คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #30 : ฮาวาย! วันที่สี่ ข้าวกล่อง ~ เล่นน้ำ
“มาเล่นน้ำกันเหอะพวกเรา!!!” ฮิคารุเตรียมกางปีกถลาลงทะเล ตอนนี้เขาพร้อมแล้วในชุดกางเกงว่ายน้ำตัวใหม่ที่พึ่งไปถอยมาเมื่อวาน (แบบไม่เต็มใจ ไร้รสนิยมชะมัด ชิ!)
“ฮิคารุคุงร่าเริงจังเลยนะ” ชี่เดินถือผ้าขนหนูมายืนข้างๆ
“แน่นอนสิ ชี่จัง อากาศดีๆแบบเนี้ย หาที่ญี่ปุ่นไม่ได้เลยน้า!” ฮิคารุวิ่งโชว์เขี้ยวก่อนจะ เหลือบหันไปเห็น…!!!
ที่ใกล้ๆกัน ยูโตะและอิโนะจัง สะบัดผ้าขนหนูทิ้ง! เหลือแต่กางเกงว่ายน้ำตัวเดียว แล้ววิ่งลงทะเลทันที
“ยูโตะ รอชั้นด้วยสิ!!!”
“เร็วๆสิ อิโนะจัง ทะเลรอเราอยู่!!!” ยูโตะตะโกนกลับมาหาคู่หูที่อยู่ห่างกันแค่คืบ ไม่กี่วินาที ปลายนิ้วเท้าของทั้ง
สองก็ได้สัมผัสน้ำทะเลที่รอพวกเขาอยู่
“เฮ้ย!!! พวกนายสองคนตัดหน้าชั้นหรอ!!! ว๊ากกก” ฮิคารุไม่ยอม! วิ่งลงทะเลตามคู่หูจอมเพ้อไปทันที
…
“เฮ้อ ชั้นล่ะปวดกระบาลจริงๆ” ยาบุคุงส่ายหน้าตบหน้าผากตัวเองเบาๆก่อนจะหันไปเก็บผ้าขนหนูของฮิคารุที่วางทิ้งไว้ใกล้ๆ…ทำไมชั้นต้องมาตามเก็บขยะของมันด้วยฟระ!
ชี่ที่กำลังขำคิกคักกับสิ่งที่เกิดขึ้น คนที่เขารอก็เดินออกมาจากโรงแรมพอดี
“อ้าว หาเจอแล้วหรอ” ชี่หันไปถาม เมื่อกี้ยูยะบอกว่าลืมกุญแจห้องไว้ที่ห้องอาหารเลย รีบกลับไปหา
“อื้ม พอดีพนักงานเขาเก็บไว้ให้น่ะ ค่อยยังช่วยหน่อย” ทาคาคิยิ้มโชว์กุญแจในมือให้เพื่อนร่วมห้องดู ก่อนจะค่อยๆ
ถอดเสื้อคลุมออก
>//< ชี่รีบหันหลังหนีทันที
“อ้าว เป็นไรไปน่ะ” ทาคาคิสงสัย อยู่ๆคนข้างๆก็หลบหน้าหนีทั้งๆที่พึ่งคุยกันอยู่แท้ๆ
“เอ่อ ปะ ปล่าว” ชี่ตอบถูไถ ใครจะไปบอกได้ว่า ใจมันเต้น!
ไม่ทันที่ทาคาคิจะถามต่อ
“เฮ้ แฮมทาโร่ ไหวมั๊ยน่ะ!” เสียงเคย์โตะก็ดังขึ้นข้างๆพวกเขา ทาคาคิเลยหันไปสนใจคนที่พึ่งมาใหม่แทน
“มีไรหรอ เคย์โตะ” ชี่เองก็หันมามองด้วย เป็นเชิงถาม
“อ๋อ ปล่าว แฮมทาโร่ เจ็บขาน่ะ” เคย์โตะหันมาตอบ แต่ทั้งสองที่เป็นคนถามรู้ดีว่า ริวทาโร่ของโซล? ไม่ได้เจ็บขา
“อ่ะ ระ หรอ /// ยะ แย่เลยนะ” ทาคาคิหน้าแดง
“ไหวน่า! ไม่ต้องมายุ่งหรอก!” ริวทาโร่ค่อยๆเดินเข้ามาใกล้ๆ ด้านล่างใส่กางเกงว่ายน้ำ ส่วนด้านบนสวมเสื้อแขน
กุด เช่นเดียวกับชี่~
“นายแน่ใจนะ” เคย์โตะถามแบบเป็นห่วง
ก่อนที่ผมจะพูดตอบมัน ขอบอกสักนิดว่าจากนี้ไปจะเปลี่ยนเป็นผมเป็นคนเดินเรื่องแล้วนะฮะ ไม่ใช่พี่โซล บางทีเราก็สลับกันเพราะผมขี้เกียจฮะ (ไรเตอร์ : ใช่ค่ะ อีกอย่างโอคาริวจงเจริญ มันเป็นหน้าที่โซลสรรค์สร้าง กร๊ากกก) ไปไกลๆเลยไอพี่โรคจิต - -* ต่อฮะ
“เออ จะไปไหนก็ไปปะ” ผมไล่มัน ทำเป็นพูดดี ใครกันที่ทำให้ผมเจ็บเนี่ย!
