คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #22 : ตอนที่ 22 Honey land~! ไม่มีวันลืม
“เฮ้อ นี่ก็ห้าโมงครึ่งแล้วนะยามะจัง” ยูโตะยกมือขึ้นดูนาฬิกาขณะนั่งพักอยู่ใต้ต้นไม้ต้นหนึ่ง
“อืมจริงด้วยสิ จะกลับแล้วหรอ” ยามะจังหันไปมองด้วยสีหน้าผิดหวัง ทำเอายูโตะอดยิ้มออกมาอย่างเอ็นดูไม่ได้…ความรู้สึกนี้ มันคือความรักที่ไม่ควรเกิดขึ้นรึเปล่า
“ยังหรอก อยู่กับยามะจัง จนกว่ายามะจังจะกลับนั่นแหละ” ยูโตะพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน...ยามะจัง ตอนนี้ชั้นรักยามะจังรึเปล่า…ชั้นอยากรู้จังเลย
“อื้ม จริงหรอ ^^ ขอบคุณนะ” ยามะจังยิ้มอย่างดีใจ ก่อนจะค่อยๆเอนหัวลงซบที่ไหล่กว้างแล้วหลับตาลง ได้อยู่กับยูโตะนานๆสองคนแบบนี้ เหมือนฝันไปเลย…แล้วเมื่อไหร่เราจะได้เป็นแฟน เป็นคนรักตัวจริงของยูโตะซักทีนะ คิดอย่างนี้แล้ว น้ำตามันก็พาลจะไหลออกมาทุกทีเลยน่า
นิ้วเล็กเอื้อมไปถูขอบตาเบาๆเพื่อห้ามน้ำตา และห้ามไม่ให้ตัวเองคิดมากไปกว่านี้ เราต้องเชื่อมั่นในยูโตะสิพรหมลิขิตของเราไม่ว่าใคร ก็ไม่อาจเปลี่ยนแปลงได้…แม้แต่นานะ
“นี่ ถ้ายังไม่กลับแล้วจะทำอะไรต่อหรอ จะไปเล่นอีกรึไง” ยูโตะถาม
“เอ่อ…เห็นเค้าว่า ตอนหนึ่งทุ่มจะมีจุดดอกไม้ไฟอ่ะ” ยามะจังเปิดใบรายละเอียดตารางสวนสนุกขึ้นมาดู เอ อีกชั่วโมงครึ่งสินะ…อืมอีกตั้งนาน ง่วงจัง แต่ขณะที่ตากลมกำลังจะปิดลงอีกครั้ง…
“เห มีดอกไม้ไฟด้วยหรอ!” ยูโตะหันมาอย่างรวดเร็วและตื่นเต้น ทำเอาคนนอนซบอยู่แทบหัวทิ่มพื้น
“จะหันมาก็ไม่บอก!” ยามะจังฟืดฟัดอย่างหัวเสีย กำลังเคลิ้มๆเลย
“อ่ะ ขอโทษๆๆ ตื่นเต้นน่ะ ไม่นึกว่าจะมีด้วย” ยูโตะยกมือขอโทษ ก่อนจะดึงหัวกลมลงมาซบที่เขาเหมือมเดิม
“อืมๆ ตื่นเต้นเหมือนกัน ชั้นก็ไม่ได้ดูนานแล้ว ยิ่งได้ดูกับยูโตะยิ่งดีใจใหญ่เลย” ยามะจังยิ้มเขินน้อยๆ แล้วเงยหน้าขึ้นไปมองบนท้องฟ้าที่เริ่มมืด
ยูโตะเขินใหญ่ ทำไมยามะจังชอบพูดอะไรแบบนี้จังเลยนะ…เอ๊ะ หรือเพราะวันนี้เราเป็นแฟนกันรึเปล่าก็เลยพูดอะไรแบบนี้น่ะ หรือว่ายามะจังก็…ไม่มีทางซะหรอก ยามะจังไม่มีทางชอบเราแน่นอน ก็เราเป็นเพื่อนกันนี่นา แต่ก็ขอแค่วันนี้วันเดียว แล้วพรุ่งนี้เราก็จะกลับไปเป็นเพื่อนกันเหมือนเดิม
คิดได้ดังนั้น ยูโตะก็ค่อยๆโน้มหัวลงมาที่หัวกลมเบาๆแขนข้างที่อยู่ฝั่งคนตัวเล็ก ค่อยๆยกขึ้นมาแล้วโอบไหล่คนข้างๆเอาไว้
คนตัวเล็กลืมตาขึ้นมาอย่าง งงๆเมื่อสัมผัสได้ถึงความอบอุ่นที่แผ่เข้ามามากกว่าเดิม ตากลมก้มลงมามองที่มือใหญ่ที่โอบไหล่เขาเอาไว้ สลับกับหน้าคนตัวสูงอย่างต้องการคำตอบ แต่เมื่อหันไปเห็นใบหน้าที่เปื้อนรอยยิ้มแห่งความสุขของคนรัก ก็เลือกที่จะไม่ถามอะไร ยิ้มน้อยๆกับตัวเองแล้วก็ซบหน้าลงไปตามเดิม
……………………..
