คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #35 : การมาบ้านของเคย์โตะ
วันนี้ผมตื่นแต่เช้ามาอาบน้ำแต่งตัวฮะ~ ก็วันนี้เคย์โตะจะมาหาที่บ้านนี่นา ผมก็ไม่ใช่ว่าจะชอบนักหรอกนะที่ให้เค้าเข้ามาแล้วเห็นหน้าผมตอนกำลังนอนน่ะ - - ผมเลยลงทุน?แหกขี้ตามาแต่เช้า แต่ดั๊นต้องมาแย่งห้องน้ำกับไอ้เด็กดื้ออีก อะไรของมันเนี่ย ปกติสายโด่ วันนี้ดันจะมาตื่นพร้อมผมอีก ให้มันได้อย่างนี้สิ - -*
ทุกครั้งที่เคย์โตะมา ทุกคนจะไม่อยู่บ้านฮะ แต่วันนี้จะอยู่ครบเลย อ๊ะ ไม่สิ ขาดพ่อกับน้องสาวฮะ (ไรเตอร์ : ก็ไม่รู้จักนี่ไม่รู้จะแต่งยังไง) ตามนั้น พี่โซลเขาไม่รู้จักเขาเลยไม่รู้จะมั่วยังไงฮะ อีกอย่างเขากระซิบมาว่า คนเยอะขี้เกียจแต่ง (รีดเดอร์ : น่าน!!!) ไม่ว่ากัน…ผมอาบน้ำเสร็จก็ลงไปให้อาหารน้องหมาของผมที่หน้าบ้านฮะ
“เอ้า กินซะนะ กินเยอะๆล่ะ” ผมเทอาหารจนเต็มถาดแล้วก้มลงไปนั่งยองๆที่ข้างๆมัน
มันรีบกินใหญ่เลยฮะ สงสัยจะหิว ^^ ไม่เป็นไรหรอก เติมไม่อั้นเลยน้า~~
“ไม่ต้องบอกมันก็กินเยอะอยู่แล้วล่ะ…” เสียงกวนส้นตีนดังมาทางข้างหลังผม คงเป็นใครไม่ได้นอกจากน้องชาย
ตัวดี ที่บัดนี้มันอาบน้ำแต่งตัวเสร็จเรียบร้อยแล้ว
“ไม่ต้องมากวนแต่เช้า จะไปไหนก็ไปไป๊” ผมโบกมือไล่มัน แต่ผมก็ไม่ได้ยินเสียงมันขยับเท้า พอหันไปอีกที เห็นชินนั่งยองๆแล้วเท้าคางมองหน้าผม แถมยังทำตาแป๋วอีกนะ
“ทำไมนี่จังชอบอารมณ์เสียอยู่เรื่อยเลยล่ะ” มันถาม จะให้ตอบยังไงล่ะเนี่ย - - ก็นายมันน่ารำคาญนี่
“ไม่ได้ชอบ แต่ชินกวนนี่จังเองนี่”
“ยังไม่ได้กวนเลย ก็แค่ถามดีๆเท่านั้นเอง” แล้วมันก็ส่งยิ้มใสซื่อมาให้ผม มันน่านัก มันน่านัก - -*
“เออๆๆๆ ขอโทษๆ =3=” ผมเลยขี้เกียจจะต่อล้อต่อเถียงมัน แล้วก็หันไปลูบหัวน้องมาแก้เซ็ง
ชินยิ้มที่แกล้งผมได้ เชอะ!
“นี่จังเนี่ย นับวันยิ่งเหมือนผู้หญิงเข้าทุกวันเลยนะ ขี้งอน ขี้หงุดหงิด~~”
O[]O จริงหรอ!
“อะไรของนาย ก็เห็นอยู่ไม่ใช่ไง้ว่าเป็นผู้ชายน่ะ” ผมตอบ ไม่เหมือนซักหน่อย!