“แหม ริวจัง อย่าไปไล่เคย์โตะแบบนั้นสิ น่าสงสารออก” ชี่ติผม
“ใช่ๆ ชั้นน่าสงสารมากเลยนะ แฮมจังน่ะ ไม่เคยจะใยดีชั้นเลย” ไอ้เม่นตีหน้าน่าสงสารเหมือน เม่นโดนเตะ แล้ว
วิ่งไปหลบหลังชี่ เห็นภาพนี้แล้วมันหงุดหงิดลูกกะตาว่ะ - -* (ไรเตอร์ : ใจเย็นๆ)
“พูดงี้หาเรื่องหรอวะ” ผมเริ่มเงื้อมือขึ้น นี่จะเป็นครั้งแรกในรอบหลายเดือนที่ผมจะต่อยมัน
“เฮ้ยๆ! ริวใจเย็นๆน่า” ทาคาคิคุงมาห้ามผมไว้ รอดตัวไปนะไอเม่น
“ชิ จะไปไหนก็ไปปะ จะเล่นน้ำแล้ว” ผมสะบัดหน้าใส่มัน แล้วก็วอร์มร่างกายซักเล็กน้อย ว่าแต่ ไดจังกับยามะจังหายไปไหนนะ
กระซิบ
‘เคย์โตะ ริวจังโหดแบบนี้ตลอดเลยหรอ’ ชี่ถามคนด้านหลัง
‘งี้แหละ น่ารักดีออก ชั้นชอบ อิอิ’ ไอนี่ถ้าจะเป็นพวก M แฮะ - -
‘อย่าไปแกล้งมากสิ ขนาดชั้นเห็นแล้วยังหมั่นไส้นิดเลยนะ’ ชี่ทำท่าเตือน
‘ขนาดนั้นเลยหรอ! ไม่หรอก ชี่ก็รู้ชั้นไม่ได้เป็นแบบนี้จริงๆซักหน่อย แค่อยากแกล้งให้แฮมทาโร่โมโหอ่ะ เค้าไม่โกรธจริงๆหรอก ถ้าโกรธง้อ ก็หายแล้ว อิอิ’ เคย์โตะหัวเราะคิกคัก ก่อนจะปล่อยมือจากบ่าเพื่อนตัวเล็กแล้วเดินไปวางของแทน
ชี่ยิ้มแล้วส่ายหัวน้อยๆ เพราะริวจังเองตอนที่บอกว่าโมโห ก็ชอบเหลือบๆมามองทางเคย์โตะเหมือนกัน น่ารักกันจังนะ แล้วเมื่อไหร่เราจะได้ทำอย่างงี้มั่งเนี่ย
ชี่ทำแก้มพองลมแล้วหันไปทางเพื่อนตัวสูงแบบงอนๆ เมื่อไหร่มันจะรู้สึกตัวซักทีนะ!
เฮือก!
“เอ่อ เมื่อกี้นายพูดอะไรกับชั้นรึเปล่า” ทาคาคิหันมาถาม ทำไมรู้สึกเหมือนได้ยินเสียงชี่ลอยเข้ามาในหัวเลยแฮะ
“ปล่าวนี่” ชี่ตอบ
ผมยืนฟังชี่กับทาคาคิคุงซักแป๊บนึงเพื่อรอเคย์โตะถอดเสื้อคลุมฮะ ไม่อยากมอง มันนึกถึงเมื่อคืนก่อน =////= (ไรเตอร์ : =,.=) ไม่ต้องมาเลือดย้อยใส่ผมเลยนะ - -
“ริวทาโร่ ชี่ ทำไมนายสองคน ไม่ถอดเสื้อล่ะ” อยู่ๆยาบุคุงก็โผล่มาจากไหนไม่รู้ แล้วก็มองหน้าผมกับชี่ฮะ เออ ชี่ก็ไม่ได้ถอดเหมือนกันนี่
ผมหันไปเห็นเคย์โตะมันแอบอมยิ้มด้วยแหละ ตอนที่ยาบุคุงถามอ่ะ =///=
“เอ่อ ผะ ผมไม่อยากถอดอ่ะ ไม่มีไรหรอก” ผมหลบตา
“หือ?” ยาบุคุงยังคงทำหน้าสงสัยอยู่ ทาคาคิคุงที่ยืนหน้าแดงอยู่ข้างๆ สะกิดแล้วก็พูดอะไรบางอย่างกับยาบุคุง
แล้วก็หน้าแดงตามกันไป
“อ่อ ระ หรอ ดีแล้วๆ” ยาบุคุงพยักหน้างึกงัก พลางหลบตาผม เขาพูดไรกันหรอ แล้วทำไมต้องหน้าแดงด้วยล่ะ?
“แล้วนายล่ะ ไม่อยากถอดเหมือนกันหรอ” ยาบุคุงเปลี่ยนเป้าหมายจากผมเป็นชี่ฮะ
“เอ่ออืม /// มะไม่ค่อยอยากน่ะ” ขะ เขินยูยะอ่ะ ไม่เอาด้วยหรอก! /// (ไรเตอร์ : ทั้งๆที่ตลอดมาก็เปลี่ยนเสื้อผ้า
ด้วยกันเนี่ยนะ - -) ก็รู้ใจตัวเองแล้วมันก็เขินขึ้นมานี่นา///! (ไรเตอร์ : อ่อ หุหุ)
“ดีแล้วล่ะๆ เดี๋ยวดำหมด นายยิ่งตัวขาวๆอยู่” ทาคาคิคุงพูดแล้วยิ้มให้ชี่อย่างใจดี ผมเห็นนะ ชี่หน้าแดงใหญ่เลย สงสัยชี่คงชอบทาคาคิคุงแน่ๆ
ผมที่พึ่งสังเกตได้ เลยหันไปขยิบตาล้อเลียนให้ชี่นิดๆ เค้ามองค้อนผมใหญ่เลย
‘เงียบเลยนะ ริวจัง!’
‘ค้าบ~~’
“แล้ว ยามะจังกับไดจังหายไปไหนอ่ะ” เคย์โตะเดินเข้ามาร่วมวงสนทนาด้วย นั่นแหละที่ผมอยากถาม! สองคนนั้นชอบหายตัวไปอยู่เรื่อย! เมื่อวานตอนซื้อของอยู่ๆยามะจังก็หายไป ซักพักไดจังก็หายไปอีกคน เขาไปไหนกันนะเนี่ย!
