คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #28 : ฮาวาย! วันที่สาม ช็อปปิ้ง~
เช้าวันรุ่งขึ้น
“อืมมม” ดวงตากลมๆ ค่อยๆลืมตาขึ้นมาช้าๆ ก่อนจะหรี่ตาลงเล็กน้อยเมื่อสายตาไปกระทบกับแสงแดดจ้า
“อ้าว ตื่นแล้วหรอแฮมทาโร่” เคย์โตะหันมาทักผม ดูเหมือนมันจะตื่นอยู่นานแล้วนะ
“อืม” ผมนั่งสะลึมสะลืออยู่บนเตียงซักพัก ช่วยไม่ได้นี่ เวลาผมตื่นผมจะยังงงๆอยู่นี่นา (ไรเตอร์ : พี่ก็ไม่ได้ว่า
อะไรหนูนี่)
“อ้าว แล้วนี่จะไม่ไปอาบน้ำไง้ ไม่หิวหรอ ชั้นหิวแล้วนะ” เคย์โตะพอรู้สึกตัวว่าไม่ได้ยินเสียงผมลุกออกมาจากที่นอนก็หันมาถามผม ก่อนจะเดินมายืนเท้าเอวอยู่ที่ปลายเตียง
“อาบสิ แต่ยังง่วงอยู่เลยอ่า” ผมขยี้ตาน้อยๆ ฮ้าว~ พี่โซล!!! ผมง่วงอ้า!!! (ไรเตอร์ : ตื่นได้แล้ว! ไม่งั้นพี่หอมแก้มจริงๆด้วย อิอิ =..=)
ท่าทางน่ารักๆของเด็กบนเตียงทำเอาเคย์โตะ ยิ้มออกมาอย่างห้ามไม่ได้ แฮมทาโร่ นายจะน่ารักไปถึงไหนห๊ะ! >3<
“แต่ถ้าไม่รีบอาบ ไดจังกับยามะจังแย่งของโปรดนายไปกินไม่รู้ด้วยนะ” เคย์โตะนั่งลงข้างๆผม มือใหญ่ขยี้หัวผมอย่างหมั่นเขี้ยว ผมรีบสะบัดหัวหนี
“รู้แล้วน่า! งั้นเคย์โตะอุ้มหน่อยสิ~” ขี้เกียจเดินอ่ะ ให้มันอุ้มดีกว่า อิอิ ผมพยายามทำหน้าตาที่คิดว่าอ้อนสุดๆ ยกมือขึ้นสองข้าง ทำท่าจะให้อุ้ม
O////O
“น้อยๆ หน่อยนะ อะ อ้อนแต่เช้าเลยนะ! ////”
“ก็ชั้นไม่อยากลุกนี่ เจ็บด้วย น้าๆ อุ้มหน่อยน้า” ผมเง้างอมันท่าเดียว ผมเห็นมันหน้าแดงด้วยล่ะ อิอิ ผมเจ๋งป่าวพี่
โซล (ไรเตอร์ : เจ๋งสิ! โอคาริวจงเจริญ!!!)
“อ๊ะ อืม /// เลิกทำท่าอย่างนั้นได้แล้ว อุ้มก็อุ้ม” เคย์โตะพยายามหันหน้าหลบผม ให้ตายสิ! เห็นตาแบบนั้นแล้ว ท่าทางแบบนั้น มันก็ชักจะอดใจไม่ไหวแล้วสิ~!
เคย์โตะช้อนตัวผมออกมาจากเตียง แล้วพาผมเข้าไปในห้องน้ำ มันวางผมลงที่ขอบอ่างก่อนจะเดินออกไปหยิบผ้าเช็ดตัวแล้วก็เสื้อผ้าเข้ามาให้ผม
“อะ อาบเร็วๆด้วยล่ะ ชั้นก็หิวแล้วเหมือนกัน” มันพยายามยกแขนมาปกปิดหน้าแดงๆของมัน แล้วก็เดินออกไป แถมล็อกประตูให้ผมด้วย
ปัง! กริ๊ก!
“เฮ้อ แล้วเราจะอาบยังไงล่ะเนี่ย เจ็บน่ะมันเจ็บจริงๆนะ T^T” ผมไม่โกหกซักหน่อย ที่ให้มันอุ้มเข้ามาเป็นเพราะผมเจ็บจนลุกไม่ขึ้นจริงๆนะเนี่ย! =3= แต่ผมก็มีความสุขมากเลยนะ เมื่อคืนน่ะ~
………………..
