คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #40 : Happy birthday แฮมทาโร่~~
“เคย์โตะ!” ผมเรียกเคย์โตะที่กำลังยืนเก็บของอยู่แถวๆโต๊ะวางของ ตอนนี้คนอื่นๆก็มัวแต่ทำธุระส่วนตัวกันอยู่ ตรงที่ผมยืนอยู่เลยปลอดภัย ว่าแต่ปลอดภัยอะไรกันฮะ - - ผมไม่ได้จะทำไรผิดซักหน่อย วู้ว เอ้อ ช่างเหอะ
“เคย์โตะๆ” ผมเดินเข้าไปใกล้ๆเมื่อเห็นเขายังไม่หันกลับมา
“ว่าไงหรอ” เขาตอบผมโดยไม่ได้หันหน้ากลับมา
“เย็นนี้ว่างมั๊ยอ่ะ” ผมมองซ้ายมองขวาแล้วก้มไปกระซิบเขา
เคย์โตะหยุดทำธุระแล้วหันหน้ามามองผมอย่างสงสัยเล็กน้อย เขาคงสงสัยที่ผมทำตัวลับๆล่อๆมั้ง ช่วยไม่ได้นี่ เดี๋ยวนี้ทุกคนเป็นไรกันหมดก็ไม่รู้ หูไวตาไวชะมัด - - (ไรเตอร์ : หนูไม่รู้หรอว่าเขาไปฝึกเป็นนินจากันมาอ่ะ) (ริวริว : จริงอ่ะ!!!) (ไรเตอร์ : ไม่รู้~~~) (ริวริว : แล้วพูดทำไมเนี่ย - -)
“ทำไมต้องทำลับๆล่อๆด้วยล่ะ” เคย์โตะถาม สงสัยจริงๆด้วยแฮะ
“ก็…พาไปเที่ยวหน่อยสิ กลัวคนอื่นได้ยินอ่ะ นะ นะ นะๆ” ผมใช้สายตาออดอ้อน? แล้วก็เขย่าแขนเขาเป็นเชิงขอ ยิ่งผมทำกริยาท่าทางแบบนี้แล้วผมก็ยิ่งรู้สึก…อ้วก!! แหวะ ขนลุกชะมัด บรึ๋ย~ นานๆทีคงไม่เป็นไรมั้ง ถ้าบ่อยๆนี่แย่แหงๆ - -
เคย์โตะยิ้มเขินนิดๆ เหอะ ชอบหรอแบบเนี้ย =///=
“อะไรกันแฮมทาโร่ เดี๋ยวนี้หัดทำตัวน่ารักแล้วหรอห๊ะ” เคย์โตะขำนิดๆแล้วลูบหัวผม
“อื่อออ ไม่ใช่ซักหน่อย ตกลงจะพาไปมั๊ยเนี่ย” ผมชักเคลิ้มตอนโดนลูบหัวแต่พยายามชิงสติเอาไว้ก่อนแล้วเปิดประเด็นถาม
“แน่นอนสิ จะไปไหนล่ะ”
“เอาน่ะเดี๋ยวพาไป ตกลงนะ ไปและ” ผมพูดรัวกันไม่ให้เขาขัดแล้วเดินหนีไปทำอย่างอื่นต่อ ผมมีแผนนิดหน่อยน่ะ
ฮะ คิกคิก อันที่จริงพรุ่งนี้เป็นวันเกิดผมล่ะ~ ผมก็เลยมีแผนหลอกล่อให้เขาซื้อของขวัญให้ =..= แต่ก็ต้องเนียนๆ
หน่อยถูกมั๊ยฮะ อันที่จริงวันเกิดเคย์โตะก็พึ่งผ่านมาไม่ถึงอาทิตย์เอง ผมก็พึ่งให้ของขวัญเขาไปล่ะ ตั้งสองอย่างเชียวนะ! อย่างแรกเป็นเสื้อฮะ เสื้อที่เขาอยากได้น่ะ เขาใส่แล้วเหมาะมากเลย~~ แต่แพงบรรลัยเลยล่ะ! ไอ้เม่นนี่หัดชอบของแพง - -*!
แต่เขาก็ดูดีใจจริงๆนะฮะตอนที่เปิดมาแล้วเห็นเป็นเสื้อตัวนี้ เขาเอามาใส่ทันทีเลยล่ะ ฮะๆ (ไรเตอร์ : เม่นเห่อของใหม่ =[]=!) ผมเลยยิ้มแก้มปริหายเสียดายตังค์เลยฮะ ฮ่าๆ แต่เสื้อตัวนั้นเหมาะกับเขาจริงๆนะ =///=
เสร็จแล้วเราก็ไปทำงาน+ปาร์ตี้เล็กๆกันกับจัมพ์ทุกคน (ตอนนั้นผมไปหาเขาที่บ้านตอนเช้าน่ะ) เอ๊ะ ถ้าจะถามอย่างที่สองน่ะคืออะไรงั้นเหรอ…=/////= ไม่บอกหรอกฮะปล่อยให้งง (ไรเตอร์ : งั้นพี่บอกเองคืองี้นะทุกคน…) เฮ้ย! หยุดเลยนะ!!!!!!! อ๊ากก ไอ้พี่บ้าคิดจะพูดเรื่องแบบนี้นอกบ้านงั้นเหรอ ////!!! (ไรเตอร์ : เดี๋ยวนี้ขึ้นไอ้ =[]=! เอ๊า! ก็คนอื่นเขาอยากรู้อ้ะ น่าๆ บอกไปเหอะ =..=) เออๆๆๆ ก็ได้ฮะ ///!
.
.
.
ก็ตัวผมเองนี่แหละพอใจยัง!!!!!!!!!!!! อ๊ากกกกกกก!!!! ///// ผมอายนะเนี่ย!
(ไรเตอร์&รีดเดอร์ : กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด)
ฮึ้ย!!! พอๆๆๆๆๆ!!! เรื่องมันผ่านแล้วก็แล้วไป >///< ! แต่สาบานได้ ผมไม่ขอตัวไอ้เม่นมาเป็นของขวัญวันเกิดหรอกน่า!!!
กลับมาปัจจุบันกันดีกว่า!!!
หลังจากผมบอกลาทุกคนในจัมพ์แล้ว ผมก็รีบชิ่ง? หนีออกมาอย่างรวดเร็วพร้อมกับเคย์โตะ ซึ่งวิ่งหน้ามึนตามผมมาอย่าง งงๆ
และแล้วเราก็ออกมาสู่โลกภายนอกจนได้ เฮ้ออ (ไรเตอร์ : ทำอย่างกับไปโดนขังอยู่ที่ไหนมา)
“แฮ่กๆ แฮมทาโร่จะรีบไปไหนเนี่ย” เคย์โตะหอบแฮ่ก ยืนปาดเหงื่ออยู่ข้างๆผม ทีงี้ทำเป็นเหนื่อย ทีเวลา…แรงเยอะจังนะ บ้า! แบร่! (ไรเตอร์ : เวลาไรหรอ *O*!) (รีดเดอร์ : นั่นดิ *O*!) ไม่บอกหรอกน่า ///!