“ก็ใช่ แต่จิตใจอ่ะ ผู้หญิงชัดๆ เอาเถอะ ยังไงนี่จังก็เป็นพี่ชายผม” มันตัดบท - - อะไรของมันอยู่ๆก็นึกจะพูดขึ้นมา หงุดหงิดอ่ะ! เอ๊ะ? หงุดหงิดอีกแล้วหรอ หรือว่าผมจะเป็นอย่างที่มันบอกจริงๆ
คิ้วผมเริ่มชิดติดกัน ผมกำลังทบทวนเหตุการณ์ต่างๆอยู่ฮะ คิดไปคิดมา ผมเหมือนผู้หญิงจริงๆด้วย =[]=! ตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย!!...คิดยังไงก็คิดไม่ออกฮะ ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน แล้วชินก็ขัดขึ้นมา
“วันนี้ตื่นแต่เช้าจะออกไปไหนอีกหรอ” ชินถาม
“หือ? อ๋อ เปล่า เคย์โตะจะมาหาที่บ้าน” เออใช่ เคย์โตะจะมานี่นา ตื่นเต้นจัง คุณแม่ทำอะไรกินตอนเช้าน้า จะได้ชวนเคย์โตะกินด้วยเลย
“กะแล้วเชียว” ชินทำท่าตบมือหนึ่งฉาด - - ให้มันได้งี้สิ
ผมผลักหัวมันไปหนึ่งที
“ไม่ต้องเลย แอบฟังนี่จังคุยโทรศัพท์ใช่มั๊ย ไม่งั้นอย่างนายคงไม่ตื่นมาเวลานี้หรอก” ผมผลักหัวมัน มีรึผมจะไม่รู้
น่ะ
“อ้าว รู้ด้วยหรอเนี่ย =3=”
“แหงสิ มันน่านักนะ!” ขณะที่ผมกำลังจะเอื้อมไปหยิกแก้มมันด้วยความหมั่นเขี้ยว หรือ หมั่นไส้ก็มีมือลึกลับมาจับมือผมไว้ซะก่อน
“อะไรกันแฮมทาโร่ แกล้งน้องหน้าบ้านมันไม่ดีนะ” เสียงหล่อๆของใครบางคนดังขึ้นหลังจากนั้น เรียกว่าแฮมทาโร่คงเป็นใครไปไม่ได้นอกจากเคย์โตะ!
“เคย์โตะ! มาตั้งแต่เมื่อไหร่อ่ะ!” ผมหันไปหน้าเหวอ
“พี่เคย์โตะ! นี่จังจะแกล้งผมอ่ะ” ไอตัวดีวิ่งไปหลบหลังเคย์โตะ แถมยังมีการแลบลิ้นใส่ผมอีก ไอ้…!
“แฮมทาโร่ ชินจังกลัวแล้วนะเนี่ย” เคย์โตะปล่อยมือผมแล้วก็ลูบหัวอันน่าตบของชินที่กำลังกอดเอวเขาอยู่ =3=
ไอ้เด็กนี่นิ
“เออๆๆ รู้แล้วๆ คุณน้องเทวดา แตะต้องไม่ได้!” ผมประชดแล้วยืนกอดอก
เคย์โตะยิ้มใหญ่ สงสัยท่าทางของผมมันดูตลกมาก
“เราก็เหมือนกัน ชอบไปยั่วโมโหนี่จังเขา” เคย์โตะก้มลงไปดุเด็กที่เอวเขาบ้าง กร๊ากก สมน้ำหน้า!
“โห่ อะไรกัน” ชินปล่อยมือจากเคย์โตะ แล้วทำหน้าบู้ สงสัยคงเซ็งที่โดนดุ
“ไม่ต้องมาทำหน้าอย่างนั้นเลย” เคย์โตะยิ้มขยี้หัวชิน เห็นแบบนี้แล้วผมก็รู้สึกดีจังนะ ที่เคย์โตะรักชินเหมือนที่ผม
รักชินน่ะ ^^ (ถึงมันจะไม่น่ารักก็ตาม)
พอได้ยินเสียงเจี๊ยวจ๊าวหน้าบ้านคุณแม่ก็เลยเดินออกมาดูตามระเบียบ
“เด็กๆเล่นอะไรกันหน้าบ้านน่ะ อ้าว เคย์โตะคุง” คุณแม่เปิดประตูบ้านออกมา และมีสีหน้าตกใจเล็กน้อยที่เห็นเคย์โตะ
“อรุณสวัสดิ์ครับ วันนี้มาขอรบกวนหน่อยนะครับ” เคย์โตะทักทายตามมารยาทผู้ดี
“จ้า แหม เคย์โตะคุงมาก็ไม่บอกแม่ไว้ก่อน เอ้าเข้ามาทานข้าวเช้ากันๆ” คุณแม่จับมือเคย์โตะราวกับเป็นคนครอบครัวเดียวกัน >_< แล้วพาเข้าไปในบ้าน
แต่…
“เอ้า สองพี่น้องน่ะ จะเข้ามั๊ยบ้านน่ะ” คุณแม่หันกลับมาทำเสียงดุใส่ผมกับชิน ทำเอาจ๋อยไปเคย
“คะ คร้าบ…”
……………………………..