ณ ห้องอาหาร
“ยาบุคุงทำไมสองคนนั้นยังไม่ลงมาอีกล่ะ” ยามะจังถาม
“ถามชั้นทำไมเนี่ยยามะจัง เราก็นั่งอยู่ด้วยกันแล้วชั้นจะไปรู้ได้ไงล่ะ!” ยาบุคุงทำเป็นอารมณ์เสีย? แต่สายตาก็
มัวแต่ชะเง้อชะแงะไปมองทางประตู
“ยามะจังอย่าไปกวนยาบุคุงเขาสิ ยาบุคุงเขากำลังระแวงๆอยู่นะ” ไดจังแสร้งทำเป็นกระซิบกับยามะจัง แต่จงใจให้ยาบุคุงได้ยิน
“พะ พูดงี้หมายความว่าไงไดจัง! ชะ ชั้นไม่ได้ระแวงอะไรซักหน่อย!” ยาบุคุงทำเป็นโมโหกลบเกลื่อนแล้วก้มหน้าก้มตากินต่อไป หัวใจเต้นดังตุบๆ
“อุฮิๆๆๆ” ไดยามะหัวเราะคิกคัก
“แต่ยาบุชั้นก็เสียวๆอยู่เหมือนกันนะ” ฮิคารุคุงที่กำลังนั่งกินอยู่ข้างๆเอ่ยขึ้นมา มือสั่นเล็กน้อยถึงปานกลาง
“นายจะเสียวทำไมล่ะ ฮิคารุเราไม่ได้ทำอะไรผิดซักหน่อย” แน่ใจเรอะ?
“นะ นั่นสิ แค่พวกเราบังเอิญได้ยินก็เท่านั้นเอง ชะ ใช่มะ” ยูโตะที่นั่งกินอยู่อีกฝั่งนึงของโต๊ะพูดขึ้น แต่ในใจก็
สับสนเล็กน้อยเมื่อหันไปเจอแก้วลักษณะเดียวกันกับที่ใช้ในห้องตัวเอง (ไรเตอร์ : นึกไม่ออกย้อนไปดูตอนคืนที่สองนะ ว่าโตะกับอิโนะจังใช้แก้วทำอะไร)
“อย่างที่โตะว่าแหละ ตอนนี้พวกเราควรสงบจิตสงบใจไว้ก่อน” อิโนะจังที่นั่งอยู่ข้างๆโตะเอ่ยขึ้นอย่างสงบ? มือเรียวขาวกำลังบรรจงบิดก้อนขมนปังบนจานอย่างละเมียดละมัย
“อิโนะจังไม่กลัวมั่งรึไง” ยามะจังถาม
“ชู่ว์ อย่าพูดสิยามะจัง อิโนะจังเขากำลังข่มใจตัวเองอยู่น่ะ -*-” ไดกิห้ามยามะจังไว้ เพราะรู้ดีว่าท่าทางแบบนี้ของอิโนะ เคย์คืออะไร
ยามะจังพยักหน้าเป็นเชิงเข้าใจก่อนที่ทั้งสองจะพากันหันไปมองอิโนะจังที่กำลังร้องเพลงคลอออกมาอย่างลั่นหล้า
“ลัลล้า~”
“เฮ้อออออ ให้ตายสิ นับวันพวกเรายิ่งบ้ากันไปใหญ่แล้วเนี่ย” ยาบุคุงวางช้อนก่อนจะถอนหายใจ
“อ้าว แล้วนี่ ชี่กับทาคาคิยังไม่ลงมาอีกหรอ” ฮิคารุนึกขึ้นได้ ก็ว่าอยู่เหมือนบทสนทนามันขาดๆหายๆ
“เออนั่นสิ!”
………………………………..
ห้องของทาคาชี่~
“ยูยะ ลงไปได้แล้ว” ชี่ที่พึ่งตากผ้าเสร็จเดินมาเรียกเพื่อนชายที่นั่งนิ่งอยู่บนเตียงของตน
“เอ่อ อะ อืม ชี่ชั้นกลัวออกไปเจอเจ้าสองคนนั้นหน้าห้องอ่ะ” ทาคาคิหน้าแดง
“ไม่หรอกๆ ตอนนี้สายแล้ว พวกนั้นคงลงกันไปหมดแล้วล่ะ อีกอย่างยังไงก็ต้องไปเจอกันข้างล่างอยู่ดี” ชี่ตบไหล่
เพื่อนตัวสูงเบาๆ ก่อนจะเริ่มหน้าแดงขึ้นเล็กๆเหมือนกัน ถ้าเจอริวจังกับเคย์โตะ เราจะทำหน้ายังไงดีเนี่ย
“อืมนั่นสิ ขอบใจนะชี่ ที่คอยช่วยชั้นน่ะ” ทาคาคิเงยหน้าขึ้นมาส่งยิ้มให้เพื่อนตัวเล็ก เพราะเขาเป็นคนอ่อนไหว?