“เออนั่นสิ ลืมไปเลย! ลงมาแล้วไม่ใช่หรอ ตอนเดินไปเปลี่ยนเสื้อผ้าบนห้องกันชั้นยังเจอพวกเค้าอยู่เลย” ทาคาคิคุงพูด
“เมื่อวานอยู่ๆก็หายไป วันนี้ก็หายไปอีกแล้วหรอเนี่ย” ยาบุคุงยืนเท้าสะเอวมองหาคู่หูแก้มป่องที่หายไป พวกนายนี่
อยู่นิ่งๆกันไม่เป็นรึไงนะ! ต้องมาดูแลพวกนายเนี่ย เหนื่อยกว่าไปเลี้ยงเด็กอีก - -
“น่าๆ เดี๋ยวเค้าคงมากันเองแหละ” ผมเข้าใจความรู้สึกยาบุคุงเลยนะ ก็พวกเราน่ะมันซนกันซะขนาดนี้ คนดูแลก็ต้องเหนื่อยอยู่แล้ว ผมเลยพยายามทำให้เขาเลิกสนใจ
“อ๊ะ นั่นไง วิ่งมาแล้ว!” ชี่ชี้นิ้วไปทางตรงกันข้าม เห็นไดจังกับยามะจังวิ่งเข้ามาลิบๆ
“จริงด้วย! อยู่ซะไกลเชียว!” เคย์โตะยกมือขึ้นป้องตา แล้วชะเง้อมอง
ทั้งสองคนค่อยๆเข้ามาใกล้ขึ้นทุกทีๆ ผมก็สังเกตเห็นว่าในมือพวกเขาถืออะไรบางอย่างมาด้วยแหละ
“เฮ้!! ยามะจางงง ไดจางงงงง” ยูโตะคุงที่กำลังเล่นน้ำอยู่โบกไม้โบกมือเรียกยามะจังกับไดจังที่กำลังวิ่งเข้ามา
อ้าว ผมนึกว่าเค้าจะเล่นน้ำจนไม่ได้สนใจว่ามีคนหายไปนะเนี่ย
ทั้งสองโบกมือตอบ
“อ้าว สองคนนั้นไปไหนกันมาน่ะ” อิโนะจังเงยหน้าขึ้นมาจากการแก้เชือกกางเกงให้ฮิคารุคุง
“ไปหาอะไรกินแน่เลย” ฮิคารุพูดแล้วมองไปทางสองคนนั้น
เออ ผมก็ว่างั้นแหละ ไปหาไรกินแน่เลย - -
เป็นไปตามคาดทั้งสองคนวิ่งเข้ามาใกล้พอที่จะมองเห็นพวกเขาได้ชัดๆ ในมือสองข้าง ถือถุงข้าวกล่องมาเต็มเลย นี่ซื้อมากินกันสองคนหรือซื้อมาเผื่อเนี่ย
“แฮ่กๆ โอ๊ย วิ่งมาซะไกลเหนื่อยชะมัด” ไดจังพอมาถึงที่ที่พวกผมยืนอยู่ก็วางของในมือแล้วนั่งลงแบบหมดสภาพทันที
“ก็ไดจังไม่ค่อยได้วิ่งไง ชั้นว่าเหนื่อยตอนไปแย่งข้าวกล่องมากกว่า” ยามะจังวางของแล้วนั่งลงข้างๆไดจัง ส่วนสามคนที่วิ่งลงทะเลไปก่อนก็เดินขึ้นฝั่งมาหา
“พวกนายหายไปไหนกันมาเนี่ย! เมื่อวานก็หายไปโดยไม่บอก วันนี้ก็อีก” ยาบุคุงบ่นอย่างเหนื่อยอ่อน
ส่วนเคย์โตะก็กวักมือเรียกผมไปคุ้ย เอ๊ย ไปเปิดข้าวกล่องที่ไดจังกับยามะจังหิ้วมา
“ขอโทษๆ เมื่อวานชั้นหิวน่ะ ก็เลยแว๊บออกไปหาไรกิน เห็นพวกยาบุคุงกำลังยุ่งกันอยู่น่ะ” ยามะจังยกมือขอโทษ อ๊ะ มือผมกำลังแกะมัดถุงอยู่นะ มัดยังไงของเขาเนี่ย - - เคย์โตะเองก็พยายามแก้มัดหน้าเขียวเหมือนกัน
“พอเห็นว่ายามาดะหายไป ชั้นก็เลยไปตามน่ะ แล้วเห็นมันน่ากินก็เลยนั่งกินด้วยน่ะ แฮะๆ โทษที” ไดจังเกาหัวแล้วตอบ ชี่เดินไปหยิบน้ำมาให้ทั้งสอง
“อ่ะ โอเคๆ คราวหน้าบอกด้วยล่ะ แล้วเมื่อกี้ไปไหนกันมา”
“โห!!! ข้าวกล่องน่ากินจังเลย!!!” เคย์โตะร้องโหแทรกขึ้นมาอย่างตื่นเต้น มันแกะออกเมื่อไหร่เนี่ย - -
“จริงด้วย! น่าอร่อยชะมัด!” ฮิคารุคุงตาเป็นประกาย กระโดดไปนั่งจ๋องลงอยู่ข้างๆเคย์โตะ
“เฮ้ย! ฮิคารุออกไปไกลๆเลย ผมนายเปียกอยู่เดี๋ยวก็หยดลงไปบนข้าวหรอก” ทาคาคิไล่ฮิคารุคุงออกไป
“ไปเอามาจากไหนกันเนี่ย” อิโนะจังถาม มันช่างเป็นอาหารที่เต็มไปด้วยจิตวิญญาณแห่งท้องทะเลฮาวายจริงๆ!!!
(ไรเตอร์ : ข้าวกล่องแบบไหนฟระ!)
“นี่แหละ จิตวิญญาณล่ะ!!!” ยูโตะคุงก็เอากับอิโนะจังด้วยหรอเนี่ย!!!