“ก็หนีพวกนั้นไง ถามแปลกๆ เกิดตามมาขึ้นมาทำไงอ่ะ - -” ผมพูดข้อเท็จจริง ยิ่งคิดยิ่งระแวง ผมหันซ้ายหันขวาเพื่อความแน่ใจอีกครั้ง
“ฮะๆ ทำอย่างกับเจ้าพวกนั้นเป็นนักสะกดรอยงั้นแหละ” เคย์โตะหัวเราะ ไอนี่นิ อย่าประมาทเชียวนา =[]=! ดูอย่างตอนที่เราไปกินขนมกันสิ อยู่ๆก็โผล่มาจากไหนไม่รู้ แถมยังหน้าด้านตีหน้าตายกันอีก! เชื่อเขาเลย!
“เอาเหอะๆ แล้วมาทำอะไรที่นี่ล่ะ ซื้อของหรอ” เคย์โตะ เปลี่ยนเรื่องมองสำรวจบริเวณรอบๆ แถวนี้ที่ผมพาเขามาเป็นโซนขายของฮะ คนยังไม่ค่อยเยอะเท่าไหร่เพราะยังถือว่าเป็นเวลาบ่ายๆอยู่
“เอ่อ ก็…ประมาณนั้น” ผมแกล้งตอบเฉไฉ เอาล่ะเริ่มแผนการได้ *O*!
ผมเนียนทำเป็นเดินดูนู่นนี่ แล้วก็พาเขาเดินมาเรื่อยๆจนถึงร้านๆหนึ่ง ร้านนี่ส่วนมากจะเป็นพวกของเล่นฮะ และก็มีอยู่ชิ้นนึงที่อยากได้มากกกกกกกกกกกกกกกกก แต่ไม่มีตังค์ฮะ - - อันที่จริงมันก็ไม่ได้แพงอะไรเท่าไหร่ แต่ให้คนอื่นซื้อให้มันดีกว่านี่นา หุหุ
ผมเริ่มปฏิบัติการปลูกฝังเมล็ดพันธุ์แห่งความชั่วร้าย? พูดชักจูงนู่นนี่ให้เขารู้ให้ได้ว่าผมอยากได้มันมากแค่ไหน และก็ต้องปิดท้ายด้วยประโยคสุดหรรษา
“พรุ่งนี้ก็วันเกิดชั้นแล้วนี่เนอะ~” และก็เดินออกนอกร้านไป หึหึ ปล่อยให้เขายืนคิด พิจารณาและวิเคราะห์ซักหน่อย แล้วค่อยเรียก เป็นไงล่ะ แผนผม สุดยอดมั๊ยล่ะ ^O^~~~ อิอิ
.
.
.
เมื่อถึงเวลาที่ผมคำนวณมาแล้วอย่างดี? ผมก็ทำการเรียกเขา
“เคย์โตะ!!! ไปกันเหอะ อยากกลับบ้านแล้ว~!!!!”
“อ่ะ อ้อ!! โทษทีๆ” เคย์โตะเดินออกมาจากในร้าน
*ในสมองหนูแฮมสเตอร์*
-ยืนเหม่อมองของเล่นเป้าหมายอยู่พักนึงจนลืมเวลา
-ตอนเรียกออกมาสะดุ้งเล็กน้อย
-เวลาค่าเฉลี่ยอยู่ในเวลาที่พอเหมาะ
ประมวลผล ติ๊ด ติ๊ด ติ๊ด *O*! พรุ่งนี้ได้ของเล่นแหง!!!
ผมยิ้มร้ายกาจ เขางอก? หางโผล่? กลายเป็นปิศาจหนูแฮมสเตอร์ถูมือไปมา โชคดีที่เคย์โตะไม่ทันได้สังเกต เขากำลังเดินลูบคางเหม่อมองไปข้างหน้าอยู่ ยิ่งเห็นใจผมยิ่งโล้ดแล้น
หึหึหึ เสร็จแน่ *O*!!! (รีดเดอร์ : ริวจังจะเผด็จศึกเม่นหรอ!) ไม่ช่ายยยยยยยยยยยยยยยยยยย!
ณ บ้านของผม
พอดีที่ผมกลับไป แม่กำลังเตรียมข้าวเย็นอยู่พอดี ก็เลยชวนเคย์โตะอยู่กินมื้อเย็นด้วยกันก่อน ผมซึ่งเหนื่อยล้ากับการใช้ความคิดอย่างรุนแรงจึงขอตัวไปอาบน้ำซักหน่อย~
อ๊ะ แต่ก่อนเดินเข้าห้องน้ำผมเห็นชินเรียกเคย์โตะไปคุยด้วยแหละ
“พี่เคย์โตะๆ ขอคุยด้วยหน่อยสิ”
“หืม?” เคย์โตะเดินตามชินเข้าไปในห้อง (รีดเดอร์ : ทำไรกันอ่ะ!) บ้าน่า ชินไม่ทำไรแบบนั้นหรอก - - เฮ้อ อาบน้ำดีกว่า
ของเล่น ของเล่น~~~ อิอิ
.
.
.
และแล้วยามเย็นก็มาถึงพร้อมอาหารมื้อเย็นที่เลิศรส ทำไมการใช้คำพูดของผมดูแปลกๆเล็กน้อยฮะ - - ช่างเหอะ~~ หลังจากกินข้าวเสร็จ เคย์โตะก็ขอตัวกลับบ้านเพราะเริ่มมืดแล้ว ผมจึงเดินออกไปส่งเขาที่หน้าบ้าน ตอนแรกว่าจะส่งที่สถานี แต่เขาห้ามไว้ เพราะ มันอันตราย ผมเองก็เคยโดนสโต๊กเกอร์เล่นงานแถวบ้านด้วยถึง สองครั้ง
สมเป็นเคย์โตะจริงๆ~ เป็นห่วงผมเสมอเลย >< เอ๊ะ พูดถึงสโต๊กเกอร์ บัดนี้ยังคาใจไม่หายว่ามันเป็นใคร พี่โซลพอจะรู้มั๊ยฮะ ชิ้ง! (>_> มองด้วยสายตาแบบไม่ค่อยไว้ใจ) (ไรเตอร์ : เฮือก! เห ไม่รู๊~~~~) ยิ่งมองหน้ายิ่งสงสัยแฮะ แต่ผมก็ได้สติเสียก่อนที่จะคิดอะไรไปมากกว่านี้
“แฮมทาโร่วันนี้ขอบคุณสำหรับอาหารเย็นนะ ^^” เคย์โตะยิ้มให้ผม
“อะไรของนาย มาพูดอะไรเอาตอนนี้ ปกติก็มากินอยู่ตลอดไม่ใช่ริไง” ทั้งๆที่มากินอยู่เกือบทุกวันแท้ๆ กุญแจบ้านผมก็มี ยังจะมาเกรงใจอะไรกันอีกเล่า ////
“^^ นี่จะไปแล้วนะ”
“อือ ก็ไปสิ” อะไรของเค้า?