แต่เขาก็ไม่ได้อ่อนแอหรอกนะ แต่แบบว่าเรื่องพวกนี้เขาไม่ถนัดเลย เหอะๆ ถึงอย่างนั้นชี่ก็คอยช่วยเขาตลอด เป็นคนที่เข้าใจเขาไปซะทุกเรื่องเลยจริงๆ
ชี่พอเจอรอยยิ้มหล่อๆของทาคาคิ ทำเอาเขินหน้าแดงขึ้นมาเสียให้ได้ ให้ตายสิ ปกติก็ทำตัวเป็นเด็กมาคอยให้เขาช่วยตลอด แต่ทำไมพอเป็นเวลาแบบนี้เขามักสู้หน้าคนตรงหน้าไม่ได้ซักทีนะ ////
“มะไม่เป็นไรหรอก ก็ชั้นเป็นห่วงยูยังนี่ แล้วเราก็อยู่ด้วยกันตลอดเป็นเรื่องธรรมดาไม่ใช่รึไง” ชี่หลบเขินหน้าแดง เมื่อทาคาคิยิ้มให้เขาอีกรอบ
“มาซึ้งอะไรตอนนี้ ไปกินข้าวได้แล้ว หิว!” ชี่พยายามเปลี่ยนเรื่องแล้วดึงร่างสูงให้เดินตามไปที่ประตูทันที…แต่
แล้ว
แอ๊ด~
“อ้าว ชี่ ทาคาคิคุง ยังไม่ได้ลงไปกันอีกหรอเนี่ย” เคย์โตะที่พึ่งเปิดประตูห้องออกมาพอดีเอ่ยทัก
“แว๊กกกกกกกกกกกกกกกกกกกก!!!!!!!!!!!!!!!!!!” ทาคาชี่ตกใจจนแทบล้มลงไปนั่งกับพื้น โชคดีที่ทั้งสองคว้าบานประตูได้อย่างท่วงทัน
“ตกใจอะไรกันนักกันหนาอ่ะ” ริวทาโร่โผล่หน้าออกมาจากในห้อง เมื่ออยู่ๆได้ยินเสียงเพื่อนหน้าห้องร้องซะเสียงดัง
“อะ อะ อะ เคย์โตะ ริวทาโร่ พวกนายยังไม่ได้ลงไปกันอีกหรอ!” ทาคาคิค่อยๆยกนิ้วสั่นๆขึ้นมา แต่ชี่จับมือเขาไว้ได้แล้วดึงลงไปทันเสียก่อน
“อ๋อ ใช่ หนูมันอาบน้ำช้าน่ะ หิวชะมัด” เคย์โตะบ่นคนข้างหลังที่กำลังล็อกห้องอยู่
“เออ อาบน้ำช้าแล้วผิดไง้” หาเรื่องเรอะ ไอ้เม่น!
“งอนหรอแฮมทาโร่ โอ๋ๆ” เคย์โตะยื่นมือมาลูบหัวผม แต่ผมหลบทัน
“พอเลย หิวแล้ว! ไปกันเหอะชี่” ผมเดินไปจับมือชี่แล้วจูงมือเดินไปทางลิฟต์
“อ๊ะ ริวจังอย่าลากสิ!”