“สุดยอดใช่ม้า ชั้นกับไดจังต้องแย่งกับคนอื่นแทบตายแน่ะกว่าจะได้มาเนี่ย >-<” ยามะจังอวด
“ใช่ๆๆๆ แบบว่าคนเยอะมากๆเลย ตอนแรกยังคิดกันอยู่เลยว่าจะไหวมั๊ย แต่พอนึกถึงหน้าพวกนายแล้ว พลังมันก็เลยมาทันทีเลยล่ะ! ฮ่าๆ” ไดจังอวดบ้าง แน่ใจหรอว่าเพื่อพวกเราน่ะ?
“นี่พวกนายไปทำไรมากันเนี่ย!” ยาบุคุงถามอย่างตกใจ นี่เจ้าสองคนนี้มันไปทำอะไรมากันแน่น่ะ!
“อ๋อ ก็เมื่อกี้ตอนที่เดินไปเข้าห้องน้ำในโรงแรมอ่ะ พอดีได้ยินคนคุยกันว่า ถัดจากโรงแรมเราไป 2 บล็อกเขามีเทศกาลแจกข้าวกล่องฮาวายสุดหรูฟรี อ่ะ ชั้นกับไดจังเลยวิ่งไปทันที แล้วก็ไปได้มานี่แหละ” ยามะจังยิ้ม แล้วลุกขยับไปแกะถุงที่เหลือออก
“ใช่ๆ โชคดีนะเนี่ย ที่ไปเข้าห้องน้ำ พวกชั้นหยิบมายังไม่ได้เปิดดูเลยเนี่ยว่ามีอะไรบ้าง เห็นว่ามันคละๆกันอ่ะ” ได
จังก็เขยิบไปเปิดถุงด้วย
แล้วก็ร้องโอ้โห! กันจนเสียงดัง - -
“พวกนายนี่มันสุดยอดเลยจริงๆ” ยาบุคุงหัวเราะ
“นับถือเลยจริงๆเรื่องกินเนี่ย” ทาคาคิคุงส่ายหัว ผมเห็นด้วยนะ พลังแห่งความรัก? (ตะกละ) เนี่ยสุดยอดจริงๆ และพวกเรา Hey!Say!JUMP ทั้งสิบ ก็นั่งล้อมวงกันแกะข้าวกล่องกันอย่างตื่นเต้นฮะ (ไรเตอร์ : เดี๋ยว! ตอนนี้พวกนายต้องลงไปเล่นน้ำกันไม่ใช่หรอ!!!) เดี๋ยวสิใจร้อนจัง เปิดดูก่อนแล้วค่อยไปเล่น เนี่ยไว้ค่อยกินมื้อกลางวันต่างหาก นี่พึ่งสิบโมงเอง (ไรเตอร์ : อ่อ)
“ชั้นจองกล่องนี้!”
“ไม่เอา! ชั้นอยากกินอันนั้น! นายเอานี่ไปสิ!”
ย๊ากกกกกกกกกกกกกก!!!!!!!!!!
“อันนี้ก็น่ากิน อันโน้นก็น่ากิน เอาอันไหนดีน้า~”
“เฮ้ย! ชั้นเห็นก่อนนะ!”
“แต่มันวางอยู่หน้าชั้น มันก็ต้องเป็นของชั้นสิ!”
ว๊ากกกกกกกกกกกกกกก!!!!!!!!
“กล่องนี้ดูมีจิตวิญญาณแรงกล้าแฮะ~”
“อย่าแย่งกันดิ! เฮ้ย! ระวังหก!!!”
“อ๊า~~!!!! ปลาหมึกหล่นไปชิ้นนึง!”
“เสียดาย!!!”
แว๊กกกก!!!!!!!!!
“อืมมม เอาอันนี้แหละ~~”
“อิโนะจัง!!!!!!!” พวกเราทั้งเก้าคนหันไปมองหน้าคนที่ไม่สนใจสิ่งรอบข้างอย่างอิโนะจัง พร้อมกันทันทีเมื่อเริ่มรู้สึกขัดใจ
“เอ๋?” อิโนะจังเงยหน้าขึ้นมาแบบงงๆในมือถือข้าวกล่องแห่งจิตวิญญาณที่แสนภูมิใจ
“คนอื่นเขาทะเลาะกันจะตาย อิโนะจังไม่รู้สึกตัวเลยหรอ” ยูโตะถามหลังจากปล่อยมือจากข้าวกล่องที่กำลังแย่งมาจากฮิคารุคุง
“ใช่!” ทุกคนเสริมรวมทั้งผมด้วย ผมกำลังแย่งข้าวกล่องอยู่กับทาคาคิอยู่ฮะ ยาบุคุงกับชี่ เคย์โตะก็ไปแจมกับฮิคารุคุงด้วย ถึงบทสนทนาข้างบนอาจจะดูไม่ครบ แต่จริงๆแล้ว มันรุนแรงมากเลยล่ะฮะ - - ก็ทำไงได้ ข้าวกล่องสิบกล่อง (รึเปล่า) มีเมนูไม่ซ้ำกันซักกล่องก็เป็นธรรมดาที่จะต้องแย่งกัน ถึงมันจะน่ากินทุกกล่องก็เหอะ
“อ่ะ จริงหรอ ขอโทษ คือชั้นมัวแต่ค้นหาจิตวิญญาณแห่งข้าวกล่องฮาวายอยู่น่ะ เลยลืมสนใจพวกนายไปเลย” อิโนะจังขอโทษแบบยิ้มๆก่อนจะลุกเดินไปวางข้าวกล่องตัวเองบนโต๊ะ
ให้ตายสิ!!! จิตวิญญาณอะไรกัน มันก็ข้าวกล่องแหละวะ!!! =[]=!