“โหย บรรยากาศดีชะมัด” ไดกิยกมือขึ้นป้องตา มองไปที่คนสองคนตรงหน้า ตอนนี้พวกเขากำลังซุ่มสังเกตการณ์อยู่ที่พุ่มไม้ใกล้ๆแถวนั้นแหละ
“สุดๆอ่ะ อยากทำแบบนั้นมั่งจัง” เคย์โตะมองด้วยสายตาแห่งความอิจฉา ริวจังอยู่ไหนเนี่ย~!
“ยูโตะนะยูโตะ ปากก็บอกว่ารักยามะจังไม่ได้ๆ แล้วที่ทำอยู่ตอนเนี้ยมันเรียกว่าอะไรกันล่ะ” ชี่แซว แต่คนโดนแซวดันไม่รู้ตัวซะนี่
“เอ๊ะ ยูโตะคุงว่างั้นหรอยูริคุง” โซลหันไปถาม หมายความว่ายังไงกัน?
“อะไรคือรักไม่ได้” ไดกิหันมาถามด้วยอีกคน
“ก็ยูโตะน่ะ มันชอบยามะจังตั้งแต่แรกเห็นแล้วล่ะ แต่ก็พยายามห้ามตัวเองเอาไว้ เพราะไม่อยากนอกใจคนรักตามพรหมลิขิตน่ะ” เคย์โตะตอบแทน สองมือยกขึ้นกอดอก แล้วหันไปสองคนนั้น
“นั่นสิ ชั้นก็เข้าใจนะ แต่ว่าแบบ ความรักอยู่ตรงหน้าทำไมไม่เลือกเอาไว้ล่ะ” ชี่เสริม
สองพี่น้องมองหน้ากันตาปริบๆ ก่อนที่ทั้งสองจะตัดสินใจ บอกความจริงทั้งหมด…
“เอ่อคือ จริงๆแล้วน่ะ…”
.
.
.
“เอ๋!!!!!!!!!”
…………………………………………
เวลาผ่านไปประมาณครึ่งชั่วโมง ขณะนี้เวลา 6 โมงเย็นแล้ว เหลืออีก 1 ชั่วโมง…
“อืม~ ยูโตะกี่โมงแล้วเนี่ย” ยามะจังถาม ก่อนจะค่อยๆขยับตัวเองให้ลุกขึ้นนั่ง
“อืม~ หกโมง นอนไปครึ่งชั่วโมงเองหรอเนี่ย ว่าแต่นอนไปได้ไงหว่า ไม่ได้ตั้งใจจะนอนนะเนี่ย - -” เผลอหลับไปได้ไงเนี่ย ว่าแต่ยามะจังก็พึ่งตื่นเหมือนกันหรอ แสดงว่าเราสองคนหลับไปทั้งๆอย่างนั้นเลยน่ะสิ…
“นั่นสิ ฮ้าว~ ค่อยหายเหนื่อยขึ้นหน่อย ไปล้างหน้ากันมะ” มืออวบยกขึ้นมาขยี้ตาเบาๆ และค่อยๆพยายามดันตัวเองขึ้นยืน
“อืมปะ” ยูโตะค่อยๆลุกขึ้นแล้วก็พากันเดินไปทางห้องน้ำ
ที่ห้องน้ำ
ซ่า~!!!