“เอ้า ทาคาคิคุงมายืนทำหน้าตกใจอยู่ได้ ไปกันได้แล้ว” เคย์โตะดึงรุ่นพี่ร่วมวงออกมาจากห้องแล้วจัดแจงปิด
ประตูให้ก่อนจะดึงทาคาคิให้เดินตามสองคนที่ล่วงหน้าไปแล้วพร้อมกับเขา
ในลิฟต์
“ชี่ เป็นอะไรน่ะ ทำไมทำหน้างั้นล่ะ” ผมก้มลงไปคุยกับชี่ที่ยืนอยู่ข้างๆผม ตอนนี้ผมยังจับมือเขาไว้อยู่เลยแต่ทำไมเขาไม่ยอมเงยหน้าขึ้นมาพูดกับผมซักทีนะ
“อ๊ะ เอ่อ ปะปล่าวไม่ได้เป็นไร แฮะๆ ริวจังหลับสบายมั๊ย ^^;”
“ก็ดีนะ ชี่ล่ะ แล้วทำไมต้องทำท่าทางแบบนั้นด้วย มีไรรึไง” ผมส่งสายตาสงสัยไปให้ชี่ ทำเอาเจ้าตัวสะดุ้ง ปล่อย
มือผมแล้วเดินไปเกาะแขนทาคาคิคุงที่ยืนข้างๆเคย์โตะด้วย สภาพเหมือนหุ่นขี้ผึ้งเหงื่อออก = =’
“สบายมากๆเลย แล้วชั้นก็ไม่ได้เป็นไรซักหน่อย ก็ปกติดีนี่ แฮะๆ ใช่มั๊ยยูยัง…ยูยังๆๆๆ!” ชี่เขย่าแขนคนตัวสูงเมื่อเริ่มไม่มีปฏิกิริยาตอบรับ
“ชะ ใช่! /// ละ หลับสบายมากๆเลย อ๊ะ ชั้นหนึ่งแล้ว ไปกันเหอะ หิวๆ” ทาคาคิพุ่งตัวออกไปทันทีเมื่อประตูลิฟต์เปิดออก
“อ๊ะๆ ยูยะ!” ชี่ที่เกาะแขนเขาอยู่เลยปลิวตัวตามไปด้วยซะอย่างนั้น
“เขาเป็นอะไรกันน่ะ แฮมทาโร่” เคย์โตะเดินออกมาจากลิฟต์ มือสองข้างล้วงกระเป๋า มองคนสองคนวิ่งไปทาง
ห้องอาหาร
“ไม่รู้เหมือนกัน” ริวทาโร่ยักไหล่เล็กน้อยก่อนจะเดินนำเคย์โตะเข้าไป
และแน่นอนพอพวกผมเดินเข้าไปนะ ทั้งโต๊ะก็ตกใจกันใหญ่เลย แต่ก็กลับมาเป็นปกติในเวลาอันรวดเร็ว -*- ให้ตายสิเป็นอะไรกันนักกันหนานะ ผมกับเคย์โตะเลยทำเป็นไม่สนใจแล้วก็นั่งกินนั่งคุยกันต่อ
เอ้อ พอผมถามว่าเมื่อคืนตอนดึกๆไปทำอะไรกันมาเห็นเสียงดังกัน ก็ตกใจกันจนแทบหล่นจากโต๊ะเลย - - เลิกลั่กกันใหญ่ บอกผมมาน้า~! ทำไมผมรู้สึกสังหรณ์ใจเหมือนตอนที่ฮิคารุคุงทำคลิปหลุดเลยอ่ะ! >////< ผมคิดมากไปรึเปล่าฮะ? พอถามไปถามมาบอกว่านัดเล่นไพ่กัน แล้วทำไมต้องตกใจขนาดนั้นล่ะ ไม่เข้าใจเลย~
แต่เคย์โตะก็บอกว่าปล่อยไปเหอะ ทำงานหนักกันทั้งนั้น สมองกับสติอาจจะแฮงค์ก็ได้ ผมก็เลยปล่อยไป ดีนะที่ผมแข็งแรงดี ไม่เหมือนคนอื่นๆ อิอิ
หลังกินข้าวเสร็จพวกเราก็ตัดสินใจกันไป ช็อปปิ้งกันฮะ~
“นี่ๆ ฮิคารุ ชั้นว่าชั้นควรจะพานายไปซื้อกางเกงว่ายน้ำตัวใหม่นะ” ยาบุคุงพูดจบก็จูงมือ(อุ๊ย) ฮิคารุคุงไปยังโซน
ชุดว่ายน้ำ
“เอ๊ะ! ทำไมล่ะ! ไม่เอ๊า! ชั้นจะไปดูของที่ระลึกน๊า!!!!” ฮิคารุโวยวายซะลั่น! อ๊ากกก กางกางว่ายน้ำของชั้นออกจะเริ่ดสะแมนแตนขนาดนั้น! ทำไมต้องซื้อใหม่ด้วยเล่า
“ไม่ต้องเลย! ถ้าวันนี้ไม่ซื้อใหม่ชั้นจะไม่ให้นายลงเล่นน้ำพรุ่งนี้แน่!” ยาบุคุงประกาศรายชื่อผู้มีสิทธิ์ลงเล่นน้ำ
“แว๊ก! โคตะ! ทำไมนายต้องบังคับจิตใจชั้นด้วย!” ฮิคารุโวยวายเหมือนกับว่าตัวเองกำลังจะโดนคลุมถุงชน
“เว่อไปแล้วฮิคารุ! จะไปไม่ไปห๊า!”