“เชื่อเขาเลยแฮะ” ฮิคารุคุงมองตามอิโนะจังไป ในมือถือข้าวกล่องของตัวเองซะแน่นจนแทบจะบี้ เพราะเคย์โตะ
มันกำลังจ้องจะตะครุบอยู่น่ะสิ ส่วนยูโตะคุงถอดใจแล้ว เลือกข้าวกล่องที่วางอยู่ไปกล่องนึง
“ยูโตะ แล้วนายไม่ค้นหาจิตวิญญาณบ้างรึไง” เคย์โตะแซวเพื่อน เออ ผมก็ว่างั้นแหละ เห็นปกติหลุดออกทะเลกันไปทั้งคู่นี่นา
“ชั้นยังไม่กล้าแกร่งพอที่จะมองเห็นน่ะ เลยกินอันไหนก็ได้”
=[]= ห๊ะ! ทำเป็นฝึกวิชาไปได้!!!
ผม และคนอื่นๆชักเอือมเลย หันมามองหน้ากันครั้งนึง แล้วก็เลือกข้าวกล่องของตัวเองไปคนละกล่องอย่างสงบ
“อ้ะ ริวทาโร่ เอาอันนี้ไปละกัน เดี๋ยวชั้นเอาอันโน้นเอง” ทาคาคิคุงยิ้มแล้วส่งข้าวกล่องมาให้ผม ใจดีจัง ^^~
“จะดีหรอ” แต่ผมก็มีความเกรงใจอยู่บ้าง แต่ในมืออ่ะ รับข้าวกล่องมาเรียบร้อยแล้ว
“อือ กินเหอะ ชั้นเอากล่องอื่นก็ได้” เย้! สมเป็นทาคาคิคุงใจดีจริงๆเลย ผมจะไม่ลืมบุญคุณนี้เลย (ไรเตอร์ :
เอ่อ…ขนาดน้านน)
…………………………………….
“ชี่ นายอยากกินกล่องนี้ป่ะ” ยาบุคุงมองข้าวกล่องครั้งนึงก่อนจะเงยหน้าขึ้นมาถามชี่
“อยาก”ชี่ตอบสั้นๆ โดยที่สายตายังคงมองกล่องข้าวในมือที่ข้างนึงเป็นมือของยาบุคุงจับมันไว้อยู่…อยากกิน
กล่องนี้อ่ะ แต่ยาบุคุงไม่ยอมแน่ๆ ต้องงัดไม้นั้นแล้ว!
“น๊า~~ ยาบุคุงผมอยากกินกล่องนี้อ่ะ” ชี่ส่งสายตาอ้อนๆไปให้ เขาเหมือนลูกหมาที่กำลังอ้อนเจ้าของขอของกินเลย= =
เฮือก!!! ชั้นแพ้สายตานายนะเนี่ย >//<
“เอ่อ อ่ะ อืม เอาไป กินดีๆอย่าให้หกล่ะ” ยาบุคุงหันหน้าไปทางอื่นแล้วลูบหัวชี่
“เย้! ขอบคุณนะ!” โหย ง่ายดีจังนะ - -
โป๊ก!
“โอ๊ย! ทำอะไรน่ะยูยะ!” เฮ้ย อ้าว ทาคาคิคุงไปวงนู้นตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย! เมื่อกี้ยังนั่งคุยกับผมอยู่เลย (ไรเตอร์ : ก็หนูมัวแต่มองคนอื่นนี่ จะเห็นทันได้ไงเล่า!)
“อ้อนจริงๆแมวตัวนี้เนี่ย” ทาคาคิคุงขยี้หัวชี่อย่างหมั่นเขี้ยว (น่าจะนะ เพราะผมเป็นผู้สังเกตการณ์เฉยๆ)
“อย่ามายุ่งน่า!” ชี่ทำแก้มป่องสะบัดหน้าหนี ถือข้าวกล่องเดินไปหาอิโนะจังที่นั่งพักอยู่บนโต๊ะ ให้ตายสิ! โดนยูยะแตะตัวทีไรแล้วมันใจเต้นทุกทีเลย! ////
“เป็นไรของเขานะ” ยาบุคุงพูดส่วนทาคาคิคุงก็มองตามชี่ไป ทาคาคิคุงคงไม่รู้สินะว่า ชี่ชอบตัวเองน่ะ แต่ผมว่า ทาคาคิคุงก็คงมีใจให้ชี่ไม่น้อยเลยล่ะ…
……………………………………………………...
จะว่าไป สังเกตมั๊ยฮะว่ามีคนหายไปจากบทสนทนาอีกแล้ว (อีกแล้ว!) ยามะจังกับไดจังไงฮะ อยากรู้มั๊ยว่าหายไปไหน ก็ได้ผมจะเล่าให้ฟัง…
คือที่จริงแล้ว ข้าวกล่องมันไม่ได้มีแค่ สิบกล่องฮะ มีสิบสองกล่อง!!! ยามะจังกับไดจังอาศัยจังหวะที่พวกเรากำลังแย่งกันอยู่ จกข้าวกล่องที่เหลืออยู่กลางวงไปหมดเลย!!! เมื่อกี๊เห็นฮิคารุคุงเดินไปถาม สองคนนั้นเขาบอกว่า กินอันไหนก็ได้ ส่วนที่มีสิบสองเพราะจงใจหยิบมาเพิ่มอยู่แล้ว แต่แยกเอาไว้ - -
และตอนนี้พวกเขาก็กำลังกินข้าวสองกล่องที่ว่านั่นอยู่ฮะ!
“ไหนว่าจะเอาไว้กินตอนกลางวันไง” ยาบุคุงถาม
“ก็มันหิว/หิว อ้ะ!!!” เขาตอบพร้อมกัน
“แล้วตอนกลางวันนายจะกินอะไรกันล่ะ!”
