คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #39 : กล่องเค้กปริศนา เนื่องในโอกาสอะไร!?
เฮ้อ~ วันนี้ก็ต้องไปซ้อมคอนเสิร์ตอีกและ เบื่อจัง~ อ๊ะ ไม่ใช่ว่าผมไม่รักแฟนๆทุกคนนะฮะ ^^; แต่แบบมันเหนื่อยนี่นา T^T แต่เพราะอย่างนั้นแหละ วันหยุดเมื่อวานเคย์โตะเลยมาเล่นที่บ้านผมล่ะ~ อยู่ด้วยกันทั้งวันเลย >////< มีเจ้าชินโผล่มากวนฝ่าเท้าบ้างนิดหน่อย แต่ผมก็ทำเป็นไม่สนล่ะนะ~
ว่าแต่ว่า คิดอะไรกันอยู่น่ะฮะ! พอห้าโมงเย็นเคย์โตะก็กลับบ้านแล้ว!!! ไม่ได้มีอะไรซักหน่อย! >///< (โซล : หนูคิดไปเองทั้งนั้นแหละ) อะไรฮะ มาว่าผมทำไม ก็คนที่ทำให้ผมเป็นอย่างนี้มันไม่ใช่พี่เรอะ - - (โซล : อย่ามาใส่ร้ายป้ายสีพี่นะ!!!) โฮ้ย คุยกับคนแก่แล้วเซ็ง ผมไปทำงานดีกว่า~
แอ๊ดดดดด
ผมมาถึงบริษัทประมาณเก้าโมง เวลากำลังโอเคเลย~~ แต่คงยังไม่ค่อยมีคนมาล่ะมั้ง
.
.
.
และก็จริงอย่างที่คิด - - บนโซฟาริมห้องมีแค่ยามะจังนอนอยู่คนเดียวฮะ คนอื่นๆยังไม่มากันจริงๆหรอเนี่ย!
ผมยืนอึ้งอยู่หน้าธรณีประตูก่อนจะเดินไปวางกระเป๋าบนโต๊ะข้างๆโซฟา
…แงมๆ
เอ่อ ดูเหมือนยามะจังจะยังไม่รู้ตัวว่าผมมานะ ดูท่านอนเขาสิ อุ๊บ! ขอหัวเราะดังๆได้มั๊ยเนี่ย ยามะจังนอนคว่ำอยู่ฮะ แขนข้างนึงตกห้อยลงมาข้างล่าง หันหน้าออกมาทางแขนข้างที่ตก มืออีกข้างที่ยังอยู่บนโซฟาถือการ์ตูนแยงกี้เล่มล่าสุดที่ผมไปซื้อกับเขามาเมื่อวันก่อน
ดูก็ปกติล่ะฮะ แต่ผมขำอ้ะ!
ผมนั่งลงข้างๆถึงยามะจังจะตัวกลม แต่โซฟามันยาวฮะไว้นั่งกันเยอะๆ ผมเลยมีที่ว่างพอ
จู่ๆผมก็รู้สึกพิศวาส? เลยแกล้งเอานิ้วจิ้มๆก้นยามะจังดู
ดึ๋ง~
กร๊ากๆๆๆๆๆๆๆ!!! ตลกอ้ะ! ผมจิ้มทีขาเขาก็กระดิกที เอิ๊ก ตลกอ้ะ
ผมลองเปลี่ยนที่ไปจิ้มที่อื่นบ้าง เป้าหมายถึงแก้มกลมๆของเขาฮะ (โซล : จิ้มตูดแล้วไปจิ้มแก้ม เสร็จแล้วก็ยัดใส่ปาก =[]=)
ดึ๋ง~ โอ๊ะ ให้ความรู้สึกคล้ายๆกันเลยแฮะ คิกๆ แต่คราวนี้คิ้วเขากระดิกแทน สงสัยจะคนละจุด เอิ๊กๆๆๆ
ผมนั่งจิ้มจุดยามะจังอย่างสนุกสนานอยู่พักใหญ่ๆ?! และผมก็พึ่งค้นพบอะไรบางอย่าง…ทำไมยามะจังถึงมาอยู่ที่นี่แค่คนเดียวล่ะ!
คุณเข้าใจใช่มั๊ยฮะ ว่าผมหมายถึงอะไร? (โซล : ไดยามะเรียลลิตี้!)
โชคดีที่คนตอบคำถามเริ่มตื่น สงสัยเพราะผมหยุดจิ้มเลยตื่นมั้ง?
“หือ? อ้าว ริว นายมาไงเนี่ย” ยามะจังค่อยๆดันตัว(หนักๆ)ขึ้นมาแล้วขยี้ตา ดูจากสภาพทรงผมและรวมๆทุกอย่างแล้วก็น่ารักดีฮะ แต่สงสารแฟนคลับยามะจังจริงจริ๊งๆ - - (โซล : ริวริวของพี่ต้องการจะสื่อว่าอะไร?)