“ม่ายอ๊าววว นี่พวกนาย! ช่วยชั้นด้วยเซ่!!!” ฮิคารุหันไปขอร้องอ้อนวอนเพื่อนๆเพื่อขอความช่วยเหลือ
ไดจังยิ้มแล้วเดินเข้ามาเกี่ยวแขนฮิคารุไว้
“ไดจัง! นายจะมาช่วยชั้นใช่มั๊ย!” ฮิคารุตาเป็นประกาย!
ไดจังขมวดคิ้ว ทำปากยื่นนิดๆ
“ใช่ที่ไหนล่ะ ไปกันเหอะ ยาบุคุง เดี๋ยวชั้นช่วยเลือกให้” ไดจังพูดยิ้มๆ ทำเอาฮิคารุหน้าเหวอ
“แว๊ก!!! นายหักหลังชั้นหรอไดจัง!!!!!”
“ฮ่าๆ ขอบใจนะไดจังไปกันเหอะ!” ยาบุหน้าระรื่นอย่างสะใจ ก่อนจะค่อยๆลากลิงซนให้เดินไปเลือกชุดว่ายน้ำ
“ชั้นไม่ได้หักหลังซักหน่อย เพราะชั้นไม่ได้เป็นพวกฮิคารุคุงตั้งแต่แรกอยู่แล้วต่างหากล่ะ ฮ่าๆๆๆๆ”
“อ๊ากกกก ไดจัง! นายนี่มัน!!!”
“พอเลยๆ เอาตัวนี้ไปลองซิ สีนี้โอเคอยู่นะ” ยาบุคุงหยิบกางเกงว่ายน้ำ สีน้ำเงินขลิบขาวมาทาบๆที่ตัวของฮิคารุ
“ห๊า! นี่นายจะให้ชั้น ใส่กางเกงไร้รสนิยมตัวนี้นี่นะ!” ฮิคารุแทบกรี๊ดลั่น (หือ?)
“ถ้านี่ไร้รสนิยม แล้วตัวเก่าของนายมันจะเรียกว่าอะไรห๊า!”
“ก๊ากกก ไปกันเหอะ ฮิคารุคุงไปลองกางเกงกัน~ ยามะจาง มาช่วยชั้นหน่อยเซ่~” ไดจังเรียกหาเพื่อนตัวกลม ให้
ช่วยเขาพาฮิคารุคุงไปลองกางเกงหน่อย ยามะจังที่ยืนเลือกอยู่ใกล้ๆก็หยิบกางเกงมาเพิ่มให้อีกสองสามตัว
“ไปสิ ไดจัง~ ฮิคารุคุงอย่าดิ้นสิ!”
“ช่วยด้วยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย”
…..
“เฮ้อออ เหนื่อยจริงๆเล้ย”
…..
“ก๊ากกกกก ตลกอ้ะ แฮมทาโร่! ก๊ากกกก” เคย์โตะหัวเราะจนตัวบิด
“นายจะขำไรนักหนาไอ้เม่น ฮิคารุคุงก็เป็นแบบนี้อยู่แล้วนี่” ผมชักหมั่นไส้ไอเม่นตัวนี้แล้วสิ ยืนขำอยู่ได้
“ก็มันขำอ้ะ แฮมทาโร่ ฮะๆ” เคย์โตะเช็ดน้ำตา ขำจนน้ำหูน้ำตาไหลเชียวเรอะ
“=3= ดีใจด้วยนะ แล้วนี่ยูโตะคุงหายไปไหนอ่ะ” เมื่อกี้ยังเดินอยู่ด้วยกันอยู่เลย ว่าจะให้ช่วยเลือกอะไรให้หน่อย
“เดินออกไปกับอิโนะจังเมื่อกี้ไง ไม่เห็นหรอ” เคย์โตะ พูดขณะที่มือกำลังเลือกๆของอยู่
“เอ๊ะ จริงอ่ะ ทำไมชั้นไม่เห็นเลยล่ะ ออกไปไหนกัน” สงสัยมัวแต่มองเคย์โตะมากไปหน่อย (ไรเตอร์ : กลัวคลาด
สายตาอีกหรอจ๊ะ อิอิ) (ริวริว : ป่าวอ่ะ แม่งขำซะ กลัวมันจะขาดใจตายซะก่อน - -) (ไรเตอร์ : ง่ะ)
“เห็นบอกว่า อิโนะจังอยากไปสูดกลิ่นทะเล เลยพาออกไปอ่ะ นายอยากไปมั่งป่าวแฮมทาโร่”
“ไม่อ่ะ อยากซื้อของไปฝาก พ่อแม่ แล้วก็น้องๆอ่ะ” แต่ไม่อยากซื้อให้ไอ้เจ้าชินเลย เปลือง - -
