RAFARIA อภินิหารศึกพิชิตดวงชะตา

เเม้จะเข้มเเข็ง หรือเเข็งเเกร่งเพียงใด เเต่หากปกป้องสิ่งที่ตนเองรักเอาไว้ไม่ได้ จะยิ่งทำให้เจ็บปวดกว่าตอนที่อ่อนเเอ....."

เรื่องราวของ 

ชายหนุ่ม ที่ถูกโชคชะตานำพามา ณ สุดขอบจักรวาลอันห่างไกล จากกาเเลคซี่ของเขา ข้ามมายังอีกฟากเเห่งหนนึงของจักรวาล

พร้อมกับหญิงสาวปริศนาที่ถูกผูกติดพันกันเอาไว้ด้วยวิญญาณ เเถมยังคอยห้ามนู่น ห้ามนี่จนบางครั้งก็น่ารำคาญ

พวกเขาจะทำอย่างไรต่อไป จะหาทางกลับ หรือยอมรับชะตากรรมที่ได้พบเจอ

ผมเริ่มฝันถึงมันบ่อยขึ้น 

บางอย่างที่ไม่มีทางจะเกิดขึ้นจริง เเต่ความฝันกำลังบ่งบอกถึงมันทุกครั้ง เหตุการณ์เเรกสุดอยู่ท่ามกลางหิมะ รอบกายล้อมไปด้วยภูเขา ภูผา สิ่งเหล่านั้นถูกปกคลุมด้วยหิมะสีขาวโพลน ทุกอย่างสีขาว ร่างกายกำลังหนาวสั่น ในความรู้สึกนั้นไม่ได้มีเพียงเเค่ความหนาวเหน็บที่ทำให้ร่างกายผมสั่น จำได้เเค่ว่าตัวเองกำลังนอน นอนรอความตายอย่างไร้จุดหมาย ความรู้สึกบางอย่างเริ่มชัดเจนขึ้นมาเรื่อยๆ 

ใช่ ความรู้สึกที่กัดกินจิตใจให้เล็กลงราวกับกำลังถูกขย้ำ ความรู้สึกที่กำลังบีบความกล้าให้เล็กลงจนมันเกือบหดหายไป ความรู้สึกที่ไม่สามารถคิดหาทางออกได้เเม้เพียงวินาทีเดียว มันคือความหวาดกลัว

บางอย่างกำลังทำให้ผมกลัวในตอนนั้น

ความกลัวครั้งสองชัดเจนขึ้นขึ้นมากกว่าเดิม ประตูไม้ลายสีเงิน ลายของมันคล้ายกับกิ่งก้านของดอกไม้ ราวกับเถาวัลย์เลื่อยคดไปมา 

พอสังเกตุมันอย่างจริงจัง มันกลับไม่ใช่ ลวดลายพวกนั้นกำลังสื่อถึงเเนวทาง ความเศร้า ความตาย การโหยหา การเลือกที่จะเผชิญหน้า เเละการมีชีวิต 

นั้นบ่งบอกหลายสิ่งหลายอย่าง เเม้เเต่ทางเลือกเดิน เเละร่างกายก็เริ่มก้าวเข้าไปหามัน 

บานประตูถูกเเง้มรอเอาไว้ สิ่งที่เห็นผ่านออกมาคือท้องฟ้าสีคราม หมู่เมฆ ดูปลอดโปร่ง สบายใจ ไม่มีภัยอันตรายใดๆ 

ผมเห็นเเค่นั้น นั้นเป็นอีกครั้งที่ร่างกายรู้สึกกลัว หวาดกลัวถึงอนาคตที่กำลังจะเกิดขึ้น กลัวว่าตัวเองจะไม่สามารถยอมรับความจริงต่อจากนี้ได้ ทั้งหมดผมจำได้เเค่นั้น จนกระทั่ง

ไม่กี่ชั่วโมงหลังการระเบิดของ ยานป้อมปราการ 

เทรอน

ใช้เวลาพักใหญ่กว่าจะจำความได้ ผมล่วงลงมาจากยานไททัน มันเป็นยานรบลำยักษ์ที่พร้อมรับการโจมตีทุกรูปเเบบ 

เรานั่งกันอยู่ตรงห้องรับเเขกหลังสุดของยาน มีผู้บัญชาการหน่วยพิเศษสามคนนั่งอยู่ด้วยกันใกล้ๆ พวกเขาคือหัวกะทิของยานลำนั้น เเต่เเล้วมันก็เกิดเหตุไม่คาดฝันขึ้น เเสงวูบวาบหลุดเข้ามาจากทั่วทุกทิศ 

ในความคิดของทุกคนตอนนั้นไม่ได้เตรียมการเผื่อถึงเหตุการณ์นี้เอาไว้

หลายสิ่งที่กำลังจะเกิดขึ้นอย่างเเรกสุดที่จะไม่เกิดก็คือ ยานลำนี้ถูกโจมตี เเต่เเล้วมันเกิดขึ้น

เราอยู่ในป้อมปราการเคลื่อนที่อันเเข็งเเกร่งที่สุดในกาเเลคซี่นี้ สุดท้ายกลับถูกโจมตีจนส่งผลมาถึงห้องรับรองด้านในสุด ใจกลางของยานไททัน

เจ้าหน้าที่บนยานถูกดึงหายไปภายในเสี้ยววินาที ร่างของใครบางคนถูกเเสงสว่างจ้าเเผดเผาจนไม่เหลือเเม้เเต่ร่องรอย 

มันรุนเเรงถึงขั้นฉีกยานเราทิ้งในชั่วพริบตา 

นั้นเป็นเหตุผลที่ทำให้ผมมาอยู่ที่นี่ ในหนองน้ำเเห่งนี้ ความรู้สึกอย่างเเรกสุดที่เดาได้คือนี่ไม่ใช่กาเเลคซี่ของตัวเอง พลังเวทย์ยังคงไหลเวียนอยู่ในตัวไม่ได้ถูกดูดกลืนหายไปไหน เป็นเพราะอะไรบางอย่างทำให้รอดมาถึงที่นี่ 

(เรื่องนี้ เล่าโดยมุมมองบุคคลที่ 3 หลังจากตอนที่ 1)