรื่อยๆแต่สะดุดกับคำถามท่าชวนคิด ถ้าหลับต่อสักงีบจะเป็นอะไรมั้ย? แต่อีกด้านหนึ่งของความคิดกลับคิดว่า “ไม่ได้หรอก ที่ไม่มีเรียนภาคบ่ายเหมือนอยู่ที่ลอนดอลนะ!”
แค่นั้นความคิดของคนสวยก็ต้องหยุดลง เพราะเสียงเคาะประตูไม้สีน้ำตาลอ่อนๆบานใหญ่สุดปลายเตียง
“คุณหนู ตื่นรึยังคะ?” เสียงคุณป้าแม่บ้านเคาะประตู และเรียกเบาๆ
“ค่ะ ! ตื่นแล้วล่ะค่ะ” ฉันพูดกลับไปแล้วค่อยๆพยายามลากทุกส่วนของร่างกายให้ลุกขึ้นแต่เหมือนระบบต่างๆของร่างกายดูเหมือนจะไม่เอื้ออำนวยเสียเหลือเกิน YOY
แต่ยังไงก็ต้องจำใจพยุงร่างกายอันแสนขี้เกียจขึ้นและเดินเข้าไปในห้อน้ำหรูเพื่อทำความสะอาดร่างกาย
ผมสีคาราเมลถูกมัดแกะออกเป็นสองข้างด้านปลายถูกลอนเป็นวงใหญ่ ใบหน้าเรียวอันขาวใส จมูกโด่งเป็นสัน นัยน์ตาสีน้ำตาลอ่อนอันกลมโต กรีบปากบางสีอมชมพู และผิวขาวดั่งกรีบกุหลาบขาว ถูกสวมทับด้วย
เชิ๊ตสีขาวกับ เน็กไท้ ลายสก๊อตน้ำเงินสลับขาวทำให้ยูนิฟอร์มของไฮสคูลดูเด่นกว่าไฮสคูลอื่นเพราะสีน้ำเงินเป็นสีแห่งความสุขุม อ่อนไหวและนุ่มลึก ยิ่งกว่านั้น ยังมีกั๊กหนาน้ำเงินเข้มบวกกับ กระโปรงลายสก๊อตน้ำเงินขาวเลยเกือบเข่า ถุงเท้าสีขาวที่ขึ้นมาเกือบจะถึงเข่า รองเท้าสีดำมันวาว เหมือนอย่างที่กล่าวไปแต่ต้นที่ถูกสวมอยู่ในตัวของร่างบางในตอนนี้ แทบจะทำให้นักเรียนชายทั้งหลายแทบลืมหายใจ
“โอ้โห…วันนี้หลานป้าสวยผิดหูผิดตาเชียวนะ!” คุณป้าเอ่ยปากชมก่อนะอมยิ้มที่ริมปากเอาไว้
โครม!!! !!!
โอ้ย!เจ็บตัวแต่เช้าเลย…อูย….เจ็บเป็นบ้า
“อุ้ย! เป็นอะไรมากมั้ยจ๊ะ…” คุณป้าเดินเข้ามาประคองฉันเบาๆ
“ป้าไม่น่าชมอิงเลย ถ้ารู้ว่าจะหกล้มแบบนี้” คำพูดทะแม่งๆ ยังไงไม่รู้แฮะ
“ง่ะ คุณป้าอ่ะ…งั้นแสดงว่าทุกวันหลานของคุณป้าคนนี้คงไม่สวยสินะคะ” ฉันพูดพลางแสดงท่าทีน้อยใจจนท่านต้องเอ่ยแก้ตัว “เปล่าเสียหน่อย!แต่วันนี้หลานป้าสวยมากกว่าทุกวัน แต่งสวยแบบนี้มีเดทที่ไหนหรอเปล่านะ?”