“เฮ้ออ~ สดชื่นจังเลย” ยามะจังสะบัดหัวไปมาเหมือนเด็ก ขณะที่กำลังเดินออกมาจากห้องน้ำ แล้วหยิบผ้าเช็ดหน้าขึ้นมาซับ
“นั่นสิ สบายจังเลย ตอนมืดอากาศก็เย็นลงด้วย” ยูโตะยกแขนขึ้นมาเช็ดหน้า ก็เขาพกผ้าเช็ดหน้าที่ไหนกันเล่า
ยามะจังมองตาม มือเล็กเอื้อมมือไปซับหน้าให้อย่างแผ่วเบา ยูโตะสะดุ้งที่อยู่ๆก็มีมือขาวๆเอื้อมมาซับหน้าให้เค้า พอหันไปก็พบว่าเป็นมือของคนข้างๆนี่เอง
ยามะจังยิ้ม สายตามองคนตรงหน้าอย่างอ่อนโยน ทำเอายูโตะไม่สามารถละตายตาออกจากดวงตาคู่นี้ได้ เวลารอบๆตัวดูเหมือนจะหยุดลงซะแล้ว แต่ซักพักไม่ถึงอึดใจเวลาก็เดินต่อไป เพราะคนตรงหน้าเรียกเขาให้ตื่นจากภวังค์
“ยูโตะเป็นอะไรน่ะ หน้าชั้นมีอะไรหรอ” ยามะจังมองเขาอย่างสงสัย อ้าว นี่ยามะจังเก็บผ้าเช็ดหน้าไปแล้วหรอเนี่ย ไม่เห็นรู้ตัวเลย
“เอ่อ เปล่า ไม่มีอะไร แล้วอีกชั่วโมงนึงเราจะทำอะไรกันดีล่ะ” ยูโตะพยายามเมินหน้าไปทางอื่น อะ อายจัง ยืนเหม่อจ้องหน้าเค้าซะตั้งนาน
“อืม ไม่รู้สิ ทำไรดีอ่า~” ยามะจังมองไปรอบๆ หวังจะหาอะไรมาทำฆ่าเวลา
ยูโตะยืนคิดซักแป๊บ
“ยามะจังจะไปหาไรกินกันมั๊ยล่ะ” ยูโตะลองเสนอดู ทั้งๆที่พวกเขาพึ่งกินพาร์เฟ่ต์ถ้วยใหญ่ไปเมื่อตอนสามโมง แต่ก็ไม่แน่ ยามะจังอาจจะหิวอีกก็ได้
ยามะจังหมุนตัวกลับมาหาเขา
“ยูโตะหิวหรอ?”
“เปล่าหรอก ก็ถามดูน่ะ”
ยามะจังทำท่าคิด (ไรเตอร์ : ทำมาเป็นคิด อยากกินใช่ม้า~) (รีดเดอร์ : โผล่มาจากไหนเนี่ย! ออกไป ชิ่วๆ!) ส่วนยูโตะเองก็ยืนรออย่างไม่ได้คิดอะไรมาก คิดว่าคงกำลังเลือกอยู่ว่าจะกินอะไร
“ไม่กินอ่ะ”
“เอ๊ะ! ไม่หิวหรอ!” ยูโตะก้มหน้าลงมามองด้วยความเป็นห่วง หรือว่า จะไม่สบาย!
“ทำไมต้องทำท่าตกใจขนาดนั้น ก็ไม่หิว จะกินทำไมล่ะ” ยามะจังขมวดคิ้ว อะไรของเค้า ก็ไม่หิวจะไปกินทำไมล่ะ ทำหน้าอย่างกับเจอของแปลกงั้นแหละ
“อ๋อ ปะ เปล่าไม่มีอะไร ก็นึกว่าหิว”
“ยูโตะเห็นชั้นเป็นพวกเห็นแก่กินรึไงนะ อุบอิบๆ นี่ติดเชื้อไดจังมาป่ะเนี่ย ชอบว่าเราอ้วน อุบอิบ” ยามะจังยืนบ่นจนแก้มป่อง
“เอ๊ะ พูดอะไรรึเปล่า” คนหูดีหันมาถาม
“ไม่มีอะไร…เราเดินไปแถวลานน้ำพุมั๊ย เห็นเค้าว่า คนมักไปรวมตัวกันดูดอกไม้ไฟอ่ะ” ยามะจังชี้ข้ามปราสาท Honey land ไป ด้านหลังปราสาท เป็นจุดกึ่งกลางของสวนสนุก เป็นลานน้ำพุไฟ ตอนกลางคืนจะมีการโชว์น้ำพุ แต่พอถึงเวลาจุดดอกไม้ไฟ จะเปิดให้คนเข้าไปยืนตรงกลางลานได้ เรียกได้ว่า เป็นจุดสุดโรแมนติกของเหล่าคู่รักนั่นเอง
“ไปสิๆ มีโชว์น้ำพุด้วยใช่มั๊ย ไป” ยูโตะตื่นเต้น แล้วยื่นมือมาให้คนข้างๆแบบยิ้มๆ
ยามะจังมองมือด้วยความสงสัย
“อะไรหรอ”
“เอ่อ ก็…เราเป็นแฟนกัน แล้วก็คนมันเยอะถ้าพลัดหลงจะทำยังไง” ยูโตะพูดแบบไม่สบตา ก็มันอายนี่ พูดอะไรออกไปก็ไม่รู้ น่าขายหน้าจัง แถมยังไม่กล้ามองหน้ายามะจังอีก เรานี่เฉิ่มชะมัดเลย!