“ก็เดินมาสิ - -” ผมกวนตรีนกลับ
“- - ชั้นหมายถึง มาตั้งแต่เมื่อไหร่”
“ก็สักพักใหญ่ๆแล้วล่ะ แต่ยามะจังนอนอยู่ ผมเลยไม่อยากปลุก” ว่าไปนั่น ผมแค่อยากนั่งจิ้มเขาต่อก็เท่านั้นเอง คิกๆ
“อ๋อ คราวหน้าปลุกก็ได้ ฮ้าววว แล้วนี่ยังไม่มีใครมากันเลยหรือไง” ยามะจังบิดขี้เกียจอ้าปากกว้างไปล็อตใหญ่ก่อนจะเริ่มสังเกตบรรยากาศแสนสงบรอบห้อง
“อือ ผมยัง งง อยู่เลย หายไปไหนกันหมดนะ ว่าแต่ยามะจังเหอะ ทำไมอยู่นี่คนเดียวล่ะ” ผมถาม
“หืม? ก็วันนี้ตื่นเช้าก็เลยมาเร็วไง แต่ก็ง่วงอีกเลยนอนต่อ” เขาตอบผม มือก็เกาหัวไปด้วย โถ่ นี่หรอไอดอลชื่อดัง
ใช่หรอ - -? ผมมักเกิดคำถามอย่างนี้ในใจบ่อยครั้งที่อยู่กับยามะจังแค่สองคน
“ไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้นซักหน่อย ก็ปกติเห็นมากับไดจังไง”
“อ๋อ หมอนั่นน่ะ ตื่นสายยังไงล่ะ - - ชั้นขี้เกียจรอก็เลยออกมาก่อน จนป่านนี้ก็ยังไม่มาอีก” อ๋อ งี้นี่เอง
“แล้วเมื่อไหร่คนอื่นจะมาล่ะเนี่ย” ผมบ่นพลางมองนาฬิกา นี่ก็ปาเข้าไป จะสิบโมงแล้ว มัวไปมุดหัวกันอยู่ที่ไหน
เนี่ย - -
ผมที่กำลังบ่นอุบอิบ อุตส่าห์รีบ?มาแท้ๆ
จึ๋งๆ
ยามะจังที่อยู่ข้างหลังก็สะกิดผม
“หือ?” ผมหันหน้ากลับไป
“แฟนนายล่ะ ไม่ได้อยู่ด้วยกันรึไง”
“=///= ไม่ได้ตัวติดกันซักหน่อย” อ๊าก มาถึงตรงนี้ทำไมผมก็รู้สึกเขินล่ะฮะ!
“อ๊ะ หรอ~”
=/////////////////////= ยามะจังส่งสายตาแปลกๆมาให้ผม พอเหอะ! ผมก็เขินเป็นนะ ><! ระหว่างที่ยามะจังกำลังนั่งแหย่ผมซึ่งเป็นกิจวัตรประจำวัน?อยู่นั้น เราสองคนก็เริ่มได้ยินเสียงเอะอะ ที่หน้าห้อง…
…อะไรของนายเนี่ย!
…นายนั่นแหละ! บอกให้ปล่อยก็ปล่อยซี่!
…จะอายอะไรนักหนาเล่า!
…มะ ไม่ได้อายซักหน่อย!
…งั้นก็ เงียบซะ!
เสียงอันครึกครื้นหน้าห้องดังสะนั่นหวั่นไหว (ก็เว่อร์ไป) จนผมกับยามะจังอดสงสัยไม่ได้เลยนั่งรออยู่กับที่?
แอ๊ด~
เสียงประตูเปิดออกมาพร้อมกับภาพอันหน้าตกตะลึง
O[]O! << ยามะจัง
O∆O! << ผม
บะ บุฮิคมิเสื่อมคลาย เอ๊ะ!!!
“ฮิคารุ! พอได้แล้วน่า น่าอายออก!” ยาบุคุงในเสื้อเชิ้ตสีขาวแดง เดินหน้าแดงเข้ามาในห้อง
“ก็นายบอกเองไม่ใช่รึไง ว่าถ้าอยู่แค่สองคนก็ทำได้อ่ะ!” ฮิคารุคุงที่ยืนอยู่ข้างๆพูดต่อ แต่ครั้งนี้มาแปลก…เพราะ
ว่า ฮิคารุคุงเดินจับมือกับยาบุคุงมาน่สิ!!!
What’s?!!!! (โซล : <<< ท่าทางจะติดมาจากเคตนะเนี่ย)
“มันก็ใช่ แต่ยังไงนี่มันก็ในบริษัทนะ =///=” ยาบุคุงยังคงเขินอยู่
“ไม่เห็นเป็นอะไรเลย ตอนเด็กๆก็จับมือกันเดินมาตลอดนี่!” ฮิคารุคุงกำลังพยายามเถียงด้วยท่าทีที่เหมือนเด็ก เดี๋ยวนะฮะ ภาพข้างหน้าของผมในตอนนี้คืออะไร?!
=[]=???? <<< ยามะจัง ทำไมค้างนานจังฮะ ผมล่ะเมื่อยแทน - -
“แล้วตอนนี้นายอายุเท่าไหร่แล้วห๊า!”
“ปีนี้ 20!”
“โตจนเขาความทิ่มตูดไม่ถึงแล้วเนี่ย!!”
“แล้วพ่อจะมาว่าชั้นทำไมเนี่ย!!!!”
“ใครพ่อนาย!”
“นายไง! คลอดชั้นออกมาตั้งยี่สิบปีแล้ว ทำมาเป็นลืม!”เฮ้ยๆ! พ่อนะฮะ ไม่ใช่แม่! เอ๊ย! ไม่ใช่สิ! ผมงง ไปหมด
แล้ว!!!
เอ้อ ตอนนี้ฮิคารุคุงปล่อยมือแล้วนะฮะ แต่ผมก็ลืมนึกถึงตรงนั้นไปซะแล้ว ตอนนี้กำลัง งง อยู่ว่าเหตุการณ์ตรงหน้านี้คืออะไร…
ผมซึ่งไม่รู้ควรจะทำยังไงดีก็ยังคงนั่งนิ่ง ส่วน หมู เอ๊ย! ยามะจังก็กำลังนั่งหน้ามึน หัวกระเซอะกระเซิงอยู่ข้างๆผม (โซล : โคตรมีประโยชน์เลย - -) ผมควรทำยังไงดีเนี่ย!