“เปล่านะคะ! แค่วันนี้จะต้องเลือกชุมนุมที่ไฮสคูลน่ะค่ะ และยิ่งอินวาชวนไปอยู่ชมรมการแสดงน่ะค่ะ เลยต้องดูดีหน่อย!” ฉันพูดแก้ตัวฉับพลันก่อนที่จะปล่อยให้คุณป้าแซวต่อไปเรื่อย
“ออ!และปีนี้ธันวาต้องอยู่ชมรม ธนูอีกเป็นแน่”
“พี่ชายเหรอคะ?”ฉันเอ่ยขึ้นเพราะคุณป้ากำลังพูดถึงลูกชายคนเดียวของเธออยู่น่ะ
“ใช่แล้วล่ะจ๊ะ!ที่เขาไม่กลับมาที่บ้านเพราะต้องเป็นโค้ดคอยสอนเด็กๆอยู่ที่ไฮสคูลสงสัยปีนี้คงได้เป็นหัวหน้าชมรมแล้วล่ะ ” คุณป้าพูดพลางสีหน้ามีความสุขที่ได้พูดถึงลูกชายของเธอ
“ค่ะ!งั้นหนูไปก่อนนะคะ ” ฉันเอ่ยลาคุณป้าก่อนที่จะไปไฮสคูลสาย
“อ้อ!หนูอิงวันนี้พี่ชายเราจะกลับมาทานข้าวที่บ้านหนูกลับมาเร็วหน่อยนะเดี๋ยวจะได้อยู่ทานข้าวพร้อมกันเสียที”
ฉันโบกมือให้คุณป้าก่อนเดินขึ้นรถเพื่อไปไฮสคูล….
ฮาร์มอนี่ไฮสคูล ถ้าได้ยินชื่อนึ้นมาใครหลายๆคนคงตื่นเต้นไปกับมัน เพราะไฮสคูลแห่งนี้เป็นเหมือนโรงเรียนหรูแห่งหนึ่งในประเทศ เด็กที่เข้ามาเรียนต่างต้องมีฐานะดีพอสมควร ชื่อเสียงหลายๆด้านทำให้ไฮสคูลแห่งนี้เป็นโรงเรียนที่เด็กๆทั่วทั้งประเทศต้องการเข้ามาเรียนเลยทีเดียว เด็กนักเรียนส่วนใหญ่จึงไม่ค่อยทำตามกฎเกณฑ์มาก
ตามฉบับที่ว่า “กฎมีไว้แหก”นั่นแหละ >,,< และที่ยิ่งกว่านั้นครูทั้งหลายก็ไม่กล้าที่จะว่าเพราะแต่ละคนเป็นทั้งลูกผู้ใหญ่ผู้ดี จึงเอาแต่ใจตนเองจนแทบเสียคน บางคนก็ทำตัวเป็นหัวโจกก่อความวุ่นวายบ้างแต่กลับไม่มีใครกล้าทำเอาผิดพวกเธอเลย…ไม่ยุติธรรมเสียเลย
“อิงแกจะเลือกอยู่ชมรมไหนกัน?” อินวาถามฉันก่อนทั่วเองจะดูชมรมในรายการ ที่เธอถืออยู่
“เอ้า!ก็แกว่าจะอยู่ชมรมการแสดงไม่ใช่เหรอ? ยัยอิน” ยัยซีฟู้ดที่โผล่จากไหนมาก็ไม่รู้ก็พูดขึ้นฉันจึงพยักหน้าตาม
“อืม..แต่ฉันเพิ่งได้ยินว่า ดาร์กสุดที่รักของฉันเป็นหัวหน้าชมรมธนูล่ะ” ยัยอินวาพูดก่อนที่เธอจะทำหน้าลังเล
เอ๊ะ! ดาร์กงั้นเหรอ แต่คุณป้าบอกว่าพี่ธันวาจะเป็นหัวหน้าชมรมยิงธนูนี่นา?
“แต่ ปุ๊ปเฟ่แห่ง BlueBloodเป็นหัวหน้าและดูแอยู่ชมรมการแสดงนี่? ”ซีฟู้ดว่า
“ที่สำคัญแกยิงธนูเป็นเหรอ? อินวา ” ฉันว่าก่อนที่ยัยซีฟู้ดจะพยักหน้าตาม
“อืมนั่นสิ!งั้นเข้าชมรมการแสดงเหอะ” สุดท้ายผลที่ออกมาคือ ชมรมการแสดง = =//
อินวาเคยอยู่ชมรมการแสดงมาสามกว่าปี เพราะเธอเป็นคนสวยทีเดียว (แต่น้อยกว่าฉัน หุหุ’) และทางบ้านเธอก็มีฐานะดี สมบัติจึงครบทุกประการสำหรับการเข้าชมรมนี้ ส่วนซีฟู้ดเมื่อปีที่แล้วเธอก็ถูกยัยอินวาลากเข้าชมรมเดียวกัน และเธอก็เป็นคนสวยอีกคนหนึ่งทีเดียว(แต่น้อยกว่าฉันนิดนึง หุหุ’)ประมาณว่า เธอสองคนมีสมบัติครบทุกประการ แต่ฉันล่ะ (--*) แต่ที่จริงฉันก็เป็นคนหน้ารักนะขนาดอาจารย์เฝ้าหน้าประตูไฮสคูลยังมองแทบทุกวัน
แต่เค้าตรวจการแต่งกายต่างหาก (ToT)
“เอาล่ะผู้ที่จะประกวดเข้าชมรมเดินเข้ามาทางนี้เลยจร๊า ^ ^”
พี่สาวแสนสวยที่เดินถือโทรโขล่งอยู่หน้าหอประชุมใหญ่เรียกผู้ที่มาสมัครเพื่อให้เข้าไปคัดตัวในหอประชุม
หนึ่งในนั้นก็เป็นฉันด้วยอีกคน TOT ส่วนยัยเพื่อนทั้งสองคนต่างหนีหายไปในหอประชุมเสียแล้วเนื่องจาก อ้างว่า พวกเธอเป็นเด็กเก่าของชมรมไม่ต้องคัดเลือกก็เข้าไปได้เลย อย่างนี้เขาเรียกว่าเด็กเส้นกันชัดๆ!