แต่หารู้ไม่ว่าการที่เค้าหันหน้าหนีทำให้เค้าต้องพลาดช็อตสำคัญซะแล้วสิ…ยามะจังยิ้มออกอย่างมีความสุขสุดๆ แล้วเอื้อมมือไปจับที่มือใหญ่นั่นเอาไว้ ยูโตะหันมามองเมื่อรู้สึกได้ถึงสัมผัสที่มือ
“จับแน่นๆนะ ^///^” ยามะจังพูด
“เอ่อ อื้ม >///< อย่าปล่อยมือนะ” นึกว่าจะแห้วซะแล้วสิ~
…………………………………………
“=//[]//=” นี่คือโฉมหน้าของผู้สังเกตการณ์ทั้งสี่
“ขะ เขินชะมัด” โซลพูดแล้วหลบหน้าหันหลังหนี
“นี่ ที่สองคนนั้นเขาไปกันได้เร็วขนาดนั้น เพราะเรื่องที่ไดกิคุงกับโซลจังเล่าเมื่อกี๊รึเปล่า” ชี่ถามแต่สายตาก็ยังคงมองเพ้อไปยังที่เพื่อนรักทั้งสอง
“เอ่อ…ก็มีส่วนนะ แต่ที่สำคัญที่สุด คงเป็นเพราะความรู้สึกที่มีต่อกันและกัน ณ ตอนนี้มากกว่า” รุ่นพี่พูดอย่างซึ้ง ทำเอารุ่นน้องซาบซึ้งตาม?
“Oh god ไดกิคุงพูดโดนใจมากเลยอ่ะ ผมก็คิดแบบนั้นเหมือนกัน” นักเรียนนอกถึงกับยกมือขึ้นทาบหน้าอกด้วยความประทับใจอย่างสุดซึ้งและบริสุทธิ์?
“จริงดิ ชั้นก็พูดไปตามจริงนั่นแหละ อะแฮ่ม”
“ผมก็เห็นด้วยนะ แต่เรื่องเมื่อกี้น่าตกใจชะมัด ก็คิดอยู่ว่าอาจจะ แต่ไม่นึกว่ามันจะใช่จริงๆ” ชี่ยังคงพูดต่อถึงเรื่องที่คุยกันเมื่อกี้
“นั่นสิ ตกใจมากๆเลยล่ะ”
“อืม ขอโทษนะที่ไม่ได้บอกตั้งแต่แรก คือพวกเราบอกยูโตะไม่ได้จริงๆน่ะ พวกเราก็ไม่รู้ทำไม แต่ยามะจังบอกว่า บอกไม่ได้ ต้องให้ยูโตะจำได้เองน่ะ” ไดกิอธิบายว่าพวกเค้าไม่ได้มีเจตนาจะปิดบังแต่อย่างใด
“ฮะ พวกเราก็พอจะเข้าใจแหละ ไม่เป็นไรหรอก แล้วเราจะทำยังไงให้ยูโตะมันรู้สึกตัวซักทีล่ะ” ชี่กอดอกทำท่าคิด
“นั่นสิ แต่หมอดูคนนั้นบอกไว้แล้วไม่ใช่หรอ ว่าตอนนี้ยูโตะกำลังถูกทดสอบอยู่น่ะ” เคย์โตะนึกถึงตอนที่เขาพาเพื่อนรักไปหาหมอดูเมื่อตอนต้นเทอม
เมื่อได้ยินคำว่าหมอดู ไดกิรีบหันควับไปทางน้องสาวทันที
‘พูดอะไรไปบ้างน่ะ’
‘เปล่า ก็เท่าที่เล่านั่นแหละ =3=~’ พวกเขาตัดสินใจไม่บอกเรื่องที่โซลคือหมอดูคนนั้น มันเป็นความลับสุดยอดของบ้านเชียวนะ
“อืม~ งั้นเราคงต้องดูกันต่อไปแล้วล่ะ” ชี่สรุป ก่อนที่พวกเขาจะเดินตามคนทั้งสองไป
………………………………………..