“…”
“…”
“จะไปแล้วจริงๆนะ”
“อื้อ”
“…” แน่ะ อะไรอีกอ่ะ - -
“มีอะไรอ่ะ”
“เปล่า…แฮมทาโร่นั่นแหละ จะไม่…อะไรหน่อยเลยหรอ” เคย์โตะพูดกำกวม อะไรคืออะไรอ่ะฮะ - -
“อืออ” ผมพยายามนึก แต่ก็นึกไม่ออก “ก็…ไม่มีอะไรนะ”
“…”
“…” ชักอึดอัดแฮะ - -
“พูดจริงอ่ะ”
“อือ แล้วมันมีอะไรหรอ - -”
ผมยังคงยืนยันหน้าตาย จนเคย์โตะแอบทำหน้าเศร้านิดๆ แล้วก็ถอนหายใจออกมา
“เฮ้อ…นายจำวันเกิดชั้นได้มั๊ย” ในที่สุดก็ยอมอ้าปาก
จำได้สิ ใครจะจำไม่ได้ ////
“จะ จำได้สิ///” ผมเขินหน้าแดงแปร๊ด
“ตอนนั้นเอ่อ ตอนที่ก่อนนอนน่ะ” เคย์โตะเขินนิดๆ /// ก็ก่อนนอนก็คือตอนก่อนนอนไง ><! (ไรเตอร์ : ก่อนนอนก็หมายถึงต้องเรียบร้อยแล้วอ่ะดิ =,.=) (รีดเดอร์ : เรียบร้อยแล้ว!) (ไรเตอร์ : แม่น กรี๊ดด จงเจริญ >o<)
“อะ อือ ///”
“ตอนก่อนปิดไฟที่นายบอกว่า ก่อนแยกกันนายจะจุ๊บชั้นทุกครั้งไม่ใช่เหรอ” เคย์โตะหน้าแดงแล้วพูดตะกุกตะกัก
=//[]//=!!!! ผมสัญญาแบบนั้นจริงอ่ะ อ๊าก!!!!!!! ตอนนั้นอารมณ์มันพาไปอ้ะ ไม่รู้พูดอะไรออกไปบ้าง!!! อ๊ากกก!!! งี้ผมก็แย่อ่ะเด่ะ!!! //// (รีดเดอร์ : อารมณ์มันพาไป O[]O!) (ไรเตอร์ : สภาพการเปลี่ยนแปลงของจิตใจที่มักจะคล้อยตามไปกับสิ่งที่กำลังทำอยู่ =,.= จ.ง.ทำอะไรกันอยู่~)
ผมทำหน้าอึ้งอย่างสุดๆกับคำพูดตรงหน้า เคย์โตะที่ยืนอยู่ตรงข้ามผมก็อดทำหน้าเศร้าอย่างช่วยไม่ได้
“ถ้านายลืมไปแล้วก็ช่างมันเถอะ ชั้นไปแล้วนะ พรุ่งนี้เจอกันนะ แฮมทาโร่” เคย์โตะลูบแก้มผมเบาๆแล้วก็ยิ้มให้ จากนั้นก็ค่อยๆเดินห่างออกไป
อ่ะ แย่แล้ว! นี่ผมเผลอทำร้ายจิตใจเคย์โตะไปนี่นา! อ๊ากกก บ้า บ้า บ้า!!! ดันมัวแต่อึ้งอยู่ได้ ผมยังลืมอีกต่างหาก แง ToT ทำไงดี ไม่นะ เคย์โตะเดินห่างออกไปแล้ว เขาดูเศร้าจัง ผมนี่แย่จริงๆ! ทั้งๆที่สัญญาในวันเกิดของเค้า ผมกลับไปทำลายมันซะได้
ขณะที่หัวของผมคิดนู่นคิดนี่ไปต่างๆนาๆ ขาของผมก็ออกวิ่งซะแล้ว…
แผ่นหลังของเคย์โตะใกล้เข้ามาเรื่อยๆ จนในที่สุดผมก็คว้าข้อมือของเขาไว้ได้ทัน
“เคย์โตะ!”
ผมเรียกชื่อเขา เคย์โตะสะดุ้งเมื่อโดนจับแขน และพอได้ยินผมเรียกชื่อเขา เขาก็หันหลังกลับมา ผมใช้จังหวะนั้น เขย่งปลายเท้าแล้วเงยหน้าขึ้นจูบเขา
เคย์โตะมีท่าทีตกใจ ลืมตามองหน้าผมที่กำลังจูบเขาอยู่ ผมหลับตาปี๋ อายจะตายชัก แต่ทำไงได้ก็ผมสัญญาไว้เองนี่ แถมผมก็อยากทำอยู่แล้วด้วย…
โชคดีที่มืดแล้วจึงไม่มีใครเดินอยู่บนถนนหมู่บ้าน ไฟนีออนริมถนนเริ่มติดขึ้นทีละดวงจนครบ ไฟหน้าประตูบ้านเริ่มส่องสว่างเรียงกันเป็นจังหวะ เสียงคนในบ้านคุยกันดังเล็ดลอดออกมาให้ได้ยิน เสียงช้อนซ้อมดังกร๊องแกร๊งสื่อให้รู้ว่ากำลังมีมื้ออาหารแสนวิเศษกันอยู่ บางบ้านมีเสียงทีวีดังออกมา บางบ้านมีเสียงโทรศัพท์
แต่รอบข้างผมกลับมีเพียงเสียงลมหายใจของผมกับเคย์โตะเท่านั้น ผมดันลิ้นเข้าไปเมื่อเคย์โตะยอมเปิดปากออก ลิ้นพันกระวัดเกี่ยวกันอย่างคุ้นเคย เคย์โตะตอบรับผมอย่างอ่อนโยนเหมือนเช่นทุกๆครั้งที่เราจูบกัน ผมคลายมือที่บีบข้อมือของเขาอยู่ออก แล้วนำไปเกาะที่บ่ากว้างของเขาแทน เคย์โตะปล่อยกระเป๋าลงพื้นแล้วรวบผมเข้าไปกอด
สัมผัสของหัวใจที่เต้นรัวอยู่ที่หน้าอกดังแข่งกันจนรู้สึกได้ สัมผัสที่ริมฝีปากทำให้ภาพในคืนวันเกิดของเคย์โตะหลั่งไหลเข้ามา จนผมต้องหน้าแดงยิ่งกว่าเก่า แต่ไม่นานเราก็ค่อยๆผละออกจากกัน
“…ขอโทษนะที่ลืม ตอนนั้นที่พูดชั้นเองก็จำไม่ค่อยได้ว่าพูดอะไรไปบ้าง แต่พอนึกออกมันก็อายๆก็เลยเผลอพูดทำร้ายจิตใจนายไป ขอโทษนะ…” ผมก้มหน้าพูดจนถึงประโยคสุดท้ายจึงค่อยเงยหน้าขึ้นมาสบตาเขา
เคย์โตะยิ้มดีใจ
“ไม่หรอกๆ ชั้นเข้าใจ แต่ว่านะ ไม่นึกว่านายจะวิ่งตามมาจูบชั้นนะเนี่ย อิอิ” เคย์โตะยิ้มกวนโอ๊ย ห่ะ เปลี่ยนอารมณ์ไวชะมัด =[]=!