“เฮ้อ อิ่มจัง กับข้าวอร่อยเหมือนเดิมเลยนะครับคุณแม่” เคย์โตะพูด เล่นเอาแม่ผมดีใจยกใหญ่ อะไรนักหนา - -
“ว้าย จริงหรอจ๊ะ! แม่ดีใจจังเลย ไว้มาได้ทุกวันเลยนะจ๊ะ” แม่บ้า! >//<
เคย์โตะหันมามองผมเล็กแล้ว แล้วยิ้มที่มุมปาก
“จะดีหรอครับ คุณแม่พูดแบบนี้ผมมาทุกวันไม่รู้ด้วยนะ”
“แหม ดีสิจ๊ะ จะย้ายมาอยู่ด้วยกันเลยก็ได้นะ” อ๊าก! แม่พูดอะไรออกไปเนี่ยยย
“ขอบคุณนะครับ แต่ถ้าเอาคนบ้านนี้ไปอยู่กับผมแทน ก็คงไม่เป็นไรใช่มั๊ยครับ” เคย์โตะยิ้ม
O//[]//O!
มะ หมายความว่ายังไงน่ะ >//<!
“เอาเลยจ้ะ แต่เอาไปได้คนเดียวนะ” คุณแม่หยิบตาให้ผมหนึ่งที ขะ เข้ากันได้ดียิ่งกว่าลูกชายแท้ๆอีกนะ =////=
“แน่นอนครับ งั้นจองไว้ก่อนได้มั๊ยครับ อย่าพึ่งเอาไปให้ใครนะ” เคย์โตะพูดแล้วมองหน้าผม ทะ ทำอะไรไม่ถูกเลย
ทีนี้! ตรงๆอย่างนี้เลยหรอ!
“ไม่ให้ใครหรอกจ้ะ ไม่มีใครจะให้ด้วย ไม่มีใครเอาน่ะ” ผมกำลังเขินอยู่แท้ๆ แม่ดันทำผมสะอึกซะนี่ =[]=
“อ้าว! ไหง แม่พูดงี้ล่ะ!” ผมวีนทันที
ส่วนชินไม่ต้องพูดถึง มันขำจนจะขาดใจตายอยู่แล้ว
“ตายแล้วโกรธอะไรจ๊ะ ริวจัง แม่ยังไม่ได้พูดถึงลูกเลยนะ” อ้าว! นั่นไง! กะ แกล้งกันนี่นา >///<
ผมทำแก้มพองลง ไอ้ชินตอนนี้มันลงไปนอนกองชักกระแด่วๆอยู่บนโซฟาแล้ว เคย์โตะกับคุณแม่ก็แข่งกันยิ้มใหญ่ สนุกมากใช่มั๊ยเนี่ย
“ไม่คุยกับแม่แล้ว! เคย์โตะด้วย จะไปไหนก็ไปไป๊ไอ้เม่น!” ผมทิ้งทายแล้ววิ่งหนีขึ้นห้องทันที
ตึง ตึง ตึง!
แอ๊ดด ปึ้ง!!!!
เสียงปิดประตูยิ่งทำให้คนข้างล่างหัวเราะเข้าไปใหญ่
“เคย์โตะคุงไปง้อน้องหน่อยสิ ดูๆงอนเป็นอะไรแล้วนั่น” คุณแม่พูด
“ครับ ฮะๆ แต่ริวทาโร่ตอนงอนเนี่ยน่ารักจะตายไป ว่ามั๊ยครับ ^^”
“จริงด้วยสิเนอะ แหม เคย์โตะคุงเนี่ยก็ชอบแกล้งริวจังเหมือนกันนะเนี่ย” คุณแม่ตีแขนลูกชายคนโปรด?เบาๆ
“นิดหน่อยน่ะครับ งั้นผมขออนุญาตขึ้นไปจัดการหนูตกมันหน่อยนะครับ” เคย์โตะแทบขำในคำพูดของตัวเอง
“จ้ะๆ โชคดีนะลูก” …แถมด้วยการให้พรเพื่อแกล้งลูกชายคนโต? ตบท้าย ก่อนจะหันไปจัดการลูกชายคนรองที่มัวแต่ชักดิ้นชักงอไม่ยอมหยุดอยู่บนโซฟาต่อ
.