“โชคดีจัง คนยังไม่เยอะเท่าไหร่~” ยามะจังมองไปรอบๆ
“ก็อีกตั้ง เกือบชั่วโมงนี่นา” ตอนนี้ 6 โมง 20 นาที
“น้ำพุสวยเนอะ” ยามะจังมองไปที่น้ำพุ
“นั่นสิ สวยมากๆเลยล่ะ” แต่คนตอบกลับไม่ได้มองไปที่น้ำพุน่ะสิ ใบหน้าด้านข้างของยามะจังลอยอยู่ตรงหน้า เขาได้ยินแต่เสียงน้ำพุเต้นรำไปมาอยู่เท่านั้น แต่สายตาเขากลับมองแต่คนข้างๆน่ะสิ
“สวยเนอะ ดูตรงไฟสีชมพูสิ สวยมากๆเลย น้ำพุพุ่งไปสูงมากเลยล่ะ” ยามะจังยังคงพูดต่อ มือข้างที่ว่างชี้นิ้วตามขึ้นไปบนฟ้า
“อืม สีชมพูน่ะ สวยมากเลย” ยูโตะตอบคำถาม แต่สายตาก็ยังไม่ได้หันไปที่น้ำพุอีกเหมือมเดิม สำหรับเค้าสีชมพูที่ว่านี้ คือ แก้มสีขาวอมชมพูของคนข้างๆต่างหาก
“ดูตรงที่น้ำมันตกลงมาสิ ตกลงมาแบบนุ่มนวลมากเลย ดูไม่รุนแรงเลยอ่ะ ไม่น่าเชื่อเลยเนอะ นึกว่าจะตกลงมาแรงๆซะอีก”
“อืม นุ่มมากเลย นุ่มจนไม่อยากปล่อยเลยล่ะ” นุ่มที่ว่า คือมือเล็กข้างนี้ที่เขากำลังจับเอาไว้จนแน่น และไม่อยากให้หลุดมือไปต่างหาก
ใช่แล้ว ตั้งแต่พรุ่งนี้ไปเราก็คงกลับไปเป็นเพื่อนกันเหมือนเดิมสินะ เรายังมีนานะ แฟนของเรา เป็นคนรักตามที่พรหมลิขิตมอบมาให้เขาตามหา และเขาก็หาเธอจนเจอแล้ว เรายังมีสิ่งที่ต้องรับผิดชอบอีก ทั้งหัวใจของนานะ และหัวใจของตัวเอง แต่ก็ขอแค่วันนี้วันเดียวเถอะนะ…ยามะจัง
ยามะจังเริ่มรู้สึกถึงอะไรแปลกๆก็ค่อยๆหันหน้ามามองยูโตะ ทำไมยูโตะดูพูดจาแปลกๆนะ หันไปก็ไปสบกับดวงตาคู่หวานที่กำลังมองมาที่เขาด้วยความรัก เราคิดไปเองรึเปล่านะ…แต่ทำไม เราถึงรู้สึกแบบนั้นล่ะ
“อ่ะ เอ่อ/// เป็นอะไรรึเปล่า” ยามะจังพยายามรวบรวมความกล้าขึ้นมาถาม เกือบจะมองยูโตะจนค้างซะแล้วสิ
ยูโตะยังคงไม่รู้สึกตัว รอยยิ้มหุบลงเล็กน้อย มือข้างนึงค่อยๆยกขึ้นมาปัดผมหน้าม้าที่แทงเข้าตากลมสวยที่กำลังมองเขาอย่างสงสัยออก จากนั้นก็ค่อยๆเลื่อนลงมาเรื่อยๆลงจนมาถึงแก้มใส สายตาที่มองมาทำเอาคนตรงหน้าหวั่นไหวไปหมด หัวใจแทบจะหลุดออกมาเต้นข้างนอก ทำไมจู่ๆยูโตะก็…
“ยามะจัง…” ยูโตะเอ่ยชื่อเขาอย่างแผ่วเบา น้ำเสียงฟังดูเศร้าเล็กน้อย เหมือนกับว่าตัวเขาจะกำลังหายไปต่อหน้าต่อตาร่างสูง
“เอ่อ ยูโตะ เป็นอะไรรึเปล่า” ยามะจังพยายามอ้าปากพูด แต่ดวงตากลมก็ยังคงไม่หนีไปจากสายตาอันอ่อนโยนคู่นั้น จนกระทั่ง…
.
.
.
“ขณะนี้เวลา 6 นาฬิกา 45 นาที~ อีก สิบห้านาที จะมีการจุดดอกไม้ไฟที่บริเวณ ลานน้ำพุ ขอเชิญทุกท่าน มาร่วมสนุกกันได้ที่ลานน้ำพุนะค๊า!!!”