“อ่ะ นี่นาย เปลี่ยนอารมณ์ไวไปมั๊ยเนี่ย!”
“ก็แหม…โดนแฮมทาโร่ดึงไปจูบกะทันหันมันก็ต้องดีใจสุดๆไปเลยเป็นธรรมดาน่ะซี่” เคย์โตะยิ้มจนตาปิด หน็อย ไม่น่าเป็นห่วงเล้ย! ดันทำเรื่องหน้าอายสุดๆไปอีกแล้วจนได้ >///<!
“บ่ะ บ้า! ชั้นกลับแล้ว!” ผมซึ่งอายหนักไม่รู้จะตอบโต้ยังไงเลยทำได้แค่หนีกลับบ้าน - - ผมซึ่งหน้าแดงสุดๆรีบเช็ดปาก >< ตัวเองแล้ววิ่งหนีเข้าบ้านไป
โดยมีเคย์โตะตะโกนไล่หลังมาก
“ขอบคุณสำหรับของหวานนะแฮมทาโร่! ฝันดีล่ะ!! คิกๆ” ตามด้วยเสียงหัวเราะคิกคักที่ลอยตามลมมา อ๊ากกกกกกกกก ไอ้เม่นบ้า!! คราวหน้าชั้นไม่สงสารนายแล้ว!!!
.
.
.
เสียท่าเม่นทุกทีเลย ><!!!!!!!
หลังจากนั้นผมก็วิ่งเข้าบ้าน แม่กับพ่อก็ถามใหญ่ว่าไปส่งถึงไหนทำไมนานจัง ผมก็ไม่ตอบอะไรแล้วเดินหนีขึ้นบ้าน ตามด้วยเจ้าชินที่แอบ?ตามเข้ามาในห้องผมด้วย
ตุ้บ!
ผมทิ้งตัวลงนอนบนเตียงทันทีที่ได้เข้าห้อง แต่ไม่กี่วินาทีต่อมาก็มีตัวอะไรมานอนทับอีกต่อ
ตุ้บ!!
“โอ๊ย!!! ชิน! ออกไปนะ นี่จังหนัก!”
“นี่จังไปทำอะไรมา ทำไมกลับเข้ามาช้าจังห๊ะ~” ชินไม่ยอมฟังผมนอนทับแล้วก็กอดเอวผมอยู่ไม่ไปไหน มันหนักนะ!
“ไม่บอก! แล้วก็ลงได้แล้ว หนัก!”
“อะไรกัน ทีกับน้องอ่ะขึ้นเสียง ทีกับพี่เคย์โตะล่ะทำตัวน่ารักเชียวนะ” ชินกัดผมจนเถียงไม่ออก =///= จะว่าไป
มันก็จริงนะ แต่ก็ไม่ตลอดซักหน่อย!
“ตะ ตั้งใจจะพูดอะไรกันแน่น่ะชินห๊ะ -//-”
“เปล่า~ แค่อยากเข้ามาเล่นด้วยเท่านั้นเอง” ชินปล่อยผมแล้วสไลด์ตัวลงไปนอนข้างๆผมแทน ผมรีบลุกนั่งทันทีก่อนโดนจู่โจมอีกครั้ง
“ออกไป จะนอนแล้ว - -”
“นอนด้วย~”
“เฮ้อ~” ผมส่ายหัวหนักใจ จู่ๆก็จะเล่นบทอ้อนขึ้นมาทันทีเลยนะ คิดแล้วก็หมั่นไส้เลยหยิกแก้มมันไปหลายที
“โอ๊ย! เจ็บนะ! เดี๋ยวไปทำงานไม่ได้กันพอดี!” ชินสะบัดหน้าหนีแล้ววิ่งไปดูหน้าตัวเองบนกระจก เชอะ ทีเราล่ะแกล้งได้แกล้งเอาไม่เห็นจะสนเลยว่าจะไปทำงานได้รึเปล่า - -
ชินยืนบ่นอยู่หน้ากระจกส่องแล้วส่องอีก อย่างกับผมไปขูดหน้ามันงั้นแหละ ผมเลยไม่สนใจหยิบการ์ตูนขึ้นมาอ่านแทน จะว่าไปเมื่อกี้ ได้จูบกับเคย์โตะอีกแล้ว >//< ทั้งๆที่ก็ไม่ใช่ครั้งแรก แต่ทุกครั้งผมก็ยังตื่นเต้นอยู่ดี ไม่เค้ยไม่เคยจะชินอ่ะ ฮ่ะๆ
จะว่าไป พรุ่งนี้จะได้ของขวัญอันนั้นจากเคย์โตะรึเปล่าน้า~ ยิ่งนึกยิ่งตื่นเต้น หุหุ
ผมนั่งยิ้มอยู่กับตัวเองโดยไม่ทันสังเกตว่าชินกำลังนั่งมองอยู่
“นี่ นี่จังพรุ่งนี้แม่ให้ชวนพี่ๆคนอื่นมาที่บ้านเรานะ” ชินคลานมานั่งข้างหน้าผม ผมนั่งบนเตียงไงมันนั่งข้างล่าง
“หืม หรอ ไม่เห็นรู้เลย~” ผมปิดการ์ตูนที่ยังไม่ได้อ่านซักตัวแล้วนั่งคุยกับน้อง เอาเหอะ ไหนๆก็เป็นพี่ล่ะนะ
“นี่จังปีนี้ก็ 16 แล้วอ่ะดิ” จู่ๆชินก็เริ่มเข้าบทจริงจังขึ้นมา เล่นทำผมปรับตัวไม่ทัน
“อื้อ ก็ใช่ ทำไมอ่ะ”
“นี่จังก็ขึ้นม.ปลายย้าย รร แล้ว ผมก็อยู่คนเดียวอีกแล้วน่ะสิ” ชินทำหน้าพองลมนิดๆ น่ารักตายอ่ะ เหอะ! ...แต่
ก็นะ น้องผมก็ต้องน่ารักสิจริงมั๊ย? ว่าแต่อะไรของมัน จู่ๆก็ทำตัวเป็นเด็กดีน่ารัก
“จะพูดอะไรกันแน่ แล้วทำไมท่าทางดูแปลกๆหรือว่าเป็นไข้!” ผมรีบทำการตรวจวัดไข้เจ้าเด็กแสบทันที
“ผมไม่ได้เป็นไข้นะ! ก็แค่จะบอกว่าเหงา…ก็เท่านั้นแหละ!” ชินพูดเสียงดังจนผมกลัวคนข้างบ้านได้ยิน โอ้! ผมไม่ได้ฟังมันพูดอะไรประมาณนี้มากี่ปีแล้วนะ =[]= ไม่สิ เคยพูดด้วยเหรอ!