ข้อ 1. ควรเข้าไปหยุด
ข้อ 2. นั่งดู คุ้ยกระเป๋ายามะจังหาขนมมานั่งกินไปด้วย
ข้อ 3. ไม่ต้องทำอะไรเลย เดินไปเปิดเพลงแล้วซ้อมเต้นคนเดียว(หรือกับยามะจัง)
ขณะที่ผมกำลังตัดสินใจอย่างเคร่งเครียด? เจ้าชายขี่ม้าขาวก็โผล่ออกมา
“เฮ้ย! นายสองคนมายืนทะเลาะไรกันหน้าประตูเนี่ย!” ไดจังแหลมหน้าออกมาจากบุฮิค ตามด้วยหัวตั้งๆของเคย์โตะที่โผล่มาข้างๆ
“แยกๆๆๆๆๆๆ” แล้วไดจังซึ่งตัวเล็ก ก็จับสูงสองคนแยกออกจากกัน ง่ะ อดดูต่อเลย เอ๊ย! ค่อยยังชั่ว! ว่าแต่เคย์โตะทำไมไม่ช่วยไดจังเล่า! เหนือสิ่งอื่นใด ทำไมเคย์โตะถึงมากับไดจัง - -
“โอ๊ส! ยามะจัง แฮมทาโร่” เคย์โตะซึ่งมองลอดจักกะแร้ยาบุคุงเข้ามาในห้องทักทายผม “เอ้าๆ ทั้งสองคนเข้าไปในห้องได้แล้วๆ” และก็ดันตัวยาบุคุงกับฮิคารุคุงให้เดินเข้ามาด้วย อ้อ ไดจังพอแยกแทรกกลางบุฮิคได้แล้วก็เลย
เดินเข้ามาในห้องแล้วล่ะ~
“เอ๊ะ! ยามะจัง ริวทาโร่ นายสองคนอยู่ในห้องด้วยเหรอ O.o!” ยาบุคุงถามผม นี่พึ่งรู้สึกตัวหรือนี่ - -
“ก็ใช่น่ะสิ ไม่เห็นพวกเราหรอ” ยามะจังถาม แม้ว่าหัวจะกระเซอะกระเซิง (รีดเดอร์ : ย้ำจังนะเอ็งอ่ะ) แต่ถ้าทางจะหายเบลอแล้ว
“จริงหรอ!” ยาบุคุงยังคงถามผมต่อ จะอะไรขนาดนั้น - - เอ๊ะ! เรื่องจับมือสินะ!
“ก็ใช่น่ะสิ แล้วเป็นอะไรกัน จู่ๆเข้ามาดีๆก็ทะเลาะกันเนี่ย ไดจัง นายมาสายนะ!” ยามะจังเกาหัว พอพูดกับยาบุคุงเสร็จก็หันไปบ่นไดจังต่อ ดูท่าทางยามะจังจะลืมเรื่องที่สองคนนี้เดินจับมือกันเข้ามาแล้ว
“=/////=” ผมเหลือบหันไปมองเห็นยาบุคุงยืนเขินหน้าแดงอยู่ หุหุ ต้องมีอะไรแหงๆเลย~ ส่วนฮิคารุคุงยืนบ่นอุบอิบนิดหน่อย แต่ก็ยอมเดินไปเปลี่ยนเสื้อผ้าแต่โดยดี
อยากรู้! *O*!
โป๊ก!
“ทำหน้าอย่างนั้น มีอะไรฮึ๊ แฮมทาโร่” เคย์โตะเดินมาเขกหัวผมเบาๆ เหอะ =3= แอบมากับไดจังก็ไม่มีบอกกล่าวอ่ะ
“แล้วนายล่ะ ทำไมวันนี้ถึงมากับไดจัง ” ผมแกล้งเหล่มองเคย์โตะแบบ งอนๆ ลืมเรื่องบุฮิคไปก่อนนิดละกัน ต้องสอบปากคำเม่นลามกก่อน
“คิก นายหึงชั้นหรอ แฮมจัง~” ฟอดดดดด >///< ไอนี่นิ! อุตส่าห์แกล้งงอนยังมีหน้ามาหอมแก้มอีก!
“อะ อะไรเล่า! ไม่ต้องเลยนะ ตอบคำถามชั้นมาก่อนสิ!” ผมกระเทิบตัวหนี เอ่อ จะว่าไป ตั้งแต่วันนั้น เราสองคนก็มักจะทำอะไรโดยไม่เกรงใจคนอื่นเขาซักเท่าไหร่เลยแฮะ =///=
“อะไรเนี่ย งอนจริงๆเหรอ” เคย์โตะถอดกระเป๋าออกแล้วนั่งคงข้างๆผม “พอดีตอนที่ออกมาจากบ้าน ไดจังโทรมาพอดีเห็นว่าอยู่ที่ร้านอะไรซักอย่าง พอดีเจอของที่ชั้นชอบก็เลยชวนไปดูน่ะ ชั้นก็เลยไป ก็แค่นั้นแหละ” เม่นอธิบายเป็นภาษาคนให้หนูแฮมสเตอร์อย่างผมเข้าใจ อ่อ ที่แท้เป็นงี้นี่เอง
ถึงว่าทำไมไดจังก็มาสายขนาดนี้…
หลังจากรู้ความจริงผมก็เหลือบไปดูคู่หูข้างๆ ท่าทางไดจังจะยังโดนซักทอดไม่หยุดแฮะ ยามะจังเนี่ยขี้บ่นจริงๆน่าสงสารไดจัง - -
แต่ผมไม่ใช่หรอก~~ พอรู้เรื่องแล้วก็พอแค่นี้แหละ ไม่เห็นต้องต่อให้ยาว
“อ๋อ อื้อ ^^~”
“ไม่งอนนะเด็กดี” เคย์โตะลูบหัวผมแล้วก็ยิ้มให้ >///<
“รู้แล้วน่า” ผมมีความสุขจัง ชักอยากจะซ้อมทั้งอย่างนี้แล้วน่ะสิ~ แต่ เอ๊อออ ใช่แล้ว! บุฮิคไง *O*!