“อ๋อ ไม่ต้องห่วง ข้าวกล่องอันเนี้ย พวกเราหยิบมาสำหรับกินแยกเองอ่ะ ส่วนที่เอามาพร้อมกับทุกคนค่อยเอาไว้กิน
ตอนกลางวันไง” ไดจังตอบอารมณ์ดี ก่อนจะก้มลงไปจัดการต่อ
ยามะจังก็ไม่พูดไม่จา ก้มหน้าก้มตากินอย่างเดียว
“อุ๊บ! ค่อกแค่ก!!!” ยามะจังยกมือขึ้นจับลำคอ ข้าวติดคอแหงๆ กินเร็วไปน่ะสิ - - เชื่อเขาเลย แล้วก็ชอบบอกว่าผมเป็นเด็ก ตัวเองก็ไม่ต่างกันหรอกน่า =3=
“ยามะจัง น้ำ! น้ำ!” ไดจังลนลานหยิบน้ำมาให้ ยาบุคุงส่ายหน้าเซ็งๆก่อนจะเดินกลับไปหาฮิคารุคุง ตั้งแต่มาเนี่ย ผมเห็นยาบุคุงส่ายหน้าไม่รู้กี่รอบแล้วล่ะ เหอะๆ
“แฮมทาโร่ นายได้อะไรน่ะ” เคย์โตะเดินมาหาผม ในมือถือข้าวกล่องของตัวเองอยู่ รู้สึกจะไม่ใช่กล่องที่ฮิคารุคุงถือจนบี้นะ - -
“ได้ปลาอะไรซักอย่างเนี่ยแหละ” ผมนั่งหันหน้าคุยกับเคย์โตะ ตอนนี้คนอื่นๆกำลังนั่งคุยกันอยู่ เราตกลงกันว่าอีก
ซักแป๊บค่อยลงน้ำกันอีกรอบ (หรือรอบแรกสำหรับคนที่ยังไม่ได้ลง) เพราะตอนนี้แดดแรงมาก
“หรอๆ ชั้นได้หลายอย่างเลย สนใจมั๊ย” เคย์โตะเปิดข้าวกล่องแล้วคุ้ยๆดู
“ไม่อ่ะ ร้อนจังเนอะ” ผมหันหน้าไปทางทะเล ลงไปตอนนี้ดำแย่เลย
เคย์โตะมองตาม ก่อนจะเหล่ลงมามองเสื้อคนด้านข้าง แล้วขำน้อยๆออกมา
“แฮมทาโร่ทำไมไม่ถอดเสื้อล่ะ” เคย์โตะถามผมเสียงยาน ไอนี่หาเรื่องให้ผมพูดเรื่องน่าอายใช่มั๊ยเนี่ย =///=!
“ยังมีหน้ามาถามอีกหรอ! /////” อ๊ากก! ไอ้นี่นิ!
“เอ๋ ก็ชั้นไม่รู้จริงๆนี่นา ทำไมไม่ถอดล่ะ คนอื่นก็ถอดกันหมดน้า” ไอนี่ไม่เลิกๆ
ผมหันหน้าไปหามัน เห็นมันน่ายิ้มกรุ่มกริ่มมาทางผม อ๊ากก น่าโมโหชะมัด! ผมเลยกระชากคอเสื้อตัวเองลงมาแถวหน้าอก ให้มันสะใจไปเลย! (ไรเตอร์ : ว๊ายย ริวริวของพี่ ทำอะไรอ้ะ >///<!!)
ทันทีที่ผิวของผมที่ถูกซ่อนอยู่ใต้เสื้อ เผยออกมาก็ปรากฏรอยจ้ำๆแดงๆเต็มไปหมดเลย
“สภาพแบบนี้ นายจะให้ชั้นถอดเสื้อหรอ! /////” ผมชี้นิ้วให้มันดูให้เห็นเต็มๆตา ชัดขนาดนี้ ใครจะไปกล้าถอดเสื้อกันเล่า! >///<
ไอ้เม่นยกมือขึ้นมาปิดปากแล้วหัวเราะออกมา ไม่ต้องทำเป็นกลั้นเลย ไอ้บ้า =///=* แต่อยู่ๆมันก็ดึงมือผมที่ดึงเสื้ออยู่ออกแล้ว ดึงมืออีกข้างขึ้นมาด้วย
“อยากเพิ่มรอยมั๊ยล่ะ ชั้นว่ามันเริ่มจางๆแล้วนะ” เคย์โตะพูดแล้วยกมือผมขึ้นมาพรมจูบ
O//[]//O!!!
“ไอ้บ้า! ไอ้ทะลึ่ง! ปล่อยเลยนะ!!!” ว๊ากกกก ไอ้บ้าพูดเรื่องน่าอายแบบนั้นออกมาหน้าตาเฉยได้ไงเนี่ย!!!
>////< ผมรีบกระชากมือหนี แล้วเขยิบถอยห่าง
“ฮ่าๆ โอ๋ๆ ล้อเล่นๆ มานี่เลย” มันหัวเราะแล้วดึงผมเข้ามาใกล้ๆ
“ไม่เอา!” ผมหนี
“อย่าดื้อน่า! เดี๋ยวชั้นก็ทำจริงๆซะหรอก!” O///O มันขู่ผม แล้วก็ได้ผล! ผมรีบเขยิบเข้าชิดซะจนจะนั่งตักมันเลยทันที
“อิอิ ดีมากๆ ล้อเล่นน่า ถึงมันจะไม่มีรอยชั้นก็ไม่ยอมให้แฮมทาโร่ถอดหรอก ชั้นเห็นได้คนเดียว”
ฟอด~!
เห็นได้คนเดียว O///O ก็หมายถึงเวลานั้นน่ะสิ…อ๊ากกกก เขิน!