เสียงประกาศทำให้ยูโตะรู้สึกตัว
“อ๊ะ! เอ่อ ขะ ขอโทษ ///” ยูโตะรู้สึกตัว พอเห็นว่ามือของตัวเองกำลังลูบแก้มคนตรงหน้าอยู่ก็รีบชักกลับทันที
“เอ่อ อืม เมื่อกี้เป็นอะไรรึเปล่า” ยามะจังก้มหน้า ไม่กล้าสบตา มะ เมื่อกี้มันอะไรกันนะ…
“เอ่อ เปล่า มะ ไม่เป็นอะไรหรอก จะ จะ ถึงเวลาแล้วเนอะ” ยูโตะพยายามเปลี่ยนเรื่อง เมื่อกี้เราทำอะไรลงไปนะ! ไม่รู้สึกตัวเลย
“นั่นสิ เราไปยืนตรงกลางๆกันเหอะ” ยามะจังไม่ชวนเปล่าดึงมือยูโตะที่กำลังจับมือเขาอยู่ไปด้วย
“อ๊ะ รอด้วยสิ~!”
………………………………….
“เมื่อกี้เห็นอะไรมั๊ย!!!” โซลนำร่องส่งเสียง?
“เห็น!!!!”
“สุดยอด!!! มันอะไรกันน่ะ!!!”
“ต้องตามเข้าไปดู๊!!!” เคย์โตะรีบลุกขึ้นจากที่ซ่อนทันที เตรียมจะดึงมือเพื่อนสนิทตัวเล็กไปด้วย แต่…
“เดี๋ยว!!! โซลมีแผนอะไรด้วยล่ะ” โซลยิ้มเจ้าเล่ห์ก่อนที่ทั้งสี่จะนั่งสุมหัวกันอีกครั้ง
“อืมๆๆ สุดยอด!” เคย์โตะร้อง
“ดีมากเลยโซล!” ตามด้วยไดกิ
“ตื่นเต้น!!!” ปิดท้ายด้วยชี่
“หึหึ เข้าใจนะ ไปกันเล้ย!”
“เย้!!!”
……………………………………….
“คนเริ่มเยอะแล้วนะเนี่ย” ยามะจังมองไปรอบๆ ตอนนี้เริ่มมีคู่รักพากันเข้ามาจับจองพื้นที่ส่วนตัวกันบนลานน้ำพุแล้ว แต่ก็ยังไม่เยอะจนอึดอัด เพราะต่างคู่ต่างไว้ระยะให้กันและกันอย่างมีมารยาท เลยเป็นโชคดีของพวกเขาไป
“คึกคักดีเนอะ แต่มีแต่พวกคู่รัก แล้วเรามายืนอยู่ตรงกลางแบบนี้จะดีหรอ” ยูโตะเริ่มประหม่า แต่คำตอบที่ได้รับกลับมา ก็ทำให้เขาเปลี่ยนความคิด
“เราก็เป็นคู่รักกันเหมือนกันนะ มันจะแปลกอะไรล่ะ ถ้าเราจะยืนดูอยู่ตรงนี้” ยามะจังยิ้มเขินๆ
“เอ่อ อืม นั่นสิ ขอโทษนะ ^^” ยูโตะยิ้มตอบ มีความสุขจริงๆ ตอนนี้ เรามีความสุขมากๆเลยล่ะ เพราะคนตรงหน้าเขา คนนี้คนเดียวที่ทำให้เขามีความสุขได้ขนาดนี้…ยามะจัง แค่คนเดียว
ขัดความคิดของเขา ก็มีเสียงคนเริ่มคุยกันจ๊อกแจ๊ก ทำให้บางสนทนาลอยเข้ามาในหูของพวกเขาด้วย
‘นี่ๆ เค้าว่ากันว่า ถ้าเราจูบคนที่รักตอนที่จุดดอกไม้ไฟล่ะก็ จะได้รักกันตลอดไปด้วยแหละ’
‘ว้าย จริงหรอ! โรแมนติกสุดๆเลย!’
‘ใช่ม้า เสียดาย วันนี้แฟนชั้นไม่ได้มาด้วย’
‘ตอนนี้ก็ได้รู้แล้วไง ไว้คราวหน้าเรามา ดับเบิ้ลเดทกันนะ!’