ควับ!
ผมรีบหันไปมองเป้าหมายอย่างรวดเร็ว จนเคย์โตะเริ่มทำหน้าสงสัย
“มีอะไรหรอ แฮมทาโร่?” ผมเอามือปัดส่งๆไปให้เคย์โตะ ประมาณว่าเดี๋ยวก่อน
ตอนนี้ที่ผมเห็น คือ ยาบุคุงกำลังยืนคุยกับฮิคารุคุงที่หน้ากระจก แต่ผมรู้สึกว่ามันดูแปลกๆนะ สองคนนี้เขาดู…
ไม่ทันที่ผมจะได้คิดต่อ อิโนะจัง กับ ยูโตะคุงก็เปิดประตูเข้ามาพร้อมเค้กกล่องใหญ่ปริศนา ฮ่วย! ขัดจังหวะจริงๆ! แล้วนั่น วันเกิดใครรึไงฮะ - -
“โหหหห เค้กกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก” เสียงไดยามะดังลั่นห้องพร้อมกับเสียงตึงตังจากการวิ่ง โผเข้าสู่อ้อมกอดของอิโนะจังและยูโตะคุง - - ใช่ที่ไหนเล่า สองคนนั้นเกือบหลบไม่ทันต่างหาก ถ้ารับสองคนนี้เข้าจังๆมีหวัง เค้กเละแน่
“ระวังหน่อยสิ ยามะจัง ไดจัง!” ยูโตะคุงดุ ทำเอาสองคนนั้นจ๋อย
“น่าๆ ยังไงเราก็ซื้อมากินกันอยู่แล้วนี่~” อิโนะจังตอบอารมณ์ดี~ แล้ววางเค้กก่อนเบ้งลงบนโต๊ะ
“จริงหรอ!!!” ยามะจัง กับ ไดจังส่ายหาง?ดิ๊ก เมื่อได้ยินคำว่า กินกัน!
“ใช่แล้ว~ ชั้นกับอิโนะจังสั่งใหญ่พิเศษมาเลยนะเนี่ย~” ยูโตะคุงยืดอกภูมิใจ~
“เนื่องในวันไรเนี่ย” ยาบุคุงเดินไปที่โต๊ะวางเค้ก
“ห๊ะ อ้าว นายมาแล้วเหรอ เค้กช็อกโกแลตเชียวนา~” อิโนะจังบอก
“โหหหหหหหหหหหหหหหหหหหหหหหหหหหหหหหหหหหห” คงไม่ต้องบอกว่าเสียงใคร - -
“นี่มัน ใหญ่มากเลยนะเนี่ย” ฮิคารุคุงทำตาโต เมื่อเข้าไปใกล้ๆ สงสัยผมต้องไปดูมั่งแล้วสิ ใหญ่ขนาดนั้นเชียว - -
พอเดินเข้าไปใกล้ๆ โอ้! ใหญ่จริงๆฮะ! กินกันสิบคนได้สบายๆเลย! ว่าแต่ ทำไมถึงมองไม่เห็นนะว่าเขียนหน้าเค้กไว้ว่าอะไร - - ปกติ กล่องเค้กจะมีตรงกลางเป็นพลาสติกใสให้มองเห็นได้ใช่มั๊ยฮะ แต่กล่องนี้ไม่มีล่ะ เขาตั้งใจปิดบังไรไว้ป่าว - -
“นี่ เอามาฉลองอะไรกันหรอ” เคย์โตะที่เดินตามผมมาถาม ซึ่งนั่นเป็นคำถามที่ทุกคนอยากรู้เป็นที่สุด สายตา หกคู่จ้องมองไปที่คู่หูคู่ชื่น
ยูโตะคุงกับอิโนะจังมองหน้ากัน แล้วยิ้มออกมา?
“คิก สมาชิกยังมาไม่ครบเลย ไว้เดี๋ยวค่อยบอก~” ยูโตะคุงยิ้มแล้วทำท่าจุ๊ปาก
“ถ้าไม่ใช่เรื่องดี ก็คงไม่ต้องซื้อเค้กมาหรอกน่า~~~” อิโนะจังเสริม แล้วก็เดินไปเปลี่ยนชุด
อะไรหว่า????
ทุกคนมองหน้ากันอย่าง งงๆ แต่ในเมื่อสองคนนั้นไม่ยอมบอก เราก็คงจะยังไม่รู้อย่างนี้อีกต่อไปนั่นแหละ ต่างคนต่างก็เลยละสายตาออกจากกล่องเค้กปริศนา (ยกเว้น…) และแยกย้ายกันไปเตรียมตัวซ้อม
เอ้อ ใช่แล้ว พูดถึงสมาชิกที่ขาด ทาคาคิคุงกับชี่ยังไม่มาอีกเหรอ?
“แล้วทาคาคิคุง กับ ชี่ล่ะฮะ” ผมเปิดประเด็นกลางห้อง
“เออจริงด้วย แปลกจัง ปกติชี่มาเช้านี่นา” ยามะจังที่กำลังเกาะขอบโต๊ะด้านซ้ายพูด
“ทาคาคิก็สายอยู่แล้ว แต่นี่ก็น่าจะมาได้แล้วนา” ไดจังที่กำลังเกาะขอบโต๊ะด้านขวาพูดต่อ
“เออ นั่นสิ ลองโทรไปหน่อยมั๊ย” ยาบุคุงออกความเห็น
“ไม่ต้องหรอกมั้ง เดี๋ยวก็มากันเองแหละ~” จู่ๆอิโนะจังก็ตอบออกมาแทน แล้วเดินไปเปิดซีดีเพลง
“วันนี้เป็นวันดีจริงๆนะอิโนะจัง~~” ยูโตะคุงร่าเริงแล้วเริ่มตั้งท่าจะซ้อมเต้น
?...