.
.
แอ๊ดด
“แฮมทาโร่~” เคย์โตะเปิดประตูเข้ามาแล้วเรียกชื่อผม และผมซึ่งกำลังแกล้งนั่งเอาหูฟังเสียบหูอยู่ สะดุ้งเล็กน้อย
แต่ก็ไม่เงยหน้าขึ้นมา ใส่ไปงั้นแหละ อยากรู้ว่าเขาจะพูดอะไรบ้าง
“…” แน่นอนว่าผมต้องไม่ตอบหรือขานรับ
ปัง เสียงปิดประตูเบาๆดังขึ้น
“นี่ งอนชั้นหรอ” เคย์โตะพูดต่อแล้วก็เดินลงมานั่งข้างๆ ผมกระเทิบหนีเล็กน้อย
“…”
เคย์โตะมองใบหน้า(ด้านข้าง)ของผมนิ่ง ก่อนจะค่อยๆถอดกระเป๋าสะพายและวางมันลงที่ด้านข้างตัวของเขาเองอีกฝั่งหนึ่ง
“จะไม่พูดกับชั้นหรอ” เคย์โตะพูดเสียงเศร้า หุหุ
ผมเลยแกล้งต่อโดยการทำเป็นเร่งเสียงในไอพอต แล้วก็ทำท่ามองไปที่ประตูเหมือนคนกำลังดื่มด่ำกับเสียง เพลงอย่างไงอย่างงั้น
“ได้ยินชั้นรึเปล่า” เคย์โตะถามอีกรอบ
“…” แหงสิว่าผมต้องเงียบ
เคย์โตะหลุบตาลงต่ำ (ผมใช้หางต่อมอง เจ๋งมั๊ยล่ะ วิชามารแบบนี้ผมเรียนจากไหนหรอ จะเป็นใครไม่ได้นอกจากคนโรคจิตคนหนึ่ง เพราะมันเป็นวิชาที่พวกโรคจิตเอาไว้ส่องและสังเกตเป้าหมาย) (รีดเดอร์ : อ๋อ คนนั้นนั่นเอง) (ไรเตอร์ : คนไหนฟระ!) แล้วก็เม้มริมฝีปากเล็กน้อย และเขาก็เริ่มขยับ?
เคย์โตะให้มือของเขารวบเอวของผมเข้าไปชิดใกล้ >////< ไม่ๆต้องเก็บอาการ ผมพยายามบอกใจตัวเอง ดังนั้นด้วยประสบการณ์การเป็นไอดอล? ผมเลยสามารถเมกหน้านิ่งได้ต่อ
“นี่ ถ้างอนก็ขอโทษนะ ไม่ได้ตั้งใจจะแกล้งหรอก ก็แค่พูดเรื่องจริงนี่นา” เคย์โตะมองหน้า (ด้านข้าง) ผมแล้วก็พูด
“…” ผมจะลองดูว่าเขาจะพูดอะไรต่อ
“นะ ซักวันชั้นอยากให้แฮมทาโร่ไปอยู่ที่บ้านชั้นจริงๆนี่นา อยู่ด้วยกันทุกวันทั้งวันและตลอดเวลา แค่นี้…ไม่ได้หรอ”
>/////< เขิน
ผมยิ้มหน้าแดงโดยที่ยังไม่ได้หันหน้าไปหาเค้า ผมค่อยๆถอดหูฟังออก เคย์โตะ เขยิบหน้าออกห่างผมเล็กน้อย แถมยังมองผมด้วยสายตางุนงงอีก สงสัยวันนี้ผมจะตีบทแตก ฮ่าๆ
“ก็ไม่ได้งอนซักหน่อย…ว่าแต่ที่พูดเมื่อกี้จริงหรอ” ผมหันหน้าไปหาเขาแบบไม่ให้ทันตั้งตัวจนเขาตกใจ ผมยิ้มแป้นแล้วใช้ตาแบ๊วๆของผมจ้องเค้ากลับ
“แฮมทาโร่ เมื่อกี้นายแกล้งชั้นหรอ” เคย์โตะค่อยๆพูด
“ก็ใช่น่ะสิ ก็นายกับแม่แกล้งชั้น ชั้นก็แกล้งนายบ้างยังไงล่ะ สมน้ำหน้า” ผมยืดอกขึ้น แล้วมองมันอย่าง
สะใจ…ว่าแต่ยังไม่ตอบชั้นเลยนะว่า จริงรึเปล่าอ่ะ =3=
เคย์โตะยิ้มทีมุมปาก
“แกล้งชั้นหรอแฮมทาโร่ เดี๋ยวเหอะนะ” เคย์โตะไม่รอช้าผลักผมที่กำลังนั่งยืดตัวอยู่? จนล้มลงไปนอนราบกับพื้นเตียง และขึ้นมาคร่อมผม เอ๊ะๆ สถานการณ์มันคุ้นๆนะ…แถมผมยังกำลังเสียเปรียบอยู่ด้วย!