และก็เริ่มมีบทสนทนาประมาณนี้ดังขึ้นมาเรื่อยๆจน กลายเป็นว่า ผู้คนบริเวณนั้นทั้งหมด พูดกันแต่เรื่องนี้ แน่นอน คนพูดกันเยอะขนาดนี้ทำไม มันจะไม่เข้าหูพวกเขาบ้างล่ะ
“เอ่อ มีเรื่องแบบนี้ด้วยหรอ ///” ยูโตะเริ่มเขิน แต่มันก็ไม่เกี่ยวกับพวกเขาซักหน่อยนี่นา เงยหน้ามองแต่ข้างบนละกัน ถ้ามองข้างล่างคงจะเห็นแต่คนจูบกัน
“…” ขณะที่ยูโตะกำลังคิดแบบนั้น แต่ยามะจังกลับนิ่งเงียบ
ทั้งคู่ยืนเงียบกันอยู่นาน รอเวลาจุดดอกไม้ไฟ และในที่สุดเวลาแห่งการรอคอยก็มาถึง เวลาที่จะไม่มีวันลืม ทั้งยูโตะ และยามะจัง จะไม่มีวันลืมอย่างแน่นอน…
มานับถอยหลังกันนะคร๊าบบบ!!!
5!
4!
3!
“ยูโตะ” ยามะจังเรียกในสองวินาทีสุดท้าย
2!
“หื๊อ?” ยูโตะก้มลงมามองตามเสียงเรียก
1!
สองมือเล็ก ยกขึ้นสูง ยกขึ้นรอบคอคนตรงหน้า ปลายเท้าเขย่งขึ้นสูง
ปุ้ง! ปุ้ง!!!!!
วินาทีเดียวกับที่ดอกไม้ไฟถูกจุดขึ้นฟ้า ริมฝีปากของทั้งสองก็สัมผัสกัน ร่างเล็กค้างริมฝีบากเอาไว้อย่างนั้น ส่งมอบความรู้สึกที่เรียกว่า ‘รัก’ ผ่านจูบนี้ เพื่อส่งบอกคนที่เขารักมากที่สุดแทนคำพูด ยูโตะตกใจลืมตากว้าง ได้แต่มองคนตรงหน้าที่กำลังจูบเขาอยู่อย่างต้องการคำตอบ แต่แล้วความนึกคิดและความสงสัยก็ค่อยๆหายไป มือหนาค่อยๆขยับรวบคนตรงหน้าเข้ามากอด และหลับตาลง ท่ามกลางเสียงอวยพรและคำปลอบใจจากดอกไม้ไฟที่กำลังส่องแสงอยู่บนฟ้าอย่างสวยงาม…
สิ้นเสียงดอกไม้ไฟ เป็นสัญญาณบ่งบอกว่า หมดเวลา ร่างเล็กค่อยๆลืมตาขึ้น แล้วผละริมฝีปากออกช้าๆ ร่างสูงเองเมื่อเริ่มรู้สึกตัวถึงความอบอุ่นที่กำลังจากหายจากริมฝีปาก ก็ค่อยๆปล่อยมือที่พันธนาการร่างเล็กไว้ออกมาเช่นกัน
ทั้งคู่ไม่กล้าสบตากันอยู่นาน ต่างคนต่างไม่พูดอะไรกันเลย
ในใจ ยูโตะกำลังตกใจ และงงงัน เมื่อกี้มันอะไรกัน ทำไมยามะจังถึงจูบเราล่ะ ทำไม แล้วยังสัมผัสนั้นอีก มันช่างโหยหาเหลือเกิน นี่มันหมายความว่ายังไงกันนะ…
จนในที่สุดยามะจังก็เป็นฝ่ายพูดขึ้นมาก่อน
“ชั้นกลับก่อนนะ วันนี้ขอบคุณมาก แล้วเจอกันที่โรงเรียนนะ” ยามะจังเงยหน้าขึ้นมายิ้มให้เขา แล้วก็วิ่งจากไปทันที
“รอก่อ…!” ยูโตะพึ่งรู้สึกตัว จะเรียกห้ามไว้แต่ก็ไม่ทันซะแล้ว ยามะจังหายเข้าไปในกลุ่มผู้คนอย่างรวดเร็ว เหลือทิ้งไว้แต่ร่องรอยแห่งความรู้สึกที่ยังติดค้างอยู่บนริมฝีปาก ที่ไม่อาจลืมเลือนได้