พวกเราชาวคณะเริ่มซ้อมคอนเสิร์ตกัน โดยมีสมาชิกกันอยู่แค่ 8 คน วันนี้ผมรู้สึกว่ามันแปลกๆ ยาบุคุงกับฮิคารุคุงก็ดูปกติดี แต่ถ้าเผลอหน่อยก็มักจะแอบยิ้มให้กันนิดๆ อย่างไม่เป็นที่น่าสังเกต =..= ต้องมีอะไรแน่ๆเลย~~ ส่วนอิโนะจังกับยูโตะคุงก็เต้นไปทำหน้าตาประหลาดๆไป - - ยิ้มกรุ่มกริ่มชวนขนลุกสุดๆ ยามะจังกับไดจัง ก็ดูจะไม่ค่อยมีสมาธิในการซ้อมเท่าไหร่ เฮ้ออ ตกลง กล่องเค้กนั่น มันเขียนไว้ว่าอะไรกันน้า~~~~~
แล้ว…มันเนื่องในโอกาสอะไรเอ่ย~~ ผมอยากรู้จัง >////<
จึ๋งๆ
“?” ดูเหมือนมีตัวอะไรสะกิด ผมจึงหันไป (เอ้อ ตอนนี้ยังซ้อมอยู่นะ~)
แต่พอหันไปปุ๊บ
จุ๊บ~
O///O!!!
ผมรีบยกมือขึ้นปิดปากตามสัญชาตญาณ! มองซ้ายมองขวาลุกลี้ลุกลน!
อะ ไอ้เม่น!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
^^~ พอผมจะหันไปเอาเรื่องมัน มันกลับทำเป็นเต้นต่อเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
จะมากเกินไปแล้วนะ >//<!!!!
“ฮึ้ยย ///” ผมเม้มริมฝีปากเอาไว้ ถ้าเราโวยวาย เดี๋ยวคนอื่นจะรู้ตัวพอดี เอ๊ะ! หรือเขาเห็นกันหมดแล้ว O.o!!!
ผมรีบหันไปมองสมาชิกรอบห้องอย่างรวดเร็ว อย่างไม่น่าสงสัย?!!!
ยาบุคุง << =///= (หันหน้าไปทางอื่นแล้วเต้นต่อ)
ฮิคารุคุง << =///= (พยายามก้มหน้าให้ได้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้ แล้วก็เต้นต่อไป)
อิโนะจัง << =v=~
ยูโตะคุง << >v<~
ยามะจัง << ‾▽‾ (ยักคิ้ว)
ไดจัง << ‾▽‾~~~~
>/////////////////< หะ เห็นจริงๆด้วย!!!!
ป๊าบ!
“โอ๊ย!”
“ไอ้เม่นบ้า! ไอ้เม่นทะลึ่ง! ไอ้เม่นลามก!” ผมด่าเม่นแข่งกับเสียงเพลงดังกระหึ่มติดชาร์ต ///!
…ฮ่าๆ!!!!!!!!!!!!!!
พอผมจับการเม่นเสร็จ ทุกคนก็พร้อมใจกัน ระเบิดหัวเราะออกมาทันที อ๊ากกกกกกก พอเห๊อะ!!!! >////<
“พักเนี้ย ชักจะไม่เกรงใจกันแล้วนะพวกนาย~” ไดจังคงทนไม่ไหว อดไม่ได้ที่จะมาแกล้งผม บังเอิญพอดีเพลงมันดันจบพอดีซะนี่!
“ที่พวกเราไม่ว่าเนี่ย ก็ใช่ว่าจะให้พวกนายได้ทำอะไรกันไม่แคร์สายตาแล้วนี้นะ~” ยามะจังก็อีกคนทำมาเป็นตัว
ใหญ่ยืนกอดอกอยู่ข้างหน้าผม ><
“โถ่ ผมไม่ได้เป็นคนเริ่มซักหน่อยนี่ ><!” คนเริ่มน่ะมันไอ้เม่นต่างหากเล่า!
หมับ!
ยืดดดดดดดดดดดดดดด
“ก็แฮมจังยอมเขาเองนี่ครับ~” จู่ๆไดจังจับยืดแก้มผม แล้วก็ยื่นหน้าเข้ามาใกล้ๆอ้ะ!
“อื้อออออ ไม่ใช่ซักหน่อยยย >///<”
“เคย์โตะนายเองก็เหมือนกัน ไม่อายพวกเรารึไงหื๊อออ” ขณะที่ไดจังกำลังแกล้งผมอยู่ ยามะจังก็รับหน้าที่ไปหาเรื่องเคย์โตะแทน ทำงานเป็นทีมกันจริ๊ง ><
ผมพยายามหันไปมอง
เคย์โตะ ซึ่งสูงกว่ายามะจัง ยิ้มให้เขินๆ
“ก็…แฮมทาโร่น่ารักนี่นา เห็นพวกนายไม่ว่า ก็เลย เผลอ” ไอ้เม่นเกาหัวเขินๆ อ๊ากกกกกกกกกกกกกก!!!!!! ตลกเหอะ! ไอ้หน้าด้านนนนนนนน แกพูดออกมาแบบนี้ได้ง๊ายยยยย >/////<!
“=////=” ขนาดยามะจังที่เป็นคนไปถามเอง ยังถึงกับอึ้งเลย
“ทะ ที่ไม่ว่าเนี่ย ไม่ใช่ว่า จะยอมโต้งๆซักหน่อย อ๊ะ แต่มันก็ไม่ใช่ว่าห้ามนะ คือ เอ่อ คือ ><” ยาบุคุงพูดไม่เป็นประโยค อะไรเนี่ยยย >///<
“ชะ ใช่ เอ่อคือ แบบ พวกเราไม่ได้ว่าอะไรหรอก แต่แค่แบบ เวลาเห็นแล้วมันก็เขินอ้ะ เกรงใจด้วย ><” ฮิคารุคุงตอบให้แทน
แต่แทนที่ไอ้เม่นมันจะแก้ตัว หรือ พูดอะไรที่ฟังดูดี มันกลับพูดคำว่า…
“งั้นก็ไม่ต้องเกรงใจสิ ^///^” อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก จะบ้าเรอะงายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย!!!!!!!!!!!!!!!!!