และความผิดที่ร้ายแรงที่สุดที่ยัยพวกนั้นก่อเรื่องไว้คือการทิ้งสาวน้อยร่างบางที่ถือแก้วน้ำแดง อย่างน่าสงสารให้ร่วมชะตากรรมไปคนเดียว!-O-
ฉันจึงเดินเข้าไปในโรงประชุมทันทีก่อนที่จะเข้าต่อแถวที่มีทั้งหนุ่มทั้งสาว ที่หน้าตาดีกันทั้งนั้น! แต่ฉันล่ะ TOT
“นี่!เธอน่ะเป็นนักเรียนใหม่เหรอยะ” เสียงที่ดังอยู่ใกล้ๆทำให้ฉันเหลียวไปหาต้นเสียงทันที
ผู้หญิงตัวขาวๆสูงๆใบหน้าเรียวหากแต่เธอแต่งหน้าจัดไปหน่อยจึงทำให้เธอเสียสมดุลในความสดใสแทนที่เธอจะดูเป็นเด็กวัยรุ่นสาวที่กำลังป๊อบแต่กลับกลายเป็นเพียงแค่ครูอายุสามสิบกว่าเชียวล่ะ
“เพื่อนฉันถามทำไมไม่ตอบล่ะ” เพื่อนตัวกลมที่อยู่ข้างหลังของเธอชะโงกออกมาดูฉันเล็กน้อยก่อนที่จะพูดด้วยท่าทางก้าวร้าว ฉันเพียงแค่ทำหน้าเฉยๆเหมือนไม่สนใจพวกเธอก่อนที่จะเหลียวกลับมาที่แถวตัวเองเหมือนเดิม
“เอายังไงดี! เอ็ม” เสียงข้างหลังดังขึ้นเหมือนกระซิบกระซาบกันก่อนที่จะมีสิ่งบางอย่างกระชากฉันโน้มไปข้างหลังอย่างแรง ผลัว!~
ยัยเอ็มอะไรนั่นดึงผมยาวที่ฉันนั่นลอนเป็นชั่วโมง แล้วกระชากให้ฉันหันไปมองหน้าเธอ ฉันจึงเสียหลักเบาๆล้มลงไปพร้อมกับ ซ่า! น้ำแดงอ่อนที่เริ่มจางหลังจากที่ฉันดูดไปแค่ครึ่งแก้วเปียกไปทั่วใบหน้ายัยนั่นทันที
โอ้ย!...วันนี้ทำไมก้นของฉันถึงได้ญาติดีกับพื้นนักนะ ตั้งแต่ตอนก่อนออกจากบ้านแล้วทีนึง
ปวดเป็นบ้า
“กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดด!!!!!!!! แก!” ยัยเอ็มอะไรนั่นชี้หน้าฉันด้วยความโกรธ เหมือนกับฉันที่ความอดทนมันถึงขีดสุดแล้วจริงๆ
“พวกเราลุย!” เสียงยัยอ้วนนั่นพูดก่อนที่ยัยนั่นจะเข้ามาเหมือนจะรวบตัวฉันขึ้นทันที
“โอ้ย!!” ฉันร้องด้วยความเจ็บยัยบ้าตรงหน้า
“เพี้ยะ!!!” นั่นจะตบหน้าฉันจนหน้าฉันเหลียวไปตามแรงตบ จนหน้าฉันชาไปทั่ว
แรงฝ่ามือของยัยบ้าตรงหน้ากำลังจะโดนใบหน้าบางของฉันอีกครั้ง แต่ตาม สัญชาตญาณของฉัน ฉันจึงเหลียวหน้าหลบจนฝ่ามือของเธอไปโดนใบหน้าเพื่อนอ้วนๆของเธอที่ล็อกฉันอยู่
“โอ้ย!!!! เอ็มเธอตบฉันทำไม ” ยัยอ้วนนั่นกุมหน้าตัวเองเบาๆและท่าทีของยัยบ้าตรงหน้าก็ตกใจเหมือนกันพอได้จังหวะฉันจึงสะบัดแขนออกจากเพื่อนอีกคนของยัยนั่นก่อนวิ่งเผ่นออกมาทันที ใครจะอยู่ให้โง่กันล่ะ!