“บ้า! ปล่อยได้แล้ว” ผมตบหัวมันทีนึง
“โอ๊ย! ทำไมนายชอบตบหัวชั้นจังนะ” ไอ้เม่นหน้าเบ้ เชอะ สมน้ำหน้า
“สมแล้ว แค่นี้ยังน้อยไปด้วยซ้ำ ไอ้เม่นบ้า!” ผมด่ามันเข้าให้
“เม่นอะไรกัน หล่อ แมนขนาดนี้ นายก็เห็นแล้วไม่ใช่หรอ ว่าชั้นเป็นคนไม่ใช่เม่น” เคย์โตะยิ้มที่มุมปากอีกครั้ง เห็นหมดแล้วน่ะหรอ O////O ว๊ากกกก เห็นภาพอ้ะ! (ไรเตอร์ : พี่ยังเห็นตามเลย =.,=)
“พอได้แล้ว!!!” อ๊ากก พอเหอะ ผมอายจริงๆนะ!
“ฮ่าๆ แฮมทาโร่เวลาเขินเนี่ย น่ารักจริงๆเลย~” เคย์โตะดึงผมไปหอมแก้มอีกที (อย่างไม่สนใจชาวเลเขาเล้ย)
“อืม >///<~” แต่ผมก็ยอมมันทุกทีอ้ะ เฮ้อ~ (ไรเตอร์ : ดีแล้ว โอคาริวจะได้จงเจริญ หึหึ)
……………………………………………
และ แล้วก็ได้ฤกษ์ว่ายน้ำกันซักที เราจะไปดูกันเป็นคู่ๆ ตามมาเล้ย!!!
รายงานโดย สำนักข่าวโซลจงเจริญ สาขา Hawaii
……………………………………………
“ยาบุ ไปเล่นบานาน่าโบ๊ทกันเหอะ~~” ฮิคารุวิ่งเข้ามาคว้ามือเพื่อนซี้ก่อนจะดึงให้วิ่งตามไป โดยมีบานาน่าโบ๊ทลำนึงจอดรออยู่พร้อมคนขับ
“เฮ้ย! ไม่เอ๊า!!! ไปชวนคนอื่นเซ่!” ยาบุพยายามยื้อตัวเองไว้ สะบัดหน้าไปมาอย่างแรง
“ไม่เอาอ่ะชั้นอยากเล่นกับนาย อีกอย่างคนอื่นก็ไม่ยอมเล่นกับชั้นอ้ะ” ฮิคารุทำแก้มป่อง จิกตามองหน้าคนตัวสูงก
ว่า
“แต่ตอนตกน้ำมัน เจ็บอ้ะ” ยาบุยังมีทีท่าไม่ยอมอยู่
ฟอด~ ฮิคารุเขย่งขาขึ้นหอมแก้มยาบุครั้งนึง แล้วส่งยิ้มแฉ่งมาให้
“แฮ่~ อ่ะ ค่าจ้าง ไปกับชั้นนะ” พูดจบก็ดึงมือยาบุที่กำลังอึ้งไปทันที
‘มะ เมื่อกี้ นายหอมแก้มชั้นหรอ ฮิคารุ! O///O’ ประโยคนี้ก้องอยู่ในหัวยาบุซ้ำแล้วซ้ำเล่าไปเรื่อยๆ กว่าจะรู้สึกตัว
ตู้ม!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! เขาก็ตกน้ำไปซะแล้ว!
“แว๊ก!!!”
“ยะฮู้!!!!!! ไปเลย ไปเลย ไปเล้ย!!!” ฮิคารุที่ดูท่าจะไม่รู้สึกตัว ก็ยังคงสนุกต่อไป…
……………………………………………
“ยูยะ อย่าไปไกลสิ” ชี่เริ่มหวาด เมื่อทาคาคิ ดึงแผ่นเรือยางที่เขานอนอยู่ข้างบนห่างออกมาจากฝั่งเรื่อยๆ
“น่า ชั้นอยู่ด้วยไม่เป็นไรหรอก” ทาคาคิที่อยู่ในน้ำยิ้มตอบ
ไม่ใช่ว่าเขากลัวเพราะว่ายน้ำไม่เป็นนะ คนอย่างจิเนน ยูริทำได้ทุกอย่างอยู่แล้ว แต่ปัญหาก็คือ มันลึกเกินกว่าที่ขาเขาจะยืนถึงน่ะสิ ถ้าตกลงไป แล้วตั้งตัวไม่ทันจะทำไง
ทั้งสองออกมาห่างจากเพื่อนคนอื่นๆ เล็กน้อย
คนตัวเล็กที่นอนอยู่บนเรือยาง จ้องหน้าคนข้างล่าง อย่างไม่ละสายตา คนข้างล่างเองก็ยิ้มมองอย่างเอ็นดูเหมือนกัน แขนแกร่งถูกยกขึ้นมาเกยบนแผ่นเรือยาง วางตรงหน้าคนตัวเล็ก
“ยูยะ…” ชี่มองตาทาคาคิ
“ว่าไง ตัวเล็ก” ทาคาคิยิ้ม เอาจมูกมาขยี้จมูกใสเล็กตรงหน้า อย่างหมั่นเขี้ยว
ดูท่าจะถูกใจคนตัวเล็กอย่างมาก
“คิก ปล่าวไม่มีอะไร”
…………………………………….
“ยามาดะ ว่ายน้ำแข่งกันปล๊าวว” ไดกิท้า
“เห จะไหวหรอ พึ่งกินมาจนพุงกางเลยนะเนี่ย” ยามาดะ บิดขี้เกียจ ซิกแพคที่สาวๆหลงใหล ดูค่อยๆเลือนลางลงไปเต็มที
“โหย ให้มันคึกหน่อยๆ! เอางี้ ใครว่ายไปถึงทาคาคิก่อน ตอนเย็นจะได้กินข้าวกล่องกล่องสุดท้าย ที่เราแอบไว้ โอเคป่ะ” ไดกิเสนอ น่านนน สองคนนี้แอบเก็บข้าวกล่องไว้อีกหรอเนี่ย! สรุปมีสิบสามกล่อง ไม่ใช่สิบสองกล่อง!