“เห~ แล้วจะซื้ออะไรดีล่ะ” เคย์โตะถาม
“ไม่รู้สิ ดูไปเรื่อยๆน่ะ นายล่ะไม่ซื้อไรมั่งหรอ”
“ชั้นซื้อไปแล้วไง เมื่อวาน จำไม่ได้หรอ นายยังช่วยชั้นเลือกเลยนะ” ห๊ะ ตอนไหน -*- เออช่างเหอะ
“อ่าวหรอ” แล้วผมก็หันไปเลือกของๆผมต่อ
“แฮมทาโร่ เลือกเสร็จแล้วเราไปตรงนั้นกันนะ” เคย์โตะชี้ไปที่ขายของแฮนเมด
“อืมเอาสิ นายไปก่อนก็ได้นะ เดี๋ยวชั้นตามไป”
“ไม่เอาอ่ะไป ด้วยกันสิ ชั้นไม่ให้นายอยู่คนเดียวหรอก ชั้นเป็นห่วงนะ” ยิ่งน่ารักขนาดนี้อยู่ โดนฉุดไปจะทำยังไง
“ไม่เป็นไรหรอก ชั้นดูแลตัวเองได้น่า อีกอย่าง คนอื่นๆก็อยู่แถวๆนี้ไม่เป็นไรหรอกน่า” ชั้นไม่ใช่เด็กแล้วนะ!
“ไม่ได้นะ! แฮมทาโร่ของชั้นจะอยู่คนเดียวได้ยังไง ชั้นต้องคอยดูแลสิ”
>/////< เขิน! ของชั้นอีกแล้ว! แต่…ชั้นก็เป็นของนายจริงๆนี่นา ว๊าก! ให้ตายสิ นึกถึงเรื่องเมื่อคืนจนได้! (ไรเตอร์ : นึกไปสิจ๊ะ โอคาริวจงเจริญเชียวนะเออ =..=)
“ระ รู้แล้วน่า! /// งะ งั้นชั้นไปจ่ายตังค์ล่ะ!” ผมเขินจนทนไม่ไหว หยิบๆของแล้วเดินหนีไปจ่ายตังค์ทันที
เคย์โตะขำคิกคักก่อนจะรีบเดินตามไปที่เคาต์เตอร์
“อะไรกันแฮมทาโร่ อายหรอ” เคย์โตะแกล้งพูดเสียงยานคางข้างๆหูผม
“รู้แล้วก็ยังจะถามอีก! อะ ออกไปไกลๆไป๊” ผมพยายามผลักมันออก ให้ตายสิไม่อายชาวบ้านชาวช่องเขาเลยรึไงนะ >////< ถึงที่นี่จะเป็นเมืองฝรั่งก็เหอะ
“อิอิ ก็ชั้นเป็นห่วงแฮมทาโร่ของชั้นจริงๆนี่นา…ของชั้นจริงๆใช่ป่าว อิอิ” ไอเม่นโอวเอวผมแล้วดึงไปชิดกับมัน
อ๊ากกก เขินนนนน (ตอนนี้พวกชั้นวางของมันบังพวกผมอยู่อ่ะ ผมจ่ายตังเสร็จนานแล้ว)
“>////< มะไม่รู้!” เอาหน้าแกออกป๊าย มันนึกถึงเรื่องเมื่อคืนนะ!
“เอ๋ ทำไมไม่รู้ล่ะ” เคย์โตะแกล้งพูดเสียงเบาๆที่หูใบเล็กทำเอาคนตัวเล็ก ขนลุก จนใจสั่น
“อื้อ~! ปล่อยนะ! ไม่รู้ก็ไม่รู้สิ!”
“ไม่รู้แล้วเมื่อคืนมันมีอะไรล่ะ~” อิอิ แฮมทาโร่ตอนเขินเนี่ย น่ารักจริงๆแฮะ อยากแกล้งอีกอ่ะ (ไรเตอร์ : แย่มากนะเคต! ทำไมชอบแกล้งน้องล่ะ! แต่…ก็จงเจริญเจ๊ยกโทษให้ ก๊ากก) (เคย์โตะ: ขอบคุณครับเจ๊ ฮ่าๆ)
“ไม่รู้!”
“เห~ จำไม่ได้หรอ งั้นต้องทบทวนหน่อยมั๊ย” เคย์โตะหมุนตัวผมกลับเข้ามาหามัน ก่อนจะเอาหน้าผากของมันมาชนกับหน้าผากของผม
O///O
“ไม่ต้องๆ!!! จำได้แล้วๆ!!! เป็นก็เป็น! ปล่อย! >///<” อ๊ากกกกก อยากตาย!!!!