“นี่! ปล่อยนะ >//<”
“ว่าไงตัวเล็ก แกล้งชั้นเหรอ ขอโทษซะดีๆนะ ไม่งั้นเดี๋ยวจับกดซะเลย” เคย์โตะได้ที มันก็ยิ้มใหญ่ ว๊าก ไอ้เม่น! แกจะเอาอีกแล้วหรอ! เคย์โตะ ที่เป็นสุภาพบุรุษวันนั้นหายไปไหน~!!!
“อ๊าก ปล่อยนะ ไอ้เม่น! ชั้นจะร้องจริงๆด้วยนะ ถ้านายไม่ปล่อยอ้ะ!” ยังไงนี่มันก็บ้านผม แค่ผมร้องนิดเดียวแม่กับชินต้องขึ้นมาแน่ๆ!
“หือ? นายกล้าร้องเหรอ แน่ใจหรอ ถ้านายร้องชั้นก็จะจูบนายนะ” เคย์โตะไม่พูดเปล่ายื่นหน้าเข้ามาใกล้ๆผมอีก
“>////< มะ ไม่กล้า” แง มันจับทางผมได้ตลอดเลยอ่า
“งั้น…ทำไมถึงแกล้งชั้นฮะ เมื่อกี้ชั้นเครียดจริงๆนะเนี่ย”
“ก็แค่อยากแกล้งกลับอ้ะ แล้วก็อยากรู้ว่านายจะพูดอะไรบ้างก็แค่นั้นแหละ” ผมหลับตาตอบมัน ไม่กล้าสบตาอ้ะ
หลังจากที่ผมตอบจบ ผมก็รู้สึกที่อะไรบางอย่างยุบบนเตียง และเริ่มรู้สึกเย็นขึ้น เคย์โตะลุกออกไปแล้ว…
“ก็แค่เนี้ย” เคย์โตะยิ้มอ่อนโยน
ผมค่อยๆดันตัวเองให้ลุกขึ้นนั่งแล้วก็เขยิบไปนั่งใกล้ๆเขา
“อืม แล้วที่พูดน่ะจริงรึเปล่า ที่ว่า…อยากให้ไปอยู่ด้วยกันจริงๆนะ” ผมหลบหน้าเขา
“จริงสิ รอหน่อยนะ ให้ชั้นโตเป็นผู้ใหญ่มากกว่านี้ก่อน อย่าพึ่งไปมีคนอื่นล่ะ” เคย์โตะยิ้มแล้วโอบผมเข้าไปกอด
ผมซุกหน้าลงบนอกของเขา อุ่นมากเลยล่ะฮะ
“อื้อ ไม่มีแน่นอน ก็ชั้นรักเคย์โตะคนเดียวนี่นา” ผมดันพูดอะไรน่าอายออกไปอีกแล้วก็ไม่รู้…แต่ก็อยากพูดอ้ะ >///<
“นี่ พูดแบบเนี้ย แอบวางแผนอะไรรึเปล่าเนี่ย” เคย์โตะจิ้มแก้มผมในอ้อมอกเขา
“เปล่าซักหน่อย! ชั้นไม่ใช่นายนะ ที่ชอบแกล้งคนอื่นอ่ะ” ผมเลยซัดไปซักดอก
“คนอื่นที่ว่าเนี่ย ก็มีแค่แฮมทาโร่คนเดียวเท่านั้นแหละ นายก็เห็นว่าชั้นไม่แกล้งคนอื่น” เคย์โตะลูบหัวผม
เออจะว่าไป ผมก็ไม่เคยเห็นมันแกล้งคนอื่นเลยนี่นา…แต่ช่างมันเถอะ
“อืม…แต่ชั้นก็ยอมให้นายแกล้งทุกทีเลย”
“เอ๊ะ จริงหรอ”
“ก็จริงน่ะสิ ไม่รู้ทำไม ทุกทีเลย” ผมกอดเคย์โตะ
“สงสัยแฮมทาโร่จะรักชั้นมากจริงด้วยสินะ” เคย์โตะยิ้มแล้วมองเพดาน มือยังคงลูบหัวผมอยู่
“นั่นสิ แล้วนายล่ะ ที่ชอบแกล้ง ชอบขู่ว่าจะปล้ำชั้นเนี่ย เพราะว่าเม่นก็รักแฮมทาโร่มากใช่มั๊ยล่ะ”
“ใช่แล้ว รักมากเลยล่ะ แต่ไม่ได้ขู่ซักหน่อยนี่นา” เคย์โตะตอบทำให้ผมดีใจมาก แต่ไอตรงอันสุดท้ายเนี่ยยังไงกันฮะ
ผมค่อยๆขยับตัวออกจากเขา เคย์โตะก้มหน้าลงมามองพอเห็นผมกำลังจะลุกออกไป
“หมายความว่าไงที่ว่าไม่ได้ขู่”
“ก็เพราะว่าอยากทำจริงๆยังไงล่ะ…” เคย์โตะตอบตาหยี
O//[]//O!!! ไอ้เม่นบ้า!!!!