ผมอ้าปากหวอ จนชินหงุดหงิด ตบปากผมไปทีนึง
“โอ๊ย! แกล้งนี่จังได้ไง นี่จังเป็นพี่นะ!”
“ก็ทำหน้างั้นทำไมเล่า! มันเขินนะ! ก็แค่อยากบอก เห็นโอกาสดีเท่านั้นแหละ!” ชินเขินแล้วก็หันหน้าไปทางอื่น ดู
เหมือนตั้งใจจะหลบ อะไรของมันเนี่ย โอกาสไร?
“โอกาสอะไร?”
“พรุ่งนี้วันเกิดนี่จังไง ผมอยากจะเป็นคนแรกที่บอกแฮปปี้เบิร์ดเดย์ก็เลยจะมานอนด้วย แล้วก็เห็นเงียบๆก็เลยอยากพูด ก็เท่านั้นแหละ…!” ชินพูดรัวแบบไม่ยอมให้ผมแทรก จะว่าไปมุกนี้คล้ายๆตอนที่ผมใช้กับเคย์โตะแฮะ - - เชื้อไม่ทิ้งแถวจริงๆ
ว่าแต่มันคิดงั้นหรอ แปลกจังที่ผมดีใจมากๆ มากกว่าตอนที่จูบกับเคย์โตะเมื่อกี้ซะอีก (เฮ้ย! >//< มันคนละแบบน่ะ) ชินเขินใหญ่ทำเป็นหยิบนู่นหยิบนี่มาดูกลบเกลื่อน แต่นั่นมันทำให้ผมยิ้มออก
จะว่าไป วันนี้คุยดีๆกับมันก็ได้ เห็นแก่ว่ามันทำตัวน่ารักแล้วก็พูดอะไรดีๆนะเนี่ย
ผมเรียกชินให้ขึ้นมานั่งเล่นบนเตียงแล้วก็ดึงหัวชินไปกอด ตอนแรกมันก็ทำเป็นเขินจะขยับหนีแต่ผมล็อคคอมันไว้จนมันต้องยอม แต่ซักพักมันเองแหละที่กอดผมตอบ
เราสองคนก็คุยเรื่องนู่นนี่กันไปเรื่อยสมัยเด็กๆบ้าง ปัจจุบันบ้าง คืนนั้นมันทำให้ผมรู้ความชั่วหลายๆอย่างของน้องชายที่ไม่เคยได้รู้ แต่เอาเหอะ - - จนในที่สุด นาฬิกาก็ตีบอกเวลาเที่ยงคืน
แต๊ง~ แต๊ง~ (ไรเตอร์ : นาฬิการุ่นไรเนี่ย)
“อ๊ะ เที่ยงคืนแล้ว Happy birthday นะนี่จัง ^^~~” ชินยิ้ม
“ขอบใจนะ ^^” ผมยิ้มตอบ เขินๆนะเนี่ย แต่ช่วยไม่ได้ หลังจากนั้นซักพัก เคย์โตะก็ส่งข้อความมา กลายเป็นคนที่สอง และก็ตามด้วยเมมเบอร์คนอื่นๆ ให้ตายสิ ผมมีความสุขจัง ขอบคุณนะทุกคน
พอซักแป๊บนึงผมก็ชวนชินนอนแล้วก็ปิดไฟ เพราะยังไงๆพรุ่งนี้ก็ต้องออกไปทำงานก่อน ก่อนนอนผมเปิดอ่านข้อความที่เคย์โตะส่งมาอีกครั้งแล้วค่อยหลับตา
“Happy birthday my Hamtarou wish you’ll be the happiest boy in this 16 th years that you were born on the world and forever…I love you From Your keito…~~”
เช้าวันรุ่งขึ้นผมตื่นแต่เช้าไปทำงาน
ตอนที่ลงมาทานข้าว พ่อกับแม่ก็อวยพรให้ผม พร้อมกับให้ของขวัญ แม้แต่น้องสาวผมยังซื้อของให้ผมเลย ประทับใจจัง~ ยกเว้นเจ้าชินที่รีบยัดข้าวลงกระเพาะแล้ววิ่งไปเร่งผมที่หน้าประตู
“นี่จังเร็วๆสิ! ผมมีอัดสียงตอนเช้านะ!” ให้ตายสิ - - ผมล่ะอยากจะตะโกนไปจังเลยว่า งานของนาย นายก็รีบไปสิ! เกี่ยวไรกับชั้น! แต่เห็นว่าวันนี้เป็นวันเกิด กับเมื่อคืนมันทำตัวดีหรอกนะ ผมเลยรีบยัดข้าวเช้าแล้ววิ่งตามมัน
ออกไป
ก่อนออกจากบ้านแม่ก็เรียกทวนเมนูเย็นนี้กับผมว่าจะเอาอะไรมาเลี้ยงพวกจัมพ์บ้าง พอนึกถึงหน้าพวกนั้นแล้วผมก็เลยตอบกวนๆกลับไปให้แม่
“อะไรก็ได้ที่คนกินได้ ซักสิบโลก็พอแม่” และก็วิ่งตามชินออกไป ปล่อยให้แม่ยืน งงอยู่ที่หน้าประตูบ้าน คิกๆ
พอถึงบริษัท ทุกคนก็รุมกันแจก?ของขวัญให้ผม ยืนเรียงคิวกันแปดคนยื่นของขวัญให้ทำอย่างกับพิธีมอบเงินช่วยเหลือผู้ประสบภัยงั้นแหละ - - แต่ยกเว้นเคย์โตะ เอ้อ นั่นสิ =[]= แล้วของขวัญของผมที่อุตส่าห์วางแผนไว้ล่ะ อ๊าก! อาจจะซ่อนไว้ทีหลังก็ได้มั้ง ผมปลอบใจตัวเอง
ระหว่างผมก็นั่งเล่นกันกับพวกเมมเบอร์ ตอนกลางวันทุกคนก็เลี้ยงข้าวผม โชคดีจัง~~ ว่าแต่แปลกใจเหมือนกันที่ทุกคนให้ของขวัญแยก ตอนแรกคิดจะให้กันเป็นคู่ๆซะอีก - -