ยูโตะเหม่อมองตามออกไป นิ้วเรียวยาวเผลอยกขึ้นมาลูบริมฝีปากของตัวเองอย่างไม่รู้ตัว ความรู้สึกที่เค้าพยายามจะตัดมันออกไปเมื่อตอนนั้น มันกลับมาอีกครั้งซะแล้ว และดูท่าทาง เขาคงไม่มีวันลบความรู้สึกนี่ออกไปได้อีกเป็นครั้งที่สองแน่นอน…
แถม พิเศษ~
ย้อนกลับไปก่อนหน้านี้ซักเล็กน้อย แน่นอน คนที่เป็นต้นเหตุของหัวข้อสนทนาเมื่อกี้จะเป็นใครที่ไหนไม่ได้ นอกจาก…ผู้สังเกตการณ์ทั้งสี่นั่นเอง! ทั้งสี่ รวมทั้งพนักงานนอกเครื่องแบบบางส่วนแยกย้ายกันไปกระจายข่าวเรื่องเมื่อกี๊ กับผู้คนบริเวณลานน้ำพุ แน่นอน ปากต่อปาก แถมเรื่องแบบนี้ กับสวนสนุกสุดหวานของคู่รัก มีรึ ที่ข่าวจะหยุดอยู่ที่ใครคนใดคนหนึ่ง ไม่มีทางซะหรอก~
“โฮ้ย เหนื่อยชะมัด” ไดกิเริ่มเหนื่อย หลังจากเดินกลับมาที่รวมตัวกัน
“น่าๆ แล้วผลตอบแทนที่ได้รับจะต้องสมกับความเหนื่อยแน่นอน” โซลตบไหล่พี่ชายอย่างมั่นใจ
“ขอให้ได้ผลด้วยเหอะ” เคย์โตะเริ่มหอบ โอ๊ย ริวจังหายไปไหนเนี่ย! (ไรเตอร์ : แอบอู้ไปเดินตามหาน้องชายโซลมาใช่มั๊ยเนี่ย - -*)
“ได้ผลแน่นอน ล้านเปอร์เซ็นต์ วะฮ่าฮ่าๆ!!!” โซลท่าทางจะมั่นใจอย่างแรง
“ชั้นก็ว่างั้นนะ แต่ไม่รู้สองคนนั้นได้ยินแล้วจะเป็นไงมั่ง” ชี่นั่งพักพลางทำท่านึกถึงเพื่อนทั้งสอง
“ชั้นว่า…ยากอ่ะ” เคย์โตะลูบคาง
“อืม ว่างั้นเหมือนกัน” ไดกิเองก็ทำท่าลูบคางพลางส่ายหัว
“ยากจริงๆ” ชี่ทำตาม
“โซลก็ว่า ไม่น่าจะเป็นไปได้เหมือนกันแหละ” สุดท้ายตามด้วยโซล กลายเป็นว่าทั้ง 4 กำลังยืนเรียงแถวหน้ากระดาน มือข้างนึงลูบคางตัวเองอยู่
“อ่าว เฮ้ย!! ทำไมโซลจังก็ด้วยล่ะ!” เคย์โตะรู้สึกตัว เป็นคนวางแผนไม่ใช่ไง้!
“นั่นสิ!”
“เคยได้ยินป่าว ว่า ไม่หวังผลอ่ะ ไม่หวังผล” โซลตอบหน้าตาย
“= =’ ให้มันได้งี้สิ” ทั้งสามมองแล้วส่ายหน้าอย่างเซ็งๆ ก่อนจะรู้สึกตัวว่าสายมากแล้ว ก็พากันวิ่งฝ่าเข้าไปในดงคู่รักทันที…
โดยที่ไม่มีใครรู้เลยว่าว่าแผนครั้งนี้จะสำเร็จผลขึ้นมาจริงๆ จนแทบจะเรียกได้ว่า ผลสำเร็จที่สุดที่จะส่งผลต่อในระยะยาวได้เชียวล่ะ…!
To be con…
โหย อยากทำแบบนี้มั่ง! หวังว่าจะถูกใจกันน้า ตอนนี้แต่งเพื่อแฟนๆทุกคนเลย~
อ้อ นอกเรื่องนิด โซลอยากจะฝากฟิคเรื่องนึงนะ โซลเป็นแฟนพันธุ์แท้เลยล่ะ!!! อยากให้ทุกคนได้อ่าน เพราะมันสนุกโคตร!!! จริงๆ เชื่อได้เลย เอาหัวเป็นประกัน ลองได้อ่านซักตอนต้องติดงอมแงมแน่นอน โฮะๆๆ
http://writer.dek-d.com/zaol-chan/writer/view.php?id=624298
เรื่องนี้มีทุกคู่นะจ๊ะ จะว่าไปมันเป็นฟิค Johnny ล่ะ เพราะมาหมดทุกวงเลย ฮ่าๆๆๆ
ความคิดเห็น