เคย์โตะยิ้มอย่างพอใจก่อนจะค่อยๆกระเถิบหน้าออกมา
“เป็นอะไรล่ะ~ ^^”
“ฮึ้ย! ชั้นเป็นของนายไง! พอใจยัง!” พูดจบผมก็เดินหนีไปหาชี่ที่กำลังเลือกของกับทาคาคิคุงอยู่ที่อีกด้านหนึ่ง
ทันที
“อุ๊บ! ฮ่าๆๆๆ สนุกจังเลย ฮ่าๆๆ แต่เมื่อกี้ก็ดีใจแฮะ อิอิ” ว่าแล้วเคย์โตะก็เดินตามแฮมทาโร่ของเขาไปทันที
………………
“อ้าว ริวจังหนีอะไรมาน่ะ” ชี่เงยหน้าขึ้นมาจากกองของเล่นแฮนเมด
“เม่นอ่ะดิ เม่นแกล้ง อ๊ะ มันมาแล้วไปล่ะๆ” ว่าจบริวจังก็เดินหลบไปทางอื่นทันที อะไรของเขา เล่นไล่จับกันอยู่รึไง
- -
“ชี่ๆ อันนี้เป็นไงอ่ะ” เพื่อนตัวสูงข้างๆสะกิดเขาให้หันไปดู
“เอ๋ ก็ดูเป็นฮาวายดีนะ แล้วนายจะซื้อไปทำอะไร - -” ยูยะหยิบตุ๊กตาไม้ ใส่ชุดฮาวายขึ้นมาโชว์ให้ผมดู
“ก็ป่าวอ่ะ แปลกดี เฮ้อ~ได้อยู่กันสองคนแบบนี้ค่อยดีหน่อย อยู่กับเจ้าพวกนั้นทีไรหนวกหู แถมยังนึกถึงเรื่องของ
เจ้าเคย์โตะกับริวทาโร่อีก ///” ยูยะส่ายหัวน้อยๆก่อนจะเดินไปดูของต่อ
ได้อยู่กันสองคนแบบนี้? แสดงว่ายูยะอยู่กับเราแล้วสบายใจงั้นหรอ~ ดีใจจัง ^^
“ชี่ๆ ไปซื้อเสื้อผ้ากันมั๊ย วันนั้นบอกว่ายังไม่จุใจเลยนี่” อยู่ๆยูยะก็หันมาถามผม เอ๋ ก็จริงนะ แต่ผมว่าผมใช้เขามาก
เกินไป เกรงใจน่ะ เหอะๆ
“ไม่เป็นไรหรอก ชั้นรู้ว่ายูยะเบื่อ เหอะๆ อยู่แถวนี้แหละ”
“เฮ้ย! ไหงพูดงั้นไม่เป็นไรหรอก มาๆ ชั้นสนุกออกเวลาอยู่กับชี่น่ะ ^^”ยูยะยิ้มแล้วจูงมือผมออกไป
“ชั้นก็สนุกเวลาอยู่กับยูยะนะ~”
………………………………………
“แฮมทาโร่~ จะเดินไปไหนเนี่ย เหนื่อยแล้วนะ” ไอเม่นเดินบ่นตามผมมา
“จะตามมาก็ไม่ต้องบ่นสิ”
“จ้าๆ ขอโทษ ” สุภาพบุรุษเมื่อยแล้วนะเนี่ย - -‘’
………………………………………….
“ฮิคารุ เปลี่ยนให้มันเร็วๆหน่อยสิ!”
“อะไรเล่า! ชั้นพึ่งเข้ามาเปลี่ยนเองนะอย่างเร่งสิ!”
“ชั้นนับ 1 ถึง 3 ถ้านายยังไม่ออกมาโดนแน่!”
“บ้าหรอ! ใครจะไปทำได้!”
“1..” ยาบุเริ่มนับอย่างไม่สนใจ
“แว๊กๆๆๆ อย่าพึ่งนับเซ่!”
……………………………………….
ณ ร้านแฮมเบอร์เกอร์ แถวๆนั้น
“ยามะจาง~ แว๊บออกมาอยู่นี่เอง” ไดจังเลื่อนเก้าอี้ฝั่งตรงข้ามคนตัวอวบแล้วนั่งลง
“แฮะๆ ก็มันหิวนี่ไดจัง เมื่อกี้เห็นไดจังกำลังแกล้งฮิคารุคุงอยู่เลยไม่ได้เรียกอ่ะ” ยามะจังพูดจบก็กลืน
แฮมเบอร์เกอร์คำสุดท้ายลงไป
“อร่อยป่ะ” *O* ไดจังเริ่มตาเป็นประกาย
“อร่อยสิ ไปสั่งมาสิๆๆๆ สั่งชุด A ให้อีกชุดด้วยๆ!”