แถมยังมีของประหลาดๆมาเป็นของขวัญด้วยนะ - - อย่างอิโนะจังเงี้ย ซื้อทะเลจำลองมาให้ผม เขาว่าให้เอาไปประดับห้องเพิ่มเพื่อเติมไออุ่นจากทะเล อะไรกันฮะ =[]=
ยูโตะคุงซื้อนาฬิกาห้อยผนังหน้าตาประหลาดมาให้ผม เฮ้อ~ แต่ผมก็ดีใจล่ะนะอุตส่าห์ซื้อให้ผม~~
แน่นอนทุกคนรุมกันแย่งโทรศัพท์ผมไปเปิดดูข้อความที่เคย์โตะส่งมา ผมเกือบตายแน่ะ - -; ทุกคนเล่นเอาจริงกันหมดเลย แล้วเป็นผลเป็นไงล่ะ แน่นอน ผมแพ้ และพวกนั้นก็ได้มือถือของผมไปครอบครองโดยปริยาย เป็นเหตุให้ ผมโดนล้อครั้งต่อครั้งไม่รู้จบ =////= แต่ก็นะ ข้อความนั้นมันโรแมนติกเกินกว่าจะเป็นข้อความแฮปปี้เบิร์ดเดย์นะเนี่ย
อันที่จริงก็ไม่ขนาดนั้น แต่ตรง My hamtarou กับ Your keito นี่สิ =///= สุดๆไปเลย เคย์โตะเองก็เขินๆอยู่บ้างแต่มันก็เก๊กไปงั้นแหละ ใจจริงก็คงอยากให้คนอื่นเห็นเหมือนกัน /// ทำไมผมรู้น่ะเหรอ นั่นก็เพราะหลังจากนั้นซักพักเคย์โตะก็แอบเข้ามากระซิบผม
“ทุกคนเห็นก็ดีแล้ว จะได้รู้ว่าแฮมทาโร่เป็นของชั้นห้ามใครมายุ่ง…”
บ้าชะมัด >///<!!!
และแล้ว ยามเย็นก็มาถึง เราทั้งสิบตั้งขบวนหน้าตึกจอร์นนี่ราวกับกำลังจะไปเดินพาเหรดงานวัดที่ไหน เพราะทุกคนเอาของขวัญของตัวเองไปถือแล้วก็ยืนหน้ายิ้มกันเป็นอะไรเลยน่ะสิ - - ให้ตายสิคิดอะไรกันอยู่นะ พอถึงบ้านผมก็เดินเข้าไปอย่างไม่เกรงใจ ส่งเสียงเอะอะโวยวายซะบ้านผมแทบพัง
และแล้ว ปาร์ตี้เล็กๆก็เริ่มขึ้น นั่งเล่นเกมส์ กินข้าว กินขนมกัน แต่เคย์โตะก็ไม่มีทีท่าจะชัก?ของขวัญอันนั้นมาให้ผมซักที T^T หรือว่าผมจะอดกันนะ แงๆ
ช่วงระหว่างกลางงานก็เกิดเหตุการ์ณประหลาด? จนผมตกใจจนเกือบตกเก้าอี้
“เอ่อทุกคนฮะ เงียบนิดนึงหน่อยฮะ!” ชินพูดเสียงดังเป็นเหตุให้จัมพ์ทุกคนที่กำลังบ้าเหมือนเมากัญชาต้องหยุด
พักนิ่ง ผมที่กำลังนั่งกินไก่ทอดอยู่ ทำตาโตมองชินอย่าง งงๆ
ชินเดินไปหยิบกล่องของขวัญกล่องเบ้อเริ่มที่ห้องของพ่อกับแม่ จะว่าเป็นของพ่อกับแม่ก็ไม่ใช่เพราะผมได้แล้ว หืม? หรือว่าของชิน!
ผมวางไก่ทอดลงช้าๆแล้วก็เช็ดมือ และชินก็เดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าผม
“อ่ะ นี่จัง สุขสันต์วันเกิดนะ” ชินยิ้มแป้นแล้วก็ยื่นกล่องของขวัญให้ผม พร้อมกับมีเสียงปรบมือของคนทั้งบ้าน รวมทั้งเคย์โตะด้วยที่ยืนยิ้มอยู่ข้างๆผมเหมือนมีนัยอะไรบางอย่าง
ผมยิ้มแล้วก็รับมา
“ขอบใจนะ” ผมรับมาแล้วก็กอดชิน อ๊ะ ลูบหัวด้วย พวกจัมพ์เฮกันใหญ่เลย ผมเขินนะ =///=!
ชินค่อยๆผละออกจากผมแล้วก็ชี้มาที่กล่อง
“นี่จังเปิดดูซิ ผมซื้อเองเลยนะ”
“นั่นสิ ชินจังอุตส่าห์ให้ รีบเปิดสิแฮมทาโร่” เคย์โตะยืนสนับสนุนอย่างไม่เป็นที่น่าสังเกตนัก? ตามด้วยคนอื่นๆ
เปิดเลย! เปิดเลย! เปิดเลย!
ผมก็งงๆอยากให้เปิดขนาดนั้นเชียว อ้ะ ก็ได้ๆ กร๊อบแกร๊บ? ผมใช้เวลาเปิดประมาณเสี้ยวนาที และสิ่งที่ผมถืออยู่ก็ทำให้ผมตาตั้ง
O[]O!! นี่มันของเล่นที่ผมอยากได้และล่อลวง? ให้เคย์โตะซื้อให้นี่นา!!! ทำไมชินถึงเป็นคนให้ผมล่ะ!!! ผมทำหน้าขึ้นเครื่องหมายคำถามอย่างแรง เคย์โตะที่ยืนอยู่ข้างๆผมก็แอบหัวเราะ ซึ่งตอนนี้นผมไม่ได้ยิน
“โหย ผมรู้หรอกน่านี่จังอยากได้จนน้ำลายหก ผมเลยเก็บตังค์ซื้อให้ไง แพงนะเนี่ย~!” ชินพูดแล้วเท้าสะเอว ผมอ้าปากพะงาบๆ อ๊ากกกกกกก!! ดีใจจังเลย! ถึงจะไม่ค่อยเข้าใจอะไรเท่าไหร่ แต่อย่างน้อยผมก็ไม่ต้องซิ่วของเล่นอันนี้! พึ่งรู้สึกรักชินแทบบ้าก็วันนี้นี่ล่ะ!!!