“ไอ้ เอ้งงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง (ไอ้เม่น)” ผมดิ้นพยายามจะเข้าไปตบกระบาลเคย์โตะ แต่ไดจังดันยังไม่ยอม
ปล่อยมือจากผมน่ะซี้ >o<!!!!
“แหมๆ พวกนายตามสบายเหอะน่า เพราะยังไงๆซะ มันก็คงจะไม่ได้มีแต่แค่พวกนายแล้วล่ะ ที่ทำอะไรกลางแจ้งแบบนี้น่ะ หุหุ~” จู่ๆอิโนะจังที่นิ่งยิ้มฟังอยู่เงียบๆก็พูดขึ้นมา เอ๊ะ? หมายความว่ายังไง?
แน่นอนไม่ใช่แค่ผม ที่สงสัย แต่ทุกคนเองก็เหมือนกัน หันไปมองอิโนะจังเป็นสายตาเดียว ไดจังก็ปล่อยมือจากผมแล้วด้วย (แต่ดึงไปกอดแล้วเอาคางเกยหัวผมแทน)
“เอ๊ะ อิโนะจังหมายถึงอะไรเหรอ?” ยามะจังถาม
“^^~~” =o= น่าสงสัยแฮะ
“ก็หมายความว่า…” เสียงยูโตะคุงดังขึ้นจากที่ไหนซักแห่ง ทางด้านหลังของทุกคน ใช่แล้ว ยูโตะคุงตอนนี้กำลังยืนพูดอยู่แถวๆประตูห้องล่ะ อ้าว ไปทำอะไรน่ะ
“ยูโตะ?” เคย์โตะเรียกชื่อยูโตะคุงเป็นเชิงถาม
“ก็หมายความว่า จากนี้ไป ในวงของเราก็จะไม่ได้มีคู่โอคาริวอยู่แค่คู่เดียวยังไงล่ะ!” สิ้นเสียงประกาศเอกราช ยูโตะคุงเปิดประตูออกดังพลัวะอย่างเร่าร้อน!
ปรากฏคนสองคนกำลังยืนจับมือกันอยู่หน้าห้อง โดยที่คนตัวสูงกว่ากำลังจะยืนมือมาจับลูกบิดประตูพอดี!!!
ทาคาคิคุง! ชี่!
“OoO…”
“เฮ้ย! พะ พวกนายยืนอยู่ตรงนั้นเองเหรอ!!!!” ยาบุคุงขยับตัวออกจากที่สถิตช้าๆ
“อ๊ะ! ตกใจหมดเลย! จู่ๆประตูก็เปิดออกมาเอง เนอะ ชี่” ทาคาคิคุงเผลอยกมือข้างที่ว่างขึ้นแตะหน้าอก ก่อนจะ
ก้มลงไปขอความเห็นคนตัวเล็กที่ยืนอยู่ข้างๆ
“อือใช่ นึกว่าผีซะอีก” มือเล็กของชี่บีบมือของทาคาคิคุงแน่น เอ๊ะ จับมืออีกแล้ว!
ยูโตะคุงที่ยืนอยู่ข้างประตูยิ้มคิกคัก แล้วทำเป็นชี้ๆตรงมือของทั้งคู่ให้คนอื่นๆดู
“อ๊ะ! นายสองคนจับมือกันนี่!” ไดจังที่กำลังเกาะหัวผมอยู่ชี้มือของทาคาชี่ประดุจมันคือ ศิลาอาถรรพ์
“จริงด้วย!” ตามด้วยคนอื่นๆ! ยกเว้นอิโนะจัง ที่ยืนยิ้มกรุ่มกริ่ม
“อ๊ะ!” ทาคาคิคุง กับ ชี่ มองหน้ากัน แล้วรีบปล่อยมือออกจากกันทันที
“อ่ะ ปะ เปล่า =////= ตะ ตาฝาดมั้ง” ทาคาคิคุงตอบตะกุกตะกัด ยกแขนขึ้นมาพยายามจะบังหน้าแล้วหันไปทางอื่น
ส่วนชี่ยืนกำชายเสื้อตัวเองแล้วก้มหน้าอยู่ข้างๆ
“แน่ะๆๆๆ มีอะไรกันน๊ะ!” ไดจังยังไม่ยอมเลิกรา ยูโตะคุงก็ดูท่าทางจะรู้ใจ ดึงทาคาชี่เข้ามาในห้องแล้วค่อยปิด
ประตู
ส่วนอิโนะจังน่ะ เดินไปแถวๆกล่องเค้กแล้ว~~อ๊ะ หมายความว่า จะเปิดมันแล้วหรอ *O*!
“อะไร กันเนี่ย สองคนนี้ ไปไหนกันมา มาซ้อมสายฮึ๊ ไหนจะจับมือกันเดินเข้ามาอีก” ไอ้เม่นหน้าด้าน ซึ่งตอนนี้มัน
ควรยังจะต้องสำนึกผิด?ต่อแท้ๆ ดันเดินไปยุ่งกับเขาอีก
“หว้า อะไรกันเนี่ย~ ทำไมถึงมีแต่คนจับมือกันเดินมาทำงานแฮะ~” ยามะจังพูดเสียงดังพร้อมบิดขี้เกียจ
“เอ๋! มีอีกเหรอ!” คราวนี้เป็นไดจังกับเคย์โตะประสานเสียงกัน - - ปากได้จังก็อยู่บนหัวผม อ๊ากกกก เจ็บหู!!!!!!!