“โอเค๊!!!” ยามาดะ หูผึ่ง รับคำท้า
“โอเคพร้อม! ไป๊!!!” ไดกิแหกปากดังลั่น และทั้งสองก็วิ่งออกจากจุดสตาทร์ทันที โดยมีข้าวกล่องเป็นเดิมพัน!
……………………………………………
ริวทาโร่นอนลอยคออยู่ในทะเลอย่างสบายๆ
“เฮ้อ ได้พักแบบนี้แล้วค่อยดีขึ้นหน่อยแฮะ” เด็กน้อยหลับตา แต่ไม่นานก็เริ่มรู้สึกว่ามีอะไรมาจับขาตัวเองอยู่
“เฮ้ย!!!!” ริวทาโร่ตกใจ
“จับได้แล้ว~” เคย์โตะโผล่หน้าขึ้นมาจากใต้น้ำ แขนแกร่งโอบอุ้มร่างเล็กเอาไว้
“เคย์โตะ! ปล่อยนะ!!! ตกใจหมดเลย!” เด็กน้อยดิ้นในอ้อมแขนแข็งแรง ละ หลังชั้นมันโดนหน้าอกนายนะ
>////<
“ขอโทษๆ ตกใจหรอ” เคย์โตะยิ่งกอดแน่นขึ้น ก่อนจะเอาแก้มมาถูอย่างออดอ้อน
“ปล่อย!” มะ มันเขินอ้ะ ปล่อยได้แล้ว >////<
“ไม่เอา มาเล่นน้ำกันดีกว่า” เคย์โตะเปลี่ยนท่าทาง จากโอบทางด้านหลัง มาเป็นหิ้วหนูแฮมสเตอร์แทน?
“ปล่อยๆ!!! ชั้นเล่นของชั้นเองได้!” อ๊ากกก ไอ้บ้านี่เห็นชั้นเป็นเด็กรึไงนะ! หิ้วเป็นเด็กอายุ 5 ขวบไปได้!
“เดี๋ยวหนูจมน้ำทำไง” เคย์โตะ ตอบหน้าตาเฉย อย่างไม่สนใจ
=3=* ริวทาโร่เริ่มเหนื่อยหน่าย ทำยังไงเคย์โตะก็ไม่ยอมปล่อยซักที เขาเลยต้องยอมปล่อยเลยตามเลย (ไรเตอร์ : หา! O,.o) (ริวริว : ปล่อยให้มันหิ้วไปต่างหาก! คิดไรห๊ะ!) (ไรเตอร์ : อ่อ ตกใจหมดเลย อิอิ)
…………………………………
“อิโนะจัง อยู่ในทะเลแล้ว รู้สึกดีจริงๆแฮะ” ยูโตะ นอนลอยตัวอยู่บนพื้นผิวแห่งท้องทะเล
“ทะเลน่ะ มันมีพลัง และมนต์ขลังรู้รึเปล่า ถ้าได้สัมผัสแล้ว มันจะรู้สึกดีอย่างบอกไม่ถูกเลยล่ะ” อิโนะจังอธิบาย
พลางหลับตาลง (ไรเตอร์ : ห๊ะ! =[]= พูดอะไรน่ะ!)
“อย่างงี้นี่เอง” ยูโตะพยักหน้าเข้าใจ ก่อนจะหลับตาลงตาม (ไรเตอร์ : นายเข้าใจสิ่งที่อิโนะจังพูดด้วยหรอ
O[]O! นายแน่มาก!)
.......................................
“ถึงแล้ว!!!/ถึงแล้ว!!!” ทั้งสองโผล่พรวดออกมาจากน้ำ กระโจนเข้าใส่ชี่และทาคาคิที่กำลังเล่นน้ำกันอยู่
“แว๊กกกกกกกกกกกกก O[]O!!!!!!!!!!!!!!!”
โครม!!! >> เสียงไดกิพุ่งชนทาคาคิ
ตูม!!!! >> เสียงยามาดะพุ่งชนชี่ จนตกลงมา
“อุ๊บ แฮ่! พวกนายทำอะไรเนี่ย!!!” ทาคาคิกับชี่โผล่หน้าขึ้นมาจากน้ำ อย่างเอาเรื่องคนทั้งสอง ที่อยู่ๆพุ่งเข้ามาชนพวกเขาโดยไม่ทันตั้งตัว
“ชั้นชนะ!”
“ไม่ใช่ชั้นต่างหาก!”
“ยามะจังแหละ แพ้!”
“ไดจังแหละ ชั้นต่างหากที่ชนะ!”
ชั้น!
ชั้น!
O[]O! นี่มันเรื่องอะไรกันเนี่ย!! ทาคาชี่ ยืนมองเพื่อนทั้งสองอย่าง งงๆ (ดูท่าทางจะไม่ได้รู้สึกตัวกันเลยว่า เมื่อกี้พุ่งไปชนใครมา)
To be con…
ขอโทษน้า มาช้ามากมาย พอดีอาทิตย์ที่แล้ว แต่ง SP วันครบรอบ 3 ปีจัมพ์เลยต้องเลื่อนโอคาริวไปน่ะ แฮะๆ ใครยังไม่ได้เข้าไปก็ฝากด้วยเน๊อ
http://writer.dek-d.com/zaol-chan/writer/view.php?id=618097
ตอนนี้มันมั่วๆงงๆไงไม่รู้อ่ะ ฮ่าๆ รู้สึกคาแรคเตอร์ แต่ละคนจะไม่ค่อยคงที่ซะด้วย แต่งเอง งง เอง =[]= เอาเป็นว่า อย่าไปซีเรียส อ่านๆไปเหอะ (อ้าว) วะฮ่าฮ่าๆๆๆ
บุฮิคมิเสื่อมคลาย! ทาคาชี่โอ้วเย! โอคาริวจงเจริญ!!!
ความคิดเห็น