“โอเค๊!”
(ไรเตอร์ : สองคนนี้หลบเพื่อนมากินนี่เอง - -)
ผ่านไปซักแป๊บ
“ง่ำๆๆๆ แจ๊บๆๆๆ”
“อึกๆๆๆ ง่ำๆๆๆๆ”
“เน่~ ยามะจัง ถ้าแฟนๆมาเห็นนายตอนนี้ทำไงเนี่ย เสียภาพพจน์หมด” ไดจังเงยหน้าขึ้นมาพูดล้อเลียนเพื่อนตัว
กลม ก็เวลาทำงานยามะจังน่ะ เก๊กหล่อเท่ห์ อยู่ตลอด แต่พอดูตอนนี้สิ…หมดกัน ฮ่าๆ
“โหย ไดจัง ใครจะไปเก๊กได้ตลอดเวลาล่ะ มันต้องมีมั่งสิ” ยามะจังตอบแบบไม่สนใจ
“แล้วถ้าอยู่ๆเจอแฟนๆนาย จะทำไงอ่ะ”
“ก็ทำแบบเนี้ยแหละไดจัง”
“จะไม่เก๊กเป็นยามาดะ เรียวสุเกะคนเดิมหรอ”
“พูดอย่างกับตอนนี้ชั้นไม่ใช่อ่ะ อืม ไม่เก๊กอ่ะ ขี้เกียจ” ไม่ทันขาดคำ
“ขอโทษนะคะ ว๊ายยย ยามาดะคุงจริงๆด้วย! ชั้นเป็นแฟนคลับคุณค่ะ!”
โหย ทันควันเลยแฮะ - - ไดจังหยุดกินนั่งเท้าคางมองแฟนคลับชาวญี่ปุ่นของเพื่อนคนข้างหน้า
ยามะจังวางแฮมเบอร์เกอร์ เงยหน้าขึ้นมา ฟึ่บ!
“สวัสดีครับ~ ขอบคุณที่สนับสนุนผมนะครับ ^^” ยามะจังเงยหน้าขึ้นมาเก๊กหล่อในทันควัน
ให้ตายสิ ไหนว่าจะไม่เก๊กไง - -*
………………………………………………..
แล้วอีกสองคนล่ะ?
แท่ม แทมมมมม สิบหกปี~~~ แห่งความหลังงง อะฮึ้ยยยยยย
“อืมมมม เราปลีกวิเวกกันออกมา รับพลังจากทะเลกันเงียบๆแบบนี้ก็ดีเหมือนกันนะโตะ~” อิโนะจังนั่นเอง
“นั่นสิ พึ่งรู้นะเนี่ย ว่าทะเลมันดีอย่างงี้นี่เอง” ยูโตะหลับตาพริ้ม (ไรเตอร์ : โตะไปซะแล้ว =[]=)
“แต่ว่า ถึงอย่างนั้นก็เหอะ พลังแห่งทะเลไม่ทำให้ชั้นลืมเสียงเมื่อวานเลย /////”
“มันคงลืมไม่ลงหรอกมั้งอิโนะจัง /////”
“นั่นสิ ทำไงดี เราจะกลายเป็นคนไม่ดีกันรึเปล่าโตะ”
“ไม่หรอก! เราแค่ได้ยิน เฉยๆ(มั้ง)” แล้วเรื่องแก้วล่ะ? (โตะ : ยะ อย่าไปสนใจเรื่องพรรค์นั้นเลย!)
“นะ นั่นสิ แต่ชั้นยังไม่สบายใจอยู่ดี” อิโนะจังทำเสียงเครียดเล็กน้อย
“งั้นเรามาเข้าญาณแล้วรับพลังทะเลกันดีกว่า” ยูโตะชวน ก่อนจะนั่งขัดสมาธิลงข้างๆ หันหน้าออกทะเลแล้วหลับตาลง
“เข้าท่า!” อิโนะจังทำตาม…จากนั้นทั้งสองก็…
คร่อกกกกกกกก
To be con…
ตอนนี้มันอะไรเนี่ย! ก๊ากกก อย่าไปคิดมาก สั้นๆฮ่าๆ เดี๋ยวแก้ตัวใหม่ อิอิ
จะว่าไป ทาคาชี่โอ้วเย~!!!! อ๊ากกกก
ความคิดเห็น