อ๊ะ…จับมือเหรอ? ผมนึกขึ้นได้แล้วล่ะ! ยาบุคุงกับฮิคารุคุงก็จับมือกันเดินมานี่!!!
“จริงด้วย!” ผมเริ่มอยากจะมีบทบาทบ้างเลย เริ่มพูดขึ้นมา
“ห๊ะ อะไรนะ! นายก็รู้อย่างนั้นเหรอ!” ไดจังพูดใส่หัวผม
เฮือก!
ผมเหลือบไปทางยาบุคุง กับ ฮิคารุคุงแทนคำตอบ
“ก็ตอนนั้นผมกับยามะจังอยู่ในห้องนี่นา~” ผมเริ่มอยากจะเป็นแฮมร้ายแล้วสิ
“เนอะ ก็ตอนนั้นชั้นกับริวนั่งอยู่ในห้องนี่นา~” ยามะจังขยิบตาให้ผม แล้วเอาบ้าง สายตาของทุกคนเลยเริ่มจับ
จ้องไปที่ผู้อาวุโสแทน ไม่เว้นแม้แต่ทาคาชี่
แต่ผมเห็นปากทาคาคิคุงพูดว่า ‘จริงง่ะ’ ด้วยแหละ หุหุ
“อะไรนะ ยาบุคุง กับ ฮิคารุคุง ด้วยหรอ!” คราวนี้เป็นเคย์โตะแทน
“จริงอ้ะ!” ไดจังปล่อยผมแล้ว~
“อ๊ะ อ่ะ เอ่อ ////! นายสองคนเห็นจริงๆสินะ…” ยาบุคุงเขินก้มหน้า
“ตอนนั้นก็ลืมไปเลย มัวแต่เถียงกับยาบุอยู่ เลยไม่ทันสังเกตนายสองคน ///” ฮิคารุคุงพูดบ้าง
“ฮะๆ จริงหรอเนี่ย” เคย์โตะ หัวเราะ ทำท่าไม่อยากจะเชื่อ คงไม่คิดล่ะสิ ว่าที่ตัวเองพูดไว้บ่อยๆว่าคนอื่นๆจะเริ่มชอบกันเองน่ะ มันจะเป็นจริงขึ้นมา แถมยังเร็วซะด้วย!
ทาคาคิคุง กับ ชี่มองหน้ากัน
แปะๆ!
“เอาล่ะๆ!!!” ยูโตะคุง ปรบมือเสียงดังเรียกความสนใจของทุกคนให้หันมาทางตัวเอง แล้วก็อิโนะจัง ที่บัดนี้แกะกล่องเค้กเสร็จแล้ว~~
“เห็นมั๊ยล่ะ ว่ามันเป็นเรื่องดี~~” อิโนะจังยิ้ม อ๋อ ผมชักจะเริ่มเข้าใจแล้วล่ะ
“เอ้า! สี่คนนั้นน่ะ จะไม่พูดอะไรหน่อยรึไง~” ยูโตะคุงถาม แล้วเพยิดหน้าไปทาง ยาบุคุง ฮิคารุคุง ทาคาคิคุงแล้ว
ก็ชี่
ทั้งสี่คนยังคงยืนเงียบหน้าแดงไม่พูดอะไร
“นี่อย่าบอกนะว่า พวกนายสี่คน…” เคย์โตะทำเสียงแบบไม่อยากจะเชื่อ
“เฮ้ย นี่จริงหรอเนี่ย”
“ยามะจัง แบบนี้ชั้นว่าไม่ใช่ล้อเล่นแล้วล่ะ”
“พวกพี่ๆ ก็พูดกันมาได้แล้วล่ะ~~~” โอ้โห ไม่นึกเลยจริงๆ ว่าวันนี้จะมาถึงเร็วขนาดนี้!
.
.
.
“เอ่อ อือ ใช่ //// ชั้นกับฮิคารุคบกันแล้วล่ะ”
“ชั้นกับชี่ก็เหมือนกัน เมื่อวันก่อนนี้เองแหละ”
.
.
.
ปุ้ง! ปุ้ง! ปุ้ง!
“ยินดีด้วย!!!” ทันทีที่สองคนนั้นพูดจบ อิโนะจังกับยูโตะคุงตัวการก็จุดพลุปาร์ตี้กันดังสนั่น พวกเราที่กำลังค่อยๆหายตะลึงจึงค่อยๆปรบมือให้สองคู่นี้กัน
“ลงเอยกันได้ซักทีก็ดี~” ไดจังพูดราวกับตัวเองเป็นพ่อสื่อ
“สงสัยมานานแล้ว~~~ แต่ไม่ถาม” ยามะจังพูด ผมว่า เขาพึ่งมารู้สึกตัวตอนที่เห็นยาบุคุงกับฮิคารุคุงเดินจับมือ
กันเข้ามามากกว่า - - ผมเอาหัวเป็นประกัน!
“ดีใจด้วยนะ ^^~” เคย์โตะยืนยิ้มให้ทั้งสองคู่ แหม จะว่าไปเห็นแบบนี้แล้วนึกถึงวันที่ผมกับเคย์โตะตัดสินใจบอกเรื่องนี้กับทุกคนเลย~~ ยาบุคุง ทาคาคิคุง ฮิคารุคุง ชี่ จะรู้สึกเหมือนกับผมตอนนั้นมั๊ยนะ
“ยินดีด้วยนะฮะ ชี่ด้วย กว่าจะยอมเปิดเผย ผมก็รอตั้งนานแน่ะ” ผมกล่าวคำยินดีกับทั้งสองคู่ แล้วก็เดินไปล้อชี่ที่ยืนอยู่ข้างๆทาคาคิคุง
“ริวจังอ้ะ!” ฮะๆๆ ชี่เขินใหญ่เลย เห็นม้า อยากแกล้งผมเองนี่~~
“ที่ว่า เดี๋ยวก็จะเห็นบ่อยขึ้นน่ะ หมายถึงแบบนี้เองหรอเนี่ย~” ยามะจังลูบคาง >///< อ๊ะ พูดเรื่องนี้แล้วนึกขึ้นได้
ยังไม่ได้ลงโทษเม่นลามกเลย!