“โว้ย!!!!!!!!!!!!” ฉันตะโกนออกไปทางตรงหน้าเพื่อปลดปล่อยเมื่อฉันเดินดิ่งตรงมาทางไหนก็ไม่รู้ของไฮสคูล แต่พอมาถึงที่นี่เป็นที่เงียบสงัดมีต้นไม้ใหญ่เรียงรายข้างหน้าเป็นคลองใหญ่กว้างและที่สำคัญที่นี่ปลอดคนจนแทบจะไมเห็นคนเดินผ่านมาเลยด้วยซ้ำ
“ฉึก!” แต่ที่แปลกไปกว่านั้น ความรู้สึกฉันมันเหมือนจะมีอะไรบางอย่างผ่านหัวฉันไปนะ!
“ฉึก! ฉึก! ฉึก!” ฉันเหลือบไปมองต้นไม้ที่อยู่ถัดจากตัวฉันไปยาวเกือบเมตร แต่ที่น่าตกใจไปกว่านั้นก็คือ
ธนูแหลมๆหลายอันปักไปที่ต้นไม้และที่สำคัญ ต้นไม้ต้นนั้นมีสีแดงๆเป็นวงกลม และมีสีดำเล็กๆจุดเอาไว้
และอีกอย่างนะ ! ให้ตายเถอะ ธนูปักตรงสีจุดสีดำๆนั่นพอดีเลยล่ะ O.O
“เฮ้! เธออยากเป็นเป้าธนูหรือไง ยัยบ้า” เสียงดังจากข้างหลังทำให้ฉันหันไปตามเสียง ทว่า… มีผู้ชายสูงกว่าฉันตั้ง 4-5 คนถือธนูกันเป็นแถวเลยล่ะ ที่นี่เป็นที่ไหนเนี่ย!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
“เธอเป็นใคร?” เสียงดังจากข้างๆฉันทำให้ฉันหันไป
คนร่างสูง กว่าฉันไปประมาณ สิบกว่าเซนได้ ตาคมคู่นั้นมองต่ำลงมามองฉัน ก่อนคิ้วหนานั้นจะขมวดเป็นปมพลางสงสัย ใบหน้าเรียวขาวใส ริมฝีบากบาง แต่งตัวเป็นชุดยิงธนูที่เคยเห็นผู้ชายญี่ปุ่นใสกันในทีวี
ไม่น่าเชื่อว่าจะเจอคนไทยที่ใส่ชุดนี้แล้วดูดียิ่งกว่าต้นฉบับใส่กันเสียอีก แต่เสียอย่างเดียว เขาดูเถื่อนๆโหดๆ จนน่ากลัวเลยล่ะ
“ฉัน….ฉัน!หลงทาง” ฉันพูดขึ้นก่อนที่จะมีเสียงหัวเราะจากผู้ชายที่อยู่ข้างหลังตามมา
“เธอหลงทาง? หรือเธออยากเจอดาร์กกันแม่สาว” เสียงผู้ชายคนหนึ่งพูดขึ้น
ดาร์ก งั้นเหรอ?
........ ทักทายๆชาวนักอ่านทุกคนจากที่เน็ตที่บ้านดั้น!เน่า เลยไม่ได้เอามาลงต่อ >/ \< โทดทีจร๊า
นี่ก็ตอนที่สองแล้วนะ>,,< แต่เรายังไม่ได้คำติชมเป็นกำลังใจในการแต่งจากนักอ่านเลย TOT
ว้า~! อย่างน้้อยน่าจะมีซัก เม๊ลล! ถึงแม้จะหวังลึกๆ สงสัยนิยายของเราคงห่วยมาก TT^TT
ถ้าไม่มีใครยอมเม๊ลล!ซักคนเพราะความห่วย - -*ในฝีมือการแต่งของเรา ไว้เจอกันใหม่จร๊่า
ความคิดเห็น