หลังจากแสดงความรักกับน้องชายบังเกิดเกล้าเรียบร้อยแล้วผมก็เตรียมเชยชมของเล่นชิ้นใหม่ของผมอยู่ แต่ไม่ทันถึง สิบห้าวินาที มันก็หายไปอยู่ในมือของเมมเบอร์คนอื่นไปโดยปริยาย =[]=*! เป็นเหตุทำให้เกิดศึกชิงนางขึ้นย่อมๆ เอาม๊า!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
.
.
.
เหนื่อยกันได้ซักพักก็ถึงเวลาเป่าเค้ก เค้กอร่อยมากเลยฮะ~~ ตอนเป่าผมจะแอบบอกนิดนึงก็ได้ว่าผมอธิฐานว่าอะไร ผมอธิฐานขอให้ผมได้อยู่กับเพื่อนและครอบครัวที่วิเศษแบบนี้ตลอดไป และก็ที่สำคัญขอให้เคย์โตะรักผมไปนานๆด้วย >///< นั่นแหละ ขอให้เป็นจริงด้วยเถิด~
เมื่องานเลี้ยงเลิกรา ทุกคนก็ไล่ผมกับเคย์โตะขึ้นห้อง บอกว่าจะเก็บกวาดให้เองระหว่างรอให้เคย์โตะขึ้นมาอยู่กับผมบนห้อง วางแผนอะไรกันไว้ล่ะสิเนี่ย =///=
บนห้อง
“เฮ้อ~~ เหนื่อยจังเลย~~~ แต่ก็สนุกจัง~~” ผมนั่งอยู่บนเก้าอี้โต๊ะทำการบ้านแล้วก็เงยหน้ามองเพดาน ผมนั่งยิ้มหมุนเก้าอี้ไปมา จนไม่ทันได้สังเกตว่าเคย์โตะกำลังนั่งทำอะไรอยู่
เคย์โตะนั่งเอาหลังพิงเตียงของผมและหันหน้ามาทางนี้
“แฮมทาโร่ โชคดีเนอะ ที่มีเพื่อนมางานวันเกิดแบบนี้ ไหนจะได้ของขวัญจากน้องชายอีก” เคย์โตะพูด อะไรกันตอนวันเกิดเขา ทุกคนก็มาเจี๊ยวจ๊าวกันแบบนี้เหมือนกันไม่ใช่รึไง
“ก็นะ โชคดีมากๆเลย แต่โชคดีอีกทีที่ว่า มีเคย์โตะมาอยู่ด้วยไง ^^”
เคย์โตะยิ้มแล้วก็อ้าแขน
“มานี่มา~” เคย์โตะเรียกผม แน่นอนผมโผเข้าไปกอดเค้าทันที แฮะๆ
อุ่นจัง หอมด้วย
“วันเกิดปีนี้พิเศษกว่าปีไหนเพราะว่ามีเคย์โตะนะ” ผมพูดกับเขาในขณะที่ผมก็กอดเขาไปด้วย
“ขอบคุณนะ ชั้นก็เหมือนกันนะแฮมทาโร่” เคย์โตะกระชับแขนแล้วก็ลูบหัวผมเบาๆ
เรากอดกันซักพักนึง เคย์โตะก็ทำลายความเงียบขึ้นมา
“อยากจูบมั๊ย…”
ผมมองเขาจากด้านหลัง (เพราะผมกอดเขาอยู่) และก็ค่อยๆดันตัวเองออกมาสบตากับเค้า…เคย์โตะลูบใบหน้าผมแล้วดึงผมเข้ามาจูบ…
จูบในวันเกิดเหมือนมีคำว่า ขอให้มีความสุขนะ ส่งผ่านมาอยู่ตลอดเวลา สิ่งที่วิเศษที่สุดก็คือการที่ได้อยู่กับคนรักในวันสำคัญ หรือ วันเกิด ผมดีใจจังเลย~~
ผมรักเคย์โตะนะ…
เคย์โตะค่อยๆปล่อยผม จูบที่ขมับ แล้วก็หน้าผาก ก่อนจะกลับมาจูบที่ริมฝีปากของผมอีกที จูบที่เนิบนาบดำเนินไปจนเริ่มได้ยินเสียงเจี๊ยวจ๊าวจากด้านล่าง สงสัยพวกนั้นจะทำความสะอาดกันเสร็จแล้ว เคย์โตะค่อยๆคลายอ้อมกอดและถอนริมฝีปากออกเบาๆ
“ไปแล้วนะ แฮมทาโร่ สุขสันต์วันเกิด รักนายนะ” เคย์โตะพูดจบก็จุ๊บปากผมนึงทีแล้วยิ้มให้
ผมยิ้มตอบ
“ขอบคุณนะ รักเคย์โตะเหมือนกัน กลับบ้านดีๆนะ ราตรีสวัสดิ์” ผมจุ๊บปากเขากลับและเขยิบตัวออกมาให้เคย์โตะลุกขึ้น เคย์โตะบอกว่าไม่ต้องลงไปส่งเพราะปากผมมันบวมมากเดี๋ยวจะโดนพวกนั้นล้อเอา
สุดท้าย เคย์โตะก็ไม่ได้ให้ของขวัญผม แต่ผมไม่เสียใจเลย เพราะที่เราอยู่ด้วยกันเมื่อกี้มันก็มากพอแล้วล่ะ~~…
ผมได้ยินเสียงทุกคนกล่าวขอบคุณ พ่อกับแม่แล้วถยอยกันออกมานอกบ้าน ผมได้ยินเสียงทุกคนเรียกจึงเดินไปที่หน้าต่าง
“ริวทาโร่ บ๊ายบาย! สุขสันต์วันเกิดนะ!!!”
ผมยิ้มแล้วก็ตะโกนกลับไป
ทุกคนๆค่อยเดินออกไปจากบ้านผมโดยมีเคย์โตะรั้งท้าย เคย์โตะยกมือบ๊ายบายแล้วเดินตามทุกคนไป ผมมองทุกคนจนลิบตาและหันหน้ากลับเข้ามาในห้อง ผมนั่งคิดถึงนู่นนี่ไปเรื่อยเปื่อยโดยเฉพาะเรื่องของเคย์โตะ จนในที่สุดก็เขินมาก คว้าหมอนบนเตียงมากอด
นั่นแหละทำให้ผมเจอกับอะไรบางอย่าง…
ถุงผ้าสีฟ้าอ่อนถูกซ่อนไว้ใต้หมอนนอนของผม ผมรีบหยิบมันขึ้นมาทันที มาอยู่ที่นี่ตั้งแต่เมื่อไหร่นะ! ใครเป็นคนซ่อนไว้นะ หรือว่า…
ผมเปิดถุงออก ข้างในมีสร้อยเส้นหนึ่งถูกห่อไว้อย่างที สร้อยรูปกุญแจสีเงินส่องประกายกับแสงไฟในห้องของผม ที่ตัวกุญแจสลักตัวอักษรเล็กๆไว้ว่า
Keito…
ผมเบิกตาโต เคย์โตะงั้นเหรอ! เขาเอามันมาซ่อนไว้ตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย! อ๊ะ หรือว่าเมื่อกี้ตอนที่ผมกำลังนั่งเล่นอยู่ ต้องใช่แน่ๆเลย! ทำไงดีล่ะ ผมดีใจจัง! ว่าแต่แล้วทำไมถึงเป็นชื่อเคย์โตะล่ะ?