“ใช่~ทีนี้ก็เหลือเรากันแค่สี่คนแล้วนะ…ไดจางงง มันรักกันเหอะ!” ยูโตะคุงกระโจนเข้ามาหาไดจังกะทันหันจนผมที่ยืนอยู่ข้างๆไดจังต้องรีบวิ่งหนี!
“ไม่! ชั้นรักยามะจังคนเดียว!” แต่ไดจังก็ไหวใช่ย่อย วิ่งหลบไปกระโดดกอดยามะจังแทน
“อั๊ก!” ยูโตะคุงเลยหัวทิ่มพื้นอย่างสวยงาม สมน้ำหน้า กร๊ากกกกกกกกกกกก
“ขนลุกอ่ะ - -” ส่วนไดจังก็โดนยามะจัง ปฏิเสธกลับมาอย่างไร้เยื่อใย
“ใจร้าย!!!!”
ฮ่าๆ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
“เอ้าทุกโคนนน มากินเค้กกัน~!! เราต้องฉลองให้ คู่รักคู่ใหม่กันหน่อยเร๊ววว” ท่ามกลางเสียงหัวเราะของทุกคน อิ
โนะจังก็ตะโกนเรียกพวกเราให้มากินเหยื่อ เอ๊ย! กินเค้ก จากอีกฝากหนึ่งของฟากฟ้า
“เย๊!!!!!!!!!!”
“ว้าวว จะได้กินเค้กแล้ว!!!!! ฝากไว้ก่อนเหอะ ไอ้เม่น เดี๋ยวชั้นจะมาลงโทษนายทีหลัง =///= ผมชี้นิ้วพิฆาตโทษ
เม่นหื่นเอาไว้” ตอนนี้ขอไปดูหน้าเค้กก่อน~~ เขียนว่าอะไรน้า
.
.
ผ่าง~!!!!!!!!!!!!!
Takachii โอ้วเย! & Buhik มิเสื่อมคลาย!!!!!!!!!!!
=[]=’’!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! << สีหน้าของทุกคน
“อะไรเนี่ย!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!”
แถมท้าย
“ง่ำๆ ว่าแต่ อิโนะจังกับยูโตะ รู้ได้ไงอ่ะ” ยามะจังเงยหน้าขึ้นมาถาม แก้มตุ่ย
“นั่นสิ พวกชั้นว่ายังไม่ได้บอกใครนะ =///= แถมยังไปเคลียกันที่ต่างจังหวัดอีก” ยาบุคุงเอ่ย?
“จริงด้วย! ตอนนั้นเราไม่ได้อยู่ในโตเกียวสิเนอะ!” ฮิคารุคุงทำท่านึกขึ้นได้
“ของเราก็เหมือนกันเนอะชี่ เราอยู่บนชิงช้าสวรรค์ไม่ใช่เหรอ” ทาคาคิคุงถามคนข้างๆ
“นั่นสิ ไม่ใช่โตเกียวด้วยเหมือนกัน”
“นายสองคนเป็นนินจาเหรอ หรือว่ามนุษย์ล่องหน!!!!” ไดจังทำท่าตื่นเต้น เอิ่ม = =
“บ้าน่ะไดจัง จะเป็นไปได้ยังไง ฮะๆๆ” เคย์โตะหัวเราะ
“ตกลง พวกพี่รู้กันได้ยังไงฮะ” ผมซึ่งอยากรู้อยากเห็นสุดๆ เลยถามไปอีกรอบเพื่อความแน่ใจ
คู่หูติงต๊องมองหน้ากัน แล้วก็ยังพร้อมใจกันพูดมาอีกว่า…
“ความลับ~~~”
--------------------------------------------------------------------------------------------
เดือนละครั้งจนได้ อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก T^T มัวแต่ไปแปลทรานส์อ่า แงๆ ให้อภัยโซลตัวน้อยๆ?คนนี้ด้วยนะค๊า =3= แถมมาอีกทียังอะไรไม่รู้ แต่งเอง งง เอง ฮ่าๆๆๆ ต่อจากนี้จะเป็นโอคาริวเต็มสกรีม! คู่อื่นโผล่มานิดๆพอ (โดนตบ) กร๊ากกก โอคาริวเริ่มเลอะเลือนแล้ว - - เราไม่ย๊อมมม!! จะว่าไปตั้งชื่อว่า กล่องเค้กปริศนาเนี่ย…แทบไม่เกี่ยวกันเลยแฮะ กร๊าก
ไดยามะจะรีบลงเร็วๆนี้จ๊า
แล้วก็ฝากทรานส์ด้วยน้า หัวข้อไม่เกี่ยวกับตัวเรื่องจริงนะ กร๊ากกก แล้วก็อาจมีงงและผิดบ้าง แต่ก็เป็นเพราะความสามารถ(ที่มีแค่นั้น)ล้วนๆ กร๊ากกก แถมพอรู้ตัวว่าผิด ก็มักจะไม่ยอมเข้าไปแก้กันอีก ฮ่าๆๆๆ ไม่ต้องเม้นก็ได้ แค่เข้ามาเราก็ดีใจมากแล้วจ้า ^^
http://writer.dek-d.com/poochnoy/writer/view.php?id=582122
หรือติดตามได้ทาง Facebook
Venus Zaol Thai Translated (<<ใช่ป่าวฟระ กร๊าก)
ความคิดเห็น