.
.
.
เคย์โตะอยู่ที่บ้านผมจนค่ำฮะวันนั้น (แน่นอนว่าผมไม่ได้โดนจับกดหรือโดนปล้ำอะไรทั้งสิ้น) (ไรเตอร์ : ฮั่นแน่! รู้นะว่าหวังไว้!) (รีดเดอร์ : แหงสิ) จนพ่อกับน้องสาวกลับมาพอดีเลย ตอนแรกก็กังวลว่าเคย์โตะจะเข้ากับพ่อและน้องสาวผมได้มั๊ย เพราะไม่ค่อยได้เจอกันเท่าไหร่ แต่ผมคงจะคิดมากไปคนเดียว - - คุณพ่อเนี่ยถูกใจเคย์โตะซะอย่างกับรู้จักกันมาตั้งแต่ยังไม่เกิด คุยกันถูกคอยิ่งกว่าลูกชายตัวเอง ส่วนน้องสาวผม แค่เห็นหน้าเคย์โตะก็วิ่งเข้าไปกอดแล้ว บอกว่าพี่ชายน่ากอด พี่ชายหล่อ อะไรก็ไม่รู้ =3= และวันนั้นเคย์โตะก็ลาบ้านผมไปพร้อมกุญแจประตูบ้านผม…
To be con…
ฮัดช่า!!! เป็นตอนที่เพอร์เฟคมาก กร๊ากก (ตรงไหน) ครบเลย สุดยอดอารมณ์หรรษา (มันคืออะไร) ชอบคำว่าหรรษาอ่ะ รู้สึกมันส่อดี (ส่อไร!) โฮะๆๆ หวังว่าตอนนี้จะถูกใจทุกคนที่รอคอยอยู่(มั้ง)นะจ๊า ได้กุญแจบ้านกลับไปเลยทีเดียว ฮ่าๆๆ
ขอโอกาสนี้ขอบคุณเพื่อนๆทุกคนที่ให้การสนับสนุนเป็นอย่างดีที่ทำให้โซลปิดเรื่อง Destiny of love ลงได้อย่างสวยงาม ขอบอกว่าดีใจและภูมิใจมากจริงๆ ใครยังไม่เคยอ่านก็เชิญได้นะจ๊ะ…
http://writer.dek-d.com/zaol-chan/writer/view.php?id=609122
และแล้วโซลก็ได้โอกาสเปิดเรื่องใหม่อย่างเป็นทางการ!! อ๊ากก มันเป็นความฝันของโซลเลย โซลใช้ประสบการณ์ในการอ่านและการแต่งที่สะสมมาตลอดในการแต่งเรื่องนี้ เพราะฉะนั้นโซลเคยก็หวังว่ามันจะทำให้ทุกคนชอบนะ ^^ หวังว่าน่ะนะ…แฮะๆ โซลจะฝึกการแต่งไปเรื่อยๆด้วยแน่นอน
http://writer.dek-d.com/zaol-chan/writer/view.php?id=664147
และขอย้ำว่า โอคาริวยังคงจงเจริญต่อไป!!! วะฮ่าฮ่าๆ!!!
ความคิดเห็น