เสียงข้อความในโทรศัพท์ดังขึ้นเหมือนตั้งใจจะทำหน้าที่ตอบคำถาม ผมรีบเปิดดู
มันเป็นข้อความจากเคย์โตะ…
"เห็นรึยัง? ถ้าเห็นแล้วมองลงมาข้างล่างสิ…"
ข้างล่างงั้นหรอ ไม่จริงน่า!
ผมรีบย้ายตัวไปที่ริมหน้าต่าง เห็นเคย์โตะยืนอยู่หน้าประตูบ้านผม แล้วส่งยิ้มมาให้…
เคย์โตะยังไม่ได้กลับไปเหรอ!!! ผมทำหน้างงอย่างสุดขีด และในมือยังถือสร้อยอยู่ เคย์โตะกลับไปแล้วไม่ใช่เหรอ?!
ขณะที่ผมกำลังจะอ้าปากถาม เคย์โตะก็ยกนิ้วขึ้นมาแตะที่ปากราวกับกำลังจะบอกว่าไม่ต้องพูดอะไร เคย์โตะล้วงมือเข้าไปใต้แจ๊คเก็ตกันหนาว หยิบจี้สร้อยห้อยคอของตัวเองขึ้นมาแล้วโชว์ให้ดู
สร้อยรูปแม่กุญแจอันใหญ่สีเงินสะท้อนกับแสงไฟนีออน เคย์โตะใช้นิ้วชี้ที่สร้อยในมือผม แล้วพูดแบบไม่ออกเสียงว่า ‘เคย์โตะ’ ก่อนจะชี้กลับมาที่จี้แม่กุญแจของตัวเองแล้วพูดว่า ‘ริวทาโร่’
อย่างนี้นี่เอง…น้ำตาผมคลอเบ้า ผมดีใจมากๆจริงๆ ผมจะรักษาสร้อยเส้นนี้ด้วยให้ดีที่สุด เป็นสิ่งมีค่าที่สุดในชีวิตเลยล่ะ!
ผมยกมือขึ้นปาดน้ำตาแล้วสวมสร้อยเส้นนั้นเอาไว้
เคย์โตะส่งยิ้มมาให้ผมแล้วก็พูดว่า…
“Happy birthday I love you”
เขายิ้มแล้วโบกมือให้ และค่อยๆเดินจากไป
ผมเดินยิ้มกลับเข้ามาในห้องแล้วมองของขวัญชิ้นสำคัญที่ห้อยที่คอ และกล่องของขวัญจากชินและทุกคนๆที่กองอยู่
“ขอบคุณนะเคย์โตะ…” “ขอบคุณนะทุกคน…”
เฉลย? ตอนที่ชินจังเรียกเคย์โตะไปคุยด้วยในวันนั้น…
“พี่เคย์โตะซื้อของขวัญให้นี่จังรึยังอ่ะ”
“หืม ซื้อแล้วล่ะ แต่ว่ากำลังลังเลอยู่ว่าซื้ออีกอันดีมั๊ยเห็นเขาอยากได้”
“อีกอันที่ว่าใช่นี่รึเปล่า?” ชินหยิบของขวัญที่ริวทาโร่พาเขาไปดูเมื่อตะกี้ออกมาให้ดู
“นี่แหละ! อ้าว ชินซื้อแล้วงั้นเหรอเนี่ย”
“อื้อ อย่าบอกนี่จังนะ ผมบอกเอาไว้ก่อน เผื่อพี่เคย์โตะคิดจะซื้อน่ะ” ชินทำท่าเขิน เคย์โตะยิ้มแล้วก็ลูบหัวว่าที่น้อง
ชาย
“ฮะๆ โอเคๆ ขอบใจนะที่บอก แล้วก็นะ แฮมทาโร่ต้องดีใจมากๆแน่ๆเลยล่ะ ^^”
จบ~~~
To be con…
-------------------------------------------------------------------------------------------
Happy birthday นะริวริว ปีนี้อายุ 16 แล้วโตขึ้นมากเลยนะ จะเป็นนร.ม.ปลายด้วยล่ะสิ ตั้งใจเรียนนะ ขอให้ประสบความมสำเร็จและมีความสุขนะจ๊ะ ตอนนี้เกิดเรื่องมากมายขอให้หนูและทุกคนๆที่หนูรักจงปลอดภัยและมีความสุขกันด้วยเถิด สาธุๆๆๆ >.<
ห่างหายกันไปร้อยชาติและเราก็กลับมาใหม่อย่าง จงเจริญ!!! โฮะๆ!!! (ไม่สำนึกนะแก) T^T อันที่จริงเปิดเข้ามาตลอดเลยนะ ฟิคเรื่องไดยามะด้วย แบบอยากแต่งมากๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ แต่มันนึกไม่ออกอ่ะ ตัน แล้วแบบด้วยเรื่องญี่ปุ่นด้วยและนู่นนี่ก็มีหลายอย่างทำให้ไม่มีอารมณ์ และตอนนี้หลายคนคงทราบดีกว่าโซลกับนัสช่วยกันแปลแมกจัมพ์และคลิปต่างๆ ไม่ได้แปลแล้วลืมฟิคน้า แต่แบบแปลมันไม่ต้องคิดอะไรมากแต่ฟิคต้องคิด (ให้มาก) ก็เลยไม่ได้ซักทีอ่า T3T อย่าโกรธกันน้า จากนี้จะพยายามบ่อยๆ ไดยามะด้วยอย่าพึ่งทิ้งกันน้า! อ๊ากกก T^T รักนะทุกคน จุ๊บๆ =3=~~
ฟิควันเกิดริวริวมันอออกมาซึ้งอย่างแรง งงตัวเอง ฮ่าๆๆๆ ตอนแรกตันมาก =3= ตอนนี้ด้วยความจงเจริญที่ล่อลื่น (<<พูดส่อๆ) ทำให้เรื่องออกมาได้ดี(รึเปล่า) อิอิ สุดท้าย Happy birthday ริวริว >3<!
อ้อใช่! ฝาก Facebook : Venus Zaol JUMP Thai Traslated ด้วยนะจ๊ะ =3=~
ความคิดเห็น